ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Υπόθεση Αρ. 1602/2007]
18 Μαρτίου, 2009
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Καθ’ ων η αίτηση
-------------------
Ρ. Καλλιγέρου προσωπικά και για Χρ. Τριανταφυλλίδη για τον αιτητή.
Λ. Λάμπρου-Ουστά, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής, με απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ), τέθηκε σε διαθεσιμότητα ενόψει αστυνομικής έρευνας και ακολούθησαν διαδοχικές παρατάσεις της, για τρεις μήνες κάθε φορά. Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται το κύρος της αιτιολογίας, που αποφασίστηκε από την ΕΔΥ στις 7.9.07 και που αφορούσε την τρίμηνη περίοδο μέχρι τις 8.12.07.
Ασκήθηκαν προσφυγές κατά της αρχικής απόφασης και των επόμενων για τις παρατάσεις. Όσες συμπληρώθηκαν κατέληξαν σε ακυρωτικές αποφάσεις. Πρόκειται για την 1088/05 ημερομηνίας 11.4.08 με την οποία ακυρώθηκε η αρχική απόφαση για διαθεσιμότητα. Και για τις 1983/06 και 256/07 ημερομηνίας 4.6.08, την 1080/06 ημερομηνίας 23.9.08, την 1212/07 ημερομηνίας 22.10.08 και τις 64/06 και 561/06 ημερομηνίας 22.1.09 με τις οποίες ακυρώθηκαν οι παρατάσεις.
Οι παρατάσεις ακυρώθηκαν υπό το δεδομένο της ακύρωσης της αρχικής απόφασης. Όπως κρίθηκε στις πιο πάνω προσφυγές, δεν μπορούσε να τίθεται ζήτημα παράτασης, όταν η αρχική απόφαση για διαθεσιμότητα ακυρώθηκε. Η παράταση προϋπέθετε ύπαρξη διαθεσιμότητας δυνάμενης να παραταθεί.
Ο αιτητής επικαλέστηκε αυτές τις αποφάσεις αλλά προσθέτει και επιπρόσθετo, αυτοτελή, λόγο ακυρότητας. Κατά το άρθρο 85(1) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν. 1/90 όπως τροποποιήθηκε) χωρούσε μόνο μια παράταση τριών μηνών και, εν προκειμένω, με τις διαδοχικές τρίμηνες παρατάσεις, ο αιτητής βρισκόταν σε διαθεσιμότητα, για να περιοριστούμε στη διαθεσιμότητα για σκοπούς αστυνομικής και όχι πειθαρχικής έρευνας, από τις 9.9.05.
Οι καθ’ ων η αίτηση θεωρούν πως η κάθε παράταση συνιστά αυτοτελή εκτελεστή πράξη το κύρος της οποίας θα πρέπει να κριθεί στη βάση των δικών της δεδομένων. Οπότε, η ακύρωση της αρχικής απόφασης για διαθεσιμότητα, αντίθετα προς τη σειρά των αποφάσεων που αναφέρθηκαν και που έχουν εφεσιβληθεί, δεν επιδρά στο κύρος της. Ως προς το δεύτερο, προτείνουν πως ο Νόμος, ορθά ερμηνευόμενος, δεν περιορίζει τη δυνατότητα παράτασης με τον τρόπο που εισηγείται ο αιτητής. Όπως υποστηρίζουν, παρέχεται δυνατότητα απεριόριστων παρατάσεων υπό το μόνο περιορισμό πως η κάθε μια δεν μπορεί να υπερβαίνει τους τρεις μήνες.
Το άρθρο 85(1) του Ν. 1/90 προβλέπει ως ακολούθως:
«Αν διαταχθεί έρευνα πειθαρχικού παραπτώματος, δυνάμει των διατάξεων της παραγράφου (β) του άρθρου 81, εναντίον κάποιου υπαλλήλου ή με την έναρξη αστυνομικής έρευνας με σκοπό την ποινική δίωξη εναντίον του, η Επιτροπή μπορεί, αν το δημόσιο συμφέρον το απαιτεί, να θέσει σε διαθεσιμότητα τον υπάλληλο κατά τη διάρκεια της έρευνας:
Νοείται ότι η διάρκεια της διαθεσιμότητας στην οποία τίθεται ο υπάλληλος κατά τη διάρκεια της έρευνας δεν μπορεί να υπερβεί τους τρεις μήνες, μπορεί όμως να παραταθεί, αν συντρέχει σοβαρός λόγος, για άλλους τρεις μήνες.»
Ο αιτητής επικαλέστηκε την Νικολάου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 ΑΑΔ 3959 στην οποία αναφέρθηκε πως «το χρονικό περιθώριο των τριών μηνών συνιστά το ακραίο όριο του χρόνου της διαθεσιμότητας και όχι την κατά κανόνα διάρκειά της». Επίσης την Αναστασιάδης ν. ΕΔΥ κ.α. (1990) 3 ΑΑΔ 4550 στην οποία αναφέρθηκε πως η αρχική περίοδος της διαθεσιμότητας «μπορεί να παραταθεί για άλλους 3 μήνες μόνο και εφόσο συντρέχει σοβαρός λόγος γι’ αυτή την παράταση, όπως ρητά προβλέπεται στην επιφύλαξη του άρθρου 85.».
Οι καθ’ ων η αίτηση, χωρίς να αναφέρονται στις πιο πάνω αποφάσεις εξηγούν τη θέση τους, όπως τη συνόψισα προηγουμένως, με αναφορά στις δυνατότητες που θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχουν αφού, σε θέμα τέτοιας φύσης, είναι προεξάρχουσα η ανάγκη εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος. Οπότε, εφόσον δεν προκύπτει αριθμητικός περιορισμός των παρατάσεων από το άρθρο 85 του Νόμου, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικά απεριόριστων παρατάσεων για απεριόριστο χρονικό διάστημα. Φτάνει η κάθε παράταση να μην υπερβαίνει τους τρεις μήνες, ώστε να παρέχεται ευχέρεια επανεξέτασης του θέματος από την ΕΔΥ, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, πάντα υπό το πρίσμα του δημοσίου συμφέροντος και υπό το φως των παραστάσεων του επηρεαζομένου.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την εισήγηση των καθ’ ων η αίτηση. Ο Νόμος είναι σαφής. Σε περίπτωση όπως η παρούσα, μόνο για τρεις μήνες μπορεί να διαταχθεί διαθεσιμότητα. Και «για άλλους τρεις μήνες» αν συντρέχει σοβαρός λόγος. Υπάρχει, επομένως, οριστικό ανώτατο όριο. Αν άλλη ήταν η πρόθεση θα αναμενόταν άλλης μορφής διατύπωση, όπως για παράδειγμα εκείνη του άρθρου 85(2) που επιτρέπει τη διαθεσιμότητα, όταν αποφασιστεί η ποινική ή πειθαρχική δίωξη, «μέχρι την τελική συμπλήρωση της υπόθεσης». Δεν είναι επιτρεπτό να προσθέσουμε λέξεις στο Νόμο. Η προσβαλλόμενη παράταση αποφασίστηκε κατά παράβαση του Νόμου και είναι άκυρη.
Ενόψει αυτού του αποτελέσματος δεν θα χρειαστεί να ασχοληθώ και εδώ με το γενικότερο θέμα της επίπτωσης από την ακύρωση της αρχικής απόφασης για διαθεσιμότητα, ως προς το οποίο ήδη εκκρεμούν εφέσεις. Ούτε, βεβαίως, και με τους υπόλοιπους ισχυρισμούς του αιτητή, ουσιαστικά επί της ουσίας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με €1.500 έξοδα πλέον ΦΠΑ. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
/ΜΣι.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο