(2006) 4 ΑΑΔ 800
[*800]7 Σεπτεμβρίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 25, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΔΗΣ,
Αιτητής,
v.
ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ,
Καθ’ ων η Αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 821/2004)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Κατάργηση της δίκης της προσφυγής, λόγω ανάκλησης της προσβαλλομένης απόφασης και έκδοσης νέας ικανοποιούσας τον αιτητή ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε ότι δεν καταργήθηκε η δίκη στην κριθείσα περίπτωση, εν όψει και των νομολογηθέντων στη Δημοκρατία v. Ηρακλέους κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 630.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Δημοκρατία v. Ηρακλέους κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 630.
Προσφυγή.
Μ. Κυριακίδης, για τον Αιτητή.
Μ. Χ"Χριστοφής, για τους Καθ’ ων η Αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ενώ, με απόφαση των καθ’ ων η αίτηση, ο αιτητής είχε εξασφαλίσει άδεια διατήρησης επαγγελματι[*801]κού υποστατικού μέχρι τις 31.12.03, για να διατηρεί τη δισκοθήκη “Secrets” στη Λάρνακα, η έγκαιρη αίτησή του, πριν τη λήξη της άδειας, για έκδοση αντίστοιχης για το 2004, μετά από μεγάλη καθυστέρηση, κατά πλειοψηφία απορρίφθηκε στις 14.6.04. Επειδή, όπως εξηγήθηκε,
«. . . από τη λειτουργία της δισκοθήκης προκαλείται οχληρία στη γύρω περιοχή η οποία συνδέεται άμεσα με τη λειτουργία της και εξαιτίας αυτής επηρεάζονται δυσμενώς πάνω σε συνεχή βάση οι ανέσεις της περιοχής και οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων και κατ’ επέκταση και η ποιότητα της ζωής τους».
Στις 17.8.04 ο αιτητής άσκησε την παρούσα προσφυγή και, υπό δεδομένα που δεν χρειάζονται να μας απασχολήσουν, με νέα απόφασή τους ημερομηνίας 13.9.04, οι καθ’ ων η αίτηση, ουσιαστικά ανακαλώντας την προηγούμενη, εξέδωσαν άδεια για όλη την περίοδο από την 1.1.04 μέχρι τις 31.12.04.
Αυτή η εξέλιξη, κατά τους καθ’ ων η αίτηση, ήταν καταλυτικής σημασίας και με προδικαστική ένσταση υποστήριξαν πως η προσφυγή δεν είχε πλέον αντικείμενο. Ήταν διαφορετική η θέση του αιτητή και εκδηλώθηκε με αίτησή του για απόρριψη της προδικαστικής ένστασης ή και για άδεια προσαγωγής μαρτυρίας με ένορκες δηλώσεις, σε σχέση με τον ισχυρισμό του πως είχε στο μεταξύ υποστεί ζημιά την οποία, με την ένορκη δήλωση που συνόδευε την αίτησή του, απέδιδε, μεταξύ άλλων, στη διακοπή των εργασιών και λειτουργίας της επιχείρησης, στον επηρεασμό της καλής του φήμης αλλά και σε έξοδα διαφήμισης και ενημέρωσης του κοινού για το επανάνοιγμά της.
Δεν χρειάστηκε να εκδικαστεί αυτή η αίτηση. Αποσύρθηκε αφού οι καθ’ ων η αίτηση δήλωσαν πως απέσυραν την προδικαστική ένσταση. Εν τούτοις, το θέμα επανήλθε. Τροποποιήθηκε η ένσταση των καθ’ ων η αίτηση με την προσθήκη ορισμένων ισχυρισμών αλλά αφέθηκε σε αυτήν η αποσυρθείσα προδικαστική ένσταση. Και, στη διαμαρτυρία του αιτητή αλλά και τις περαιτέρω επεξηγήσεις του αναφορικά με ζημιά που πράγματι υπέστη, αντέτειναν πως δεν παραδέχθηκαν την ύπαρξη ζημιών και πως «η ορθή τοποθέτηση είναι ότι ενόψει των ισχυρισμών του αιτητή για ζημιές η υπόθεση αφέθη να συνεχιστεί». Πράγμα που, όπως προσθέτουν, δεν εμποδίζει το Δικαστήριο συμφυώς να κρίνει για το αντίθετο αφού, όπως υποστήριξαν, δεν υπήρξε καταγγελία του αιτητή ευθέως αναφερόμενη στην έλλειψη της επίμαχης άδειας.
[*802]Θα πρόκειται για παλινδρόμηση που δεν δικαιολογείται. Βέβαια το θέμα έχει δικαιοδοτική υφή αλλά τα πιο κάτω από την απόφαση της Ολομέλειας που εκδώσαμε στη Δημοκρατία v. Ηρακλέους κ.ά. (2004) 3 Α.Α.Δ. 630, είναι σχετικά:
«Οι εξελίξεις είχαν επιβεβαιώσει ότι και εξ αρχής θα μπορούσε να αξιολογηθεί ως πιθανότητα. Προδήλως επειδή δεν οριστικοποιήθηκε η όδευση που ο Επαρχιακός Μηχανικός είχε κατά νουν, στις 30/5/01 η Πολεοδομική Αρχή ενέκρινε νέα αίτηση των αιτητών και εξέδωσε την πολεοδομική άδεια. Ενημέρωσαν για την εξέλιξη οι εφεσίβλητοι αλλά πρότειναν τη συνέχιση της εκδίκασης της υπόθεσης αφού, όπως ανέφεραν, «υπήρξε ζημιογόνο κατάλοιπο που προέρχεται από αυτή την καθυστέρηση». Οι εφεσείοντες δεν αντέδρασαν. Δεν αντέτειναν οτιδήποτε και δεν ήταν η άποψή τους πως η δίκη θα έπρεπε να θεωρηθεί ως καταργηθείσα. Επανέλαβαν τους ισχυρισμούς τους επί της ουσίας, ο συνάδελφός μας πρωτοδίκως έκρινε διαφορετικά ακυρώνοντας την προσβληθείσα απόφαση και επιχειρούν τώρα οι εφεσείοντες να συζητήσουν την επάρκεια των όσων οι εφεσίβλητοι ανέφεραν. Υποστηρίζοντας με το σχετικό λόγο έφεσης πως τα περί το ζημιογόνο κατάλοιπο παρέμειναν στο επίπεδο του απλού ισχυρισμού και δεν στοιχειοθετήθηκαν. Χωρίς όμως και αναφορά στη νομολογία μας πως αρκεί η ύπαρξη ενδεχόμενου να είχε προκληθεί ζημιά. (Βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Ιωσηφίδης v. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 490). Η καθυστέρηση του ενός περίπου έτους, ως συναφής παράγοντας, ήταν δεδομένη και, πλέον, οποιαδήποτε άλλη εισήγηση, μη αναφερόμενη στη φύση του πράγματος αλλά στα όποια επ’ αυτού στοιχεία, θα έπρεπε να είχε τότε διατυπωθεί, για τα περαιτέρω. Αντ’ αυτού, οι εφεσείοντες ουσιαστικά συγκατένευσαν στην εξέταση της ουσίας της προσφυγής και δεν είναι επιτρεπτό τώρα να θέτουν θέμα στοιχειοθέτησης, έστω ισχυρισμού, την ορθότητα του οποίου δεν αμφισβήτησαν».
Βρισκόμαστε ακόμη στην πρωτόδικη διαδικασία αλλά το θέμα δεν διαφοροποιείται ως προς τη φυσιογνωμία του. Μάλιστα στην πραγματικότητα το ζήτημα του αντικειμένου της προσφυγής εδώ σφραγίστηκε με την επί τούτου διαδικασία, όταν μετά την απόσυρση της προδικαστικής ένστασης και, συνακολούθως, της αίτησης του αιτητή, έδωσα οδηγίες για τη συνέχιση της προσφυγής, όπως τη δέκτηκαν, εν πλήρη γνώσει, και οι καθ’ ων η αίτηση. Δεν θα επανάνοιγα το θέμα τουλάχιστον αφού, και εν προκειμένω, η θέση των καθ’ ων η αίτηση δεν αναφέρεται «στη φύση του πράγματος» αλλά [*803]«στα όποια επ’ αυτού στοιχεία».
Η αγόρευση για τους καθ’ ων η αίτηση δεν περιλάμβανε οτιδήποτε επί της ουσίας. Προβλήθηκαν ορισμένοι ισχυρισμοί στην ένστασή τους αλλά δεν έχει αναπτυχθεί συγκεκριμένη επιχειρηματολογία. Θα έλεγα ευλόγως αφού η νέα απόφαση, εκείνη της 13.9.04, παρέχουσα άδεια για ολόκληρο το 2004, ουσιαστικά εμπεριέχει αναγνώριση συνύπαρξης των απαιτουμένων για την έκδοσή της έκτοτε. Όπως και αναίρεση της θέσης των καθ’ ων η αίτηση στην ένστασή τους πως το πρόβλημα της οχληρίας για το οποίο παραπονέθηκαν οι γείτονες «παραμένει εφόσον οι προδιαγραφές του κτιρίου δεν είναι αυτές που είναι απαραίτητες για χρήση του υποστατικού ως δισκοθήκη».
Ούτως ή άλλως, ο αιτητής παραπέμπει σε στοιχεία του φακέλου αναιρετικά της διαπίστωσης πως προκαλείτο οχληρία, και όπως σημείωσα, δεν υπάρχει αντίλογος που να στηρίζεται σε οτιδήποτε άλλο από το φάκελο.
Στην επιστολή που στάληκε στον αιτητή, ημερ. 25.6.04, προστέθηκε και η φράση «δεν υπάρχει επίσης πιστοποιητικό καταλληλότητας των εγκαταστάσεων». Δεν υπάρχει τέτοιου περιεχομένου αιτιολογία στα πρακτικά της συνεδρίας ημερ. 14.6.04 και δεν θα με απασχολήσει το θέμα. Εν πάση περιπτώσει παρέμειναν αναπάντητοι οι ισχυρισμοί του αιτητή πως καταχρηστικώς οι καθ’ ων η αίτηση, επειδή στη δισκοθήκη σύχναζαν ομοφυλόφιλοι, ενώ υπήρχαν όλα τα προαπαιτούμενα και για το πιστοποιητικό, καθυστερούσαν οτιδήποτε αφορούσε στην προώθηση της αίτησής του.
Η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
H προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο