ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Αίτηση Αρ.: 6/25)
31 Ιουλίου 2025
[Χ.Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΙΒΙΚΟΣ
Αιτητής
v.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΑΣΩΝ
Καθ' ου η Αίτηση
---------------------------------------------------
Αίτηση ημερ. 29.4.25 για Παράταση Προθεσμίας Έφεσης
Λ. Λουκαΐδης, για τον Αιτητή
Ε. Χαραλάμπους (κα) για Ε & Μ Κωνσταντινίδου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Καθ΄ ου η Αίτηση
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.: Ο Αιτητής αιτείται παράτασης 20 ημερών για την καταχώριση έφεσης εναντίον της απόφασης του E.Δ. Πάφου ημερ. 15.1.25. Με την απόφαση αυτή είχε κριθεί ένοχος σε κατηγορίες για κατοχή και χρήση εστιατορίου στην τοποθεσία «Λάρα» εντός του Εθνικού Δασικού Πάρκου Ακάμα χωρίς άδεια (Κατηγορία 2), παράνομη εγκατάσταση και χρήση εστιατορίου (Κατηγορία 3), παράνομη κατοχή και χρήση κατοικίας (Κατηγορία 4), παράνομη κατοχή και χρήση αποθηκών και άλλων υποστατικών (Κατηγορία 5) και παράνομη κατοχή και χρήση περιουσίας (Κατηγορία 6). Στις 26.2.25 το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε χρηματικές ποινές ύψους €300 σε κάθε μια από τις κατηγορίες 2 και 3 ενώ παράλληλα εξέδωσε και διάταγμα κατεδάφισης των υποστατικών εντός 60 ημερών.
Η αίτηση βασίζεται στο Άρθρο 134 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση της γραμματέως του δικηγόρου του Αιτητή, η οποία επικαλείται την προσωπική της γνώση και επιβεβαιώνει τα προβληθέντα γεγονότα εν σχέσει με την πάροδο άπρακτης της προθεσμίας των 10 ημερών. Ο Καθ΄ ου καταχώρισε ένσταση, προβάλλοντας ότι δεν έχει καταδειχθεί βάσιμος λόγος ή μαρτυρία ή αιτιολογία, που να δικαιολογεί την παράταση.
Οι σχετικές νομολογιακές αρχές είναι πολύ καλά γνωστές. Έχουν αναφερθεί σε πάρα πολλές παλαιότερες αποφάσεις και δεν κρίνουμε ότι απαιτείται λεπτομερής επανάληψή τους. Παραπέμπουμε ενδεικτικά στην Αγαπίου κ.ά. v. Σαλάτα, Ποιν. Αίτ. 11/22, ημερ. 20.12.23. Αρκούμαστε δε, να υπενθυμίσουμε πως απαιτείται η κατάδειξη βάσιμου ή καλού λόγου, υπό την έννοια της παροχής επαρκούς και πειστικής αιτιολογίας για αδυναμία ενέργειας και όχι απλής δυσκολίας.
Στην παρούσα περίπτωση είναι προφανές πως δεν προβάλλεται ζήτημα αδυναμίας του Αιτητή να προχωρήσει με την καταχώριση έφεσης. Στην πραγματικότητα, έστω και αν δεν αποκαλείται έτσι στην αίτηση, η παρούσα αφορά την περίπτωση σφάλματος δικηγόρου, αφού αντί ποινικής έφεσης είχε καταχωρίσει πολιτική έφεση. Προς επιβεβαίωση παραθέτουμε τα γεγονότα, ως καταγράφονται στην αίτηση:
«Ο Αιτητής αιτείται παράταση χρόνου εντός του οποίου ειδοποίηση έφεσης δύναται να παραταθεί μέχρι 20 μέρες από σήμερα κατόπιν βάσιμου λόγου. Ο βάσιμος λόγος είναι το γεγονός ότι η έφεση αυτή καταχωρήθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο της Πάφου στις 07/03/2025 και εστάλει (sic) στο Εφετείο στη Λευκωσία. Το Εφετείο όρισε την υπόθεση στις 29/04/2025 διότι διαπίστωσε ότι υπήρχε ένα τυπικό λάθος αντί «ποινική δίωξη» αναφέρθηκε στο εξής «Κατ' έφεσιν εκ του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου εν αγωγή υπ' αριθμόν 5221/2019». Τόσο ο αριθμός της «αγωγής» 5221/2019 όσο και η παρουσίαση των διαδίκων αλλά και το γεγονός ότι επισυναπτόταν η απόφαση η οποία αναφερόταν σε ποινική υπόθεση με τον εν λόγω αριθμό ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για ποινική έφεση. Επειδή όμως στον τίτλο αναφερόταν (Ο.35, R.3) που αφορούσε πολιτικές υποθέσεις όσο και η χρησιμοποίηση της λέξεις «αγωγής» αντί «ποινικής δίωξης» υπ' αριθμόν 5221/2019 έκρινε το Πολιτικό Εφετείο ότι δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι πρόκειτο για πολιτική έφεση. Η έφεση όμως ως σύνολο και με ότι ήδη ανάφερα πιο πάνω ήταν καθαρώς ποινική. Λόγω του θέματος αυτό το Πολιτικό Εφετείο στο οποίο εστάλει (sic) από το Πρωτοκολλητείο η έφεση έκρινε ότι δεν μπορεί να προβεί στις διορθώσεις αφού επρόκειτο για ποινική υπόθεση και εισηγήθηκε να ζητήσουμε παράταση χρόνου καταχώρησης της έφεσης διορθωμένης σύμφωνα με τα πιο πάνω και να αποσύρουμε την έφεση με αριθμό 57/2025 με τα πιο πάνω τυπικά λάθη τα οποία διαβεβαιώνουμε ότι έγιναν καλόπιστα. Ακολουθήσαμε την εισήγηση του Εφετείου».
Παρά λοιπόν τους όποιους αντίθετους χαρακτηρισμούς και σχόλια είναι εμφανές ότι είχε συνταχθεί πολιτική έφεση επί εντύπου της παλαιάς Δ.35 κ.3, η οποία μάλιστα είχε καταχωριστεί στο αρμόδιο πρωτοκολλητείο πολιτικών εφέσεων, έλαβε σχετικό αριθμό πολιτικής έφεσης και καθηκόντως ορίστηκε ενώπιον Πολιτικού Τμήματος του Εφετείου στις 29.4.25. Πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την αλληλογραφία με τον Πρωτοκολλητή, την οποία επισυνάπτει στην ένστασή του ο Καθ΄ ου.
Αναμφίβολα επρόκειτο για σφάλμα δικηγόρου και δεν συμφωνούμε με τις λεκτικές προσπάθειες υποβάθμισης του σφάλματος αυτού, όπως το ότι επρόκειτο για «τυπικό λάθος» ή το ότι «ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για ποινική έφεση» ή ότι η έφεση ως σύνολο ήταν «καθαρώς ποινική». Ασφαλώς όμως συμφωνούμε ότι δεν συνιστούσε σκόπιμο ή κακόπιστο σφάλμα, όπως τείνει να δείξει και το ότι η καταχώριση του εσφαλμένου εντύπου έγινε εντός των 10 ημερών από τις 26.2.25.
Η ουσία βέβαια είναι ότι, ως δύναται να συναχθεί, ο Αιτητής είχε δώσει εγκαίρως οδηγίες για έφεση, προφανώς υπέγραψε και όλα τα αναγκαία έγγραφα για τον σκοπό αυτό και πιθανότατα ενημερώθηκε και ότι είχε καταχωριστεί έφεση εκ μέρους του στην ποινική υπόθεση στην οποία είχε καταδικαστεί.
Δεν παραγνωρίζουμε τη γενική αρχή πως ο διάδικος δεν μπορεί κατά κανόνα να προβάλλει το λάθος ή την αμέλεια ή την παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυγχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών (Βαρδιάνος v. Richards (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 698, Επί τοις αφορώσι τον Φ.Μ., Ποιν. Αίτ. 6/2022, ημερ. 4.10.22). Παράλληλα όμως έχουμε υπ' όψιν και το ότι στην περίπτωση που οι συνθήκες της υπόθεσης το δικαιολογούν, το δικαστήριο δύναται, χαλαρώνοντας τον κανόνα, να δεχθεί το αίτημα για παράταση. Όπως είχε αναφερθεί στην Ηλιάδη v. Δήμου Λάρνακας (1996) 2 Α.Α.Δ. 236:
«Όμως και στην περίπτωση που αποδέχεται ένας τη θέση για σφάλμα ή αμέλεια του δικηγόρου, ως θέμα αρχής, το γεγονός αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα παράτασης «νοουμένου ότι το επιβάλλουν τα συμφέροντα της δικαιοσύνης»: βλ. Θεόδωρος Χόππη v. Ιάκωβου Παναγή, (1993) 1 Α.Α.Δ. 140. Βλ. Επίσης, Menwer v. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 245 και Alan Carl Ford και Άλλοι και Δημοκρατίας, (1996) 2 Α.Α.Δ. 85.
Μπορούμε στο σημείο αυτό να σημειώσουμε τη στάση της Αγγλικής νομολογίας στις περιπτώσεις που η παράλειψη προέρχεται από δικηγόρο, όπως εκφράστηκε στην Gatti v. Shoosmith [1939] 3 All E.R. 916, σελ. 919:
"What I venture to think is the proper rule which this court must follow is: that there is nothing in the nature of such a mistake to exclude it from being a proper ground for allowing the appeal to be effective though out of time; and whether the matter shall be so treated must depend upon the facts of each individual case"».
Έχοντας υπ' όψιν τα γεγονότα της παρούσας και για τους λόγους που έχουμε προαναφέρει κρίνουμε, πως αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις στις οποίες το συμφέρον της δικαιοσύνης επιβάλλει τη χορήγηση παράτασης. Η αντίθετη πορεία θα στερούσε το δικαίωμα έφεσης από κάποιο πολίτη, ο οποίος προσωπικά επέδειξε κάθε επιμέλεια για την έγκαιρη προώθησή της και δεν είχε οποιαδήποτε γνώση ή ευθύνη για το σφάλμα το οποίο προκάλεσε την εκπνοή της προθεσμίας για καταχώριση της ορθής ποινικής έφεσης.
Εννοείται βέβαια ότι θεωρούμε υπερβολικό τον χρόνο ο οποίος ζητείται και θα προσαρμοστεί αναλόγως.
Στη βάση των πιο πάνω εγκρίνεται παράταση 10 ημερών από σήμερα για την καταχώριση της έφεσης του Αιτητή.
Επιδικάζονται έξοδα €500 προς όφελος του Καθ΄ ου η Αίτηση και εις βάρος του Αιτητή, συν Φ.Π.Α. (εάν υπάρχει).
Χ.Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.
Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο