ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 472/2002)
21 Μαΐου, 2003
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτήτρια,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ης η αίτηση.
- - - - - -
Α. Κωνσταντίνου,
για την Αιτήτρια.Ν. Χαραλάμπους, για την Καθ΄ης η Αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.
: Η αιτήτρια είναι ιδιοκτήτρια του αδειούχου Τηλεοπτικού και Ραδιοφωνικού Σταθμού ΑΝΤΕΝΝΑ. Με επιστολή της καθ΄ης η αίτηση Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, (η Αρχή), ημερομηνίας 16.1.2002, η αιτήτρια πληροφορήθηκε ότι η Αρχή εξέταζε αυτεπάγγελτα παραβάσεις από τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤΕΝΝΑ των άρθρων 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου 7(Ι)/98 (ο Νόμος) και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π.10/2000) (η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα), για τη μετάδοση, από 15.11.2001 μέχρι 31.12.2001, διαφημίσεων, με τρόπο που οι διακοπές δεν απείχαν τουλάχιστον 20 λεπτά μεταξύ τους ή ήσαν μεγαλύτερες των προβλεπομένων ή η διάρκεια των διακοπών ήταν πέραν των 3 ½ λεπτών. Μετά τρεις περίπου μήνες, η αιτήτρια έλαβε επιστολή της Αρχής, ημερομηνίας 22.4.2002, με την οποία η τελευταία απέστειλε το κείμενο απόφασής της, ημερομηνίας 13.3.2002, σύμφωνα με την οποία διαπιστώθηκε η ενοχή της αιτήτριας για παραβάσεις των άρθρων 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα. Με την ίδια επιστολή η Αρχή καλούσε την αιτήτρια να ακουστεί για μετριασμό της ποινής. Αφού η αιτήτρια απάντησε στην Αρχή, με επιστολή ημερομηνίας 2.5.2002, η Αρχή με νέα επιστολή της, ημερομηνίας 28.5.2002, απέστειλε στην αιτήτρια το κείμενο απόφασής της, ημερομηνίας 8.5.2002, σύμφωνα με την οποία η Αρχή, εφόσον έκρινε ότι η αιτήτρια παρέβη τα άρθρα 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου και την παράγραφο ΣΤ.3 του Κώδικα, έκρινε, συνεπακόλουθα, ότι η αρμόζουσα στην αιτήτρια ποινή ήταν εκείνη του διοικητικού ή πειθαρχικού προστίμου εκ £Κ22.000, ποινή την οποία και επέβαλε στην αιτήτρια. Μια υπόθεση αφορούσε παράβαση του άρθρου 33(2)(ζ) του Νόμου, 51 υποθέσεις αφορούσαν παράβαση του άρθρου 33(2)(η) του Νόμου και 167 υποθέσεις αφορούσαν παραβάσεις της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα.Με την προσφυγή αμφισβητείται η ορθότητα της απόφασης της Αρχής.
Προβάλλεται ως λόγος ακυρώσεως ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι ultra vires του Νόμου και, συγκεκριμένα, του εξουσιοδοτικού άρθρου 51(1) και (2), διότι συγκρούεται με τα άρθρα 33(2)(ε)(η) και 34(1) και (2) του Νόμου.
Το άρθρο 33(2)(ε)(η) έχει ως εξής:
“33. (2) Η μετάδοση διαφημίσεων και μηνυμάτων τηλεμπορίας από το σταθμό πρέπει να συνάδει ή, ανάλογα με την περίπτωση, να μην παραβιάζει τις πιο κάτω διατάξεις:
…………………………………………………………………………………………
(ε) Η διαφήμιση και η τηλεμπορία πρέπει να παρεμβάλλονται μεταξύ των εκπομπών. Τηρουμένων των διατάξεων των παραγράφων (στ) έως (θ) του εδαφίου αυτού, η διαφήμιση και η τηλεμπορία μπορούν να παρεμβάλλονται και κατά τη διάρκεια των εκπομπών, εφόσον δε θίγεται η αρτιότητα και η αξία των εκπομπών, λαμβανομένων υπόψη των φυσικών διακοπών του προγράμματος, καθώς και της διάρκειας και της φύσης του και εφόσον δε θίγονται τα δικαιώματα των δικαιούχων.
…………………………………………………………………………………………
(η) Όταν παρεμβάλλονται διαφημίσεις ή τηλεμπορικά μηνύματα σε εκπομπές άλλες από εκείνες που προβλέπονται στην παράγραφο (στ), πρέπει να παρέχεται διάστημα είκοσι τουλάχιστο λεπτών μεταξύ δύο διαδοχικών διακοπών κατά τη διάρκεια της εκπομπής.”
Το άρθρο 34(1) και (2) έχει ως εξής:
“34(1) Η αναλογία του χρόνου μετάδοσης που αφιερώνεται σε μήνυμα τηλεμπορίας, διαφημιστικά μηνύματα και λοιπές μορφές διαφήμισης, εκτός των χρονοθυρίδων ή τηλεμπορικών παραθύρων της τηλεμπορίας κατά την έννοια του άρθρου 34 Α, δεν πρέπει να υπερβαίνει το 20% του ημερήσιου χρόνου μετάδοσης. Ο χρόνος μετάδοσης των διαφημιστικών μηνυμάτων δεν πρέπει να υπερβαίνει το 15% του ημερήσιου χρόνου μετάδοσης.
(2) Η αναλογία του χρόνου μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων και μηνυμάτων τηλεμπορίας μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 20%”
Η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα έχει ως εξής:
“Διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος
Οι διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος για διαφημίσεις, τηλεμπορία και αναγγελίες προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών (trailers) δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα 3 ½ λεπτά.”
Η καταδίκη της αιτήτριας στηρίχθηκε πάνω στη βάση ότι οι διακοπές στο ενδιάμεσο των εκπομπών είχαν διάρκεια πέραν των 3 ½ λεπτών.
Ο προβαλλόμενος λόγος ακυρώσεως ευσταθεί.
Το άρθρο 33(2)(ε) του Νόμου, όχι μόνο δεν θέτει κανένα χρονικό περιορισμό στη διάρκεια της διαφήμισης που παρεμβάλλεται ή στις διακοπές για διαφημίσεις, αλλά, αντίθετα, εξαρτά τη διάρκειά τους από τις φυσικές διακοπές του προγράμματος καθώς και τη διάρκεια και τη φύση του προγράμματος και εφόσον δεν θίγονται τα δικαιώματα των δικαιούχων. Αν, επομένως, η φύση ή η διάρκεια του προγράμματος το επιτρέπει, τότε η διακοπή για διαφημίσεις μπορεί να είναι και μεγαλύτερη των 3 ½ λεπτών. Όμως, αντίθετα με το άρθρο 33(2)(ε) του Νόμου, η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα απαγορεύει να είναι πέραν των 3 ½ λεπτών η διακοπή για διαφημίσεις. Αν ο Νόμος ήθελε να θέσει συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό στη διάρκεια των διακοπών για διαφημίσεις, θα το έλεγε, κατά την άποψή μου, ρητά. Δεν θα εξαρτούσε τη διάρκεια των διακοπών για διαφημίσεις από τη διάρκεια και τη φύση του προγράμματος. Επομένως, η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι, στο σημείο αυτό, ultra vires του άρθρου 51(2)(ζ) του
Νόμου το οποίο δίδει εξουσιοδότηση στην Αρχή, με Κανονισμούς, και με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, να ρυθμίσει τις διακοπές για διαφημίσεις με την έκδοση Κώδικα διαφημίσεων. Αντίθετη ερμηνεία του άρθρου 51(2)(ζ) θα σήμαινε ότι ο νομοθέτης έδωσε στην Αρχή, με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, την εξουσία να καταργεί ή τροποποιεί, με Κανονισμούς, ρητές διατάξεις του Νόμου.Η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα συγκρούεται, επίσης, και με το άρθρο 34(2) του Νόμου. Το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφασή μου στην ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΙΜΙΤΕΔ ν. ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, Προσφυγή Αρ. 232/2002, 29.11.2002, είναι σχετικό:
“Και αυτός ο λόγος ευσταθεί. Εφαρμόζοντας την παράγραφο ΣΤ.3 του Κώδικα σημαίνει ότι στα 20 λεπτά εκπομπής επιτρέπεται διακοπή για διαφημίσεις μέχρι 3 ½ λεπτά, στα επόμενα 20 λεπτά επιτρέπεται διακοπή για διαφημίσεις μέχρι 3 ½ λεπτά και στα επόμενα 20 λεπτά επιτρέπεται διακοπή για διαφημίσεις μέχρι 3 ½ λεπτά. Δηλαδή, σε 1 ώρα (60 λεπτά) εκπομπής, σύμφωνα με την παράγραφο ΣΤ.3, επιτρέπονται διακοπές για
Ενόψει των πιο πάνω, η καταδίκη της αιτήτριας για τις 167 παραβάσεις της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα είναι ακυρωτέα. Δεδομένου δε ότι δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός μεταξύ των παραβάσεων για διαφημίσεις και των παραβάσεων για αναγγελίες συνεχών τηλεοπτικών εκπομπών (trailers) για παράβαση των οποίων βρέθηκε, επίσης, ένοχη η αιτήτρια και τιμωρήθηκε με διοικητικό πρόστιμο £Κ22.000 (και για τις δύο, δηλαδή, παραβάσεις μαζί), ολόκληρη η επίδικη απόφαση είναι ακυρωτέα.
Ενόψει του ότι, για τους λόγους που εξήγησα, ο πιο πάνω λόγος ακυρώσεως ευσταθεί, δεν θεωρώ χρήσιμο να επεκταθώ στην εξέταση των υπόλοιπων λόγων ακυρώσεως που προβάλλονται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ της αιτήτριας.
Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
Ρ. Γαβριηλίδης,
Δ.
/ΧΤΘ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο