(2003) 3 ΑΑΔ 47
[*47]24 Ιανουαρίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
1. ΣΟΛΩΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΙΔΗΣ,
2. ΜΑΡΙΑ ΚΟΝΤΟΥ,
3. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΖΗΝΤΙΛΗΣ,
Εφεσείοντες-Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
ΜΕΣΩ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Εφεσιβλήτων-Καθ’ων η αίτηση.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 3064)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Αντικείμενο ― Παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας ― Εφόσον παραλείπεται ενέργεια ρητώς επιβαλλόμενη από τον νόμο ― Νομολογία ― Η παράλειψη του Ιατρικού Συμβουλίου να επανεξετάσει εγγραφή ιατρού σε ειδικότητα, δεν αποτελεί παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας.
Οι εφεσείοντες επεδίωξαν την ανατροπή της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης, με την οποία η προσφυγή τους κατά της παράλειψης του Ιατρικού Συμβουλίου να επανεξετάσει εγγραφή του ενδιαφερόμενου μέρους, απορρίφθηκε.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας ομόφωνα την έφεση αποφάσισε ότι:
Αντικείμενο προσφυγής μπορεί να είναι μόνο παράλειψη του διοικητικού οργάνου να προβεί σε ενέργεια, για την οποία έχει υποχρέωση εκ του νόμου.
Το Ιατρικό Συμβούλιο δεν είχε υποχρέωση εκ του νόμου να επανεξετάσει παλαιότερη απόφαση εγγραφής του ενδιαφερόμενου μέρους ως Ειδικού Ιατρού στην Παθολογία.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
[*48]Αναφερόμενες υποθέσεις:
Georghiades v. Republic (1966) 3 C.L.R. 153,
Ζένιου v. Ρ.Ι.Κ. (1989) 3 Α.Α.Δ. 2177,
Δήμος Λάρνακας v. Mobil Oil Cyprus Ltd (1995) 3 Α.Α.Δ. 400,
Hassan Mustafa v. Republic, 1 R.S.C.C. 44,
Vafeadis v. Republic (1964) C.L.R. 454,
Cyprus Tannery v. Republic (1980) 3 C.L.R. 405,
Costeas v. Republic (1983) 3 C.L.R. 115,
Argyrou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 474,
Geograllides v. Republic (1984) 3 C.L.R. 707,
Mavrommatis and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1006,
Sophocles Demetriades & Son v. Republic (1968) 3 C.L.R. 727,
Police Association and Others v. Republic (1972) 3 C.L.R. 1,
Mavrommatis and Another v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1006,
Πετούσης v. Α.Η.Κ. (Αρ. 1) (1989) 3 Α.Α.Δ. 1234.
Έφεση.
Έφεση από τους αιτητές εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 532/98)�ημερομηνίας 1/6/98 με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή τους κατά του περιεχομένου επιστολής ημερ. 16/4/98 με την οποία το Ιατρικό Συμβούλιο απέρριψε το αίτημά τους να επανεξετάσει το ζήτημα των προσόντων του Ενδιαφερόμενου μέρους με τα οποία είχε αναγνωριστεί ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία.
Α.Σ. Αγγελίδης, για τους Εφεσείοντες-Αιτητές.
Αντ. Βασιλειάδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για τους Εφεσιβλήτους-Καθ’ων η αίτηση.
[*49]Αντ. Κωνσταντίνου, για το Ενδιαφερόμενο Πρόσωπο.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Τ. Ηλιάδη.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.:
(α) Τα γεγονότα
Το Ιατρικό Συμβούλιο (εφεσίβλητοι) αναγνώρισε στις 20/3/91 την Αντρη Διαίτη (ενδιαφερόμενο μέρος) ως Ειδικό Ιατρό στην Παθολογία. Έξι χρόνια αργότερα, και πιο συγκεκριμένα στις 15/2/97, το ενδιαφερόμενο μέρος προάχθηκε στη θέση του Επιμελητή Παθολογίας. Στις 19/3/97 οι εφεσείοντες αποτάθηκαν εγγράφως στο Ιατρικό Συμβούλιο και ζήτησαν να πληροφορηθούν βάσει ποίων στοιχείων το ενδιαφερόμενο μέρος είχε αναγνωρισθεί ως Ειδικός Ιατρός στην Παθολογία. Στις 28/11/97 το Ιατρικό Συμβούλιο πληροφόρησε τους εφεσείοντες ότι “σύμφωνα με τα στοιχεία που τηρούνται στον προσωπικό της φάκελο, το τότε Ιατρικό Συμβούλιο αποφάσισε, με βάση την κειμένη νομοθεσία και το γεγονός ότι προσεκόμισε τίτλο Ειδικότητας στον κλάδο της Παθολογίας, να την αναγνωρίσει ως Ειδικό στον πιο πάνω κλάδο”.
Στις 30/3/98 οι εφεσείοντες ζήτησαν εγγράφως από το Ιατρικό Συμβούλιο να επανεξετάσει το θέμα των προσόντων του ενδιαφερόμενου μέρους. Το Ιατρικό Συμβούλιο με σχετική επιστολή του ημερομηνίας 16/4/98 απέρριψε το αίτημα των εφεσειόντων. Η προσφυγή που καταχωρήθηκε από τους εφεσείοντες εναντίον της άρνησης των εφεσιβλήτων να επανεξετάσουν το θέμα των προσόντων του ενδιαφερόμενου μέρους, που θα είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση της αρχικής απόφασης αναγνώρισης των προσόντων του ενδιαφερόμενου μέρους της 20/3/91, απορρίφθηκε πρωτόδικα.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης σύμφωνα με την οποία το Ιατρικό Συμβούλιο δεν είχε νομική υποχρέωση να επανεξετάσει το θέμα των προσόντων του ενδιαφερόμενου μέρους. Είναι η θέση των εφεσειόντων ότι το Ιατρικό Συμβούλιο είχε υποχρέωση να επανεξετάσει το θέμα και ότι η πιο πάνω παράλειψη του Ιατρικού Συμβουλίου συνιστούσε παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας που μπορούσε να προσβληθεί με προσφυγή σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 146 του Συντάγματος.
[*50](β) Η νομική πλευρά
Στοιχειοθετείται παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας που μπορεί να οδηγήσει στην καταχώριση προσφυγής σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 146.1 του Συντάγματος “οσάκις διά σαφούς διατάξεως η διοίκησις υποχρεούται εις συγκεκριμένην ενέργειαν προς ρύθμισιν ωρισμένης σχέσεως” (Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959 σελ. 243 και Μιχ. Δ. Στασινόπουλου, Δίκαιο των Διοικητικών Διαφορών, Έκδοση Τετάρτη, σελ. 195. Βλ. Επίσης Georghiades v. Republic (1966) 3 C.L.R. 153, Ζένιου ν. Ρ.Ι.Κ. (1989) 3 Α.Α.Δ. 2177, Δήμος Λάρνακας ν. Mobil Oil Cyprus Ltd (1995) 3 Α.Α.Δ. 400).
Η φύση της παράλειψης διοικητικού οργάνου εξετάστηκε στην απόφαση Δήμος Λάρνακας ν. Mobil Oil Cyprus Ltd (πιο πάνω) όπου ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Γ. Πικής σημείωσε ότι,
“Παράλειψη διοικητικού οργάνου να εκπληρώσει καθήκον υπόκειται σε αναθεώρηση μόνο όπου αυτή συνίσταται στη μη εκπλήρωση θετικής υποχρέωσης την οποία επιβάλλει ο νόμος. Σ’ εκείνη την περίπτωση, η αδράνεια ελέγχεται εφόσον η παράλειψη της Διοίκησης την εκτρέπει από το νομοθετημένο καθήκον της. Αυτή είναι η έννοια την οποία ενέχει ο όρος “παράλειψη” στο άρθρο 146.1 του Συντάγματος, γιατί μόνο σ’ εκείνη την περίπτωση η παράλειψη είναι αφ’ εαυτής παράγωγος εννόμων αποτελεσμάτων και, συνεπώς, εκτελεστή.”
Όπως επίσης σημειώνεται στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 243,
“Παράλειψις οφειλομένης νομίμου ενεργείας προσβλητή επί ακυρώσει δι’ αιτήσεως προς το Συμβούλιον Επικρατείας δύναται να υπάρξη μόνον οσάκις διά σαφούς διατάξεως η Διοίκησις υποχρεούται εις συγκεκριμένην ενέργειαν προς ρύθμισιν ωρισμένης σχέσεως. Της ενεργείας μη επιβαλλομένης ρητώς υπό του νόμου και συνεπώς μη ούσης υποχρεωτικής διά την Διοίκησιν, η παράλειψις της Διοικήσεως ίνα ενεργήση, και η εκ της παραλείψεως τεκμαιρομένη άρνησις δεν συνιστούν εκτελεστάς πράξεις, άλλως τεκμαίρεται, ότι η ενέργεια ανήκει εις την διακριτικήν ευχέρειαν της διοικήσεως, εντός της σφαίρας της οποίας δεν είναι νοητή παράλειψις οφειλομένης ενεργείας.”
Η πιο πάνω θέση της ελληνικής νομολογίας υιοθετήθηκε στην [*51]Κύπρο σε σειρά αποφάσεων. (Βλ. Hassan Mustafa v. Republic 1 R.S.C.C. 44, Vafeadis v. Republic (1964) C.L.R. 454, Georghiades v. Republic (1966) 3 C.L.R. 153, Cyprus Tannery v. Republic (1980) 3 C.L.R. 405, Costeas v. Republic (1983) 3 C.L.R. 115 at p. 123, Argyrou and Others v. Republic (1983) 3 C.L.R. 474, Georgallides v. Republic (1984) 3 C.L.R. 707, Mavrommatis and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1006 at p. 1023).
Έχει επίσης τονισθεί ότι η παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο μόνο στις περιπτώσεις όπου το διοικητικό όργανο έχει υποχρέωση να ενεργήσει και όχι στις περιπτώσεις όπου το διοικητικό όργανο έχει διακριτική ευχέρεια να ενεργήσει. (Βλ. Sophocles Demetriades & Son v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 727, 734, Police Association and Others v. Republic (1972) 3 C.L.R. 1, 23, Mavrommatis and Another v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1006, 1022, 1023 και Πετούσης ν. Α.Η.Κ. (Αρ. 1) (1989) 3 Α.Α.Δ. 1234, 1235).
Στην παρούσα περίπτωση, η επανεξέταση δεν συνιστούσε υποχρέωση της Διοίκησης και η παράλειψη επανεξέτασης δεν αποτελεί παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας. Αν οι εφεσείοντες ήθελαν να προσβάλουν τη νομιμότητα της απόφασης της 20/3/1991 θα έπρεπε να το πράξουν μέσα σε εβδομήντα πέντε μέρες αφότου περιήλθε σε γνώση τους.
Η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο