ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 427/2019)
25 Οκτωβρίου, 2024
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στές]
DUNNES STORES,
Εφεσείοντες/Καθ’ ων η Αίτηση,
v.
Γ. ΚΑΛΛΗΣ (ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ) ΛΤΔ ΑΛΛΩΣ ΠΩΣ ΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΩΣ G. KALLIS (MANUFACTURERS) LIMITED,
Εφεσίβλητοι/Αιτητές.
Αίτηση ημερομηνίας 09.07.2024 για Ασφάλεια Εξόδων
____________________
Ε. Σάββα (κα) με Μ. Λάρκου (κα) (ασκούμενη δικηγόρο) για Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσίβλητους/Αιτητές.
Φρ. Χατζηχάννας για κ.κ. Χατζηχάννας & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες/Καθ’ ων η Αίτηση.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.: Στο πλαίσιο της παρούσας έφεσης, η εκδίκαση της οποίας εκκρεμεί, οι εφεσίβλητοι – στο εξής οι Αιτητές – καταχώρησαν, στις 09.07.2024, αίτηση – στο εξής η επίδικη Αίτηση – με την οποία ζητούν την έκδοση διατάγματος με το οποίο (1) να διατάσσονται οι εφεσείοντες – στο εξής οι Καθ’ ων η Αίτηση – όπως καταθέσουν, ενώπιον του Πρωτοκολλητή του Εφετείου, ως ασφάλεια εξόδων, για τα δικηγορικά έξοδα της παρούσας έφεσης, το ποσό των €6.296,20 ή οποιοδήποτε άλλο ποσό ήθελε κριθεί εύλογο ή δίκαιο, (2) να αναστέλλεται η διαδικασία της έφεσης μέχρι να δοθεί από τους Καθ’ ων η Αίτηση η ζητηθείσα ασφάλεια εξόδων, (3) σε περίπτωση που δεν κατατεθεί η ζητηθείσα ασφάλεια εξόδων η παρούσα έφεση να απορριφθεί, με έξοδα εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση, (4) να διατάσσεται η κατάθεση, από τους Καθ’ ων η Αίτηση, στον Πρωτοκολλητή του Εφετείου, ως ασφάλεια εξόδων, του ποσού των €21.998,34 με τόκο από 30.11.2011, για τα δικηγορικά έξοδα των Αιτητών επιδικασθέντα πρωτοδίκως στην αγωγή 7936/2011, Ε. Δ. Λευκωσίας, (5) να αναστέλλεται η διαδικασία στην παρούσα έφεση μέχρι την κατάθεση της ζητηθείσας ασφάλειας εξόδων, για τα προαναφερόμενα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας και (στ) σε περίπτωση που δεν κατατεθεί η ζητούμενη ασφάλεια εξόδων, για τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, η παρούσα έφεση να απορριφθεί με έξοδα εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση.
Η επίδικη Αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση δικηγόρου, η οποία εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους Αιτητές, δηλώνοντας ότι είναι εξουσιοδοτημένη από τους τελευταίους για να προβεί στην ένορκη δήλωση. Κατ’ αρχήν, αναφέρεται στο γεγονός της έκδοσης της εκκαλούμενης πρωτόδικης απόφασης, για το ποσό των €67.273,48 πλέον νόμιμο τόκο και έξοδα, προς όφελος των Αιτητών και εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση. Περαιτέρω, αναφέρεται πως οι Καθ’ ων η Αίτηση αποτελούν εταιρεία η οποία δεν έχει καμία φυσική παρουσία στην Κύπρο, ενώ η έδρα της βρίσκεται στην Ιρλανδία, όπου διεξάγει τις εργασίες της. Παρατίθενται δε στοιχεία προς υποστήριξη του προαναφερόμενου ισχυρισμού. Επίσης, αναφέρεται, ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν κατέχουν οποιαδήποτε περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο. Το τελευταίο γεγονός, σύμφωνα με την ενόρκως δηλούσα, εντείνει την ήδη προϋπάρχουσα και εύλογη ανησυχία των Αιτητών ότι, σε περίπτωση που ήθελε απορριφθεί η έφεση, οι τελευταίοι δεν θα εισπράξουν τα έξοδα τους. Ακόμη, αναφέρεται πως οι δικηγόροι των Αιτητών κατέβαλαν προσπάθειες για αναγνώριση και εκτέλεση της πρωτόδικης απόφασης στην Ιρλανδία, ωστόσο, με βάση γνωμάτευση και νομική συμβουλή, που έχουν πάρει από δικηγόρους της Ιρλανδίας, προκύπτει ότι, ενόσω εκκρεμεί η παρούσα έφεση, η πολιτική και τακτική που ακολουθούν τα ιρλανδικά Δικαστήρια είναι όπως αναβάλλεται η εκτέλεση στην Ιρλανδία μέχρι να ολοκληρωθεί η έφεση. Συνεπώς, είναι αμφίβολο αν μπορεί να προωθηθεί η εκτέλεση της πρωτόδικης απόφασης στην Ιρλανδία. Από δε τη μελέτη της έφεσης συνάγεται ότι το Εφετείο καλείται να υπεισέλθει στο θέμα της αξιοπιστίας των μαρτύρων, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο, σύμφωνα με την ενόρκως δηλούσα. Πρόθεση των Καθ’ ων η Αίτηση, ως αναφέρεται, είναι να μην πληρώσουν ούτε την πρωτόδικη απόφαση ούτε τα επιδικασθέντα έξοδα, οπότε, για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν, κακόπιστα και καταχρηστικά, την παρούσα έφεση. Κατ’ επέκταση, οι Αιτητές έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι, σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν θα καλύψουν ούτε τα έξοδα της έφεσης, τα οποία θα ξεπεράσουν το ποσό των €6.000,00, ως προκύπτει από σχετικό επισυναπτόμενο κατάλογο.
Ενάντια στην επίδικη Αίτηση οι Καθ’ ων η Αίτηση έχουν καταχωρίσει ένσταση προβάλλοντας πολυάριθμους λόγους ένστασης οι οποίοι, επί της ουσίας, αντανακλούν στις θέσεις ότι το Μέρος 26 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023 και το Άρθρο 382 του Κεφ. 113 δεν έχουν εφαρμογή στην παρούσα περίπτωση, ότι δεν προσκομίστηκε αξιόπιστη μαρτυρία που να αποδεικνύει πως οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι ανίκανοι να πληρώσουν τα έξοδα της παρούσας έφεσης, αν αυτή απορριφθεί, ότι ο ισχυρισμός των Αιτητών πως η έφεση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας είναι αβάσιμος, ότι η επίδικη Αίτηση είναι καταχρηστική προωθούμενη με αλλότρια κίνητρα, κυρίως άσκηση πίεσης για καταβολή των δικηγορικών εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας, ότι ο υπολογισμός των δικηγορικών εξόδων της έφεσης είναι λανθασμένος και ότι, γενικά, δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις έκδοσης των αιτούμενων διαταγμάτων.
Οι λόγοι ένστασης υποστηρίζονται από ένορκη δήλωση νομικής γραμματέως στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους Καθ’ ων η Αίτηση, η οποία δηλώνει ότι είναι εξουσιοδοτημένη από τους τελευταίους για να προβεί στην ένορκη δήλωση, και ότι αυτοί βρίσκονται στο εξωτερικό. Αναφέρει δε περαιτέρω πως, εξ όσων ενημερώθηκε από εργοδοτούμενους των Καθ’ ων η Αίτηση αυτοί είναι ο μεγαλύτερος έμπορος λιανικής πώλησης στην Ιρλανδία, λειτουργώντας, συνολικά, 183 καταστήματα στην Ιρλανδία, Βόρεια Ιρλανδία και Ισπανία. Μέσω του ομίλου εργοδοτούνται περί τους 18017 εργοδοτούμενοι (επισυνάπτεται αντίγραφο από την ιστοσελίδα των Καθ’ ων η Αίτηση). Τέλος, υποδεικνύεται πως οι Αιτητές δεν κάνουν οποιαδήποτε αναφορά, στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση τους, για τυχόν οικονομική αδυναμία των Καθ’ ων η Αίτηση, αντίθετα, γίνεται λόγος ότι αυτοί είναι αλυσίδα λιανικού εμπορίου, χωρίς αρνητικές αναφορές, οπότε η εικόνα που αντανακλάται είναι πως πρόκειται για δρώσα και υγιή οικονομική μονάδα.
Οφείλουμε να καταγράψουμε τη διαπίστωση μας ότι μεγάλο μέρος των δύο ένορκων δηλώσεων, οι οποίες κρίνονται αχρείαστα μακροσκελείς, αποτελεί ανάπτυξη νομικών επιχειρημάτων και δικανικών συλλογισμών, γεγονός που προκαλεί σπατάλη δικαστικού χρόνου για αχρείαστες αναφορές. Οι νομικές θέσεις, άλλωστε, των διαδίκων αναπτύσσονται στις γραπτές αγορεύσεις των συνηγόρων τους. Το γεγονός δεν εξυπηρετεί τον πρωταρχικό σκοπό ως αυτός ορίζεται στο Μέρος 1 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023. Αποτελεί ευγενή παράκληση μας όπως οι συνήγοροι των διαδίκων επιβλέπουν, προς αποφυγή τέτοιων φαινομένων, τη σύνταξη των ενόρκων δηλώσεων, οι οποίες θα πρέπει να περιορίζονται στα ουσιώδη για την υπόθεση γεγονότα – μαρτυρία (βλέπε Μέρος 23.13(1)), επί των οποίων διεξάγεται η ακρόαση αιτήσεων.
Νομική βάση της επίδικης Αίτησης αποτελούν τα Μέρη 1, 23, 26, 41 και 60 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023 και το Άρθρο 382 του Κεφ. 113. Το Μέρος 26.1(1) προβλέπει τα ακόλουθα:
«Ενάγων (και, σε σχέση με ανταπαίτηση η οποία δεν είναι μόνο υπό μορφή συμψηφισμού, εναγόμενος), ο οποίος έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους-Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δύναται, σε οποιοδήποτε στάδιο της απαίτησης, να διαταχθεί να παράσχει ασφάλεια εξόδων αν και μπορεί να διαμένει προσωρινά εντός της Κύπρου ή σε Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Το Άρθρο 382 του Κεφ. 113, προνοεί τα εξής:
«Όταν εταιρεία είναι ενάγουσα σε οποιαδήποτε αγωγή ή άλλη νομική διαδικασία, κάθε δικαστής που έχει δικαιοδοσία στο θέμα δύναται, αν φαίνεται με αξιόπιστη μαρτυρία ότι υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου αν αυτός επιτύχει στην υπεράσπιση του, να ζητήσει να δοθεί ικανοποιητική εγγύηση για τα έξοδα εκείνα, και δύναται να αναστείλει όλες τις διαδικασίες μέχρι να δοθεί η εγγύηση.»
Το Μέρος 41.12(1) προνοεί ότι:
«(1) Σε σχέση με έφεση το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου δικαστηρίου.»
Στην υπόθεση American University of Cyprus (AUCY) Ltd κ.α. v. S.C.F.B. LTD, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε6/2022 (i-justice), ημερομηνίας 22.11.2023, με αναφορά σε σχετική νομολογία, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Στην απόφαση Λεωνίδας Κίμωνος, ως εκκαθαριστής της Blue Seal Shoes Ltd v. Χρ. Ιωάννου & Υιοί (Υποδήματα) Λτδ, (2015) 1(Α) Α.Α.Δ. 147, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
«Ως προς το ουσιαστικό μέρος της αίτησης, αν δηλαδή η εφεσείουσα εταιρεία είναι ικανή ή όχι να πληρώσει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, όντως το Άρθρο 382* του περί Εταιρειών Νόμου προβλέπει πως η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων προϋποθέτει ότι ο αιτητής έχει αποσείσει το βάρος των ισχυρισμών του περί αφερεγγυότητας της εταιρείας με αξιόπιστη μαρτυρία. Στην υπό κρίση όμως περίπτωση η εφεσείουσα εταιρεία τελεί υπό εκκαθάριση και το γεγονός αυτό αποτελεί prima facie μαρτυρία ότι αδυνατεί να καταβάλει τα έξοδα, εκτός αν δοθεί προς το αντίθετο σχετική μαρτυρία (βλ. Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) η οποία παραπέμπει στην Northhampton Goal, Iron & Waggon Co. v. Midland Wagon Co. [1878] 7 Ch.D. 500). Tο βάρος επομένως απόδειξης ότι η εφεσείουσα εταιρεία έχει τη δυνατότητα να καταβάλει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης μετήλθε σ' αυτή...»
………………………………………………………………………………
Τίθεται, συναφώς το ερώτημα: έχει φανεί με αξιόπιστη μαρτυρία ότι υπάρχει λόγος το Εφετείο να πιστεύει ότι οι εφεσείοντες 1 είναι ανίκανοι να πληρώσουν τα έξοδα των εφεσιβλήτων αν η έφεση απορριφθεί; Έχουν, με άλλα λόγια, οι εφεσίβλητοι αποσείσει το βάρος του ισχυρισμού τους περί αφερεγγυότητας των εφεσειόντων 1 με αξιόπιστη μαρτυρία, ώστε να μετέλθει σ’ αυτούς το βάρος απόδειξης ότι έχουν τη δυνατότητα να καταβάλουν τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης;
Στην DEMETRIS ELIA PROPERTIES LTD (ανωτέρω), το Ανώτατο Δικαστήριο, ανέλυσε την έννοια «ειδικές περιστάσεις», ως προβλέπεται στη Δ.35 Θ.2, με αναφορά και σε νομολογία, υποδεικνύοντας ότι ο όρος δεν περιορίζεται μόνο στο κριτήριο της έλλειψης περιουσίας ή οικονομικής ανικανότητας αλλά μπορεί να ικανοποιείται και από άλλα ανεξάρτητα κριτήρια ώστε να είναι δίκαιο να διαταχθεί ασφάλεια (Ayda Karaoglanian a.o. v. Hagop Boyadjian, (2016) 1 ΑΑΔ 1526). Έκρινε δε, ότι η απλή αναγραφή ότι έχει εκδοθεί ένταλμα κατάσχεσης κινητών για αντικείμενα σε συγκεκριμένη διεύθυνση και έχει επιστραφεί ανεκτέλεστο, πόρρω απέχει από την έννοια των ειδικών περιστάσεων. Πόσο μάλλον στην παρούσα περίπτωση στην οποία οι πρόνοιες του Άρθρου 382 περιορίζονται ουσιαστικά στην αδυναμία των εφεσειόντων να καταβάλουν τα έξοδα της έφεσης.
Εις δε την STIRUP INVESTMENTS LTD (ανωτέρω), στην οποία εξετάστηκε ανάλογο αίτημα στη βάση του Άρθρου 382, λόγω μη επίκλησης της Δ.35 Θ.2, λέχθηκε:
«Είναι κατάληξη μας ότι τα στοιχεία δεν είναι τέτοια που να καταδεικνύουν προφανή αφερεγγυότητα της Εφεσείουσας/Καθ' ης η Αίτηση. Το γεγονός της μη εξόφλησης από μέρους της των εξόδων των Εφεσίβλητων/Αιτητών της πρωτόδικης διαδικασίας, σε συνάρτηση με το γεγονός της καταχώρησης αίτησης διάλυσης της Εφεσείουσας εταιρείας από μέρους των Εφεσιβλήτων/Αιτητών, που σε κάποιο στάδιο αποσύρθηκε λόγω μη επίδοσης, από μόνα τους δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η εφεσείουσα είναι αφερέγγυα εταιρεία. Η αναφορά στην παράγραφο 6 της Ένορκης Δήλωσης που συνοδεύει την αίτηση «Αφού κατέστη αδύνατον να επιδοθεί η εν λόγω αίτηση μετά από σχετική έρευνα που έκαναν οι Εφεσίβλητοι μέσω των δικηγόρων τους, ανακάλυψαν ότι η εφεσείουσα έχει χρέη τα οποία δεν δύναται να καταβάλει και είναι αφερέγγυος» χωρίς την παρουσίαση συγκεκριμένων στοιχείων για την περιουσία που κατέχει η εφεσείουσα ή τα χρέη της, κρίνουμε ότι δεν είναι ικανοποιητική προς στοιχειοθέτηση του ισχυρισμού ότι η εταιρεία είναι αφερέγγυα ή αδυνατεί να πληρώσει τα έξοδα της έφεσης αν και είχε το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού. Μάλιστα η εξακολούθηση εγγραφής της εταιρείας στο Μητρώο Εταιρειών οδηγεί σε αντίθετη διαπίστωση. Καταλήγουμε ότι η διακριτική μας ευχέρεια, θα πρέπει να ασκηθεί, σε βάρος της αίτησης.»
Έχοντας υπόψη τα στοιχεία που αφορούν την παρούσα περίπτωση, καταλήγουμε ότι αυτά δεν είναι τέτοια που να φανερώνουν αφερεγγυότητα των εφεσειόντων 1 και αδυναμία τους να καταβάλουν τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης. Η επιστροφή εντάλματος κατάσχεσης κινητών σε συγκεκριμένη διεύθυνση ως ανεκτέλεστου, από μόνη της, αλλά και ιδιαιτέρως υπό περιστάσεις ως αναλύονται ανωτέρω, κρίνουμε ότι ουδόλως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι εφεσείοντες 1 είναι αφερέγγυοι, ώστε το βάρος να μετέλθει σ’ αυτούς να αποδείξουν ότι είναι σε θέση να καταβάλουν τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης.»
Στην πιο πρόσφατη υπόθεση DB Technologies BV κ.α. v. Miltiades Neophytou Engineering Contractors & Developers Ltd, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε7/2023, ημερομηνίας 18.07.2024, αποφασίστηκε ότι:
«Ως αφετηρία για την εξέταση των υπό κρίση θεμάτων, θα πρέπει να λεχθεί ότι, ισχύ, πλέον, έχουν οι περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2023. Εφόσον δε, η παρούσα διαδικασία είναι εφετειακή, εφαρμογής τυγχάνει η πρόνοια του Μέρους 41.12 (1) ότι σε σχέση με έφεση, το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου Δικαστηρίου. Το ζήτημα της ασφάλειας εξόδων διέπεται από το Μέρος 26 το οποίο, στο Μέρος 26.1(1), προνοεί ότι «ενάγων …, ο οποίος έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους – Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δύναται, σε οποιοδήποτε στάδιο της απαίτησης, να διαταχθεί να παράσχει ασφάλεια εξόδων …»
………………………………………………………………………………
Από τα ως άνω, ουδόλως καθορίζεται ή εννοείται ότι οι εξουσίες του Δικαστηρίου, στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του πρωταρχικού σκοπού, επιτρέπουν την αλλοίωση των προνοιών των Κανονισμών και την προσθήκη σ’ αυτούς προνοιών που δεν υπάρχουν πλέον. Ο πρωταρχικός σκοπός δέον να εξυπηρετείται κατά την ενάσκηση των εξουσιών του Δικαστηρίου δυνάμει των Κανονισμών και την ερμηνεία αυτών (Μέρος 1.3). Ως είναι, τώρα, οι πρόνοιες των Κανονισμών, αίτηση για ασφάλεια εξόδων στο Εφετείο, δεν διέπεται από τη ρύθμιση που προβλεπόταν στην παλαιά Δ.35 Θ.2. Δεν υφίσταται η βάση των «ειδικών περιστάσεων» η οποία διαφοροποιείτο από τις πρόνοιες και προϋποθέσεις της παλαιάς Δ.60.
Επομένως, αίτηση για ασφάλεια εξόδων, ενώπιον του Εφετείου, διέπεται, πλέον, από τις πρόνοιες του Μέρους 26, προϋπόθεση για εφαρμογή της οποίας είναι ο ενάγων, και στην περίπτωση έφεσης, ο εφεσείων, να έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους Μέλους αυτής.
Στην προκειμένη περίπτωση, αποτελεί δεδομένο ότι οι εφεσείοντες 1 είναι εταιρεία με έδρα την Ολλανδία. Επομένως, δεν τίθεται θέμα έκδοσης διατάγματος ασφάλειας εξόδων εναντίον της στη βάση του Μέρους 26. Αυτό αποτελεί αποτέλεσμα των ρητών προνοιών των Νέων Κανονισμών. Η αίτηση εναντίον των εφεσειόντων 1 δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχή κατάληξη στη βάση αυτού και μόνο.»
Από τις πρόνοιες των προαναφερόμενων διατάξεων, (Μέρος 26, 41.12(1) και Άρθρο 382 του Κεφ. 113) και των σχετικών νομολογηθέντων, συνάγεται ότι το Εφετείο κατά την εξέταση αίτησης για ασφάλεια εξόδων (1) εφαρμόζει τις πρόνοιες του Μέρους 26, εκτός αν τέτοια Αίτηση βασίζεται και στο Άρθρο 382 του Κεφ. 113 οπότε εξετάζεται και υπό αυτή τη βάση, (2) κατά την εξέταση τέτοιας Αίτησης με βάση το Μέρος 26 απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ενάγοντας (ή εναγόμενος σε ανταπαίτηση) να έχει τη συνήθη διαμονή του σε χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξ αντιδιαστολής λογικός ειρμός επιτρέπει συμπέρασμα πως πολίτης – φυσικό πρόσωπο – της Κυπριακής Δημοκρατίας ή χώρας κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν δύναται να διαταχθεί να καταβάλει ποσό ως ασφάλεια εξόδων.
Οι Καθ’ ων η Αίτηση έχουν την έδρα τους, γεγονός κοινώς αποδεκτό, στην Ιρλανδία, η οποία, ως κράτος, ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατ’ επέκταση, κρίνεται ότι το Μέρος 26 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2023 δεν τυγχάνει εφαρμογής στα γεγονότα της παρούσας επίδικης Αίτησης. Ως εκ τούτου η επίδικη Αίτηση είναι απορριπτέα στη βάση του Μέρους 26.
Προχωρώντας στην εξέταση της επίδικης Αίτησης στην έτερη νομική βάση της, και δη στη βάση του Άρθρου 382 του Κεφ. 113, έχοντας κατά νου τα προαναφερόμενα σχετικά νομολογηθέντα, σε συνυφασμό με το πραγματικό υπόβαθρο που οι Αιτητές έθεσαν ενώπιον μας, κρίνουμε ότι αυτοί απέτυχαν να αποδείξουν, με αξιόπιστη μαρτυρία, ότι το Εφετείο έχει λόγο να πιστεύει πως οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι ανίκανοι να πληρώσουν τα έξοδα της έφεσης αν αυτή απορριφθεί. Πιο συγκεκριμένα, το γεγονός ότι δεν πληρώθηκαν τα πρωτόδικα έξοδα δεν αποδεικνύει το ζητούμενο. Περιπλέον, ουδεμία μαρτυρία προσφέρθηκε η οποία να δικαιολογεί συμπέρασμα ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι αφερέγγυοι. Καμία αίτηση διάλυσης εκκρεμεί εναντίον τους. Οι Αιτητές όφειλαν να θέσουν ενώπιον του Εφετείου συγκεκριμένα στοιχεία και όχι ανησυχίες ή υπόνοιες ή σκέψεις και συλλογισμούς βασιζόμενους μόνο στο γεγονός ότι εκδόθηκε απόφαση πλέον τόκους και έξοδα εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση, των οποίων η πληρωμή, όντως εκκρεμεί. Το γεγονός ότι υπάρχει γνωμάτευση από ιρλανδούς δικηγόρους, ότι εκκρεμούσης της παρούσας έφεσης αναστέλλεται η εκτέλεση πρωτόδικων αποφάσεων, δεν θεωρούμε ότι προσθέτει σε οτιδήποτε στην απόδειξη της προϋπόθεσης – αφερεγγυότητας των Καθ’ ων η Αίτηση – που οι Αιτητές όφειλαν να αποδείξουν. Επιπλέον, κρίνουμε πως το γεγονός ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν έχουν περιουσία στην Κύπρο συνιστά στοιχείο ουδέτερης σημασίας.
Υπό τις δεδομένες περιστάσεις και τη μαρτυρία που έθεσαν οι Αιτητές ενώπιον του Εφετείου, κρίνουμε πως δεν μετατέθηκε το βάρος απόδειξης στους Καθ’ ων η Αίτηση για να αποδείξουν ότι είναι φερέγγυοι. Η δε επίκληση, από τους Αιτητές, της υπόθεσης Κίμωνος (ανωτέρω) δεν τους βοηθά καθ’ ότι τα γεγονότα είναι πολύ διαφορετικά.
Όσον αφορά στο ζήτημα των πιθανοτήτων επιτυχίας ή μη της έφεσης, θεωρούμε ότι δεν βρισκόμαστε ενώπιον τέτοιων στοιχείων που αυτά θα ήταν επιτρεπτό να μας οδηγήσουν σε συμπέρασμα ότι η έφεση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία ή έχει σοβαρές πιθανότητες αποτυχίας, ως είναι η θέση των Αιτητών. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί το γεγονός αυτό στοιχείο υπολογίσιμο για να καθορίσει την τύχη της Αίτησης.
Συνοπτικά, κρίνουμε πως δεν αποδείχθηκε ενώπιον μας ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος οι Καθ’ ων η Αίτηση να είναι ανίκανοι να πληρώσουν τυχόν έξοδα τα οποία, πιθανόν, να επιδικαστούν εναντίον τους στην παρούσα έφεση.
Ενόψει όλων των προλεγόμενων, οι λόγοι ένστασης (α) και (ζ) επιτυγχάνουν. Παρέλκει, ως εκ τούτου, η εξέταση των υπόλοιπων λόγων ένστασης.
Συνακόλουθα καταλήγουμε ότι η επίδικη Αίτηση δεν στοιχειοθετήθηκε και ως εκ τούτου απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα της Αίτησης προς όφελος των Καθ’ ων η Αίτηση – εφεσειόντων και εναντίον των Αιτητών – εφεσίβλητων, ύψους €1.700,00, πλέον Φ.Π.Α. εάν υπάρχει.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο