(1990) 3 ΑΑΔ 571
[*571]21 Φεβρουαρίου, 1990
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
AΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
Αιτητής,
v.
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ,
2. ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Yπόθεση Aρ. 882/88).
Κέντρα Αναψυχής — Ταξινόμηση — Ενδικοφανής προσφυγή κατά της ταξινόμησης στον Υπουργό Εμπορίου και Βιομηχανίας — Άρθρο 12 του Ν.29/85 — Εξουσίες του Υπουργού — Έλεγχος της ουσίας της προσβαλλόμενης ταξινόμησης από τον Υπουργό — Παράλειψη άσκησης αρμοδιότητας — Παράλειψη άσκησης αρμοδιότητας στην κριθείσα περίπτωση.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της απορρίψεως της ιεραρχικής προσφυγής του κατά της ταξινόμησης της οποίας έτυχε το εστιατόριό του.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Η ενδικοφανής προσφυγή, που προβλέπει το άρθρο 12, συνεπάγεται έλεγχο της ουσίας της προσβαλλόμενης πράξης. Η μονογράφηση καθαυτή των εγγράφων από τον υπουργό, δεν ισοδυναμεί με άσκηση της αρμοδιότητάς του. Κι αν ακόμη θεωρηθεί απόφαση, είναι γυμνή κάθε αιτιολογίας.
H προσφυγή επιτυγχάνει με £50,- έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Panayiotou v. Cyprus Tourism Organization and Another (1986) 3(A) C.L.R. 790,
[*572]Parpas and Others v. Republic (1986) 3(A) C.L.R. 508,
Kάτσουρας ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1728.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Yπουργού Eμπορίου και Bιομηχανίας με την οποία απορρίφθηκε ιεραρχική προσφυγή του αιτητή σε απόφαση του Kυπριακού Oργανισμού Tουρισμού αναφορικά με την ένταξη του κέντρου διασκέδασης που ανήκε στην ιδιοκτησία του αιτητή, σε μια από τις κατηγορίες που ορίζει ο νόμος.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Ν. Χαραλάμπους, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ’ ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Ο αιτητής είναι ιδιοκτήτης του κέντρου διασκεδάσεως “Μυρτιά” στη Λεμεσό, που λειτουργεί από το 1983. Με την αίτησή του προσβάλλει το έγκυρον απόφασης του Υπουργού Εμπορίου και Βιομηχανίας (καθ ου η αίτηση 1) ημερομηνίας 25/8/88, που γνωστοποιήθηκε στον αιτητή την ίδια ημερομηνία, με την οποία απέρριψε ιεραρχική προσφυγή του από απόφαση του καθ’ ου η αίτηση 2, Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού (Κ.Ο.Τ.). Η απόφαση αυτή αφορούσε την ένταξη του κέντρου σε μια από τις κατηγορίες που ορίζει ο νόμος.
Δε θεωρώ απαραίτητο να παραθέσω εξαντλητικά τα περιστατικά που είχαν αποκορύφωμα την κατάθεση της προσφυγής. Θα ήταν αρκετή μια συνοπτική αναφορά. Τον Απρίλιο του 1987 έγινε επιθεώρηση του κέντρου στα πλαίσια του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου αρ. 29/85 με σκοπό την ταξινόμηση σύμφωνα με τις διατάξεις του. Ας σημειωθεί ότι ο αιτητής αρνήθηκε να προσυπογράψει το σχετικό δελτίο επιθεώρησης. Μπορεί να προστεθεί εδώ ότι είχε εκδηλώσει και παλιά την αντίθεσή του στις προσπάθειες του Κ.Ο.Τ για κατάταξη της επιχείρησης αυτής, όταν βρισκόταν ακόμη σε ισχύ ο περί Τουριστικών Κέντρων Nόμος αρ. 91/79 που καταργήθηκε από το Nόμο 29/85.
Τότε ο αιτητής προσέφυγε στο δικαστήριο και πέτυχε την ακύρωση απόφασης του Υπουργού που επιβεβαίωνε ειλημμένη [*573]απόφαση του Κ.Ο.Τ. για ένταξη του κέντρου σύμφωνα με τις διατάξεις της προϊσχύουσας νομοθεσίας. Για τους ακριβείς λόγους ανατροπής της παραπέμπω στη δικαστική απόφαση που δημοσιεύθηκε με στοιχεία Παναγιώτης Παπαναγιώτου ν. Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού και Άλλου (1986) 3 Α.Α.Δ. 790.
Μετά την επιθεώρηση του κέντρου, ο γενικός διευθυντής του Κ.Ο.Τ., στον οποίο το διοικητικό συμβούλιο μεταβίβασε την αρμοδιότητα που έχει στο προκείμενο, πήρε την απόφαση να κατατάξει το κέντρο σαν εστιατόριο - ταβέρνα, Γ τάξης. Σημειωτέον ότι προηγήθηκε εισήγηση της αρμόδιας υπηρεσίας προς το συμβούλιο και την επιτροπή κέντρων που έχει καθιδρυθεί από το άρθρ. 11 του νόμου. Η επιτροπή αυτή έδωσε εκ των υστέρων την έγκρισή της στη ληφθείσα απόφαση.
Αφού ο αιτητής έλαβε γνώση του αποτελέσματος υπέβαλε, κατά την ειδική πρόβλεψη του άρθρ. 12 του νόμου, προσφυγή στον υπουργό (ημερ. 2/9/87) αναπτύσσοντας σ’ αυτή τις αντιρρήσεις του. Πριν κριθεί το θέμα ο υπουργός έλαβε από αρμόδιο λειτουργό, επιφορτισμένο με τη μελέτη θεμάτων που εγείρονται σε ενστάσεις, έκθεση ημερ. 7/3/88. Η έκθεση όπως και όλα τα έγγραφα στα οποία έγινε ή θα γίνει μνεία επισυνάφθηκαν σαν παραρτήματα της ένστασης των καθ’ ων η αίτηση.
Ένα καίριας σημασίας έγγραφο είναι το παράρτημα Μ - σημείωμα διοικητικής λειτουργού του υπουργείου ημερ. 25/8/88 προς τον υπουργό. Τούτο περιέχει μια ανάλυση των εξουσιών που απονέμει στον υπουργό το άρθρ. 12 του νόμου. Στη συνέχεια η λειτουργός, που συνέταξε το σημείωμα, ζητά τις οδηγίες του υπουργού αναφορικά με τα πορίσματα που διατυπώνονται στις συνυποβληθείσες εκθέσεις που αφορούσαν το θέμα και ιδιαίτερα εκείνης της 7/3/88 (παράρτημα Κ). Είναι κατάλληλο σημείο εδώ να πούμε ότι η έκθεση κάμνει μνεία της ταξινόμησης που έγινε καθώς και περιγραφή των υποστατικών, της χωρητικότητας και του εξοπλισμού τους. Εκφράζεται επίσης η άποψη ότι το κέντρο δεν είναι δυνατό να εξαιρεθεί των διατάξεων του νέου νόμου.
Είναι παραδεκτόν ότι η μόνη ενέργεια του υπουργού ήταν να μονογραφήσει το σημείωμα ως και το παράρτημα Κ. Ακολούθως στάληκε η απορριπτική απάντηση ημερ. 25/8/88 (παράρτημα Λ).
Είναι άξια μνείας η παρακάτω περικοπή.
“..... ο Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας, αφού εξέτασε [*574]την αίτηση σας σύμφωνα με το άρθρ. 12 (2) του περί Κέντρων Αναψυχής Νόμου του 1985, αποφάσισε ότι το κέντρο σας εμπίπτει στις πρόνοιες του νέου περί Κέντρων Νόμου και δεν είναι δυνατό να εξαιρεθεί. Από απόψεως κτιριακής συγκρότησης και προσφερομένων υπηρεσιών το εν λόγω κέντρο ικανοποιεί τις πρόνοιες γιά κατάταξη στην πιο πάνω προταθείσα από τον ΚΟT κατηγορία και τάξη”.
Η εισήγηση του κ. Αγγελίδη, δικηγόρου του αιτητή, είναι ότι κατάδηλα ο υπουργός δεν άσκησε τη διακριτική ευχέρεια που του παρέχει ο νόμος. Ο τρόπος που έχει ενεργήσει, θέτοντας απλώς τη μονογραφή του στα έγγραφα και αντιγράφοντας κατά λέξη το συμπέρασμα της λειτουργού στην απορριπτική απάντηση-απόφασή του της 25/8/88, δείχνει πως δεν έδρασε ελεύθερα, αλλά αυτοπεριόρισε την αρμοδιότητά του κάτω από το άρθρ. 12. Ο συνήγορος υποστήριξε την πρότασή του παραθέτοντας την αιτία της απόφασης στην υπόθεση Πάρπας και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1986) 3 Α.Α.Δ. 508, 516.
“The Minister approved the recommendations of the Chief of the Police without holding any inquiry with a view to satisfying himself on the propriety of the recommendations. He merely relied on the written recommendations of the Chief of the Police. His approval of the advice given him gives the impression of rubber-stamping the suggestion of the Chief of the Police. Therefore, the final decision is vulnerable to be set aside apart from the factual and legal misconceptions and irregularities vitiating the acts preliminary thereto, already referred, for the additional reason that the Minister failed to make the necessary inquiries indispensable for the effective exercise of the discretion given him under s. 13(2) of the law.”
O συνήγορος παραλλήλισε την προκείμενη περίπτωση και με την πιο πρόσφατη απόφαση Παναγιώτης Kάτσουρας ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1728 και που πραγματεύεται σε έκταση την έλλειψη ή ανεπάρκεια αιτιολογίας σαν παράγοντα που θίγει το κύρος διοικητικής πράξης.
Συμφωνώντας στην ουσία με την παραπάνω τοποθέτηση του αιτητή ο κ. Χαραλάμπους σε έγγραφη δήλωση υποστήριξε χωρίς περιστροφές - και αυτό είναι σε πίστη του - ότι το υφιστάμενο υλικό δείχνει ότι στην πραγματικότητα ο υπουργός δεν έλαβε απόφαση στην ιεραρχική αυτή προσφυγή.
[*575]Η θέση αυτή είναι, πιστεύω, ορθή. Η ενδικοφανής προσφυγή, που προβλέπει το άρθρ. 12, συνεπάγεται έλεγχο της ουσίας της προσβαλλόμενης πράξης. Η μονογράφηση καθαυτή των εγγράφων από τον υπουργό, που επεσήμανα σ’ άλλο σημείο, δεν ισοδυναμεί με άσκηση της αρμοδιότητάς του. Κι αν ακόμη τη θεωρήσουμε απόφαση είναι γυμνή κάθε αιτιολογίας.
Επομένως η απορριπτική αποφαση του υπουργού, όπως διατυπώθηκε στην επιστολή της 25/8/88 (παράρτημα Λ) της αυτής ημερομηνίας, κηρύσσεται άκυρη και χωρίς έννομες συνέπειες.
Το συμπέρασμά μου αυτό καθιστά περιττή την εξέταση των άλλων ισχυρισμών που προβάλλει ο αιτητής. Επιδικάζω £50 έξοδα σε βάρος της Δημοκρατίας.
H προσφυγή επιτυγχάνει με £50 έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο