(1994) 4 ΑΑΔ 907
[*907]27 Απριλίου, 1994
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ Κ. Χ” ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔIA THΣ
ANAΘEΩPHTIKHΣ APXHΣ AΔEIΩN,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 798/90)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Επικύρωση ανυπόστατης απόφασης της Αρχής Αδειών ― Η επικύρωση δεν μπορεί να προσθέσει στο κύρος της ανυπόστατης απόφασης ― Η επικυρούσα απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, υπόκειται σε ακύρωση.
Ο αιτητής προσέβαλε με την προσφυγή του την απόφαση την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών με την οποία επικυρώθηκε απορριπτική απόφαση της Αρχής Αδειών σε αίτημά του για χορήγηση σ’ αυτόν αδειών οδικής χρήσης για 24 καινούργια οχήματα εκμισθούμενα χωρίς οδηγό.
Το κυριότερο επιχείρημα του δικηγόρου του αιτητή ήταν ότι η επίδικη απόφαση επικύρωνε άκυρη απόφαση της Αρχής Αδειών η οποία λήφθηκε ενόσω η Αρχή Αδειών ήταν συγκροτημένη και λειτουργούσε βάσει των διατάξεων του Περί Ορισμένων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Διορισμός Διοικητικών Συμβουλίων) Νόμου του 1988, (Ν. 149/88), και επομένως ήταν και αυτή άκυρη ως επικυρούσα ανυπόστατη πράξη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Το θέμα που εγείρεται στην υπό κρίση προσφυγή, εγέρθηκε και στην Σπύρος Γεωργίου v. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών.
[*908]Υιοθετείται πλήρως η απόφαση στην προαναφερθείσα προσφυγή και δεδομένου ότι διαπιστώνεται και στην παρούσα υπόθεση ότι η απόφαση που επικυρώθηκε ήταν άκυρη, η επικύρωσή της από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών δεν μπορεί να προσθέσει στο κύρος της ανυπόστατης απόφασης και κατά συνέπεια η επίδικη απόφαση υπόκειται σε ακύρωση.
H προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Γεωργίου v. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 Α.Α.Δ. 1563.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, με την οποία επικυρώθηκε η απόφαση της Αρχής Αδειών, βάσει της οποίας απορρίφθηκε το αίτημα του αιτητή για τη χορήγηση αδειών οδικής χρήσης για 24 καινούργια οχήματα εκμισθούμενα χωρίς οδηγό, που θα είχαν σαν έδρα τους τη Πάφο.
Σ. Καραπατάκη, για τον Aιτητή.
Μ. Τσιάππα, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, Α΄ για τους Καθ’ ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
XPYΣOΣTOMHΣ, Δ.: Ο αιτητής με την παρούσα προσφυγή προσβάλλει την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, με την οποία επικυρώθηκε η απόφαση της Αρχής Αδειών, βάσει της οποίας απορρίφθηκε το αίτημά του για την χορήγηση αδειών οδικής χρήσης για 24 καινούργια οχήματα εκμισθούμενα χωρίς οδηγό, που θα είχαν σαν έδρα τους την Πάφο.
Ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για την χορήγηση αδειών οδικής χρήσης οχημάτων εκμισθούμενων χωρίς οδηγό σε σχέση με 24 νέα οχήματα. Η Αρχή Αδειών απέρριψε το αίτημά του και ο αιτητής καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή στην καθ’ ης η αίτηση, Αναθεωρητική Αρχή Αδειών. Η καθ’ ης η αίτηση άκουσε την ιεραρχική προσφυγή στις 30.7.90, επικύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών και απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή.
Η απόφαση της καθ’ ης η αίτηση κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερ. 14.9.90 και εναντίον αυτής της απόφασης ο αιτητής [*909]καταχώρησε την παρούσα προσφυγή.
Οι λόγοι ακυρότητας που προβάλλονται είναι πολλοί. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται νομικού ερείσματος, ενόψει του ότι σκοπεί στην επικύρωση νομικά ανυπόστατης πράξης.
Ο δικηγόρος του αιτητή, αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία του ανάφερε πως η απόφαση λήφθηκε από την Αρχή Αδειών ενόσω είχε συγκροτηθεί και λειτουργούσε βάσει των διατάξεων του Περί Ορισμένων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Διορισμός Διοικητικών Συμβουλίων) Νόμου του 1988, Ν. 149/88. Ως εκ τούτου, είπε, εφόσον διαπιστώνεται ότι η απόφαση η οποία επικυρώθηκε στην προκειμένη περίπτωση, ήτοι η αρνητική απόφαση της Αρχής Αδειών ήταν άκυρη, η επικύρωσή της από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών δεν μπορεί να προσθέσει στο κύρος της ανυπόστατης απόφασης. Για να τεκμηριώσει το επιχείρημά του ο δικηγόρος του αιτητή αναφέρθηκε στην υπόθεση Σπύρος Γεωργίου ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 Α.Α.Δ. 1563.
Η δικηγόρος της καθ’ ης η αίτηση αντέκρουσε τους ισχυρισμούς του δικηγόρου του αιτητή και μεταξύ άλλων ανάφερε πως η χορήγηση εξουσίας στην Αναθεωρητική Αρχή Αδειών να “επικυρώνει” αποφάσεις της Αρχής Αδειών δεν αποσκοπεί στην χορήγηση σ’ αυτή εξουσίας για επιβεβαίωση του νομικού κύρους της απόφασης της Αρχής Αδειών. Η λέξη επικύρωση αποσκοπεί στη χορήγηση εξουσίας στην Αναθεωρητική Αρχή Αδειών αποφασίζοντας την απόρριψη κάποιας ιεραρχικής προσφυγής να εκδίδει ταυτόχρονα, εκ νέου, δική της χωριστή εκτελεστή απόφαση αναφορικά με την έκβαση της αίτησης για άδεια οδικής χρήσης. Αποφασίζοντας την “επικύρωση” της απόφασης της Αρχής Αδειών η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών αποφασίζει ότι το αποτέλεσμα της απόφασης της Αρχής Αδειών, δηλαδή η απόρριψη ή αποδοχή μιας αίτησης για άδεια οδικής χρήσης είναι ορθό, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών περιορίζεται στην υιοθέτηση για να καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα του σκεπτικού της απόφασης της Αρχής Αδειών ή της έρευνας που έχει διεξαχθεί για τη λήψη αυτής της απόφασης.
Επίσης η δικηγόρος της καθ’ ης η αίτηση ανάφερε πως στην συγκεκριμένη υπόθεση δεν προσβάλλεται η εγκυρότητα ή νομιμότητα της απόφασης της Αρχής Αδειών. Η μόνη εκτελεστή πράξη της οποίας η εγκυρότητα και νομιμότητα εξετάζεται και αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής, είπε, είναι εκείνη της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών της οποίας τα μέλη ήταν πάντα διορι[*910]σμένα δυνάμει του άρθρου 4 των Περί Ρυθμίσεως Τροχαίας Μεταφοράς Νόμων. Η απόφαση της Αρχής Αδειών, δεν προσβλήθηκε με προσφυγή και δεν ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η καθ’ης η αίτηση επικύρωσε “άκυρη” πράξη χωρίς αυτή η πράξη να έχει κηρυχθεί άκυρη από το Δικαστήριο.
Η καθ’ ης η αίτηση δεν αμφισβητεί ότι κατά τον χρόνο λήψης της απόφασης της Αρχής Αδειών τα μέλη της Αρχής Αδειών ήταν διορισμένα δυνάμει του περί Ορισμένων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Διορισμός Διοικητικών Συμβουλίων) Νόμου του 1988.
Το θέμα που εγείρεται στην υπό κρίση προσφυγή, εγέρθηκε και στην Σπύρος Γεωργίου ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (ανωτέρω). Ο αδελφός Δικαστής Πικής στην απόφαση του στην υπόθεση αυτή αναφέρει, μεταξύ άλλων, στις σελ. 1565-1566:
“Στην υπόθεση Ρ.Ι.Κ. ν. Καραγιώργη και Άλλου αποφασίστηκε (απόφαση πλειοψηφίας) ότι ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, διαπίστωση που εκθεμελιώνει το βάθρο των συμβουλίων που συγκροτήθηκαν βάσει των διατάξεών του και κατ’ επέκταση αποστερούσε δικαϊκού ερείσματος τις αποφάσεις τους. Η απόφαση της πλειοψηφίας στην υπόθεση Ρ.Ι.Κ. (ανωτέρω) υιοθετήθηκε και ακολουθήθηκε στη μεταγενέστερη απόφαση του Εφετείου στην άσκηση της δευτεροβάθμιας αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας στην Παναγιώτου ν. Υπουργού Παιδείας και Άλλου. Στο ίδιο συμπέρασμα συγκλίνουν και οι πρωτόδικες αποφάσεις Καλαφάτη ν. Α.Η.Κ. και Χ”Βασιλείου ν. Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού ως προς το κύρος των αποφάσεων οργάνων δημοσίου δικαίου ενόσο λειτουργούσαν βάσει του Ν. 149/88.”
Υπάρχει σύμπτωση απόψεων μεταξύ των δικηγόρων των δυο μερών ότι η απόφαση της Αρχής Αδειών που αποτέλεσε το αντικείμενο της αναθεωρητικής προσφυγής ήταν, λόγω της σύστασης και λειτουργίας της Αρχής Αδειών βάσει του Ν. 148/88, ανυπόστατη. Η διαπίστωση αυτή δεν πλήττει, σύμφωνα με τη δικηγόρο των καθ’ ων η αίτηση, το κύρος της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής ενόψει του πλαισίου λειτουργίας της και των εξουσιών της. Με βάση τις αρχές που διαπιστώθηκαν στην Tsouloftas v. Republic και ακολουθήθηκαν σε σειρά μεταγενέστερων αποφάσεων, μεταξύ των οποίων και στη Δράκου ν. Δημοκρατίας και Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, στις οποίες έγινε αναφορά, η ιεραρχική προσφυγή δεν επενεργεί ούτε εξομοιώνεται με έφεση. Η Αναθεωρητική Αρχή έχει την ίδια πρωτογενή ευθύνη όπως και η [*911]Αρχή Αδειών για την προώθηση των σκοπών του δικαίου. Το έργο της Αναθεωρητικής Αρχής δεν περιορίζεται σε αναθεώρηση των λόγων της εκκαλούμενης απόφασης της Αρχής Αδειών ούτε περιορίζεται το πεδίο της διακριτικής ευχέρειάς της από το πλαίσιο μέσα στο οποίο κρίθηκε από την Αρχή Αδειών.
Η εκτίμηση του πεδίου λειτουργίας της Αναθεωρητικής Αρχής είναι ορθή. Οι εξουσίες της όμως δεν είναι άλλες από εκείνες που θέτει ο νόμος και που απαρριθμούνται στο άρθρο 4Α(4) του Ν. 84/84. Το εύρος του πεδίου λειτουργίας της Αναθεωρητικής Αρχής υπογραμμίζεται και από την εξουσία που περιέχεται στην παράγραφο (δ) του άρθρου 4Α να προβεί η ίδια στην έκδοση νέας απόφασης σε αντικατάσταση της προσβαλλόμενης. Παρέχεται όμως και διακριτική ευχέρεια από την παράγραφο (α) “να επικυρώση την προσβληθείσαν απόφασιν”. Η επικύρωση υποδηλώνει την βεβαίωση της πράξης και συναρτάται με το κύρος της.
Εφόσον διαπιστώνεται ότι η απόφαση η οποία επικυρώθηκε ήταν άκυρη, η επικύρωση δεν μπορεί να προσθέσει στο κύρος της ανυπόστατης απόφασης. Εξ αντικειμένου συναρτάται η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής με το κύρος του αντικειμένου της έφεσης, δηλαδή την απόφαση της Αρχής Αδειών και δεν μπορεί να έχει άλλη τύχη εφόσον προσβάλλεται δικαστικά από την ακύρωσή της. Κατά συνέπεια η επίδικη απόφαση υπόκειται σε ακύρωση.”
Υιοθετώ πλήρως την απόφαση στην προαναφερθείσα προσφυγή και δεδομένου ότι διαπιστώνεται και στην παρούσα υπόθεση ότι η απόφαση που επικυρώθηκε ήταν άκυρη, η επικύρωσή της από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών δεν μπορεί να προσθέσει στο κύρος της ανυπόστατης απόφασης και κατά συνέπεια η επίδικη απόφαση υπόκειται σε ακύρωση.
Ενόψει της κατάληξης αυτής δεν θα εξετάσω τους άλλους λόγους ακυρότητας που υποβλήθηκαν.
Κατά συνέπεια η προσφυγή επιτυγχάνει, η επίδικη απόφαση ακυρώνεται. Δεν επιδικάζονται έξοδα.
H�προσφυγή επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο