ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

                                                                   (Υπόθεση Αρ. 1096/2008)

 

19 Μαρτίου, 2010

 

[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

SIGMA RADIO T.V. PUBLIC LTD,

                             Αιτητές,

ν.

 

ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,

                             Καθ΄ων η αίτηση.

- - - - - -

Α. Τσάρκατζης για Χρ. Πατσαλίδη, για τους Αιτητές.

Θ. Ραφτοπούλου για Αλ. Ευαγγέλου, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.

- - - - - -

 

 

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.:  Οι Αιτητές ζητούν ακύρωση της απόφασης ημερ. 23.4.08 της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Καθ΄ ων η αίτηση, στο εξής «η Αρχή» με την οποία επέβαλε στους Αιτητές διοικητικό πρόστιμο ύψους €13.000 κατά παράβαση του άρθρου 34(2) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν. 7(1)/98), όπως τροποποιήθηκε, στο εξής «ο Νόμος» και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως αυτός εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000, (ΚΔΠ 10/2000), όπως τροποποιήθηκαν, στο εξής «οι Κανονισμοί».

 

Τα γεγονότα της υπόθεσης

Στα πλαίσια της γενικής παρακολούθησης των προγραμμάτων όλων των παγκύπριων τηλεοπτικών σταθμών, η Αρχή εξέτασε αυτεπάγγελτα πιθανές παραβάσεις της πιο πάνω νομοθεσίας.  Η Λειτουργός της Αρχής που ανέλαβε τη διερεύνηση διαπίστωσε πιθανές παραβάσεις των πιο πάνω άρθρων του Νόμου και της παραγράφου του Κώδικα.  Στη συνέχεια η Αρχή, αφού εξέτασε το πόρισμα της Λειτουργού αποφάσισε όπως η υπόθεση προωθηθεί σύμφωνα με τον Κανονισμό 42(6) των Κανονισμών.  Οι Αιτητές ενημερώθηκαν σχετικά με επιστολή της Αρχής ημερ. 6.7.2005 και κλήθηκαν να δηλώσουν κατά πόσο επιθυμούν να παρευρίσκονται κατά την εξέταση της υπόθεσης.  Οι παραβάσεις που καταλογίστηκαν στους Αιτητές είναι ότι μεταξύ 18.4.2005 και 30.4.2005 σε διάφορα χρονικά διαστήματα, πολλές από τις διακοπές εκπομπών είχαν διάρκεια πέραν των 3½ λεπτών, μεταδόθηκαν σε ώρες που απαγορεύει ο Νόμος, καθώς επίσης και σε ορισμένες περιπτώσεις η αναλογία του χρόνου μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα που μετάδωσε ο σταθμός υπερέβαινε το 20%.

 

Επειδή σε πολλές από τις κατ’ ισχυρισμό παραβάσεις αφορούσαν διακοπές για να προβληθούν αναγγελίες προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών, στο εξής «τα trailers», υπήρχε αμφισβήτηση εκ μέρους των Αιτητών, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι τα trailers δεν έπρεπε να θεωρούνται ως διαφημίσεις και δεν έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται στο χρόνο που προσμετρά για διαφημίσεις.

 

Η Αρχή, αφού μελέτησε όλα τα ενώπιόν της στοιχεία, διαφώνησε.  Έκρινε ότι τα trailers περιλαμβάνονταν στις διαφημίσεις και ότι υπήρχαν παραβάσεις του άρθρου 33(2)(η), του άρθρου 34(2) του Νόμου και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα.  Συγκεκριμένα, οι Αιτητές βρέθηκαν ένοχοι για το ότι σε διάφορες ημερομηνίες μεταξύ 18.4.05-30.4.05, σε 28 περιπτώσεις: (α) ο σταθμός διέκοπτε το πρόγραμμά του για μετάδοση διαφημίσεων, τηλεμπορικών μηνυμάτων ή/και αναγγελιών προσεχών εκπομπών (trailers) σε χρόνο που απαγορεύει ο Νόμος, (β) σε ορισμένες περιπτώσεις η αναλογία του χρόνου μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων και μηνυμάτων τηλεμπορίας μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα υπερέβη το 20% και (γ) ορισμένες διακοπές στο ενδιάμεσο εκπομπών είχαν διάρκεια πέραν των 3½ λεπτών.  Οι Αιτητές ενημερώθηκαν σχετικά με επιστολή της Αρχής ημερ. 11.9.06.  

 

Στη συνέχεια η Αρχή, αφού έλαβε υπόψη τα όσα αναφέρθηκαν εκ μέρους των Αιτητών για σκοπούς μετριασμού της ποινής, τους επέβαλε το πρόστιμο των €13.000 για τις σχετικές παραβάσεις.

 

Η νομική πτυχή

Οι Αιτητές για ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης, προβάλουν ένα μόνο λόγο ακύρωσης, αυτόν της πλάνης περί το νόμο.  Η κατ’ ισχυρισμό πλάνη, σύμφωνα με τους Αιτητές, έχει δύο σκέλη: (α) ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα Διαφημίσεων έχει θεσπισθεί καθ΄ υπέρβασιν νομοθετικής εξουσιοδότησης και αντίκειται στο Νόμο και στην Οδηγία 97/36/ΕΚ και (β) ότι σύμφωνα με την παράγραφο (ζ) του άρθρου 3(2) του Νόμου, η Αρχή έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις για κάθε ημέρα παράβασης και όχι για κάθε παράβαση.

 

Κατά πόσον η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι ultra vires του εξουσιοδοτούντος Νόμου 7(Ι)/98

Προτού προχωρήσω θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω αυτούσιες τις πρόνοιες του σχετικού Νόμου και Κώδικα.  Το Μέρος Χ του Νόμου αφορά στη «Διαφήμιση, Χορηγία και Τηλεμπορία».  Το άρθρο 33(2)(η) του Νόμου 7(Ι)/98 προβλέπει ότι:-

 

«(2) Η μετάδοση διαφημίσεων και μηνυμάτων τηλεμπορίας από το σταθμό πρέπει να συνάδει ή, ανάλογα με την περίπτωση, να μην παραβιάζει τις πιο κάτω διατάξεις:

…………………………………………………………………………..

(η) Όταν παρεμβάλλονται διαφημίσεις ή τηλεμπορικά μηνύματα σε εκπομπές άλλες από εκείνες που προβλέπονται στην παράγραφο (στ), πρέπει να παρέχεται διάστημα είκοσι τουλάχιστο λεπτών μεταξύ δύο διαδοχικών διακοπών κατά τη διάρκεια της εκπομπής.»

 

Το άρθρο 34(2) του ιδίου Νόμου  προβλέπει ότι:-

«(2) Η αναλογία του χρόνου μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων και μηνυμάτων τηλεμπορίας μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 20%.»

 

Τέλος η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα αναφέρει ότι:-

«3. Διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος –

Οι διακοπές στο ενδιάμεσο προγράμματος για διαφημίσεις, τηλεμπορία και αναγγελίες προσεχών τηλεοπτικών εκπομπών (trailers) δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα 3½ λεπτά.»

Σύμφωνα με το δικηγόρο των Αιτητών «η αυτοπροβολή» του σταθμού δεν αποτελεί μορφή συγκεκριμένης διαφήμισης, αν ληφθεί υπόψη ότι οι αναγγελίες προγραμμάτων - trailers - αποτελούμενες από παράθεση σκηνών από προγράμματα που θα προβληθούν, πρέπει να θεωρούνται ως «προγράμματα» και όχι ως συγκεκριμένη μορφή διαφήμισης.  Σχετικό επί του θέματος, είπε, είναι το άρθρο 2 του Νόμου, η Οδηγία 89/552/ΕΟΚ και το άρθρο 1(γ) της τροποποιητικής Οδηγίας 97/36/ΕΚ, τα οποία προσδιορίζουν την έννοια του όρου «διαφήμιση» και «τηλεοπτική διαφήμιση».  Από τον ορισμό που δίδεται στο άρθρο 2 του Νόμου, εισηγήθηκε ότι δεν διαφαίνεται ότι τα trailers συμπεριλαμβάνονται μέσα στην έννοια της διαφήμισης. Το ίδιο και η Οδηγία 97/36/ΕΚ, η οποία διά του άρθρου 1(γ) διαχωρίζει, κατά τον ισχυρισμό του, τα «trailers» από τη «διαφήμιση», αφήνοντας ουσιαστικά τα trailers εκτός της έννοιας της διαφήμισης, θεωρώντας τα ως προγράμματα.  Συνεπώς, καταλήγει ο κ. Α. Τσάρκατζης, το αντίθετο εύρημα της Αρχής είναι εσφαλμένο και πάσχει λόγω νομικής πλάνης.

 

Από την άλλη, η Αρχή ισχυρίζεται ότι τα trailers δεν μπορούν να θεωρηθούν προγράμματα και να διέπονται από την πιο πάνω Ευρωπαϊκή Οδηγία, καθότι αυτή αφορά σταθμούς που είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην τηλεαγορά ή την αυτοπροβολή.  Σχετικές είναι οι παράγραφοι (38) και (39) του Προοιμίου της πιο πάνω Οδηγίας.[1]  Συνεπώς, καταλήγει ο δικηγόρος των Καθ΄ ων η αίτηση, η Οδηγία δεν έχει καμία εφαρμογή στην περίπτωση του σταθμού των Αιτητών, καθότι αυτός εκπέμπει συμβατικά προγράμματα.

 

Περαιτέρω, ο δικηγόρος των Καθ΄ ων η αίτηση υπέβαλε ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα δεν μπορεί να θεωρηθεί ultra vires του εξουσιοδοτικού Νόμου, αφού το ζήτημα εξαρτάται από την ερμηνεία του σχετικού Νόμου, αφού προηγουμένως ληφθεί υπόψη το σύνολο των διατάξεων του και ο σκοπός του νομοθέτη.  Τα trailers είναι μια μορφή αυτοπροβολής, αφού ο σταθμός προβάλλει, διαφημίζει και προωθεί τα δικά του προϊόντα και υπηρεσίες.  Περαιτέρω, εισηγήθηκε ότι στις υποθέσεις Αντέννα Λτδ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (2005) 3 ΑΑΔ 558, η οποία υιοθετήθηκε από την Ολομέλεια στην Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ν. Αντέννα Λτδ (2006) 3 ΑΑΔ 151, η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα, θεωρήθηκε ότι δεν είναι ultra vires του Νόμου.

 

Ο λόγος ακύρωσης δεν ευσταθεί.

 

Η εισήγηση του ευπαίδευτου δικηγόρου των Αιτητών ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι ultra vires του Νόμου δεν μπορεί να γίνει δεχτή.  Το θέμα έχει κριθεί τελεσίδικα σε δύο υποθέσεις της Ολομέλειας, στις υποθέσεις Αντέννα Λτδ. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (2005) 3 ΑΑΔ 558 και Αρχή Ραδιοτηλεόρασης ν. Αντέννα Λτδ. (2006) 3 ΑΑΔ 151. 

 

Παραμένει όμως η δεύτερη εισήγηση του δικηγόρου των Αιτητών, ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι αντίθετη με την Οδηγία 89/552/ΕΟΚ, όπως αυτή τροποποιήθηκε από την Οδηγία 97/36/ΕΚ. 

 

Ούτε αυτή η εισήγηση των Αιτητών μπορεί να γίνει δεχτή. 

 

 

 

Η Αρχή στην απόφαση της αναφέρει ότι:-

«Η Αρχή επισημαίνει ότι ο σκοπός της θέσπισης της παραγράφου ΣΤ.3 είναι για να ρυθμίζεται η ροή των προγραμμάτων ούτως ώστε να μην διακόπτονται τα προγράμματα για μεγαλύτερη περίοδο 3½ λεπτών, κάθε 20 λεπτά προγράμματος και όχι για να καθορίσει τη μέγιστη χρονική περίοδο που επιτρέπονται διαφημίσεις ανά ώρα.

 

Η Αρχή τονίζει ότι το πρώην σημείο β) της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 89/552 ΕΟΚ γίνεται σημείο γ) στην Ευρωπαϊκή Οδηγία 97/36/ΕΚ, και διατυπώνεται ως εξής:

 

«τηλεοπτική διαφήμιση», κάθε μορφής τηλεοπτικής ανακοίνωσης που μεταδίδεται έναντι πληρωμής ή ανάλογου ανταλλάγματος ή για λόγους αυτοπροβολής από μια δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση στα πλαίσια εμπορικής, βιομηχανικής ή βιοτεχνικής δραστηριότητας ή άσκησης επαγγέλματος, με σκοπό την προώθηση της παροχής αγαθών ή υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων ακινήτων, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων έναντι πληρωμής·»

 

Η πιο πάνω ερμηνεία του όρου «διαφήμιση» ενσωματώθηκε και στο άρθρο 2 του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου 7(1) του 1998 (όπως αυτός τροποποιήθηκε μεταγενέστερα με το Νόμο 23(1)/2000) και σύμφωνα με την πιο πάνω ερμηνεία, «διαφήμιση σημαίνει κάθε μορφής ανακοίνωση που μεταδίδεται έναντι πληρωμής ή ανάλογου ανταλλάγματος ή για λόγους αυτοπροβολής …» γεγονός που υποδηλώνει ότι τα trailers είναι διαφήμιση και άρα εμπίπτουν στους περιορισμούς που προβλέπονται από τον πιο πάνω Νόμο για την τηλεοπτική διαφήμιση.  Η μόνη περίπτωση που δικαιολογείται εξαίρεση είναι όταν ο ίδιος ο νόμος το προβλέπει ρητά όπως στην περίπτωση του άρθρου 34.

 

Δεν υπάρχει καμία δηλαδή σύγκρουση μεταξύ του άρθρου 34 του Νόμου και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα διότι το άρθρο 34 ρυθμίζει την αναλογία του χρόνου μετάδοσης που αφιερώνεται σε μήνυμα τηλεμπορίας, διαφημιστικά μηνύματα και λοιπές μορφές διαφήμισης σε σχέση με τον ημερήσιο χρόνο μετάδοσης και μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα, ενώ η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα καθορίζει ότι η διάρκεια των διακοπών στο ενδιάμεση εκπομπών δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 3½ λεπτά.  Το άρθρο 34 του Νόμου ουδόλως αφορά τη διάρκεια της επιτρεπτά παρεμβαλλόμενης διαφήμισης παρά μόνο το συνολικό χρόνο ως ποσοστό αναλογίας σε σχέση με τον ημερήσιο χρόνο μετάδοσης και μέσα σε κάθε δεδομένη ωρολογιακή ώρα.»

 

Όπως ορθά επισημαίνει η ευπαίδευτη συνήγορος για τους Καθ’ων η αίτηση, η συγκεκριμένη Οδηγία όπως τροποποιήθηκε, αφορά σε σταθμούς που λειτουργούν αποκλειστικά στον χώρο της τηλεαγοράς ή της αυτοπροβολής.  Αυτό εξάλλου ορίζεται ρητά στο προοίμιο της τροποποιητικής Οδηγίας 97/36/ΕΚ, όπου στην παράγραφο 38 αναφέρεται ρητά ότι «η οδηγία 89/552/ΕΟΚ, όπως τροποποιείται με την παρούσα Οδηγία, εφαρμόζεται στους σταθμούς που είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην τηλεαγορά ή την αυτοπροβολή, χωρίς στοιχεία συμβατικών προγραμμάτων....».  Η πιο πάνω αιτιολογία της Αρχής είναι επαρκής και εύλογη και δεν χρειάζεται να προσθέσω οτιδήποτε άλλο.  Προκύπτει σαφώς, κατά την άποψή μου, ότι η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα δεν είναι αντίθετη ούτε με την Οδηγία 97/36/ΕΚ ούτε βέβαια και με το Νόμο.

 

Αναφορικά με τα υπόλοιπα επιχειρήματα του δικηγόρου των Αιτητών, συμφωνώ με το σκεπτικό του αδελφού Δικαστή Χατζηχαμπή στην υπόθεση Sigma Radio T.V. Ltd. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, Υπόθ. Αρ. 1996/06, ημερ. 16.1.08, το οποίο έχει ως εξής:-

 

«Κατά δεύτερον η αιτήτρια λέγει ότι τα άρθρα 33 και 34(1) δεν προβλέπουν περιορισμούς ως προς τη διάρκεια των trailers στους οποίους να μπορεί να ανάγεται ο προβλεπόμενος στην παράγραφο ΣΤ.3 περιορισμός των 3.5 λεπτών.  Οι περιορισμοί που προβλέπονται στο άρθρο 33.(1)(ε)(η), όσο και στο άρθρο 34, εισηγείται η αιτήτρια, αφορούν μόνο διαφημίσεις, έννοια που δεν περιλαμβάνει τα trailers.  Εγείρεται λοιπόν και πάλι το θέμα της εμβέλειας της «διαφήμισης», αυτή τη φορά ευθέως ως προς το ultra vires.  Προς το σκοπό αυτό, όπως παρατηρεί και η ΑΡΚ, και αν ακόμα εξετάζετο η οδηγία 89/552/ΕΟΚ, αυτή θα ήταν άσχετη αφού αφορά μόνο σταθμούς αποκλειστικά αφιερωμένους στην τηλεαγορά ή την αυτοπροβολή.  Πέραν τούτου, συμφωνώ με τη βασική θέση της ΑΡΚ ότι ο ορισμός της «διαφήμισης» στο άρθρο 2 είναι αρκετά ευρύς ώστε να περιλαμβάνει και trailers, ιδιαίτερα στην αναφορά του «για λόγους αυτοπροβολής».  Η αναφορά στο άρθρο 34(3)(1), στο οποίο επίσης βασίζεται η αιτήτρια, ότι «για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου, η διαφήμιση δεν περιλαμβάνει τις ανακοινώσεις του τηλεοπτικού σταθμού σχετικά με τα δικά του προγράμματα», όχι μόνο δεν βοηθά την αιτήτρια, αλλά μάλλον επενεργεί εναντίον της αφού είναι σαφές ότι είναι μόνο για τους σκοπούς του άρθρου 34 που οι  εν λόγω ανακοινώσεις ιδίων προγραμμάτων δεν συνιστούν διαφήμιση και όχι ευρύτερα.  Επαναλαμβάνω  τα λεχθέντα επί του θέματος στην υπόθεση ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, 555/04, 16.5.2005, και συμφωνώ με τα λεχθέντα από τον Ηλιάδη, Δ. στην υπόθεση ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, 1261/03, 31.5.2005.» 

 

Κατά πόσο υπήρξε νομική πλάνη ως προς το άρθρο 3(2)(ζ) του Νόμου σε σχέση με το πρόστιμο

Με το δεύτερο σκέλος του λόγου ακύρωσης, οι Αιτητές ισχυρίζονται ότι σύμφωνα με την παράγραφο (ζ) του άρθρου 3(2) του Νόμου 7(Ι)/98, η Αρχή έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις για κάθε ημέρα παράβασης.  Όμως στην προκειμένη περίπτωση, εισηγήθηκε ο δικηγόρος των Αιτητών, η Αρχή επέβαλε ποινή για κάθε μια από τις διάφορες παραβάσεις της ίδιας ημέρας, καταλήγοντας έτσι στο συνολικό ποσό που επέβαλε για κάθε ημερομηνία παράβασης, διαχωρίζοντας τις παραβάσεις σε υποστοιχεία, ανάλογα με την υπέρβαση χρόνου.

 

Η συνήγορος της Αρχής διαφωνεί και εισηγείται ότι η Αρχή επέβαλε πρόστιμο για κάθε μέρα και απλώς επεξήγησε τον τρόπο καθορισμού του ποσού με αναφορά στις παραβάσεις.

Ούτε αυτός ο λόγος ακύρωσης ευσταθεί.

 

Το άρθρο 3(2) του Νόμου, προβλέπει για τις αρμοδιότητες της Αρχής.  Μεταξύ αυτών, παρέχεται στην Αρχή με την παράγραφο (ζ) του άρθρου, η αρμοδιότητα να επιβάλλει στους σταθμούς διοικητικές κυρώσεις σύμφωνα με τις διατάξεις του Μέρους ΧΙΑ του Νόμου.  Σύμφωνα με το άρθρο 41Β, στην περίπτωση παγκύπριου τηλεοπτικού σταθμού, όπως είναι οι Αιτητές, η Αρχή δύναται να επιβάλλει διοικητικό πρόστιμο μέχρι Λ.Κ.5000 για κάθε ημέρα παράβασης.

 

Στην προκειμένη περίπτωση, όπως φαίνεται από το λεκτικό της απόφασης ημερομηνίας 19.3.2008, η Αρχή επέβαλε συνολικό διοικητικό πρόστιμο για κάθε μέρα παράβασης, επεξηγώντας στη συνέχεια με αναφορά σε κάθε ξεχωριστή παράβαση τον τρόπο που υπολόγισε το ημερήσιο πρόστιμο.

 

Δεν βλέπω οτιδήποτε το μεμπτό με τον τρόπο που η Αρχή επέλεξε να επιβάλει το πρόστιμο.  Για το ίδιο θέμα είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ στην υπόθεση Πληροφορική και Πολιτιστική Εταιρεία «Ο Λόγος» Ο.Ε. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης, Υπόθ. Αρ. 1336/06, ημερ. 18.1.2008, στην οποία ανέφερα ότι:-

«Η επεξήγηση που ακολουθεί, στην ουσία λαμβάνει υπόψη τον αριθμό των διαφημίσεων για τη συγκεκριμένη μέρα και δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το σκεπτικό της Αρχής για τον καθορισμό του ύψους του συνολικού προστίμου, σύμφωνα με το εδάφιο (2) του άρθρου 41Β του Νόμου. (Βλ. επίσης, Αντέννα Λτδ. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (2005) 3 ΑΑΔ 558).  Αν δεν λαμβανόταν υπόψη ο αριθμός των διαφημίσεων για τις 5.6.04 (τη συγκεκριμένη ημέρα), διερωτούμαι με ποιο άλλο τρόπο η Αρχή θα καθόριζε το ύψος του συνολικού προστίμου, αφού η διαφήμιση ήταν ίδια σε όλες τις περιπτώσεις.  Και κάτι άλλο.  Πώς η αρχή θα διαφοροποιούσε το πρόστιμο που θα επέβαλλε για τη συγκεκριμένη ημερομηνία, με αυτό της 3.6.04;  Ο τρόπος που η καθ' ης η αίτηση προσέγγισε το θέμα, δείχνει διαφάνεια και σεβασμό στην ανάγκη αιτιολόγησης της απόφασης της και διαφοροποίησης του ύψους του προστίμου για την κάθε μια από τις δύο ημερομηνίες.

 

Κατά την άποψή μου, ο τρόπος επιβολής του συγκεκριμένου προστίμου ήταν καθ' όλα νόμιμος και δεν παραβιάζει το άρθρο 41Β του σχετικού Νόμου.»

 

 

Ενόψει όλων των πιο πάνω, η προσφυγή δεν ευσταθεί.

 

Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με €1300 έξοδα, πλέον ΦΠΑ, υπέρ των Καθ’ων η αίτηση.  Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται, δυνάμει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.

 

 

                                                      (Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.