ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Πολιτική Έφεση Αρ. 319/2019)

 

26 Ιουνίου 2025

 

[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ,  Δ/στες]

 

ΣΤΕΦΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ,

Εφεσείουσα

v.

 

FULL CIRCLE DEVELOPMENTS LTD,

Εφεσιβλήτων

 

Γ. Παπαθεοδώρου και για Στ. Παπαθεοδώρου για Εφεσείουσα

Μ. Χαραλαμπίδου (κα) με Μ. Τσιαννή (κα) για Χαραλαμπίδου & Τσιαννή ΔΕΠΕ για Εφεσίβλητους

 

------------------------

 

ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Αμπίζα, Δ.

 

----------------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ:  Αντικείμενο της παρούσας έφεσης είναι απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, με την οποία απέρριψε την αγωγή της εφεσείουσας εναντίον των εφεσιβλήτων και εξέδωσε απόφαση υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον της εφεσείουσας στην ανταπαίτηση τους. Η επίδικη διαφορά αφορούσε την πώληση και εγκατάσταση, από τους εφεσίβλητους, πλαστικού δαπέδου (deck) σε ακάλυπτη βεράντα στην υπό ανακαίνιση οικία της εφεσείουσας. Με την αγωγή της, η εφεσείουσα ζητούσε την επιστροφή του ποσού των €2.001.-, το οποίο είχε καταβάλει ως προκαταβολή, καθώς επίσης, για ποσό €2.000.- ως αποζημιώσεις για ζημιές τις οποίες αυτή υπέστη συνεπεία της από μέρους των εφεσιβλήτων παράβασης της μεταξύ τους συμφωνίας. Την τελευταία αυτή θεραπεία, η εφεσείουσα, εν τέλη, απέσυρε. Από την πλευρά τους, οι εφεσίβλητοι αρνήθηκαν ευθύνη στην αγωγή της εφεσείουσας και ανταπαίτησαν το ποσό των €4.991.-, ως το υπόλοιπο του τιμήματος για τις υπηρεσίες τους. Το πρωτόδικο Δικαστήριο συνόψισε τις εκατέρωθεν δικογραφημένες θέσεις των πλευρών, ως ακολούθως:

 

«Δικογραφεί η Ενάγουσα ότι ήταν όρος της μεταξύ των διάδικων συμφωνίας ότι το «δάπεδο» θα ήταν άριστης ποιότητας ή/και τέτοιας ποιότητας και να ήταν σε χρησιμοποιήσιμη κατάσταση τόσο ποιοτικά όσο και οπτικά και κατάλληλο για τον σκοπό που αυτό προοριζόταν τον οποίον οι Εναγόμενοι γνώριζαν» Η Εναγόμενη όντως τοποθέτησε το δάπεδο στον συμφωνηθέντα χώρο ακολούθως όμως διαπιστώθηκε ότι παρουσίαζε καμπυλώσεις, οι λωρίδες του «δαπέδου» αποσυναρμολογήθηκαν - ξεβιδώθηκαν, ο σκελετός - βάση του «δαπέδου» παρουσίασε αστάθεια και το χρώμα του παρουσίαζε αντιαισθητικές γραμμές διαφορετικού χρώματος από αυτό του αρχικού/πραγματικού και πρωτότυπο χρώματος το οποίο συμφωνήθηκε. Εν συνεχεία καταγράφονται τα ακόλουθα: «λόγω της υπό των Εναγομένων καταγγελίας της πιο πάνω συμφωνίας ή λόγω της μη ικανότητας τους να την εκτελέσουν ορθά ή και καθόλου ή και λόγω της εγκατάλειψης της συμφωνίας.» και στην βάση αυτών αξιώνονται οι θεραπείες στο αιτητικό της Έκθεσης Απαίτησης.

Θέση της Ενάγουσας, είναι ότι η πλευρά της, ουδεμία ανάμιξη είχε στην τοποθέτηση της πολυθίνης και ότι αυτό από κανένα δικό της τεχνικό ή άλλο δεν τοποθετήθηκε. Η τοποθέτηση είναι η θέση της έγινε από την Εναγομένη οποία και επέμεινε να τοποθετηθεί το δάπεδο - DECK στον χρόνο που η Εναγόμενη αποφάσισε ως την βόλευε, καθησυχάζοντας παράλληλα την Ενάγουσα ότι θα λαμβάνονταν μέτρα για την προστασία του. Αυτό προσπάθησε να πράξει η Εναγόμενη με την κάλυψη του δαπέδου με νάιλον και συνακόλουθα επήλθαν τα αποτελέσματα που εμφαίνονται στις φωτογραφίες που κατατέθηκαν στην διαδικασία. Η ημερομηνία τοποθέτησης όσο και ο τρόπος τοποθέτησης του δαπέδου ήταν αποκλειστικά απόφαση και ευθύνη των Εναγομένων. Οι ισχυρισμοί περί ακαταλληλότητας του υλικού του δαπέδου και της λανθασμένης τοποθέτησης του, δεν εγκαταλείφτηκαν.

Σε ότι αφορά την αποκατάσταση της βλάβης, θέση της Ενάγουσας ήταν ότι η Εναγόμενη αναγνώρισε το ακατάλληλο του δαπέδου και ανέλαβε να επιδιορθώσει αυτό. Συνεργείο μετέβη στην οικία της, εν τέλει όμως ξήλωσε το δάπεδο και εγκατέλειψε την προσπάθεια παρατώντας τα υλικά στην εξώπορτα της οικίας της και έξω από αυτή. Προέβησαν στην αφαίρεση ολόκληρου του δαπέδου το οποίο εγκατέλειψαν στην οικία της Ενάγουσας. Εκκλήσεις της για να της επιστραφεί η προκαταβολή απέβησαν άκαρπες παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις της Εναγομένης.

Στην αντίπερα όχθη, η Εναγόμενη, προβάλλει ότι η Ενάγουσα ήταν που επικοινώνησε με την Εναγομένη στις 08/06/2010 και ζήτησε να τοποθετηθεί το δάπεδο. Όταν ισχυρίζεται η Εναγόμενη, το συνεργείο της πήγε στην οικία της Ενάγουσας, διαπιστώθηκε ότι εκεί υπήρχαν συνεργεία κτιστών και βαφέων και αρνήθηκαν την τοποθέτηση. Η Εναγόμενη, επικοινώνησε με την Ενάγουσα και της εξήγησε ότι δεν θα έπρεπε να τοποθετηθεί το δάπεδο πριν τελειώσουν τα άλλα συνεργεία. Η Ενάγουσα επέμεινε και ανέλαβε πλήρως την ευθύνη για τυχόν ζημιά που θα προκαλείτο στο δάπεδο το οποίο ζήτησε και επέμενε να τοποθετηθεί το δάπεδο, πάραυτα. Προβάλλεται από την πλευρά της Εναγομένης ότι η ίδια τοποθέτησε το δάπεδο ορθώς και ότι αυτό ήταν άριστης ποιότητας και κατάλληλο για το σκοπό που πωλήθηκε. Τα όποια προβλήματα παρουσιάστηκαν μετά την τοποθέτηση του δαπέδου οφείλονται στην αποκλειστική αμέλεια που επέδειξε η Ενάγουσα και/ή τα συνεργεία των κτιστών και/ή των βαφέων οι οποίοι κάλυψαν με πολυθίνη το δάπεδο για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά την διάρκεια των εργασιών τους. Συνεπεία της κάλυψης του δαπέδου με νάιλον, αναπτύχθηκαν υψηλές θερμοκρασίες οι οποίες σε συνδυασμό με την έλλειψη αερισμού του δαπέδου που προκάλεσαν την αλλοίωση του. Προσθέτως, ισχυρισμός της είναι ότι, οι ζημιές επήλθαν και από την τοποθέτηση αντικειμένων πάνω στο δάπεδο με αποτέλεσμα την καταστροφή του σε κάποια σημεία.

Σε ότι αφορά την επανατοποθέτηση/επιδιόρθωση του δαπέδου η Εναγόμενη προβάλλει τα ακόλουθα: Το δάπεδο αφαιρέθηκε από την Εναγομένη με σκοπό την επανατοποθέτηση του και/ή αντικατάσταση κομματιών που καταστράφηκαν όπως οι διάδικοι συμφώνησαν μετά που δημιουργήθηκε το πρόβλημα στο δάπεδο, χωρίς βεβαίως η Εναγομένη να αναγνωρίζει και/ή αποδέχεται οποιαδήποτε ευθύνη για το πρόβλημα που παρουσιάστηκε στο δάπεδο και ότι η Εναγομένη προσφέρθηκε να πράξει αυτό λόγω των επαγγελματικών σχέσεων της θυγατέρας της Εναγούσης με την Εναγομένη. Η Ενάγουσα βεβαίωσε την Εναγομένη ότι θα εξοφλήσει το ποσό των €4.991,00 που της όφειλε. Όταν συνεργείο της Εναγομένης, τον Αύγουστο του 2010, μετέβησαν στην οικία, για να προβούν στις σχετικές εργασίες δεν τους επετράπη να πράξουν αυτό και τους πληροφόρησαν ότι το υλικό που είχε αφαιρεθεί για να επανατοποθετηθεί το είχε πεταχτεί έξω στο απέναντι της οικίας, πεζοδρόμιο.

Ουδέποτε συμφωνήθηκε η επιστροφή του πόσου των €2.001.-. Το ποσό αυτό ζητήθηκε πρώτη φορά από την Ενάγουσα με την επιστολή του δικηγόρου της ημερομηνίας 23/09/10 ενώ η ίδια αξίωσε την καταβολή του υπόλοιπου του τιμήματος και γραπτώς μέσω της απάντησης που απέστειλαν μέσω δικηγόρων στην επιστολή ημερομηνίας 23/09/10.

Καταληκτικά η θέση της Εναγομένης είναι ότι εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ενάγουσα και/ή το υλικό το οποίο της παρέδωσε ήταν σε άριστη κατάσταση και/ή εκτέλεσε ορθά ότι ανέλαβε να εκτελέσει και/ή σε καμία περίπτωση δεν κατήγγειλε την συμφωνία και/ή εγκατέλειψε αυτή, πράγμα που έκανε η Ενάγουσα. Είναι περαιτέρω ισχυρισμός της Εναγομένης ότι η Ενάγουσα εξακολουθεί να οφείλει στην Εναγομένη το ποσό των €4.991.-.»

 

          Είναι χρήσιμη η ως άνω καταγραφή των εκατέρωθεν θέσεων καθότι οριοθετεί την επίδικη διαφορά. Η υπόθεση οδηγήθηκε σε ακρόαση, κατά την οποία κατέθεσαν, εκ μέρους της εφεσείουσας, πέντε μάρτυρες και, εκ μέρους των εφεσιβλήτων, δύο μάρτυρες.

 

          Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού αξιολόγησε τους μάρτυρες που κατέθεσαν ενώπιον του και ανέλυσε την αποδεκτή, από το ίδιο, μαρτυρία, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν σε θέση να αποδεχτεί ακαταλληλότητα του δαπέδου, ούτε ότι αυτό καταστράφηκε από την τοποθέτηση της πολυθίνης (νάιλον) επί αυτού. Ακόμη, όμως, και αν δεχόταν κάτι τέτοιο, κατέληξε σε εύρημα ότι δεν ήταν οι εφεσίβλητοι που την τοποθέτησαν επί του δαπέδου. Έκρινε ότι η εφεσείουσα δεν παρουσίασε τέτοια μαρτυρία που να αποδεικνύει ότι οι εφεσίβλητοι απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, ενώ παρέμενε το τιμολόγιο το οποίο ήταν αποδεκτό ότι δεν είχε εξοφληθεί. Επομένως, κατέληξε ότι  η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει την αξίωση της εναντίον των εφεσιβλήτων για επιστροφή της προκαταβολής και συνακόλουθα, απέρριψε την αγωγή, εξέδωσε απόφαση εναντίον της εφεσείουσας και υπέρ των εφεσιβλήτων για το ποσό των €4.991.- πλέον νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρησης της ανταπαίτησης και επιδίκασε εναντίον της εφεσείουσας τα έξοδα της διαδικασίας.

 

          Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου προσβάλλεται με συνολικά 10 λόγους έφεσης. Έχουμε μελετήσει διεξοδικά τους εγειρόμενους λόγους έφεσης, την αιτιολογία αυτών και την επιχειρηματολογία της πλευράς της εφεσείουσας, αλλά και την αντίθετη επιχειρηματολογία της πλευράς των εφεσίβλητων, οι οποίοι υπεραμύνονται της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης. Προχωρούμε με την εξέταση των λόγων έφεσης.

 

          Με τον πρώτο λόγο έφεσης, προβάλλεται ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να απορρίψει την αξίωση και να εκδώσει απόφαση στην ανταπαίτηση είναι ουσιαστικά και νομικά λανθασμένη. Αιτιολογικά, προβάλλεται ότι, από τη μαρτυρία, απεδείχθη ότι οι εφεσίβλητοι απέτυχαν να εκτελέσουν την εργασία για την οποία τους καταβλήθηκε η αναφερόμενη προκαταβολή, ενώ οι λόγοι αποτυχίας οφείλονταν σ’ αυτούς, αφού παρότι αναγνώρισαν ότι το δάπεδο ήταν ελαττωματικό και ανέλαβαν την υποχρέωση ολοκλήρωσης της εργασίας και την τοποθέτηση νέου δαπέδου, αναίτια εγκατέλειψαν την προσπάθεια αυτή και τερμάτισαν τη συμφωνία.

 

          Δεν μας βρίσκει σύμφωνους η ως άνω εισήγηση της εφεσείουσας. Όπως αναφέρεται, συνοπτικά, ανωτέρω, το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού, με λεπτομέρεια, εξέτασε τις εκατέρωθεν θέσεις και μαρτυρία και, μετά την αξιολόγηση αυτής, κατέληξε στα συμπεράσματα του, ως επιμελώς καταγράφονται στην απόφαση του. Διαπιστώνεται ότι πουθενά, οι εφεσίβλητοι, δεν αναγνώρισαν ελαττωματικότητα του δαπέδου ή ανέλαβαν υποχρέωση αντικατάστασης του. Αντιθέτως, τόσο δικογραφικά, όσο και με τη μαρτυρία τους, οι εφεσίβλητοι υποστήριζαν ότι η εργασία τους και το δάπεδο ήταν καθώς πρέπει, μάλιστα το δάπεδο αναγνωρίστηκε ως τέτοιο από την εφεσείουσα, και είναι μεταγενέστερα που αυτό υπέστη ζημιές για τους λόγους που υπέδειξαν και δεν τους αφορούσαν. Περαιτέρω, πάντοτε ήταν θέση των εφεσιβλήτων ότι ήταν πρόθυμοι να προβούν σε επιδιορθώσεις, όχι λόγω αναγνώρισης δικής τους ευθύνης, αλλά λόγω συνεργασίας με τη θυγατέρα της εφεσείουσας. Είναι δε, λόγω απαγόρευσης του συζύγου της εφεσείουσας που ουσιαστικά εκδιώχθηκαν. Η θέση τους ήταν, επίσης, ότι ουδέποτε συμφώνησαν να επιστρέψουν την προκαταβολή, αντιθέτως, έτυχαν διαβεβαιώσεων για καταβολή του υπολοίπου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε, ως αξιόπιστη, τη μαρτυρία των εφεσιβλήτων.

 

          Επομένως, δεν στοιχειοθετείται το υπόβαθρο επί του οποίου στηρίζεται ο λόγος έφεσης, καθιστώντας τον ανεδαφικό. Με τα δεδομένα, ως το πρωτόδικο δικαστήριο τα αποδέκτηκε, δεν εντοπίζουμε σφάλμα, είτε ουσιαστικό, είτε νομικό, στην πρωτόδικη κρίση.

 

          Συνακόλουθα, ο πρώτος λόγος έφεσης απορρίπτεται.

 

          Ο δεύτερος λόγος έφεσης αφορά την πρωτόδικη απόφαση ότι δεν μπορούσε να προβεί σε εύρημα ότι το δάπεδο καταστράφηκε  από την τοποθέτηση της πολυθίνης ενώ το θέμα ήταν επίδικο. Προβάλλεται ότι αυτό αποτέλεσε την κύρια αιτία της αντιδικίας μεταξύ των διαδίκων, οι οποίοι ισχυρίζονταν και αποδέχονταν και οι δύο ότι το τοποθετημένο νάιλον ήταν η κύρια αιτία της πρόκλησης της ζημιάς στο δάπεδο. Αιτιολογικά, προβάλλεται ως αντιφατικό, το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την τοποθέτηση του νάιλον, ενώ είναι οι εφεσίβλητοι που απέδιδαν στην κάλυψη του δαπέδου με το νάιλον και την τοποθέτηση σκαλωσιών στο δάπεδο, την αιτία των ζημιών.

 

          Δεν εντοπίζουμε σφάλμα στην πρωτόδικη προσέγγιση και κρίση, επί του προκειμένου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στην αδυναμία της μαρτυρίας της πλευράς της εφεσείουσας να αποδείξει ότι είναι οι εφεσίβλητοι που τοποθέτησαν το νάιλον για να καλύψουν το δάπεδο. Αυτό ως αποτέλεσμα της αξιολόγησης της μαρτυρίας της πλευράς της εφεσείουσας. Ως αποτέλεσμα δε της αξιολόγησης της μαρτυρίας της πλευράς των εφεσιβλήτων, αποδέχτηκε ότι δεν ήταν οι εφεσίβλητοι που τοποθέτησαν το νάιλον. Ουδεμία αντίφαση προκύπτει επί του προκειμένου. Φυσικά, ουσιαστικής σημασίας παραμένει η καθόλα επιτρεπτή, υπό τα δεδομένα της υπόθεσης, πρωτόδικη κρίση ότι, ως εκ των όσων λέχθηκαν από τον ΜΕ3, ο οποίος έγινε αποδεχτός ως πραγματογνώμονας, δεν μπορούσε να συγκεκριμενοποιηθεί ως αιτία των ζημιών η εν λόγω τοποθέτηση του νάιλον. Έστω και αν οι δύο πλευρές αποδέχονταν την ενέργεια αυτή ως το πιθανότερο σενάριο για την αιτία της ζημιάς, η αποδοχή της ως η αιτία παρέμενε επίδικη. Ως θέμα που απαιτούσε εμπειρογνωμοσύνη, το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέλυσε τα λεγόμενα του ΜΕ3 και αποφάσισε ως ανωτέρω. Το συμπέρασμα του αυτό, καθόλα επιτρεπτό και σε πλήρη συνάφεια και αρμονία με την προσκομισθείσα αποδεκτή από το Δικαστήριο μαρτυρία, δεν επιτρέπει παρέμβαση μας.

 

          Ως αβάσιμος απορρίπτεται και ο δεύτερος λόγος έφεσης.

 

          Με τον τρίτο λόγο έφεσης, προβάλλεται ότι λανθασμένα, το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η εφεσείουσα δεν παρουσίασε τέτοια μαρτυρία που να αποδεικνύει ότι οι εφεσίβλητοι απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Το ζήτημα τίθεται, από την πλευρά της εφεσείουσας, στη βάση της αποδοχής των εφεσιβλήτων ότι στο δάπεδο προκλήθηκαν ζημιές, ότι το δάπεδο έχριζε αντικατάστασης, ενώ οι εφεσίβλητοι απέδιδαν τις ζημιές σε συγκεκριμένους λόγους, όπως την τοποθέτηση σκαλωσιών στο δάπεδο, τους οποίους το Δικαστήριο δεν εξέτασε.

 

          Δεν βρίσκουμε έρεισμα στην εισήγηση της εφεσείουσας. Επανατίθεται ότι οι εφεσίβλητοι δεν αποδέχτηκαν τις ζημιές με τρόπο που να είχαν το βάρος να αποδείξουν τους λόγους που προκάλεσαν τις ζημιές. Οι εφεσίβλητοι προέβαλαν την εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους. Απέδωσαν, στους αναφερόμενους λόγους, τη μεταγενέστερη εμφάνιση ζημιών. Εντός των ορθών παραμέτρων κρίνεται να είναι η ανάλυση του πρωτόδικου Δικαστηρίου επί του προκειμένου, αφού, το τι κατέστη αποδεκτό ως ευρήματα επί των γεγονότων, δεν απέληγαν σε αποτυχία των εφεσιβλήτων να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

 

          Αβάσιμος κρίνεται και ο τρίτος λόγος έφεσης και απορρίπτεται.

 

          Ο τέταρτος λόγος έφεσης προβάλλει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη η ακροαματική διαδικασία, ως τέτοιες που οδηγούν σε κακοδικία. Αποτέλεσμα, της αποτυχίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου να ρυθμίσει σωστά τη διαδικασία ήταν η εξαγωγή από μέρους του λανθασμένων συμπερασμάτων από τη μαρτυρία. Πέραν της διάρκειας της διαδικασίας και του έντονου κλίματος κατά τη διάρκεια αυτής, προβάλλεται και η στέρηση από τον ΜΕ1 της ευχέρειας να έχει, κατά την αντεξέταση του, τη γραπτή του δήλωση μπροστά του.

 

          Έχουμε ανατρέξει στα πρακτικά της υπόθεσης και μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι, σε συγκεκριμένες στιγμές, υπήρξε ένταση, κυρίως από μέρους των συνηγόρων. Όσο και αν πάγια σύσταση προς όλους παραμένει η προσπάθεια διεξαγωγής της ακροαματικής διαδικασίας χωρίς αχρείαστες εντάσεις, δεν διαπιστώνουμε, στην υπό κρίση διαδικασία, οι συμπεριφορές των συντελεστών να ξεπέρασαν τα επιτρεπτά όρια. Άλλωστε, το πρωτόδικο Δικαστήριο προέβηκε σε σχετική αναφορά στην απόφαση του. Ούτε διαπιστώνουμε η διαδικασία να ξέφυγε του ελέγχου της ευπαίδευτης πρωτόδικου Δικαστή, οδηγώντας σε κακοδικία. Ως προς δε την ευχέρεια του συγκεκριμένου μάρτυρα να συμβουλεύεται τη γραπτή του δήλωση για να απαντά ερωτήσεις κατά την αντεξέταση, δεν εντοπίζουμε σφάλμα στον πρωτόδικο χειρισμό. Να υπενθυμίσουμε ότι φρεσκάρισμα της μνήμης μάρτυρα είναι επιτρεπτό από κείμενα που συντάχθηκαν από τον ίδιο κατά τέτοιο χρόνο που να συνηγορεί στη γνησιότητα των γεγονότων, τηρουμένης, πάντοτε, και της εξέτασης του στοιχείου της αυτοενίσχυσης. Δεν απαγορεύτηκε από τον μάρτυρα να αναζητήσει φρεσκάρισμα της μνήμης. Το να αναμένεται, όμως, η παροχή του κειμένου της γραπτής δήλωσης, ώστε να αναγιγνώσκεται το κείμενο της προς απάντηση ερωτήσεων κατά την αντεξέταση, θα καθιστούσε αχρείαστη την αντεξέταση.

 

          Δεν θεωρούμε βάσιμες τις αιτιάσεις που προβάλλονται από την εφεσείουσα, επί του προκειμένου και απορρίπτουμε και τον τέταρτο λόγο έφεσης.

 

          Με τον πέμπτο λόγο έφεσης προβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο προέβη σε αξιολόγηση της μαρτυρίας στα κρίσιμα για την επίλυση της διαφοράς ευρήματα κάτω από εσφαλμένη καθοδήγηση ως προς τις αρχές που ισχύουν αναφορικά με το ποιος είχε το βάρος απόδειξης της ακαταλληλότητας ή της καταστροφής του δαπέδου.

 

          Ο λόγος έφεσης αυτός είναι συναφής με τον τρίτο λόγο έφεσης ανωτέρω. Απαντάται δε από τα εκεί αναφερόμενα. Στην παρούσα υπόθεση, δεν υπήρξε παραδοχή του τύπου που υπήρξε στη νομολογία την οποία  ο ευπαίδευτος συνήγορος μας παρέπεμψε (ΠΑΡΛΑΤΑ ν. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, (2014) 1 ΑΑΔ 994). Οι ζημιές που έγινε αποδεκτό ότι μεταγενέστερα παρουσιάστηκαν, ήταν, από πλευράς εφεσιβλήτων, ανεξάρτητες της καταλληλόλητας και τοποθέτησης του δαπέδου από μέρους τους. Υπό τέτοια δεδομένα, το βάρος παρέμενε στην εφεσείουσα να αποδείξει τους ισχυρισμούς της.

 

          Ως αβάσιμος, απορρίπτεται και ο πέμπτος λόγος έφεσης.

 

          Ο έκτος λόγος έφεσης αφορά την αποδοχή του ΜΕ3, πολιτικού μηχανικού ως εμπειρογνώμονα και την αξιολόγηση του ως ειλικρινή μάρτυρα με διάθεση φιλαλήθειας, εντούτοις, αυθαίρετα και λανθασμένα, ως προβάλλεται, δεν έγινε αποδεκτό το περιεχόμενο της μαρτυρίας του η οποία περιείχετο στην έκθεση του, Τεκμήριο 12.

 

          Το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέφερε τα ακόλουθα σχετικά με το θέμα:

 

«Σε ό,τι αφορά τη μαρτυρία του ΜΕ3 θα πρέπει καταρχήν να πω ότι δεν μπορεί να του δοθεί το δίχως άλλο προδιάθεση να μαρτυρήσει προς όφελος της εντολέας ως η κα Χαραλαμπίδου εισηγείται στις τελικές της αγορεύσεις. Πέραν της έκθεσης του η οποία φαίνεται καταρχήν από μια πρώτη ανάγνωση να αφήνει αιχμές εναντίον της Εναγομένης, η παρουσία του μάρτυρα κατέδειξε ότι ήταν διατεθειμένος να μαρτυρήσει για τα όσα ο ίδιος γνώριζε διαπίστωσε και μπορούσε να επιβεβαιώσει αλλά και ήταν σε θέση να θυμηθεί. Ούτε η επίκληση κενών μνήμης του μάρτυρα μπορεί να οδηγήσει σε διαπίστωση κλονισμού της αξιοπιστίας της μαρτυρίας του αφού ανατρέχοντας στο περιεχόμενο αυτής, η επίκληση κενών μνήμης  αιτιολογείται επαρκώς. Πέραν του μεγάλου χρονικού διαστήματος που παρεμβάλλει, ως ανέφερε ο μάρτυς, οι ερωτήσεις αφορούσαν σε ερωτήσεις για προσδιορισμό ολοκλήρωσης σταδίων του έργου και το οποίο έργο το οποίο ως κατέθεσε ο μάρτυς, οι εργασίες, διαμορφώνονταν με την πρόοδο αυτού (ανέφερε ο μάρτυς ότι ξεκίνησε το έργο από την επιδιόρθωση ρωγμές και οξειδώσεις οπλισμού και εξελίχθηκε σε εκτενή ανακαίνιση) και που αφορούσαν σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Περαιτέρω η επίκληση κενών μνήμης δεν μπορεί να λεχθεί ότι ήταν προς όφελος της μιας ή της άλλης πλευράς. Ο μάρτυς άλλωστε δε δίστασε να χαρακτηρίσει θέσεις που του απέδωσε ο ΜΕ1 ως ανακριβείς μεταφορές των λεχθέντων του ιδίου ή και να αποδώσει τις αναφορές του ΜΕ1 σε μη αντίληψη ή και κατανόηση από τον ΜΕ1 των όσων ο ίδιος ενδεχομένως να του είχε πει[1].

Τα όσα παραθέτω κατωτέρω είναι θεωρώ, αρκετά για να διαπιστωθεί και να επιβεβαιωθεί η διάθεση φιλαλήθειας του μάρτυρος αυτού.

Αξιολογώντας την παρατεθείσα μαρτυρία του ΜΕ3 κρίνω ότι αυτή υπήρξε ειλικρινής επί της ουσίας της. Αν θα πρέπει να αναφερθεί τούτο μόνο, είναι η αρχική απροθυμία του μάρτυρος να δεχθεί ευθέως ότι οι λέξεις που χρησιμοποίησε στην έκθεση του δεν ανταποκρίνονταν στα όσα πράγματι διαπίστωσε. Χαρακτηρίστηκες είναι οι εξηγήσεις και οι ερμηνείες που έδωσε στο Δικαστήριο όταν ρωτήθηκε σχετικά με το περιεχόμενο της έκθεσης του. Ο μάρτυς δεν ήταν πρόθυμος να παραδεχθεί ότι η έκθεση του δεν ανταποκρίνεται στα όσα ο ίδιος διαπίστωνε ή έστω ότι η χρήση συγκεκριμένων λέξεων και εκφράσεων σε αυτή ήταν ανεπιτυχής ή λανθασμένης. Προσπάθησε να εξηγήσει τα όσα ο ίδιος κατέγραφε λέγοντας κάτι παντελώς διαφορετικό.

Παραθέτω ενδεικτικά τα πιο κάτω αποσπάσματα για να καταστώ κατανοητή:

·                    Ρωτήθηκε ο μάρτυς, τί εννοεί με την καταγραφή στην έκθεση του για τη «συμπεριφορά της προμηθεύτριας εταιρείας» και ότι «η όλη εργασία ήταν ακατάλληλη». Ο μάρτυς ανέφερε τα ακόλουθα: «Δεν μπορεί ένα παρκέ να είναι ανασηκωμένο προς τα πάνω, να μπορεί να κουτσουφλήσει κάποιος. Εκεί όπου υπήρχε, στο Τεκμήριο υπήρχε μία σκεβρώσει μπροστά από μία θυρίδα επίσκεψης σε φρεάτιο. Στο Τεκμήριο 10 υπήρχε ένα φρεάτιο αποχετευτικού από κάτω όπου το παρκέ είχε διαχωριστεί πλήρως και μπορούσε να κουτσουφλήσει, σκουντουφλήσει κάποιος και να χτυπήσει. Στην κατάσταση που το είδα εγώ μετά που αποκαλύφθηκε ήταν ακατάλληλο.».

·                    Σε άλλο σημείο ανέφερε: Στην έκθεση λέω ''ξεβιδώθηκαν'', αλλά το παρκέ μάλλον ήταν τύπου που αγκιστρώνεται, clip in και πρέπει να έφυγαν οι λωρίδες από το υπόστρωμα.

·                    Ερωτηθείς για την αντίφαση που προκύπτει από την αναφορά του στην Έκθεση του Τεκμήριο 12 όπου αναφέρεται ότι το πάτωμα «…αποκαλύφθηκε όταν τελείωσαν οι εξωτερικές εργασίες», ενώ προφορικά κατά την αντεξέταση είχε πει ότι οι εργασίες ανακαίνισης τελείωσαν 2 μήνες μετά την σύνταξη της έκθεσης του Τεκμήριο 12, ο μάρτυς απέδωσε τούτο στο ότι η καθυστέρηση προέκυψε από το εύρος των εργασιών και από την αυξήσει του κόστους της ανακαίνισης αλλά και στο ότι ο σύζυγος της Ενάγουσας ήθελε να προσθέσει πράγματα λ.χ προστέθηκε «…bar στην πισίνα, ύστερα είπε να κάνει καταρράκτη στη γωνιά του κήπου»…». Ανέφερε τους «δύο μήνες» γιατί «γνώριζε τον αργό ρυθμό που πήγαινε η ανακαίνιση του σπιτιού».

Ένεκα των πιο πάνω διαπιστώσεων το περιεχόμενο της έκθεσης του Τεκμήριο 12 δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ας σημειωθεί όμως και τούτο, γεγονότα που γράφει στην έκθεση του ως προέκυψε όχι μόνο από την αντεξέταση του αλλά και από τις ερωτήσεις που του τέθηκαν από τον κον Παπαθεοδώρου, αποτελούν πληροφόρηση που έλαβε από τον ΜΕ1 (λ.χ. ότι το συνεργείο του προμηθευτή τοποθέτησε την πολυθίνη).

Δεν κλονίζεται βεβαίως η μαρτυρία του αλλά το περιεχόμενο της έκθεσης του, δεν γίνεται αποδεκτό. Αν η έκθεση γινόταν δεκτή και αποδιδόταν στις λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούνται σε αυτή η φυσική ερμηνεία των, θα οδηγούμασταν σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα από τα όσα παρέθεσε ο μάρτυς. Άλλωστε ως δήλωσε και ο ίδιος εάν γνώριζε ότι η υπόθεση θα οδηγείτο στο Δικαστήριο θα ετοίμαζε την έκθεση του πιο επισταμένα. Αποδεκτή από την έκθεση του γίνεται μόνο, η περιγραφή των ζημιών που ο ίδιος παρατήρησε ότι υπέστη το δάπεδο.

Ως βασικοί άξονες επί των οποίων περιστράφηκε η κυρίως εξέταση και η αντεξέταση του μάρτυρος και που άπτονται των ζητημάτων που εγείρονται στα πλαίσια της υπό κρίση διαφοράς, θα μπορούσαν να καθοριστούν οι ακόλουθοι:

Α) Το αν το ίδιο το πάτωμα το οποίο τοποθετήθηκε από την Εναγομένη ήταν υπό τις περιστάσεις κατάλληλο για τον σκοπούς που τοποθετήθηκε. .Επί του ζητήματος αυτού ο μάρτυς είπε ότι για «το συγκεκριμένο υλικό δεν είχε οποιανδήποτε σχέση είτε με την παραγγελία είτε με την τοποθέτηση». Ζήτησε τις προδιαγραφές και δεν τις έλαβε.       Θα έπρεπε σύμφωνα και με τον ίδιο το μάρτυρα να είχε λάβει τις προδιαγραφές του υλικού για να δει ένα το υλικό που τοποθετήθηκε ήταν κατάλληλο για το σκοπό που τοποθετήθηκε . Επίσης δεν μπορούσε να καταλήξει ότι το υλικό ήταν ακατάλληλο ενδεχομένως ανέφερε οι ζημιές που προκλήθηκαν να οφείλονταν στο ότι δεν τοποθετήθηκε σύμφωνα με τις τεχνικές προδιαγραφές του κατασκευαστή. Θα έπρεπε να ελεγχθούν συντελεστές συστολής, διαστολής, ακαμψίες των δοκίδων, να ελεγχθεί εάν οι αποστάσεις στήριξης, ήταν κατάλληλες ως οι οδηγίες του κατασκευαστή. Ο ίδιος δεν προέβη σε τέτοια μελέτη και δεν μπορεί να διαφωτίσει το Δικαστήριο. Καταλήγουμε συνεπώς στο ότι η μαρτυρία του ΜΕ3 δεν ήταν αρκετή για να οδηγήσει σε απόδειξη της δικογραφημένης θέσης της Ενάγουσας περί ακαταλληλότητας του δαπέδου αφού ουδεμία ειδικότερη διερεύνηση έγινε από το μάρτυρα για να μπορεί να τοποθετηθεί συγκεκριμένα.

Β) Το αν το πάτωμα τοποθετήθηκε ορθά. Τα όσα αναφέρονται αμέσως ανωτέρω βρίσκουν εφαρμογής και για αυτό τον άξονα της μαρτυρίας του ΜΕ3. Δεν ήταν παρών και δεν ήταν υπ ευθήνη του ανέφερε να ελέγξει τον τρόπο τοποθέτησης του δαπέδου. Είναι συνεπώς σε άγνοια για το πώς τοποθετήθηκε το δάπεδο. Περαιτέρω ούτε και όταν διαπιστώθηκαν οι ζημιές στο δάπεδο, προέβη σε οιανδήποτε περαιτέρω ενέργεια σχετικά με τον τρόπο τοποθέτησης του δαπέδου. Εφόσον δεν έχει εικόνα του πώς τοποθετήθηκε το δάπεδο και εφόσον δεν διερευνήθηκε κατά πόσο ορθώς αυτό τοποθετήθηκε, δεν μπορεί να θεωρηθεί υποβοηθητική η μαρτυρία του ΜΕ3 για να καταλήξει σε σχετικό εύρημα. Ο μάρτυς είπε ότι είδε το δάπεδο αφού καλύφθηκε και το είδε μάλιστα καλυμμένο. Ακάλυπτο το είδε μόνο μια φορά. Δεν διενήργησε όμως οιαδήποτε άλλη έρευνα ούτε και μπορούσε να καταλήξει σε τί οφείλονταν οι αλλοιώσεις χωρίς να έχει διεξάγει ελέγχους και έρευνα σχετικώς. Ρητώς ο μάρτυς ανέφερε ότι δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει εάν το δάπεδο τοποθετήθηκε ορθώς.

Γ) Ποιες ήταν οι συνέπειες από την τοποθέτηση  πολυθίνης επί του πατώματος στη οικία της Ενάγουσας μετά την εφαρμογή του. Ο μάρτυς δεν απέκλεισε γενικά το ενδεχόμενο εάν ένα πλαστικό δάπεδο εξωτερικού χώρου, καλυφθεί, καλυφθεί το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες τις Κύπρου είναι ψηλές να πάθει ζημιά Εξήγησε ειδικότερα ότι μπορεί να πάθει ζημιά αν εκτεθεί σε ψηλές θερμοκρασίες και κάτω από το δάπεδο δημιουργηθούν συνθήκες θερμοκηπίου. Μπορεί υπ’ αυτές τις συνθήκες να προκληθούν σκευρώσεις στο δάπεδο. Η διατύπωση αυτή του μάρτυρα και η άποψη του δεν έχει αμφισβητηθεί και την δέχομαι η χρησιμότητα της όμως είναι περιορισμένη για τους σκοπούς της παρούσας αφού ως διαφαίνεται κατωτέρω υπό του «Δ)». Ο μάρτυς δεν προέβη σε διερεύνηση της συγκεκριμένης περίπτωσης για να επιβεβαιώσει ότι όντως στην υπό κρίση περίπτωση αυτό ήταν που πιθανόν να έγινε.

Δ) Εν τέλει τί ευθυνόταν για την αλλοίωση του πατώματος και/ή η κατάσταση στην οποία περιήλθε το πάτωμα μετά την εφαρμογή του. Όταν ο μάρτυς ρωτήθηκε γενικότερα σε τι αποδίδει τις ζημιές που παρουσιάστηκαν στο δάπεδο. Ο μάρτυς εξήγησε ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Συνέχισε λέγοντας ότι μπορεί να οφείλεται σε «… Συστολές, διαστολές, ο κύριος παράγοντας είναι συστολές διαστολές. Από εκεί και πέρα μπορεί οι αποστάσεις στερεώματος των λωρίδων στον σκελετό να μην ήταν οι κατάλληλες.». Διαφάνηκε συνεπώς ότι δεν ήταν σε θέση να εκφράσει και να τεκμηριώσει άποψη για το πού οφειλόταν η αλλοίωση στο δάπεδο. Στην υποβολή ότι ένεκα της εμπειρίας του εάν έβλεπε το νάιλον θα διαμαρτυρόταν ή θα έδινε οδηγίες για να μην καταστραφεί το δάπεδο ο μάρτυς απάντησε ότι: «Δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταστραφεί.» σε άλλο σημείο είπε σχετικά: «Όχι, δεν είναι αυτόματο ότι ό, τι καλύψεις με νάιλον θα πάθει ζημιά, κατά τη δική μου τεχνική γνώση και εμπειρία». Ως πολύ συγκεκριμένα ανέφερε, Δεν το διερεύνησε και η όποια απάντηση του θα ήταν υποθετική.

Καταλήγουμε συνεπώς στο ότι ο μάρτυς, δεν κατάφερε να διαφωτίσει το Δικαστήριο για το πού οφειλόταν η βλάβη στο δάπεδο κατά τρόπο ώστε να μην έχει ιδιαίτερη αξία η μαρτυρία του για τα τεχνικά ζητήματα για τα οποία κλήθηκε να μαρτυρήσει.

Ε) Ποιος τοποθέτησε την «πολυθίνη» στο πάτωμα. Επί τούτου ο μάρτυς είπε ότι δεν έχει ο ίδιος προσωπική γνώση ούτε υπέπεσε στην αντίληψη του ποιος τοποθέτησε το νάιλον στο πάτωμα. Ο ίδιος το είδε καλυμμένο ή όποια πληροφόρηση είχε ότι το κάλυψε το συνεργείο της Εναγομένης, προερχόταν από τον σύζυγο της Ενάγουσας ΜΕ1. Περιορισμένη βαρύτητα μπορεί να δοθεί στη τοποθέτηση αυτή και σε συνάρτηση με την αξιολόγηση της ποιότητας της μαρτυρίας του ΜΕ1.

Στ) Σε ποιο χρονικό στάδιο τοποθετήθηκε το πάτωμα σε σχέση με τις εναπομείνασες στο χώρο της οικίας εργασίες. Η απάντηση του μάρτυρα ήταν ότι γενικά το δάπεδο, τοποθετείται όταν οι εργασίες οδεύουν προς το τέλος. Ως ο ίδιος το τοποθέτησε: «όταν είμαστε προς το τέλος της κατοικίας. Όταν μείνουν … εργασίες τελειωμάτων που δεν θα υπάρχει κίνδυνος να κάνουν ζημιές στις ήδη εργασίες που προηγήθηκαν». Στην συγκεκριμένη περίπτωση η οικία «Ήταν στο τελικό της στάδιο. … Μπορεί να έγινε και κάποιο μπογιάτισμα εσωτερικά και εξωτερικά και να μένει το τελείωμα του μπογιαντίσματος. Στη συγκεκριμένη οικοδομή προς το τέλος οι τελευταίες εργασίες που έγιναν ήταν μπογιάτισμα και κάποιες εργασίες στον κήπο, μπροστά από το σαλόνι, προς τα πίσω που ήταν το παρκέ, μπροστά και δεξιά δηλαδή από το σαλόνι, εργασίες κήπου.». Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τα όσα αναφέρει ο μάρτυς και τα αποδέχομαι. Άλλωστε ουδείς εκ των μαρτύρων ήταν σε θέση να πει με βεβαιότητα τι εργασίες υπολείπονταν. Θεωρώ ότι ο μάρτυς ήταν αντικειμενικός στις δηλώσεις του και στα όσα προέβαλε. Σε κάθε περίπτωση όμως η Ενάγουσα ανέφερε ότι όταν (σύμφωνα πάντα με το δικό της ισχυρισμό) επέμεναν να τοποθετήσουν το δάπεδο η Εναγομένη, η ίδια αντέδρασε διότι δεν είχαν τελειώσει οι «οι εργασίες του τοίχου πίσω» Ενώ θα φτιαχνόταν και ο κήπος και θα μετέφεραν πλαστικό γρασίδι, να βάλουν φυτά και δεν ήθελε να ταλαιπωρηθεί. Η δε πλευρά της Εναγομένης είπε ότι η ίδια δεν ήθελε διοτι υπήρχαν ακόμα τα συνεργεία των ελαιοχρωματιστών στο χώρο.

Ζ) Ποιες ήταν οι αλλοιώσεις που εντόπισε στο πάτωμα και η ακαταλληλότητα αυτού.

Σε ό,τι αφορά τη μαρτυρία του επί του ζητήματος τούτου αποδέχομαι αυτή. Έχει περιγράψει ο μάρτυς με σαφήνεια τις θέσεις του και τα όσα ο ίδιος είδε όταν είδε το πάτωμα μετά την αποκάλυψη του. Τα όσα δε ανέφερε ότι εντόπισε δεν αμφισβητήθηκαν από κανένα εκ των συνηγόρων των δύο πλευρών.

Εν κατακλείδι η παρατεθείσα υπό του ΜΕ3 μαρτυρία υπήρξε ειλικρινής. Καθ’ όν χρόνο ο μάρτυρας κατέθετε αναδείχθηκαν σωρεία αδυναμιών στη μαρτυρία του. Πέραν των όσων ρητά αναφέρω ανωτέρω ότι αποδέχομαι από τη μαρτυρία του δεν μπορεί να γίνει δεκτό οπουδήποτε ζήτημα εμπίπτει στην σφαίρα της εμπειρογνωμοσύνη του. Οι εγγενείς αδυναμίες και τα σημειωθέντα κενά, πλήττουν τη σοβαρότητα, την ποιότητα και την χρησιμότητα της μαρτυρίας του ΜΕ3. Δεν παρέχεται συνεπώς στέραιο έδαφος για εξαγωγή των αναγκαίων για την στοιχειοθέτηση των ισχυρισμών της Ενάγουσας ευρημάτων.»

 

          Δεν εντοπίζουμε οποιοδήποτε σφάλμα, είτε στην προσέγγιση του θέματος από το πρωτόδικο Δικαστήριο, είτε στην πρωτόδικη κρίση. Με λεπτομέρεια, αναλύθηκαν όλα όσα το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ενώπιον του, με τα συμπεράσματα του να κρίνονται καθόλα εντός των επιτρεπτών ορίων της κρίσης του. Δεν εντοπίζουμε οτιδήποτε μεμπτό που να δίδει δικαίωμα παρέμβασης μας στην πρωτόδικη κρίση.

 

          Ο έκτος λόγος έφεσης απορρίπτεται.

 

          Συναφείς, κρίνουμε, τους λόγους έφεσης 7 – 10, γι’ αυτό και προχωρούμε σε παράλληλη εξέταση τους. Ο έβδομος λόγος έφεσης προσβάλλει την αξιολόγηση και απόρριψη της μαρτυρίας των ΜΕ 1, 2  και 3. Με τον όγδοο λόγο έφεσης προσβάλλεται, ως λανθασμένο, το εύρημα ότι η εφεσείουσα δεν επέτρεψε στους εφεσίβλητους να ολοκληρώσουν τη διαδικασία αποκατάστασης του δαπέδου. Ο ένατος λόγος έφεσης προσβάλλει το εύρημα ότι δόθηκαν στην εφεσείουσα οι προδιαγραφές, ενώ ο δέκατος λόγος έφεσης προσβάλλει την αποδοχή της μαρτυρίας των ΜΥ 1 και 2.

 

Είναι γνωστές οι αρχές της νομολογίας ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει, κατά κανόνα, στην αξιολόγηση και τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει και να εξετάσει τη μαρτυρία ενώπιον του στη ζωντανή ατμόσφαιρα της δίκης, με όλα τα συνακόλουθα ευεργετήματα.  Επέμβαση στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου δικαιολογείται όταν αυτά αντιστρατεύονται τη λογική ή έρχονται σε σύγκρουση με την αποδεκτή από το ίδιο το Δικαστήριο μαρτυρία ή η κρίση επί της αξιοπιστίας των μαρτύρων παρουσιάζεται προβληματική, ενόψει λογικής ανακολουθίας ή πλημμελούς αξιολόγησης των δεδομένων (Γιάλλουρος v. Ψύλλου (2009) 1 ΑΑΔ 1552, Μάρκαρη v. Παρασκευά (2012) 1(Β) ΑΑΔ 1493, Μιχαήλ v. Λαπίθη κ.ά., ECLI:CY:AD:2018:A13, Πολιτική Έφεση 336/2011, ημερομηνίας 12.01.2018), ECLI:CY:AD:2018:A13.

 

Έχουμε μελετήσει, με λεπτομέρεια, το σκεπτικό του πρωτόδικου Δικαστηρίου αλλά και την προσκομισθείσα μαρτυρία. Όχι μόνο δεν εντοπίζουμε σφάλμα στον τρόπο που το πρωτόδικο Δικαστήριο προσέγγισε το θέμα της αξιολόγησης της εν λόγω μαρτυρίας και της κατάληξης στα εν λόγω ευρήματα γεγονότων, τουναντίον διαπιστώνουμε τη λεπτομερή ενασχόληση του πρωτόδικου Δικαστηρίου με κάθε πτυχή της μαρτυρίας και συναφών παραγόντων ώστε να μπορέσει, με δίκαιο και διαφανή τρόπο, να επιτελέσει το δύσκολο αυτό έργο της αξιολόγησης της μαρτυρίας και της κατάληξης στα ορθά συμπεράσματα επί των γεγονότων. Δεν διαπιστώνουμε περιθώριο επέμβασης μας όσον αφορά αυτά που εγείρονται με τους υπό κρίση λόγους έφεσης. Τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου κρίνονται να είναι εντός του ορθού πλαισίου, ως καθορίζει η νομολογία.

 

Αβάσιμοι κρίνονται και οι λόγοι έφεσης 7 – 10 και απορρίπτονται.

 

          Συνακόλουθα, η παρούσα έφεση απορρίπτεται στην ολότητά της. Η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται.

 

Επιδικάζονται εναντίον της  εφεσείουσας και υπέρ των εφεσιβλήτων, €1.900.-, πλέον ΦΠΑ (εάν υπάρχει), ως έξοδα της παρούσας έφεσης.

 

 

 

 

 

Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ. 

 

 

 

 Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.  

 

 

 

Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.