(2004) 3 ΑΑΔ 94
[*94]30 Ιανουαρίου, 2004
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
A. MAKRIS TOURIST TAXI SERVICE CO LTD,
Εφεσείοντες,
v.
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Εφεσιβλήτων.
(Aναθεωρητική Έφεση Αρ. 3170)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Αίτηση για διεύρυνση δρομολογίου λεωφορείων ― Επανεξέταση μετά από ακυρωτική απόφαση λόγω έλλειψης δέουσας έρευνας ― Ισχυρισμοί για έλλειψη αιτιολογίας και παράλειψη ακρόασης των αιτητών υπό τις περιστάσεις απορρίφθηκαν.
Μετά την επιτυχία της έφεσης ως προς το ότι η επίδικη διοικητική απόφαση της Αρχής δεν ήταν βεβαιωτική αλλά εκτελεστή, ακολούθησε εξέταση των ζητημάτων της ουσίας από την Ολομέλεια.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Ένα από τα σημεία που εγείρεται είναι ότι οι εφεσίβλητοι παρέλειψαν, πριν την έκδοση της απόφασής τους, να καλέσουν τους εφεσείοντες να εκθέσουν τις απόψεις τους. Το πιο πάνω επιχείρημα καταρρίπτεται από μόνο του. Πριν την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης οι εφεσίβλητοι είχαν ακούσει και μάλιστα εκτεταμένα, μέσω του δικηγόρου των εφεσειόντων, τις θέσεις τους. Συνεπώς το επιχείρημα στερείται βάσης.
Οι εφεσείοντες υποστηρίζουν ακόμα ότι η επανεξέταση δεν στηρίκτηκε στο νομικό και πραγματικό καθεστώς που επικρατούσε κατά τον ουσιώδη χρόνο. Οι εφεσείοντες στηρίζουν το επιχείρημά τους στο ότι η Αρχή, μετά την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προηγούμενη προσφυγή των ενδιαφερομένων μερών, ζήτησε τις απόψεις του Τμήματος Οδικών Μεταφορών.
[*95]Ούτε το επιχείρημα αυτό ευσταθεί γιατί, το μόνο σχόλιο που γίνεται στο σημείωμα που ετοιμάστηκε από το Τμήμα, ήταν ότι μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το όλο θέμα θεωρείται από το Τμήμα ως δεδικασμένο. Συνεπώς δεν υπεισήλθε οποιοδήποτε νέο στοιχείο που δυνατόν να επηρέαζε την απόφαση της Αρχής.
Σύμφωνα με τους εφεσείοντες, από το πρακτικό δεν προκύπτει η συζήτηση, τα κριτήρια, η μέθοδος σκέψης και η λογική που οδήγησε στη συγκεκριμένη κατάληξη.
Το επιχείρημα στερείται βάσης. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να σημειωθεί ότι αργότερα δόθηκαν και άλλες άδειες για την ίδια περιοχή, γεγονός που από μόνο του καταρρίπτει το επιχείρημα. Περαιτέρω, στο πρακτικό καταγράφονται όλα τα επιχειρήματα του συνηγόρου των εφεσειόντων ενώπιον των εφεσιβλήτων. Ακόμα, είναι φανερό ότι το βάρος δόθηκε στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η αιτιολογία της απόφασης, που επίσης προσβάλλεται, άνκαι λακωνική, επιτρέπει το δικαστικό έλεγχο. Κάτω από τα περιστατικά της υπόθεσης και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το περιεχόμενο του φακέλου, η αιτιολογία κρίνεται υπό τις περιστάσεις επαρκής και γι΄ αυτό ο σχετικός ισχυρισμός θα πρέπει να απορριφθεί.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τους αιτητές εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 360/99) ημερομηνίας 1/11/2000, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή τους κατά της απόφασης της καθ’ ης η αίτηση ημερ. 11/1/99, με την οποία ενέμεινε στην απόφασή της ημερ. 11/3/98 να εγκρίνει το αίτημα των ενδιαφερομένων μερών, κατόχων αδειών οδικής χρήσης λεωφορείων, για διεύρυνση του δρομολογίου δύο λεωφορείων τους.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Εφεσείοντες.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Εφεσίβλητους.
Ι. Νικολάου, για τα Ενδιαφερόμενα μέρη.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο Δικαστής Φρ. Νικολαΐδης.
[*96]ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Τα ενδιαφερόμενα μέρη που κατείχαν άδειες χρήσης τριών λεωφορείων με δρομολόγια από την Ορόκλινη στη Λάρνακα, υπέβαλαν αίτηση να περιλαμβάνεται στις διαδρομές που εκτελούσαν και αριθμός ξενοδοχείων κατά μήκος της παραλίας. Σε κάποιο στάδιο η αίτηση περιορίστηκε στη διεύρυνση του δρομολογίου δύο μόνο λεωφορείων.
Οι αιτήσεις απορρίφθηκαν, αλλά η σχετική απόφαση ακυρώθηκε όταν το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε κατ’ έφεση ότι η έρευνα που είχε διεξαχθεί από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών (στο εξής «η Αρχή»), δεν ήταν η δέουσα. Ακολούθως η Αρχή προέβη σε επανεξέταση των ιεραρχικών προσφυγών των ενδιαφερομένων μερών και στις 11.3.1998, ενέκρινε το αίτημα.
Αφού δόθηκε η ευκαιρία στο δικηγόρο των εφεσειόντων να προβάλει τα επιχειρήματά του, η Αρχή στις 11.1.1999, αφού κατέληξε ότι δεν υπήρξε αξιόλογη μεταβολή των γεγονότων που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαφοροποίηση της απόφασης, ενέμεινε στην προηγούμενή της απόφαση.
Στη σχετική προσφυγή που καταχώρησαν οι εφεσείοντες, πρωτόδικα κρίθηκε ότι η δεύτερη απόφαση της Αρχής ημερ. 11.1.1999, ήταν βεβαιωτική προηγούμενης απόφασης. ΄Ετσι η προσφυγή απορρίφθηκε.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την πιο πάνω απόφαση και στις 29.9.2003 η Ολομέλεια κατέληξε ότι εφ’ όσον η Αρχή, όπως προέκυπτε, είχε ανακαλέσει σιωπηρά την απόφαση ημερ. 11.3.1998, η απόφασή της ημερ. 11.1.1999 δεν ήταν βεβαιωτική αλλά η εκτελεστή πράξη που ρύθμιζε το θέμα. Έτσι, κατέστη αναγκαία η εξέταση από την Ολομέλεια των σημείων που οι εφεσείοντες είχαν εγείρει πρωτοδίκως αξιώνοντας ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης.
Ένα από τα σημεία που εγείρεται είναι ότι οι εφεσίβλητοι παρέλειψαν, πριν την έκδοση της απόφασής τους, να καλέσουν τους εφεσείοντες να εκθέσουν τις απόψεις τους. Το πιο πάνω επιχείρημα καταρρίπτεται από μόνο του, με όσα είπαμε πιο πάνω. Πριν την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης οι εφεσίβλητοι είχαν ακούσει και μάλιστα εκτεταμένα, μέσω του δικηγόρου των εφεσειόντων, τις θέσεις τους. Συνεπώς το επιχείρημα στερείται βάσης.
Οι εφεσείοντες υποστηρίζουν ακόμα ότι η επανεξέταση δεν στηρίκτηκε στο νομικό και πραγματικό καθεστώς που επικρατούσε κατά τον ουσιώδη χρόνο. Οι εφεσείοντες στηρίζουν το επιχεί[*97]ρημά τους στο ότι η Αρχή, μετά την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προηγούμενη προσφυγή των ενδιαφερομένων μερών, ζήτησε τις απόψεις του Τμήματος Οδικών Μεταφορών.
Ούτε το επιχείρημα αυτό ευσταθεί γιατί, το μόνο σχόλιο που γίνεται στο σημείωμα που ετοιμάστηκε από το Τμήμα, ήταν ότι μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το όλο θέμα θεωρείται από το Τμήμα ως δεδικασμένο. Συνεπώς δεν υπεισήλθε οποιοδήποτε νέο στοιχείο που δυνατόν να επηρέαζε την απόφαση της Αρχής.
Βάθρο της ένστασης των εφεσειόντων ήταν το επιχείρημα ότι οι ανάγκες στη συγκεκριμένη διαδρομή είχαν ικανοποιηθεί και συνεπώς δεν υπήρχε περιθώριο για παραχώρηση άλλων ανάλογων αδειών. Πρέπει να αναφερθεί ότι την ίδια περίοδο είχαν εκδοθεί και άλλες άδειες για την ίδια περιοχή. Σύμφωνα με τους εφεσείοντες, από το πρακτικό δεν προκύπτει η συζήτηση, τα κριτήρια, η μέθοδος σκέψης και η λογική που οδήγησε στη συγκεκριμένη κατάληξη.
Το επιχείρημα στερείται βάσης. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αργότερα δόθηκαν και άλλες άδειες για την ίδια περιοχή, γεγονός που από μόνο του καταρρίπτει το επιχείρημα. Περαιτέρω, στο πρακτικό καταγράφονται όλα τα επιχειρήματα του συνηγόρου των εφεσειόντων ενώπιον των εφεσιβλήτων. Ακόμα, είναι φανερό ότι το βάρος δόθηκε στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Τέλος, κρίνουμε ότι η αιτιολογία της απόφασης, που επίσης προσβάλλεται, άνκαι λακωνική, επιτρέπει το δικαστικό έλεγχο. Κάτω από τα περιστατικά της υπόθεσης και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το περιεχόμενο του φακέλου, βρίσκουμε ότι η αιτιολογία είναι υπό τις περιστάσεις επαρκής και γι’ αυτό ο σχετικός ισχυρισμός θα πρέπει να απορριφθεί.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο