ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση αρ. 2/2025)
I-justice
24 Ιουνίου 2025
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
Αναφορικά με την Αίτηση χωρίς ειδοποίηση του Χάρη Σταυράκη για παραχώρηση άδειας καταχώρησης Έφεσης, εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, στην αίτηση με αριθμό 906/22 για παραχώρηση εγγράφων διαχειρίσεως pendente lite της περιουσίας των αποβιωσάντων Ρένου Σταυράκη και Μαρούλλας Σταυράκη, λόγω κατ’ ισχυρισμό λανθασμένων οδηγιών ως προς τα έξοδα.
Για αιτητή: κος Χάρης Σταυράκης προσωπικά και για Ρ & Χ Σταυράκης ΔΕΠΕ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η παρούσα εκδικάζεται σε μονομελή σύνθεση δυνάμει των προνοιών του Άρθρου 25.1 του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) και του Άρθρου 11.5 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλες Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Ν. 33/1964).
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Με την υπό κρίση πολιτική αίτηση, ο αιτητής ζητά άδεια όπως του επιτραπεί να καταχωρήσει έφεση εναντίον της διαταγής του πρωτόδικου Δικαστηρίου για τα έξοδα, ισχυριζόμενος λάθος ως προς την κλίμακα υπολογισμού τους.
Σύμφωνα με την ένορκη δήλωση της παρούσας αίτησης, κατά την 16.11.22 καταχωρήθηκε η αίτηση με αριθμό 906/22 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας μέσω του συστήματος i-Justice, για παραχώρηση εγγράφων διαχειρίσεως pendente lite, της περιουσίας των αποβιωσάντων Ρένου Σταυράκη και Μαρούλλας Σταυράκη στην κλίμακα €100.000 - €500.000. Την αίτηση καταχώρησαν η Στέλλα Παπαμιχαήλ και η Ιουλία Ιωάννου ενώ ο αιτητής στην παρούσα, ήταν ο καθ' ου η αίτηση.
Κατά την 25.10.24 ο αιτητής στην παρούσα, ως καθ' ου η αίτηση στην πιο πάνω αίτηση 906/22, καταχώρισε επιστολή στο σύστημα i-Justice (τεκμ. 1) με την οποία προχώρησε στην αύξηση της κλίμακας σε €500.00 - €2.000,000, καθ’ ότι εντόπισε ότι η αξία της αδιάθετης περιουσίας ήταν πέραν των €500.000, λαμβάνοντας υπόψη τις κουρεμένες καταθέσεις των αποβιωσάντων στην Λαϊκή Τράπεζα. Οι δικηγόροι των αιτητριών έφεραν ένσταση στην αύξηση της κλίμακας, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα μονομερούς αύξησης της. Ως εκ τούτου ισχυρίστηκαν ότι η κλίμακα δεν αυξήθηκε.
Η πιο πάνω αίτηση 906/22 εκδικάστηκε και εκδόθηκε στις 17.7.24, απόφαση υπέρ των αιτητριών με έξοδα εναντίον του αιτητή ως θα υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο. Ακολούθησε καταχώρηση έφεσης και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης. Της αίτησης αναστολής εκτέλεσης, επιλήφθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την με έξοδα εναντίον του αιτητή.
Την 18.12.24 οι δικηγόροι των αιτητριών καταχώρησαν κατάλογο εξόδων για την κυρίως αίτηση και την 17.3.25 κατάλογο εξόδων για την αίτηση αναστολής εκτέλεσης, στην αυξημένη κλίμακα των €500.000 - €2.000.000. Οι κατάλογοι αυτοί εξετάστηκαν από την Πρωτοκολλητή, η οποία προέβη σε τελικό υπολογισμό τους, και ακολούθως, τους έθεσε για έγκριση ενώπιον του Δικαστηρίου, το οποίο κατά την 28.4.25 προέβη στην έγκριση τους.
Αναφέρεται επίσης στην ένορκη δήλωση της παρούσας αίτησης, ότι ο αιτητής αντιλήφθηκε ότι, ενώ η αύξηση της κλίμακας έγινε την 25.10.24, το πρωτόδικο Δικαστήριο πεπλανημένα και λανθασμένα ενέκρινε τους καταλόγους των εξόδων στην κλίμακα €500.000 - €2.000.000 από την ημερομηνία καταχώρησης της αίτησης 906/22, ήτοι την 16.11.22, ενώ κατά την άποψη του, θα έπρεπε να τους είχε εγκρίνει στην χαμηλότερη κλίμακα μέχρι την 25.10.24, ημερομηνία κατά την οποία αυξήθηκε η κλίμακα.
Είναι ως εκ τούτου η θέση του αιτητή ότι οι κατάλογοι πρέπει να αναθεωρηθούν και τα έξοδα να υπολογιστούν στην αρχική χαμηλότερη κλίμακα μέχρι την 25.10.24 , που έγινε η αύξηση της κλίμακας.
Νομική πτυχή
Η αίτηση βασίζεται στο Μέρος 41.22 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 που έχει ως εξής:
«(1) Έφεση που ασκείται επί αποφάσεως με μόνο λόγο εφέσεως τις λανθασμένες οδηγίες ως προς τα έξοδα, ή επί διατάγματος που αφορά στον υπολογισμό ή την αναθεώρηση του υπολογισμού των εξόδων δεν επιτρέπεται παρά μόνο κατόπιν αδείας του Εφετείου ή Δικαστή αυτού.
(2) Άδεια χορηγείται κατόπιν αιτήσεως χωρίς ειδοποίηση μόνο εάν προκύψει ότι οι οδηγίες ή το διάταγμα είναι αντίθετο προς τις πρόνοιες οποιουδήποτε νόμου ή κανονισμού, ή βασίζεται σε παρανόηση γεγονότος ή διατάσσει οποιοδήποτε διάδικο να καταβάλλει έξοδα που προκλήθηκαν χωρίς επαρκή αιτία, από άλλο διάδικο.»
Η πιο πάνω διάταξη, ταυτίζεται με το λεκτικό της Δ.35, θ.20 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Επομένως, καθοδήγηση ως προς το ζήτημα αυτό, μπορεί να αντληθεί από τη νομολογία που ερμηνεύει την εν λόγω Διαταγή (βλ. μεταξύ άλλων Πολ. Αίτηση 6/24, ημ. 8.11.24).
Έχει νομολογηθεί ότι η παροχή άδειας δεν αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αλλά συναρτάται με τη στοιχειοθέτηση από τον αιτητή, τουλάχιστον μιας εκ των προϋποθέσεων που καθορίζουν οι διαδικαστικοί Κανονισμοί (βλ. , Πολ. Έφεση 36/19, ημ. 31.5.2019), ECLI:CY:AD:2019:B209.
Σύμφωνα με το Μέρος 41.22 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 που όπως προαναφέρθηκε ταυτίζεται με την Δ.35, θ.20 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, η παροχή άδειας δικαιολογείται, μόνο εφόσον καθίσταται εμφανές ότι η απόφαση για τα έξοδα:
· αντίκειται προς τον νόμο ή διαδικαστικό κανονισμό,
· βασίζεται σε παρανόηση των γεγονότων ή
· όπου διατάσσεται ένας διάδικος να καταβάλει τα έξοδα του άλλου, χωρίς επαρκή λόγο.
(βλ. επίσης (1999) 1 Α.Α.Δ 360 και (2010) 1 Α.Α.Δ 891).
Έχει επισημανθεί στην απόφαση (ανωτέρω) ότι ενδείκνυται να εξειδικεύεται από τον αιτητή σε ποια από τις πιο πάνω προϋποθέσεις στηρίζει το αίτημα του για παραχώρηση άδειας (βλ. επίσης , Πολ. Αίτηση 84/23, 21.12.2023).
Στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Έφεση αρ 25/2022, ημερομηνίας 26.1.2023, κρίθηκε ως χρήσιμη η αναφορά στην απόφαση , (ανωτέρω) ημερ. 31.5.2019, όπου αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
«Τα πλαίσια της Δ.35 θ.20 είναι περιορισμένα. Το θεσμικό πλαίσιο παροχής άδειας εξηγήθηκε στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Μάριου Ρούσου και της Τασούλλας Χριστοφή (1999) 1 ΑΑΔ 360, με αναφορά σε προηγούμενη νομολογία. Η εξουσία του Δικαστηρίου να επιτρέψει έφεση αποκλειστικά σε σχέση με τα έξοδα είναι περιορισμένη.
Η παροχή άδειας δικαιολογείται, όπως προκύπτει από το κείμενο της Δ.35 θ.20, μόνο εφόσον καθίσταται εμφανές ότι η απόφαση για τα έξοδα (α) αντίκειται προς το νόμο ή διαδικαστικό κανονισμό, (β) βασίζεται σε παρανόηση των γεγονότων ή (γ) όπου διατάσσεται ένας διάδικος να καταβάλει τα έξοδα του άλλου, χωρίς επαρκή λόγο (βλ., επίσης, Αναφορικά με την Αίτηση της Ελένης Στεφάνου - Μετζίτη (2010) 1 ΑΑΔ 891).
Η παροχή άδειας δεν αφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αλλά συναρτάται με τη στοιχειοθέτηση από τον αιτητή τουλάχιστον μιας των προϋποθέσεων που καθορίζει η Δ.35 θ.20».
Συμπεράσματα
Στην παρούσα περίπτωση, ο αιτητής στηρίζει το αίτημα του, στον ισχυρισμό ότι η επιδίκαση μέρους των υπό κρίση εξόδων, έγινε σε λανθασμένη κλίμακα. Επικαλείται δηλαδή παρανόηση των γεγονότων σε σχέση με την κλίμακα για την οποία επιδικάστηκαν τα επίδικα έξοδα αλλά και παραβίαση του Κανονισμού ως προς τον χρόνο αύξησης της κλίμακας.
Σημειώνεται όμως ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά ως προς το ποιος κανονισμός έχει επί του προκειμένου παραβιαστεί. Υπενθυμίζεται ότι δυνάμει της πιο πάνω νομολογίας, ο αιτητής οφείλει να εξειδικεύσει με λεπτομέρεια τους λόγους για τους οποίους ζητά άδεια να εφεσιβάλει την διαταγή για τα έξοδα.
Αναφορικά με την παρανόηση γεγονότων, κρίνω ότι δεν υπήρξε καμία τέτοια παρανόηση από το πρωτόδικο Δικαστήριο, κατά την επιδίκαση των εξόδων. Η αύξηση της κλίμακας έγινε κατόπιν πρωτοβουλίας του ιδίου του αιτητή και αυτή έχει βέβαια ισχύ από την αρχή της διαδικασίας. Δεν μπορεί κάποιος λογικά να δεχθεί ότι η περιουσία των αποβιωσάντων ήταν μικρότερη και αυξήθηκε μετά την αλλαγή της κλίμακας. Από την στιγμή που η αλλαγή της κλίμακας έγινε αποδεκτή, αντανακλώντας την σύμφωνα με τον αιτητή, πραγματική αξία της περιουσίας των αποβιωσάντων, αυτή ισχύει για όλες τις διαδικασίες, πριν και μετά την αλλαγή της κλίμακας.
Έχω υπόψη μου την πρόσφατη απόφαση στην υπόθεση Πολ. Αίτηση 1/25 ημ. 12.2.2025, στην οποία το Εφετείο έδωσε άδεια για καταχώρηση έφεσης για τα έξοδα, μετά από ισχυρισμούς του αιτητή ότι αυτά επιδικάσθηκαν σε λανθασμένη κλίμακα.
Όμως, τα γεγονότα της πιο πάνω υπόθεσης διαφέρουν από τα γεγονότα της παρούσας. Εκεί η κλίμακα της αγωγής στην οποία επιδικάσθηκαν τα έξοδα δεν ήταν αποδεκτή από τον αιτητή, όπως συμβαίνει στην παρούσα υπόθεση. Επιπλέον, στην υπόθεση (ανωτέρω) ο αιτητής επικαλέστηκε παράβαση ρητής πρόνοιας του Περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικού) (Διατάγματα Διατροφής) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996, που οδήγησε στην επιδίκαση εξόδων σε λανθασμένη κλίμακα. Κάτι που δεν συμβαίνει στην παρούσα περίπτωση αφού όπως προαναφέρθηκε, δεν προβάλλονται ισχυρισμοί κατά πόσον τα έξοδα υπολογίστηκαν κατά παράβαση οιουδήποτε συγκεκριμένου διαδικαστικού κανονισμού.
Ενόψει όλων των πιο πάνω, δεν δικαιολογείται η παροχή άδειας για καταχώρηση έφεσης εναντίον της πρωτόδικης διαταγής ως προς τα έξοδα.
Η αίτηση απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται καμία διαταγή για τα έξοδα της παρούσας, λόγω του ότι η αίτηση εξετάστηκε μονομερώς.
Αλέξανδρος Α. Παναγιώτου, Π.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο