ΕΦΕΤΕΙΟ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 247/24)
31 Οκτωβρίου, 2025
[ΣΤΑΥΡΟΥ, ΚΟΝΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
CHRISTOS HADJIPANAYI LIMITED
Εφεσείοντες - Αιτητές
και
1. ΜΑΡΙΑΣ ΠΕΡΣΙΑΝΗ
2. ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Εφεσίβλητων - Καθ’ ων η Αίτηση
---------------------------------------
Αίτηση ημερ. 19.5.2025 για Αναστολή Εκτέλεσης Απόφασης
Μ. Ταμπούρλα με Γ. Παπαπαναγιώτου για Λουκάς Π. Λουκά Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα - Αιτήτρια.
Δ. Γιασίτης με Σ. Ψάλτης για Σ.Α. Ευαγγέλου & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσίβλητους - Καθ’ ων η Αίτηση.
---------------------------------------
ΣΤΑΥΡΟΥ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από την Παπαδοπούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Στις 29.11.2024 εξεδόθη απόφαση από το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων υπέρ των Εφεσιβλήτων και εναντίον των Εφεσειόντων για ποσό €34.999,66 ως οφειλόμενα ενοίκια και για ποσό €800,00 μηνιαίως ως ενδιάμεσα οφέλη από 1.3.2024 μέχρι παράδοσης κενής και ελεύθερης κατοχής υποστατικού (αποθήκης) που ενοικίαζαν από τις Εφεσίβλητες. Επιπλέον οι Εφεσείοντες διατάχθηκαν όπως μέχρι την 31.12.2024 εκκενώσουν και παραδώσουν στις Εφεσίβλητες ιδιοκτήτριες την κενή και ελεύθερη κατοχή του εν λόγω υποστατικού. Στην απόφαση προβλέπεται ότι εάν οι Εφεσείοντες ξοφλήσουν μέχρι τις 31.12.2024 το εξ αποφάσεως χρέος η εκτέλεση του διατάγματος θα ανασταλεί από μήνα σε μήνα, νοουμένου ότι από 1.1.2025 οι Εφεσείοντες καταβάλλουν στις Εφεσίβλητες το ποσό των €800, μέχρι 30.4.2025.
Στις 10.12.2024 καταχωρίστηκε η υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Έφεση κατά της πρωτόδικης Απόφασης και την επόμενη μέρα προωθήθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της μέχρι εκδικάσεως της Έφεσης. Η εν λόγω αίτηση απορρίφθηκε με απόφαση ημερ. 8.5.2025 με αποτέλεσμα να ικανοποιείται η προϋπόθεση που θέτει η Δ.41.7(β) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 για καταχώριση αντίστοιχης αίτησης ενώπιον του Εφετείου (βλ. Nikos G. Siakolas Enterprises Limited v. Χριστοφή κ.ά., Πολ. Έφεση Ε172/22, ημερ. 26.9.2023).
Όπως προκύπτει από την Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση, οι Εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψιν ποσό που είχε καταβληθεί από αυτούς προς τις Εφεσίβλητες εντός 14 ημερών από την επίδοση της αίτησης για ανάκτηση κατοχής του ακινήτου, αλλά ούτε και το ότι οι Εφεσίβλητες λάμβαναν αδιαμαρτύρητα ποσό ενοικίου €512 ανά τακτά διαστήματα αντί του ποσού των €800 που ισχυρίστηκαν πρωτοδίκως ότι αποτελούσε το συμφωνημένο ενοίκιο. Στο επίδικο υποστατικό οι Εφεσείοντες ασκούν επαγγελματική δραστηριότητα για αρκετές δεκαετίες. Εισηγούνται ότι τυχόν μη έκδοση του αιτούμενου διατάγματος αναστολής εκτέλεσης θα επιφέρει σε αυτούς ανεπανόρθωτη ζημιά, η δε Έφεση θα χάσει τη σημασία της και θα καταστεί πλέον άνευ αντικειμένου.
Η αίτηση προσέκρουσε στην ένσταση των Εφεσιβλήτων, οι οποίες επισημαίνουν ότι οι Εφεσείοντες είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στο επίδικο υποστατικό μέχρι την 1.4.2025 αν κατέβαλλαν το εξ’ αποφάσεως χρέος και τα ενοίκια που προβλέπονται στην πρωτόδικη Απόφαση, πλην όμως δεν ικανοποίησαν τους όρους που τέθηκαν. Ούτε και έχουν καταβάλει κάποιο ποσό έναντι των πιο πάνω, παρά το ότι συνεχίζουν να κατέχουν το υποστατικό. Διαφωνούν ως προς την εισήγηση ότι η Νομολογία έχει καθιερώσει γενικό κανόνα ότι, σε περιπτώσεις που αφορούν κατοχή υποστατικού, η άρνηση αναστολής εκτέλεσης της απόφασης προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Στην προκειμένη δε περίπτωση οι Εφεσείοντες δεν έχουν θέσει ενώπιον του Εφετείου οποιαδήποτε μαρτυρία που να καταδεικνύει ότι θα υποστούν τέτοια ζημιά ή την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων που να δικαιολογούν την αναστολή.
Η Δ.41.7(1)(α) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, η οποία και διέπει το ζήτημα, αναφέρει τα εξής:
«41.7. Αναστολή
(1) (α) Εκτός αν το Εφετείο ή το κατώτερο δικαστήριο διατάξει διαφορετικά, η έφεση δεν επενεργεί ως αναστολή οποιουδήποτε διατάγματος ή απόφασης τού κατώτερου δικαστηρίου».
Δεδομένης της ομοιότητας του λεκτικού της Δ.41.7 με την Δ.35 Θ.18 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, καθοδήγηση μπορεί να αντληθεί από τη μέχρι σήμερα Νομολογία, τηρουμένης φυσικά πλέον της υποχρέωσης όπως κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας το Εφετείο λαμβάνει υπόψη τον Πρωταρχικό Σκοπό.
Όπως έχει νομολογηθεί, οι προοπτικές επιτυχίας της Έφεσης είναι μεν παράγοντας σχετικός αλλά όχι αποφασιστικής σημασίας (βλ. Κωνσταντινίδη ν. Κωμοδρόμου (2016) 1 Α.Α.Δ. 772). Η υπό κρίση δεν αποτελεί την περίπτωση όπου μπορεί να γίνει πρόγνωση με βεβαιότητα ως προς την έκβαση της έφεσης, με αποτέλεσμα ο παράγοντας αυτός να παραμένει οριακής σημασίας.
Παραθέτουμε απόσπασμα από την απόφαση Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147 όπου τέθηκαν οι αρχές που διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου σε τέτοιες αιτήσεις:
«Η έφεση δεν αναστέλλει το δικαίωμα εκτέλεσης ούτε μειώνει το κύρος της πρωτόδικης απόφασης. Η αναστολή μπορεί να εγκριθεί στο πλαίσιο της διακριτικής ευχέρειας που παρέχεται στο δικαστήριο από τη Δ.35 Θ. 18. Η διασφάλιση του τελεσφόρου της πρωτόδικης απόφασης, αφενός, και της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για άσκηση έφεσης, αφετέρου, συνιστούν τους κατεξοχή παράγοντες που επενεργούν στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου. Η εξισορρόπηση των συγκρουόμενων δικαιωμάτων επιβάλλει τη στάθμιση κάθε γεγονότος που σχετίζεται τόσο με τις επιπτώσεις της αναστολής, όσο και τη ζωτικότητα του δικαιώματος για την άσκηση έφεσης. Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης είναι μεν παράγοντας σχετικός, αλλά οριακής σημασίας στις πλείστες περιπτώσεις. Το πλαίσιο για τη διάγνωση των δικαιωμάτων του εφεσείοντα σε συνάρτηση με την αποτίμηση των λόγων της έφεσης είναι η ακρόαση της έφεσης. Μόνο όπου μπορεί να γίνει πρόγνωση με βεβαιότητα ως προς την επιτυχία ή αποτυχία της έφεσης, χωρίς περαιτέρω συζήτηση του θέματος, ο παράγοντας αυτός αποκτά σπουδαιότητα στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου…».
Εκείνο που απαιτείται είναι η εξισορρόπηση του ότι ο επιτυχών διάδικος δεν πρέπει να αποστερείται χωρίς ουσιαστικό λόγο τους καρπούς της επιτυχίας του, με το ότι η έφεση δεν πρέπει να χάνει την αποτελεσματικότητα της. Διάταγμα αναστολής εκτέλεσης εκδίδεται όπου οι ειδικές περιστάσεις της υπόθεσης το απαιτούν (βλ. Αζά ν. Παράκα, Πολ. Έφεση 31/23, ημερ. 30.11.2023, ECLI:CY:AD:2023:D144).
Επισημαίνουμε στο σημείο αυτό ότι δυνάμει της Δ.3.1(3) το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου Δικαστηρίου, το οποίο οδηγεί στο ότι στην περίπτωση όπου ήθελε κριθεί ότι δικαιολογείται η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος παρέχεται η εξουσία επιβολής όρων και καθορισμού των συνεπειών μη συμμόρφωσης με αυτούς.
Συμφωνούμε με τη θέση των Εφεσιβλήτων ότι δεν υπάρχει γενικός κανόνας που να επιβάλλει την έκδοση διατάγματος αναστολής όπου η πρωτόδικη απόφαση περιέχει διάταγμα ανάκτησης κατοχής. Από την άλλη δεν μπορεί να μην προβληματίσει το γεγονός ότι το υποστατικό χρησιμοποιείται από τους Εφεσείοντες στο πλαίσιο των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων.
Βαρύνουσα σημασία στην κατάληξη μας φέρει το γεγονός ότι στους Εφεσείοντες παρασχέθηκε ήδη η ευκαιρία να διατηρήσουν κατοχή του υποστατικού για ακόμα μερικούς μήνες. Στην πρωτόδικη Απόφαση ημερ. 29.11.2024 προβλέπεται η αναστολή του διατάγματος έξωσης μέχρι 30.4.2025 υπό τον όρο ότι οι Εφεσείοντες κατέβαλλαν μέχρι 31.12.2024 το εξ αποφάσεως χρέος πλέον το ποσό των €800 μηνιαίως από 1.3.2024. Οι Εφεσείοντες, όμως, δεν άδραξαν την ευκαιρία αυτή που τους δόθηκε να μην απωλέσουν αμέσως την κατοχή του υποστατικού, παρά το ότι ενώπιον μας ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο θα τους προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά.
Αντί συμμόρφωσης με τους όρους που τέθηκαν για αναστολή με την πρωτόδικη Απόφαση, οι Εφεσείοντες επέλεξαν την προώθηση αιτήσεων για αναστολή εκτέλεσης στο πλαίσιο της Έφεσης, αιτούμενοι ουσιαστικά εκ νέου αυτό που τους είχε ήδη παρασχεθεί. Όπως δε αναφέρεται στην Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση και δεν αμφισβητήθηκε, οι Εφεσείοντες συνεχίζουν να διατηρούν κατοχή του υποστατικού χωρίς να καταβάλουν οποιοδήποτε ποσό είτε έναντι του εξ αποφάσεως χρέους είτε έναντι του μηνιαίου ενοικίου.
Εν όψει των πιο πάνω δεν θεωρούμε ότι η υπό κρίση είναι η περίπτωση όπου δικαιολογείται η άσκηση της διακριτικής μας ευχέρειας για έκδοση διατάγματος αναστολής εκτέλεσης της απόφασης μέχρι εκδικάσεως της Έφεσης.
Η Αίτηση απορρίπτεται.
Επιδικάζονται υπέρ των Εφεσιβλήτων-Καθ΄ ων η Αίτηση και εναντίον των Εφεσειόντων-Αιτητών έξοδα εκδίκασης της υπό κρίση αίτησης €985 πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει.
ΣΤ. Ν. ΣΤΑΥΡΟΥ, Δ.
Α. ΚΟΝΗΣ, Δ.
Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο