(1998) 4 ΑΑΔ 1253
[*1253]31 Δεκεμβρίου, 1998
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 824/96)
ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
Aιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1016/96)
ANΔPEAΣ ΔHMHTPIOY,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υποθέσεις Αρ. 824/96, 1016/96)
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Σύσταση του Προϊσταμένου ― Ο Προϊστάμενος δεν είναι απαραίτητο όταν προβαίνει σε συστάσεις να αναφέρεται σε όλους τους υποψηφίους ― Ούτε απαιτείται να εξειδικεύει την προσωπική τους γνώση για τους υποψηφίους και τις πληροφορίες που συνέλεξε γι’ αυτούς από τους άμεσα προϊσταμένους τους.
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Προσόντα ― Προσόντα πρόσθετα μη προβεπόμενα στο σχέδιο υπηρεσίας ― Το κριτήριο της σχετικότητάς τους με τα καθήκοντα της υπό πλήρωση θέσης.
Δημόσιοι Υπάλληλοι ― Προαγωγές ― Σύσταση του Προϊσταμένου ― Η κύρια σημασία της σύστασης ― Περιστάσεις και αξιολόγηση συγκε[*1254]κριμένων αναφορών του Διευθυντή στην κριθείσα περίπτωση ― Η σύσταση κρίθηκε νόμιμη και αιτιολογημένη.
Οι αιτητές προσέβαλαν την προαγωγή των ενδιαφερόμενων σε Ανώτερους Τεχνικούς στο Τμήμα Αρχαιοτήτων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις προσφυγες, αποφάσισε ότι:
1. Δεν είναι αναγκαία η αναφορά του Διευθυντή σε κάθε έναν από τους υποψηφίους κατά την υποβολή συστάσεων.
2. Δεν είναι απαραίτητη η έκθεση λεπτομερειών ως προς την προσωπική γνώση του Διευθυντή για τους υποψηφίους ούτε για τις πληροφορίες που αυτός συνέλεξε από τους οικείους προϊσταμένους για σκοπούς συστάσεων.
3. Ο διευθυντής, που είχε ενώπιόν του τον προσωπικό φάκελο του Κ. Παπιτανή δεν μπορεί να είχε υπόψη του προσόν άλλο από εκείνο το οποίο στην πραγματικότητα το εν λόγω ενδιαφερόμενο πρόσωπο κατείχε. Δεν έχει πρακτική σημασία η χρησιμοποιηθείσα λεκτική περιγραφή. Ούτε και υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη ότι ο διευθυντής τελούσε υπό πλάνη αναφορικά με το τι προέβλεπε το σχέδιο υπηρεσίας. Εκείνο που φαίνεται να είχε υπόψη του ο διευθυντής αναδεικνύεται εναργέστερα αφού σημειωθεί ότι ο αιτητής Δημητρίου κατέχει πτυχίο νομικής, ενεγράφη ως δικηγόρος και παρουσιάζει υποθέσεις του Τμήματός του στα δικαστήρια. Αυτά όμως δεν τα ανέφερε στη σύστασή του ο Διευθυντής. Και ο λόγος είναι απλός. Περιορίστηκε στο προσόν που κατείχε το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής διότι μόνο εκείνο ήταν που για διευθυντή, ο οποίος γνώριζε τις ανάγκες, θα συνέβαλλε στην όσο το δυνατό καλύτερη εκπλήρωση των καθηκόντων της θέσης. Αναμφίβολα ο αιτητής Α. Δημητρίου κατείχε ακαδημαϊκά και επαγγελματικά προσόντα πολύ υπέρτερα. Ανάγονταν όμως σε ένα άλλο τομέα. Ο οποίος όσο και αν μπορεί να είναι χρήσιμος σε κάποιες εκφάνσεις της δραστηριότητας του Τμήματος, δεν θα μπορούσε εν τούτοις να συσχετιστεί με τις ανάγκες τις εγγενείς στη φύση της θέσης. Έτσι είναι που εξηγείται η σύσταση.
4. Η κυρίως σημασία της σύστασης είναι ακριβώς η επισήμανση των όποιων μη βαθμολογημένων ικανοτήτων και ιδιοτήτων που θα συνέβαλλαν θετικά στην καλύτερη εκπλήρωση των καθηκόντων της θέσης. Όπως υπογραμμίζεται στη νομολογία, ο διευθυντής είναι εκείνος που πιο βάσιμα μπορεί να εκτιμήσει τις ανάγκες.
[*1255]5. Ως προς ειδικά τη δήλωση του διευθυντή ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Σ. Σάββα «εργάζεται εκτός συνήθων ωρών χωρίς αμοιβή», τέθηκε ως ερώτημα το κατά πόσο βρισκόταν σε δυσμενή θέση ο υπάλληλος που είτε δεν είχε την ευκαιρία να εργαστεί εκτός συνήθων ωρών είτε εργάστηκε και αμείφθηκε. Το ερώτημα αυτό παραγνωρίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντασσόταν η δήλωση και το οποίο προσδιόριζε το σκοπό της. Που ήταν να υπογραμμίσει και να εξηγήσει την αμέσως προηγούμενη δήλωση του διευθυντή ότι το εν λόγω ενδιαφερόμενο πρόσωπο «διαθέτει ιδιαίτερο ζήλο και αφοσίωση στο καθήκον».
6. H αναφορά του διευθυντή στην απασχόληση των ενδιαφερομένων προσώπων βασικό σκοπό είχε να εξηγήσει την εκδήλωση ικανοτήτων και ιδιοτήτων στους αντίστοιχους τομείς απασχόλησης που τις αναδεικνύουν και όχι να αποδώσει την πρόσκλησή τους στην εκεί απασχόληση. Η σύσταση του διευθυντή στην προκείμενη περίπτωση είναι όχι μόνο επαρκώς αιτιολογημένη, αλλά και με λεπτομέρεια πέραν της συνηθισμένης.
7. Η Ε.Δ.Υ., καθώς φαίνεται από το πρακτικό της συνεδρίας ημερ. 23 Ιουλίου, 1996, είχε ενώπιόν της με πληρότητα όλα τα αναγκαία στοιχεία τα οποία έλαβε υπόψη και στάθμισε. Εύλογα ήταν που ήχθη στην προσβαλλόμενη απόφαση η οποία, με τα όσα την συνθέτουν, είναι επαρκώς αιτιολογημένη.
Οι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Kαψοσιδέρης ν. Δημοκρατίας (1885) 3 Α.Α.Δ. 170,
Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2851,
Δημοκρατία ν. Ανδρέου (1993) 3 Α.Α.Δ. 153,
Δημοκρατία ν. Παπαμιχαήλ (1989) 3 Α.Α.Δ. 823,
Ζαπίτης ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1098,
Δημοκρατία ν. Χριστοδούλου (1998) 3 Α.Α.Δ. 327,
Μαυρομμάτη ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 83,
Hadjisavva v. Republic (1982) 3 C.L.R. 76.
[*1256]Προσφυγές.
Συνεκδικαζόμενες προσφυγές εναντίον της απόφασης της Eπιτροπής Δημόσιας Yπηρεσίας με την οποία προήχθηκαν τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα στις θέσεις Aνώτερου Tεχνικού, Tμήμα Aρχαιοτήτων, αντί των αιτητών.
Ο Αιτητής στην Υπόθεση Αρ. 1016/96 εμφανίζεται αυτοπροσώπως.
T. Παπαδόπουλος, για τον Aιτητή στην Υπόθεση Αρ. 824/96.
A. Bασιλειάδης, Aνώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ’ ων η αίτηση.
A. Σ. Aγγελίδης, για τα Ενδιαφερόμενα πρόσωπα.
Cur. adv. vult.
NIKOΛAOY, Δ.:�Προσβάλλεται με αυτές τις προσφυγές η απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (Ε.Δ.Υ.) ημερ. 23 Ιουλίου 1996 με την οποία επιλέγησαν τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, αντί των αιτητών, για προαγωγή σε τέσσερις κενές μόνιμες (Τακτ. Προϋπ.) θέσεις Ανώτερου Τεχνικού, Τμήμα Αρχαιοτήτων. Κατόπιν αποδοχής από μέρους των ενδιαφερομένων προσώπων, η Ε.Δ.Υ. σε συνεδρία ημερ. 26 Αυγούστου 1996 καθόρισε την 1 Σεπτεμβρίου 1996 ως την ημερομηνία ισχύος των προαγωγών. Οι οποίες εν συνεχεία δημοσιεύθηκαν στις 4 Οκτωβρίου 1996 στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας.
Οι αιτητές διατύπωσαν για εξέταση από το Δικαστήριο μεγάλο αριθμό νομικών σημείων με τα οποία εξειδικεύονται οι ακόλουθες θέσεις:
(α) ότι έπασχε η σύσταση του διευθυντή.
(β) ότι δεν διεξήχθη δέουσα έρευνα.
(γ) ότι η απόφαση της Ε.Δ.Υ. δεν ήταν αιτιολογημένη.
Όλως ιδιαίτερα απασχόλησε η σύσταση του διευθυντή, διάφορες πτυχές της οποίας συζητήθηκαν εν εκτάσει. Αρχίζω με το παράπονο του αιτητή Α. Δημητρίου ότι στη σύσταση ο διευθυντής δεν αναφέρθηκε παρά μόνο σε έξι από τους υποψηφίους, ήτοι, στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, στον αιτητή Ηλία Παπαδόπουλο και σε ένα άλλο όχι όμως και στον ίδιο. Ας σημειωθεί ότι όπως προκύπτει από κατάλογο που ήταν στο φάκελο της πλήρωσης της θέσης το σύνολο των [*1257]υποψηφίων ήταν 32. Ωστόσο, υποδεικνύεται στη νομολογία ότι δεν είναι αναγκαία η αναφορά στον καθένα από τους υποψηφίους: βλ. Καψοσιδέρης ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 170. Ο ίδιος αιτητής επίσης παραπονείται ότι ο διευθυντής επικαλέστηκε προσωπική γνώση για τους υποψηφίους, όσο και γνώση των οικείων προϊσταμένων την οποία του μετέφεραν, χωρίς να εξειδικεύσει λεπτομέρειες. Δεν είναι όμως αναγκαίες τέτοιες λεπτομέρειες: βλ. την απόφασή μου στην Κρυστάλλω Χριστοδουλίδου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2851.
Προβλήθηκε και από τους δυο αιτητές ότι ο διευθυντής απέτυχε να εντοπίσει και να αξιολογήσει ορθά τα υπηρεσιακά στοιχεία των αιτητών και των ενδιαφερομένων προσώπων. Τέθηκαν σχετικά τα εξής ζητήματα. Πρώτο, η αρχαιότητα. Ο αιτητής Ηλίας Παπαδόπουλος προήχθη στην κατεχόμενη θέση, ήτοι, τη θέση Τεχνικού 1ης Τάξης στις 15 Ιουνίου 1983. Επρόκειτο για θέση συνδυασμένη με τη θέση Τεχνικού 2ης Τάξης στην οποία όλοι πλην του ενδιαφερόμενου προσώπου Κ. Καπιτανή, ο οποίος κατείχε ανάλογη θέση από προηγουμένως, ήταν τοποθετημένοι από 1 Μαρτίου 1982 κατόπιν αναδιάρθρωσης. Παλαιότερα κατείχαν ο καθένας διαφορετική στο ίδιο Τμήμα θέση. Το ίδιο προάχθηκαν στη θέση Τεχνικού 1ης τάξης από 15 Ιουνίου 1983 τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα Σ. Σάββα, Α. Κωνσταντίνου και Μ. Ζαχαρία ενώ ο Κ. Καπιτανής είχε προαχθεί προγενέστερα, ήτοι, από 15 Φεβρουαρίου 1983 ενώ ο αιτητής Α. Δημητρίου μεταγενέστερα, ήτοι, από 15 Φεβρουαρίου 1985. Ο διευθυντής σημείωσε ότι πράγματι ο αιτητής Ηλίας Παπαδόπουλος είχε έναντι των ενδιαφερομένων προσώπων Σ. Σάββα, Α. Κωνσταντίνου και Μ. Ζαχαρία κάποια αρχαιότητα στις προηγούμενες θέσεις πριν από την αναδιάρθρωση του 1982. Ίσχυε εν προκειμένω, όπως ορθά εισηγήθηκε ο συνήγορος του αιτητή Ηλία Παπαδόπουλου, το άρθρο 49(5) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990, Ν. 1/90 σύμφωνα με το οποίο:
“(5) Η αρχαιότητα υπαλλήλων που κατέχουν την ίδια θέση ή τάξη της ίδιας θέσης ή διαφορετικές θέσεις με τους ίδιους μισθοδοτικούς όρους, ο μισθός και ο τίτλος της οποίας ή των οποίων άλλαξαν ως συνέπεια αναθεώρησης μισθών ή αναδιοργάνωσης, κρίνεται σύμφωνα με την αμέσως πριν από την τέτοια αναθεώρηση ή αναδιοργάνωση αρχαιότητα των υπαλλήλων.”
Ο διευθυντής στη σύσταση του αναγνώρισε την αρχαιότητα του αιτητή Παπαδόπουλου έναντι των ενδιαφερομένων προσώπων Σ. Σάββα, Α. Κωνσταντίνου και Μ. Ζαχαρία. Τη χαρακτήρισε όμως ως “ελαφρά” και “οριακής σημασίας”. Ο συνήγορος του αιτητή Η. [*1258]Παπαδόπουλου επέκρινε αυτή την αντίκρυση και εισηγήθηκε ότι επρόκειτο για σημαντική αρχαιότητα που θα έπρεπε να είχε μετρήσει ουσιωδώς.
Ο αιτητής Δημητρίου, ο οποίος στην κατεχόμενη θέση υστερούσε των ενδιαφερομένων προσώπων σε αρχαιότητα εξήγησε ότι η δική του τελευταία προαγωγή επήλθε μεταγενέστερα διότι δεν κατείχε ενωρίτερα τα αναγκαία έτη υπηρεσίας στην προηγούμενη θέση και αυτό διότι στο μακρινό παρελθόν, για πολιτικούς λόγους που σχετίζονταν με το πρόβλημα της Τουρκικής ανταρσίας καθυστέρησε ο διορισμός του σε μόνιμη θέση στο Τμήμα Αρχαιοτήτων. Εισηγήθηκε ότι εφαρμοζόταν και στη δική του περίπτωση το άρθρο 49(5) οπότε θα έπρεπε αυτός να είχε θεωρηθεί αρχαιότερος όλων των ενδιαφερομένων προσώπων. Είναι προφανές ότι στην περίπτωση του αιτητή Δημητρίου η αρχαιότητα του διέπεται όχι από το εδάφιο (5) αλλά από το εδάφιο (1) του άρθρου 49. Θα ήταν άσκοπη η περαιτέρω συζήτηση.
Το δεύτερο ζήτημα που έθεσαν οι αιτητές σχετικά με τα στοιχεία που έλαβε υπόψη ο διευθυντής αφορά τα προσόντα. Ο διευθυντής ανέφερε στη σύσταση του ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής “είχε τα περισσότερα προσόντα από όλους τους υποψηφίους διότι διαθέτει πρόσθετο δίπλωμα”. Εκείνο που στην πραγματικότητα κατείχε το εν λόγω ενδιαφερόμενο πρόσωπο, πέραν του βασικού απαιτούμενου που είναι απολυτήριο Σχολής Μέσης Εκπαίδευσης, ήταν απολυτήριο του Τμήματος Τοπογράφων του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου για φοίτηση το 1969-1972.
Στο σχέδιο υπηρεσίας δεν γίνεται πρόνοια για πρόσθετο προσόν. Η διπλή εδώ αντίρρηση των αιτητών συνίσταται στο ότι ο διευθυντής πλανήθηκε επειδή (α) θεώρησε ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής κατείχε δίπλωμα ενώ δεν κατείχε παρά μόνο κάποιο απολυτήριο. και (β) του απέδωσε σημασία ως πρόσθετου προσόντος δηλαδή ως πλεονεκτήματος χωρίς αντίστοιχη πρόνοια στο σχέδιο υπηρεσίας. Η αντίρρηση και στις δύο της πτυχές είναι κατά την άποψη μου ανεδαφική. Ο διευθυντής, που είχε ενώπιον του τον προσωπικό φάκελο του Κ. Καπιτανή δεν μπορεί να είχε υπόψη του προσόν άλλο από εκείνο το οποίο στην πραγματικότητα το εν λόγω ενδιαφερόμενο πρόσωπο κατείχε. Δεν έχει πρακτική σημασία η χρησιμοποιηθείσα λεκτική περιγραφή. Ούτε και υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη ότι ο διευθυντής τελούσε υπό πλάνη αναφορικά με το τί προέβλεπε το σχέδιο υπηρεσίας. Εκείνο που φαίνεται να είχε υπόψη του ο διευθυντής αναδεικνύεται εναργέστερα αφού σημειωθεί ότι ο αιτητής Δημητρίου κατέχει πτυχίο νομικής, ενεγράφη ως δικηγόρος και παρουσιάζει υποθέσεις του Τμή[*1259]ματος του στα δικαστήρια. Αυτά όμως δεν τα ανέφερε στη σύσταση του ο διευθυντής. Και ο λόγος είναι απλός. Περιορίστηκε στο προσόν που κατείχε το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής διότι μόνο εκείνο ήταν που για το διευθυντή, ο οποίος γνώριζε τις ανάγκες, θα συνέβαλλε στην όσο το δυνατό καλύτερη εκπλήρωση των καθηκόντων της θέσης. Αναμφίβολα ο αιτητής Α. Δημητρίου κατείχε ακαδημαϊκά και επαγγελματικά προσόντα πολύ υπέρτερα. Ανάγονταν όμως σε ένα άλλο τομέα. Ο οποίος όσο και αν μπορεί να είναι χρήσιμος σε κάποιες εκφάνσεις της δραστηριότητας του Τμήματος, δεν θα μπορούσε εν τούτοις να συσχετιστεί με τις ανάγκες τις εγγενείς στη φύση της θέσης. Έτσι είναι που εξηγείται η σύσταση. Αναφορικά με τη σημασία μη προβλεπομένων πρόσθετων προσόντων: βλ. Δημοκρατία ν. Αδάμου Ανδρέου (1993) 3 Α.Α.Δ. 153, Δημοκρατία ν. Παπαμιχαήλ (1989) 3 Α.Α.Δ. 823, Ζαπίτης ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1098.
Σε αυτό το σημείο μπορεί λοιπόν να λεχθεί ότι η εικόνα για τους αιτητές και τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα παρουσιαζόταν ως εξής. Σε ό,τι αφορά την αρχαιότητα επροηγείτο το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής. ακολουθούσε ο αιτητής Η. Παπαδόπουλος με αρχαιότητα σε προπροηγούμενη θέση έναντι των ενδιαφερομένων προσώπων Σ. Σάββα, Α. Κωνσταντίνου και Μ. Ζαχαρία. και ο αιτητής Α. Δημητρίου βρισκόταν τελευταίος στη σειρά με αισθητά μικρότερη αρχαιότητα στην κατεχόμενη. Ως προς τα προσόντα το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Κ. Καπιτανής κατείχε πρόσθετο προσόν, ήτοι, απολυτήριο σε θέμα σχετικό και χρήσιμο, ενώ τα πρόσθετα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά προσόντα του αιτητή Α. Δημητρίου ανάγονταν σε τομέα εγγενώς διαφορετικό. Ως προς την αξία τη βαθμολογημένη στις υπηρεσιακές εκθέσεις, αιτητές και ενδιαφερόμενα πρόσωπα παρουσίαζαν περίπου την ίδια εικόνα με πολύ ελαφρά υπεροχή των ενδιαφερομένων προσώπων, πρώτος εκ των οποίων ήταν ο Σ. Σάββα.
Και οι δυο αιτητές προέβησαν σε διάφορες επικρίσεις αναφορικά με τα ερείσματα επί των οποίων ο διευθυντής τοποθέτησε την προτίμηση του για τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Συνίστανται κυρίως στην άποψη ότι, αν αφαιρέσει κανείς τα όσα στη σύσταση αποτελούν αναπαραγωγή των στοιχείων των φακέλων, απομένουν πλέον μόνο (α) εξωγενή στοιχεία και κριτήρια που αναφέρονται σε ικανότητες και ιδιότητες τις οποίες ο διευθυντής προσέδωσε στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, αφήνοντας αδίκως το υπονοούμενο ότι τις στερούνται οι αιτητές· και (β) η πρόσδοση στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα δυνατοτήτων οι οποίες, καθώς ο διευθυντής ανέφερε, προέκυπταν εκ της ανάθεσης υπηρεσιακών καθηκόντων σε ορισμένους τομείς.
Την άποψη των αιτητών ότι ο διευθυντής χρησιμοποίησε εξωγε[*1260]νή στοιχεία και κριτήρια με τα όσα προσέδωσε στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα ως ικανότητες και ιδιότητες που προσιδίαζαν στις υπό πλήρωση θέσεις δεν τη συμμερίζομαι. Η κυρίως σημασία της σύστασης είναι ακριβώς η επισήμανση των όποιων μη βαθμολογημένων ικανοτήτων και ιδιοτήτων που θα συνέβαλλαν θετικά στην καλύτερη εκπλήρωση των καθηκόντων της θέσης. Όπως υπογραμμίζεται στη νομολογία, ο διευθυντής είναι εκείνος που πιο βάσιμα μπορεί να εκτιμήσει τις ανάγκες: βλ. την απόφαση μειοψηφίας στη Δημοκρατία ν. Χριστοδούλου (1998) 3 Α.Α.Δ. 327, στην οποία γίνεται αναφορά στην επισκόπηση της νομολογίας την οποία δεν αμφισβήτησε με την απόφαση της η πλειοψηφία. Θεωρώ αχρείαστη τη συζήτηση της κάθε πτυχής της σύστασης. Μια όμως, εκείνη που αφορά τη δήλωση του διευθυντή ότι το ενδιαφερόμενο πρόσωπο Σ. Σάββα “εργάζεται εκτός συνήθων ωρών χωρίς αμοιβή”, ίσως να χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία. Τέθηκε ως ερώτημα το κατά πόσο βρισκόταν σε δυσμενή θέση ο υπάλληλος που είτε δεν είχε την ευκαιρία να εργαστεί εκτός συνήθων ωρών είτε εργάστηκε και αμείφθηκε. Κατανοώ τη λογική των ερωτημάτων αλλά νομίζω ότι παραγνωρίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντασσόταν η δήλωση και το οποίο προσδιόριζε το σκοπό της. Που ήταν να υπογραμμίσει και να εξηγήσει την αμέσως προηγούμενη δήλωση του διευθυντή ότι το εν λόγω ενδιαφερόμενο πρόσωπο “διαθέτει ιδιαίτερο ζήλο και αφοσίωση στο καθήκον”. Παρόμοια περίπτωση απασχόλησε στη Μαυρομμάτη ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 83, στην οποία παρέπεμψε ο συνήγορος των ενδιαφερομένων προσώπων. Κρίθηκε εκεί ότι εκείνο που είχε σημασία ήταν το πνεύμα της παρατήρησης που είχε ως εικόνα την αφοσίωση με την οποία ο υπάλληλος αντιμετώπιζε τη δουλειά του. Το ίδιο ισχύει και εδώ.
Επί πλέον, ο αιτητής Α. Δημητρίου επέκρινε την αντίληψη του διευθυντή αναφορικά με την έννοια της πείρας. Κι αυτό διότι ο διευθυντής, αναφερόμενος στην πείρα του εκ των ενδιαφερομένων προσώπων Σ. Σάββα, σημείωσε ότι είναι ο πιο παλιός ενώ, σύμφωνα με τη νομολογία - παρέπεμψε στη Hadjisavva v. Republic (1982) 3 C.L.R. 76, και μια άλλη που την ακολούθησε - δεν είναι μόνο η χρονική διάρκεια που έχει σημασία αλλά και το πόσο εντατικά ασχολείται ο υπάλληλος σε ένα συγκεκριμένο τομέα όπως και το εν τέλει αποτέλεσμα της εργασίας του. Επισημαίνω όμως ότι στην προκειμένη περίπτωση ο διευθυντής δεν εξήγησε την πείρα του εν λόγω ενδιαφερομένου προσώπου με αναφορά μόνο στο χρόνο αλλά και στο ότι είχε “την καλύτερη αξιολόγηση από όλους τους υποψηφίους” που σήμαινε και συνάρτηση της πείρας με την αξία της οποίας δεν αποτελεί παρά μόνο μια έκφανση.
Ως προς την άποψη των αιτητών ότι ο διευθυντής στηρίχθηκε σε [*1261]ικανότητες ή ιδιότητες που τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα απέκτησαν από την ανάθεση σ’ αυτά κάποιων συγκεκριμένων καθηκόντων, ούτε κι αυτή δεν τη συμμερίζομαι. Η αναφορά του διευθυντή στην απασχόληση των ενδιαφερομένων προσώπων μου φαίνεται πως βασικά σκοπό είχε να εξηγήσει την εκδήλωση ικανοτήτων και ιδιοτήτων στους αντίστοιχους τομείς απασχόλησης που τις αναδεικνύουν βέβαια και όχι να αποδώσει την πρόσκτηση τους στην εκεί απασχόληση. Τέλος, πρέπει να πω ότι κατά τη γνώμη μου η σύσταση του διευθυντή στην προκείμενη περίπτωση είναι όχι μόνο επαρκώς αιτιολογημένη, αλλά και με λεπτομέρεια πέραν της συνηθισμένης.
Η Ε.Δ.Υ., καθώς φαίνεται από το πρακτικό της συνεδρίας ημερ. 23 Ιουλίου 1996 είχε ενώπιόν της με πληρότητα όλα τα αναγκαία στοιχεία τα οποία έλαβε υπόψη και στάθμισε. Εύλογα ήταν που ήχθη στην προσβαλλόμενη απόφαση η οποία, με τα όσα την συνθέτουν, θεωρώ ότι είναι επαρκώς αιτιολογημένη.
Οι προσφυγές αποτυγχάνουν και απορρίπτονται με έξοδα. Η προσβαλλόμενη πράξη επικυρώνεται στην ολότητά της βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Oι προσφυγές απορρίπτονται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο