(2000) 4 ΑΑΔ 463
[*463]19 Μαΐου, 2000
[ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ,
2. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΣ,
Αιτητές,
v.
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΛΙΑΝΩΝ,
Καθ’ ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1115/1998)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Αμφιβολία ως προς τα επίδικα γεγονότα ― Η αμφιβολία επιλύεται υπέρ του αιτητή.
Επίταξη Ακίνητης Ιδιοκτησίας ― Αιτιολογία ― Τα πραγματικά περιστατικά που αποτέλεσαν τη βάση της αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης δεν ήταν αληθή ― Συνέπειες.
Διοικητικό Δίκαιο ― Αρχές ― Η αρχή της απαγόρευσης της ex post facto απόπειρας της διοίκησης να νομιμοποιήσει παράνομη ενέργειά της.
Επίταξη Ακίνητης Ιδιοκτησίας ― Αρχές του διοικητικού δικαίου που την διέπουν ― Ειδικά το στοιχείο του επείγοντος ― Περιστάσεις της παραβίασης των αρχών στην κριθείσα περίπτωση.
Επίταξη Ακίνητης Ιδιοκτησίας ― Όροι νομιμότητας ― Ειδικά η προϋπόθεση της ύπαρξης ορθού χωρομετρικού σχεδίου της υπό επίταξη έκτασης ― Δεν εκπληρώθηκε στην κριθείσα περίπτωση ― Συνέπειες.
Οι αιτητές προσέβαλαν με την προσφυγή τους το διάταγμα επίταξης της ακίνητης ιδιοκτησίας τους, για σκοπούς διάνοιξης δρόμου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
[*464]1. Σε σχέση με τον ισχυρισμό των αιτητών - για διάνοιξη του δρόμου πριν από τη δημοσίευση του διατάγματος επίταξης - ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ’ ων η αίτηση αρ. 1 δήλωσε:
“Δεν υπάρχει ημερολόγιο ή σημείωση από την οποία να φαίνεται πότε έγιναν οι εργασίες διότι αυτές αναλήφθηκαν από την Επιτροπή Δημόσιας Υγείας και όχι από τον Έπαρχο και έγιναν από την Επιτροπή Δημόσιας Υγείας με δικά τους μηχανήματα έτσι δεν ετηρήθη ημερομηνία έναρξης και συμπλήρωσης. Έτσι δεν μπορώ ούτε να διαβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω τους ισχυρισμούς του ότι ο δρόμος τούτος έγινε πριν τη δημοσίευση της επίταξης.”
Αντιμετωπίζεται, επομένως, μια κατάσταση αμφιβολίας ως προς το ποιά είναι η ορθή πραγματική κατάσταση. Σε τέτοια περίπτωση η αμφιβολία επιλύεται υπέρ των αιτητών.
2. Οι αιτητές υπέβαλαν ότι με το επίδικο διάταγμα οι καθ’ ων η αίτηση επεδίωξαν εσπευσμένα “να νομιμοποιήσουν εκ των υστέρων” τις προηγούμενες παράνομες πράξεις δηλαδή την παράνομη επέμβαση στην ακίνητη ιδιοκτησία των αιτητών, χωρίς την ύπαρξη διατάγματος απαλλοτρίωσης ή επίταξης.
Έχει ήδη γίνει αναφορά στους σκοπούς της επίδικης επίταξης. Αυτοί οι σκοποί αποτελούν και την αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης. Ενώ, σύμφωνα με την αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης, η επίδικη επίταξη επιβαλλόταν για τη διάνοιξη δρόμου, ο δρόμος είχε ήδη διανοιχθεί.
Διαπιστώνεται λοιπόν, πως τα πραγματικά περιστατικά τα οποία αποτέλεσαν τη βάση της αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης δεν είναι αληθή. Σε τέτοια περίπτωση η προσβαλλόμενη απόφαση τυγχάνει ανεπαρκώς αιτιολογημένη και πρέπει να ακυρωθεί.
3. Η δημοσίευση του επίδικου διατάγματος μετά την διάνοιξη του δρόμου, η οποία ήταν παράνομη λόγω της απουσίας διατάγματος επίταξης, αποτελεί ex post facto απόπειρα της διοίκησης να νομιμοποιήσει την παράνομη εκείνη απόφαση. Μια τέτοια νομιμοποίηση δεν επιτρέπεται από τις αρχές του διοικητικού δικαίου. Έπεται πως η προσβαλλόμενη πράξη πρέπει να ακυρωθεί και γι’ αυτό το λόγο.
4. Με άλλο λόγο ακύρωσης οι αιτητές υποστήριξαν ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος και η νομολογία για να είναι νόμιμη η έκδοση του διατάγματος επίταξης. Υπέβαλαν ότι, υπό τις περιστάσεις, η επίδικη επίταξη δεν είχε καταστεί “αναγκαία” και πε[*465]ραιτέρω δεν αποσκοπούσε στη θεραπεία “έκτακτου, επειγούσης και παροδικής δημόσιας ή κοινωνικής ανάγκης”. Τόνισαν ότι η απόφαση για απαλλοτρίωση λήφθηκε τον Αύγουστο του 1994 και τα διατάγματα απαλλοτρίωσης και επίταξης εκδόθηκαν 4 και πλέον χρόνια αργότερα - στις 25.9.1998.
Είναι νομολογημένο ότι το μέτρο της επίταξης πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και στις επείγουσες περιπτώσεις.
Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας, σελ. 93 “οι επιτάξεις ... είναι ανεκταί υπό την προϋπόθεσιν της αποζημιώσεως του ιδιοκτήτου και της παροχής εις αυτόν των μέσων προς ευχερή και αποτελεσματικήν άσκησιν του δικαιώματος του τούτου, μόνον προς θεραπείαν εκτάκτου, επειγούσης και παροδικής δημοσίας ή κοινωνικής ανάγκης, μη δυναμένης ν’ αντιμετωπισθή δι’ άλλου ήττον επαχθούς μέσου .... Συνέπεια τούτων είναι, ότι οι περί επιτάξεων νόμοι δέον να εφαρμόζωνται μετά μεγάλης περισκέψεως και φειδούς: 256 (46).”
Στην παρούσα υπόθεση η διάνοιξη του δρόμου πριν τη δημοσίευση του επίδικου διατάγματος και ο χρόνος που έχει παρέλθει από τη λήψη της απόφασης για απαλλοτρίωση, αφαιρούν από την προσβαλλόμενη απόφαση το στοιχείο του επείγοντος. Ακολουθεί πως η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί γιατί λήφθηκε κατά παράβαση των αρχών του διοικητικού δικαίου που διέπουν το θέμα των επιτάξεων.
Σύμφωνα με το επίδικο διάταγμα, η έκταση της υπό επίταξη γης αποτελείται από 155 τετραγωνικά μέτρα περίπου και “δείχνεται με κόκκινο χρώμα πάνω στο σχετικό σχέδιο το υπογραμμένο από τον Έπαρχο Λευκωσίας με ημερομηνία 18.12.1997”. Μετά τη δημοσίευση του επίδικου διατάγματος κρίθηκε αναγκαίο όπως ετοιμασθούν νέα σχέδια γιατί εκ πρώτης όψεως τα ετοιμασθέντα σχέδια δεν συνάδουν με την επί τόπου κατάσταση. Είχε εξακριβωθεί ότι είχαν επηρεασθεί πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις από τα επηρεαζόμενα κτήματα από ότι φαίνεται στο σχέδιο. Ο εκτιμητής της Διοίκησης, στον οποίο είχε ανατεθεί ο υπολογισμός της πληρωτέας αποζημίωσης, εισηγήθηκε ότι θα πρέπει εξ αρχής να γίνει νέα χωρομετρία και να δημοσιευθεί νέα απαλλοτρίωση με βάση το νέο σχέδιο που θα ετοιμαστεί (βλ. κ. 44, 45, 77 και 78 στο φακ. Τεκ. 2).
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ’ ων η αίτηση αρ. 1 στη γραπτή του αγόρευση δέχθηκε ότι “υπήρξε πρόβλημα με το σχέδιο του Κτηματολογίου”, το οποίο οδήγησε στην καθυστέρηση της καταβολής της πληρωτέας αποζημίωσης. Αυτή η πραδοχή, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο των αιτητών, “πρέπει να οδηγήσει ανα[*466]πόφευκτα στην ακύρωση του επίδικου διατάγματος”.
5. Η ετοιμασία σχεδίου το οποίο να καθορίζει επακριβώς την έκταση και το ακριβές μέρος του υπό επίταξη μέρους αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη νομιμότητα του διατάγματος επίταξης.
Η επίταξη αποτελεί μέτρο το οποίο πλήττει το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα ιδιοκτησίας. Οποιαδήποτε επέμβαση στην ιδιοκτησία πρέπει να γίνεται με τρόπο και διαδικασίες που να μην αφήνουν αμφιβολίες και ερωτηματικά ως προς την έκταση της επέμβασης όπως είναι εδώ η περίπτωση. Στην κρινόμενη περίπτωση, καθώς έχει ήδη αναφερθεί, το μέρος που επρόκειτο να επιταχθεί “δείχνεται με κόκκινο χρώμα πάνω στο σχέδιο το υπογραμμένο από τον Έπαρχο Λευκωσίας”. Το σχέδιο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσβαλλόμενης πράξης. Καθώς έχει υποδειχθεί το σχέδιο ήταν προβληματικό. Εκ πρώτης όψεως δεν συνάδει με την επί τόπου κατάσταση και κρίθηκε ότι πρέπει να γίνει νέα χωρομετρία με βάση νέο σχέδιο που θα ετοιμασθεί. Αυτές οι πλημμέλειες του σχεδίου, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσβαλλόμενης πράξης είναι τόσο σοβαρές, που πλήττουν καίρια την εγκυρότητα και νομιμότητα της πράξης η οποία πρέπει να ακυρωθεί και γι’ αυτό το λόγο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Lambrou v. Republic (1970) 3 C.L.R. 75,
National Bank of Greece v. Republic (1970) 3 C.L.R. 430,
HadjiYiorki v. Republic (1977) 3 C.L.R. 144,
HadjiKyriacou v. Republic (No.2) (1968) 3 C.L.R. 63.
Προσφυγή.
Προσφυγή από τους αιτητές κατά του διατάγματος επίταξης της ακίνητης ιδιοκτησίας τους στο χωριό Καλιάνα της Επαρχίας Λευκωσίας.
Αλ. Ταλιαδώρος για Κ. Χρυσοστομίδη, για τους Αιτητές.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ’ ων η αίτηση Αρ. 1.
Καμία εμφάνιση, για τους Καθ’ ων η αίτηση Αρ. 2.
[*467]
Cur. adv. vult.
KAΛΛΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή οι αιτητές ζητούν την πιο κάτω θεραπεία:
“Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ’ ων η Αίτηση, η οποία περιέχεται στο Διάταγμα Επιτάξεως, το οποίο δημοσιεύθηκε ως διοικητική πράξη αρ. 1149 στην Επίσημη Εφημερίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρ. 3271 ημερομηνίας 25.9.1998, και σύμφωνα με την οποία διατάχθηκε η επίταξη της ακίνητης ιδιοκτησίας των Αιτητών στο χωριό Καλιάνα της Επαρχίας Λευκωσίας σχετικά με το τεμάχιο αρ. 1049 (μέρος) του Κυβερνητικού Χωρομετρικού Σχεδίου 37/4, είναι άκυρη και στερείται οποιουδήποτε αποτελέσματος.”
Παρόλο ότι η προσφυγή επιδόθηκε και στους καθ’ ων η αίτηση αρ. 2 στις 11.1.99 οι τελευταίοι δεν εμφανίσθηκαν. Ωστόσο, καθώς έχει νομολογηθεί, το γεγονός της απουσίας διαδίκου δεν εμποδίζει το δικαστήριο από του να προχωρήσει στην ακρόαση της αίτησης (Βλ. Lambrou v. Republic (1970) 3 C.L.R. 75, 79).
Σύμφωνα με το επίδικο διάταγμα επίταξης η υπό επίταξη ιδιοκτησία ήταν αναγκαία για τους “πιο κάτω σκοπούς δημόσιας ωφελείας, δηλαδή για την ανάπτυξη του οδικού δικτύου στη Δημοκρατία και η επίταξη της επιβάλλεται για τους πιο κάτω λόγους δηλαδή για τη διάνοιξη δρόμου στο χωριό Καλιάνα της Επαρχίας Λευκωσίας”.
Το επίδικο διάταγμα δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 25.9.1998. Οι αιτητές ισχυρίσθηκαν ότι “κατά ή περί την 10η και 11η Σεπτεμβρίου, 1998 και προτού δημοσιευθεί διάταγμα απαλλοτρίωσης και/ή διάταγμα επίταξης οι καθ’ ων η αίτηση, εντελώς παράνομα και/ή χωρίς την άδεια των αιτητών επενέβησαν στα τεμάχια των αιτητών με αρ. 615 και 1049 και διάνοιξαν δρόμο”. Ο δρόμος που παράνομα κατασκευάσθηκε στα δύο τεμάχια των αιτητών ανέρχεται “σε πέραν των τετρακοσίων τετραγωνικών μέτρων παρόλο που, σύμφωνα με την πιο πάνω γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης, η συνολική έκταση που θα χρησιμοποιείτο και από τα τέσσερα (4) τεμάχια θα ανερχόταν μόνο σε 155 τετραγωνικά μέτρα περίπου”.
Σε σχέση με τον πιο πάνω ισχυρισμό των αιτητών - για διάνοιξη του δρόμου πριν από τη δημοσίευση του διατάγματος επίταξης - ο [*468]ευπαίδευτος συνήγορος των καθ’ ων η αίτηση αρ. 1 δήλωσε:
“Δεν υπάρχει ημερολόγιο ή σημείωση από την οποία να φαίνεται πότε έγιναν οι εργασίες διότι αυτές αναλήφθηκαν από την Επιτροπή Δημόσιας Υγείας και όχι από τον Έπαρχο και έγιναν από την Επιτροπή Δημόσιας Υγείας με δικά τους μηχανήματα έτσι δεν ετηρήθη ημερομηνία έναρξης και συμπλήρωσης. Έτσι δεν μπορώ ούτε να διαβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω τους ισχυρισμούς του ότι ο δρόμος τούτος έγινε πριν τη δημοσίευση της επίταξης.”
Αντιμετωπίζουμε, επομένως, μια κατάσταση αμφιβολίας ως προς το ποιά είναι η ορθή πραγματική κατάσταση. Σε τέτοια περίπτωση η αμφιβολία επιλύεται υπέρ των αιτητών (Βλ. National Bank of Greece v. Republic (1970) 3 C.L.R. 430).
Οι αιτητές ισχυρίσθηκαν ότι η επίταξη δεν ήταν αναγκαία για την επίτευξη οποιουδήποτε σκοπού δημόσιας ωφέλειας.
Έρεισμα για τον πιο πάνω λόγο ακύρωσης αποτέλεσε η κατασκευή του δρόμου πριν από την δημοσίευση του επίδικου διατάγματος και η χρησιμοποίηση 400 περίπου τετραγωνικών μέτρων από την ιδιοκτησία των αιτητών αντί 155 όπως προβλεπόταν στο επίδικο διάταγμα (Ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός των αιτητών δεν έχει αμφισβητηθεί).
Οι αιτητές υπέβαλαν ότι με το επίδικο διάταγμα οι καθ’ ων η αίτηση επεδίωξαν εσπευσμένα “να νομιμοποιήσουν εκ των υστέρων” τις προηγούμενες παράνομες πράξεις δηλαδή την παράνομη επέμβαση στην ακίνητη ιδιοκτησία των αιτητών χωρίς την ύπαρξη διατάγματος απαλλοτρίωσης ή επίταξης.
Έχει ήδη γίνει αναφορά στους σκοπούς της επίδικης επίταξης. Αυτοί οι σκοποί αποτελούν και την αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης. Ενώ, σύμφωνα με την αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης, η επίδικη επίταξη επιβαλλόταν για τη διάνοιξη δρόμου, ο δρόμος είχε ήδη διανοιχθεί.
Βλέπουμε λοιπόν πως τα πραγματικά περιστατικά τα οποία αποτέλεσαν τη βάση της αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης δεν είναι αληθή. Σε τέτοια περίπτωση η προσβαλλόμενη απόφαση τυγχάνει ανεπαρκώς αιτιολογημένη και πρέπει να ακυρωθεί (Βλ. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 190).
Πρέπει στο σημείο αυτό να προστεθεί ότι η δημοσίευση του επίδικου διατάγματος μετά την διάνοιξη του δρόμου, η οποία ήταν [*469]παράνομη λόγω της απουσίας διατάγματος επίταξης, αποτελεί ex post facto απόπειρα της διοίκησης να νομιμοποιήσει την παράνομη εκείνη απόφαση. Μια τέτοια νομιμοποίηση δεν επιτρέπεται από τις αρχές του διοικητικού δικαίου (Βλ. HadjiYiorki v. Republic (1977) 3 C.L.R. 144, 151, 152). Έπεται πως η προσβαλλόμενη πράξη πρέπει να ακυρωθεί και γι’ αυτό το λόγο.
Με άλλο λόγο ακύρωσης οι αιτητές υποστήριξαν ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος και η νομολογία για να είναι νόμιμη η έκδοση του διατάγματος επίταξης. Υπέβαλαν ότι, υπό τις περιστάσεις, η επίδικη επίταξη δεν είχε καταστεί “αναγκαία” και περαιτέρω δεν αποσκοπούσε στη θεραπεία “έκτακτου, επειγούσης και παροδικής δημόσιας ή κοινωνικής ανάγκης”. Τόνισαν ότι η απόφαση για απαλλοτρίωση λήφθηκε τον Αύγουστο του 1994 και τα διατάγματα απαλλοτρίωσης και επίταξης εκδόθηκαν 4 και πλέον χρόνια αργότερα - στις 25.9.1998.
Είναι νομολογημένο ότι το μέτρο της επίταξης πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και στις επείγουσες περιπτώσεις (Βλ. HadjiKyriacou v. Republic (No. 2) (1968) 3 C.L.R. 63).
Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας (πιο πάνω), σελ. 93 “οι επιτάξεις ... είναι ανεκταί υπό την προϋπόθεσιν της αποζημιώσεως του ιδιοκτήτου και της παροχής εις αυτόν των μέσων προς ευχερή και αποτελεσματικήν άσκησιν του δικαιώματος του τούτου, μόνον προς θεραπείαν εκτάκτου, επειγούσης και παροδικής δημοσίας ή κοινωνικής ανάγκης, μη δυναμένης ν’ αντιμετωπισθή δι’ άλλου ήττον επαχθούς μέσου .... Συνέπεια τούτων είναι, ότι οι περί επιτάξεων νόμοι δέον να εφαρμόζωνται μετά μεγάλης περισκέψεως και φειδούς: 256 (46).”
Στην παρούσα υπόθεση η διάνοιξη του δρόμου πριν τη δημοσίευση του επίδικου διατάγματος και ο χρόνος που έχει παρέλθει από τη λήψη της απόφασης για απαλλοτρίωση αφαιρούν από την προσβαλλόμενη απόφαση το στοιχείο του επείγοντος. Ακολουθεί πως η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί γιατί λήφθηκε κατά παράβαση των αρχών του διοικητικού δικαίου που διέπουν το θέμα των επιτάξεων.
Σύμφωνα με το επίδικο διάταγμα η έκταση της υπό επίταξη γης αποτελείται από 155 τετραγωνικά μέτρα περίπου και “δείχνεται με κόκκινο χρώμα πάνω στο σχετικό σχέδιο το υπογραμμένο από τον Έπαρχο Λευκωσίας με ημερομηνία 18.12.1997”. Μετά τη δημοσίευση του επίδικου διατάγματος κρίθηκε αναγκαίο όπως ετοιμα[*470]σθούν νέα σχέδια γιατί εκ πρώτης όψεως τα ετοιμασθέντα σχέδια δεν συνάδουν με την επί τόπου κατάσταση. Είχε εξακριβωθεί ότι είχαν επηρεασθεί πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις από τα επηρεαζόμενα κτήματα από ότι φαίνεται στο σχέδιο. Ο εκτιμητής της Διοίκησης, στον οποίο είχε ανατεθεί ο υπολογισμός της πληρωτέας αποζημίωσης, εισηγήθηκε ότι θα πρέπει εξ αρχής να γίνει νέα χωρομετρία και να δημοσιευθεί νέα απαλλοτρίωση με βάση το νέο σχέδιο που θα ετοιμαστεί (βλ. κ. 44, 45, 77 και 78 στο φακ. Τεκ. 2).
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ’ ων η αίτηση αρ. 1 στη γραπτή του αγόρευση δέχθηκε ότι “υπήρξε πρόβλημα με το σχέδιο του Κτηματολογίου”, το οποίο οδήγησε στην καθυστέρηση της καταβολής της πληρωτέας αποζημίωσης. Αυτή η πραδοχή, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο των αιτητών, “πρέπει να οδηγήσει αναπόφευκτα στην ακύρωση του επίδικου διατάγματος”.
Έχω την άποψη πως η ετοιμασία σχεδίου το οποίο να καθορίζει επακριβώς την έκταση και το ακριβές μέρος του υπό επίταξη μέρους αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη νομιμότητα του διατάγματος επίταξης.
Η επίταξη αποτελεί μέτρο το οποίο πλήττει το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα ιδιοκτησίας. Οποιαδήποτε επέμβαση στην ιδιοκτησία πρέπει να γίνεται με τρόπο και διαδικασίες που να μην αφήνουν αμφιβολίες και ερωτηματικά ως προς την έκταση της επέμβασης όπως είναι εδώ η περίπτωση. Στην κρινόμενη περίπτωση καθώς έχει ήδη αναφερθεί το μέρος που επρόκειτο να επιταχθεί “δείχνεται με κόκκινο χρώμα πάνω στο σχέδιο το υπογραμμένο από τον Έπαρχο Λευκωσίας”. Το σχέδιο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσβαλλόμενης πράξης. Καθώς έχει υποδειχθεί το σχέδιο ήταν προβληματικό. Εκ πρώτης όψεως δεν συνάδει με την επί τόπου κατάσταση και κρίθηκε ότι πρέπει να γίνει νέα χωρομετρία με βάση νέο σχέδιο που θα ετοιμασθεί. Αυτές οι πλημμέλειες του σχεδίου το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσβαλλόμενης πράξης είναι τόσο σοβαρές που πλήττουν καίρια την εγκυρότητα και νομιμότητα της πράξης η οποία πρέπει να ακυρωθεί και γι’ αυτό το λόγο.
Για τους πιο πάνω λόγους η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται με έξοδα £350.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο