(2012) 2 ΑΑΔ 557
[*557]10 Οκτωβρίου, 2012
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 98/2012)
Ποινή ― Επίθεση με πραγματική σωματική βλάβη, συνομωσία προς διάπραξη πλημμελήματος και κατοχή αντικειμένου κατασκευασμένου ή διασκευασμένου για εκκένωση ή εκτόξευση επιβλαβούς αερίου ― Άρνηση Εφετείου να επέμβει ― Επικύρωση ποινών φυλάκισης 12 και 18 μηνών ― Η διάπραξη επίθεσης σε δημόσιο χώρο προσδίδει ιδιάζουσα σοβαρότητα στο αδίκημα ― Υπόμνηση Εφετείου ότι επιεικής μεταχείριση θα έστελλε λανθασμένα μηνύματα.
Ποινή ― Εξατομίκευση της ποινής ― Δεν πρέπει να οδηγεί στην εξουδετέρωση του αποτρεπτικού της χαρακτήρα και της αποτελεσματικότητας του νόμου.
Ποινικός Κώδικας ― Επίθεση με πραγματική σωματική βλάβη ― Άρθρο 243 ― Νομολογιακή επισκόπηση.
Ο εφεσείων παραδέχθηκε ενοχή σε κατηγορίες συνομωσίας προς διάπραξη πλημμελήματος κατά παράβαση των Άρθρων 243 και 372 του Ποινικού Κώδικα, επίθεσης με πραγματική σωματική βλάβη κατά παράβαση του Άρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα, κακόβουλης βλάβης κατά παράβαση του Άρθρου 324(1) του Ποινικού Κώδικα, κατοχής αντικειμένου κατασκευασμένου ή διασκευασμένου για εκκένωση ή εκτόξευση επιβλαβούς αερίου κατά παράβαση του Άρθρου 25(1)(2) του Νόμου 113/04.
Καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 12, 18, 12 και 18 μηνών αντίστοιχα.
[*558]Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης ο εφεσείων μαζί με άλλο άτομο συνωμότησαν να επιτεθούν εναντίον δικηγόρου και μέλους της δικαστικής επιτροπής της Κ.Ο.Π. επειδή ο τελευταίος, ως μέλος της, εξέδωσε απόφαση εναντίον της ποδοσφαιρικής ομάδας που αυτοί υποστήριζαν. Πίσω από την εγκληματική αυτή ενέργεια υπήρχαν ακόμη δύο άτομα που σχεδίασαν την επίθεση και παρότρυναν τους δράστες.
Με την έφεση υποστηρίχθηκε ότι:
α) Οι ποινές ήταν έκδηλα υπερβολικές.
β) Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν απέδωσε τη δέουσα βαρύτητα στους μετριαστικούς παράγοντες.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το ποινικό μητρώο του εφεσείοντα και η αντικοινωνική συμπεριφορά που κατ’ επανάληψη παρουσίασε μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, αποκάλυπταν άτομο με ροπή προς το έγκλημα. Οι ποινές φυλάκισης που είχαν επιβληθεί στον εφεσείοντα φαίνεται πως δεν τον συνέτισαν και συνεπώς δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά.
2. Η επίθεση που απρόκλητα εξαπέλυσαν ο εφεσείων και ο συνεργός του εναντίον ενός ανυποψίαστου και ευυπόληπτου πολίτη σε δημόσιο δρόμο ήταν βάναυση και άκρως μειωτική του προσώπου και της αξιοπρέπειας του θύματος.
3. Το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά συνεκτίμησε όλους τους παράγοντες που μπορούσαν να προσμετρήσουν στην επιμέτρηση της ποινής.
4. Η επιβληθείσα ποινή μπορούσε ενδεχομένως να ήταν αυστηρότερη αν δεν προσμετρούσε και ο παράγων των προσωπικών συνθηκών του εφεσείοντα.
5. Η προηγούμενη εγκληματική συμπεριφορά του εφεσείοντα σαφώς επηρέασε το βαθμό επιείκειας που θα μπορούσε να είχε επιδειχθεί. Η ποινή που το δικαστήριο επέβαλε στον εφεσείοντα ήταν καθόλα ισοζυγισμένη.
Η έφεση απορρίφθηκε.
[*559]Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Γενικός Εισαγγελέας ν. Τόκκαλος (2001) 2 Α.Α.Δ. 95,
Ιωάννου ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 327.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Γεωργίου, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 3469/12), ημερομηνίας 8/5/2012.
Π. Χατζηπαναγιώτου, για τον Εφεσείοντα.
Λ. Χατζηαθανασίου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Κραμβή, Δ..
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων παραδέχθηκε ενοχή στις κατηγορίες,
(α) συνομωσίας προς διάπραξη πλημμελήματος κατά παράβαση των Άρθρων 243 και 372 του Ποινικού Κώδικα,
(β) επίθεσης με πραγματική σωματική βλάβη κατά παράβαση του Αρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα,
(γ) κακόβουλης βλάβης κατά παράβαση του Αρθρου 324(1) του Ποινικού Κώδικα,
(δ) κατοχής αντικειμένου κατασκευασμένου ή διασκευασμένου για εκκένωση ή εκτόξευση επιβλαβούς αερίου κατά παράβαση του Αρθρου 25(1)(2) του Νόμου 113/04.
Για τις πιο πάνω κατηγορίες, ο εφεσείων καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 12, 18, 12 και 18 μηνών αντίστοιχα. Θεωρεί ότι οι ποινές που του επιβλήθηκαν είναι έκδηλα υπερβολικές και με την παρούσα έφεση ζητά τον παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης.
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι ότι στις 2.12.2011 ο εφεσείων μαζί με άλλο άτομο συνωμότησαν να επιτεθούν εναντίον του δικη[*560]γόρου και μέλους της δικαστικής επιτροπής της Κ.Ο.Π. κ. Α. Μισού. Αναφέρθηκε στο δικαστήριο ότι ο λόγος για τον οποίο ο εφεσείων και ο συνεργός του αποφάσισαν να επιτεθούν εναντίον του προαναφερόμενου δικηγόρου ήταν γιατί ο τελευταίος, ως μέλος της δικαστικής επιτροπής της Κ.Ο.Π., εξέδωσε απόφαση εναντίον της ποδοσφαιρικής ομάδας που αυτοί υποστηρίζουν. Αναφέρθηκε επίσης ότι πίσω από την εγκληματική αυτή ενέργεια υπήρχαν ακόμη δύο άτομα που σχεδίασαν την επίθεση και παρότρυναν τους δράστες να διαπράξουν τα υπό αναφορά αδικήματα. Ενώ λοιπόν ο κ. Μισός ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο του που ήταν σταθμευμένο στη λεωφόρο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στη Λάρνακα, ο εφεσείων τον έσπρωξε βίαια με την πόρτα του αυτοκινήτου επιτυγχάνοντας την ακινητοποίηση του. Οι δράστες, εκτόξευσαν εναντίον του θύματος σπρέϋ επιβλαβούς αερίου ο δε συνεργός του εφεσείοντα κτύπησε το θύμα και με ξύλο στο σώμα και στην κεφαλή. Στο αυτοκίνητο του θύματος προκάλεσαν ζημιές ύψους €650. Ο ιατρός του νοσοκομείου Λάρνακας που εξέτασε το θύμα, διαπίστωσε εκχυμώσεις σε διάφορα μέρη της κεφαλής του. Οι αστυνομικοί που επισκέφθηκαν τη σκηνή εντόπισαν ξύλο μήκους 52 εκ. και το πώμα του σπρέϋ που χρησιμοποιήθηκε. Οι επιστημονικές εξετάσεις κατέδειξαν ότι το γενετικό υλικό του εφεσείοντα ταυτιζόταν με το γενετικό υλικό που εντοπίστηκε πάνω στο πώμα του σπρέϋ. Ο εφεσείων συνελήφθη και σε θεληματική κατάθεση που έδωσε στην αστυνομία παραδέχθηκε τις παραπάνω κατηγορίες.
Κατά την επιμέτρηση της ποινής λήφθηκαν υπόψη τρεις προηγούμενες καταδίκες με τις οποίες βαρύνεται ο εφεσείων. Στις 3.12.2008 τιμωρήθηκε με συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 7 και 4 μηνών για πρόκληση καταστροφών σε αθλητικές εγκαταστάσεις και χώρους. Σ’ εκείνη την υπόθεση (Ποινική Υπόθ. 2720/08 του Ε.Δ. Λάρνακος) λήφθηκαν υπόψη άλλες δύο υποθέσεις που αφορούσαν τα αδικήματα της ανησυχίας, της παρεμπόδισης οργάνου τήρησης της τάξης κατά την εκτέλεση του καθήκοντος του, της αντίστασης σε νόμιμη σύλληψη, της οπλοφορίας και της απελευθέρωσης κρατουμένου. Στις 9.3.2010 ο εφεσείων καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης που κυμαίνονταν μεταξύ 3 και 6 μηνών για διαρρήξεις και κλοπές (Υπόθεση 10259/09 Ε.Δ. Λάρνακος). Στις 6.7.2011 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας στην υπόθεση 1899/11 καταδίκασε τον εφεσείοντα σε ποινές προστίμου για κατηγορίες οπλοφορίας προς διέγερση τρόμου, απειλής βιαιοπραγίας και ανησυχία.
Ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου τέθηκε έκθεση κοινωνικής έρευνας του Γραφείου Ευημερίας στην οποία περιγράφονται [*561]οι προσωπικές και οικογενειακές συνθήκες του εφεσείοντα. Ο δικηγόρος του, υιοθέτησε την έκθεση και περαιτέρω ανέφερε ότι ο πελάτης του είναι άτομο χαμηλού νοητικού επιπέδου και με προβλήματα ψυχικής υγείας. Πρόβαλε επίσης ως λόγο μετριασμού της ποινής, την έμπρακτη μεταμέλεια του πελάτη του, την άμεση παραδοχή του στην αστυνομία, την απολογία του προς το θύμα καθώς και το γεγονός ότι άλλοι συνέλαβαν την ιδέα της επίθεσης εναντίον του κ. Μισού και ότι ο εφεσείων και ο συνεργός του ήταν μόνο τα εκτελεστικά όργανα.
Κατά την ακρόαση της έφεσης ο δικηγόρος του εφεσείοντα εισηγήθηκε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν απέδωσε τη δέουσα βαρύτητα στους προαναφερόμενους μετριαστικούς παράγοντες μολονότι στην εκκαλούμενη απόφαση αναφέρεται ότι οι εν λόγω παράγοντες λήφθηκαν υπόψη από το δικαστήριο.
Το ποινικό μητρώο του εφεσείοντα και η αντικοινωνική συμπεριφορά που κατ’ επανάληψη παρουσίασε μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, αποκαλύπτουν άτομο με ροπή προς το έγκλημα. Οι ποινές φυλάκισης που είχαν επιβληθεί στον εφεσείοντα φαίνεται πως δεν τον συνέτησαν και συνεπώς δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά. Δεν πέρασε πολύς χρόνος από την τελευταία καταδίκη του και ο εφεσείων διέπραξε τα επίδικα σοβαρά αδικήματα που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το στοιχείο της βίας. Η επίθεση που απρόκλητα εξαπέλυσαν ο εφεσείων και ο συνεργός του εναντίον ενός ανυποψίαστου και ευϋπόληπτου πολίτη σε δημόσιο δρόμο ήταν βάναυση και άκρως μειωτική του προσώπου και της αξιοπρέπειας του θύματος.
Στη Γενικός Εισαγγελέας v. Τόκκαλλου (2001) 2 Α.Α.Δ. 95 τονίστηκε ότι η χρήση βίας εναντίον συνανθρώπου συνιστά αδίκημα ιδιάζουσας σοβαρότητας που πλήττει το θεμελιώδες δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας του ατόμου το οποίο κατοχυρώνει το Άρθρο 7.1 του Συντάγματος και καταρρακώνει την αξιοπρέπειά του. Στην Ιωάννου v. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 327 τονίστηκε ότι η διάπραξη επίθεσης σε δημόσιο χώρο προσδίδει ιδιάζουσα σοβαρότητα στο αδίκημα. Σχετική είναι η πιο κάτω περικοπή:
«Η χρήση τέτοιας έκτασης βίας και μάλιστα σε δημόσιο χώρο, στην παρουσία και άλλων προσώπων αποτελεί απαράδεκτη κοινωνική συμπεριφορά. Δεν επιφέρει μόνο σωματικό τραυματισμό αλλά και βάναυσο τραυματισμό της προσωπικότητας του θύματος. Επιεικής μεταχείριση του εφεσείοντος θα έστελλε λανθασμένα μηνύματα. Η επίλυση προσωπικών διαφορών με [*562]τη χρήση βίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.»
Το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά συνεκτίμησε όλους τους παράγοντες που μπορούσε να προσμετρήσουν στην επιμέτρηση της ποινής. Δεν συμφωνούμε ότι δεν αποδόθηκε η δέουσα βαρύτητα στις προσωπικές συνθήκες του εφεσείοντα. Η ποινή που επιβλήθηκε στον εφεσείοντα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν αυστηρότερη αν δεν προσμετρούσε και αυτός ο παράγων. Η προηγούμενη εγκληματική συμπεριφορά του εφεσείοντα σαφώς επηρέασε το βαθμό επιείκειας που θα μπορούσε να είχε επιδειχθεί αν ο εφεσείων δεν βαρυνόταν με τόσες πρόσφατες καταδίκες για παρόμοια αδικήματα. Η εξατομίκευση της ποινής δεν πρέπει να οδηγεί στην εξουδετέρωση του αποτρεπτικού της χαρακτήρα και της αποτελεσματικότητας του νόμου. Η ποινή που το δικαστήριο επέβαλε στον εφεσείοντα είναι καθόλα ισοζυγισμένη και από κάθε άποψη αρμόζουσα υπό το φως όλων των περιστάσεων της υπόθεσης.
Δεν διαπιστώνουμε λόγο που θα μπορούσε να δικαιολογήσει επέμβαση στην επιβληθείσα ποινή.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο