(1994) 4 ΑΑΔ 2015
[*2015]11 Οκτωβρίου, 1994
[ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υποθέσεις Αρ. 215/92, 523/92, 748/92, 926/92, 175/93)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Συνεκδίκαση προσφυγών ― Κύριος γνώμων η καλύτερη οικονομία της δικαιοσύνης ― Η προϋπόθεση της συναφείας ― Νομολογιακά πορίσματα και θεωρία ― Διάταγμα συνεκδίκασης στη κριθείσα περίπτωση για προσφυγές που αφορούσαν την θέση του αιτητή σε διαθεσιμότητα και μεταγενέστερες παρατάσεις του χρόνου ισχύος της.
Ο αιτητής προσέβαλλε με τις επί μέρους προσφυγές την απόφαση περί θέσεώς του σε διαθεσιμότητα και τις αποφάσεις που ακολούθησαν και παρέτειναν τον χρόνο ισχύος της διαθεσιμότητας τελικά μέχρι τη αποπεράτωση της πειθαρχικής διαδικασίας σε βάρος του αιτητή. Στην αίτηση των καθ’ων η αίτηση για συνεκδίκαση των προσφυγών, ο αιτητής προέβαλε ένσταση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, δίδοντας οδηγίες για συνεκδίκαση των προσφυγών, αποφάσισε ότι:
1. Η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου για συνεκδίκαση προσφυγών πρέπει να ασκείται με κύριο γνώμονα την καλύτερη απονομή της δικαιοσύνης. Χαρακτηριστικά είναι το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση του αδελφού Δικαστή Πική, στην υπόθεση Γεωργίου v. Δήμου Λεμεσού.
2. Στην παρούσα περίπτωση, οι προσφυγές στρέφονται κατά διαφορετικών διοικητικών πράξεων. Όλες όμως οι προσβαλλόμενες πράξεις [*2016]αφορούν τον ίδιο αιτητή και λήφθηκαν από το ίδιο διοικητικό όργανο, στα πλαίσια της ίδιας διοικητικής διαδικασίας, με βάθρο την ίδια ενέργεια, που είναι η πειθαρχική δίωξη του αιτητή. Μπορεί επίσης να λεχθεί ότι η αρχική απόφαση για τη διαθεσιμότητα του αιτητή αποτέλεσε το βάθρο των μεταγενέστερων αποφάσεων, για παράταση της περιόδου της διαθεσιμότητά του. Υπάρχει επίσης πιθανότητα το αποτέλεσμα της μιας προσφυγής να επιδράσει επί της νομιμότητας των υπολοίπων. Από τη μελέτη των δικογράφων, συμπεριλαμβανομένων και των γραπτών αγορεύσεων του δικηγόρου του αιτητή στην κάθε υπόθεση, το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εγείρονται ως επί το πλείστον κοινοί βασικοί ισχυρισμοί σε όλες τις υποθέσεις.
Σχετική με την παρούσα περίπτωση είναι η απόφαση στην υπόθεση Σκαρπάρης v. Δημοκρατίας, όπου τα περιστατικά ήταν παρόμοια με τις παρούσες υποθέσεις.
3. Οι αποφάσεις που προσβάλλονται με τις προσφυγές, είναι συναφείς και μπορούν να συνεκδικαστούν. Ως εκ τούτου δίνονται οδηγίες για τη συνεκδίκασή τους.
Οδηγίες για συνεκδίκαση των προσφυγών χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Γεωργίου v. Δήμου Λεμεσού (1992) 4 Α.Α.Δ. 3225,
Σκαρπάρη v. Δημοκρατίας κ.ά. (1993) 4 Α.Α.Δ. 476.
Αίτηση σε προσφυγές.
Αίτηση σε προσφυγές για τη συνένωση πέντε προσφυγών του αιτητή εναντίον των καθ’ων η αίτηση.
E. Οδυσσέως με Γ. Καραπατάκη, για τους Aιτητές-Καθ’ ων η αίτηση στις προσφυγές.
Α. Σ. Αγγελίδης με Μ. Ασπρή, για τον Kαθ’ου η αίτηση - Αιτητή στις προσφυγές.
Cur. adv. vult.
KOYPPHΣ, Δ.: Με την προσφυγή 215/92 προσβάλλεται η απόφαση [*2017]των καθ’ων η αίτηση ημερομηνίας 25/2/92, με την οποία τέθηκε σε διαθεσιμότητα ο αιτητής, όπως επίσης και η απόφασή τους, της ίδιας ημερομηνίας, να στερήσουν από τον αιτητή τις απολαβές του.
Με την προσφυγή 523/92 προσβάλλεται η απόφαση των καθ’ων η αίτηση η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 20/5/92, με την οποία παρατάθηκε η διάρκεια της διαθεσιμότητάς του για ακόμα 3 μήνες, δηλαδή από 1/6/9231/8/92.
Με την προσφυγή 926/92 προσβάλλεται τόσο η απόφαση των καθ’ων η αίτηση, η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 30/10/92, να παρατείνουν τη διαθεσιμότητά του για ένα ακόμα μήνα (1/11/92-30/11/92), όσο και η απόφασή τους, η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 25/11/92, για περαιτέρω παράταση της διαθεσιμότητάς του για άλλους 2 μήνες (1/12/92-31/1/93).
Τέλος, η προσφυγή 175/93, στρέφεται εναντίον της απόφασης των καθ’ων η αίτηση, η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 26/1/93 με την οποία παρατάθηκε η περίοδος της διαθεσιμότητάς του για όσο χρονικό διάστημα θα διαρκούσε η πειθαρχική διαδικσία, και μέχρι την αποπεράτωσή της.
Τα γεγονότα που αφορούν τις υποθέσεις αυτές είναι τα ακόλουθα:
Ο αιτητής προσλήφθηκε στην υπηρεσία των καθ’ων η αίτηση ως Δημοτικός Μηχανικός στις 28/7/86, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα.
Στις 20/2/92, ο αιτητής απέστειλε επιστολή στο Δήμαρχο Παραλιμνίου, με την οποία διαμαρτυρόταν γιατί από τις 7/2/92 οι φάκελοι υποθέσεων αδειών οικοδομής και διαχωρισμού, όπως και επιστολές και αλληλογραφία σχετικά με θέματα της Τεχνικής Υπηρεσίας της οποίας προεστατο, δεν πήγαιναν στο γραφείο του για έλεγχο και υπογραφή.
Κατά τη συνεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου (το Συμβούλιο), ημερομηνίας 25/2/92, ο Δήμαρχος κατέθεσε την επιστολή του αιτητή και στη συνέχεια τον κατήγγειλε στο Συμβούλιο για ατασθαλίες σε φακέλους αδειών οικοδομών για τις οποίες ήταν υπεύθυνος κάνοντας αναφορά σε 3 συγκεκριμένες υποθέσεις. Ανέφερε επίσης, ότι εκφράστηκαν παράπονα εναντίον του αιτητή από δημότες του Δήμου. Στη συνέχεια ζητήθηκε η γνώμη του Νομικού Συμβούλου του Δήμου αναφορικά με τη διαδικασία πειθαρχικής δίωξης του αιτητή και αφού εκ[*2018]φράστηκαν διάφορες απόψεις από μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, ζητήθηκε και πάλι η γνώμη του Νομικού Συμβούλου αναφορικά με την πιθανή διαθεσιμότητα του αιτητή. Ακολούθως, το Συμβούλιο αποφάσισε τα ακόλουθα:
“Να θέσει σε διαθεσιμότητα από 26 Φεβρουαρίου 1992 το Δημοτικό Μηχανικό για καταγγελίες ή εξακρίβωση ατασθαλιών σε βάρος του σε συγκεκριμένους φακέλους αδειών οικοδομής του Δήμου και για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων του.
Η διαθεσιμότητα θα ισχύει για τρεις μήνες εκτός εάν οι έρευνες περατωθούν νωρίτερα και το Δημοτικό Συμβούλιο πάρει νέα απόφαση.
Το θέμα τυχόν απολαβών κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας θα αποφασισθεί σε νέα συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, αφού αναφέρθηκε ότι στο Δημοτικό Μηχανικό θα καταβληθεί ο μισθός του μηνός Φεβρουαρίου.
Λόγω των πιο πάνω αποφασίσθηκε όπως προς το παρόν μη δοθεί απάντηση στην επιστολή του Δημοτικού Μηχανικού.
Τονίσθηκε από όλους τους συνέδρους ότι στην επόμενο συνεδρίασή του το Δημοτικό Συμβούλιο θα πρέπει να διορίσει Ερευνόντα Λειτουργό για διερεύνηση όλων των κατηγοριών εναντίον του Δημοτικού Μηχανικού.
Αποφασίσθηκε όπως το θέμα αυτό μελετηθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο στην επόμενη συνεδρίασή του.”.
Η πιο πάνω απόφαση κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή του Δημάρχου ημερομηνίας 26/6/92 και εναντίον της ο αιτητής καταχώρησε την προσφυγή 215/92 στις 2/3/92.
Σε συνεδρία του ημερομηνίας 5/3/92, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να καταβάλλει στον αιτητή, κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητάς του, το ήμισυ του ακαθάριστου μισθού του και όρισε δικηγόρο υπεράσπισης του Δήμου στην προσφυγή του αιτητή. Το Συμβούλιο μελέτησε επίσης το θέμα του διορισμού Ερευνώντος Λειτουργού, ή Ομάδας Ερευνώντων Λειτουργών, για διερεύνηση των καταγγελιών εναντίον του αιτητή, και αποφάσισε ομόφωνα το διορισμό τριμελούς Ερευνητικής Επιτροπής, απαρτιζόμενης από τους κ.κ. Α. Λάντο και Π. Παυλίδη όπως και τρίτο άτομο που θα οριζόταν αργότερα.
[*2019]Κατά τη συνεδρία του ημερομηνίας 14/5/92, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ως ακολούθως:
“Αποφασίσθηκε όπως η περίοδος διαθεσιμότητας παραταθεί μέχρι 31 Αυγούστου 1992 μέχρι να λήξουν όλες οι έρευνες των Ερευνόντων Λειτουργών.
Επ’ ευκαιρία συζήτησης του θέματος αυτού αποφασίσθηκε όπως ως Διερευνητική Επιτροπή για τη διερεύνηση της υπόθεσης διορισθούν οι κ.κ. Θεόδοτος Παναγιώτου ως Πρόεδρος και κ. Αδάμος Λάντος ως Μέλος.”
Η πιο πάνω απόφαση κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 20/5/92 και εναντίον της καταχωρήθηκε, στις 8/7/92, η προσφυγή 523/92.
Στις 28/8/92, το Συμβούλιο, κατόπιν γραπτής εισήγησης της Ερευνητικής Επιτροπής, αποφάσισε να παρατείνει τη διαθεσιμότητα του αιτητή μέχρι τις 31/10/92.
Η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 25/8/92, και ο αιτητής την πρόσβαλε με την προσφυγή 748/92, η οποία καταχωρήθηκε στις 6/10/92.
Με επιστολή ημερομηνίας 22/9/92, ο αιτητής κλήθηκε να παραστεί και καταθέσει ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής στις 29/9/92. Σ’ απάντηση, ο αιτητής απέστειλε, μέσω του δικηγόρου του, επιστολή ημερομηνίας 23/9/92, με την οποία διαμαρτυρόταν, προβάλλοντας λόγους παρανομίας της όλης διαδικασίας και παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.
Η Ερευνητική Επιτροπή, με επιστολή της ημερομηνίας 29/9/92, ενημέρωσε τον αιτητή για τις κατηγορίες εναντίον του και τον κάλεσε εκ νέου να εμφανισθεί ενώπιόν της στις 9/10/92.
Η Ερευνητική Επιτροπή ολοκλήρωσε το έργο της εντός του Οκτωβρίου του 1992 και το Συμβούλιο, κατά τη συνεδρία του ημερομηνίας 25/10/92, αποφάσισε να παρατείνει την περίοδο της διαθεσιμότητας του αιτητή μέχρι τις 30/11/92, για να μελετηθεί το πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής από τους νομικούς συμβούλους του Δήμου. Ο αιτητής πληροφορήθηκε σχετικά με επιστολή ημερομηνίας 30/10/92 και πρόσβαλε την πιο πάνω απόφαση με την προσφυγή 926/92 (αιτητικό 1), η οποία καταχωρήθηκε στις 8/12/92.
[*2020]Στο μεταξύ, στις 20/11/92, το Συμβούλιο συνεδρίασε και πάλι και αποφάσισε νέα παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή, μέχρι τις 31/1/93, για να δοθεί χρόνος στο νέο δικηγόρο που θα όριζε το Συμβούλιο να ετοιμάσει το κατηγορητήριο. Η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερομηνίας 25/11/92 και αποτέλεσε το αντικείμενο του αιτητικού 2 της προσφυγής 926/92.
Όπως φαίνεται από τα στοιχεία ενώπιόν μου, εναντίον του αιτητή άρχισε πειθαρχική διαδικασία, και ενόψει της συνέχισής της, το Συμβούλιο αποφάσισε την παράταση της περιόδου διαθεσιμότητας του αιτητή μέχρι την αποπεράτωση της διαδικασίας. Ο αιτητής ενημερώθηκε για την πιο πάνω απόφαση με επιστολή ημερομηνίας 26/1/93 και εναντίον της καταχώρησε την προσφυγή 175/93.
Οι υποθέσεις 215/92 και 175/93 ορίστηκαν ενώπιόν μου, ενώ οι υπόλοιπες 3 βρίσκονταν ενώπιον άλλων δύο διαφορετικών Δικαστών του Δικαστηρίου τούτου.
Στις 30/7/93 ο δικηγόρος των καθ’ων η αίτηση καταχώρησε αίτηση με την οποία ζητούσε τη συνένωση και συνεκδίκαση όλων των πιο πάνω προσφυγών.
Ο δικηγόρος του αιτητή έφερε ένσταση στην πιο πάνω αίτηση και ως εκ τούτου διέταξα την καταχώρηση γραπτών αγορεύσεων εκ μέρους των δύο μερών.
Ο δικηγόρος των καθ’ων η αίτηση ισχυρίζεται ότι οι πιο πάνω προσφυγές περιλαμβάνουν κοινά πραγματικά και νομικά θέματα και γι’ αυτό είναι επιθυμητό να συνεκδικαστούν. Ο δικηγόρος του αιτητή από την άλλη, ισχυρίστηκε ότι με τις πέντε προσφυγές προσβάλλονται πέντε ξεχωριστές διοικητικές πράξεις, με ξεχωριστούς λόγους ακυρότητας, με μόνο κοινό ισχυρισμό τη μεροληψία του Δημάρχου.
Η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου για συνεκδίκαση προσφυγών πρέπει να ασκείται με κύριο γνώμονα την καλύτερη απονομή της διαιοσύνης. Χαρακτηριστικό είναι το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του αδελφού Δικαστή Πική, στην υπόθεση Γεωργίου ν. Δήμου Λεμεσού (1992) 4 Α.Α.Δ. 3225:
“Οι σχετικές δικονομικές διατάξεις δε συναρτούν τη συνεκδίκαση με την ιδιαίτερη φύση ή χαρακτήρα των επίδικων θεμάτων αλλά με τη συνάφεια του νομικού και πραγματικού βάθρου στο οποίο στηρίζονται. Εφόσον διαπιστώνεται ότι τα κοινά σημεία, νομικά και πραγματικά, μεταξύ των προτεινόμενων για συνεκδί[*2021]καση προσφυγών είναι, σε σύγκριση με τις διαφορές, τέτοιας σημασίας και έκτασης που να στοιχειοθετούν ουσιώδη συνάφεια μεταξύ των επίδικων θεμάτων, μπορεί να διαταχθεί η συνένωσή τους χάριν της καλής απονομής της δικαιοσύνης. Στην απόφαση του Εφετείου Μακρίδης ν. Μιχαηλίδου (1990) 1 Α.Α.Δ. 416, εξηγείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκείται η εξουσία για συνεκδίκαση και οι σκοποί οι οποίοι επιτυγχάνονται. Η αίτηση στην υπόθεση εκείνη αφορούσε τη συνένωση εφέσεων η οποία διέπεται από κανόνες ανάλογους προς τη συνένωση αγωγών ή προσφυγών (Δ.35 Θ28). Το κριτήριο για τη συνένωση για σκοπούς εκδίκασης δυο ή περισσότερων εφέσεων και κατ’ αναλογία αγωγών και προσφυγών, είναι το όφελος που μπορεί να προκύψει από την ταυτόχρονη εκδίκασή τους στην απονομή της δικαιοσύνης, θέμα που ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του εκδικάζοντος δικαστηρίου. Η περίσωση εξόδων και η αποφυγή της πολλαπλότητας των διαδικασιών, είναι μεταξύ των παραγόντων που επενεργούν στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου, και, κατά κανόνα, συνηγορούν υπέρ της συνεκδίκασης.”
Στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας, 1929-1959, σελ. 274, αναφέρεται ότι:
“Συνεκδίκασις.
Εάν υφίσταται συνάφεια μεταξύ πλειόνων αιτήσεων ακυρώσεως, αύται συνεκδικάζονται προς έκδοσιν κοινής αποφάσεως: 842 (56), 1554 (56). Συναφείς θεωρούνται αι αιτήσεις οσάκις δι’ αυτών προσβάλλονται αι αυταί πράξεις: 446 (55), 374 (56), ή οσάκις αύται βάλλουσιν κατά διαδοχικών σταδίων διοικητικής ενεργείας: 2321 (53), 70 (56) ή οσάκις το αποτέλεσμα της εκδικάσεως της μιας αιτήσεως θα επιδράση επί της νομιμότητος της διά της ετέρας προσβαλλομένης πράξεως: 1713 (55), ή οσάκις προσβάλλονται δύο πράξεις εξ ών η μία αποτελεί τροποποίησιν και συμπλήρωσιν της πρώτης: 1119 (55) .......................................................
...................................................................................................................”.
Σχετικό είναι επίσης και το ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα του Τσάτσου: “Αίτησις Ακυρώσεως Ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας”, έκδοση 3η, σελ. 364-365:
“181.- Αιτήσεις ακυρώσεως συναφείς τυγχάνουσι συνεκδικαστέαι αυτεπαγγέλτως ή αιτήσει των διαδίκων. Είναι δε συναφείς, εφ’ όσον στρέφονται κατά της αυτής πράξεως ή πράξεων συναποτελουσών σύνθετον διοικητικήν ενέργειαν ή πράξεων ών η μία απο[*2022]τελεί προϋπόθεσιν της άλλης ή των άλλων, ή τέλος πράξεων εκδοθεισών επί μιας και της αυτής υποθέσεως, ως και εις πάσαν περίπτωσιν, καθ’ ήν ο χωρισμός της δίκης ενδέχεται να δυσχεράνη τον έλεγχον των προσβαλλομένων πράξεων ή ενδέχεται να προκύψωσι ως εκ τούτου αντιφατικαί αποφάσεις...................................
...................................................................................................................”.
Στην παρούσα περίπτωση, οι προσφυγές στρέφονται κατά διαφορετικών διοικητικών πράξεων. Όλες όμως οι προσβαλλόμενες πράξεις αφορούν τον ίδιο αιτητή και λήφθηκαν από το ίδιο διοικητικό όργανο, στα πλαίσια της ίδιας διοικητικής διαδικασίας, με βάθρο την ίδια ενέργεια, που είναι η πειθαρχική δίωξη του αιτητή. Μπορεί επίσης να λεχθεί ότι η αρχική απόφαση για τη διαθεσιμότητα του αιτητή αποτέλεσε το βάθρο των μεταγενέστερων αποφάσεων, για παράταση της περιόδου της διαθεσιμότητάς του. Υπάρχει επίσης πιθανότητα το αποτέλεσμα της μιας προσφυγής να επιδράσει επί της νομιμότητας των υπολοίπων. Από τη μελέτη των δικογράφων, συμπεριλαμβανομένων και των γραπτών αγορεύσεων του δικηγόρου του αιτητή στην κάθε υπόθεση, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εγείρονται ως επί το πλείστον κοινοί βασικοί ισχυρισμοί σε όλες τις υποθέσεις.
Στην υπόθεση Σκαρπάρης ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 476, όπου τα περιστατικά ήταν παρόμοια με τις παρούσες υποθέσεις, ο αδελφός Δικαστής Κωνσταντινίδης είπε τα ακόλουθα:
“Όλες οι αποφάσεις για διαθεσιμότητα εκδόθηκαν από το ίδιο διοικητικό όργανο, αφορούν στον αιτητή και στηρίζονται στις διατάξεις του άρθρου 85 του Νόμου. Λήφθηκαν σε σχέση με τα ίδια κατ’ ισχυρισμό ποινικά αδικήματα και μπορούν να θεωρηθούν πως όσο και αν ήταν αυτοτελείς και όσο και αν λήφθηκαν σε διαφορετικές συνεδρίες που απείχαν χρονικά η μια από την άλλη, αποτελούσαν μέρος της ίδιας ευρύτερης διοικητικής διαδικασίας. Αντικείμενο της διαδικασίας αυτής ήταν, από την αρχή μέχρι το τέλος, η ρύθμιση του ζητήματος της άσκησης των καθηκόντων του από τον αιτητή, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, μέχρι τη συμπλήρωση των ερευνών στην αρχή και την κατάληξη της ποινικής δίωξης που αποφασίστηκε, στη συνέχεια.
.....................................................................................................................
Καταλήγω ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις είναι συναφείς
...................................................................................................................”.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αποφάσεις που προσβάλλονται με τις πιο πάνω προσφυγές, είναι συναφείς και μπορούν να συνεκδικαστούν. Ως εκ τούτου δίνονται οδηγίες για τη συνεκδίκασή τους.
[*2023]
Οι υποθέσεις ορίζονται για οδηγίες στις 18/10/94, ώρα 9 το πρωί.
Καμιά διαταγή για έξοδα.
Oδηγίες για συνεκδίκαση ως ανωτέρω χωρίς διαταγή για έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο