(2007) 4 ΑΑΔ 809
[*809]27 Νοεμβρίου, 2007
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΙΑ,
Αιτητής,
v.
ΑΡΧΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ’ ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 604/2006)
Έννομο Συμφέρον ― Υπαλλήλου, να προσβάλει την αποκατάσταση συναδέλφου του, η οποία διενεργήθηκε δυνάμει του άρθρου 45 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου 1/90, επειδή μετά από ακυρωτική δικαστική απόφαση, δεν επαναπροήχθη στην επανεξέταση.
Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου ― Υπάλληλος ― Αποκατάσταση υπαλλήλου μετά από ακυρωτική δικαστική απόφαση ― Διενέργεια της αποκατάστασης, σύμφωνα με το άρθρο 45 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου 1/90 ― Η αποκατάσταση κρίθηκε νόμιμη στην εξετασθείσα υπόθεση.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της κατάληψης της θέσης Βαφέα (η οποία στη συνέχεια μετονομάστηκε σε θέση Ξυλουργού) από το ενδιαφερόμενο μέρος, η οποία διενεργήθηκε με διαδικασία αποκατάστασης, βάσει του άρθρου 45 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου αρ. 1/90.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Ο Αιτητής για να έχει έννομο συμφέρον, εν προκειμένω, θα πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις του Νόμου για αποκατάσταση. Όμως δεν τις πληροί, αφού ούτε προήχθη, ούτε και οποιαδήποτε προαγωγή του ακυρώθηκε, ώστε να δικαιούται και ο ίδιος σε αποκατάσταση δυνάμει του άρθρου 45 του Ν.1/90. Η διαδικασία αποκατάστασης είναι μια εντελώς ανεξάρτητη διαδικασία και η Διοίκηση εφαρμόζοντάς την στην προκειμένη περίπτωση, δεν είχε καμία [*810]υποχρέωση είτε να καλέσει τον Αιτητή σε συνέντευξη, είτε να τον συγκρίνει με το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
2. Σε κάθε περίπτωση, θέσεις προαγωγής και πρώτου διορισμού, όπως είναι η παρούσα, πληρούνται σύμφωνα με τα τρία επίπεδα που θέτει ο Κανονισμός 13(2) των περί Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (Όροι Υπηρεσίας) Κανονισμών του 1986 (Κ.Δ.Π. 291/86), όπως αυτοί ερμηνεύτηκαν σε συνδυασμό με τον Κανονισμό 11. Επίσης, το άρθρο 45 προβλέπει για πλήρωση θέσης στην οποία το Ενδιαφερόμενο Μέρος «κατά πάσα λογική πιθανότητα θα προαγόταν, αν δεν γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε». Επομένως, το Ενδιαφερόμενο Μέρος, αν δεν προαγόταν στη θέση Ξυλουργού στις 30.3.2004, κατά πάσα πιθανότητα θα διεκδικούσε την επόμενη θέση Βαφέα, για την οποία είχε τα προσόντα και η οποία πληρώθηκε την 1.9.2004.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Γεωργιάδης ν. Α.Η.Κ. (1996) 3 Α.Α.Δ. 249,
Χατζηχάννας ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 658,
Γιάλλουρος ν. Α.Η.Κ. (1997) 3 Α.Α.Δ. 403.
Προσφυγή.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Κ. Στιβαρού, για την Καθ’ ης η αίτηση.
Γ. Μιλτιάδους, για το Ενδιαφερόμενο Πρόσωπο.
Cur. adv. vult.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Ο Αιτητής και το Ενδιαφερόμενο Μέρος, Μιχάλης Μιλτιάδους, προσλήφθηκαν στην υπηρεσία της καθ’ ης η αίτηση, την 1.2.2001 και 1.11.2002 αντίστοιχα, στη θέση εργάτη.
Στις 21.3.2003 κυκλοφόρησε γνωστοποίηση για την πλήρωση διαφόρων θέσεων, περιλαμβανομένης και μιας θέσης Ξυλουργού στον Ηλεκτροπαραγωγό Σταθμό Βασιλικού. Μεταξύ των 5 προσώπων που αποτάθηκαν για τη θέση, ήταν ο Αιτητής και το Ενδια[*811]φερόμενο Μέρος.
Το θέμα επιλήφθηκε αρχικά η Μεικτή Συμβουλευτική Επιτροπή Επιλογής για Προαγωγή Γραφειακού και Τεχνικού Προσωπικού της Αρχής, η οποία σε συνεδρία της στις 17.6.2003, αποφάσισε κατά πλειοψηφία να εισηγηθεί τους υποψηφίους Χρ. Κυπριανού, Λοΐζο Νούρου και το Ενδιαφερόμενο Μέρος, τους οποίους και εισηγήθηκε στη Συμβουλευτική Υποεπιτροπή για Θέματα Προσωπικού, ως τους επικρατέστερους. Ένα μέλος της Επιτροπής εισηγήθηκε τον Αιτητή αντί του Ενδιαφερόμενου Μέρους.
Η Συμβουλευτική Υποεπιτροπή για Θέματα Προσωπικού, η οποία εξέτασε το θέμα στη συνέχεια, αφού μελέτησε τα ενώπιον της στοιχεία, στις 24.2.2004 αποφάσισε κατά πλειοψηφία να συστήσει στην Αρχή για προαγωγή το Ενδιαφερόμενο Μέρος, παρά το γεγονός ότι ο Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Αρχής σύστηνε για προαγωγή τον Λοΐζο Νούρου.
Η Αρχή, σε συνεδρία της στις 30.3.2004, αφού αξιολόγησε όλα τα στοιχεία που είχε ενώπιον της συμπεριλαμβανομένου και του ότι ο Γενικός Διευθυντής σύστηνε τον Λοΐζο Νούρου, υιοθέτησε τη σύσταση της Συμβουλευτικής Υποεπιτροπής για Θέματα Προσωπικού και κατά πλειοψηφία πρόσφερε προαγωγή στο Ενδιαφερόμενο Μέρος.
Ο μόνος που προσέβαλε την απόφαση της Αρχής ήταν ο Λοΐζος Νούρου. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην ακυρωτική του απόφαση στην προσφυγή αρ. 465/04, ημερ. 27.10.2005, έκρινε ότι η καθ’ ης η αίτηση παρέκκλινε από τη σύσταση του Γενικού Διευθυντή, χωρίς να δώσει επαρκή αιτιολογία. Περαιτέρω έλαβε υπόψη ότι το Ενδιαφερόμενο Μέρος εκτελούσε ήδη τα καθήκοντα στην θέση, ενέργεια που το Δικαστήριο θεώρησε απαράδεκτη και αντινομική, ενόψει της αρχής της χρηστής διοίκησης, όπως αυτή επεξηγήθηκε στην υπόθεση Γεωργιάδης ν. Α.Η.Κ. (1996) 3 Α.Α.Δ. 249.
Ενόψει της πιο πάνω εξέλιξης, το θέμα επανήλθε στην Συμβουλευτική Υποεπιτροπή για Θέματα Προσωπικού, η οποία σε συνεδρία της στις 25.1.2006 επανεξέτασε την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε και αποφάσισε, αυτή τη φορά, να συστήσει στην Αρχή για προαγωγή τον Λοΐζο Νούρου.
Στη συνέχεια, η Αρχή στις 28.2.2006, επανεξέτασε το θέμα και αποφάσισε ομόφωνα να υιοθετήσει τη σύσταση της Συμβουλευτικής Υποεπιτροπής για Θέματα Προσωπικού και να προσφέρει την [*812]προαγωγή αναδρομικά από την 1.4.2004, στον Λοΐζο Νούρου, τον οποίο αξιολόγησε και η ίδια «ως τον καταλληλότερο υποψήφιο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους στη θέση Ξυλουργού». Με την ίδια απόφαση τον τοποθέτησε στον Ηλεκτροπαραγωγή Σταθμό Βασιλικού.
Στη συνέχεια, αφού εξέτασε τις επιπτώσεις της ακυρωτικής απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή 465/04 με την οποία ακυρωνόταν η προσφυγή του Ενδιαφερομένου Μέρους, αποφάσισε ομόφωνα να αποκαταστήσει το Ενδιαφερόμενο Μέρος με υπεράριθμη προαγωγή του, στη θέση Βαφέα στον Ηλεκτροπαραγωγό Σταθμό Δεκέλειας, αναδρομικά από την 1.9.2004, κατ’ εφαρμογή των προνοιών του Άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου 1(Ι)/90, θεωρώντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα προαγόταν στη θέση αυτή εάν δεν είχε προηγουμένως προαχθεί στη θέση Ξυλουργού, η οποία μετά ακυρώθηκε. Περαιτέρω αποφάσισαν την τοποθέτηση του Λοΐζου Νούρου στο Σταθμό Μονής και τη μετονομασία της θέσης του σε Βαφέα και την ταυτόχρονη τοποθέτηση του Ενδιαφερομένου Μέρους στον Σταθμό Βασιλικού και τη μετονομασία της θέσης του σε Ξυλουργό.
Προτού προχωρήσω, θεωρώ ότι θα πρέπει να διευκρινιστεί, ενόψει του ασαφούς τρόπου που είναι συνταγμένο το αιτητικό της αίτησης, ότι μετά την ακύρωση του διορισμού του Ενδιαφερομένου Μέρους η Αρχή διόρισε στη θέση Ξυλουργού τον κ. Λ. Νούρου και επομένως εκείνο το θέμα έκλεισε χωρίς ο Αιτητής να προσβάλει την προαγωγή. Εκείνο όμως που προσβάλλει με την παρούσα προσφυγή, είναι τη δεύτερη απόφαση της Αρχής να προάγει το Ενδιαφερόμενο Μέρος στην υπεράριθμη θέση του Βαφέα, βάσει του Άρθρου 45 του πιο πάνω Νόμου. Αυτή η απόφαση είναι εντελώς ανεξάρτητη και λήφθηκε για αποκατάσταση του Ενδιαφερομένου Μέρους. Όμως δεν σχετίζεται με την συντελεσθείσα προαγωγή του Λ. Νούρου, όπως εμμέσως αφήνει να νοηθεί ο Αιτητής στην Αίτησή του.
Ο Αιτητής προσέβαλε την πιο πάνω απόφαση, με μόνο λόγο ακύρωσης, τη νομική θέση ότι εσφαλμένα και παράνομα η Αρχή εφάρμοσε το Άρθρο 45 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου 1(Ι)/90. Ισχυρίζεται ότι η Αρχή στην ουσία προσπάθησε με την παράνομη απόφαση της να παρακάμψει την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η καθ’ ης η αίτηση υπό μορφή προδικαστικής ένστασης, αμφισβητεί το παραδεχτό της προσφυγής. Ισχυρίζεται ότι ο Αιτητής [*813]στερείται ενεστώτος εννόμου συμφέροντος, καθότι η απόφαση την οποία προσβάλλει λήφθηκε σε υπεράριθμη προαγωγή στη βάση του Άρθρου 45 του Νόμου, στην οποία δεν ήταν και ούτε μπορούσε να είναι μέρος. Την ίδια προδικαστική ένσταση ήγειρε και το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
Ο συνήγορος του Αιτητή διαφώνησε, αναφέροντας ότι ο πελάτης του έχει έννομο συμφέρον να επιδιώξει ακύρωση της προαγωγής του Ενδιαφερόμενου Μέρους, αφού διαμορφώθηκε άνισα η ιεραρχία στην υπηρεσία, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται δυσμενώς. Το Ενδιαφερόμενο Μέρος με την υπεράριθμη προαγωγή του, προηγείται πλέον από απόψεως αρχαιότητας, βαθμού και κλίμακας, έναντι του Αιτητή, με τον οποίο αμέσως πριν από την επίδικη απόφαση ήταν ομοιόβαθμοι.
Η προδικαστική ένσταση ευσταθεί. Ο Αιτητής για να έχει έννομο συμφέρον θα πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις του Νόμου για αποκατάσταση. Όμως δεν τις πληροί, αφού ούτε προήχθη, ούτε και οποιαδήποτε προαγωγή του ακυρώθηκε, ώστε να δικαιούται και ο ίδιος σε αποκατάσταση δυνάμει του Άρθρου 45. Όπως έχω ήδη αναφέρει, η διαδικασία αποκατάστασης είναι μια εντελώς ανεξάρτητη διαδικασία και η Διοίκηση εφαρμόζοντας την στην προκειμένη περίπτωση, δεν είχε καμία υποχρέωση είτε να καλέσει τον Αιτητή σε συνέντευξη, είτε να τον συγκρίνει με το Ενδιαφερόμενο Μέρος. (Βλ. Χατζηχάννας ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 658 (υπόθεση Ολομέλειας).
Όμως, ακόμη και αν λανθάνομαι στην πιο πάνω κατάληξή μου και πάλιν η προσφυγή θα αποτύγχανε, αφού ο μοναδικός λόγος ακύρωσης αναφορικά με τη νομιμότητα της απόφασης για αποκατάσταση του Ενδιαφερόμενου Μέρους, δυνάμει του Άρθρου 45 και ο ισχυρισμός για ύπαρξη πλάνης περί το νόμο, δεν φαίνεται να ευσταθούν, ενόψει των όσων αναφέρθηκαν στην υπόθεση Γιάλλουρος ν. Α.Η.Κ. (1997) 3 Α.Α.Δ. 403 (υπόθεση Ολομέλειας), ότι θέσεις προαγωγής και πρώτου διορισμού, όπως είναι η παρούσα, πληρούνται σύμφωνα με τα τρία επίπεδα που θέτει ο Κανονισμός 13(2) των περί Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (Όροι Υπηρεσίας) Κανονισμών του 1986 (Κ.Δ.Π. 291/86), όπως αυτοί ερμηνεύτηκαν σε συνδυασμό με τον Κανονισμό 11. Επίσης, το Άρθρο 45 προβλέπει για πλήρωση θέσης στην οποία το Ενδιαφερόμενο Μέρος «κατά πάσα λογική πιθανότητα θα προαγόταν, αν δεν γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε». Επομένως, το Ενδιαφερόμενο Μέρος αν δεν προαγόταν στη θέση Ξυλουργού στις 30.3.2004, κατά πάσα πιθανότητα θα διεκδικούσε την επόμενη θέση Βαφέα για την οποία [*814]είχε τα προσόντα και η οποία πληρώθηκε την 1.9.2004.
Η προσφυγή, ως μη παραδεχτή, αποτυγχάνει και απορρίπτεται με £600 υπέρ της καθ’ ης η αίτηση.
Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο