(2008) 3 ΑΑΔ 95
[*95]14 Φεβρουαρίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ,
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
MAHMOOD HUSSEIN ALΑA EDDINE,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ,
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΑΡΧΕΙΟΥ, ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ,
Εφεσιβλήτων-Καθ’ων η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 99/2005)
Αλλοδαποί ― Άδεια παραμονής ― Άρνηση χορήγησης της για λόγους δημόσιας τάξης και ασφάλειας ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε νόμιμη στην εξετασθείσα υπόθεση.
Διοικητικό Δίκαιο ― Γενικές αρχές ― Η αρχή του δικαιώματος ακρόασης του διοικουμένου ― Επίκλησης του διοικουμένου ― Επίκλησή του στην περίπτωση έκδοσης διατάγματος απέλασης αλλοδαπού.
Ο εφεσείων επεδίωξε την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης, που απέρριψε την προσφυγή του κατά της μη ανανέωσης της άδειας παραμονής του.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Η εισήγηση του εφεσείοντος ότι οι ισχυρισμοί της Διοίκησης για τις δραστηριότητές του είναι αόριστοι και ατεκμηρίωτοι, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Το κράτος δεν έχει την υποχρέωση να υποστηρίξει την απορριπτική του θέση με στοιχεία που θα δικαιολογούσαν με θετικό τρόπο τη μη συνέχιση της παραμονής του στην Κύπρο.
Οι υποχρεώσεις του κράτους για θέματα παροχής άδειας εισόδου και παραμονής αλλοδαπών, υπογραμμίζουν ότι τα δικαιώματα αυτά πρέπει να αντικρίζονται με καλή πίστη. Τα στοιχεία που προκύπτουν [*96]από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου παρουσιάζουν ικανοποιητικούς λόγους που αιτιολογούσαν πλήρως τη ληφθείσα απόφαση.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το δικαίωμα ακρόασης αναγνωρίζεται όταν αναμένεται η επιβολή τιμωρίας ή πειθαρχικής ποινής. Η έκδοση διατάγματος απέλασης αλλοδαπού, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που επηρεάζεται η δημόσια ασφάλεια, δεν έχει χαρακτήρα τιμωρίας αλλά έκφραση κρατικής κυριαρχίας. Η παρουσία του ενδιαφερόμενου προσώπου όταν εξετάζεται η υπόθεσή του σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν είναι αναγκαία, αφού η διαδικασία της εξέτασης μπορεί να περιοριστεί στην έγγραφη μαρτυρία που υπάρχει ενώπιον του αρμόδιου οργάνου.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2583,
Moyo a.o. v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203,
Παπακόκκινου κ.ά. v. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 510.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Nικολάου, Δ.), (Yπ. Aρ. 355/05), ημερ. 4/7/05.
Γ. Ερωτοκρίτου, για τον Εφεσείοντα.
Ελ. Συμεωνίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Τ. Ηλιάδης.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, ο οποίος είναι αλλοδαπός Λιβανικής καταγωγής, ήλθε για πρώτη φορά στην Κύπρο ως επισκέπτης στις 11/3/2001 και του δόθηκε άδεια παραμονής μέχρι τις 5/6/2001. Μετά τη λήξη της πιο πάνω άδειας ο εφεσείων αναχώρησε για τη χώρα του και επανήλθε 10 μέρες αργότερα, όταν και του δόθηκε άδεια παραμονής και εργασίας στο κρεοπωλείο του [*97]θείου του στην οδό Τρικούπη, στη Λευκωσία, μέχρι τις 10/4/2002. Η πιο πάνω άδεια ανανεώθηκε μέχρι τις 8/5/2003. Πέντε μέρες πριν από τη λήξη της ο εφεσείων υπέβαλε στις 3/5/2003 αίτηση με την οποία ζητούσε άδεια παραμονής για ακόμα ένα χρόνο. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε στις 21/2/2005. Εν τω μεταξύ πριν από την απόρριψη της αίτησης του στις 21/2/2005 ο εφεσείων παντρεύτηκε στις 24/3/2004 τη Suzanna Nicolaou, πρώην αλλοδαπή από τις Φιλιππίνες, η οποία είχε πολιτογραφηθεί ως Κύπρια λόγω προηγούμενου γάμου της με Ελληνοκύπριο.
Οι λόγοι απόρριψης της αίτησης του στις 21/2/2005 σχετίζονταν με θέματα που αφορούσαν τη δημόσια τάξη και ασφάλεια του κράτους. Πιο συγκεκριμένα η απορριπτική απάντηση των εφεσιβλήτων ανέφερε ότι,
“.... your application was very carefully considered but it cannot be approved for reasons of public safety, order and security of the Republic.
Consequently you are advised to make the necessary arrangements to leave the country within one-month period.”
Το Ανώτατο Δικαστήριο στην πρωτόδικη του δικαιοδοσία αφού έλαβε υπόψη ότι οι λόγοι δημόσιας τάξης και ασφάλειας του κράτους βασίζονταν σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες, που είχε αποστείλει ο Διοικητής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στον Αρχηγό Αστυνομίας, οι οποίες αφορούσαν παράνομες δραστηριότητες του εφεσείοντα, απέρριψε την προσφυγή.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων ζητά την ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης γιατί,
(i) Οι ισχυρισμοί της Διοίκησης για τις δραστηριότητες του εφεσείοντος είναι αόριστοι και ατεκμηρίωτοι,
(ii) Η Διοίκηση ενήργησε κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης, αφού δεν έδωσε την ευχέρεια στον εφεσείοντα να προβάλει τις απόψεις του.
(i) Οι ισχυρισμοί της Διοίκησης για τις δραστηριότητες του εφεσείοντα είναι αόριστοι και ατεκμηρίωτοι.
Τα στοιχεία πάνω στα οποία στηρίχθηκε η απορριπτική απάντηση των καθ’ων η αίτηση περιέχονταν σε οδηγίες του Αρχηγού [*98]Αστυνομίας στο Διοικητή της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης και αφορούσαν τις δραστηριότητες του εφεσείοντα στο χώρο εργασίας του και στις διασυνδέσεις του οι οποίες σχετίζονταν με λαθρεμπόριο τσιγάρων από τα κατεχόμενα, διευθέτηση αφίξεων Λιβανέζων μέσω των κατεχομένων για την εξασφάλιση του καθεστώτος του πολιτικού πρόσφυγα και μεταφορά αλλοδαπών οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρές κατηγορίες στα κυπριακά δικαστήρια στα κατεχόμενα, με απώτερο σκοπό τη φυγάδευσή τους. Τα στοιχεία αυτά, σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση, “δεν επιδέχονταν συζήτησης και καθιστούσαν όχι απλώς εύλογη αλλά και αναπόφευκτη την προσβαλλόμενη απόφαση”.
Η εισήγηση του εφεσείοντος ότι οι ισχυρισμοί της Διοίκησης για τις δραστηριότητες του είναι αόριστοι και ατεκμηρίωτοι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Το κράτος δεν έχει την υποχρέωση να υποστηρίξει την απορριπτική του θέση με στοιχεία που θα δικαιολογούσαν με θετικό τρόπο τη μη συνέχιση της παραμονής του στην Κύπρο. Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στην πρωτόδικη απόφαση,
“Παρέχεται επαρκές πραγματικό έρεισμα για την αρνητική απόφαση εφόσον συγκεντρώνονται, από κατάλληλες πηγές, πληροφορίες που ευλόγως προκαλούν ανησυχία αναφορικά με την παρουσία του αλλοδαπού στην Κύπρο. Ακόμα και γενικές ενδείξεις περί ενδεχόμενου προβλήματος μπορεί να δικαιολογήσουν την αρνητική απόφαση. Η όποια αμφιβολία λειτουργεί υπέρ της Δημοκρατίας.”
Οι υποχρεώσεις του κράτους για θέματα παροχής άδειας εισόδου και παραμονής αλλοδαπών υπογραμμίζουν ότι τα δικαιώματα αυτά πρέπει να αντικρίζονται με καλή πίστη (βλ. Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3(D) C.L.R. 2583, 2587). Χαρακτηριστικά στην υπόθεση Moyo & Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203, ο Δικαστής Πικής (όπως ήταν τότε) τόνισε ότι,
“The right of the State to regulate the length of stay of an alien in the country is likewise an attribute of the sovereignty and territorial integrity of the country. Professor Jacobs observes in his work on the interpretation and application of the European Convention on Human Rights, neither the Convention nor the protocols thereto impose any restrictions on the right to expel an alien from the country (Clarendon Press, Oxford 1975, p. 31).”
Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, τα στοιχεία που προκύπτουν από [*99]το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου παρουσιάζουν ικανοποιητικούς λόγους που αιτιολογούσαν πλήρως τη ληφθείσα απόφαση.
(ii) Η Διοίκηση ενήργησε κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης, αφού δεν έδωσε στον εφεσείοντα την ευχέρεια να προβάλει τις απόψεις του.
Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι οι εφεσίβλητοι δεν τον κάλεσαν να εκφράσει τις απόψεις του πριν από τη λήψη της επίδικης απόφασης και έτσι ο ίδιος στερήθηκε του δικαιώματος να αμφισβητήσει τους ισχυρισμούς των εφεσίβλητων, όπως επίσης και ότι το Δικαστήριο αποστερήθηκε της ευχέρειας να έχει μια πλήρη εικόνα των περιστατικών της υπόθεσης.
Η πιο πάνω εισήγηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το δικαίωμα ακρόασης αναγνωρίζεται όταν αναμένεται η επιβολή τιμωρίας ή πειθαρχικής ποινής. Η έκδοση διατάγματος απέλασης αλλοδαπού, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που επηρεάζεται η δημόσια ασφάλεια, δεν έχει χαρακτήρα τιμωρίας αλλά έκφραση κρατικής κυριαρχίας. Η παρουσία του ενδιαφερόμενου προσώπου όταν εξετάζεται η υπόθεση του σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν είναι αναγκαία, αφού η διαδικασία της εξέτασης μπορεί να περιοριστεί στην έγγραφη μαρτυρία που υπάρχει ενώπιον του αρμόδιου οργάνου (βλ. Παπακόκκινου κ.ά. v. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 510). Από το σύνολο των στοιχείων της παρούσας υπόθεσης δεν προκύπτει οποιαδήποτε παραβίαση των αρχών της χρηστής διοίκησης.
Η έφεση απορρίπτεται με €1,200 έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο