(1993) 4 ΑΑΔ 456
[*456]5 Μαρτίου, 1993
[ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Δ/στής]
ANAΦOPIKA ME TO APΘPO 146 TOY ΣYNTAΓMATOΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΚΧΑΙΟΣ,
Αιτητής,
v.
ΔΗΜΟΥ ΑΡΑΔΙΠΠΟΥ,
Καθ’ ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 308/88)
Έννομο Συμφέρον — Αίτηση για έκδοση άδειας διαχωρισμού γης — Έννομο συμφέρον έχει και ο αγοραστής της γης όχι μόνο ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης — Άδειες διαχωρισμού είναι πραγματοπαγείς (in rem) και όχι προσωποπαγείς (in personam) και επομένως μεταφέρονται αυτόματα στο νέο ιδιοκτήτη.
Διοικητική Πράξη — Πληροφοριακή — Απόφαση του Δήμου Αραδίππου να εξετάσει την αίτηση για άδεια διαχωρισμού γης μόλις διευθετηθεί το θέμα υδροδότησης της περιοχής δεν είναι αρνητική εκτελεστή πράξη αλλά πράξη, πληροφοριακού περιεχομένου.
Με την προσφυγή του ο αιτητής που ήταν αγοραστής του επίδικου κτήματος, προσέβαλε την άρνηση ή παράλειψη του Δήμου Αραδίππου να εκδόσει σε αυτόν άδεια διαχωρισμού γης στο κτήμα του, στην περιοχή Καμάρες στη Λάρνακα.
Από τον καθ’ ού η αίτηση προβλήθηκε ο ισχυρισμός πως ο αιτητής δεν είχε έννομο συμφέρον προσβολής της επίδικης απόφασης, καθ’ότι εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης του κτήματος ήταν άλλος από τον ίδιο, ο οποίος το είχε αγοράσει με συμφωνία όπως του μεταβιβαστεί η κυριότητα με την τελεία εξόφληση κεφαλαίου και τόκων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Οι άδειες διαχωρισμού όπως και οι άδειες οικοδομής είναι [*457]πραγματοπαγείς (in rem) και όχι προσωποπαγείς (in personam).
Κατά συνέπεια μεταφέρονται αυτόματα με τη μεταβίβαση ιδιοκτησίας της γης στο νέο ιδιοκτήτη μια και συνδέονται άμεσα με το ακίνητο το ίδιο.
Στην Υπόθεση Αρ. 770/1957 του Συμβουλίου της Επικρατείας θεωρήθηκε ότι άτομο που υπέγραψε συμφωνία αγοραπωλησίας διαμερίσματος της ομόρου πολυκατοικίας, είχε έννομο συμφέρον εναντίον ανοικοδόμησης, ως αποτέλεσμα της οποίας εκαλύπτετο εν μέρει ο φωταγωγός της.
Συνεπώς ενόψει των πιο πάνω, το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι ο αιτητής νομιμοποιείται να καταχωρίσει την παρούσα προσφυγή.
(2) Από το λεκτικό της επίδικης επιστολής καθαρά προκύπτει ότι αυτή δεν περιέχει οποιαδήποτε άρνηση του Δήμου Αραδίππου ή απόρριψη του αιτήματος του αιτητή, δε δημιουργεί ή επηρεάζει οποιαδήποτε δικαιώματα, δεν παράγει οποιαδήποτε νομικά αποτελέσματα, ούτε καθορίζει με οποιοδήποτε τρόπο την τύχη της αίτησης του αιτητή, παρά μόνο πληροφορεί τον αιτητή ότι η αίτησή του θα εξεταστεί μόλις διευθετηθεί το θέμα υδροδότησης της περιοχής. Ως εκ τούτου η επιστολή αυτή είναι απλώς πληροφοριακού περιεχόμενου και συνεπώς στερείται εκτελεστού χαρακτήρα και ως τέτοια δεν υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο, κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
H προσφυγή απορρίπτεται με £150 έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Lordos & Anastassiades and Another v. District Officer of Limassol and Another (1976) 2 C.L.R. 145,
Nakis Bonded Warehouse Ltd v. Municipal οf Cοmmittee of Larnaca (1985) 3 C.L.R. 1179,
Μαυρονικόλα - Ιωαννίδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2641,
Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2498,
Nicolaides v. Improvement Board of Ay. Napa (1987) 3 C.L.R. 1485,
[*458]Kyriakou v. C.B.C. (1965) 3 C.L.R. 482.
Προσφυγή.
Προσφυγή κατά της άρνησης ή παράλειψης του καθ’ ου η αίτηση Δήμου να εκδόσει στον αιτητή άδεια διαχωρισμού γης σε σχέση με το Τεμάχιο 57, Φ/Σχ. ΧL.63 .W.2 και L.7.W.1 στην περιοχή Καμάρες στη Λάρνακα.
Ι. Νικολάου, για τον Αιτητή.
Π. Αγγελίδης και Ν. Σάντης, για τον Καθ’ ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΔHMHTPIAΔHΣ. Δ.: Με την προσφυγή αυτή ο αιτητής προσβάλλει την άρνηση ή παράλειψη του Δήμου Αραδίππου να εκδόσει σ’ αυτόν άδεια διαχωρισμού γης σε σχέση με το κτήμα Τεμάχιο 57, Φ./Σχ. XL.63.W.2 και L.7.W.1 στην περιοχή Καμάρες στη Λάρνακα.
Ο αιτητής αγόρασε το επίδικο κτήμα από το Χαράλαμπο Ζένιου Σκορδή, δυνάμει συμφωνίας ημερομηνίας 25/11/1982. Κατά τον ουσιώδη χρόνο ως εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης εφαίνετο ο Χαράλαμπος Σκορδής.
Στις 28/2/1988 υποβλήθηκε αίτηση με Aίτηση με Aρ. 108/85 για άδεια διαχωρισμού του κτήματος από τον εγγεγραμμένο ιδιοκτήτη προς το Δήμο Λάρνακας.
Ο Δήμος Λάρνακας παρέπεμψε το θέμα στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως για μελέτη.
Το Τμήμα Πολεοδομίας με επιστολή ημερομηνίας 2/5/1985 πληροφόρησαν το Δήμο Λάρνακας τα ακόλουθα:-
“2. Το τεμάχιο που αναφέρθηκε πιο πάνω στο παρελθόν βρισκόταν μέσα στα χωριτικά όρια της Αραδίππου. Από τον τίτλο ιδιοκτησίας και τα χωρομετρικά σχέδια στον παρόντα φάκελο, προκύπτει ότι αυτό έχει ενταχθεί μέσα στα Δημοτικά όρια Λάρνακας. Δεν καλύπτεται όμως από τις πρόνοιες των πολεοδομικών ζωνών Λάρνακας που καθορίστηκαν με την ΚΔΠ. 234/80 στις 16 Αυγούστου 1980.
[*459]3. Στην περιοχή όπου βρίσκεται το προαναφερόμενο τεμάχιο ισχύουν σήμερα επιπρόσθετα οι πρόνοιες του Nόμου 80/82, δεδομένου ότι αυτό βρίσκεται έξω από την Περιοχή Yδατοπρομήθειας Λάρνακας. Συνεπώς για να μπορεί να εκδοθεί η άδεια διαιρέσεως θα πρέπει πρώτα να εξετασθεί κατά πόσο η προτεινόμενη ανάπτυξη συνάδει με τις πρόνοιες του πιο πάνω Nόμου και των σχετικών Oδηγιών που εκδόθηκαν από το Yπουργικό Συμβούλιο για την εφαρμογή του με την K.Δ.Π. 155/83.
4. Από τη μελέτη της αιτήσεως διαπιστώνεται ότι οι πρόνοιες του πιο πάνω Νόμου δεν ικανοποιούνται δεδομένου ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη δε θα συμβάλει στην ενοποίηση ή βελτίωση υφιστάμενων οικισμών ή τη συμπλήρωση του οδικού δικτύου μέσα σε αναπτυσσόμενες περιοχές, ούτε σε ενδεδειγμένη τουριστική ή άλλη ενιαία ανάπτυξη, όπως προβλέπεται στο άρθρο 9(4)(α) του Νόμου.
5. Πρόσθετα σημειώνεται ότι η αίτηση αυτή δεν ικανοποιεί ούτε τις πρόνοιες του Νόμου 13/74, δεδομένου ότι, ενώ το τεμάχιο που θα διαιρεθεί βρίσκεται έξω από την Περιοχή Υδατοπρομήθειας Λάρνακας, ο αιτητής δεν υποδεικνύει άλλη κατάλληλη πηγή για ύδρευση των προτεινόμενων οικοπέδων.
6. Για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω, η έκδοση της αιτούμενης άδειας δε συστήνεται.”
Επειδή περί τον Οκτώβριο του 1985 το κτήμα περιήλθε στην περιοχή του Συμβουλίου Βελτιώσεως Αραδίππου - σήμερα Δήμο Αραδίππου ο σχετικός φάκελος της υπόθεσης διαβιβάστηκε στο Συμβούλιο Βελτιώσεως Αραδίππου, και πήρε αριθμό φακέλου Δ.75/86. Όπως δε φαίνεται από τα σχετικά πρακτικά του Συμβουλίου ημερομηνίας 14/2/1986 επειδή το επίδικο κτήμα βρισκόταν εκτός του ορίου ύδρευσης του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λάρνακας, αποφασίστηκε να ζητηθεί από το Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας η υδροδότηση του κτήματος ώστε να προωθηθεί η διαδικασία έγκρισης της αίτησης.
Στις 14/1/1988 ο καθ’ ου η αίτηση Δήμος Αραδίππου απέστειλε στον έγγεγραμμένο ιδιοκτήτη φ/δι του αιτητή στην παρούσα προσφυγή την πιο κάτω επιστολή.
“Επιθυμώ να αναφερθώ στην αίτησή σας για διαίρεση γης, με αρ. Φακ. Δ.75/86 που αφορά το τεμ. 57 Αρ. Φύλ/Σχ. XL.63.W.2 και L.7.W.1 περιοχή Καμάρες και να σας πληροφορήσω ότι ο Δή[*460]μος Αραδίππου, δεν μπορεί να προχωρήσει, στο παρόν στάδιο στην εξέταση της αίτησής σας, λόγω του ότι η περιοχή βρίσκεται εκτός ορίου υδατοπρομηθείας.
2. Ο Δήμος Αραδίππου προβαίνει σ’ όλα τα νόμιμα μέτρα για υδροδότηση της περιοχής και η αίτησή σας θα επανεξεταστεί μόλις καταστεί δυνατή η άρση του αναφερόμενου εμποδίου.”
Ως αποτέλεσμα ο αιτητής καταχώρησε την προσφυγή αυτή στις 29/3/1988.
Πριν προχωρήσω στους ισχυρισμούς του αιτητή, θα εξετάσω πρώτα το θέμα του έννομου συμφέροντος του αιτητή το οποίο συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης.
Έγινε η εισήγηση ότι ο αιτητής στερείται του απαραίτητου έννομου συμφέροντος να καταχωρίσει την παρούσα προσφυγή δεδομένου ότι ο εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης του επίδικου κτήματος είναι άλλος, ο Χ. Σκορδής, και όχι αυτός.
Η θέση του αιτητή είναι ότι επηρεάζεται δυσμενώς το έννομο του συμφέρον το οποίο είναι και προσωπικό και άμεσο.
Από τα γεγονότα προκύπτει ότι ο αιτητής αγόρασε το επίδικο κτήμα από τον εγγεγραμμένο ιδιοκτήτη Χ. Σκορδή δυνάμει συμφωνίας ημερομηνίας 25/11/1982, σύμφωνα με τον όρο 5 της οποίας η μεταβίβαση της κυριότητας του εν λόγω κτήματος επ’ ονόματι του αγοραστή - αιτητή στην προσφυγή - “θα γίνει μετά την τελείαν εξόφλησιν παντός οφειλομένου δυνάμει του παρόντος ποσού, κεφαλαίου και τόκων.”.
Επίσης, σύμφωνα με τον όρο 2 της συμφωνίας, η πληρωμή του τιμήματος πώλησης συμφωνήθηκε να γίνει ως ακολούθως.
“2) Η πληρωμή του τιμήματος αγοράς θα γίνη ως ακολούθως:
Άμα τη υπογραφή του παρόντος θα πληρωθή το ποσόν των £5000, την 10/12/82 θα πληρωθή έτερον ποσόν εκ £5000. Άμα τη εγκρίσει υπό της Αρμοδίας Αρχής της υποδιαιρέσεως του κτήματος εις οικόπεδα θα πληρωθή το ποσόν των £30000 (τριάκοντα Χιλιάδων λιρών) το δε υπόλοιπον των £40000 θα πληρωθή εν έτος μετά την πληρωμήν του ποσού των £30000-.”
Οι άδειες διαχωρισμού όπως και οι άδειες οικοδομής είναι [*461]πραγματοπαγείς (in rem) και όχι προσωποπαγείς (in personam). (Bλέπε Lordos & Anastassiades and Another v. The District Οfficer of Limassol and Another (1976) 2 C.L.R. 145. Επίσης Nakis Bonded Warehouse Ltd v. The Municipal Committee of Larnaca (1985) 3 C.L.R. 1179, και Μαρούλλα Δ. Μαυρονικόλα - Ιωαννίδου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2641.
Κατά συνέπεια μεταφέρονται αυτόματα με τη μεταβίβαση ιδιοκτησίας της γης στο νέο ιδιοκτήτη μια και συνδέονται άμεσα με το ακίνητο το ίδιο.
Στην υπόθεση Τροοδία Ιωνά Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2498, αναφέρονται τα ακόλουθα σε σχέση με το έννομο συμφέρον.
“Το συμφέρον πρέπει να είναι έννομο, άμεσο, προσωπικό, ενεστώς και συγκεκριμένο. Έλλειψη εννόμου συμφέροντος καθιστά την προσφυγή απαράδεκτη. (Βλ., μεταξύ άλλων, Kritiotis v. Municipality of Paphos and Others (1986) 3 C.L.R. 322· Papaleontiou v. E.S.C. (1987) 3 C.L.R. 1341.) Ο αιτητής πρέπει να υφίσταται βλάβη με ορισμένη ιδιότητα, που αναγνωρίζεται από τους Κανόνες του Δικαίου, δηλαδή να υπάρχει μια ειδική έννομη σχέση αυτού με την προσβαλλόμενη πράξη. Το συμφέρον δεν είναι ταυτόσημο με δικαίωμα. Η έννοια του συμφέροντος, στην περίπτωση της άσκησης της αίτησης ακύρωσης, είναι ευρύτερη από την έννοια του δικαιώματος, το οποίο αναγνωρίζεται από τους Κανόνες του Διοικητικού Δικαίου και παρέχει αξίωση για μια παροχή ή παράλειψη από ένα δημόσιο νομικό πρόσωπο. Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική ή πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτητής, βάσει ενός ειδικού δεσμού, αντλεί ωφέλεια, η οποία θίγεται αμέσως ή εμμέσως από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, δηλαδή μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε, με συνέπεια την πρόκληση υλικής ή ηθικής βλάβης σ’ αυτόν. (Βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλου - ‘Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου’ - Πέμπτη Έκδοση, παράγραφος 456, σελ. 432-433£ και Θ. Τσάτσου - ‘Η Αίτησις ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας’, Τρίτη Έκδοση, σελ. 30 και επέκεινα και, ειδικά, παράγραφο 15, σελ 44-45.)
Επίσης στην Υπόθεση Αρ. 770/1957 του Συμβουλίου της Επικρατείας θεωρήθηκε ότι άτομο που υπέγραψε συμφωνία αγοραπωλησίας διαμερίσματος της ομόρου πολυκατοικίας είχε έννομο συμφέρον εναντίον ανοικοδόμησης ως αποτέλεσμα της οποίας εκαλύπτετο εν μέρει ο φωταγωγός της. Αναφέρονται σ’ αυτήν [*462]τα ακόλουθα σχετικά:-
“Επειδή, ως προκύπτει εκ των στοιχείων του φακέλλου, η αιτούσα έχει συνάψει ... προσύμφωνον ... περί αγοράς παρά τούτων διαμερίσματος επί του β’ ορόφου ομόρου πολυκατοικίας καταβαλούσα μερικώς το τίμημα, ούτινος διαμερίσματος ο φωταγωγός καλύπτεται εν μέρει τουλάχιστον εκ της ανεγερθησομένης οικοδομής, εφ’ όσον αύτη θέλει εκταθή, συμφώνως προς την άδειαν, επί ολοκλήρου της επιφανείας του οικοπέδου. Εκ τούτων και μόνων δικαιολογείται έννομον συμφέρον αυτής προς ακύρωσιν αδείας, ουδαμώς δ’ απητείτο ούτε να έχη καταστή ήδη αύτη κυρία ούτε να κέκτηται δουλείαν φωτός και αέρος, κατά τας διατάξεις του Αστικού Κώδικος ή να αναγνωρίζηται εις αυτήν τοιαύτην δουλεία κατά τον Γ.Ο.Κ., διότι προς θεμελίωσιν του εννόμου συμφέροντός της αρκεί η ρηθείσα ενοχική σχέσις και το γεγονός ότι, διά της ανεγέρσεως της οικοδομής, ως επιτρέπει ταύτην η άδεια, θέλει υποστή η αιτούσα βλάβην εκ της καλύψεως του φωταγωγού του διαμερίσματος αυτής.”
Στην πιο κάτω υπόθεση τα δικαιώματα τρίτων σε ακίνητη ιδιοκτησία θεωρήθηκαν ότι πρόσδιδαν σ’ αυτούς το απαραίτητο έννομο συμφέρον. Nicolaides v. Improvement Board of Ay. Napa (1987) 3 C.L.R. 1485, στη σελίδα 1489 (ενοικιαστές).
Συνεπώς εν όψει των πιο πάνω, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο αιτητής νομιμοποιείται να καταχωρίσει την παρούσα προσφυγή.
Εξετάζοντας την υπόθεση επί της ουσίας είναι ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η παράλειψη του καθ’ ου η αίτηση Δήμου είναι αντίθετη προς το Άρθρο 29 του Συντάγματος. Όπως αναφέρει κατά την υποβολή της αίτησης για το διαχωρισμό του τμήματος υπέδειξε την Υδατοπρομήθεια Λάρνακας για σκοπούς προμήθειας ύδατος. Σύμφωνα δε με το άρθρο 9(3)(α)(ii) περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, ο καθ’ ου η αίτηση Δήμος όφειλε ως αρμόδια αρχή, για να χορηγήσει τη ζητούμενη άδεια να ικανοποιηθεί πλήρως, αφού λάβει τη συμβουλή του Διευθυντή του Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων του Υπουργείου Γεωργίας και Φυσικών Πόρων, ότι εξασφαλίζονται η μεταφορά, εγκατάσταση και συνεχής παροχή επαρκούς κατάλληλου ύδατος, όπως και η κατάλληλη και ικανοποιητική συντήρηση και λειτουργία της σχετικής εγκατάστασης και συστήματος υδατοπρομήθειας.
Όπως είναι η εισήγηση του αιτητή ο καθ’ ου η αίτηση Δήμος [*463]χωρίς να παραπέμψει την υπόθεση στο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας, την απέρριψε ή παρέλειψε να αποφασίσει σε σχέση με αυτή. Παρέλειψε επίσης να πληροφορήσει τον αιτητή ότι θα έπρεπε να απευθύνει την αίτηση στο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας σχετικά με αυτό, εφ’ όσον ο ίδιος δεν ήταν η αρμόδια αρχή να αποφασίσει ή/και να απαντήσει σε σχέση με το θέμα της υδατοπρομήθειας.
Προβλήθηκε επίσης ο ισχυρισμός ότι η επίδικη απόφαση είναι αντίθετη προς το Άρθρο 28 του Συντάγματος γιατί αυθαίρετα διαφοροποίησε την περίπτωση του αιτητή από άλλες περιπτώσεις στις οποίες δόθηκε η αιτούμενη άδεια.
Τέλος είναι η θέση του αιτητή ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιτιολόγητη και είναι αποτέλεσμα ελλειπούς έρευνας.
Από το λεκτικό της επίδικης επιστολής καθαρά προκύπτει ότι αυτή δεν περιέχει οποιαδήποτε άρνηση του Δήμου Αραδίππου ή απόρριψη του αιτήματος του αιτητή, δεν δημιουργεί ή επηρεάζει οποιαδήποτε δικαιώματα, δεν παράγει οποιαδήποτε νομικά αποτελέσματα ούτε καθορίζει με οποιοδήποτε τρόπο την τύχη της αίτησης του αιτητή παρά μόνο πληροφορεί τον αιτητή ότι η αίτηση του θα εξεταστεί μόλις διευθετηθεί το θέμα υδροδότησης της περιοχής. Ως εκ τούτου η επιστολή αυτή είναι απλώς πληροφοριακού περιεχόμενου και συνεπώς στερείται εκτελεστού χαρακτήρα και ως τέτοια δεν υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Όσον αφορά την ισχυριζόμενη παράλειψη του Δήμου Αραδίππου να παραπέμψει το θέμα στο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας Λάρνακας, όπως σαφώς φαίνεται από το σχετικό πρακτικό ημερομηνίας 27/3/1986 που περιέχεται στο φάκελο της διοίκησης που είναι ενώπιόν μου, το θέμα παραπέμφθηκε στο Διευθυντή Υδατοπρομήθειας Λάρνακας με την ακόλουθη σημείωση:-
“Παρακαλώ δείτε απόψεις του Σ.Β. Αραδίππου (Ερ.10) σχετικά με την παρούσα αίτηση και εκφέρετε τις επί του προκειμένου απόψεις σας.”
Δεν είναι ενώπιόν μου τι διημείφθηκε μετά τις 27/3/1986 μεταξύ του Δήμου Αραδίππου και του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λάρνακας ούτε και τι ενέργειες έγιναν από το Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας σε σχέση με το θέμα αυτό.
[*464]Όμως δεδομένου ότι η απόφαση περί υδροδότησης της περιοχής δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Δήμου Αραδίππου αλλά του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λάρνακας και δεδομένου ότι ο καθ’ ου η αίτηση Δήμος παρέπεμψε το θέμα στο αρμόδιο όργανο, δε στοιχειοθετείται οποιαδήποτε παράλειψη από πλευράς του καθ’ ου η αίτηση Δήμου.
Σχετικά αναφέρθηκαν τα ακόλουθα, στην υπόθεση Kyriakou v. C.B.C. (1965) 3 C.L.R. 482 στις σελίδες 494-495:-
“It would be a paradox to hold that a competent public authority to which a written request or complaint has been addressed, on a matter outside its competence, is bound to reply as laid down in Article 29. The purpose of Article 29 is not to just promote correspondence between the citizens and public authorities but to ensure that requests or complaints by citizens are dealt with expeditiously by the appropriate authorities and that such authorities make known, giving also due reasons, to those concerned, whatever decisions they reach. It is obvious that a non-competent public authority to which a request or complaint has been addressed, and with which it cannot, therefore, deal, cannot be expected to give a duly reasoned reply in relation thereto as required under Article 29. Its duty is, however, to transmit such request or complaint to the competent authority, if any, or to inform the writer thereof which is the competent authority, if any. (See Svolos and Vlachos on the Greek Constitution Volume II [1955] p.173).
Για τους πιο πάνω λόγους έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με £150,00 έξοδα εναντίον του αιτητή.
H προσφυγή απορρίπτεται με £150,- έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο