ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 467/2019)
8 Σεπτεμβρίου 2025
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στες]
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΧΑΤΖΗΧΑΝΝΑΣ,
Εφεσείων
v.
URBAN KEYS CHARTERED SURVEYORS LIMITED,
Εφεσιβλήτων
Γ. Μάρκου (κα) με Ε. Αργυρούδη (κα) (ασκούμενη δικηγόρο για Κούσιος, Κορφιώτης, Παπαχαραλάμπους ΔΕΠΕ για Εφεσείοντα
Μ. Βιολάρης για M. Violares LLC για Εφεσίβλητους
------------------------
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Αμπίζα, Δ.
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ: Με αίτηση του, ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ο εφεσείων ζητούσε τη διάλυση των εφεσιβλήτων. Βάση για το εν λόγω αίτημα αποτελούσε απαίτηση του εφεσείοντα εναντίον των εφεσιβλήτων, για ποσό €10.000.-, την οποία, σύμφωνα με τον εφεσείοντα, οι εφεσίβλητοι, προφασιζόμενοι ανεδαφικές δικαιολογίες, απέφευγαν να ικανοποιήσουν. Ανικανοποίητη δε, παρέμεινε και ειδοποίηση για πληρωμή του ποσού της απαίτησης, δυνάμει του Άρθρου 212(α) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, η οποία, κατά τον εφεσείοντα, επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο των εφεσιβλήτων.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση, λόγω μη νομότυπης επίδοσης της απαίτησης πληρωμής, επιδικάζοντας, υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον του εφεσείοντα τα πρωτόδικα έξοδα.
Την απόφαση αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ο εφεσείων προσβάλλει με την παρούσα έφεση. Προβάλλονται δύο λόγοι έφεσης. Ο πρώτος, αποδίδει σφάλμα στο πρωτόδικο Δικαστήριο, ως προς την κατάληξη του ότι η γραπτή ειδοποίηση δεν επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας αλλά στον γραμματέα προσωπικά. Σφάλμα, στην απόρριψη της αίτησης, αποδίδει και ο δεύτερος λόγος έφεσης.
Έχουμε μελετήσει κάθε τι σχετικό με τους εγειρόμενους λόγους έφεσης, την αιτιολογία αυτών και την επιχειρηματολογία της πλευράς του εφεσείοντα, αλλά και την αντίθετη επιχειρηματολογία της πλευράς των εφεσιβλήτων, οι οποίοι υπεραμύνονται της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης.
Με αναφορά στον πρώτο λόγο έφεσης, δεν μας βρίσκει σύμφωνους η εισήγηση της πλευράς του εφεσείοντα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ως προκύπτει από το σκεπτικό της απόφασης του, εξέτασε τα ενώπιον του στοιχεία , τα οποία ανέλυσε στη βάση των σχετικών νομοθετικών προνοιών και της νομολογίας. Χρήσιμη, κρίνεται η παράθεση σχετικού αποσπάσματος από την πρωτόδικη απόφαση.
«Καταλήγω λοιπόν ότι η αίτηση περιορίζεται στις διατάξεις του άρθρου 212(α), το οποίο εξισώνει την αδικαιολόγητη παράλειψη συμμόρφωσης σε απαίτηση πληρωμής, με ανικανότητα πληρωμής χρεών. Σχετική εν προκειμένω είναι η αναφορά στο σύγγραμμα Palmer's, πιο πάνω, σελίδα 1114, όπου αναφέρεται ότι ζητούμενο είναι κατά πόσο·
« (α) Επιδόθηκε στην εταιρεία, συγκεκριμένα στο εγγεγραμμένο γραφείο τούτης, γραπτή απαίτηση πληρωμής χρέους που οφείλεται, και
(β) Αμέλεια (neglect) της εταιρείας, για περίοδο πέραν των τριών εβδομάδων, να πληρώσει το ποσό ή να εξασφαλίσει ή συμβιβάσει τούτο προς εύλογη ικανοποίηση του πιστωτή.»
Προτού υπεισέλθει κανείς στην ουσία του πράγματος λογικό είναι, ως θέμα τάξης, να εξεταστεί το κατά πόσο πληρούται η πρώτη προϋπόθεση, δηλαδή ότι επιδόθηκε γραπτή απαίτηση πληρωμής χρέους.
Επί του προκειμένου δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι ο Λ.Κ. υποστήριξε ότι η επίδοση δεν έγινε ως επιτάσσει ο νόμος, αλλά ότι η απαίτηση επιδόθηκε στον πατέρα του όχι όμως στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας. Αν και δόθηκε άδεια στον Φ.Χ. για καταχώριση συμπληρωματικής ενόρκου δηλώσεως, εν τούτοις τίποτα σχετικό ανέφερε. Εν πάση περιπτώσει ενώπιον του Δικαστηρίου βρίσκεται και το τεκμήριο 5 στην αίτηση, δηλαδή η ένορκη δήλωση του επιδότη που επέδωσε την γραπτή απαίτηση.
Απλή και μόνο ανάγνωση του τεκμηρίου 5 στην αίτηση αποκαλύπτει ότι δεν αναγράφεται η διεύθυνση της εταιρείας, παρά μόνο αναφέρεται ότι επιδόθηκε στον γραμματέα της εταιρείας ο οποίος εντοπίστηκε «στο σπίτι του ή στο συνηθισμένο τόπο εργασίας του». Ποιος όμως είναι αυτός ο τόπος δεν αναφέρεται και ούτε μπορεί να εκληφθεί ότι οι δύο τοποθεσίες ταυτίζονται. Τα πιο πάνω σε συνδυασμό με την αναμφισβήτητη θέση του Λ.Κ. ότι η γραπτή απαίτηση δεν επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας, δεν αφήνουν περιθώριο άλλης διαπίστωσης. Καταλήγω ότι όντως η γραπτή ειδοποίηση (αποτελεί μέρος του τεκμηρίου 5) δεν επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας αλλά στο γραμματέα τούτης προσωπικά.
Είναι όμως τούτο ορθή επίδοση τέτοιας γραπτής απαίτησης; Επ' αυτού ευθέως απαντά η υπόθεση C. Phasarias (Automotive Centre) Ltd, πιο πάνω, όπου στη σελίδα 1461, αναφέρεται ότι·
« Οι εφεσείοντες επιτίθενται εναντίον της πιο πάνω διαπίστωσης του πρωτόδικου δικαστηρίου. Υποστηρίζουν ότι η επίδοση ειδοποίησης απαίτησης είναι ένα δικαστικό έγγραφο το οποίο εστάλη για επίδοση στους εφεσίβλητους που είναι νομικό πρόσωπο με διευθυντή τον κ. Κυριακίδη. Υποστηρίζουν ότι η Δ.5, θ.7 των θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας προνοεί ότι αν δεν υπάρχει οποιαδήποτε νομοθετική πρόνοια, η οποία να ρυθμίζει την επίδοση δικαστικής κλήσης σε νομικό πρόσωπο, η επίδοση επίσημου αντιγράφου του κλητηρίου εντάλματος ή άλλης δικαστικής κλήσης στον πρόεδρο ή άλλο ανώτερο αξιωματούχο ή στον ταμία ή το γραμματέα του νομικού προσώπου, τέτοιου αντιγράφου στα γραφεία του νομικού προσώπου, θα θεωρείται καλή επίδοση.
Δεν θα συμφωνήσουμε με την πιο πάνω επιχειρηματολογία. Σαφώς η Δ.5 ισχύει όπως ρητά αναφέρει, αν δεν υπάρχει οποιαδήποτε νομοθετική πρόνοια ρυθμίζουσα την επίδοση δικαστικής κλήσης κλπ. σε νομικό πρόσωπο. Στην παρούσα περίπτωση υπάρχει σαφής νομοθετική πρόνοια και αυτή είναι το Αρθρο 212 (α) το οποίο προνοεί ρητά ότι η απαίτηση θα πρέπει να επιδοθεί στην εταιρεία με παράδοση στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας. Έτσι, ορθά το πρωτόδικο δικαστήριο δέχτηκε ότι η επίδοση στο διευθυντή της εταιρείας, χωρίς να αναφέρεται ότι αυτή έγινε στο εγγεγραμμένο γραφείο της, δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως η δέουσα και η προβλεπόμενη από το Αρθρο 212 (α).»
Το πιο πάνω απόσπασμα φανερώνει ότι δεν νοείται επίδοση κατά τρόπο άλλο από εκείνο που αναφέρεται στο άρθρο 212(α) του Κεφ. 113. Εφόσον στην προκείμενη περίπτωση η επίδοση δεν έγινε νομότυπα, αναπόφευκτη είναι η περαιτέρω διαπίστωση ότι δεν πληρούται η πρώτη από τις δύο προϋποθέσεις που τάσσει το άρθρο 212(α).»
Είναι ορθή η ως άνω προσέγγιση και διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, χωρίς να μπορεί ή να χρειάζεται να λεχθούν πολλά επί του προκειμένου. Η αμφισβήτηση του ισχυρισμού του αιτητή για επίδοση της σχετικής ειδοποίησης στο εγγεγραμμένο γραφείο των εφεσιβλήτων είχε προβληθεί, τόσο με λόγο ένστασης, όσο και με τα λεχθέντα προς υποστήριξη της ένστασης. Δεν ήταν υποχρέωση των εφεσιβλήτων να αποδείξουν που έγινε η επίδοση. Ήταν απλό θέμα για τον αιτητή, όπως προέβαλε ισχυρισμούς, μέσω συμπληρωματικής ένορκης δήλωσης, για άλλα θέματα, να αντέκρουε την αμφισβήτηση αυτή με σχετική μαρτυρία, ίσως προερχόμενη από τον ίδιο τον επιδότη, για να καταδείξει το βάσιμο του αρχικού του ισχυρισμού. Η παρούσα δεν αφορά ταχυδρόμηση επιστολής, ώστε να ισχύει τεκμήριο παραλαβής της. Ούτε το αντίγραφο της εν λόγω ειδοποίησης μπορούσε, δίχως οτιδήποτε άλλο, να συμπλήρωνε την ασάφεια που προέκυπτε από την ίδια την ένορκη δήλωση επίδοσης. Η μη αντίκρουση του ισχυρισμού των εφεσιβλήτων ότι η ειδοποίηση δεν επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο τους, δεν άφηνε στο πρωτόδικο Δικαστήριο, υπό τας περιστάσεις, περιθώριο για διαφορετική διαπίστωση.
Επειδή γίνεται αναφορά, από την πλευρά του αιτητή, στην ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ T.I.G. LIFESTYLE HOTELS LTD, Πολιτική Έφεση Άρ. 349/2014, ημερομηνίας 15.4.2022, παρατηρούμε ότι, αφενός, διαφορετικές συνθήκες εξέτασε η εν λόγω υπόθεση, ενώ, αφετέρου, σε καμία περίπτωση δεν καθόρισε διαφορετική προσέγγιση από την αναγνωρισμένη στην PHASARIAS (AUTOMOTIVE CENTRE) LTD v. ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΚΥΡΟΠΟΙΙΑΣ «ΛΕΩΝΙΚ» ΛΤΔ, (2009) 1Β ΑΑΔ 1457. Αντιθέτως, ευθαρσώς, αναφέρθηκε ότι «Η νομοθετική ρητή διάταξη είναι δεδομένη και φυσικά η παράβαση της, κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, θα έπρεπε να οδηγήσει, σε ακυρότητα της επίδοσης.».
Δεν εντοπίζουμε οποιοδήποτε σφάλμα στην πρωτόδικη κρίση που να μας επιτρέπει να παρέμβουμε. Αβάσιμο, συνεπώς, κρίνουμε τον πρώτο λόγο έφεσης, το αποτέλεσμα του οποίου συμπαρασύρει και τον δεύτερο λόγο έφεσης.
Συνακόλουθα, η παρούσα έφεση απορρίπτεται στην ολότητά της. Η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται.
Επιδικάζονται εναντίον του εφεσείοντα και υπέρ των εφεσιβλήτων, €1.900.-, πλέον ΦΠΑ (εάν υπάρχει), ως έξοδα της παρούσας έφεσης.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ. Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ. Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο