ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

3 Οκτωβρίου, 2003

[ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ,

ν.

1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ/Ή
2. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ/Ή
3. ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,

ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια προσβάλλει την εγκυρότητα Διατάγματος απαλλοτρίωσης ακίνητης ιδιοκτησίας της που βρίσκεται στο Στρόβολο.

Η αμφισβητούμενη απόφαση αποτελεί την τρίτη κατά συνέχεια απαλλοτρίωση του ίδιου κτήματος και μια σύντομη αναφορά στις προηγούμενες διαδικασίες κρίνεται σκόπιμη.

Η πρώτη γνωστοποίηση για την απαλλοτρίωση του κτήματος της αιτήτριας (με αριθμό εγγραφής 1166 στην ενορία Αγίου Βασιλείου Στροβόλου) δημοσιεύθηκε στις 15/3/91. Σκοπός της απαλλοτρίωσης ήταν η ανέγερση νέου σχολικού κτιρίου μέσης εκπαίδευσης. Μετά την απόρριψη των ενστάσεων της αιτήτριας στις 10/1/92 δημοσιεύθηκε το σχετικό Διάταγμα απαλλοτρίωσης. Η αιτήτρια καταχώρησε εναντίον του πιο πάνω διατάγματος την υπ’ αριθμό 278/92 προσφυγή. Ενώ εκκρεμούσε η εκδίκαση της προσφυγής, συμπληρώθηκε η ανέγερση του κτιρίου το οποίο άρχισε να λειτουργεί ως Γυμνάσιο. Στις 28/6/95 το Ανώτατο Δικαστήριο στην πρωτόδικη του δικαιοδοσία εξέδωσε ακυρωτική απόφαση στην πιο πάνω προσφυγή λόγω παράλειψης διεξαγωγής δέουσας έρευνας από την Υπουργική Επιτροπή, ελλιπούς αιτιολογίας και ανάμειξης άγνωστου οργάνου στη λήψη της σχετικής απόφασης.

Ευθύς αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης στην προσφυγή 278/92 και πιο συγκεκριμένα στις 7/7/95, οι καθ’ων η αίτηση προέβηκαν στη δημοσίευση Διατάγματος επίταξης για περίοδο ενός έτους με σκοπό την ανέγερση νέου σχολικού κτιρίου. Το πιο πάνω διάταγμα αμφισβητήθηκε από την αιτήτρια με την υπ’ αριθμό 722/95 προσφυγή. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην πρωτόδικη του δικαιοδοσία αποδέχθηκε στις 6/7/98 την προσφυγή αφού έκρινε ότι όταν εκδιδόταν το σχετικό διάταγμα το σχολικό κτίριο είχε ήδη ανεγερθεί και ως εκ τούτου ο σκοπός του διατάγματος δεν μπορούσε να ήταν η ανέγερση του σχολικού κτιρίου.

Οι καθ’ων η αίτηση προέβηκαν στη δημοσίευση νέας Γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης στις 11/4/97 (η οποία επαναδημοσιεύθηκε στις 8/5/98 λόγω της μη έγκαιρης έκδοσης του Διατάγματος απαλλοτρίωσης). Η αιτήτρια υπέβαλε ένσταση εναντίον του σκοπού της απαλλοτρίωσης, που είχε καθορισθεί τώρα ως “η λειτουργία Γυμνασίου στο Στρόβολο”. Η ένσταση απορρίφθηκε στις 25/9/98 από την Υπουργική Επιτροπή και στις 23/10/98 δημοσιεύθηκε το νέο Διάταγμα απαλλοτρίωσης, την εγκυρότητα του οποίου αμφισβητεί με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια.

Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι,

1. Η σχετική διοικητική απόφαση παραβιάζει το δεσμευτικό δικαστικό δεδικασμένο που δημιουργήθηκε με την απόφαση στην προσφυγή αρ. 278/92,
2. Η σχετική διοικητική απόφαση αποτελεί κατάχρηση εξουσίας και προϊόν πλάνης περί τα πράγματα λόγω έλλειψης της απαραίτητης προϋπόθεσης της απαλλοτρίωσης, δηλαδή του σκοπού δημόσιας ωφέλειας,
3. Η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε χωρίς να προηγηθεί επαρκής έρευνα και εξέταση των λόγων ένστασης της αιτήτριας και
4. Υπάρχει έλλειψη αιτιολογίας.

Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ’ων η αίτηση υπέβαλε στην ένσταση του τις τρεις πιο κάτω προδικαστικές ενστάσεις:

1. Η αιτήτρια απώλεσε το έννομο της συμφέρον αφού “συναίνεσε” στην επίδικη απαλλοτρίωση,
2. Η μόνη διαφορά μεταξύ των διαδίκων είναι το ύψος των αποζημιώσεων και
3. Η αιτήτρια κωλύεται να προχωρήσει με την παρούσα προσφυγή αφού δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητα του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας στο οποίο υπήρχε αναφορά για την ανέγερση του Γυμνασίου.

Οι προδικαστικές ενστάσεις δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Από τα στοιχεία που έχουν παρουσιασθεί φαίνεται ότι η αιτήτρια ουδέποτε “συναίνεσε” στην απαλλοτρίωση και το θέμα δεν περιορίζεται στο ύψος των αποζημιώσεων. Η αιτήτρια αμφισβήτησε την ορθότητα των γνωστοποιήσεων και των διαταγμάτων που είχαν δημοσιευθεί τόσο με ενστάσεις όσο και με τις προσφυγές που καταχώρησε και η σχετική εισήγηση κρίνεται ανεδαφική.

Στην ακυρωτική απόφαση της προσφυγής 278/92 της 28/6/95 τονίσθηκαν μεταξύ άλλων ότι,

1. Η Υπουργική Επιτροπή που διορίστηκε για την επανεξέταση του θέματος και υποβολή έκθεσης, ουδέποτε συνήλθε για να εξετάσει τις εισηγήσεις του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως,
2. Ήταν αδύνατη η διαπίστωση από ποιό όργανο είχε αποφασισθεί η προώθηση της απαλλοτρίωσης του επίδικου κτήματος,
3. Το Υπουργικό Συμβούλιο υιοθέτησε την εισήγηση για απαλλοτρίωση που υποβλήθηκε από άλλο όργανο από εκείνο που είχε διοριστεί για να εξετάσει το θέμα και
4. Κατά το χρόνο της απαλλοτρίωσης δεν είχαν ετοιμαστεί σχέδια για το προτεινόμενο έργο.

Οι ισχυρισμοί της αιτήτριας είναι βάσιμοι.

Όπως προκύπτει από τα πιο πάνω γεγονότα, μετά το ακυρωτικό αποτέλεσμα στην προσφυγή 278/92, η Διοίκηση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια νομιμοποίησης μιας παράνομης κατάστασης πραγμάτων, προχώρησε στην έκδοση του Διατάγματος επίταξης στις 7/7/95 με σκοπό την ανέγερση σχολικού κτιρίου το οποίο όμως είχε ήδη αποπερατωθεί. Ακολούθησε στις 8/5/98 η δημοσίευση της Γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης με διαφοροποιημένο σκοπό απαλλοτρίωσης. Η ένσταση που υποβλήθηκε εκ μέρους της αιτήτριας απορρίφθηκε από την Υπουργική Επιτροπή με τη σχετική απόφαση της 25/9/98. Το περιεχόμενο της είναι το πιο κάτω:

Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.