ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Χρ.ΑΡΤΕΜΙΔΗ, Δ

Αναφορικά με το Αρθρο 146 του Συντάγματος

Πέτρος Μαρκίτσης, από την Πάφο

ατητής

καθ΄ου η αίτηση

Νομικό πλαίσιο της υπόθεσης είναι οι πρόνοιες του Νόμου αναφορικά με την έκδοση αδειών αλιείας, και ειδικότερα το άρθρο 6 που εξουσιοδοτεί τη θέσπιση κανονισμών. Μας ενδιαφέρει η παράγραφος (f) του εδαφίου 2 του άρθρου 6, με την οποία δίδεται εξουσία στο Λειτουργό Αλιείας να περιορίζει με κανονισμό τον αριθμό των αδειών αλιείας που εκδίδονται κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε έτους και την επιλογή των αιτητών στους οποίους θα παραχωρηθούν, όταν ο αριθμός των αιτήσεων υπερβαίνει τον αριθμό των αδειών που καθορίζεται στον Κανονισμό. Σύμφωνα με την πιο πάνω πρόνοια του Νόμου θεσπίστηκαν οι περί Αλιείας Κανονισμοί του 1990. Ο Κανονισμός 6(2)(γ) προβλέπει πως οι άδειες δεν πρέπει να υπερβαίνουν τις 500 αναφορικά με οποιαδήποτε σκάφη που αλιεύουν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, (διαφορετικό από τις τράτες και τα σκάφη αλιείας ξιφία για τα οποία οι παράγρ.α και β του κανονισμού προβλέπουν 12 και 60 αριθμό αντίστοιχα). Η προηγούμενη παράγραφος του Κανονισμού 6(1)(γ) προβλέπει τα εξής:

Για την εφαρμογή του Νόμου και των Κανονισμών, που παρέθεσα πιο πάνω, υιοθετήθηκαν κριτήρια προτεραιότητας για την παραχώρηση των ετήσιων αδειών αλιείας, εφόσον αυτές δεν πρέπει να υπερβαίνουν τις 500. Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρεια σ΄αυτά. Να παρατηρήσω μόνο πως προηγείται το κριτήριο της άσκησης του επαγγέλματος του ψαρά επί σειράν ετών, όταν η επιβίωση του αιτητή εξαρτάται βασικά από την αλιεία. Ακολουθούν οι περιπτώσεις αιτητών που ζουν σε απομακρυσμένες παραγωγικές περιοχές ή περιοχές στις οποίες κατασκευάζονται αλιευτικά καταφύγια για σκοπούς αξιοποίησης αλιευτικών αποθεμάτων που είναι ανεκμετάλλευτα, και μετά οι αιτήσεις νέων στην ηλικία που απολύθηκαν από τον στρατό ή παιδιά ψαράδων που ασκούν το επάγγελμα του ψαρά για σκοπούς επιβίωσης.

Αναφορικά με το ζήτημα της συνταγματικότητας του σχετικού άρθρου του περί Αλιείας Νόμου να παρατηρήσω μόνο πως το άρθρο 25 του Συντάγματος δεν δημιουργεί απόλυτο δικαίωμα, όπως καταδεικνύεται από τις παραγράφους 2 και 3 του άρθρου, που έπονται της πρώτης. Ο θαλάσσιος πλούτος της χώρας, που είναι αντικείμενο αλιείας, καθώς και η πανίδα όταν θεωρείται θήραμα, μολονότι δεν διασφαλίζονται ως δικαίωμα ανήκον στη Δημοκρατία, όπως π.χ. και σύμφωνα με το άρθρο 23 του Συντάγματος, τα υπόγεια ύδατα, ορυκτά, μεταλλεία και αρχαιότητες, εντούτοις η κυβέρνηση έχει, κατά τη γνώμη μου, το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα, υποχρέωση θα΄λεγα, προστασίας του πλούτου αυτού με τον ενδεδειγμένο νομικό έλεγχο. Στην περίπτωση που εξετάζουμε μας αφορούν τα έμβια της θάλασσας που αλιεύονται. Ανάλογα με τις ποσότητες που υπάρχουν, και άλλα βεβαίως κριτήρια, διασφαλίζεται κατά τρόπο ισορροπημένο, που μόνο η διοίκηση μπορεί να καθορίσει, και το δικαίωμα των επαγγελματιών ψαράδων στην άσκηση του επαγγέλματος τους. Δεν είναι ορθή επομένως η εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή ότι η σχετική πρόνοια του νόμου είναι αντίθετη με το άρθρο 25 του Συντάγματος. Δεν συμφωνώ επίσης με την εισήγηση πως δεν έγινε η δέουσα έρευνα. Από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου καταδεικνύεται πως ο αιτητής έθεσε την υπόθεση του ενώπιον των διοικητικών οργάνων και μάλιστα με την βοήθεια δικηγόρου. Η εισήγηση της Επιτροπής, που εξέτασε την ιεραρχική προσφυγή, και την οποία υιοθέτησε ο υπουργός, είναι μεν σύντομη επικεντρώνεται όμως στο ουσιαστικό σημείο της υπόθεσης, αυτό που εξέθεσα πιο πάνω, στη διαπίστωση δηλαδή πως ο αιτητής δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας ψαράς, γεγονός που τον έθετε έξω από τα κριτήρια της επιλογής για τις 500 ετήσιες άδειες. Αυτή ήταν η αιτιολογία της απόφασης, και είναι κατά τη γνώμη μου επαρκής.