ECLI:CY:AD:2014:D29
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ.176/2011)
15 Ιανουαρίου, 2014
[ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Α. ΤΣΟΚΚΟΣ ΗΟΤΕLS PUBLIC LTD,
Αιτητές,
ν.
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ,
Καθ΄ων η αίτηση.
_______________
Γ. Φ. Πιττάτζης, για τους Αιτητές.
Θ. Πιπερή-Χριστοδούλου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή η Αιτήτρια εταιρεία επιζητεί την ακύρωση της απόφασης των Καθ΄ ων η αίτηση, ημερ. 20.10.2010, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση της για παραχώρηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση στα ακίνητα της με αρ. τεμ. 189, 212 και 217, Τμήμα 12, Σχέδιο 2-290-377 στο Παραλίμνι.
Η Αιτήτρια εταιρεία, Tsokkos Hotels Public Ltd, στο εξής «οι Αιτητές», είναι ιδιοκτήτες των τεμαχίων με αρ. 189, 212 και 217, του Φ/Σχ. 2-290-377, Τμήμα 12, στην τοποθεσία «Άσπρες» στο Δήμο Παραλιμνίου, της επαρχίας Αμμοχώστου και υπέβαλαν στις 28.4.2006 τις αιτήσεις με αρ. ΑΜΧ/0293/2006 και ΑΜΧ/0294/2006 στην Πολεοδομική Αρχή (Επαρχιακός Λειτουργός Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως Αμμοχώστου) για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για προσθηκομετατροπές και αλλαγή χρήσης κατοικίας σε γραφεία, κατά παρέκκλιση των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου, σύμφωνα με τον Καν. 13(1) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999, ΚΔΠ 309/99.
Θα περιοριστώ στα γεγονότα της υπόθεσης τα οποία ενδιαφέρουν, εν όψει της κατάληξης μου ότι η επίδικη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί για τους λόγους που θα εξηγήσω πιο κάτω.
Η αίτηση των Αιτητών εξετάστηκε κατά παρέκκλιση, γιατί η προτεινόμενη ανάπτυξη δεν ήταν σύμφωνη με τις πρόνοιες, του ισχύοντος κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης της επίδικης απόφασης Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 5.4.2007 στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας με αρ. 4156, Γνωστοποίηση Αρ. 274.
Το Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων ενεργώντας σύμφωνα με τις πρόνοιες του Καν. 15(3) της ΚΔΠ 309/99, προέβη σε αιτιολογημένη εισήγηση του προς το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου αφού έλαβε υπόψη το σύνολο των πιο πάνω στοιχείων εισηγήθηκε την απόρριψη της αιτούμενης άδειας θεωρώντας ότι αυτή δεν εμπίπτει σε κανένα από τα κριτήρια του Καν. 19(1)(α)-(ιβ) και επειδή η ανάπτυξη επηρεάζει ουσιωδώς τη γενική στρατηγική του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης (Καν. 19(2)).
Τέλος, το Υπουργικό Συμβούλιο ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται σύμφωνα με το άρθρο 26 των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμων του 1972 έως 2007 και σύμφωνα με την ΚΔΠ 309/99 αποφάσισε στις 22.10.2010 την απόρριψη της υποβληθείσας αίτησης από τους Αιτητές, σύμφωνα με την εισήγηση του Συμβουλίου Μελέτης Παρεκκλίσεων, η οποία και δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 31.1.2011, Παράρτημα 4ο, Μέρος 1, Αποφάσεις Υπουργικού Συμβουλίου.
Οι Αιτητές πληροφορήθηκαν την πιο πάνω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου με επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 16.11.2010.
Οι Αιτητές προβάλλουν ένα και μόνο νομικό ισχυρισμό για να επιτύχουν ακύρωση της επίδικης απόφασης. Ισχυρίζονται ότι η επίδικη απόφαση πάσχει γιατί στηρίχθηκε σε λανθασμένο νομικό υπόβαθρο που είναι το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου που τέθηκε σε ισχύ από τις 5.4.2007, εφόσον αυτό ακυρώθηκε μεταγενέστερα από το Ανώτατο Δικαστήριο.
Συγκεκριμένα, προβάλλουν ότι το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου ημερ. 5.4.2007, ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο εκ συμφώνου Γενικού Εισαγγελέα και Αιτητών στις 30.6.2011. Συνεπώς υποστηρίζουν τόσο η Πολεοδομία όσο και το Υπουργικό Συμβούλιο που επιλήφθηκαν της αίτησης τους και στηρίχθηκαν το ακυρωθέν Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου, στηρίχτηκαν πάνω σε λανθασμένο νομικό υπόβαθρο και ως εκ τούτου η επίδικη απόφαση θα πρέπει ασυζητητί να ακυρωθεί. Δεν υπάρχουν περιθώρια, υποστηρίζουν, να εξεταστεί καν η διακριτική εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου να παραχωρήσει ή όχι παρέκκλιση.
Η δικηγόρος των Καθ΄ ων η η αίτηση απορρίπτοντας τον πιο πάνω ισχυρισμό των Αιτητών ισχυρίζεται ότι η διοίκηση όφειλε να εφαρμόσει το ισχύον τότε Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου ημερ. 5.4.2007 και ορθά έπραξε περί τούτου, σύμφωνα με τις ισχύουσες αρχές του διοικητικού δικαίου, όπου το κρίσιμο νομικό καθεστώς για έκδοση πράξης ύστερα από αίτηση είναι το ισχύον κατά το χρόνο έκδοσης της πράξης, ανεξαρτήτως αν αυτό ήταν διαφορετικό κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης. Παραπέμπει ειδικά στο άρθρο 9(1) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν. 158(1)/99. Όπως επίσης και στο άρθρο 8(1) του Νόμου, το οποίο προβλέπει ότι «Οι δραστηριότητες της διοίκησης προσδιορίζονται και περιορίζονται από το εκάστοτε ισχύον δίκαιο».
Επιπρόσθετα, κάνει αναφορά στο άρθρο 18(4) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, Ν. 90/1972, το οποίο προβλέπει στα της Δημοσίευσης Τοπικού Σχεδίου, τονίζοντας ότι το Τοπικό Σχέδιο τίθεται σε ισχύ από την ημέρα που η γνωστοποίηση του δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας.
Τέλος, η δικηγόρος των Καθ΄ ων παρατηρεί ότι ο μόνος τρόπος να συμμορφωθεί η διοίκηση με την επιχειρηματολογία των Αιτητών, θα ήταν η ανάκληση της επίδικης πράξης. Δεν τίθεται όμως τέτοιο θέμα, υποστηρίζουν, γιατί η ανάκληση νόμιμης πράξης όπως είναι η παρούσα, λόγω της ακύρωσης του Τοπικού Σχεδίου, θα προσέκρουε στις γενικές αρχές που διέπουν την ανάκληση διοικητικών πράξεων.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι η απόρριψη της αίτησης εξετάστηκε με βάση το νομικό υπόβαθρο του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου και απορρίφθηκε γιατί ακριβώς η αιτούμενη ανάπτυξη επηρεάζει ουσιωδώς τη γενική στρατηγική του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης.
Μετά την καταχώριση της παρούσας προσφυγής, όπως είναι κοινώς αποδεκτό, το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου που δημοσιεύθηκε στις 5.4.2007, ακυρώθηκε στις 30.6.2011, στις συνεκδικαζόμενες Προσφυγές αρ. 708/2009 και άλλες.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομολογία, η ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου ακυρώνει την προσβαλλόμενη πράξη από τον χρόνο έκδοση της, εξ υπαρχής δηλαδή (ex tunc) και έναντι όλων (erga omnes), δηλαδή και έναντι εκείνων που δεν ήσαν μέρη στην ακυρωτική δίκη:
«Η ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου ακυρώνει την προσβαλλόμενη πράξη από το χρόνο της έκδοσής της (ex tunc) και έναντι όλων (erga omnes), δηλαδή και έναντι εκείνων που δεν ήσαν μέρη στην ακυρωτική δίκη.» (Μιλτιάδους κ.α. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1318, 1324).
Παραπέμπω επίσης σχετικά στην απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Ορφανίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 44, σ. 52, 58, 59, όπου τονίζεται η δεσμευτικότητα της ακυρωτικής απόφασης σύμφωνα με το Άρθρο 146.5 του Συντάγματος, προς κάθε όργανο και αρχή της Δημοκρατίας και φυσικά έναντι πάντων:
«3) Η δεσμευτικότητα των αποφάσεων που εκδίδονται βάσει του Άρθρου 146.4, είναι εκείνη που καθορίζεται στην παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου. Οι ακυρωτικές αποφάσεις είναι δεσμευτικές έναντι πάντων (Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας 1929-1959, σε. 279. Δαγτόγλου «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο» - Τόμος 2 (1982) σελ. 107 και Papamichael v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1357), όπως εξυπακούεται από τη φύση τους και όπως επιβάλλει η αρχή του κράτους δικαίου.»
Το ίδιο σκεπτικό ακολουθήθηκε στη Ζαχαρίας Κεφάλα ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, δια του Γενικού Εισαγγελέα κ.α., Υπόθ. Αρ. 1549/10, ημερ. 10.4.2012 και σε προηγούμενη απόφαση μου Graicias Holdings Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως δια του Γενικού Εισαγγελέα κ.α., Υπόθ. Αρ. 84/2011, ημερ. 8.10.2013.
Η αίτηση επιτυγχάνει με €1.500 έξοδα, πλέον ΦΠΑ, υπέρ των Αιτητών και εναντίον των Καθ΄ ων η αίτηση.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο