ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 584/98
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
Στέφανου Στυλιανού Θεοτή από την Επισκοπή
Αιτητή
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω
Συμβουλίου Εφέσεων
Υπουργείου Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως και/ή
Αρχηγείου Αστυνομίας
Καθ΄ ων η Αίτηση
-----------------------
27 Σεπτεμβρίου, 1999
.Για τον αιτητή: Α. Σ. Αγγελίδης
Για τους καθ΄ων η αίτηση: Ξ. Ευσταθίου
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής ενεγράφη στην Αστυνομική Δύναμη κατά το 1981 ως αστυφύλακας με αρ. 775. Νυμφεύθηκε κατά το 1984 και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Από το 1992 υπηρετούσε στον Αερολιμένα Λάρνακας (Ο.Τ.Ε.) αλλά διέμενε με την οικογένειά του στην Επισκοπή Λεμεσού.
Στις 17 Ιανουαρίου 1997 παραδέχθηκε ενώπιον της Επιτροπής, της συσταθείσας βάσει του Καν. 13 των περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών του 1989 (Κ.Δ.Π. 53/89), τις εξής τρεις κατηγορίες:
“ΕΚΘΕΣΗ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ
(Πρώτη Κατηγορία)
Ιδιωτική Απασχόληση κατά παράβαση του ΄Αρθρου 16 (1) (2) και ΄Αρθρου 27 του Περί Αστυνομίας Νόμου Κεφ. 285 όπως τροποποιήθηκε από τους Νόμους 21/64 και 69/87 και Κανονισμών 8 και 16(1) των Περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών 1989.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Ο κατηγορούμενος κατά τη διάρκεια των ετών 1994, 1995, 1996 στη Λεμεσό ενώ ήταν μέλος της Δύναμης του οποίου το σύνολο του χρόνου τελούσε στη διάθεση της Δημοκρατίας, μετείχε σε επιχείρηση χωρίς άδεια από τον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, ήτοι μετείχε στην επιχείρηση “μπυραρία ST 775 PUB” της συζύγου του Αθηνάς Θεοτή στην οδό Δερβενίων στη Λεμεσό.
(Δεύτερη Κατηγορία)
Διατήρηση καταστήματος από μέλους της οικογενείας και παράλειψη να δώσει γραπτή ειδοποίηση στον Αρχηγό, κατά παράβαση των ΄Αρθρων 16(3) και 27 του Περί Αστυνομίας Νόμου Κεφ. 285 όπως τροποποιήθηκε από τους Νόμους 21/64 και 69/87 και Κανονισμών 8 και 16(1) των Περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών 1989.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Ο κατηγορούμενος κατά τον ίδιο χρόνο και τόπο που αναφέρεται στην Πρώτη Κατηγορία, ενώ ήταν μέλος της Δύναμης του οποίου μέλος της οικογένειας του ήτοι η σύζυγός του Αθηνά Θεοτή διατηρούσε κατάστημα ήτοι “μπυραρία ST 775 PUB” στην οδό Δερβενίων στη Λεμεσό παρέλειψε να δώσει γι΄ αυτό γραπτή ειδοποίηση στον Αρχηγό.
(Τρίτη Κατηγορία)
Ανάρμοστη συμπεριφορά, κατά παράβαση της παραγρ. 1 του Πειθαρχικού Κώδικα, Κανονισμός 8 και Κανονισμός 16(1) των Περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών 1989.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Ο Κατηγορούμενος κατά τον ίδιο χρόνο και τόπο που αναφέρεται στην Πρώτη Κατηγορία, ενώ ήταν μέλος της Δύναμης ενεργούσε κατά τρόπο που εύλογα είναι δυνατό να δυσφημήσει τη Δύναμη, ήτοι μετείχε στην επιχείρηση μπυραρίας “ST 775 PUB” της συζύγου του στην οδό Δερβενίων στη Λεμεσό.”
Ο αστυνομικός εισαγγελέας εξέθεσε τα γεγονότα με λεπτομέρεια και σαφήνεια. Δεν θεωρώ πως χρειάζεται να αναφερθώ στο ιστορικό και στις επί μέρους πτυχές της λειτουργίας της επιχείρησης “ST 775 PUB”. Το ακόλουθο απόσπασμα, από τα εκτεθέντα ενώπιον της Επιτροπής, μου φαίνεται πως επαρκεί για να δώσει το γενικό χρώμα της εικόνας:
“Στις 19.9.96 και περί ώρα 21.00 ο Μ9 επί του Κατηγορητηρίου Χριστάκης Αντρέου Σιακός όστις ήταν τακτικός θαμώνας της μπυραρίας ST 775 στην οδό Δερβενίων επισκέφθηκε για κανένα ποτό ως ενδεικτικά αναφέρει ο ίδιος. Στη μπυραρία, εκείνη την ώρα ήταν η ιδιοκτήτρια, ο κατηγορούμενος ως και τέσσερεις γυναίκες ξένες, η μία από την Ελλάδα, η άλλη από τη Γιουγκοσλαβία και δύο από τη Ρωσσία. Εκείνη την ημέρα δημιουργήθηκε ένα επεισόδιο ως αποτέλεσμα του οποίου ήταν η διερεύνηση της παρούσας υπόθεσης. Ο Μ.9 αναφέρει ότι για ένα χρόνο δηλαδή τον προηγούμενο χρόνο από την ημερομηνία του παρόντος επεισοδίου επισκέπτετουν περίπου δύο φορές την εβδομάδα την μπυραρία αυτή και τις περισσότερες φορές έβλεπε τον κατηγορούμενο να σερβίρει ποτά πίσω από τον πάγκο και να πληρώνεται.”
Ο συνήγορος του αιτητή αγόρευσε για μετριασμό της ποινής, καλύπτοντας κάθε ζήτημα που είχε σημασία. Στις 30 Ιανουαρίου 1997 επιβλήθηκε ποινή: στην 1η κατηγορία, κατακράτηση μιας ετήσιας αύξησης
. στη 2η κατηγορία, £50 πρόστιμο. και στην 3η κατηγορία, £200 πρόστιμο.Ο Βοηθός Αρχηγός (Διοίκησης), με σχετικό έγγραφο ημερ. 11 Φεβρουαρίου 1997 το οποίο απηύθυνε προς τον Πρόεδρο του Συμβουλίου Εφέσεων, εφεσίβαλε την ποινή ως ανεπαρκή, βάσει του Καν. 28(2). Προβλέπεται εκεί ότι:
“28.(2) Σε περίπτωση που ο Βοηθός Αρχηγός (Διοίκησης) θεωρήσει ότι σε οποιαδήποτε υπόθεση για αδίκημα η ποινή που επιβλήθηκε είναι ανεπαρκής, μπορεί να την εφεσιβάλει ενώπιον του Συμβουλίου Εφέσεων μέσα σε 14 ημέρες από την ημερομηνία της επιβολής της ποινής.”
΄Επειτα, στην παράγραφο 3(β) του ίδιου Κανονισμού, προβλέπεται ότι τέτοια έφεση υποβάλλεται στον Αρχηγό.
Ο αιτητής εισηγείται ότι η έφεση στην προκείμενη περίπτωση ήταν άκυρη διότι δεν υποβλήθηκε στον Αρχηγό. Από την άλλη μεριά, η Δημοκρατία υπέδειξε ότι, σύμφωνα με τον Καν. 27, το Συμβούλιο Εφέσεων έχει μόνιμα ως Πρόεδρο τον Αρχηγό Αστυνομίας και εισηγήθηκε ότι ως εκ τούτου η έφεση απευθυνόταν, ανεξάρτητα από το πως περιγραφόταν, στον Αρχηγό. Πρόσθεσε δε ότι ακόμα και αν επικρατήσει η άποψη πως, παρόλον που παραλήπτης ήταν το ίδιο πρόσωπο, υπήρχε παρατυπία στην περιγραφή της ιδιότητας, δεν επρόκειτο εντούτοις για ουσιώδη παρατυπία που επιδρούσε στην εγκυρότητα της έφεσης.
΄Εχω τη γνώμη ότι αυστηρά θεωρούμενη, η έφεση θα έπρεπε να απευθυνόταν στον Αρχηγό και όχι στον Πρόεδρο του Συμβουλίου Εφέσεων. Παρόλον που οι δύο ιδιότητες συγκεντρώνονταν θεσμικά στο ίδιο πρόσωπο, ήταν ωστόσο διακριτές. ΄Εχω όμως ταυτόχρονα τη γνώμη πως επρόκειτο εδώ για μια εντελώς επουσιώδη παρατυπία. Και είναι χωρίς ενδοιασμό που καταλήγω ότι η έφεση ήταν έγκυρη.
Τέθηκαν με την προσφυγή και συζητήθηκαν εν εκτάσει δύο ζητήματα, που όμως εν τέλει εγκαταλείφθηκαν και δεν θα με απασχολήσουν τώρα. Το πρώτο αφορούσε τη συγκρότηση του Συμβουλίου Εφέσεων και το δεύτερο το δικαίωμα του αιτητή να ακουστεί στην έφεση. Προέκυψε από τα έγγραφα που παρουσιάστηκαν ότι σε σχέση με το πρώτο όλα βρίσκονταν σε πλήρη τάξη ενώ, σε σχέση με το άλλο, η θέση που ο αιτητής αρχικά προέβαλε δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.
Απομένει το ζήτημα της αιτιολογίας της απόφασης του Συμβουλίου Εφέσεων. Με την οποία η έφεση έγινε δεκτή και επιβλήθηκε στον αιτητή η ποινή της αναγκαστικής αφυπηρέτησης. Παρατηρώ κατ΄ αρχάς πως η Επιτροπή αντίκρυσε τα στοιχεία χωρίς να προσμετρήσει τις προεκτάσεις τους. Ενώ το Συμβούλιο Εφέσεων τα συνέδεσε. Για να καταλήξει ρεαλιστικά σε εκείνο στο οποίο κατέτειναν στην πραγματικότητα. Η προσέγγιση του Συμβουλίου Εφέσεων ήταν, κατά την άποψή μου, λογική. Και η απόφαση επαρκώς αιτιολογημένη.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται βάσει του ΄Αρθρου 146.4 (α) του Συντάγματος.
Γ. Κ. Νικολάου,
Δ.
/Χ.Θ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο