ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 53/24)
i – Justice
30 Απριλίου, 2025
[ΣΤΑΥΡΟΥ, ΚΟΝΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ ‑ ΜΕΣΣΙΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
Εφεσείοντας/Αιτητής
και
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (ΑΚΙΝΗΤΑ) ΛΤΔ
Εφεσίβλητοι/Καθ’ ων η αίτηση
Αίτηση ημερ.29.1.2025 για παράταση χρόνου επίδοσης της έφεσης
-----------------------------
Κωστής Ευσταθίου για Ευστάθιος Κ. Ευσταθίου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Αιτητή‑Εφεσείοντα.
Ερμίνα Παπασολωμού για Εrmina Papasolomou & Co LLC , για τους Καθ' ων η αίτηση‑Εφεσίβλητους.
-----------------------------
ΣΤΑΥΡΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δοθεί από την Χριστοδουλίδου-Μέσσιου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ-ΜΕΣΣΙΟΥ, Δ.: Στις 11 Οκτωβρίου 2024 καταχωρήθηκε από τον εφεσείοντα Ειδοποίηση Έφεσης με την οποία προσβάλλεται, με ένα (1) λόγο έφεσης, η απόφαση του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων Λεμεσού στην Αίτηση Κ26/2023 (i‑ Justice), με την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα στην απουσία του καθ’ ου η αίτηση, καθορίζοντας το δίκαιο ενοίκιο του επίδικου υποστατικού που βρίσκεται στη Λεμεσό στο ποσό των €1.200 μηνιαίως από 1.5.2023 πλέον έξοδα ως υπολογιστούν από τη Γραμματέα του Δικαστηρίου και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Στο έντυπο ειδοποίησης εφεσείοντα αναφέρεται στο μοναδικό λόγο έφεσης που προβάλλεται, ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη τόσο κατά τον νόμο αλλά και/ή τα πράγματα, καθ' ότι διέταξε τον καθορισμό ενοικίου και/ή την αύξηση του ενοικίου σε υπέρμετρο και/ή υπερβολικό νέο ποσό ενοικίου, το οποίο δεν δικαιολογείτο υπό τις περιστάσεις, ούτε με βάση τα χαρακτηριστικά της μικρής περιοχής του ακίνητου και εν πάση περιπτώσει σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του επιτρεπομένου υπό του σχετικού Νόμου.
Στο Τμήμα 6 του εντύπου αρ. ΕΕ63 στην ερώτηση «Τι ζητάτε από το Εφετείο;», οι συνήγοροι του εφεσείοντα σημείωσαν «Τον παραμερισμό του διατάγματος ή της απόφασης η οποία εκδόθηκε από το κατώτερο Δικαστήριο.»
Στις 29.1.2025 (στο έντυπο που έχει αναρτηθεί στο σύστημα i‑Justice εκ παραδρομής αναφέρεται η ημερομηνία 29.1.2024) καταχωρήθηκε αίτηση από τον εφεσείοντα με την οποία ζητά «Διάταγμα και/ή διαταγή του Δικαστηρίου επιτρέπουσα την παράταση του χρόνου επίδοσης της Ειδοποίησης Έφεσης και/ή του εντύπου με αρ. ΕΕ63 για 15 μέρες από τη σύνταξη του διατάγματος.», η υπό κρίση αίτηση.
Νομική βάση της αίτησης είναι οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας όπως έχουν δημοσιευθεί στις 3.7.2023 Μέρος 41 Κ.2, Μέρος 23 Κ.4, η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η πάγια νομολογία, οι γενικές και συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.
Την αίτηση συνοδεύει η ένορκη δήλωση της δικηγορικής υπαλλήλου Κ.Σ. που εργάζεται στο γραφείο των δικηγόρων του εφεσείοντα‑αιτητή και σε αυτήν αναγράφονται οι προσπάθειες που είχαν γίνει από πλευράς τους για επίδοση της Ειδοποίησης Εφεσείοντα, τόσο στον εφεσίβλητο όσο και στη δικηγόρο του, η οποία συνοδεύεται από σχετικά Τεκμήρια και συγκεκριμένα ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων (e‑mail) μεταξύ των δικηγόρων του εφεσείοντα με τη δικηγόρο του εφεσίβλητου, αλλά και σχετική σημείωση του ιδιώτη επιδότη προς τον οποίο είχε δοθεί η Έφεση για επίδοση.
Η αίτηση αρχικά καταχωρήθηκε ex parte, το Δικαστήριο όμως ζήτησε όπως αυτή επιδοθεί στους συνηγόρους του εφεσίβλητου, οι οποίοι καταχώρισαν ένσταση στις 20.3.2024. Προβάλλονται 15 λόγοι ένστασης, μεταξύ των οποίων οι λόγοι ότι η αίτηση δεν αποτελεί το ορθό διαδικαστικό διάβημα για την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος, είναι αβάσιμη και εκ πρώτης όψεως απορριπτέα γιατί το έντυπο με το οποίο εισάγεται δεν είναι ορθά και πλήρως συμπληρωμένο, είναι επί της ουσίας αβάσιμη και δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που ο νόμος και η νομολογία ορίζουν για έγκριση της, υποβλήθηκε με υπερβολική ανεπίτρεπτη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, αλλά και η θέση ότι η αίτηση αποτελεί άγνωστο και/ή ατελέσφορο διαδικαστικό διάβημα, που δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης από το Εφετείο επειδή το ισχύον δίκαιο δεν προβλέπει τη δυνατότητα παράτασης της προθεσμίας επίδοσης Ειδοποίησης Εφεσείοντα.
Η νομική βάση της Ένστασης είναι παρόμοια με αυτή της Αίτησης, στην οποία προστίθεται το Μέρος 25 των Kανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, ο περί Δικαστηρίωv Νόμoς, ο περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμος και το Άρθρο 30 του Συντάγματος. Την Ένσταση συνοδεύουν δύο ένορκες δηλώσεις και αριθμός τεκμηρίων. Μέσα από αυτές προκύπτει διαφορετική προσέγγιση αναφορικά με τα γεγονότα που οδήγησαν στη μη επίδοση της έφεσης που καταχωρήθηκε από πλευράς εφεσείοντα, γίνεται αναφορά σε κακοπιστία εκ πλευράς εφεσείοντα με την αρχική καταχώριση της υπό κρίση αίτησης μονομερώς, γίνεται λόγος για την καθυστέρηση που προέκυψε μέχρι την καταχώριση της υπό κρίση αίτησης, αλλά και ισχυρισμοί για κατάχρηση της διαδικασίας. Η δικηγορική υπάλληλος που εργάζεται στο γραφείο της δικηγόρου του εφεσίβλητου, στη δική της ένορκη δήλωση διαψεύδει τα όσα αναφέρονται από πλευράς εφεσείοντα για τις προσπάθειες που έγιναν για επίδοση της έφεσης.
Στο στάδιο ακρόασης της αίτησης για παράταση του χρόνου επίδοσης της έφεσης, ο μεν ευπαίδευτος συνήγορος για τον εφεσείοντα αγόρευσε προφορικά αναφέροντας ότι ο εφεσείων κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για εντοπισμό και επίδοση της έφεσης στους εφεσίβλητους, δεν άφησε τον χρόνο να παρέλθει μένοντας άπρακτος, και μέμφεται τη συμπεριφορά της συνηγόρου των εφεσίβλητων αποδίδοντας της προσπάθειες για «κόλπα» και «κρυφτούλι» στην επίδοση της έφεσης. Η συνήγορος του εφεσίβλητου παρέδωσε στο Δικαστήριο γραπτή αγόρευση προβάλλοντας την ένσταση της, θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν καλοί λόγοι για παράταση της προθεσμίας επίδοσης της έφεσης, δεν υπάρχει ουσιαστικός και βάσιμος λόγος για παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης, ο εφεσείων καθυστέρησε υπερβολικά και ανεπίτρεπτα και αντικρούει τα όσα της αποδίδονται για προσκόμματα από πλευράς της στην επίδοση της έφεσης.
Παρατηρούμε τα εξής: Όπως προκύπτει ξεκάθαρα από τα τεκμήρια που επισυνάπτονται στις ένορκες δηλώσεις αίτησης και ένστασης, αλλά και από το ίδιο το περιεχόμενο των αιτήσεων, η εκκαλούμενη απόφαση εκδόθηκε στην απουσία του εφεσείοντα‑καθ’ ου η αίτηση στην αίτηση Κ26/2023. Ο εφεσείων‑καθ’ ου η αίτηση στην αίτηση Κ26/2023 δεν είχε καταχωρίσει ούτε σημείωμα εμφάνισης, ούτε και εμφανίστηκε στη διαδικασία.
Σύμφωνα με τους Νέους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας και συγκεκριμένα το Μέρος 14 με τίτλο «Παραμερισμός ή Διαφοροποίηση Απόφασης Ερήμην», υπάρχουν περιπτώσεις όπου το πρωτόδικο Δικαστήριο πρέπει να παραμερίσει απόφαση η οποία εκδόθηκε ερήμην, σχετικό είναι το Μέρος 14.2 των Κανονισμών, και περιπτώσεις όπου το Δικαστήριο δύναται να παραμερίσει ή να διαφοροποιήσει απόφαση η οποία εκδόθηκε ερήμην, σχετικές πρόνοιες παρατίθενται στο Μέρος 14.3 των Κανονισμών.
Προκύπτει ότι, το ορθό δικονομικό διάβημα στο οποίο πρόσωπο εναντίον του οποίου έχει εκδοθεί απόφαση χωρίς να εμφανιστεί (ερήμην), πρέπει να προβεί, αν επιθυμεί να αμφισβητήσει την απόφαση που έχει εκδοθεί, είναι να υποβάλει ενώπιον του Δικαστηρίου που εξέδωσε την εκκαλούμενη απόφαση αίτηση για παραμερισμό της εκδοθείσας απόφασης και οφείλει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο είτε ότι η περίπτωση εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου κατά την οποία μπορεί να παραμερίσει την εκκαλούμενη απόφαση, είτε ότι εμπίπτει στις προϋποθέσεις όπου πρέπει επιτακτικά να παραμεριστεί η επίδικη απόφαση.
Σύμφωνα με τους παλαιούς Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, σχετική είναι η Δ.17 θ.10, όταν το θέμα άπτεται της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, όπως έχει νομολογηθεί, θα πρέπει να εξηγείται η παράλειψη εμφάνισης, όπως και ο χρόνος στον οποίο ο καθ’ ου η αίτηση προέβηκε στο διάβημα παραμερισμού και να παρέχονται στοιχεία για εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση ώστε να καθίσταται δυνατή η άσκηση διακριτικής εξουσίας από το Δικαστήριο για παραμερισμό της απόφασης. Σχετικές είναι οι υποθέσεις Evans v. Bartlam [1937] 2 All E.R. 646 (H. L.), Phylactou v. Michael (1982) 1 C.L.R. 201, Mine & Quarry Services Ltd v. Γεωργίου (1993) 1 Α.Α.Δ. 26 και Σκάρος v. Χριστοδούλου και άλλοι (1998) 1Α Α.Α.Δ. 291.
Σε αντίθετη περίπτωση, που πρέπει δηλαδή να παραμεριστεί η επίδικη απόφαση, ο Κανονισμός 14.2 αναφέρει τους λόγους για τους οποίους αυτό πρέπει να γίνει, οι οποίοι αφορούν μεταξύ άλλων μη ορθή επίδοση της απαίτησης, αν η απόφαση εκδόθηκε λόγω παράλειψης καταχώρισης σημειώματος εμφάνισης ή καταχώρισης Υπεράσπισης, χωρίς όμως να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις του Κανονισμού 13.3 ή επειδή η απαίτηση ή η ανταπαίτηση αναλόγως έχει ικανοποιηθεί στο σύνολο της πριν από την έκδοση της απόφασης.
Προκύπτει από τα πιο πάνω ότι ο εφεσείων με την καταχώρηση έφεσης δεν έχει προβεί στο ορθό δικονομικό διάβημα για να πετύχει τον παραμερισμό και/ή την ακύρωση της εκκαλούμενης πρωτόδικης απόφασης, η οποία, επαναλαμβάνουμε, έχει εκδοθεί ερήμην.
Η υπό κρίση Αίτηση απορρίπτεται. Επειδή το θέμα αφορά τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και την ορθότητα του δικονομικού μέτρου που έχει ληφθεί από τους συνηγόρους του εφεσείοντα‑αιτητή και δεν έχει εγερθεί από τη συνήγορο των εφεσίβλητων‑καθ' ων η αίτηση, θεωρούμε ορθό όπως η ορθή διαταγή για έξοδα είναι όπως κάθε πλευρά να επωμιστεί τα δικά της.
Ενόψει της απόφασης μας ανωτέρω, η έφεση ορίζεται για οδηγίες στις 7.5.2025 σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κανονισμού 41.9 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας για να εξεταστεί το κατά πόσο η Ειδοποίηση Έφεσης είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη και/ή προδήλως αβάσιμη.
ΣΤ. Ν. ΣΤΑΥΡΟΥ, Δ.
Α. ΚΟΝΗΣ, Δ.
ΣΤ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ-ΜΕΣΣΙΟΥ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο