(2011) 3 ΑΑΔ 920
[*920](Η απόφαση έχει παραληφθεί από το Τμήμα Νομικών Εκδόσεων στις 16 Ιανουαρίου, 2012)
4 Μαρτίου, 2011
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ,
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΕΝΔΕΑΣ ΖΑΜΠΥΡΙΝΗΣ,
Εφεσείων - Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσιβλήτου - Καθ’ ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 51/2008)
Διοικητική Πράξη ― Εκτελεστή, σε αντιδιαστολή προς πράξη στερούμενη εκτελεστότητας ― Η περίπτωση των μη εκτελεστών εσωτερικών διοικητικών μέτρων και η υπαγωγή στην έννοιά τους της πράξης τοποθέτησης δημοτικού συμβούλου ως μέλους δημοτικών επιτροπών.
Έξοδα ― Ο κανόνας ότι ακολουθούν το αποτέλεσμα της διαδικασίας και η εφαρμογή του στην κριθείσα περίπτωση.
Ο εφεσείων αξίωσε την ακύρωση της μετακίνησής του από την σύνθεση δημοτικών επιτροπών η οποία είχε επικυρωθεί πρωτοδίκως, αφού κρίθηκε ανεπίδευτη αναθεωρητικού ελέγχου, ως εσωτερικό διοικητικό μέτρο.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Η υπόθεση Μελά ν. Δήμου Αθηαίνου, Προσφυγή Αρ. 610/2006, ημερομηνίας 21.8.2007, στην οποία παραπέμπει ο εφεσείων, όπως παρατήρησε και ο πρωτόδικος Δικαστής, διαφοροποιείται από την παρούσα περίπτωση, αφού εκεί η δικαιοδοσία αναγνωρίστηκε επειδή η παύση του αιτητή από Επιτροπή του Δήμου δεν ήταν αποτέλεσμα ρυθμιστικής αρμοδιότητας για καθορισμό Επιτροπών, αλλά κύρωση για πειθαρχικό παράπτωμα και ακυρώθηκε επειδή [*921]δεν του είχε δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί.
2. Με βάση τη νομολογία, ήταν ορθή η θέση του πρωτόδικου Δικαστή, ότι η απόφαση ως προς τις Επιτροπές και τα μέλη που τις συνθέτουν, ήταν μέτρο εσωτερικό που δεν συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί στην πρόκληση υλικής ή άλλης βλάβης στον αιτητή από τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, ώστε να θεωρηθούν ως προσδιοριστικές των δικαιωμάτων του εφεσείοντα - αιτητή και κατά συνέπεια ως πράξεις εκτελεστές.
3. Αναφορικά με το λόγο έφεσης σχετικά με τα έξοδα, ορθά το διάταγμα εκδόθηκε κατ’ακολουθία της απόφασης απόρριψης της προσφυγής, που τώρα επικυρώνεται.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Yiallourou v. Republic (1976) 3 C.L.R. 214,
Costea v. Republic (1983) 3(A) C.L.R. 115,
Σοφρωνίου v. Δήμου Έγκωμης, (1989) 3(Γ) Α.Α.Δ. 1977,
Συμεών ν. Δημοκρατίας (1999) 4(Β) Α.Α.Δ. 854,
Κόκκαλου ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 2007,
Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας, (1990) 3(Γ) Α.Α.Δ. 2178,
Vrahimis v. Republic (1984) 3(B) C.L.R. 1428,
Νικοδήμου ν. Δημοκρατίας (2001) 3(Α) Α.Α.Δ. 571,
Μελά ν. Δήμου Αθηαίνου, Προσφυγή Αρ. 610/2006, ημερομηνίας 21.8.2007.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Κωνσταντινίδης, Δ.), (Υποθέσεις Aρ. 1647/06, 1648/06), ημερ. 17/3/2008.
[*922]Α. Γεωργιάδης, για τον Εφεσείοντα.
Α. Δημητριάδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Π.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Η αναθεωρητική αυτή έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης συναδέλφου, ημερομηνίας 17.3.08, με την οποία απορρίφθηκαν οι προσφυγές του εφεσείοντα-αιτητή αρ. 1647/06 και αρ. 1648/06 εναντίον του Δήμου Πάφου, με τις οποίες προσέβαλλε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ημερομηνίας 27 Ιουνίου, 2006, που λήφθηκε μετά τη διαγραφή του εφεσείοντα-αιτητή από το Δημοκρατικό Συναγερμό και με την οποία προέβηκε σε διαφοροποίηση της σύνθεσης της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Επιτροπής Εργοδότησης Εργατών, αντικαθιστώντας τον με άλλα πρόσωπα, που ανήκαν στο Δημοκρατικό Συναγερμό.
Σύμφωνα με τις πρόνοιες των σχετικών Νόμων (Άρθρο 3(4) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 και Άρθρο 56 του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν. 111/85)) οι δύο πιο πάνω Επιτροπές είναι τριμελείς και έτσι δεν παρεχόταν δυνατότητα πρόσθετου μέλους. Στη Διαχειριστική Επιτροπή όμως και στην Επιτροπή Προσωπικού, αφού παρεχόταν τέτοια δυνατότητα, ο εφεσείων-αιτητής συνέχισε να υπηρετεί και προσετέθη άλλο μέλος που ανήκε στο Δημοκρατικό Συναγερμό.
Ο ευπαίδευτος συνάδελφος που δίκασε τις προσφυγές πρωτόδικα έθεσε ερώτημα στους συνηγόρους των διαδίκων που αφορούσε την εκτελεστότητα της πράξης και ζήτησε συμπληρωματικές αγορεύσεις επί του θέματος. Τελικά, αφού ανέλυσε τη νομολογία, κατέληξε ότι οι πράξεις δεν ήταν εκτελεστές, αφού αποτελούσαν εσωτερικά μέτρα της διοίκησης, που με βάση την πάγια νομολογία, δεν μπορούν να είναι αντικείμενο ελέγχου.
Περαιτέρω, ο Δικαστής παρατήρησε πως ενώ δεν υπάρχει προηγούμενο της ίδιας υφής, θα ήταν σωστό να σημειωθούν αποφάσεις που αφορούσαν το εσωτερικό ζήτημα της ανάθεσης καθηκόντων και παρέπεμψε στις ακόλουθες αυθεντίες: Chrystalla Yiallourou v. Republic (1976) 3 C.L.R. 214, Costea v. Republic (1983) 3(A) C.L.R. 115, Ανδρέας Σοφρωνίου ν. Δήμου [*923]Έγκωμης (1989) 3 Α.Α.Δ. (Ε) 1977, Συμεών ν. Δημοκρατίας (1999) 4(Β) Α.Α.Δ. 854, Κόκκαλου ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 2007, Ελένη Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 2178.
Επίσης, παραπέμπει ο Δικαστής στη Vrahimis v. Republic (1984) 3(B) C.L.R. 1428 και στη Νικοδήμου ν. Δημοκρατίας (2001) 3(Α) Α.Α.Δ. 571, σημειώνοντας το πιο κάτω απόσπασμα από την πρώτη:
«Αdministrative law draws a distinction between declarations of the administration, definitive of the rights of the subjects and, acts of internal administration or management, having no noticeable effects in law. Only acts of the former category are subject to review. Acts of the latter category, although they may have repercussions upon freedom of movement and choice of the subject, have no bearing on his status and leave his rights unaffected. The epithet “internal” is employed to characterize acts incidental to and falling within the framework of a defined legal relationship; it is designed to denote the contrast with acts creative of a legal relationship and, therefore, executory. Professor Forsthoff, in his treatise on “The Administrative Act” (English translation by C. Heinzi, pages 10 and 11), classifies acts according to whether they are referable to a basic relationship or an operational relationship. Only acts of the former category are subject to review.”
Σε μετάφραση:
«Το διοικητικό δίκαιο διακρίνει μεταξύ δηλώσεων της διοίκησης, προσδιοριστικών των δικαιωμάτων των πολιτών και πράξεων εσωτερικής διοίκησης ή διαχείρισης που δεν έχουν διακριτές επιπτώσεις κατά νόμο. Μόνο πράξεις της πρώτης κατηγορίας υπόκεινται σε αναθεώρηση. Πράξεις της δεύτερης κατηγορίας, αν και μπορεί να έχουν επιπτώσεις στην ελευθερία διακίνησης και επιλογής του πολίτη, δεν επιδρούν στην ιδιότητά του και αφήνουν τα δικαιώματά του ανεπηρέαστα. Το επίθετο «εσωτερικές» χρησιμοποιείται για το χαρακτηρισμό πράξεων παρεμφερών και που εμπίπτουν στο πλαίσιο μιας καθορισμένης νομικής σχέσης. Προορίζονται να δηλώσουν την αντιδιαστολή προς πράξεις που δημιουργούν μια νομική σχέση και, επομένως, εκτελεστές. Ο Καθηγητής Forsthoff, στο έργο του «Τhe Administrative Act» κατατάσσει τις πράξεις ανάλογα με το κατά πόσο αναφέρονται σε κάποια [*924]βασική σχέση ή σε κάποια λειτουργική σχέση. Μόνο πράξεις της πρώτης κατηγορίας υπόκεινται σε αναθεώρηση.»
Η υπόθεση Μελά ν. Δήμου Αθηαίνου, Προσφυγή Αρ. 610/2006, ημερομηνίας 21.8.2007, στην οποία παραπέμπει ο εφεσείων, όπως παρατήρησε και ο πρωτόδικος Δικαστής, διαφοροποιείται από την παρούσα περίπτωση, αφού εκεί η δικαιοδοσία αναγνωρίστηκε επειδή η παύση του αιτητή από Επιτροπή του Δήμου δεν ήταν αποτέλεσμα ρυθμιστικής αρμοδιότητας για καθορισμό Επιτροπών, αλλά κύρωση για πειθαρχικό παράπτωμα και ακυρώθηκε επειδή δεν του είχε δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί.
Με βάση τη νομολογία, καταλήγουμε πως ήταν ορθή η θέση του πρωτόδικου Δικαστή και πως η απόφαση ως προς τις Επιτροπές και τα μέλη που τις συνθέτουν, ήταν μέτρο εσωτερικό που δεν συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη. Συμφωνούμε με τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσίβλητου - καθ’ου η αίτηση, πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί στην πρόκληση υλικής ή άλλης βλάβης στον αιτητή από τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, ώστε να θεωρηθούν ως προσδιοριστικές των δικαιωμάτων του εφεσείοντα-αιτητή και κατά συνέπεια ως πράξεις εκτελεστές.
Αναφορικά με το λόγο έφεσης σχετικά με τα έξοδα, παρατηρούμε πως ορθά το διάταγμα εκδόθηκε κατ’ ακολουθία της απόφασης απόρριψης της προσφυγής, που τώρα επικυρώνεται.
Η έφεση απορρίπτεται και επιδικάζονται έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου - καθ’ου η αίτηση πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει, τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο