(1990) 3 ΑΑΔ 1366
[*1366]21 Απριλίου, 1990
[ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,
(Αιτητής στην Υπόθεση Αρ. 516/88),
AΓAΘAΓΓEΛOΣ XAPAΛAMΠOYΣ ΔIKΩMITHΣ,
(Aιτητής στην Υπόθεση Αρ. 528/88),
v.
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Yποθέσεις Aρ. 516/88, 528/88).
Aίτηση Aκυρώσεως — Έννομο Συμφέρον — Aπώλεια — Παραίτηση του αιτητή από ασκηθείσα αίτηση ακυρώσεως, αίρει το έννομο συμφέρον του.
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο — Συνεκδίκαση — Aιτήσεις Aκυρώσεως στρεφόμενες κατά της αυτής πράξης — Aναγκαιότητα συνεκδίκασής τους.
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο — Συνάφεια — Περισσότερες πράξεις προσβαλλόμενες με το ίδιο δικόγραφο — Προϋποθέσεις — Συνέπειες από την έλλειψή τους.
Oργανισμοί Δημοσίου Δικαίου — Pαδιοφωνικό Ίδρυμα Kύπρου — Yπάλληλοι — Προαγωγές — Kριτήρια — Nομικό καθεστώς — Eφαρμοζόμενη νομολογία.
Yπάλληλοι — Oργανισμοί Δημοσίου Δικαίου — Pαδιοφωνικό Ίδρυμα Kύπρου — Προαγωγές — Προσόντα — Mη προβλεπόμενα προσόντα που σχετίζονται με τα καθήκοντα της θέσης — Bαρύτητα.
Οργανισμοί Δημοσίου Δικαίου — Pαδιοφωνικό Ίδρυμα Kύπρου — [*1367]Υπάλληλοι — Προαγωγές — Aρχαιότητα — Πότε αποκτά κρισιμότητα — Bαρύτητα.
Aναθεωρητική Δικαιοδοσία — Δικαστικός Έλεγχος — Επέμβαση Δικαστηρίου — Σε προσβολή διορισμού ή προαγωγής — Έκδηλη υπεροχή.
Oι αιτητές προσέβαλαν την προαγωγή των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Tεχνικού Eπιθεωρητή στο Pαδιοφωνικό Ίδρυμα Kύπρου, αντί των ιδίων.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγές, αποφάσισε ότι:
1. O αιτητής στην Προσφυγή Aρ. 516/88 στη διάρκεια της ακρόασης απέσυρε την προσφυγή του εναντίον της προαγωγής ενός ενδιαφερόμενου μέρους. Παραιτήθηκε της προσφυγής η οποία και θα απορριφθεί, γιατί μετά την παραίτηση ο αιτητής θεωρείται ότι έπαυσε να έχει έννομο συμφέρον. O αιτητής είναι ο αρμοδιότερος - de juris et de jure - κριτής του ιδίου συμφέροντος. H παραίτηση από άσκηση του ενδίκου μέρους της προσφυγής για ακύρωση διοικητικής πράξης είναι δεκτή.
2. Προσφυγές οι οποίες στρέφονται εναντίον της ίδιας διοικητικής πράξης πρέπει να συνεκδικάζονται και να δικάζονται από την ίδια σύνθεση Δικαστηρίου μονομελούς ή Oλομέλειας, γιατί άλλωσπως η απόφαση στην προσφυγή που θα τελειώσει πρώτη, παρασύρει και καθιστά απαράδεκτη την άλλη ή άλλες προσφυγές.
H Γραμματεία του Δικαστηρίου και οι δικηγόροι έχουν υποχρέωση να προβαίνουν σε διευθετήσεις ή αιτήσεις, αντίστοιχα, για συνεκδίκαση των προσφυγών αυτών από την ίδια σύνθεση Δικαστηρίου.
3. Oι Kανόνες Πολιτικής Δικονομίας δεν έχουν εφαρμογή, αναφορικά με την ομοδικία την αναφερομένη στην προσβολή περισσοτέρων της μίας διοικητικής πράξης με την ίδια προσφυγή, λόγω της φύσεως και του σκοπού της διοικητικής δικαιοσύνης.
Tο Δικαστήριο εφαρμόζει τη δικονομία που ισχύει σε χώρες που έχουν το ίδιο σύστημα διοικητικού δικαίου, όπως η Eλλάδα. (Bλ. Georghiou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 400, Mαρία Σιμιλλή και Άλλος ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 463.)
[*1368] Δε χωρεί προσφυγή με το ίδιο δικόγραφο εναντίον περισσοτέρων της μίας αυτοτελούς διοικητικής πράξης, οι οποίες δεν είναι συναφείς.
H προσφυγή είναι παραδεκτή μόνο αναφορικά με την πρώτη προσβαλλόμενη πράξη. Aναφορικά με μέρος της προσφυγής που προσβάλλει άλλη πράξη, η οποία δεν είναι συναφής με την πρώτη, η προσφυγή είναι απαράδεκτη και απορρίπτεται. Mε επιείκεια το Δικαστήριο, αν πριν την απόρριψη καταχωρισθεί νέα προσφυγή, δε θεωρεί τη δεύτερη προσφυγή εκπρόθεσμη, γιατί θεωρείται ότι είναι διαχωρισμός της πρώτης προσφυγής.
Πράξεις ή αποφάσεις θεωρούνται συναφείς, εάν η μία πράξη αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, ή αφορούν τον ίδιο αιτητή, στηρίζονται στις ίδιες διατάξεις του Nόμου, έχουν ταυτόσημη αιτιολογία και εξεδόθησαν στην ίδια διοικητική διαδικασία από το ίδιο όργανο.
Στην Προσφυγή Aρ. 516/88 οι δύο προσβαλλόμενες πράξεις δεν έχουν συνάφεια μεταξύ τους και ως εκ τούτου η προσφυγή αναφορικά με τη δεύτερη απόφαση είναι απαράδεκτη και θα απορριφθεί.
4. Eίναι πάγια νομολογία ότι η διορίζουσα αρχή πρέπει να συνεκτιμήσει όλα τα νομοθετημένα κριτήρια και να καταλήξει στην επιλογή του καλύτερου υποψηφίου.
O ισχυρισμός του αιτητή στην Yπόθεση Aρ. 528/88 ότι εκτελούσε ανώτερα καθήκοντα της θέσης του Tεχνικού Bοηθού είναι νομικά αστήρικτος και καμιά επιρροή δεν μπορεί να ασκήσει στο αποτέλεσμα της προσφυγής ή τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης.
Oι θέσεις, όπως είναι φανερό από το σχέδιο υπηρεσίας, δε χωρίζονται σε θέσεις τηλεόρασης και θέσεις ραδιοφώνου, αλλά θέσεις στο Pαδιοφωνικό Ίδρυμα Kύπρου. Oι Tεχνικοί Bοηθοί και Eπιθεωρητές, είτε ασκούν καθήκοντα στο τμήμα ραδιοφώνου, είτε ασκούν καθήκοντα στο τμήμα τηλεόρασης, είναι ισοβάθμιοι και χρειάζεται ειδίκευση στη συντήρηση όλων των μηχανημάτων χωρίς την ανάγκη διάκρισης στο βαθμό εξειδίκευσης.
5. H διορίζουσα αρχή δε δικαιούται να παραγνωρίζει την κατοχή από υποψήφιο προσόντων τα οποία σχετίζονται με τη φύση των καθηκόντων της θέσης, αλλά πρέπει να τα συνεκτιμήσει με τα υπόλοιπα στοιχεία στη γενική αξιολόγηση των υποψηφίων, χω[*1369]ρίς να αποδίδει σε αυτά υπέρμετρη βαρύτητα.
6. H αρχαιότητα από μόνη της δεν αποτελεί αποφασιστικό κριτήριο και δεν μπορεί να υπερισχύει. H διορίζουσα αρχή πρέπει να λαμβάνει υπόψη το σύνολο των κριτηρίων - αξία, προσόντα, αρχαιότητα - η δε αρχαιότητα μπορεί να κλίνει την πλάστιγγα αν δύο υποψήφιοι είναι περίπου ισοδύναμοι στα πρώτα κριτήρια. Bεβαίως πρέπει να γίνει συνεκτίμηση όλων των κριτηρίων.
7. H νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης θα κριθεί με βάση τις ακόλουθες αρχές που έχουν καθιερωθεί από το Δικαστήριο τούτο:-
α. Tο Διοικητικό Δικαστήριο δεν ακυρώνει απόφαση διορισμού ή προαγωγής, αν η απόφαση λήφθηκε σύμφωνα με το Nόμο και τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης και ήταν εύλογα επιτρεπτή.
β. Tο Δικαστήριο δεν υποκαθιστά τη δική του κρίση, αναφορικά με την επιλογή του καταλληλότερου υποψηφίου για προαγωγή ή διορισμό, με την κρίση του αρμοδίου οργάνου.
γ. Tο Δικαστήριο δεν επεμβαίνει, εκτός εάν ο αιτητής αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι του υποψηφίου που προάχθηκε.
Oι προσφυγές απορρίπτονται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
President of the Republic v. Louca and Others (1984) 3(A) C.L.R. 241,
Papaioannou and Others v. Republic (1989) 3(A) C.L.R. 38,
Georghiades and Another v. Republic (1966) 3(B) C.L.R. 827,
Georghiou v. Republic (1987) 3(A) C.L.R. 400,
Σιμιλλή και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1990) 3 A.A.Δ. 463,
Aποφάσεις Συμβουλίου Eπικρατείας, Eλληνικό Συμβούλιο της Eπικρατείας 1933 B’ III, Yπόθεση Aρ. 865/1933, σελ. 556,
Andreou v. Republic (1979) 3 C.L.R. 379,
[*1370]Soteriadou and Others v. Republic (1983) 3(B) C.L.R. 921,
Michaelides and Another v. Republic (1987) 3(C) C.L.R. 2170,
Δρουσιώτης και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3(B) A.A.Δ. 519,
Dometakis v. Republic (1988) 3(C) C.L.R. 1673,
Δημοκρατία ν. Παπαμιχαήλ (1989) 3(B) A.A.Δ. 823,
Zαπίτης και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1098,
Iωνά και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1775,
Xριστοφή ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Δ) A.A.Δ. 2245,
Partellides v. Republic (1969) 3 C.L.R. 480,
Smyrnios v. Republic (1983) 3(A) C.L.R. 124,
Republic v. Zachariades (1986) 3(A) C.L.R. 852,
Christou and Others v. Public Service Commission 4 R.S.C.C. 1,
Georghiades and Another v. Republic (1970) 3 C.L.R. 257,
Georghiou v. Republic (1976) 3 C.L.R. 74,
Piperi and Others v. Republic (1984) 3(B) C.L.R. 1306,
Mιλτιάδους και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1318,
Michael v. Republic (No.1) (1975) 3 C.L.R. 136,
Evgeniou v. Republic (1979) 3 C.L.R. 239,
Hadjiioannou v. Republic (1983) 3(B) C.L.R. 1041.
Προσφυγές.
Προσφυγές εναντίον της απόφασης του Συμβουλίου του Pαδιοφωνικού Iδρύματος Kύπρου, με την οπoία τα ενδιαφερόμενα μέρη προήχθηκαν στη θέση Tεχνικού Eπιθεωρητή αναδρομικά.
[*1371]Κ. Λοΐζου, για τον Αιτητή στην Υπόθεση Αρ. 516/88.
Γ. Κάϊζερ, για τον Αιτητή στην Υπόθεση Αρ. 528/88.
Π. Πολυβίου, για τους Καθ’ ων η αίτηση.
Ν. Κληρίδου, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος Ξ. Αττίκη.
Cur. adv. vult.
ΣTYΛIANIΔHΣ, Δ.: Mε την Προσφυγή Αρ. 516/88 ο αιτητής ζητά την ακύρωση:
(α) Της απόφασης του Συμβουλίου του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, (Ρ.Ι.Κ.), με την οποία προήχθη ο Ξένιος Αττίκης - ενδιαφερόμενο μέρος - στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή, αναδρομικά από 1η Δεκεμβρίου, 1983, που κοινοποιήθηκε με εγκύκλιο του Γενικού Διευθυντή ημερομηνίας 7 Απριλίου, 1988· και
(β) της απόφασης του Ρ.Ι.Κ. με την οποία οι Αγαθάγγελος Δικωμίτης και Νίκος Χαραλάμπους - ενδιαφερόμενα μέρη 2 και 3 - προήχθηκαν αναδρομικά από 1η Αυγούστου, 1984.
Ο αιτητής στην Υπόθεση Αρ. 528/88 ζητά την ακύρωση της προαγωγής των Αναστάση Φανή, Γεωργίου Παναγιώτου και Ξένιου Αττίκη - ενδιαφερόμενα μέρη - στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή, αναδρομικά από 1η Δεκεμβρίου, 1983, που κοινοποιήθηκε με εγκύκλιο του Γενικού Διευθυντή ημερομηνίας 7 Απριλίου, 1988.
Η πράξη, της οποίας η νομιμότητα προσβάλλεται στην Προσφυγή Αρ. 528/88, είναι η ίδια με εκείνη που προσβάλλεται με την πρώτη θεραπεία που ζητείται στην Προσφυγή Αρ. 516/88.
Ο αιτητής στην Προσφυγή Αρ. 516/88 στη διάρκεια της ακρόασης απέσυρε την προσφυγή του εναντίον της προαγωγής του ενδιαφερόμενου μέρους Αγαθάγγελου Δικωμίτη. Παραιτήθηκε της προσφυγής η οποία και θα απορριφθεί, γιατί μετά την παραίτηση ο αιτητής θεωρείται ότι έπαυσε να έχει έννομο συμφέρον. Ο αιτητής είναι ο αρμοδιότερος - de juris et de jure - κριτής του ιδίου συμφέροντος. Η παραίτηση από άσκηση του ενδίκου μέσου της προσφυγής για ακύρωση διοικητικής πράξης είναι δεκτή. (Βλ. Republic v. Louca and Others (1984) 3 C.L.R. 241, Θ. Τσάτσου - “Η Αίτησις Ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατεί[*1372]ας”, Έκδοση Τρίτη, σελ. 368).
Με την Προσφυγή Αρ. 516/88 προσβάλλονται δύο διαφορετικές διοικητικές πράξεις, οι οποίες λήφθηκαν από το ίδιο όργανο. Τα δικονομικά ζητήματα που εγείρονται είναι:-
(ι) Επιτρέπεται ή επιβάλλεται η συνεκδίκαση των προσφυγών χωρίς συνένωση ύστερα από δικαστική πράξη;
(ιι) Μπορεί στην ίδια προσφυγή να προσβληθεί η νομιμότητα δύο διαφορετικών διοικητικών πράξεων;
Η Αναθεωρητική Δικαιοδοσία του Δικαστηρίου έχει εισαχθεί με το Άρθρο 146 του Συντάγματος. Η παράγραφος 4 προβλέπει:-
“4. Επί τοιαύτης προσφυγής το δικαστήριον δύναται, διά της αποφάσεως αυτού:
(α) να επικυρώση, εν όλω ή εν μέρει, την τοιαύτην απόφασιν ή πράξιν ή παράλειψιν·
ή
(β) να κηρύξη την απόφασιν ή την πράξιν, εν όλω ή εν μέρει, άκυρον και εστερημένην οιουδήποτε αποτελέσματος·
ή
(γ) να κηρύξη την παράλειψιν εν όλω ή εν μέρει άκυρον και ό,τι παν το παραλειφθέν έδει να είχεν εκτελεσθή.”
Η δικαιοδοσία αυτή ασκείται με βάση την παράγραφο 1 του Άρθρου 146 και τα Άρθρα 9(α) και 11 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964, (Αρ. 33/64), είτε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είτε από Δικαστή ή Δικαστές του Δικαστηρίου, οπότε όμως η απόφαση υπόκειται με βάση τα εδάφια (2), (3) του Άρθρου 11 σε έφεση ενώπιον της Ολομέλειας.
Το Δικαστήριο, με βάση την παράγραφο 4 του Άρθρου 146, εκδίδει είτε ακυρωτική απόφαση είτε απορριπτική. Η ακυρωτική απόφαση ενεργεί ex tunc και erga omnes εναντίον όλων, συμπεριλαμβανομένων και προσώπων που δεν έλαβαν μέρος στην προσφυγή. Όλα τα νομικά αποτελέσματα της προσβαλλόμενης πράξης εξαλείφονται και η πράξη θεωρείται ότι ουδέποτε υπήρχε.
Δεν είναι επιτρεπτό πράξη η οποία ακυρώθηκε να διατηρεί το ανύπαρκτο κύρος της για πρόσωπα άλλα από τον αιτητή. Στο [*1373]σύγγραμμα του Μιχ. Δενδία “Διοικητικόν Δίκαιον”, Τόμος Γ’ σελ. 352 διαβάζομε:-
“2. Αποτελέσματα της ακυρωτικής αποφάσεως. - Η ακυρωτική απόφασις επάγεται την ακύρωσιν της προσβληθείσης πράξεως, ήτοι την νόμιμον αυτής κατάργησιν έναντι πάντων (erga omnes), δηλ. και των μη μετασχόντων της ακυρωτικής δίκης, διότι δεν είναι νοητόν πράξις, ήτις ηκυρώθη, ήτοι εξέλιπεν ως παράνομος, να διατηρή το ανύπαρκτον κύρός της ως προς δεδομένον πρόσωπον. Επέρχεται δε η κατάργησις αυτής και εξ υπαρχής (ex tunc), εξαφανιζομένων και των εκ της εκτελέσεως της πράξεως παραχθέντων αποτελεσμάτων, αφ’ ης παρήχθησαν, και επαναφερομένων των πραγμάτων εις ο χρονικόν σημείον ευρίσκοντο πριν ή η διοίκησις επιληφθή του θέματος και υπό το τότε υφιστάμενον νομικόν και πραγματικόν καθεστώς. Ούτω η ακύρωσις ανατρέχει εις τον χρόνον εκδόσεως της πράξεως, αποβαίνει δηλ. αύτη ανύπαρκτος νομικώς, της διοικήσεως αδυνατούσης να θεωρή ταύτην ου μόνον ως υπάρχουσαν, αλλά και ως υπάρξασάν ποτέ.”
(Βλ., επίσης, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 279.)
Η παράγραφος 5 του Άρθρου 146 προνοεί ότι απόφαση που εκδίδεται με βάση την παράγραφο 4 του ιδίου Άρθρου δεσμεύει κάθε Δικαστή, όργανο ή αρχή στη Δημοκρατία, οι οποίοι υποχρεούνται στην ενεργό συμμόρφωση με αυτή.
Με την απορριπτική απόφαση επικυρώνεται η απόφαση, πράξη ή παράλειψη και έτσι αναγνωρίζεται από το Δικαστήριο η νομιμότητα της.
Το αντικείμενο της προσφυγής είναι η νομιμότητα της προσβαλλομένης πράξης ή απόφασης. Όταν η προσφυγή στρέφεται εναντίον πράξης, η οποία έχει ήδη ακυρωθεί από το Δικαστήριο, η προσφυγή είναι απαράδεκτη λόγω του δεδικασμένου.
Ενόψει των πιο πάνω, προσφυγές οι οποίες στρέφονται εναντίον της ίδιας διοικητικής πράξης πρέπει να συνεκδικάζονται και να δικάζονται από την ίδια σύνθεση Δικαστηρίου μονομελούς ή Ολομέλειας, γιατί άλλωσπως η απόφαση στην προσφυγή που θα τελειώσει πρώτη παρασύρει και καθιστά απαράδεκτη την άλλη ή άλλες προσφυγές.
[*1374]Η Γραμματεία του Δικαστηρίου και οι δικηγόροι έχουν υποχρέωση να προβαίνουν σε διευθετήσεις ή αιτήσεις, αντίστοιχα, για συνεκδίκαση των προσφυγών αυτών από την ίδια σύνθεση Δικαστηρίου. (Βλ. Niovi Papaioannou and Others v. The Republic of Cyprus (1989) 3(Α) C.L.R. 38· Menelaos Georghiades and Another v. The Republic of Cyprus, through the Public Service Commission (1966) 3 C.L.R. 827.)
Οι Κανόνες Πολιτικής Δικονομίας δεν έχουν εφαρμογή, αναφορικά με την ομοδικία την αναφερομένη στην προσβολή περισσοτέρων της μίας διοικητικής πράξης με την ίδια προσφυγή, λόγω της φύσεως και του σκοπού της διοικητικής δικαιοσύνης.
Το Δικαστήριο εφαρμόζει τη δικονομία που ισχύει σε χώρες που έχουν το ίδιο σύστημα διοικητικού δικαίου, όπως η Ελλάδα. (Βλ. Georghiou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 400· Μαρία Σιμιλλή και Άλλος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 463.)
Δεν χωρεί προσφυγή με το ίδιο δικόγραφο εναντίον περισσοτέρων της μίας αυτοτελούς διοικητικής πράξης, οι οποίες δεν είναι συναφείς.
Η προσφυγή είναι παραδεκτή μόνο αναφορικά με την πρώτη προσβαλλόμενη πράξη. Αναφορικά με μέρος της προσφυγής που προσβάλλει άλλη πράξη, η οποία δεν είναι συναφής με την πρώτη, η προσφυγή είναι απαράδεκτη και απορρίπτεται. Με επιείκεια το Δικαστήριο, αν πριν την απόρριψη καταχωρισθεί νέα προσφυγή, δεν θεωρεί τη δεύτερη προσφυγή εκπρόθεσμη, γιατί θεωρείται ότι είναι διαχωρισμός της πρώτης προσφυγής.
Στην Υπόθεση Αρ. 865/1933 η Ολομέλεια του Ελληνικού Συμβουλίου της Επικρατείας (Αποφάσεις Συμβουλίου Επικρατείας 1933 Β’ ΙΙΙ) στη σελ. 556 είπε:-
“Eπειδή ο ισχυρισμός του παρεμβαίνοντος ότι η παρά του αιτούντος προσβολή δι’ ενός δικογράφου δύο αυτοτελών διοικητικών πράξεων ουδεμίαν εχουσών, ως ισχυρίζεται, σχέσιν ή συνάφειαν προς αλλήλας, εφ’ όσον η μεν αφορά εις την άδειαν λειτουργίας εργοστασίου του παρεμβαίνοντος η δε εις την παύσιν λειτουργίας του εργοστασίου του αιτούντος, καθιστά άκυρον και συνεπώς απαράδεκτον το δικόγραφον, αβάσιμος κρίνεται και συνεπώς απορριπτέος διότι και εάν ήθελε γίνη δεκτόν ότι δεν υφίσταται συνάφεια μεταξύ των ενιαίως προσβληθεισών δύο διοικητικών πράξεων το γεγο[*1375]νός τούτο δεν συνεπάγεται ολοσχερή ακυρότητα του δικογράφου της αιτήσεως, αλλά παραμένει τούτο εν πάση περιπτώσει ισχυρόν διά την πρώτην των προσβαλλομένων πράξεων, ως προς ην υπάρχουσι πάντα τα στοιχεία του νόμου ήτοι της υπ’ αριθ. 44794 της 20 Ιουνίου 1933 αποφάσεως του Υπουργού της Συγκοινωνίας, ήτις αποτελεί και το αντικείμενον της παρούσης αποφάσεως, όσον δ’ αφορά ετέραν υπ’ αυτού αρχικώς διά του ιδίου δικογράφου προσβληθείσαν πράξιν, υπ’ αριθ. 65465 από 26 Αυγούστου 1933 του αυτού Υπουργού, ο αιτών υπέβαλε και αυτοτελή αίτησιν, συμπληρούσαν τας ελλείψεις της πρώτης, ήτις εξετάζεται κατ’ ιδίαν εν ετέρα ταυτοχρόνω αποφάσει του Συμβουλίου τούτου.”
(Βλ. Τσάτσος, ανωτέρω, παράγραφοι 25-26, σελ. 68, Δένδιας, ανωτέρω, σελ. 300-301, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, σελ. 273-274.)
Πράξεις ή αποφάσεις θεωρούνται συναφείς, εάν η μία πράξη αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, ή αφορούν τον ίδιο αιτητή, στηρίζονται στις ίδιες διατάξεις του Νόμου, έχουν ταυτόσημη αιτιολογία και εξεδόθησαν στην ίδια διοικητική διαδικασία από το ίδιο όργανο.
Στην Προσφυγή Αρ. 516/88 οι δύο προσβαλλόμενες πράξεις δεν έχουν συνάφεια μεταξύ τους και ως εκ τούτου η προσφυγή αναφορικά με τη δεύτερη απόφαση είναι απαράδεκτη και θα απορριφθεί.
Το Δικαστήριο προχωρεί στην έκδοση απόφασης για τη νομιμότητα της προαγωγής των ενδιαφερομένων μερών Αναστάση Φανή, Γεωργίου Παναγιώτου και Ξένιου Αττίκη που έγινε στις 19 Φεβρουαρίου, 1988.
Στις 14 Νοεμβρίου, 1983, αποφασίστηκε η προαγωγή των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή - θέση προαγωγής - από 1η Δεκεμβρίου, 1983. Η απόφαση αυτή προσβλήθηκε με την Προσφυγή Αρ. 564/83. Στις 30 Μαΐου, 1986, το Δικαστήριο ακύρωσε τις προαγωγές για το μόνο λόγο ότι βασίστηκαν σε Κανονισμούς που προνοούσαν για Συμβουλευτική Επιτροπή Επιλογής που δεν ήταν έγκυροι, γιατί δεν είχαν εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο και δεν είχαν δημοσιευθεί στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, όπως προβλέπει το Άρθρο 3 του περί των Οργανισμών Δημοσίου Δικαίου (Ρύθμισις Θεμάτων Προσωπικού) Νόμου του 1970 (Αρ. 61/70). Μετά την [*1376]ακυρωτική Απόφαση του Δικαστηρίου, ο νομικός σύμβουλος του ιδρύματος ορθά γνωμάτευσε ότι το ίδρυμα θα έπρεπε να επαναξετάσει το θέμα πλήρωσης των πιο πάνω θέσεων με βάση το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο της απόφασης, δηλαδή 14 Νοεμβρίου, 1983, και ότι κατά την επανεξέταση δεν έπρεπε να λάβει υπόψη τις εκθέσεις της Συμβουλευτικής Επιτροπής Επιλογής που ήταν νομικά εξ υπαρχής άκυρες, αλλά έπρεπε να ενεργήσει με βάση τα υπόλοιπα στοιχεία που ίσχυαν στην ουσιώδη ημερομηνία.
To Συμβούλιο, με βάση τα πιο πάνω, στις 19 Φεβρουαρίου, 1988, πήρε την προσβαλλόμενη απόφαση. Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω το σχετικό μέρος του πρακτικού:-
“Ενώπιον του Συμβουλίου κατατέθηκαν τα πιο κάτω έγγραφα:-
1. Προκήρυξη της κενής θέσης ημερ. 1.7.83.
2. Εγκεκριμένα σχέδια υπηρεσίας της θέσης Τεχνικού Επιθεωρητή.
3. Κατάλογος των αιτητών που υπέβαλαν αιτήσεις κανονικά.
4. Τα έγγραφα αιτήσεων των Αγαθάγγελου Δικωμίτη, Θεοχάρη Καρατσιόλη, Δώρου Ευθυμιάδη, Γεώργιου Παναγιώτου, Ανδρέα Φλωρίδη, Σολομώντος Παφίτη, Νίκου Χαραλάμπους, Ξένιου Αττίκη, Αναστάσιου Φανή, Ανδρέα Διακόπουλου, Λεύκου Κουκουλαρίδη.
5. Οι προσωπικοί φάκελοι όλων των 11 υποψηφίων περιλαμβανομένων και των εγγράφων των ετησίων εμπιστευτικών εκθέσεων.
6. Κατάλογος όλων των υποψηφίων κατά αρχαιότητα που ετοιμάστηκε από το Τμήμα Προσωπικού σύμφωνα με τους προσωπικούς φακέλους όπως η αρχαιότητα καθοριζόταν την 14.11.83.
7. Ακυρωτική Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη προσφυγή αρ. 564/83 ημερ. 30.5.1986.
Το Συμβούλιο, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ενώπιον του στοιχεία που ανάγονται στον ουσιώδη χρόνο δηλαδή 14.11.83 και [*1377]ασκώντας τη διακριτική εξουσία σύμφωνα με το άρθρο 10 του Περί Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου Νόμου Κεφ. 300Α και το άρθρο 3 του τροποποιητικού Νόμου 61/70 έκρινε με βάση
(α) την αξία των υποψηφίων, όπως αυτή καθορίστηκε από τους προσωπικούς φακέλους και τις εμπιστευτικές εκθέσεις,
(β) τα προσόντα των υποψηφίων, όπως αυτά καταγράφονται στις αιτήσεις τους και περιέχονται στους προσωπικούς φακέλους,
και
(γ) την αρχαιότητα των υποψηφίων, όπως αυτή εμφαίνεται στον ‘κατάλογο υποψηφίων κατ’ αρχαιότητα’ και που επιβεβαιώνεται και από τους προσωπικούς φακέλους των υποψηφίων,
ότι οι υποψήφιοι:
Αναστάσιος Φανή
Γεώργιος Παναγιώτου
Ξένιος Αττίκης
υπερείχαν των άλλων υποψηφίων και αποφάσισε να τους προαγάγει, σαν τους πιο κατάλληλους, στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή στο Τμήμα Τεχνικών Υπηρεσιών αναδρομικά από την 1.12.83, δηλαδή, από την ίδια ημερομηνία που είχαν γίνει οι προαγωγές σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου ημερ. 14.11.83 και οι οποίες ακυρώθηκαν σε μετέπειτα στάδιο από το Ανώτατο Δικαστήριο.”
O αιτητής στην Προσφυγή Αρ. 528/88 πρόσβαλε την προαγωγή και των τριών ενδιαφερομένων μερών. Είναι όμως κατάδηλο από τη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του ότι αναγνωρίζει ότι το ενδιαφερόμενο μέρος Αναστάσης Φανή υπερέχει έκδηλα του αιτητή. Αυτό υποστηρίζεται και από όλα τα στοιχεία ενώπιον του Δικαστηρίου.
Αναφορικά με τα άλλα δύο ενδιαφερόμενα μέρη προβλήθηκαν οι πιο κάτω λόγοι για ακύρωση:-
1. To Συμβούλιο δεν επέλεξε τον καλύτερο υποψήφιο για τη θέση.
[*1378]2. Παραγνώρισε την αρχαιότητα του αιτητή.
3. Ο αιτητής υπερείχε με βάση τις εμπιστευτικές εκθέσεις σε αξία χωρίς να υστερεί σε προσόντα από τα ενδιαφερόμενα μέρη.
4. Στη διάρκεια της υπηρεσίας του εκτελούσε καθήκοντα ανώτερα της θέσης του Τεχνικού Βοηθού, θέση που κατείχε από το 1971 μέχρι την προαγωγή στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή από 1η Αυγούστου, 1984.
5. Η αιτιολογία είναι ελαττωματική και αντίθετη με τις αρχές του διοικητικού δικαίου.
Τους ίδιους λόγους προβάλλει και ο αιτητής στην Υπόθεση Αρ. 516/88, ο οποίος όμως προσβάλλει μόνο την προαγωγή του Ξένιου Αττίκη.
Σύμφωνα με τους περί Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (Διορισμοί και Προαγωγαί) Κανονισμούς του 1987, που δημοσιεύτηκαν στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, Αρ. 2282, της 18ης Δεκεμβρίου, 1987, Παράρτημα Τρίτο, Μέρος Ι, Κ.Δ.Π. 317/87, σελ. 1201, τα κριτήρια επιλογής είναι η αξία, τα προσόντα και η αρχαιότητα, όταν οι υποψήφιοι προέρχονται από το προσωπικό του Ιδρύματος - (Κανονισμός 4(1)).
Τα κριτήρια αυτά είναι τα ίδια με εκείνα που προβλέπονται στον περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμον του 1967, (Αρ. 33/67). Υπάρχει ευρύτατη νομολογία για τον έλεγχο αποφάσεων προαγωγής δημοσίων υπαλλήλων, η οποία έχει εφαρμογή και στην παρούσα υπόθεση.
Είναι πάγια νομολογία, ότι η διορίζουσα αρχή πρέπει να συνεκτιμήσει όλα τα νομοθετημένα κριτήρια και να καταλήξει στην επιλογή του καλύτερου υποψηφίου.
Ο ισχυρισμός του αιτητή στην Υπόθεση Αρ. 528/88 ότι εκτελούσε ανώτερα καθήκοντα της θέσης του Τεχνικού Βοηθού είναι νομικά αστήρικτος και καμιά επιρροή δεν μπορεί να ασκήσει στο αποτέλεσμα της προσφυγής ή τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης.
Οι θέσεις, όπως είναι φανερό από το σχέδιο υπηρεσίας, δεν χωρίζονται σε θέσεις τηλεόρασης και θέσεις ραδιοφώνου, αλλά θέσεις στο Ραδιοφωνικό ‘Ιδρυμα Κύπρου. Οι Τεχνικοί Βοηθοί και [*1379]Επιθεωρητές, είτε ασκούν καθήκοντα στο τμήμα ραδιοφώνου, είτε ασκούν καθήκοντα στο τμήμα τηλεόρασης, είναι ισοβάθμιοι και χρειάζεται ειδίκευση στη συντήρηση όλων των μηχανημάτων χωρίς την ανάγκη διάκρισης στο βαθμό εξειδίκευσης.
Ο αιτητής στην Προσφυγή Αρ. 528/88 είναι αρχαιότερος έξι μήνες από το ενδιαφερόμενο μέρος Παναγιώτου και τέσσερα χρόνια και έντεκα μήνες από το ενδιαφερόμενο μέρος Αττίκη.
Ο αιτητής στην Προσφυγή Αρ. 516/88 είναι αρχαιότερος του ενδιαφερομένου μέρους Αττίκη κατά τρία χρόνια.
Το ενδιαφερόμενο μέρος Αττίκης κατέχει πρόσθετα προσόντα που δεν περιλαμβάνονται στο σχέδιο υπηρεσίας, τα οποία όμως είναι συναφή με τα καθήκοντα της θέσης. Είναι απόφοιτος του Ανώτερου Τεχνολογικού Ινστιτούτου, έχει Δίπλωμα Ηλεκτρολογίας και έχει επιτύχει στις εξετάσεις τριών θεμάτων του πέμπτου έτους - (Communication Radio, Telecommunication Principles, Sound and Television) - του City and Guilds of London Institute. Κατέχει το Full Technological Certificate του ίδιου Ινστιτούτου. Τα προσόντα αυτά είναι στοιχείο το οποίο λαμβάνεται υπόψη στην εκτίμηση της ικανότητας του υποψηφίου για την καλύτερη εκτέλεση των καθηκόντων της θέσης. Λαμβάνεται υπόψη στην επιλογή του καλύτερου υποψήφιου για διορισμό ή προαγωγή. Αν ο νομοθέτης είχε σκοπό να περιορίσει το κριτήριο “προσόντα” σε εκείνα που προβλέπονται από το σχέδιο υπηρεσίας θα το έκανε, αλλά τότε δεν θα μπορούσε να γίνει αξιολόγηση με βάση τα προσόντα. Η διορίζουσα αρχή δεν δικαιούται να παραγνωρίζει την κατοχή από υποψήφιο προσόντων τα οποία σχετίζονται με τη φύση των καθηκόντων της θέσης, αλλά πρέπει να τα συνεκτιμήσει με τα υπόλοιπα στοιχεία στη γενική αξιολόγηση των υποψηφίων, χωρίς να αποδίδει σε αυτά υπέρμετρη βαρύτητα. (Βλ. μεταξύ άλλων, Andreou v. Republic (1979) 3 C.L.R. 379· Soteriadou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 921· Michaelides and Another v. Republic (1987) 3 C.L.R. 2170· Μάριος Δρουσιώτης και Άλλος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(B) A.A.Δ. 519· Nicos Dometakis ν. The Republic of Cyprus (1988) 3(C) C.L.R. 1673· Κυπριακή Δημοκρατία μέσω Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας ν. Πέτρου Παπαμιχαήλ (1989) 3(B) A.A.Δ. 823· Μίκης Ζαπίτης και Άλλος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1098· Ιωάννης Κ. Ιωνά και Άλλος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1775· Δρ. Χρυσόστομος Χριστοφή ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(Δ) Α.Α.Δ. 2245.)
[*1380]Η αρχαιότητα από μόνη της δεν αποτελεί αποφασιστικό κριτήριο και δεν μπορεί να υπερισχύσει. Η διορίζουσα αρχή πρέπει να λαμβάνει υπόψη το σύνολο των κριτηρίων - αξία, προσόντα, αρχαιότητα - η δε αρχαιότητα μπορεί να κλίνει την πλάστιγγα αν δύο υποψήφιοι είναι περίπου ισοδύναμοι στα πρώτα κριτήρια. Βεβαίως πρέπει να γίνει συνεκτίμηση όλων των κριτηρίων. (Βλ. Costas D. Partellides v. Republic (Public Service Commission) (1969) 3 C.L.R. 480· Smyrnios v. Republic (1983) 3 C.L.R. 124· Republic v. Zachariades (1986) 3 C.L.R. 852.)
Οι αιτητές δεν υπερτερούν σε αξία από τα ενδιαφερόμενα μέρη, όπως φαίνεται από τις εκθέσεις και τα στοιχεία που ήταν ενώπιον του Συμβουλίου και του Δικαστηρίου.
Η νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης θα κριθεί με βάση τις ακόλουθες αρχές που έχουν καθιερωθεί από το Δικαστήριο τούτο:-
1. Το Διοικητικό Δικαστήριο δεν ακυρώνει απόφαση διορισμού ή προαγωγής αν η απόφαση λήφθηκε σύμφωνα με το Νόμο και τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης και ήταν εύλογα επιτρεπτή.
2. Το Δικαστήριο δεν υποκαθιστά τη δική του κρίση, αναφορικά με την επιλογή του καταλληλότερου υποψήφιου για προαγωγή ή διορισμό, με την κρίση του αρμόδιου οργάνου.
(Βλ., μεταξύ άλλων, Alexandros Christou and Others and The Republic (Public Service Commission) 4 R.S.C.C. 1, σελ. 6· Charalambos Georghiades and Another v. Republic (Public Service commission) (1970) 3 C.L.R. 257, στη σελ. 268· Οdysseas Georghiou v. Republic (Public Service Commission) (1976) 3 C.L.R. 74, σελ. 82· Piperi and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1306· Republic v. Zachariades (ανωτέρω)· Κλέαρχος Μιλτιάδους και ‘Αλλοι ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1318.)
Το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει, εκτός εάν ο αιτητής αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι του υποψήφιου που προάχθηκε (Niki Michael (No. 1) v. Republic (Public Service Commission) (1975) 3 C.L.R. 136· Evgeniou v. Republic (1979) 3 C.L.R. 239· HjiIoannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1041).
Το Δικαστήριο εξέτασε με προσοχή τους ισχυρισμούς των δικηγόρων των αιτητών σε συνάρτηση με όλα τα στοιχεία ενώπιον [*1381]του και έχει καταλήξει ότι οι αιτητές δεν έχουν αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι των ενδιαφερομένων μερών.
Το Συμβούλιο του Ιδρύματος σύμφωνα με το νόμο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια και οι προσβαλλόμενες προαγωγές ήταν εύλογα επιτρεπτές σε αυτό.
Η αιτιολογία είναι σαφής και επαρκής και περαιτέρω συμπληρώνεται από τα στοιχεία των φακέλων. Δεν είναι αντίθετη με το Νόμο, τους Κανονισμούς ή τις αρχές του Διοικητικού δικαίου.
Για τους πιο πάνω λόγους οι προσφυγές απορρίπτονται.
Καμιά διαταγή για έξοδα.
Oι προσφυγές απορρίπτονται χωρίς έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο