ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 1203/2002
Ενώπιον
: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
- Μαρίας Δανιήλ, από την Πάφο
- Χαράλαμπου Παναγιώτου, από την Πάφο
Αιτητών
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω του
Υπουργού Εσωτερικών και του Λειτουργού Μετανάστευσης
Καθ΄ων η αίτηση
- - - - - -
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 17.12.2002
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 20.12.2002Για τους αιτητές: κ. Α. Χαραλάμπους για κ. Κ. Τσιρίδη.
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κ. Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η αιτήτρια 1 είναι ιδιοκτήτρια επιχείρησης καμπαρέ με το όνομα «Λυκαβητός» στην Πάφο. Ο αιτητής 2 είναι Διευθυντής του εν λόγω καμπαρέ. Με επιστολή της ημερομηνίας 2.12.2002 η Λειτουργός Μεταναστεύσεως πληροφόρησε τον αιτητή 2 ότι οι άδειες παραμονής και εργασίας δέκα καλλιτέχνιδων που εργάζονταν στο καμπαρέ ανακλήθηκαν. Είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «ακυρώθηκαν», αλλά η ουσία είναι ότι ανακλήθηκαν.
Με την προσφυγή οι δύο αιτητές επιδιώκουν την ακύρωση της απόφασης της Λειτουργού Μεταναστεύσεως. Με δε την ενώπιόν μου αίτηση, ημερομηνίας 17.12.2002, ζητούν την έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος με το οποίο να αναστέλλεται η επίδικη απόφαση. Με την ένσταση στην αίτηση, που καταχωρήθηκε από το δικηγόρο της Δημοκρατίας, προβάλλεται, προδικαστικά, ότι η αίτηση πρέπει να απορριφθεί για το λόγο ότι οι αιτητές δεν έχουν έννομο συμφέρον στην προσφυγή.
Ζήτησα από τους δύο δικηγόρους να αγορεύσουν επί του θέματος του εννόμου συμφέροντος και μόνον, αφού η τυχόν αποδοχή της ένστασης θα οδηγούσε αυτόματα στην απόρριψη της αίτησης, όπως και της προσφυγής.
Σύμφωνα με το δικηγόρο των δύο αιτητών, δεδομένου ότι μεταξύ των αιτητών και των δέκα καλλιτέχνιδων υπήρχε σύμβαση εργοδοσίας στο καμπαρέ «Λυκαβητός», αυτοί έχουν άμεσο έννομο συμφέρον στην προσφυγή. Προς υποστήριξη της θέσης του, ο δικηγόρος των αιτητών με παρέπεμψε στην ΑΕ2904, Δημητριάδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 15.10.2001, όπου, στην απόφαση μειοψηφίας του συναδέλφου Δικαστή Νικολαϊδη, με αναφορά στην Ελληνική νομολογία, κρίνεται ότι οι εκεί εφεσείοντες είχαν έννομο συμφέρον. Όμως, στην απόφαση της πλειοψηφίας, την οποία κατά σύμπτωση είχα δώσει εγώ, αποφασίζεται ακριβώς το αντίθετο με παραπομπή, μάλιστα, σε προηγούμενη απόφαση της Ολομέλειας, συγκεκριμένα στην ΑΕ708, Οικονομίδης ν. ΕΔΥ Κάτω Ακουρδαλιών, ημερομηνίας 15.3.1990. Όσον αφορά την υπόθεση Amanda Marga Ltd v. Republic (1985) 3 CLR 2583, όπου κρίθηκε ότι οι εργοδότες αλλοδαπού στερούνται εννόμου συμφέροντος να προσβάλουν την άρνηση των αρμόδιων αρχών να του επιτρέψουν είσοδο στην Κύπρο, ο δικηγόρος των αιτητών εισηγήθηκε ότι διαφοροποιείται από την παρούσα για το λόγο ότι εκεί επρόκειτο για απλή άρνηση εισόδου αλλοδαπού στην Κύπρο, ενώ εδώ πρόκειται για πραγματική κατάσταση που δημιουργήθηκε, και υφίσταται, μετά την είσοδο και ανάληψη εργασίας από τις δέκα καλλιτέχνιδες στο καμπαρέ στην Πάφο.
Σύμφωνα με το Άρθρο 146.2 του Συντάγματος, «Η προσφυγή ασκείται υπό παντός προσώπου, του οποίου προσεβλήθη ευθέως διά της αποφάσεως, της πράξεως ή της παραλείψεως ίδιον, ενεστώς έννομον συμφέρον, όπερ κέκτηται τούτο είτε ως άτομον είτε ως μέλος κοινότητός τινος.» Τονίζω τη λέξη «ευθέως» η οποία υπονοεί, κατά την άποψή μου, ότι, για να υπάρχει έννομο συμφέρον, η προσβολή πρέπει να θίγει απευθείας τον προσφεύγοντα και όχι τρίτο πρόσωπο και εμμέσως τον προσφεύγοντα, όπως συμβαίνει στην παρούσα υπόθεση. Αυτό υπονοεί και η παραπομπή στο Άρθρο 146.2 στην απόφαση της πλειοψηφίας στη Δημητριάδης.
Το ακόλουθο απόσπασμα από το «Διοικητικό Δίκαιο» του Μ. Δένδια, Τόμος Γ, σελίδα 277, το οποίο παρατίθεται στην απόφαση της πλειοψηφίας στη Δημητριάδης, είναι απόλυτα σχετικό και έχει ως εξής:
«Το έννομον προσωπικόν συμφέρον πρέπει να είναι άμεσον υπό την έννοιαν, ότι, κατά την μεταξύ της εκδόσεως της πράξεως και της εξ αυτής προκαλουμένης εις τον προσφεύγοντα ζημίας αιτιώδη σχέσιν, δεν πρέπει να παρεμβάλληται συμφέρον τρίτου εις τρόπον ώστε η ζημία του προσφεύγοντος να εμφανίζηται ως κατ΄ αντανάκλασιν συνέπεια της ήν υφίσταται ο αμέσως εκ της πράξεως θιγόμενος.»
Στην προκείμενη περίπτωση είναι, κατά την άποψή μου, πρόδηλο ότι το συμφέρον των αιτητών στην προσφυγή είναι μόνο έμμεσο, η δε ζημία την οποία αναντίλεκτα υφίστανται είναι ζημία κατά αντανάκλαση εκείνης την οποία υφίστανται οι δέκα καλλιτέχνιδες με το να στερούνται της δυνατότητας να εργαστούν στο συγκεκριμένο καμπαρέ. Όσον αφορά την υπόθεση
Amanda, δεν βλέπω πως θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από την παρούσα αφού είναι η αρχή της αμεσότητας που αποτελεί το κριτήριο και όχι το στάδιο κατά το οποίο ανεκλήθη η άδεια.Ενόψει των πιο πάνω, καταλήγω ότι και οι δύο αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος στην προσφυγή και, ως αποτέλεσμα, η αίτηση της 17.12.2002 απορρίπτεται, όπως απορρίπτεται και η ίδια η προσφυγή. Υπό τις περιστάσεις, όμως, θεωρώ δίκαιο να μην εκδώσω διαταγή ως προς τα έξοδα.
Ρ. Γαβριηλίδης
Δ.
/ΧΤΘ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο