(2007) 4 ΑΑΔ 94
[*94]16 Φεβρουαρίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «Ο ΛΟΓΟΣ» Ο.Ε.,
Αιτητές,
v.
ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ’ ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1629/2005)
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ― Διαφημίσεις ― Ερμηνεία της παραγράφου Δ.10(1β) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000) ― Υπαγωγή της διάταξης τόσο στις πρόνοιες του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου αρ. 7(Ι)/98 (άρθρα 29, 33, 34 και 51) όσο και στο άρθρο 19 του Συντάγματος ― Κρίση της νομιμότητας της διαπίστωσης της παράβασης που καταλογίστηκε στην κριθείσα περίπτωση και της διοικητικής ποινής που επιβλήθηκε.
Οι αιτητές προσέφυγαν κατά της απόφασης καταδίκης τους καθώς και της επιβληθείσας ποινής, για παράβαση του Κώδικα Διαφημίσεων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Το ζήτημα ερμηνείας νόμου και κανονισμών, το οποίο συζήτησαν οι αιτητές, αφορά στην παράγραφο Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, η οποία παραπέμπει στο εδάφιο (3) του άρθρου 34 του Ν.7(Ι)/98. Οι αιτητές παραπονέθηκαν για το ότι το άρθρο 34(4) του Νόμου, προβλέπει διαφορετικό ωράριο απαγόρευσης, λίγο αυστηρότερο από εκείνο που ορίζεται στον Καν. 2(1) για την «οικογενειακή ζώνη». Η επιλογή όμως του περιεχομένου νομοθετικής διά[*95]ταξης, η συνταγματικότητα της οποίας δεν προσβάλλεται, δεν εξετάζεται από το Δικαστήριο. Οι δυσμενείς επιδράσεις αναφέρονται στις διαφημίσεις, η ρύθμιση των οποίων σκοπείται με την παράγραφο Δ.10(ιβ) και όχι στα προϊόντα για τα οποία άλλωστε χρειάζεται ένας άλλου είδους μηχανισμός και αξιολόγηση σε άλλη βάση για να διαπιστώσει κανείς αν μπορεί να βλάψουν.
2. Οι Κανονισμοί, στους οποίους περιλαμβάνεται ο Κώδικας Διαφημίσεων, εκδόθηκαν με βάση το άρθρο 51(1) και (2)(ζ) του Νόμου. Η νομοθετική εξουσιοδότηση για την ετοιμασία Κώδικα, συνοδεύεται από διατάξεις οι οποίες ρητώς προβλέπουν για την προστασία των παιδιών και των ανηλίκων. Στο άρθρο 29 γίνεται πρόνοια γενικά για τα προγράμματα και στο άρθρο 33(7) πιο συγκεκριμένα για τις διαφημίσεις. Ο Νόμος θέτει λοιπόν τις ουσιώδες κατευθυντήριες γραμμές και ο Κανονισμός δεν υπερβαίνει εν προκειμένω το τεθέν πλαίσιο.
3. Σε σχέση με το διοικητικό πρόστιμο που μπορεί να επιβληθεί για την παράβαση Κανονισμού, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου απεφάνθη, ύστερα από διχογνωμία η οποία σημειώθηκε σε πρωτόδικες αποφάσεις, ότι το άρθρο 3(2) προβλέπει ότι αυτό επιβάλλεται για κάθε ημέρα, όχι για κάθε παράβαση. Στην παρούσα περίπτωση η Αρχή καθόρισε το διοικητικό πρόστιμο με αναφορά στην κάθε ημερομηνία. Ως προς το ύψος του προστίμου, προδήλως η Αρχή, προβαίνοντας σε εκτιμήσεις, ενήργησε μέσα στα όρια της λογικής. Είναι επαρκώς αιτιολογημένη τόσο η κατάληξη της Αρχής ότι οι αιτητές παρέβησαν τον Κώδικα όσο και οι κυρώσεις τις οποίες η Αρχή επέβαλε.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (2005) 3 Α.Α.Δ. 558.
Προσφυγή.
Α. Χατζηπαναγιώτου, για τους Αιτητές.
Α. Ευαγγέλου, για την Καθ’ ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKOΛAOY, Δ.: Υποβλήθηκαν στην Αρχή Ραδιοτηλεόρασης [*96]Κύπρου παράπονα σχετικώς με την προβολή, από 11 μέχρι 15 Σεπτεμβρίου 2004, διαφήμισης αυτοκινήτου. Μετέδωσαν τη διαφήμιση παγκύπριοι τηλεοπτικοί σταθμοί, ένας από τους οποίους ήταν και εκείνος των αιτητών. Ακολούθησε διερεύνηση από λειτουργό της Αρχής και σε σημείωμα το οποίο ετοίμασε, ημερ. 16 Σεπτεμβρίου 2004, περιέγραψε τη διαφήμιση ως εξής:
«Συγκεκριμένα, ένα νεαρό ζευγάρι κατευθύνεται με το αυτοκίνητο του (TOYOTA COROLLA) στο δάσος. Εκεί αφού κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο ανάβουν φωτιά για να ζεσταθούν. Ξαφνικά ακούγεται θόρυβος και διάφορα τέρατα με μεγάλα δόντια, νύχια και τρομακτικά πρόσωπα ξεπετάγονται πίσω από τα δέντρα. Το ζευγάρι ουρλιάζοντας τρέχει να σωθεί καθώς τα τέρατα τους καταδιώκουν για να τους κατασπαράξουν. Μετά από κυνηγητό οι δύο νέοι καταφέρνουν να μπουν στο αυτοκίνητο και να ασφαλίσουν τις πόρτες. Τα τέρατα συνεχίζουν να κτυπούν και να ταρακουνούν το αυτοκίνητο με απίστευτη αγριότητα ενώ η κοπέλα ουρλιάζει από φόβο. Ο νεαρός συνοδός της προσπαθεί να ξεκινήσει το αυτοκίνητο για να διαφύγουν χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Τότε γυρνά προς την κοπέλα και της λέει: “Μην ανησυχείς. Είναι όνειρο. Έχεις ξαναδεί COROLLA που δεν ξεκινά”; Η διαφήμιση τελειώνει με τη νεαρή κοπέλα να συνεχίζει να φωνάζει ενώ τα τέρατα συνεχίζουν να κτυπούν το αυτοκίνητο τους.»
Η λειτουργός εισηγήθηκε, ως πιο άμεσο τρόπο επέμβασης της Αρχής, την έκδοση εγκυκλίου προς τους σταθμούς με οδηγίες ή σύσταση, βάσει του Άρθρου 3(2)(β) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν. 7(Ι)/98 όπως είχε τροποποιηθεί), για τον τερματισμό ή την αλλαγή της ώρας μετάδοσης της διαφήμισης.
Σε συνεδρία, ημερ. 22 Σεπτεμβρίου 2004, η Αρχή αποφάσισε να σταλεί γενική εγκύκλιος προς όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς με την οποία να επισύρεται η προσοχή τους στον Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, ιδιαίτερα στην ώρα μετάδοσης διαφημίσεων οι οποίες μπορεί να βλάψουν, αναστατώσουν ή φοβίσουν τα παιδιά. Αποφάσισε όμως συνάμα και την προώθηση της εξέτασης των παραβάσεων, όπως ορίζει ο Καν. 42(6) των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000). Κατ’ ακολουθίαν, στις 23 Σεπτεμβρίου 2004, στάληκε η Εγκύκλιος Αρ. 4/2004 (με διόρθωση στις 30 Σεπτεμβρίου 2004) και με επιστολή ημερ. 24 Σεπτεμβρίου 2004 πληροφόρησαν τους αιτητές για τη διε[*97]ρεύνηση πιθανών παραβάσεων, όπως και για το δικαίωμα τους είτε να υποβάλουν γραπτώς εξηγήσεις ή παραστάσεις είτε να εκπροσωπηθούν κατά την εξέταση της υπόθεσης.
Οι αιτητές εξέθεσαν γραπτώς τις απόψεις τους με επιστολή των δικηγόρων τους, ημερ. 11 Οκτωβρίου 2004. Εξέφρασαν εν πρώτοις ευαισθησία στο θέμα και, όπως εξήγησαν, προτού ακόμα πληροφορηθούν από την Αρχή για το πρόβλημα εξέφρασαν στους πελάτες τους επιφυλάξεις για τη διαφήμιση:
«Από τις πρώτες προβολές του διαφημιστικού αυτού μηνύματος, ο Σταθμός των πελατών μας ενεργώντας, όπως πάντοτε, με αυστηρό πνεύμα ελέγχου του περιεχομένου των προβαλλόμενων προγραμμάτων του, ώστε να είναι μέσα στα πλαίσια του Νόμου και των Κανονισμών της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης, εξέφρασε προς τους διαφημιζόμενους πελάτες κάποιες επιφυλάξεις, για το κατά πόσο το περιεχόμενο του μηνύματος, ήταν μέσα στα αυστηρά πλαίσια και το πνεύμα, του Σταθμού, και στο κατά πόσο δεν εξέφευγε των ευαισθησιών του έναντι των ανήλικων τηλεθεατών.
Οι πελάτες του Σταθμού, που ήταν η εταιρεία “Dickran Ouzounian Co. L.t.d” τον διαβεβαίωσαν ότι η ίδια διαφήμιση προβάλλετο και προβάλλεται παράλληλα και σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να παρουσιάζεται οποιοδήποτε πρόβλημα.
Εν τούτοις ο Σταθμός των πελατών μας ζήτησε, εάν ήταν δυνατό, να τον εφοδιάσουν με άλλο διαφημιστικό τηλεμήνυμα για προβολή του αυτοκινήτου τους προς αποφυγή οποιωνδήποτε προβλημάτων.
Πράγματι η ιδιοκτήτρια Εταιρεία, του διαφημιζομένου αυτοκινήτου, ετοίμασε άλλο φιλμάκι με το οποίο αντικατέστησε το υπό αναφοράν.»
Εν συνεχεία όμως, χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά υπερβολική την άποψη πως η διαφήμιση θα μπορούσε να βλάψει, να αναστατώσει ή να φοβίσει τα παιδιά, και προχώρησαν λέγοντας ότι:
«Στα παιδικά έργα κινουμένων σχεδίων γίνονται ολόκληρες μάχες και σκοτωμοί, που πολλές φορές μεταφέρουν την εικόνα πραγματικών γεγονότων και πραγματικής μάχης, και ενώ αυτού του είδους παραγωγές προβάλλονται μέσα στην οικογενειακή ζώνη, ουδέποτε τέθηκε θέμα απαγόρευσης τους.
Το διαφημιστικό μήνυμα για το οποίο γίνεται αυτεπάγγελτη [*98]εξέταση, δείχνει καθαρά ότι πρόκειται για περιορισμένης παρουσίας φανταστικά, τεχνητά δημιουργήματα παρόμοιας φύσης, που και ο πλέον μικρός στην ηλικία, δύναται να αντιληφθεί ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν να προκαλέσουν φόβο σε κανέναν.
Η αγορά δε είναι γεμάτη από μοντέλα τέτοιου είδους φανταστικών – τεχνιτών δημιουργημάτων, τα οποία μάλιστα οι μικροί τα αγαπούν και τα αγοράζουν γιατί τα έχουν ως πρότυπα δύναμης και ηρωισμού.
Από τα πιο πάνω, συνάγεται ότι το προβληθέν διαφημιστικό μήνυμα από το τηλεοπτικό σταθμό των πελατών μας, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα φιλμάκι χιουμοριστικού χαρακτήρα και περιεχομένου, και όχι ως αντιβαίνοντος οποιεσδήποτε διατάξεις του Κώδικα Διαφημίσεων.»
Η Αρχή εξέτασε την περίπτωση σε συνεδρία ημερ. 2 Φεβρουαρίου 2005. Τα αντικειμενικά στοιχεία δεν αμφισβητήθηκαν και για το περιεχόμενο της διαφήμισης η Αρχή διαμόρφωσε δική της άποψη από βιντεοκασέττα. Αφού έλαβε υπόψη και τις γραπτές εξηγήσεις του σταθμού και σημείωσε ότι η προστασία των ανηλίκων αποτελεί πρωταρχική της μέριμνα, η Αρχή έκρινε κατά πλειοψηφίαν ότι υπήρξαν οι ακόλουθες οκτώ παραβάσεις:
«Στις 11.09.04 μεταξύ των ωρών 14:50-15:00, 21:00-21:05 και 22:00-22:05, στις 13.09.04 μεταξύ των ωρών 19:10-19:20, 20:50-20:55 και 21:55-22:00, στις 14.09.04 μεταξύ των ωρών 20:50-21:00, και στις 15.09.04 μεταξύ των ωρών 20:50-20:55 (υποστοιχεία 2, 4, 6, 9, 11, 13, 15 και 19) μεταδόθηκε διαφήμιση του αυτοκινήτου “TOYOTA COROLLA” η οποία μπορεί να βλάψει, να αναστατώσει ή να φοβίσει τα παδιά κατά παράβαση της παραγράφου Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000).»
Ενόψει αυτής της κατάληξης η Αρχή έδωσε στους αιτητές την ευκαιρία να προβούν σε παραστάσεις αναφορικά με την επιβολή κυρώσεων. Οι αιτητές υπέβαλαν τις απόψεις τους γραπτώς, με επιστολή των δικηγόρων τους ημερ. 20 Απριλίου 2005. Επανέλαβαν την ευαισθησία τους και υπενθύμισαν την πρωτοβουλία που είχαν αναπτύξει επί του προκειμένου, επιμένοντας όμως και πάλι ότι τα [*99]παιδιά σήμερα δεν ταράζονται τόσο εύκολα:
«Είναι γεγονός ότι τα σημερινά παιδιά εκτίθενται καθημερινά σε πληθώρα πληροφοριών και εικόνων, παρακολουθούν παιδικές εκπομπές με πρωταγωνιστές ανάλογα ή και πολύ πιο ακαλαίσθητα πολλές φορές δημιουργήματα της επιστημονικής φαντασίας και αρέσκονται σε ηλεκτρονικά και άλλα παιχνίδια που αναπαριστούν κάθες είδους μάχες και αγριότητες. Όταν σήμερα το πλέον δημοφιλές παιδικό βιβλίο σύμφωνα με επίσημους δείκτες πωλήσεων, είναι οι περιπέτειες του μικρού μάγου “Harry Potter” στο οποίο πρωταγωνιστούν ποικίλα τερατώδη πλάσματα του μαγικού κόσμου, είναι πραγματικά δύσκολο να καταφέρει κάποιος να αντιληφθεί τι είναι ικανό να ταράξει και πόσο μάλλον να τρομάζει ένα παιδί της σημερινής εποχής και κοινωνίας.»
Με κατά πλειοψηφία απόφαση η οποία λήφθηκε σε συνεδρία ημερ. 26 Οκτωβρίου 2005 η Αρχή, αφού έλαβε ιδιαίτερα υπόψη και το ότι «ο σταθμός κατέβαλε συνειδητή προσπάθεια αυτορύθμισης και σταμάτησε τη μετάδοση της εν λόγω διαφήμισης», επέβαλε συνολικό διοικητικό πρόστιμο £2.400 ως ακολούθως:
«Για τις παραβάσεις που έγιναν στις 11.9.2004 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των £900 όπως αναφέρεται πιο κάτω:
- Για τις παραβάσεις της παραγράφου Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000) (υποστοιχεία 2, 4 και 6), το διοικητικό πρόστιμο των £900, ήτοι £300 για κάθε υποστοιχείο.
Για τις παραβάσεις που έγιναν στις 13.9.2004 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των £900 όπως αναφέρεται πιο κάτω:
- Για τις παραβάσεις της παραγράφου Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000) (υποστοιχεία 9, 11 και 13), το διοικητικό πρόστιμο των £900, ήτοι £300 για κάθε υποστοιχείο.
Για την παράβαση της παραγράφου Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χο[*100]ρηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000) (υποστοιχείο 15) που έγινε στις 14.9.2004 το διοικητικό πρόστιμο των £300.
Για την παράβαση της παραγράφου Δ.10(ιβ) του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π. 10/2000) (υποστοιχείο 19) που έγινε στις 15.9.2004 το διοικητικό πρόστιμο των £300.»
Με την προσφυγή τους οι αιτητές προβάλλουν (α) ότι εσφαλμένα ερμηνεύτηκε και εφαρμόστηκε ο Ν. 7(Ι)/98 (όπως τροποποιήθηκε), το ίδιο και οι δυνάμει αυτού εκδοθέντες Κανονισμοί· (β) ότι η παράγραφος Δ.10(ιβ) του Κώδικα, στο Παράρτημα ΙΧ των Κανονισμών, είναι ultra vires του Νόμου· (γ) ότι η Αρχή παρέβη τις αρχές της χρηστής διοίκησης και της καλής πίστης· (δ) ότι επιβλήθηκε διοικητικό πρόστιμο για κάθε μια από τις παραβάσεις αντί για κάθε ημέρα, και τούτο κατά παράβαση του Άρθρου 3(2) του Νόμου· (ε) ότι το διοικητικό πρόστιμο ήταν υπέρμετρα υψηλό, παραβιάζοντας την αρχή της αναλογικότητας· και (στ) ότι η αιτιολογία ήταν ελαττωματική. Τέθηκε και ζήτημα σύνθεσης της Αρχής σε σχέση με τις δύο από τις τρεις συνεδρίες, αλλά στο στάδιο των διευκρινίσεων, ύστερα από στοιχεία που παρουσίασε η Αρχή, οι αιτητές το απέσυραν.
Το ζήτημα ερμηνείας νόμου και κανονισμών, το οποίο συζητούν οι αιτητές, αφορά στην παράγραφο Δ.10(ιβ) του Κώδικα, η οποία παραπέμπει στο εδάφιο (3) του Άρθρου 34. Επισημαίνουν κατ’ αρχάς ότι το αρχικό εδάφιο (3) αναριθμήθηκε σε εδάφιο (4) χωρίς ανάλογη αναρίθμηση στην παράγραφο Δ.10(ιβ). Πρόκειτο, κατά τη γνώμη μου, για μη ουσιώδη αριθμητική ανακολουθία στην οποία ορθά ο συνήγορος των αιτητών εν τέλει δεν απέδωσε σημασία. Έπειτα, οι αιτητές παραπονούνται για το ότι το Άρθρο 34(4) του Νόμου προβλέπει διαφορετικό ωράριο απαγόρευσης, λίγο αυστηρότερο από εκείνο που ορίζεται στον Καν. 2(1) για την «οικογενειακή ζώνη». Η επιλογή όμως του περιεχομένου νομοθετικής διάταξης, η συνταγματικότητα της οποίας δεν προσβάλλεται, δεν εξετάζεται από το Δικαστήριο.
Η θέση των αιτητών περί εσφαλμένης ερμηνείας του Νόμου και των Κανονισμών αφορά βασικά στη διατύπωση της παραγράφου Δ.10(ιβ), συγκεκριμένα στην αναφορική αντωνυμία «που». Η [*101]Αρχή θεώρησε το «που» να αναφέρεται στη διαφήμιση ως την αιτία δυσμενούς για τα παιδιά επίδρασης, όχι στο διαφημισθέν προϊόν, ενώ οι αιτητές εισηγούνται ότι προκύπτει ασάφεια, αφού μπορεί εξίσου να αναφέρεται στα προϊόντα σε σχέση με τα οποία δεν υπήρχε στην προκείμενη περίπτωση πρόβλημα. Κατά την άποψή μου, οι εν λόγω δυσμενείς επιδράσεις αναφέρονται στις διαφημίσεις, η ρύθμιση των οποίων σκοπείται με την εν λόγω παράγραφο και όχι στα προϊόντα για τα οποία άλλωστε χρειάζεται ένας άλλου είδους μηχανισμός και αξιολόγηση σε άλλη βάση για να διαπιστώσει κανείς αν μπορεί να βλάψουν.
Αναφορικά με το ultra vires ζήτημα οι αιτητές επισημαίνουν, ορθά βέβαια, ότι η εμπορική διαφήμιση καλύπτεται από το δικαίωμα λόγου και γενικότερα της έκφρασης, βάσει του Άρθρου 19 του Συντάγματος, και ότι δεν χωρεί περιορισμός αυτού του δικαιώματος χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση. Έχουν όμως την άποψη ότι η ρύθμιση η οποία γίνεται με την παράγραφο Δ.10(ιβ) του Κώδικα δεν είναι εν προκειμένω έγκυρη διότι γίνεται με δευτερογενή νομοθεσία, αντί με πρωτογενή. Ζήτημα όμως αντισυνταγματικότητας δεν τίθεται με την προσφυγή. Οι Κανονισμοί, στους οποίους περιλαμβάνεται ο Κώδικας, εκδόθηκαν με βάση το Άρθρο 51(1) και (2)(ζ) του Νόμου. Προβλέπεται ότι:
«51. – (1) Για την καλύτερη εφαρμογή του παρόντος Νόμου η Αρχή εκδίδει, με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, Κανονισμούς.
(2) Χωρίς να επηρεάζεται η γενικότητα του εδαφίου (1) οι Κανονισμοί μπορούν να ρυθμίζουν τα πιο κάτω θέματα:
……………………………………………………………………
(ζ) Κώδικα που να διέπει με λεπτομέρεια τα των διαφημίσεων, ο οποίος ετοιμάζεται από την Αρχή έπειτα από διαβουλεύσεις με το Σύνδεσμο Διαφημιστών.»
Είναι κατά τη γνώμη μου σημαντικό ότι η προεκτεθείσα νομοθετική εξουσιοδότηση για την ετοιμασία Κώδικα συνοδεύεται από διατάξεις οι οποίες ρητώς προβλέπουν για την προστασία των παιδιών και των ανηλίκων. Στο Άρθρο 29 γίνεται πρόνοια γενικά για τα προγράμματα και στο Άρθρο 33(7) πιο συγκεκριμένα για τις διαφημίσεις. Ο Νόμος θέτει λοιπόν τις ουσιώδες κατευθυντήριες γραμμές σε ό,τι αφορά τον περιορισμό του εν λόγω δικαιώματος και ο Κανονισμός δεν εκβαίνει εν προκειμένω το τεθέν πλαίσιο.
Το παράπονο των αιτητών για παράβαση των αρχών της χρη[*102]στής διοίκησης και της καλής πίστης συνίσταται βασικά στο ότι η Αρχή δεν περιορίστηκε στην έκδοση εγκυκλίου προς τους σταθμούς όπως είχε εισηγηθεί η λειτουργός, αλλά προχώρησε και σε διαδικασία η οποία απέληξε στην επιβολή κυρώσεων. Δεν δικαιολογείται το παράπονο. Η Αρχή είχε κάθε δικαίωμα, ασκώντας διακριτική εξουσία, να σχηματίσει δική της άποψη και να ενεργήσει ανάλογα.
Σε σχέση με το διοικητικό πρόστιμο που μπορεί να επιβληθεί για την παράβαση Κανονισμού, η Ολομέλεια απεφάνθη, ύστερα από διχογνωμία η οποία σημειώθηκε σε πρωτόδικες αποφάσεις, ότι το Άρθρο 3(2) προβλέπει ότι αυτό επιβάλλεται για κάθε ημέρα, όχι για κάθε παράβαση: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (2005) 3 Α.Α.Δ. 558.
Στην παρούσα περίπτωση η Αρχή μου φαίνεται να καθόρισε το διοικητικό πρόστιμο με αναφορά στην κάθε ημερομηνία. Το ότι εν συνεχεία, για δύο από τις ημερομηνίες, 11 Σεπτεμβρίου 2004 και 13 Σεπτεμβρίου 2004, η Αρχή πρόσθεσε και λεπτομέρειες για να εξηγήσει το αποτέλεσμα δεν θεωρώ ότι αποτελεί πλημμέλεια. Ως προς το ύψος του προστίμου θεωρώ ότι προδήλως η Αρχή, προβαίνοντας σε εκτιμήσεις ενήργησε μέσα στα όρια της λογικής.
Απομένει το ζήτημα της αιτιολογίας. Δεν συμμερίζομαι την άποψη των αιτητών περί ελαττωματικότητας. Θεωρώ επαρκώς αιτιολογημένη τόσο την κατάληξη της Αρχής ότι οι αιτητές παρέβησαν τον Κώδικα όσο και τις κυρώσεις τις οποίες η Αρχή επέβαλε.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο