ECLI:CY:AD:2023:B230
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 110/2023
29 Ιουνίου, 2023
[Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ,
ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ/στές]
ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΡΡΟΥ,
Εφεσείοντα,
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης
― ― ― ― ―
Σ. Αργυρού, για Σωτήρης Αργυρού & Συνεταίροι Δ.Ε.Π.Ε. και Μάριος Γεωργίου, για Εφεσείοντα.
Π. Βαρνάβας, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Εφεσίβλητη.
Εφεσείων παρών.
______________
Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Στ. Χατζηγιάννη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.: Ο Εφεσείων αντιμετωπίζει ενώπιον του Κακουργιοδικείου Λεμεσού, 5 κατηγορίες οι οποίες αφορούν τα αδικήματα της συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος, ως και της εισαγωγής, κατοχής και μεταφοράς εκρηκτικών υλών δηλ. 300.000 κόκκινων κροτίδων και 3.000 κυλινδρικών κροτίδων χρώματος μαύρου, χωρίς την άδεια του Επιθεωρητή Εκρηκτικών Υλών.
Οι κατηγορίες απαγγέλθηκαν στον Εφεσείοντα και στους συγκατηγορούμενους του 1 και 2, οι οποίοι δεν παραδέχθηκαν ενοχή και η υπόθεση ορίστηκε για ακρόαση στις 17.5.2023.
Ενώ οι συγκατηγορούμενοι του 1 και 2 απολύθηκαν με όρους, για τον Εφεσείοντα ζητήθηκε από την εκπρόσωπο της Κατηγορούσας Αρχής, η κράτηση του μέχρι τη δίκη του, στη βάση του ότι υπήρχε κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων.
Το Κακουργιοδικείο, με Ενδιάμεση Απόφασή του, ενέκρινε το αίτημα της Κατηγορούσας Αρχής για την κράτηση του Εφεσείοντα, στη βάση του ότι υπήρχε κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων, η οποία επικυρώθηκε κατ΄ Έφεση στην Γ.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση 81/2023, ημερ. 10.5.2023, ECLI:CY:AD:2023:B162.
Στις 17.5.2023 που η υπόθεση ήταν ορισμένη για ακρόαση, το Κακουργιοδικείο την ανέβαλε για τις 20.9.2023, διότι υπολείπετο μαρτυρικό υλικό από πλευράς της Κατηγορούσας Αρχής, το οποίο θα έπρεπε να παραδοθεί στην Υπεράσπιση. Ο εκπρόσωπος της Κατηγορούσας Αρχής ζήτησε εκ νέου όπως ο Εφεσείων παραμείνει μέχρι τότε υπό κράτηση, επί τη βάσει του ιδίου λόγου που είχε διαταχθεί η κράτηση του την πρώτη φορά, δηλαδή αυτού της διάπραξης άλλων αδικημάτων, όπως αυτή επικυρώθηκε πλέον, με τη δεσμευτική απόφαση του Εφετείου (ανωτέρω).
Στο αίτημα, έφερε ένσταση ο ευπαίδευτος συνήγορος του Εφεσείοντα, την οποία περιόρισε μόνο στο ζήτημα της επιμήκυνσης του χρόνου κράτησης μέχρι τις 20.9.2023.
Το Κακουργιοδικείο έκρινε ότι η ολιγόμηνη επέκταση του χρόνου κράτησης του Εφεσείοντα μέχρι την εμφάνιση του ενώπιον του κατά την επόμενη δικάσιμο, δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως υπερβολική, συνυπολογίζοντας ότι ο συνολικός χρόνος περίπου των 6 μηνών, από την καταχώριση της ποινικής υπόθεσης στις 11.4.2023, μέχρι τις 20.9.2023, αποτελούσε λογικό διάστημα για να παραμείνει ο Εφεσείων υπό κράτηση.
Ο Εφεσείων θεωρεί εσφαλμένη την πρωτόδικη κρίση, την οποία προσβάλλει με την παρούσα, με ένα λόγο Έφεσης. Εισηγείται ότι η παρέλευση τόσο μακρού χρονικού διαστήματος μέχρι τις 20.9.2023, έχοντας υπόψη τη φύση των αδικημάτων που καταλογίζονται στον Εφεσείοντα, θα έπρεπε να ενεργήσει, κατά την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Κακουργιοδικείου, προς την κατεύθυνση του να αφεθεί ελεύθερος υπό όρους.
Εξετάσαμε την πρωτόδικη απόφαση και την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία κατά ή υπέρ της ορθότητας της.
Όπως έχουμε πρόσφατα επαναλάβει στις υποθέσεις S. B. v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση 56/2023, ημερ. 8.5.2023, ECLI:CY:AD:2023:B151, Μ. Α. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. αρ. 274/2022 ημερ. 23.1.2023, ECLI:CY:AD:2023:B14 και Μ. Β. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. αρ. 10/2023, ημερ. 23.2.2023, η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει καταδείξει ότι μετά από την πρώτη διαταγή του Δικαστηρίου για κράτηση, το Δικαστήριο εξετάζει το θέμα της περαιτέρω κράτησης, όχι εξ υπαρχής, αλλά μόνο με αναφορά σε οποιαδήποτε νέα δεδομένα ήθελαν προκύψει και τα οποία ενδεχομένως να διαφοροποιούν την κρίση του επί του θέματος της κράτησης και όχι με αναφορά σε δεδομένα τα οποία υφίσταντο ευθύς εξαρχής (βλ. Δημητρίου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2013) 2 Α.Α.Δ. 146, Μαυρομιχάλης κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 165/20 και 166/20, ημερ. 22.10.2020 και S.M. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 75/21, ημερ. 6.7.2021). Το ακόλουθο απόσπασμα από την υπόθεση Μαυρομιχάλης ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω), είναι σχετικό:
«Η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει καταδείξει, ότι, εκκρεμούσης της δίκης, η εξέταση ενστάσεως σε επαναλαμβανόμενο αίτημα κράτησης κατηγορουμένου προσώπου διενεργείται με αφετηρία το τελευταίο διαφοροποιητικό γεγονός, εάν υπάρχει τέτοιο. Διαπιστώνεται, έτσι, εφόσον περί τούτου πρόκειται, το περιεχόμενο της νέας μαρτυρίας που έχει, στο μεταξύ, προκύψει και η τυχόν επίδρασή της στην ήδη υπάρχουσα μαρτυρία της κατηγορούσας αρχής, ως προς την πιθανότητα καταδίκης του κατηγορουμένου. Άλλως πως, δε δικαιολογείται η εξέταση, εκ νέου, του πλαισίου, νομικού ή και πραγματικού, εντός του οποίου έχει εκδοθεί προηγούμενο διάταγμα κράτησης, της θέσης αυτής οριζομένης από το δόγμα του δεδικασμένου. Η σχετική νομολογία επιβεβαιώθηκε, πολύ πρόσφατα, στην J. Kalfat κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Ποινικές Εφέσεις Αρ. 125/2020 και 126/2020, 8.10.2020. Στην προκειμένη περίπτωση, αναμφίβολα, η απόφαση της πλειοψηφίας στις υποθέσεις Dydi κ.ά. ν. Δημοκρατίας, καθιέρωσε τέτοιο δεδικασμένο, ήτοι αναφορικά με την ένδειξη της πιθανότητας καταδίκης, στη βάση της μαρτυρίας της Κατηγορούσας αρχής που υπήρχε στις 30.6.2020.»
Στην προκειμένη περίπτωση, με δεδομένο ότι η προηγούμενη Ενδιάμεση Απόφαση του Κακουργιοδικείου έχει επικυρωθεί κατ΄ Έφεση και συνεπώς έχει τελεσιδικήσει, το μοναδικό ζήτημα που μπορεί να εξετασθεί, όπως ορθά εισηγήθηκαν και οι δύο παράγοντες της δίκης, είναι κατά πόσο η επιμήκυνση του χρόνου κράτησης, που συνιστά εξ αντικειμένου νέο γεγονός, θα μπορούσε να επενεργήσει προς την κατεύθυνση να αφεθεί ο Εφεσείων ελεύθερος υπό όρους.
Στην υπόθεση Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 45, επισημάνθηκε ότι «το μήκος του χρόνου πρέπει να σταθμίζεται έναντι του βαθμού της πρόβλεψης του ενδεχομένου που προορίζεται να αποτελέσει έρεισμα κρίσης. Και ότι οι προεκτάσεις της χρονικής διάρκειας της κράτησης αποτελεί θέμα που ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου και εξετάζεται μέσα στα πλαίσια των ιδιαίτερων περιστατικών της κάθε περίπτωσης» (βλ. Adnan v. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 183 και Κρασοπούλης v. Δημοκρατίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 450)
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, το καθήκον του Εφετείου, θεωρούμε πως συναρτάται με την αντικειμενική εξέταση του κατά πόσο ο χρόνος κράτησης ενός υπόδικου μέχρι τη δίκη του, παραβιάζει ή όχι, τις καθιερωμένες από τη νομολογία αρχές επί του θέματος.
Με αυτά ως δεδομένο, θεωρούμε πως με την απόφαση του Κακουργιοδικείου να διατάξει την κράτηση του Εφεσείοντα μέχρι τις 20.9.2023, τόσο η παράταση των 4 μηνών, όσο και ο συνολικός χρόνος των 6 μηνών περίπου, από την καταχώριση της ποινικής υπόθεσης μέχρι την έναρξη της ακρόασης, λόγω της φύσης και σοβαρότητας των αδικημάτων που αυτός αντιμετωπίζει, αλλά και της τελεσίδικης κρίσης περί κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων, δεν εκφεύγει του εύλογα επιτρεπτού χρόνου υπό τις περιστάσεις, ώστε να δικαιολογεί αφ’ εαυτού και άνευ ετέρου, την απόλυση του Εφεσείοντα υπό όρους.
Κατά συνέπεια, κρίνουμε πως δεν υπάρχει περιθώριο επέμβασης στην πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίπτεται, ως αβάσιμη.
Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.
ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.
/ΣΓεωργίου
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο