ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
< I>(Υπόθεση Αρ. 42/2001)
20 Ιουνίου, 2003
[ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΖΗΝΩΝ ΜΕΡΚΗ ΛΙΜΙΤΕΔ
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ
- ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
- ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - -
Γ. Γεωργιάδης,
για τον Αιτητή.Στ. Θεοδούλου, για τους Καθ ΄ων η αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες της αποθήκης αποταμίευσης αρ. 5.122. Στις 4.6.1996, ενεργούντες ως εκτελωνιστές του Goran Miscevic, ιδιοκτήτη του αδασμολόγητου μεταχειρισμένου αυτοκινήτου τύπου NISSAN 300ZX με αριθμό εγγραφής 929V95 κατέθεσαν στο Τελωνείο Λεμεσού διασάφηση αποταμίευσης για φύλαξη του αυτοκινήτου στην αποθήκη τους χωρίς την καταβολή φόρων ή δασμών και εξέδωσαν πιστοποιητικό κατάθεσης.
Στις 6.5.97 οι αιτητές υπέβαλαν για λογαριασμό του πιο πάνω πελάτη τους το τελωνειακό έντυπο Τελ. 42 με αριθμό 5122/101/97 με το οποίο, ζητούσαν την μετακίνηση του πιο πάνω αυτοκινήτου από την Αποθήκη Αποταμίευσης 5.122 (των Αιτητών) στην Αποθήκη Αποταμίευσης 5.169 της εταιρείας New Di
amond Βonded. Η μετακίνηση εγκρίθηκε αυθημερόν από τον Ανώτερο Τελώνη Λεμεσού χωρίς την καταβολή δασμού ή φόρων.Είναι η θέση των αιτητών ότι το αυτοκίνητο, μεταφέρθηκε και παραδόθηκε για φύλαξη στην αποθήκη 5.169 και ότι ενυπόγραφη δήλωση παραλαβής του οχήματος εμπεριέχεται στο σχετικό τελωνειακό έντυπο αρ. 5.122 (ΕΝΤΑΛΜΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΑΠΟΘΗΚΗ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ Η ΑΔΕΙΟΥΧΟ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ). Λέγουν οι αιτητές ότι η παραλαβή του αυτοκινήτου για φύλαξη στην αποθήκη 5.169 επιμαρτυρείται και από σχετικό Δελτίο Παράδοσης.
Η θέση των καθ΄ ων η αίτηση επί του προκειμένου είναι ότι το αυτοκίνητο ουδέποτε παραλήφθηκε από τους ιδιοκτήτες της αποθήκης αποταμίευσης 5.169. Το αυτοκίνητο, βρέθηκε παράνομα στην κατοχή τρίτου προσώπου και κατασχέθηκε από τις Τελωνειακές Αρχές. Λέγουν συναφώς οι καθ΄ ων η αίτηση ότι οι αιτητές, παρέλειψαν να εξασφαλίσουν την επί του εντύπου 5.122 προβλεπόμενη βεβαίωση της παραλαβής του αυτοκινήτου και/ή αποδέχθηκαν, ως προσήκουσα παραλαβή, τη δήλωση παραλαβής την οποία υπέγραψε αναρμόδιο πρόσωπο.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι κατά το κρίσιμο χρόνο της μετακίνησης του αυτοκινήτου από την αποθήκη των αιτητών υπήρχε έγγραφο συνεχούς εγγύησης με αριθμό 107/90Α το οποίο κατέθεσαν οι αιτητές στο Τμήμα Τελωνείων σύμφωνα με τις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας. Το εν λόγω έγγραφο, κάλυπτε μεταξύ άλλων και την ασφαλή μεταφορά των εμπορευμάτων από την αποθήκη των αιτητών αρ. 5.122.
Η δηλοποίηση της κατάσχεσης του αυτοκινήτου δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερ. 21.7.00. Στη δημοσίευση αναφέρεται ότι ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου αναχώρησε από την Κύπρο στις 29.5.97 χωρίς να λάβει γνώση της κατάσχεσης του αυτοκινήτου και καθώς λέγουν οι καθ΄ ων η αίτηση στην ένστασή τους, αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είχε αποσταλεί στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου σημείωμα απαίτησης καταβολής των αναλογούντων δασμών και φόρων.
Ο Ανώτερος Τελωνειακός Λειτουργός Λεμεσού, με διπλοσυστημένη επιστολή του ημερ. 6.7.00 απαίτησε από τους αιτητές να καταβάλουν στο Τμήμα Τελωνείων το ποσό των ΛΚ13.408,00 ως δασμούς και φόρους σχετικά με το πιο πάνω αυτοκίνητο το οποίο ουδέποτε παραλήφθηκε από την Αποθήκη Αποταμίευσης 5.169. Στον υπολογισμό του πιο πάνω ποσού λήφθηκε υπόψη και η έκθεση εκτιμητή αναφορικά με ζημιές τις οποίες υπέστη το αυτοκίνητο κατά το χρονικό διάστημα που αυτό οδηγείτο νόμιμα από τον ιδιοκτήτη του.
Με επιστολή τους ημερ. 17.7.2000 οι αιτητές πληροφόρησαν τους καθ΄ ων η αίτηση ότι το εν λόγω αυτοκίνητο είχε παραδοθεί την 6.5.97 στην Αποθήκη Αποταμίευσης 5.169 και ως εκ τούτου δεν όφειλαν οποιοδήποτε ποσό δασμών και φόρων.
Το Τμήμα Τελωνείων, με τη διπλοσυστημένη επιστολή του ημερ. 31.10.00, που είναι το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής, πληροφόρησε τους αιτητές ότι το οφειλόμενο σχετικά με την υπόθεση ποσό, ανερχόταν στις ΛΚ13.212,00 και όχι ΛΚ13.408,00 όπως εκ παραδρομής υπολογίστηκε και απαιτήθηκε στο Σημείωμα Απαίτησης ημερ. 6.7.00. Το περιεχόμενο της πιο πάνω επιστολής ημερ. 31.10.00, παρατίθεται:
«Κύριοι,
Θέμα: Σημείωμα απαίτησης Α/Α 27/00 ημερομηνίας 6/7/2000
Αναφέρομαι στο πιο πάνω θέμα και επιθυμώ να σας πληροφορήσω ότι εκ παραδρομής σας έχει ζητηθεί η καταβολή ποσού £13.408.- αντί £13.212.- που είναι το ορθό.»
Με την παρούσα προσφυγή, οι αιτητές προσβάλλουν την απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση η οποία εμπεριέχεται στην προμνησθείσα επιστολή ημερ. 31.10.00 και ζητούν την ακύρωσή της.
Οι καθ΄ ων η αίτηση, ήγειραν δύο προδικαστικές ενστάσεις αναφορικά με το παραδεκτό της προσφυγής. Η πρώτη, διατυπώθηκε στο δικόγραφο της ένστασης και είναι ότι «η προσβαλλόμενη πράξη και/ή απόφαση δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη με την έννοια που αποδίδεται στον όρο από το άρθρο 146 του Συντάγματος αλλά είναι βεβαιωτική προγενέστερης πράξης και/ή απόφασης της αρμόδιας αρχής».
Η δεύτερη προδικαστική ένσταση, ηγέρθη στη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου των καθ΄ ων η αίτηση και άπτεται του καίριου θέματος της αρμοδιότητας του Δικαστηρίου. Προβάλλεται ισχυρισμός ότι το τελωνείο δεν προσδιόρισε ούτε και επέβαλε δασμούς/φόρους στους αιτητές στα πλαίσια της ενάσκησης νόμιμης εξουσίας. Η διεκδίκηση του συγκεκριμένου ποσού ανάγεται ή μάλλον απορρέει από σχέση ιδιωτικού δικαίου γιατί καθώς λέγουν, αφορά αξίωση αποζημιώσεων για ζημιά που προέκυψε ένεκα απώλειας εσόδων της Δημοκρατίας, τη διασφάλιση των οποίων εγγυήθηκαν οι αιτητές.
Πρώτα θα ασχοληθώ με τη δεύτερη προδικαστική ένσταση η οποία, καθώς έχει ειπωθεί, άπτεται της αρμοδιότητας του Δικαστηρίου και όπως θα δούμε στη συνέχεια, η επίλυση του προδικαστικού αυτού θέματος θα αποβεί καθοριστική για τα περαιτέρω.
Το ζήτημα συναρτάται με την επιστολή των καθ΄ ων η αίτηση προς τους αιτητές ημερ. 6.7.2000 με την οποία, ταυτίζεται το θέμα της προσβαλλόμενης απόφασης. Προκύπτει από το περιεχόμενο της εν λόγω επιστολής ότι οι καθ΄ ων η αίτηση, αξίωσαν από τους αιτητές την πληρωμή συγκεκριμένου ποσού για
οφειλόμενους φόρους και δασμούς. Γίνεται επίσης αναφορά σε υφιστάμενη δήλωση των αιτητών ότι για τη μεταφορά του αυτοκινήτου «θα ισχύει η εγγύηση με αριθμό 107/90». Στην επιστολή παρατίθεται επίσης η νομική βάση της απαίτησης. Αναφέρονται μεταξύ άλλων τα άρθρα 76(1)(3) του περί Τελωνείων και Φόρων Καταναλώσεως Νόμου του 1967 (Ν. 82/67).«76(1) Εάν καθ΄ οιονδήποτε χρόνον, αφ΄ ης εμπορεύματα ετέθησαν εις αποθήκην αποταμιεύσεως, και πριν ή ταύτα νομίμως μεταφερθώσιν εκ της αποθήκης συμφώνως τη περί τούτων κατατεθείση διασαφήσει, αποδειχθή ότι τα εμπορεύματα ελλείπουσιν ή ότι είναι ελλιπή και δεν αποδειχθή τω Διευθυντή ότι τούτο οφείλεται εις φυσικήν φθοράν ή μείωσιν ή ετέραν νόμιμον αιτίαν, ανεξαρτήτως της ποινής ή δημεύσεως, ήν τοιούτον έλλειμμα δυνατόν να επάγεται δυνάμει ετέρας διατάξεως του παρόντος Νόμου ο Διευθυντής δύναται να απαιτήση παρά του κατόχου της αποθήκης αποταμιεύσεως ή του ιδιοκτήτου των εμπορευμάτων, όπως καταβάλη πάραυτα αναφορικώς προς τα ελλείποντα εμπορεύματα ή την επί το ελάττον διαφοράν
, εν όλω ή εν μέρει, ως ήθελε καθορίσει κατά το δοκούν, τον αναλογούντα τοις εμπορεύμασι δασμόν ή φόρον ή εν τη περιπτώσει εμπορευμάτων αποταμιευθέντων επί τη επιστροφή του καταβληθέντος δασμού ή φόρου, άτινα δεν ηδύναντο κατά νόμον να διατεθώσιν προς εσωτερικήν κατανάλωσιν, ποσόν ίσον προς τον επιστραφέντα δασμόν ή φόρον:.................................. .................................................. ..............................................
76(3) Εν η περιπτώση επιτραπή κατά νόμον η μεταφορά εμπορευμάτων εξ αποθήκης αποταμιεύσεως άνευ της καταβολής του δασμού ή φόρου εις ετέραν αποθήκην ή εις έτερόν τι μέρος, το παρόν άρθρον, εξαιρουμένης της τεθειμένης τω εδαφίω (1) επιφυλάξεως, τυγχάνει εφαρμογής καθ΄ όσον αφορά εις τα εμπορεύματα ταύτα διαρκούσης της μεταφοράς των, ως εάν ταύτα ευρίσκοντο εισέτι εν αποθήκη αποταμιεύσεως:
Νοείται ότι παν ποσόν δυνάμει του εδαφίου (1) οφειλόμενον, αναφορικώς προς τα τοιαύτα εμπορεύματα, εισπράττεται μόνον εκ του ιδιοκτήτου των εμπορευμάτων.»
Το Τελωνείο Λεμεσού ενέκρινε την αίτηση των αιτητών για μετακίνηση του αυτοκινήτου από την αποθήκη τους σε άλλη Γενική Αποθήκη Αποταμίευσης με αριθμό 5.169 χωρίς την καταβολή δασμών ή φόρων. Σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 76(3) (ανωτέρω), κατά τη μεταφορά εμπορευμάτων από μια αποθήκη σε άλλη κλπ χωρίς την καταβολή δασμού ή φόρου διαρκούσης της μεταφοράς, τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 76(1) δηλαδή, τα εμπορεύματα θεωρούνται ως να ευρίσκονται ακόμα στην αποθήκη αποταμίευσης. Σύμφωνα όμως με την επιφύλαξη του άρθρου 76(3) (ανωτέρω) οποιοδήποτε ποσό οφείλεται αναφορικά με τα συγκεκριμένα εμπορεύματα εισπράττεται μόνο από τον ιδιοκτήτη των εμπορευμάτων.
Εκ των ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι οι καθ΄ ων η αίτηση δεν είχαν ούτε προκύπτει ότι είχαν πρόθεση να επιβάλουν φόρους ή δασμούς στους αιτητές για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο εφόσον οι ίδιοι δεν ήταν οι ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου και συνεπώς δεν μπορούσαν να καταστούν υποκείμενο τέτοιας φορολογίας. Η απαίτηση των καθ΄ ων η αίτηση αφορούσε εν προκειμένω την είσπραξη του συγκεκριμένου ποσού δυνάμει εγγυήσεως. Ανάλογο ήταν περίπου και το διάβημα των καθ΄ ων η αίτηση προς την ασφαλιστική εταιρεία Αιγίς η οποία, καθώς προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, απέρριψε την αξίωση.
Εχω τη γνώμη πως ότι η εν προκειμένω αξίωση του τελωνείου για καταβολή «οφειλόμενου» ποσού απορρέει από σύμβαση ιδιωτικού δικαίου και δεν συνιστά μονομερή έκφραση βούλησης διοικητικού οργάνου για επέλευση εννόμου αποτελέσματος.
Κατόπιν των ανωτέρω αποφαίνομαι ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη υποκείμενη στον αναθεωρητικό έλεγχο του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η προσφυγή κρίνεται απαράδεκτη και απορρίπτεται με έξοδα.
Α. Κραμβής, Δ.
ΣΦ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο