(1990) 3 ΑΑΔ 2542
[*2542]14 Ιουλίου, 1990
[ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
SUNRISE CLOTHING INDUSTRY LIMITED.,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. EΦOPOY ΦOPOY EIΣOΔHMATOΣ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 686/88).
Φορολογία — Φορολογία Εισοδήματος — Έκτακτη εισφορά — Εισφορά για την άμυνα — Προσδιορισμός του φορολογητέου εισοδήματος — Εκπτώσεις — Εισοδηματικές και κεφαλαιουχικές δαπάνες — Κατά πόσο οι τόκοι που πλήρωνε η αιτήτρια προς τις τράπεζες και επίσης οι κεφαλαιουχικές εκπτώσεις αυτοκινήτων μπορούσαν να αφαιρεθούν από το φορολογητέο της εισόδημα — Εφαρμοστέες αρχές.
Λέξεις και Φράσεις — “Εγκαταστάσεις και μηχανήματα” στο Άρθρο 12 του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου, όπως τροποποιήθηκε από το Άρθρο 2 του Νόμου 8/89.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή της αιτήτριας για ακύρωση της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση με την οποία απόρριψαν τις ενστάσεις της εναντίον της επιβολής φορολογίας εισοδήματος, έκτακτης εισφοράς και εισφοράς για την άμυνα, αποφάνθηκε ότι, ενόψει των γεγονότων της παρούσας υπόθεσης, είναι φανερό ότι οι τόκοι που πλήρωνε η αιτήτρια στις τράπεζες δεν αποτελούσαν δαπάνη για παραγωγή του εισοδήματός της και συνεπώς η απόφαση των καθ’ ων η αίτηση ήταν ορθή. Επίσης ορθή ήταν και η απόφαση των καθ’ ων η αίτηση να μην επιτρέψουν τις κεφαλαιουχικές εκπτώσεις αυτοκινήτων της εταιρείας, αφού το ένα από αυτά δεν είχε σχετική άδεια χρήσης για τους σκοπούς της εταιρείας για τους οποίους επιτρέπονται οι σχετικές εκπτώσεις, το δε άλλο [*2543]που ήταν τύπου Pajero, ενέπιπτε στην κατηγορία των ιδιωτικών οχημάτων και σαν τέτοιο δεν εδικαιούτο έκπτωση δυνάμει του Άρθρου 12 του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου, όπως τροποποιήθηκε από το Άρθρο 2 του Νόμου 8/89.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
G. Pavlou Textile Industries Ltd v. Δημοκρατίας (1989) 3(Δ) Α.Α.Δ. 2545,
Panos Lanitis & Sons (Investments) Ltd v. Republic (1984) 3(B) C.L.R. 1588,
Mirator Beach Ltd and Another v. Republic (1988) 3(A) C.L.R. 281,
Melikian & Co. Ltd v. Republic (1985) 3(B) C.L.R. 1322,
Stilvi General Cleaners Ltd v. Minister of Finance and Another (1988) 3(A) C.L.R. 51,
N. Παύλου (Bωνιάτης) Λτδ v. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1559.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση με την οποία απέρριψαν τις ενστάσεις της αιτήτριας εταιρείας αναφορικά με την επιβολή φορολογίας εισοδήματος, έκτακτης εισφοράς και εισφοράς για την άμυνα.
Χρ. Τριανταφυλλίδης, για τους Αιτητές.
Α. Ευαγγέλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ’ ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
XATZHTΣAΓΓAPHΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια εταιρεία, ζητά ακύρωση της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση, ημερομηνίας 1.6.1988 με την οποία απόρριψαν τις ενστάσεις της αιτήτριας εταιρείας εναντίον της επιβολής φορολογίας εισοδήματος, έκτακτης εισφοράς και εισφοράς για την άμυνα.
[*2544]Οι φορολογίες αυτές είχαν επιβληθεί με τις ειδοποιήσεις που συνοδεύουν την ένσταση σαν επισυναπτόμενα έγγραφα 2, 3, 4, 5, 6 και 7, η δε προσβαλλόμενη απόφαση αποτελεί συνοδευτικό έγγραφο στην προσφυγή με αριθμό 1.
Από τα έγγραφα αυτά προκύπτει ότι τα επίδικα θέματα αφορούν (α) διεκδικούμενη έκπτωση για τόκους προς τράπεζες, και (β) κεφαλαιουχικές εκπτώσεις αυτοκινήτων.
Αναφορικά με το θέμα της μείωσης του φορολογικού συντελεστή σε 25% ο κ. Ευαγγέλου στην γραπτή αγόρευσή του δήλωσε ότι θα γίνει η σχετική αναπροσαρμογή και ως εκ τούτου δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με το θέμα.
Περαιτέρω ο κ. Τριανταφυλλίδης στη γραπτή αγόρευσή του δεν υπεισήλθε στο θέμα του περιορισμού έκπτωσης 6% επί των εξαγωγών και των εξόδων αυτοκινήτων, αφού αυτά συμφωνήθηκαν με τους ελεγκτές της εταιρείας και περιορίστηκε στα δύο πιο πάνω σημεία.
Αναφορικά με τους τόκους τραπεζών ο κ. Τριανταφυλλίδης εισηγήθηκε ότι έπρεπε να αφαιρεθούν από το φορολογητέο εισόδημα υποστηρίζοντας ότι τα ποσά που δανείστηκαν οι διευθυντές από την εταιρεία προήρχοντο από τα κέρδη της εταιρείας και όχι από τα χρήματα που δανείστηκε η εταιρεία για τα οποία πλήρωσε τους τόκους. Όπως ανάφερε όμως ο κ. Ευαγγέλου, οι δαπάνες που αφαιρούνται για σκοπούς προσδιορισμού του φορολογητέου εισοδήματος είναι οι δαπάνες που έγιναν αποκλειστικά για την κτήση του εισοδήματος και δεν περιλαμβάνουν κεφαλαιουχικές δαπάνες.
Αναφέρομαι σχετικά στην πρόσφατη υπόθεση G. Pavlou Textiles Industries Ltd ν. Δημοκρατίας (1989) 3(Δ) A.A.Δ. 2545, όπου το Δικαστήριο τόνισε ότι οι εισοδηματικές δαπάνες, βάσει της φορολογικής νομοθεσίας, είναι εκείνες που γίνονται ή αποβλέπουν στο σύνολό τους και αποκλειστικά στην κτήση του εισοδήματος που αποτελεί το αντικείμενο της φορολογίας. Αντίθετα, δαπάνες που σκοπούν στην επέκταση ή την ενίσχυση της κεφαλαιουχικής βάσης της εταιρείας, που αποτελούν κατά κανόνα τα μέσα κτήσης του εισοδήματος, δεν αφαιρούνται για τον προσδιορισμό του φορολογητέου εισοδήματος.
Επίσης αναφέρομαι στην απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση P. Lanitis & Sons (Investments) Ltd v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1588. Παραθέτω [*2545]πιο κάτω απόσπασμα από τη σελίδα 1592 της απόφασης αυτής:
“It is a well settled principle of income tax law, which has, also, been given statutory effect both here and in England, that no deduction from taxable income is allowable in respect of capital employed or intended to be employed in a trade; and that interest on borrowed money, which is capital intended to be employed or is employed in trade, is not allowable as a deduction from taxable income (see, inter alia, Halsbury’s Laws of England 4th ed., vol. 23, p. 211, para. 304, and Simon’s Income Tax 1964-1965, vol. 2, pp.398, 399, para. 620).
The above principle was expounded in, inter alia, The European Investment Trust Company Limited v. Jackson (H.M. Inspector of Taxes), 18 T.C. 1, 11, which was followed and applied in Ascot Gas Water Heaters Ltd. v. Duff (H.M. Inspector of Taxes), 24 T.C. 171, 175, 176 and Bridgwater v. King (H.M. Inspector of Taxes), 25 T.C. 385, 388.
It is true that in Simon’s Income Tax, supra, there is expressed the view (at p. 399) that the decision in The European Investment Trust case, supra, might not withstand challenge in future, but this forecase does not appear to have turned out to be a correct one because, very recently, in Pattison (Inspector of Taxes) v. Marine Midland Ltd. [1982] Ch. 145, 159-167, The European Investment Trust case was again followed and applied.”
H προαναφερθείσα απόφαση P. Lanitis & Sons (Investments) Ltd ακολουθήθηκε στην υπόθεση Mirator Beach Ltd and Another v. Republic (1988) 3(A) C.L.R. 281 και στην υπόθεση Star Medicines Importers v. Republic αρ. 649/85 που εκδόθηκε την ίδια ημερομηνία αλλά δεν έχει ακόμη δημοσιευτεί.
Συμφωνώ με τον κ. Ευαγγέλου ότι υπό το φως των πιο πάνω αρχών, τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης δείχνουν ότι οι τόκοι που πλήρωσε η αιτήτρια εταιρεία στις τράπεζες δεν αποτελούσαν δαπάνη για παραγωγή του εισοδήματός της και έτσι η απόφαση των καθ’ ων η αίτηση ήταν ορθή.
Επιπλέον από την ανάλυση της διάθεσης των κερδών της εταιρείας για το 1984 και 1985 που παράθεσε ο κ. Ευαγγέλου προκύπτει ότι ο δανεισμός προς τους διευθυντές δεν έγινε από κέρδη της εταιρείας και το συμπέρασμα αυτό ήταν εύλογα επιτρεπτό για τους καθ’ ων η αίτηση.
[*2546]Αναφορικά με τις κεφαλαιουχικές εκπτώσεις αυτοκινήτων της εταιρείας πιστεύω ότι σε σχέση με το αυτοκίνητο Mitsubishi Mini Bus δεν προκύπτει οποιαδήποτε αμφισβήτηση της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση να μην επιτρέψει τις σχετικές εκπτώσεις αφού το αυτοκίνητο αυτό δεν είχε τη σχετική άδεια χρήσης του για τους σκοπούς της εταιρείας για τους οποίους επιτρέπονται οι σχετικές εκπτώσεις.
Τέλος, όσον αφορά τις διεκδικούμενες εκπτώσεις για το αυτοκίνητο Pajero είναι καθαρό ότι το αυτοκίνητο αυτό εμπίπτει στην κατηγορία των ιδιωτικών οχημάτων και σαν τέτοιο δε δικαιούται έκπτωση. Το άρθρο 12 του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 2 του Νόμου 8/89, ρητά αποκλείει τη συμπερίληψη ιδιωτικών οχημάτων όπως καθορίζεται στο ίδιο άρθρο από τον όρο “εγκαταστάσεις και μηχανήματα”. Βλέπε Melikian & Co. Ltd v. Republic (1985) 3(B) C.L.R. 1322, Stilvi General Cleaners Ltd v. Minister of Finance and Another (1988) 3(A) C.L.R. 51 και N. Παύλου (Bωνιάτης) Λτδ v. Δημοκρατίας (1989) 3(Γ) A.A.Δ. 1559.
Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται άνευ εξόδων.
H προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο