ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 254/2020)
17 Οκτωβρίου, 2025
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΑΞΗ 63, ΘΕΣΜΟΣ 10 ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ 1776/2018 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ LIMITED LIABILITY COMPANY WAY M, ΕΚ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 27/05/2020 ΓΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
Εφεσειόντων,
____________________
Σ. Βασιλείου για Σ. Βασιλείου & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.: Με μονομερή αίτηση τους, οι εφεσείοντες αποτάθηκαν ενώπιον Προέδρου Επαρχιακού Δικαστηρίου – στο εξής το πρωτόδικο Δικαστήριο – με την οποία ζήτησαν άδεια για να επιτραπεί σ’ αυτούς, και/ή τους δικηγόρους τους και/ή αντιπροσώπους τους, η επιθεώρηση και έρευνα του φακέλου συγκεκριμένης αγωγής και χορήγηση επίσημου αντιγράφου, πρακτικού, εγγράφου ή τεκμηρίου που βρίσκεται στον εν λόγω φάκελο. Νομική βάση της αίτησης αποτέλεσαν η Δ.63 Θ.10 των παλαιών Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας και οι συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.
Η εν λόγω αίτηση, η οποία απορρίφθηκε, με αιτιολογημένη απόφαση, υποστηρίχθηκε από ένορκη δήλωση ασκούμενου δικηγόρου, εργαζόμενου στο δικηγορικό γραφείο των συνηγόρων των εφεσειόντων. Το περιεχόμενο της προειρημένης ένορκης δήλωσης μεταφέρθηκε, στην ουσία του, στην πρωτόδικη απόφαση και έχει ως ακολούθως:
«Όπως διατείνεται, οι Αιτητές είναι νομικό πρόσωπο εγγεγραμμένο νομότυπα στις 17.1.2003 στη Ρωσία, με έδρα τη Μόσχα (Τεκμ.1). Οι Αιτητές είναι πιστωτές της Ρωσικής Εταιρείας JSC Probusinessbank - η οποία αποτελεί τραπεζικό οργανισμό και τελεί υπό Εκκαθάριση - για το ποσό των 700 εκατομμυρίων Ρουβλιών. Οι Αιτητές αναγνωρίστηκαν ως πιστωτές της υπό εκκαθάριση τράπεζας, από το σώμα που είναι αρμόδιο για την εκκαθάριση της δηλαδή το State Corporation Deposit Insurance Agency (οι Εκκαθαριστές) (Τεκμ.2) και η διαδικασία εκκαθάρισης συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι εν λόγω εκκαθαριστές προώθησαν στην Κύπρο εκ μέρους της υπό εκκαθάριση εταιρείας, την Αγωγή με αρ. 1776/18 εναντίον του Εκτελεστικού Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της υπό εκκαθάριση τράπεζας (Εναγόμενος 1), ο οποίος αποτελούσε και πλειοψηφικό μέτοχο της υπό εκκαθάριση τράπεζας και άλλων εταιρειών συνδεδεμένων με το εν λόγω πρόσωπο. Η βάση της εν λόγω αγωγής είναι η παραβίαση καθήκοντος πίστεως, εμπιστευτικότητας και εμπιστοσύνης που όφειλε να έχει το εν λόγω πρόσωπο έναντι στην υπό εκκαθάριση Τράπεζα.
Αναφέρει περαιτέρω ότι οι Αιτητές εξασφάλισαν, μέσω της εκκαθάρισης της υπό εκκαθάριση τράπεζας, την Έκθεση Απαίτησης της αγωγής 1776/18 (Τεκμ.3), στην οποία δικογραφούνται σοβαροί ισχυρισμοί εναντίον του Εναγόμενου 1 για απάτη, εξαπάτηση, καταδολίευση πιστωτών, συνωμοσία για διάπραξη ζημιάς, παράνομη οικειοποίηση, υπεξαίρεση σε βάρος της υπό εκκαθάριση τράπεζας και για εικονικές συναλλαγές που έβλαψαν την περιουσία και φερεγγυότητα της υπό εκκαθάριση τράπεζας σε βάρος των πιστωτών της. Περαιτέρω, γίνεται αναφορά για υπεξαίρεση χρημάτων της υπό εκκαθάριση τράπεζας από τον Εναγόμενο 1 και για παραχώρηση εικονικών δανείων. Με την εν λόγω Αγωγή η υπό εκκαθάριση τράπεζα διεκδικεί ποσά πέραν των 46 δισεκατομμυρίων ρωσικών ρουβλιών.
Αναφέρθηκε στο Ρωσικό Δίκαιο σύμφωνα με το οποίο, με βάση το Ρωσικό πλαίσιο αφερεγγυότητας, εντός της κατηγορίας των φυσικών προσώπων - τα οποία φέρουν αστική ευθύνη εάν το νομικό πρόσωπο καταρρεύσει οικονομικά και καταστεί αφερέγγυο - εναντίον των οποίων ένας πιστωτής ενός υπό εκκαθάριση νομικού προσώπου μπορεί να στραφεί δικαστικά, συμπεριλαμβάνεται και πρόσωπο το οποίο τρία χρόνια πριν την εκκαθάριση είχε το δικαίωμα να δίνει δεσμευτικές οδηγίες σε σχέση με το νομικό πρόσωπο, όπως ο Εναγόμενος 1 στην αγωγή αρ. 1776/18. Εναντίον τέτοιου προσώπου, ένας πιστωτής του υπό εκκαθάριση νομικού προσώπου, μπορεί να προωθήσει δικαστικώς απευθείας αξιώσεις και αποζημιώσεις. Στην προκειμένη περίπτωση οι Αιτητές είναι πιστωτές της υπό εκκαθάριση τράπεζας και ο Εναγόμενος 1 στην Αγωγή 1776/18 ήταν πρόσωπο που έλεγχε την υπό εκκαθάριση τράπεζα. Συνεπώς οι Αιτητές εξετάζουν το ενδεχόμενο να προωθήσουν δικαστές διαδικασίες ή να ζητήσουν άλλες θεραπείες στη Ρωσία απευθείας εναντίον του Εναγομένου 1 στην Αγωγή 1776/18. Γι' αυτό και καταχώρησαν την παρούσα Αίτηση, ώστε να έχουν πρόσβαση στην Έκθεση Υπεράσπισης των Εναγομένων στην Αγωγή 1776/18, να λάβουν γνώση των θέσεων τους και να μελετήσουν όλα τα έγγραφα που βρίσκονται στο φάκελο της Αγωγής, με απώτερο σκοπό να διαφανεί κατά πόσο οποιαδήποτε δικαστική διαδικασία στη Ρωσία απευθείας εναντίον του Εναγομένου 1 στην Αγωγή 1776/18 θα έχει επιτυχία ή όχι. Περαιτέρω, οι Αιτητές ως πιστωτές των Εναγόντων στην Αγωγή 1776/18, συγκαταλέγονται στην ομάδα προσώπων που θα έχουν όφελος από την τελική έκβαση της Αγωγής και ως εκ τούτου επιθυμούν να γνωρίζουν σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαδικασία και ποια έγγραφα έχουν αποκαλυφθεί ή καταχωρηθεί μέχρι σήμερα.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, κατά την εξέταση της αίτησης, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «Ο τρόπος άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου στην εξέταση αιτήματος από μη διάδικο, καθορίστηκε στις αγγλικές υποθέσεις Dian AO v. Davis Frankel & Mead (A Firm) and Another (OOO Alfa – Eco and Another Intervening) (2005) 1 WLR 2951 και Pfizer Health AB v. Schwarz Pharma Ltd (Strickland (Legal) LLP Intervening) 2011 F.S.R.1.». Περαιτέρω, συνεχίζοντας, αναφέρθηκε στην αγγλική απόφαση Cape Intermediate Holdings and others v. Dring (for and on behalf of the Arbestos Victims Support Group) [2018] All ER (D) 16 (Aug), μέσα από την οποία εξάγονται οι αρχές που διέπουν το θέμα, τις οποίες κατέγραψε, και στη συνέχεια, με βάση αυτές, απέρριψε την αίτηση. Παρατίθενται σχετικά αποσπάσματα, προς κατανόηση του σκεπτικού της πρωτόδικης απόφασης, τα οποία έχουν ως ακολούθως:
«Συνοψίζοντας τις αρχές που διέπουν το θέμα, έγγραφα που παρουσιάστηκαν στο Δικαστήριο, μπορούν να επιθεωρηθούν από μη διάδικο και να του επιτραπεί να λάβει αντίγραφα, στις πιο κάτω περιπτώσεις:
- Η αρχή της φανερής απονομής της δικαιοσύνης (principle of open Justice), είναι ένας δυνατός λόγος για να επιτραπεί πρόσβαση σε έγγραφα όπου ο σκοπός είναι η επίβλεψη του κατά πόσο απονεμήθηκε δικαιοσύνη.
- Όταν ο σκοπός δεν είναι η εξέταση του κατά πόσο απονεμήθηκε δικαιοσύνη, αλλά τα έγγραφα έχουν εντούτοις διαβαστεί από το Δικαστήριο ως μέρος της διαδικασίας έκδοσης απόφασης, τότε το Δικαστήριο πρέπει να κλείνει υπέρ της αποκάλυψης εάν κάποιο νόμιμο ενδιαφέρον στη λήψη των εγγράφων, μπορεί να φανεί.
- Όταν η αρχή της φανερής απονομής της δικαιοσύνης δεν εμπλέκεται καθόλου, όπως στην περίπτωση που έγγραφα έχουν καταχωριστεί αλλά δεν διαβάστηκαν, τότε το Δικαστήριο θα πρέπει να επιτρέψει πρόσβαση σε αυτά μόνο όπου υπάρχουν δυνατοί λόγοι για να κριθεί ότι αυτό είναι αναγκαίο προς το συμφέρον της δικαιοσύνης.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι Αιτητές δεν επικαλούνται την αρχή της φανερής απονομής της δικαιοσύνης (principle of open justice). Επομένως, το Δικαστήριο μπορεί να επιτρέψει στους Αιτητές πρόσβαση στο φάκελο της Αγωγής 1776/18, μόνο αν υπάρχουν πολύ ισχυροί λόγοι (strong grounds) για να κριθεί ότι αυτό είναι αναγκαίο προς το συμφέρον της δικαιοσύνης.
Εξετάζοντας τα όσα οι Αιτητές επικαλούνται προς υποστήριξη του αιτήματος τους, έχω την άποψη ότι αυτά δεν αποτελούν «ισχυρούς λόγους», ώστε να κριθεί η πρόσβαση τους στην Αγωγή 1776/18, αναγκαία προς το συμφέρον της δικαιοσύνης. Η εν λόγω αγωγή εκκρεμεί ενώπιον του Δικαστηρίου και δεν αφορά τους Αιτητές, οι οποίοι ουδόλως επικαλούνται ότι επηρεάζονται καθ' οιονδήποτε τρόπο από την πορεία και έκβαση της εν λόγω αγωγής, ούτε και προέβαλαν οποιοδήποτε ισχυρισμό που αφορά την αρχή της απονομής και το συμφέρον της δικαιοσύνης. Τα όσα επικαλούνται οι Αιτητές, δεν αφορούν τη διαδικασία της Αγωγής 1776/18 - με την οποία δεν έχουν καμιά σχέση ούτε και με τη διαφορά μεταξύ των διαδίκων στην εν λόγω αγωγή - αλλά αφορούν την ενδεχόμενη προώθηση εκ μέρους τους δικαστικών διαβημάτων στη Ρωσία, εναντίον του Εναγόμενου 1 στην Αγωγή 1776/18, για τη διαφύλαξη αποκλειστικά των δικών τους συμφερόντων. Συνεπώς, οι Αιτητές παρέλειψαν να καταδείξουν στο Δικαστήριο ότι έχουν οποιοδήποτε νόμιμο ενδιαφέρον στα έγγραφα της Αγωγής 1776/18, ούτε και συνέδεσαν με οποιοδήποτε τρόπο το αίτημα τους για επιθεώρηση εγγράφων της εν λόγω αγωγής με το συμφέρον της δικαιοσύνης, παρά μόνο με το δικό τους συμφέρον στα πλαίσια άλλης ενδεχόμενης διαδικασίας στη Ρωσία.
Για όλα τα πιο πάνω, είναι η κατάληξη του Δικαστηρίου ότι οι Αιτητές δε έχουν ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι αυτοί έχουν νόμιμο ενδιαφέρον (legitimate interest), ούτε και ότι υπάρχουν τέτοιοι ισχυροί λόγοι για τους οποίους το Δικαστήριο θα μπορούσε να εγκρίνει το αίτημα τους, ως αναγκαίο προς το συμφέρον της δικαιοσύνης. Αντίθετα κρίνω ότι οι Αιτητές με την παρούσα Αίτηση, επιδιώκουν να αλιεύσουν μαρτυρία και να συλλέξουν πληροφορίες, έγγραφα και στοιχεία, εξυπηρετώντας σκοπούς άλλους και ανεξάρτητους από την Αγωγή 1776/18 και συγκεκριμένα προς εξυπηρέτηση την καθαρά οικονομικών τους συμφερόντων σε ενδεχόμενη αλλοδαπή δικαστική διαδικασία.»
Οι εφεσείοντες, με πέντε λόγους έφεσης, αμφισβητούν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Το περιεχόμενο όλων των λόγων έφεσης είναι συνυφασμένο με την, παρατιθέμενη πιο πάνω, τελική κρίση και κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ως εκ τούτου αυτοί θα συνεξετασθούν.
Η πρόνοια της Δ.63 Κ.10, των παλαιών Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, όπως τροποποιήθηκε στις 17.05.2001, προέβλεπε τα ακόλουθα:
«Δ.63,θ.10. (1) Οποιοδήποτε πρόσωπο που δεν είναι διάδικος σε θέμα ή ζήτημα, μπορεί να υποβάλει αίτηση για γενική έρευνα ή επιθεώρηση των βιβλίων καταχωρίσεων ή του φακέλου της υπόθεσης ή για τη χορήγηση επίσημου αντιγράφου, πρακτικού, εγγράφου ή τεκμηρίου που βρίσκεται στο φάκελο. Στην αίτηση παρατίθενται λεπτομερώς οι λόγοι για τους οποίους αυτή υποβάλλεται.
(2) Η αίτηση εξετάζεται από τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου στο οποίο φυλάσσονται τα βιβλία ή ο φάκελος της υπόθεσης ή το Δικαστήριο ή το Δικαστή ενώπιον του οποίου εκκρεμεί η υπόθεση, ανάλογα με την περίπτωση και άδεια μπορεί να δοθεί υπό όρους που θα θεωρηθούν κατάλληλοι. Σε περίπτωση που αρμόδιο όργανο, αρχή ή υπηρεσία της Πολιτείας στο πλαίσιο της εκτέλεσης των εκ του νόμου απορρεόντων καθηκόντων τους αιτούνται τη χορήγηση του πρωτότυπου εγγράφου ή τεκμηρίου που βρίσκεται στο φάκελο υπόθεσης, άδεια μπορεί να δοθεί υπό όρους που θα θεωρηθούν κατάλληλοι και πιστοποιημένο αντίγραφο του εγγράφου ή τεκμηρίου τηρείται στο φάκελο της υπόθεσης.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, προφανώς, αναφερόμενο στην πιο πάνω αγγλική νομολογία θεώρησε ότι θα μπορούσε να αντλήσει καθοδήγηση για την εφαρμογή της Δ.63 Κ.10. Η πρόνοια του Μέρους 5 των αγγλικών Civil Procedure Rules παρέχει την ίδια εξουσία με αυτήν που παρείχε η Δ.63 Κ.10, είναι εμφανές, βέβαια, ότι αν ανατρέξει κανείς στο σύγγραμμα CIVIL PROCEURE, Volume 1, THE WHITE BOOK SERVICE 2021, σελίδες 278 και επόμενες (288) διαπιστώνει πως οι αγγλικοί Κανονισμοί ρυθμίζουν το ζήτημα με πιο εξειδικευμένο τρόπο και κατά περίπτωση, αναλόγως, μεταξύ άλλων, και του σταδίου που βρίσκεται η υπόθεση. Παρά ταύτα, οι γενικές αρχές της αγγλικής νομολογίας θεωρούμε ότι ορθά λήφθηκαν υπόψη για την εφαρμογή της Δ.63 Κ.10, παρ’ ότι η εν λόγω διάταξη δεν εξειδικεύει προϋποθέσεις για την παροχή των ζητούμενων εγγράφων.
Ουσιαστικά, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι τα όσα πρόβαλαν οι εφεσείοντες, προς υποστήριξη της αίτησης τους σχετίζονταν με ενδεχόμενη προώθηση, εκ μέρους τους, δικαστικών διαβημάτων στη Ρωσία εναντίον του εναγομένου 1 στην αγωγή, τον φάκελο της οποίας ήθελαν να επιθεωρήσουν και να πάρουν αντίγραφα, και τούτο αποκλειστικά για τη διαφύλαξη των δικών τους συμφερόντων, γεγονός που δεν ενέπιπτε, ως κρίθηκε, εντός της έννοιας του «συμφέροντος της δικαιοσύνης».
Η έννοια «συμφέρον της δικαιοσύνης» θα πρέπει να συνδέεται, όπως ορθά υπέδειξε και το πρωτόδικο Δικαστήριο, με την υπόθεση και τον φάκελο όπως βρίσκεται καταχωρημένος στο Δικαστήριο. Ταυτόχρονα, όμως, σημειώνουμε ότι οφείλεται σεβασμός στα δικαιώματα των διαδίκων ή ενδεχομένως και μαρτύρων. Είναι γεγονός ότι οι πρόνοιες της Δ.63 Κ.10 δεν προέβλεπαν περί των προϋποθέσεων έκδοσης τέτοιων διαταγμάτων, ως ήταν το αιτούμενο ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Αυτό το γεγονός, όμως, δεν εξυπακούει πως πρόκειται για απόλυτο δικαίωμα ή ασύνδετο με τα δικαιώματα των διαδίκων που αφορά ο φάκελος. Πολύ περισσότερο, όταν τέτοιες αιτήσεις είναι επιτρεπτό να καταχωρούνται μονομερώς, οπότε το Δικαστήριο έχει υποχρέωση να διαφυλάξει δικαιώματα των διαδίκων. Προφανώς δεν είναι τυχαία που προνοείται στους αγγλικούς Κανονισμούς PART 5.4C(4) πως το Δικαστήριο δύναται, κατόπιν αίτησης διαδίκου ή άλλου προσώπου που αναφέρεται στην έκθεση της υπόθεσης, να διατάξει όπως μη επιτραπεί η λήψη αντιγράφου της έκθεσης της υπόθεσης ή να περιορίσει κάποια πρόσωπα από τέτοια εξασφάλιση εγγράφων.
Φρονούμε πως τα Δικαστήρια κατά την άσκηση της διακριτικής τους ευχέρειας οφείλουν να λειτουργούν με ιδιαίτερη προσοχή. Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, δεν θα μπορούσε ένα Δικαστήριο να επιτρέψει καθολική επιθεώρηση του φακέλου ή εξασφάλιση εγγράφων ή πρακτικών πριν τελειώσει η δίκη (που και πάλι όταν τελειώσει η δίκη οφείλει να λάβει υπόψη του τα δικαιώματα των διαδίκων) για τα οποία, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Κανονισμού ΕΚ 2016/679 ενδεχομένως θα διέταζε να μην αποκαλυφθούν ή να προέβαινε σε ψευδωνυμοποίηση στοιχείων που αφορούν προσωπικά δεδομένα, είτε κατά την έκδοση, είτε κατά τη δημοσίευση της απόφασης. Έχει σημασία, συνεπώς, αν η υπόθεση έχει εκδικασθεί και τελειώσει. Σημειώνουμε, όπως έπραξε και το πρωτόδικο Δικαστήριο στην παρούσα περίπτωση, ότι η αγωγή βρισκόταν σε εκκρεμότητα.
Ταυτόχρονα, παρατηρούμε ότι δεν τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου μαρτυρία πως ήταν αναγκαία η εξασφάλιση κάποιου συγκεκριμένου εγγράφου ή κατηγορίας εγγράφων ή πληροφορίας, σε εκείνο το ενδιάμεσο στάδιο όπου ακόμη εκκρεμούσε η αγωγή. Επρόκειτο για αίτημα ολοκληρωτικού ελέγχου – έρευνας που δεν ήταν και πρακτικό για το πρωτόδικο Δικαστήριο να το επιτρέψει, δεδομένου ότι το περιεχόμενο των δικαστηριακών φακέλων δεν ενέχει τον χαρακτήρα τράπεζας διατήρησης δημόσιων εγγράφων – τράπεζας δεδομένων -, ως συμβαίνει με άλλες υπηρεσίες π.χ. Κτηματολόγιο ή Έφορος Εταιρειών, προκειμένου οι εφεσείοντες να εξασφάλιζαν οποιαδήποτε στοιχεία ήθελαν κατά την κρίση τους. Προφανώς, είναι γι’ αυτό που, ως προκύπτει από τη νομολογία, στην οποία αναφέρθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο, αν η υπόθεση έχει τελειώσει ή αν το Δικαστήριο έχει ήδη διαβάσει κάποιο από τα ζητούμενα έγγραφα ή τα έγγραφα που βρίσκονται εντός του φακέλου και ήδη δόθηκε σ’ αυτά δημοσιότητα, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική, χωρίς βέβαια να δίδεται έγκριση άνευ όρων ή προϋποθέσεων, αφού θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η νομοθεσία περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων και ο σχετικός Ευρωπαϊκός Κανονισμός (ΕΕ Κανονισμός για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα 2016/679).
Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι πρωτόδικα υπήρξε μαρτυρία πως η έρευνα ήταν αναγκαία για σκοπούς πιθανής καταχώρισης διαδικασίας στη Ρωσία. Φαίνεται πως το πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη του αυτό το στοιχείο, ωστόσο, υπέδειξε ότι η δίκη βρισκόταν σε εκκρεμότητα και δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη.
Συμφωνούμε με το πρωτόδικο Δικαστήριο. Άλλωστε δεν προσφέρθηκε μαρτυρία γιατί τα όποια στοιχεία ζητούνταν μέσα από την επιθεώρηση ήταν αναγκαίο να εξασφαλισθούν στο πρώιμο στάδιο της υπόθεσης και όχι όταν θα διεξαγόταν η ακρόαση ή όταν ολοκληρωνόταν, τηρουμένης πάντοτε της αρχής της αναλογικότητας ως προς την εξισορρόπηση από τη μια του δικαιώματος ενός προσώπου μη διαδίκου για πρόσβαση σε δικαστηριακό φάκελο και από την άλλη των δικαιωμάτων των διαδίκων, αφού είναι δυνατό να υπάρχει σύγκρουση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα, το δικαίωμα πρόσβασης μη διαδίκου ενδέχεται να συγκρούεται με το δικαίωμα του σεβασμού της προσωπικής ζωής ή της οικογένειας των διαδίκων, το οποίο διασφαλίζεται με το Άρθρο 8 της ΕΣΔΑ. Απαιτείται, συνεπώς, στάθμιση όλων των σχετικών παραμέτρων ώστε να ασκείται ορθά η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου κατά την εφαρμογή της επίμαχης πρόνοιας, Δ.63 Κ.10, η οποία, πλέον, έχει ενταχθεί, αυτούσια, στους νέους Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικούς Κανονισμούς του 2023, Μέρος 5.3(1)(2). Δεδομένη δε και χρήσιμη είναι πάντοτε η εξουσία των Δικαστηρίων, αν κρίνουν ορθό, να διατάξουν και επίδοση τέτοιας μονομερούς αίτησης, προκειμένου να ακούγονται όλες οι πλευρές και να διαφυλάσσονται, όσο γίνεται επαρκέστερα, τα δικαιώματα όλων, διαδίκων και μη.
Δεν έχουμε, επίσης, παραγνωρίσει τη μαρτυρία που προσφέρθηκε, πρωτοδίκως, από τους εφεσείοντες ότι είναι πιστωτές των εναγόντων στην αγωγή της οποίας ζητήθηκε έρευνα στον φάκελο της, δεν αναφέρουν, όμως, πως θα επηρεάζονταν τα δικαιώματα τους αν μάθαιναν για το αποτέλεσμα στο τέλος της αγωγής. Επιθυμία τους ήταν μόνο να μάθουν σε ποιο στάδιο βρισκόταν η αγωγή. Αυτό ήταν επιτρεπτό και θα μπορούσε να επιτευχθεί με αίτημα για σχετική πληροφόρηση από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή. Όσον αφορά στη θέση ότι η έρευνα ήταν αναγκαία και για πιθανή καταχώριση αγωγής εναντίον του εναγόμενου 1 στη Ρωσία, και πως ήθελαν να γνωρίζουν την υπεράσπιση που αυτός πρόβαλε, παρατηρούμε ότι δεν είχε καταχωριστεί υπεράσπιση στον φάκελο της αγωγής κατά τον χρόνο εξέτασης, πρωτοδίκως, της αίτησης των εφεσειόντων.
Κοντολογίς, σημειώνουμε ότι επρόκειτο για αίτηση η οποία ήταν εύλογο και ορθό να απορριφθεί, ενόψει των συνδυασμένων περιστάσεων που την περιέβαλλαν, ήτοι του πρόωρου σταδίου, και της καθολικότητας της, κατά τρόπο που ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν πείσθηκε ότι θα εξυπηρετούνταν η απονομή της δικαιοσύνης στην ευρύτερη της έννοια.
Συνακόλουθα όλων των πιο πάνω, ουδείς λόγος έφεσης κρίνεται βάσιμος.
Ως εκ τούτου, η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Καμία διαταγή για έξοδα.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο