ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 805/96
ΕΝΩΠΙΟΝ:
Π. ΑΡΤΕΜΗ, Δ.Αναφορικά με τα Άρθρα 146, 23, 25 & 28 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
N. A. THEOPHANOUS (MATIC) LAUNDRIES LTD,
Αιτητώ ν,
και
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω
Υπουργείου Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού,
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
31.3.98ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
Για τους αιτητές: κ. Α.Σ. Αγγελίδης
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κα Ε. Λοϊζίδου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα προσφυγή οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία:
"Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση του καθ΄ου η αίτηση, την οποίαν γνωστοποίησε στους αιτητές με επιστολή του ημερ. 28.8.96, με την οποίαν χορήγησε στον Ανδρέα Θεοχάρους άδεια λειτουργίας πλυντηρίου ρούχων στην Βιομηχανική Περιοχή Πάφου είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος."
Η αιτήτρια εταιρεία είναι ιδιοκτήτρια πλυντηρίων ρούχων και διεξάγει τις εργασίες της σε βιοτεχνική περιοχή της Πάφου από το 1990.
Στις 10.6.93 το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας χορήγησε στην Υφαντουργική Εταιρεία Neotex Ltd άδεια για μεταβίβαση του εμπράγματου δικαιώματος το οποίο κατείχε στο Βιομηχανικό Οικόπεδο 3, στη Βιομηχανική Περιοχή Πάφου στον κ. Ανδρέα Θεοχάρους με την προϋπόθεση ότι θα εγκαθιστούσε σ΄αυτό αποκλειστικά και μόνο υφαντουργείο.
Με επιστολή ημερ. 20.5.96 προς το Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού ο κ. Ανδρέας Θεοχάρους υπέβαλε αίτηση για χορήγηση άδειας μετατροπής της χρήσης των υποστατικών του στη Βιομηχανική Περιοχή Πάφου από υφαντουργείο σε βιομηχανικό πλυντήριο.
Σε συνεδρίασή της ημερ. 4.6.96 η Συμβουλευτική Επιτροπή για τις Βιομηχανικές Περιοχές Πάφου αφού έλαβε μεταξύ άλλων, υπόψη την τροποποίηση η οποία επήλθε στον Καν.3 των βασικών Κανονισμών από τον Καν.2 των περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας της Δημοκρατίας (Μίσθωση Ιδιοκτησίας μέσα σε Κυβερνητικές Βιομηχανικές Περιοχές) (Τροποποιητικών) Κανονισμών του 1993 αποφάσισε να συστήσει υπό όρους την έγκριση της αίτησης του κ. Α. Θεοχάρους για χορήγηση άδειας πλυντηρίου ρούχων.
Με επιστολή ημερ. 16.7.96 το Υπουργείο Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού πληροφόρησε τον κ. Α. Θεοχάρους αναφορικά με την απόφαση για χορήγηση της αιτηθείσας άδειας μαζί με τους συνοδεύοντες αυτήν όρους.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης της οποίας έλαβαν γνώση στις 28.8.96 οι αιτητές καταχώρισαν την παρούσα προσφυγή.
Αποτελεί προϋπόθεση του παραδεκτού της άσκησης προσφυγής η ύπαρξη έννομου συμφέροντος στο πρόσωπο του αιτητή σύμφωνα με το αρ. 146.2 του Συντάγματος.
Έννομο είναι το συμφέρον το οποίο απορρέει από ειδικά καθορισμένη νομική κατάσταση του αιτητή έναντι της διοίκησης και προϋποθέτει την ύπαρξη ειδικού δεσμού μεταξύ αυτού και της προσβαλλόμενης πράξης αλλά και αιτιώδους σχέσης μεταξύ της έκδοσής της και των βλαπτικών για τα συμφέροντα του αιτητή συνεπειών. (Βλ. Πορίσματα Νομολογίας ΣτΕ 1929 - 1959, σελ. 257-260,
Vakana & Others v. R. (1987) 3 C.L.R. 316 και Γεώργιος Οικονομίδης ν. Επιτροπής Δημόσιας Υγείας Κάτω Ακουρδάλιας κ.α, Α.Ε. Αρ. 708, ημερ. 15.3.90).Είναι η εισήγηση της δικηγόρου των καθ΄ων η αίτηση ότι, (α) η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη για το λόγο ότι στρέφεται κατά απορριπτικών αποφάσεων σε αιτήσεις των αιτητών οι οποίες εκδόθηκαν πριν από το 1990 και (β) οι αιτητές στερούνται έννομου συμφέροντος προσβολής της επίδικης πράξης για το λόγο ότι αυτή δεν επηρέασε δυσμενώς τη νομική τους κατάσταση.
Ευμενείς για τον αποδέκτη τους πράξεις δυνατόν να έχουν δυσμενή αποτελέσματα για τρίτους, τα συμφέροντα των οποίων βρίσκονται αντικειμενικά σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα του αποδέκτη της ευμενούς πράξης, τις οποίες οι τρίτοι με την αιτιολογία της αντικειμενικής πρανομίας έχουν έννομο συμφέρον να προσβάλουν, όπως, για παράδειγμα, οι επαγγελματικοί ή επιχειρηματικοί ανταγωνιστές του αποδέκτη μίας άδειας λειτουργίας επιχειρήσεως ή ασκήσεως επαγγέλματος. (Βλ.
Βασιλείου Σκουρή, Η Άσκηση Αιτήσεων Ακυρώσεως από Τρίτους, Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας, 1929 - 1979, σελ. 371 - 399).Στο Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Π.Δ. Δαγτόγλου, Δεύτερη Έκδοση, 1994 §551 αναφέρονται τα ακόλουθα σχετικά με το έννομο συμφέρον του προσφεύγοντος όταν η πράξη αφορά σε άλλο πρόσωπο:
"Η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος τεκμαίρεται από τον ίδιο το νόμο αν η αίτηση ακυρώσεως ασκείται από αυτόν τον οποίο "αφορά" η προσβαλλόμενη πράξη, αυτόν δηλαδή στον οποίο απευθεύνεται ονομαστικώς ή υπό την ιδιότητα του ως ιδιοκτήτη συγκεκριμένου ακινήτου ή οχήματος .... Αντιθέτως, εκείνος τον οποίο δεν "αφορά" η προσβαλλόμενη πράξη πρέπει πάντοτε να πιθανολογήσει έννομο συμφέρον .... Όταν ο αιτών δεν είναι ο αποδέκτης της πράξεως, αλλά τρίτος, πρέπει να ισχυρισθεί ευλόγως ότι εντούτοις θίγονται δικά του συμφέροντα."
Προς προσδιορισμό της βλάβης η οποία επήλθε στα συμφέροντα των αιτητών από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης εγέρθηκαν αρχικά δύο συγκεκριμένοι λόγοι ακύρωσης.
Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε ο δικηγόρος των αιτητών στη γραπτή του αγόρευση, οι λόγοι αυτοί αφορούσαν:
"στο ζήτημα της άνισης μεταχείρισης που έτυχαν εν προκειμένω οι αιτητές σε σχέση προς το ενδ. πρόσωπο, μιά και δεν παραχωρήθηκε σ΄αυτούς η κατ΄επανάληψη ζητηθείσα άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας πλυντηρίου στη Βιομηχανική Περιοχή Πάφου." και
"στην παρατηρηθείσα αντιφατική συμπεριφορά της Διοίκησης. Ενώ το 1993 αρνήθηκε τη χορήγηση στο ενδ. πρόσωπο άδειας εγκατάστασης και λειτουργίας πλυντηρίου στη Βιομηχανική Περιοχή Πάφου, του την παρείχε το 1996, παρά το γεγονός ότι ουδεμία αλλαγή επήλθε σε νομοθετικό επίπεδο."
Αναπτύσσοντας τους λόγους αυτούς ο δικηγόρος των αιτητών ανέφερε τα εξής περαιτέρω:
"Η άνιση αυτή μεταχείριση, σε συνδυασμό με την αντιφατική συμπεριφορά της Διοίκησης έχουν προκαλέσει μεγάλη οικονομική απώλεια στους αιτητές, οι οποίοι μετά την άρνηση της Διοίκησης να τους χορηγήσει άδεια και έχοντας ως δεδομένη την "αντικειμενική" (και ισχύουσα υποτίθεται για όλους) αδυναμία εγκατάστασης πλυντηρίου στη Βιομηχανική Περιοχή, φρόντισαν δαπανώντας πολύ σημαντικότερα ποσά να εγκατασταθούν αλλού, ευρισκόμενοι πλέον σήμερα σε σαφώς μειονεκτική θέση σε σχέση προς το ενδ. πρόσωπο, λόγω της προνομιακής μεταχείρισης της οποίας έτυχε. Η προαναφερθείσα συμπεριφορά της Διοίκησης αντιβαίνει στην καλή πίστη και ως εκ τούτου η προσβαλλόμενη πράξη χρήζει ακυρώσεως
Είναι εμφανές ότι οι πιο πάνω λόγοι ακύρωσης δεν στρέφονται κατά της νομιμότητας της προσβαλλόμενης με την παρούσα προσφυγή πράξης, όπως αυτή προσδιορίστηκε στο δικόγραφο της αίτησης και η οποία αφορά στη χορήγηση άδειας λειτουργίας πλυντηρίου στη Βιομηχανική Περιοχή Πάφου στον κ. Α. Θεοχάρους κατά παράβαση των ισχυουσών διατάξεων, αλλά μίας άλλης πράξης, αυτής της άρνησης της διοίκησης να χορηγήσει όμοια άδεια στους αιτητές κατά το παρελθόν και η οποία, εάν πράγματι εξεδόθη, δεν προσδιορίστηκε ούτε προσβάλλεται με την παρούσα προσφυγή.
Οι πιο πάνω λόγοι ακύρωσης οι οποίοι δεν αφορούν σε πλημμέλειες της προσβαλλόμενης πράξης απορρίπτονται ως απαράδεκτοι.
Ο ισχυρισμός επίσης, ο οποίος για πρώτη φορά εγέρθηκε στην απαντητική γραπτή αγόρευση του δικηγόρου των αιτητών ότι,
"Στην παρούσα υπόθεση το έννομο συμφέρον των αιτητών είναι υπαρκτό και συγεκριμένο γιατί η προσβληθείσα απόφαση αφορά σε άδεια λειτουργίας πλυντηρίων ρούχων που δόθηκε παράνομα και η οποία επηρεάζει το έννομο συμφέρον των αιτητών αφού επηρεάζονται οικονομικά συμφέροντα τους ή η εργασία τους"
εκτός του ότι προβλήθηκε εντελώς αόριστα, δεν στηρίχθηκε σε συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία είτε προσάχθηκαν είτε προκύπτουν από το φάκελο ήταν ικανά να τεκμηριώσουν την αιτιώδη σχέση μεταξύ του έννομου συμφέροντος των αιτητών και της βλάβης την οποία αυτό υπέστη από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης. (Βλ. σχετικά, Πορίσματα Νομολογίας ΣτΕ 1929-1959, σελ.270 και Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανωτέρω, σελ. 397-399).
Ο λόγος ακύρωσης ότι η, κατ΄ισχυρισμό, παράβαση των Κανονισμών εκ μέρους των καθ΄ων η αίτηση προκάλεσε βλάβη στα συμφέροντα των αιτητών και μάλιστα στα συμφέροντα εκείνα από τα οποία αυτοί άντλησαν τη νομιμοποίησή τους προς άσκηση προσφυγής δεν τεκμηριώθηκε.
Οι αιτητές δεν απέδειξαν οποιαδήποτε αιτιώδη σχέση μεταξύ του προσβαλλόμενου συμφέροντος και του προβαλλόμενου λόγου ακύρωσης και απέτυχαν να προσδιορίσουν τη βλάβη την οποία υπέστησαν τα συμφέροντά τους από την τυχόν παρανομία της προσβαλλόμενης πράξης.
Κατά συνέπεια, ο τρίτος λόγος ακυρότητας απέτυχε να θεμελιώσει το έννομο συμφέρον των αιτητών και απορρίπτεται ως απαράδεκτος.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
Π. Αρτέμης,
Δ.
/
Χ.Π.cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο