(2003) 3 ΑΑΔ 542
[*542]11 Νοεμβρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ,
Εφεσείων-Καθ’ ου η αίτηση,
v.
ΚΟΣΜΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ,
Εφεσιβλήτου-Αιτητή.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3205)
Διοικητική Πράξη ― Αιτιολογία ― Παράνομη αιτιολογία δεν καθιστά την απόφαση άκυρη, αν αυτή μπορούσε να στηριχθεί σε άλλη νόμιμη αιτιολογία.
Ο περί Προστασίας της Παραλίας Nόμος, Κεφ. 96 (όπως τροποποιήθηκε με τον Νόμο 75(Ι)/94 ― Άρθρα 5Γ(1) και 5Ζ(1) και (2) ― Για παροχή υπηρεσιών σε παραλία απαιτείται άδεια, που δύναται να δοθεί μόνο βάσει σχεδίου χρήσης της παραλίας ― Χορήγηση άδειας χωρίς την ύπαρξη σχεδίου χρήσης θα ήταν παράνομη ― Ορθά το αίτημα απορρίφθηκε.
Οι εφεσείοντες, Δήμος Αγίας Νάπας, επεδίωξε με την έφεσή του την προσβολή της ορθότητας της εκκαλούμενης δικαστικής απόφασης, με την οποία ακυρώθηκε η απόφασή τους να απορρίψουν αίτημα του εφεσίβλητου για χορήγηση άδειας παροχής διευκολύνσεων για διεξαγωγή θαλάσσιων αθλημάτων σε παραλιακή περιοχή του Δήμου.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποδεχόμενη την έφεση, αποφάσισε ότι:
Από το κείμενο των Άρθρων 5Γ(1) και 5Ζ(1) και (2) του περί Προστασίας της Παραλίας Νόμου (Κεφ. 96) όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 75(Ι)/94, είναι πρόδηλο ότι, εφόσον δεν υπήρχε «σχέδιο χρήσης της παραλίας» αναφορικά με την περιοχή για την οποία ζητήθηκε η άδεια από τον εφεσίβλητο, δεν ήταν νομικά επιτρεπτή η χο[*543]ρήγηση της αιτηθείσας άδειας. Όπως ορθά εισηγήθηκε ο δικηγόρος του εφεσείοντος ο τελευταίος θα ενεργούσε παράνομα αν χορηγούσε τη ζητηθείσα άδεια. Η ανυπαρξία «σχεδίου χρήσης της παραλίας», η οποία να επιτρέπει την παροχή διευκολύνσεων στην περιοχή για την οποία ζητήθηκε η άδεια, δεν μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ του εφεσίβλητου. Και τούτο διότι, σύμφωνα με το Άρθρο 5(2), χωρίς «σχέδιο χρήσης της παραλίας» η αρχή τοπικής διοίκησης, εν προκειμένω ο εφεσείων, δεν έχει την εξουσία να χορηγήσει σε ιδιώτη, όπως ο εφεσίβλητος, άδεια για την παροχή διευκολύνσεων με βάση το Άρθρο 5Γ.
Ενόψει των πιο πάνω, η έφεση πρέπει να επιτύχει πάνω στη βάση ότι, αν και η αιτιολογία της επίδικης απόφασης του εφεσείοντος πάσχει για τους λόγους τους οποίους ορθά εξήγησε το πρωτόδικο Δικαστήριο, εν τούτοις η εν λόγω απόφαση μπορεί να στηριχθεί σε άλλη νόμιμη αιτιολογία και νομικό έρεισμα το οποίο να την καθιστά έγκυρη.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Κακουρή v. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2762.
Έφεση.
Έφεση από τον Καθ’ ου η αίτηση Δήμο εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 764/00), ημερομηνίας 20/2/01, με την οποία ακυρώθηκε η απόφασή του να απορρίψει την αίτηση την οποία υπέβαλε ο αιτητής για χορήγηση σ’ αυτόν άδειας παροχής διευκολύνσεων προς διεξαγωγή θαλάσσιων αθλημάτων στην παραλιακή περιοχή Περνέρας.
Α.Σ. Αγγελίδης, για τον Εφεσείοντα.
Φ. Βαλιαντής, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Με επιστολή του, χωρίς ημερομηνία, ο εφεσίβλητος υπέβαλε στον εφεσείοντα Δήμο Αγίας Νάπας αίτηση για χορήγηση άδειας παροχής διευκολύνσεων προς διεξαγωγή [*544]θαλάσσιων αθλημάτων στην παραλιακή περιοχή Κατσαρκά (Περνέρας). Μετά από εξέτασή της από το Δημοτικό Συμβούλιο του εφεσείοντος, η αίτηση απορρίφθηκε με την ακόλουθη αιτιολογία, όπως αυτή περιέχεται στην επιστολή της Δημάρχου προς τον εφεσίβλητο, ημερομηνίας 9.3.2000:
“…………… το αίτημά σας εξετάσθηκε σε πρόσφατη συνεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίας Νάπας αλλά δεν κατέστει δυνατό να εγκριθεί για τους πιο κάτω λόγους:
(I) Γενική πολιτική του Δήμου είναι ο περιορισμός των θαλασσίων σκαφών για αποφυγή ατυχημάτων,
(ΙΙ) Περιορισμό όσον το δυνατό της ρύπανσης και ηχορύπανσης που δημιουργείται από τα ήδη υφιστάμενα σκάφη,
(ΙΙΙ) Το Δημοτικό Συμβούλιο θεωρεί ότι ο υφιστάμενος αριθμός θαλασσίων σκαφών αναψυχής είναι ικανοποιητικός, εξυπηρετεί τις ανάγκες των τουριστών και η αύξηση του αριθμού τους με νέες άδειες θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το θαλάσσιο περιβάλλον.”
Εναντίον της απορριπτικής απόφασης του εφεσίβλητου ο εφεσείων καταχώρησε την προσφυγή, η ακυρωτική απόφαση στην οποία είναι το αντικείμενο της ενώπιόν μας έφεσης.
Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ο δικηγόρος του εφεσίβλητου υποστήριζε ότι η επίδικη απόφαση του εφεσείοντος ήταν προϊόν μη δέουσας έρευνας και, συνακόλουθα, πραγματικής πλάνης ενώ, ταυτόχρονα, δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη. Ο δικηγόρος του εφεσείοντος αντέτεινε ότι, εφόσον το αίτημα αφορούσε περιοχή η οποία δεν είχε περιληφθεί σε “σχέδιο χρήσης της παραλίας” σύμφωνα με τον περί Προστασίας της Παραλίας Νόμο, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε, έτσι ώστε να είναι δυνατή η χορήγηση άδειας, ο εφεσείων θα ενεργούσε παράνομα αν ικανοποιούσε το αίτημα. Παράλληλα, ο δικηγόρος του εφεσείοντος υποστήριξε ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε μετά από τη δέουσα, υπό τις περιστάσεις, έρευνα, δεν έπασχε λόγω πραγματικής πλάνης και, ταυτόχρονα, ήταν επαρκώς αιτιολογημένη.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε και τις δύο εισηγήσεις του δικηγόρου του εφεσείοντος και ακύρωσε την επίδικη απόφαση.
Η πρώτη εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντος απορρί[*545]φθηκε με το ακόλουθο σκεπτικό:
“Το πιο ουσιαστικό επιχείρημα του καθού είναι ότι το αίτημα αφορούσε περιοχή που δεν περιλήφθηκε στο “σχέδιο χρήσης παραλίας” έτσι ώστε να είναι δυνατή η χορήγηση άδειας. Ο Δήμος θα ενεργούσε παράνομα αν ικανοποιούσε το αίτημα. Σταματώ αμέσως για να υποδείξω ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος απόρριψης που καταγράφει το παράρτημα Ι ή η ειδοποίηση της 9/3/2000. Περαιτέρω, δε βρίσκω τίποτε στο διοικητικό φάκελο που να βεβαιώνει την ύπαρξη τέτοιου σχεδίου ή τους όρους του. Πολύ περισσότερο ότι εξαιρέθηκε η περιοχή για την οποία ζητήθηκε η άδεια.”
Η δεύτερη εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντος απορρίφθηκε με το ακόλουθο σκεπτικό:
“Παρόλο που φαινομενικά παρέχεται αιτιολογία εντούτοις δεν είναι τίποτε άλλο παρά γενικότητες, που μάλιστα δεν επιβεβαιώνονται από το φάκελο ή άλλη πηγή. Δεν έχει προσκομισθεί οτιδήποτε διαφωτιστικό αναφορικά με τη γενική πολιτική του Δήμου που αφορά τα θαλάσσια ατυχήματα ή τη ρύπανση με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ομοίως και για το λόγο (ΙΙΙ), ότι ο υφιστάμενος αριθμός σκαφών αναψυχής είναι ικανοποιητικός. Πέρα από τη γυμνή αυτή δήλωση δεν υπάρχει μελέτη ή άλλη υποστήριξη. Η απόφαση δεν περιέχει τη νομική και πραγματική βάση στην οποία στηρίχθηκε. Η παρασχεθείσα αιτιολογία προδίδει και την έλλειψη δέουσας έρευνας από τον καθού.”
Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, όσον αφορά τη δεύτερη εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντος, μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Όχι όμως και όσον αφορά την πρώτη εισήγηση. Και τούτο για τους εξής λόγους:
Το άρθρο 5Γ(1) του Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 75(Ι)/1994, έχει ως εξής:
“(1) Κανένα πρόσωπο δεν δύναται να προβαίνει σε παροχή υπηρεσιών ή διευκολύνσεων στην παραλία χωρίς την προηγούμενη άδεια της οικείας αρχής και κατά παράβαση των όρων που διαλαμβάνει η άδεια αυτή.”
Το άρθρο 5Ζ(1)(2) έχει ως εξής:
“(1) Για τους σκοπούς του άρθρου 5Γ εφαρμόζεται σχέδιο [*546]χρήσης της παραλίας (που θα αναφέρεται στο εξής ως “το σχέδιο”), το οποίο ετοιμάζεται από την τοπική Επιτροπή Παραλιών για κάθε δήμο, περιοχή βελτιώσεως και χωριό, εγκρίνεται από την Κεντρική Επιτροπή Παραλιών και, σε περίπτωση υποβολής ενστάσεων δυνάμει του εδαφίου (4), επικυρώνεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, ………
(2) Στο σχέδιο σημειώνονται τα όρια της παραλιακής κρατικής γης, ……… μέσα στα οποία αρχή τοπικής διοίκησης θα μπορεί να παρέχει υπηρεσίες ή στα οποία θα μπορεί να παρασχεθεί σε ιδιώτη άδεια για την παροχή υπηρεσιών ή διευκολύνσεων με βάση το άρθρο 5Γ,………”
Από το κείμενο των πιο πάνω άρθρων είναι, κατά την άποψή μας, πρόδηλο ότι, εφόσον δεν υπήρχε “σχέδιο χρήσης της παραλίας” αναφορικά με την περιοχή για την οποία ζητήθηκε η άδεια από τον εφεσίβλητο, δεν ήταν νομικά επιτρεπτή η χορήγηση της αιτηθείσας άδειας. Όπως ορθά εισηγήθηκε ο δικηγόρος του εφεσείοντος, ο τελευταίος θα ενεργούσε παράνομα αν χορηγούσε τη ζητηθείσα άδεια. Η ανυπαρξία “σχεδίου χρήσης της παραλίας”, η οποία να επιτρέπει την παροχή διευκολύνσεων στην περιοχή για την οποία ζητήθηκε η άδεια, δεν μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ του εφεσίβλητου. Και τούτο διότι, σύμφωνα με το άρθρο 5(2), χωρίς “σχέδιο χρήσης της παραλίας” η αρχή τοπικής διοίκησης, εν προκειμένω ο εφεσείων, δεν έχει την εξουσία να χορηγήσει σε ιδιώτη, όπως ο εφεσίβλητος, άδεια για την παροχή διευκολύνσεων με βάση το άρθρο 5Γ.
Ενόψει των πιο πάνω, καταλήγουμε ότι η έφεση πρέπει να επιτύχει πάνω στη βάση ότι, αν και η αιτιολογία της επίδικης απόφασης του εφεσείοντος πάσχει για τους λόγους τους οποίους ορθά εξήγησε το πρωτόδικο Δικαστήριο, εν τούτοις η εν λόγω απόφαση μπορεί να στηριχθεί σε άλλη νόμιμη αιτιολογία και νομικό έρεισμα το οποίο να την καθιστά έγκυρη. (Βλ., Πορίσματα Νομολογίας του Σ.τ.Ε. 1929-1959, σελ. 185 και, μεταξύ άλλων, Κακουρή ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2762, στις σελίδες 2779 έως 2780).
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ του εφεσείοντος, πρωτόδικα και κατ’ έφεση.
Η επίδικη απόφαση του εφεσείοντος επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
H έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο