ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 441/2019)
31 Οκτωβρίου 2025
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Μ. ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΠΕΝΤΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΦΟ ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΤΗ ΓΟΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΑΝΗΛΙΚΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΠΕΝΤΑΡΑ,
Εφεσείοντες/Αιτητές,
v.
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝΤΟΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ/Η ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ/Η ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ,
2. ΔΡ. ΝΕΣΤΩΡΑΣ ΜΙΧΑΗΛ,
3. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
4. ΗΛΙΑΔΑ ΠΟΤΑΜΙΤΟΥ,
Εφεσίβλητοι/Καθ’ ων η Αίτηση.
___________________
Αίτηση ημερομηνίας 08.04.2025, εκ μέρους των εφεσειόντων, για τροποποίηση του τίτλου της Έφεσης.
Κ. Κληρίδης με Ε. Κασάπη (κα) για Φοίβος, Χρίστος Κληρίδης & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες/Αιτητές.
Χρ. Τσέκκουρας για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο 1/Καθ’ ου η Αίτηση.
Κ. Μιχαήλ με Μ. Γεωργίου (κα) για Κ. Ν. Μιχαήλ Δ.Ε.Π.Ε. και για Δρ. Χρυσοστομίδης & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο 2/Καθ’ ου η Αίτηση.
Μ. Σιδεράς για κ.κ. Τάσσος Παπαδόπουλος & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσίβλητους 3 και 4/Καθ’ ων η Αίτηση.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον δικαστή Δρουσιώτη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ, Δ.: Με την υπό κρίση Αίτηση, οι εφεσείοντες – στο εξής οι Αιτητές -, ζητούν διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να διατάσσει την τροποποίηση της Ειδοποίησης Έφεσης ημερομηνίας 21.10.2019, της ως άνω έφεσης, δια της απάλειψης του ονόματος των εφεσειόντων και της ιδιότητας τους δια της αντικατάστασης του με τα πιο κάτω ονόματα:
1. Βίκτωρας Πενταρά,
2. Γιώργος Πενταρά,
3. Βαλεντίνα Πενταρά.
Την Αίτηση συνοδεύει ένορκη δήλωση δικηγόρου στο γραφείο των δικηγόρων των εφεσειόντων/Αιτητών.
Τα γεγονότα που πλαισιώνουν την Αίτηση, ως προκύπτουν μέσα από το κείμενο της Αίτησης και των ενστάσεων που έχουν καταχωρηθεί αλλά και τον φάκελο της υπόθεσης, έχουν ως ακολούθως:
Κατά ή περί τις 14.05.2008 καταχωρήθηκε η αγωγή αρ. 1011/2008 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου και στις 13.10.2011 καταχωρήθηκε τροποποιημένο κλητήριο υπό τον τίτλο: «Γιώργος και Βαλεντίνα Πενταρά, από τη Πάφο ως γονείς, κηδεμόνες και τα πρόσωπα που ασκούν την γονική μέριμνα του ανήλικου Βίκτωρα Πενταρά» εναντίον του Γενικού Εισαγγελέα και άλλων τριών προσώπων. Η συγκεκριμένη αγωγή απορρίφθηκε με απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 11.9.2019. Εναντίον αυτής της απόφασης καταχωρήθηκε από τους εφεσείοντες η παρούσα έφεση στις 21.10.2019, υπό τον ίδιον τίτλο της αγωγής.
Γίνεται αναφορά στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση ότι ο Βίκτωρας Πενταράς έχει ενηλικιωθεί και ότι σύμφωνα με το Άρθρο 22(1) του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου 2016/1990 αυτόματα έπαυσε η γονική μέριμνα, ως εκ τούτου ο Βίκτωρας Πενταρά δύναται, πλέον, εκ του νόμου να εκπροσωπεί ο ίδιος τον εαυτό του και δεν συντρέχει λόγος για συνένωση των ονομάτων των εφεσειόντων/Αιτητών. Εκφράζεται ταυτόχρονα η θέση ότι από την στιγμή που σύμφωνα με το Άρθρο 22(1) του Νόμου παύεται αυτόματα η γονική μέριμνα, δεν είναι απαραίτητη η τροποποίηση της έφεσης και δύναται να συνεχίσει ως έχει, είτε τροποποιηθεί ο τίτλος της έφεσης είτε όχι. Ζητείται η τροποποίηση του τίτλου γιατί καταχωρήθηκαν εκ μέρους ορισμένων εφεσίβλητων αιτήσεις για ασφάλεια εξόδων, οι οποίες βασίζονταν κατά κύριο λόγο στην αντιπροσωπευτική ιδιότητα των εφεσειόντων και ως εκ τούτου είναι αναγκαία η τροποποίηση του τίτλου.
Νομική βάση της Αίτησης είναι τα Άρθρα 5 και 22 του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου 216/1990, οι Διαδικαστικοί Κανονισμοί της Πολιτικής Δικονομίας του 2023, Μέρος 1 Κ.1.1 έως 1.5, Μέρος 2 Κ.2.1. έως 2.11, Μέρος 3 Κ.3.1, 3.2, 3.7 και 3.8, Μέρος 18 Κ.18.1, 18.2, 18.4 έως 18.7, Μέρος 20 Κ.20.1 έως 20.11, Μέρος 22 Κ.22.1 έως 22.6, Μέρος 23 Κ.23.1 έως 23.16, Μέρος 41 Κ.41.1 έως 41.8, Μέρος 60 Κ.60.1 και 60.2, οι παλαιοί Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.1 Θ.1 έως 5, Δ.2 Θ.2 έως 15, Δ.9 Θ.1 έως 13, Δ.12 Θ.1 έως 10, Δ.25 Θ.1 έως 9, Δ.35 Θ.1 έως 32, Δ.48 Θ.1 έως 10 και 12, Δ.57 Θ.1 έως 4, Δ.59 Θ.1 έως 35, Δ.63 Θ.1 έως 13, Δ.64 Θ.1 και 2, το Κοινοδίκαιο, οι γενικές και συμφυείς εξουσίες, πρακτική και διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, καθώς και η δυνατότητα του Δικαστηρίου να διαχειρίζεται ενεργά τις υποθέσεις.
Ο Καθ’ ου η Αίτηση 1 δεν έφερε ένσταση. Καταχώρησε όμως ο Καθ’ ου η Αίτηση 2 και ξεχωριστή κοινή ένσταση οι Καθ’ ων η Αίτηση 3 και 4. Και οι δύο ενστάσεις στηρίζονται σε 17, πανομοιότυπους, λόγους ένστασης, μεταξύ αυτών: (α) ότι η Αίτηση προωθείται από πρόσωπα τα οποία δεν είναι διάδικοι στην ενώπιον του Εφετείου διαδικασία και πρόσωπα τα οποία δεν είχαν καταστεί διάδικοι στην πρωτόδικη διαδικασία, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εφεσιβαλλόμενη, τελική, πρωτόδικη απόφαση, ημερομηνίας 11.9.2019, (β) ότι σε περίπτωση επιτυχίας της Αίτησης και αν επιτραπεί στον Γιώργο Πενταρά και Βαλεντίνα Πενταρά να καταστούν διάδικοι, στην ενώπιον του εφετείου διαδικασία, το Εφετείο θα έχει πρόωρα αποφασίσει σε σχέση με τον 1ο λόγο έφεσης, ο οποίος αφορά το κατά πόσο η αγωγή 1011/2008 Ε.Δ. Πάφου είχε καταχωριστεί και προωθηθεί από τους Γιώργο και Βαλεντίνα Πενταρά αποκλειστικά υπό την αντιπροσωπευτική τους ιδιότητα, (γ) ότι η Αίτηση αποσκοπεί στην απόρριψη των αιτήσεων ασφάλειας εξόδων που οι Καθ’ ων η αίτηση 2, 3 και 4 κατεχώρησαν, (δ) ότι η Αίτηση δεν αποτελεί το κατάλληλο δικονομικό μέσο αντίκρουσης των αιτήσεων για ασφάλεια εξόδων, κάτι που οι ίδιοι οι Αιτητές αναφέρουν στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση και ότι αυτή προωθείται εσφαλμένα και καταχρηστικά, (ε) ότι η Αίτηση προωθείται με υπέρμετρη καθυστέρηση εφόσον ο Βίκτωρας Πενταράς ενηλικιώθηκε από το 2018 και ότι η Αίτηση δεν στηρίζεται σε επαρκή μαρτυρία, εφόσον προβάλλεται στην ένορκη δήλωση ότι η αιτούμενη τροποποίηση δεν είναι αναγκαία.
Αμφότερες οι ενστάσεις συνοδεύονται από ένορκες δηλώσεις, η πρώτη από δικηγόρο που εργάζεται στη δικηγορική εταιρεία που εκπροσωπεί τον Καθ’ ου η Αίτηση 2 και η δεύτερη, επίσης, από δικηγόρο στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους Καθ’ ων η Αίτηση 3 και 4.
Στην αγόρευση του ο ευπαίδευτος δικηγόρος των Αιτητών, αφού παραπέμπει σε συγκεκριμένες παραγράφους στην έκθεση απαίτησης της αγωγής και ειδικά σε σημεία που αναφέρονται στην προσωπική ιδιότητα των Γεωργίου και Βαλεντίνας Πενταρά, καταλήγει ότι η αγωγή ασκήθηκε τόσο υπό την προσωπική τους ιδιότητα όσο και την αντιπροσωπευτική, για τον λόγο αυτό καταχωρήθηκαν ξεχωριστά διοριστήρια δικηγόρου, ένα για τον κάθε εφεσείοντα. Στην συνέχεια αναφέρει ότι ο τίτλος της αγωγής μετατρέπεται «as of course», δηλαδή αυτοδικαίως, χωρίς κανένα διάβημα, με την ενηλικίωση του ανηλίκου, αφού σύμφωνα με το Άρθρο 22(2) του Νόμου 216/1990 η γονική μέριμνα παύει στο σύνολο της όταν το τέκνο ενηλικιωθεί. Προχωρεί και σημειώνει ότι παρόλο που δικονομικά δεν είναι αναγκαία η προώθηση της παρούσας αίτησης, κατέστη αναγκαία λόγω της θέσης την οποία εκφράζουν οι εφεσίβλητοι, ότι η έφεση προωθείται κατά τρόπο αντινομικό, παράτυπα, εκτός των δικονομικών κανόνων και υπόκειται σε διαγραφή ή και απόρριψη. Ως εκ τούτου, ζητείται η συνδρομή του Δικαστηρίου, με την παρούσα αίτηση, για να μπορέσει αυτό να προχωρήσει στην ουσία της έφεσης.
Στην αγόρευση τους οι ευπαίδευτοι δικηγόροι των Καθ’ ων η Αίτηση κάλεσαν το Δικαστήριο να απορρίψει την Αίτηση, καθότι, ως ισχυρίζονται, η επιδιωκόμενη τροποποίηση δεν αφορά τροποποίηση για διόρθωση γραμματικού λάθους ή λάθους προκύπτοντος από τυχαία διολίσθηση ή παράλειψη ή ότι πρόκειται για ένα ζήτημα εξ ολοκλήρου τεχνητό. Τονίζουν ότι τυχόν τροποποίηση της Ειδοποίησης Έφεσης θα αποτελέσει ζήτημα που άπτεται της ουσίας της έφεσης και το αποτέλεσμα θα είναι η προσθήκη διαδίκων – εφεσειόντων για πρώτη φορά στην ενώπιον του Εφετείου διαδικασία. Αναφέρουν περαιτέρω ότι η ειδοποίηση έφεσης φέρει τον ίδιο τίτλο με την αγωγή και την εφεσιβαλλόμενη πρωτόδικη απόφαση και ότι οι Αιτητές με την αιτούμενη τροποποίηση επιχειρούν να δημιουργηθεί διάσταση, ασυμβατότητα και απόκλιση από τον τίτλο της αγωγής και της πρωτόδικης απόφασης, με την εισαγωγή νέων και ξεχωριστών διαδίκων που προβάλλουν νέες και προσωπικές τους αξιώσεις.
Κρίνουμε χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι η τροποποίηση της δικογραφίας είναι εφικτή στις περιπτώσεις που κρίνεται απαραίτητη για την αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης και την επίλυση της διαφοράς μεταξύ των διαδίκων. Εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις όπου η τροποποίηση θα προκαλέσει στον αντίδικο ζημιά, άλλη από εκείνη που μπορεί να θεραπευθεί με την έκδοση κατάλληλης διαταγής ως προς τα έξοδα ή όταν ο αιτητής ενεργεί με κακή πίστη (βλ. Λάμπρου v. Λάμπρου (2002) 1 Α.Α.Δ. 1092).
Στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου συνεκτιμάται και ο παράγοντας χρόνος που επιλέχθηκε για την καταχώρηση της αίτησης, αφού η διεξαγωγή της δίκης μέσα σε εύλογο χρόνο καθιερώνεται από το Άρθρο 30.2 του Συντάγματος ως θεμελιώδεις δικαίωμα του κάθε διαδίκου.
Ένα άλλο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν μια τροποποίηση μπορεί να επιτραπεί μετά την έκδοση απόφασης. Το ζήτημα αυτό εξετάσθηκε και λύθηκε στην υπόθεση Λάμπρου (ανωτέρω), όπου αναφέρθηκε ότι το Δικαστήριο έχει σύμφυτη εξουσία να επιτρέψει εκείνες τις τροποποιήσεις που είναι αναγκαίες για την ορθή απονομή της δικαιοσύνης.
Πριν προχωρήσουμε να εξετάσουμε τους λόγους ένστασης, όπως αυτοί διατυπώνονται στις ενστάσεις των εφεσίβλητων – Καθ’ ων η Αίτηση 2, 3 και 4, θα εξετάσουμε την αναγκαιότητα για έγκριση ή όχι της αίτησης βασιζόμενοι στο τι αναφέρουν οι ίδιοι οι Αιτητές και τους λόγους για τους οποίους προχώρησαν στην καταχώρηση αυτής της αίτησης.
Κρίνουμε χρήσιμο να μεταφέρουμε αυτολεξεί τις σχετικές εισηγήσεις του ευπαίδευτου δικηγόρου των Αιτητών, όπως αυτές διατυπώνονται στη γραπτή αγόρευση του, όπου αναφέρει τα ακόλουθα:
«13. Υπό κανονικάς συνθήκας, δεν είναι απαραίτητη η τροποποίηση του τίτλου της άνω Έφεσης, η οποία δύναται να συνεχίσει ως έχει, είτε τροποποιηθεί ο τίτλος της Έφεσης είτε όχι. Προς τούτο παραπέμπουμε το Σεβαστό Δικαστήριο στο The Annual Practice 1954, στην σελίδα 2013 του οποίου αναφέρονται τα ακόλουθα:
«An infant on coming of age either adopts or repudiates the action to which he is a party. On attaining his majority the title of the action is altered, as of course, as follows: -A.B., late an infant by C.D., his next friend [or guardian ad litem, as the case may be], but now of full age».
14. Δηλαδή ο τίτλος της αγωγής μετατρέπεται “as of course” – δηλαδή ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ – και χωρίς την ανάγκη οποιουδήποτε διαβήματος. Προσθέτει δε στην σελίδα 2013, ότι μόνο σε περίπτωση που θέλει να εγκαταλείψει την αγωγή πρέπει να ζητήσει διαταγή του δικαστηρίου, είτε πριν είτε μετά την έκδοση απόφασης. Αξιοσημείωτο ότι δεν κάνει την οποιαδήποτε παρόμοια εισήγηση όσον αφορά την συνέχιση των διαδικασιών που γίνεται αυτοδικαίως (as of course):
«If the former infant wishes to abandon the action he should obtain an order on petition of course (if before judgment), or on summons (if after judgment), for the dismissal or stay of the action on payment of the costs by himself.»»
……………………………………………………………………………………………
16. Συνεπώς, παρόλο που δεν είναι δικονομικά αναγκαία η προώθηση της παρούσας αίτησης, τούτη κατέστη αναγκαία λόγω της καταχρηστικής και ή ανυπόστατης θέσης και αίτησης των Εφεσιβλήτων, και δη ότι η έφεση προωθείται κατά αντινομικό ή και παράτυπο ή και εκτός των δικονομικών κανόνων και υπόκειται σε διαγραφή ή και απόρριψη. Έχοντας υπόψη των ανωτέρω, οι Αιτητές/Εφεσείοντες ζητούν την συνδρομή του Δικαστηρίου ουσιαστικά με την παρούσα αίτηση για να μπορέσει να προχωρήσει στην ουσία της Έφεσης και να μην αναλώνεται περαιτέρω αχρείαστα σε τυπολατρικές και ή ανυπόστατες θέσεις.
17. Υποβάλλουμε ότι το συμφέρον της δικαιοσύνης επιβάλλει όπως το Σεβαστό Δικαστήριο εγκρίνει την υπό κρίση αίτηση και εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα, για να μπορεί να προχωρήσει στην ουσία της η σοβαρή αυτή υπόθεση ιατρικής αμέλειας που ταλαιπωρεί την οικογένεια των Εφεσειόντων για περί τα 17 χρόνια στα Δικαστήρια και για περίπου 25 χρόνια λόγω της μόνιμης ζημιάς που υπέστη ο Βίκτωρας Πενταράς. Δεν προωθούνται τα συμφέροντα της δικαιοσύνης με την απόρριψη μιας έφεσης στη βάση τυπολατρικών δικονομικών θέσεων.»
Κατ’ αρχάς παραπέμπουμε στην υπόθεση Έλληνας κ.α. v. Χριστοδούλου (1993) 1 Α.Α.Δ. 485, όπου αναφέρθηκε ότι:
«Η ειδοποίηση έφεσης είναι το ένδικο μέσο για την αναθεώρηση από το Εφετείο απόφασης πρωτοβάθμιου δικαστηρίου. Το αντικείμενο της έφεσης είναι η απόφαση ή το μέρος της απόφασης που αμφισβητείται και ο λόγος της οι "λόγοι έφεσης" οι οποίοι την στοιχειοθετούν. Η ειδοποίηση έφεσης υποβάλλεται στην αγωγή στην οποία εκδόθηκε η απόφαση. Ο τίτλος της αγωγής είναι στοιχείο μείζονος σημασίας εφόσον προσδιορίζει τα πρόσωπα μεταξύ των οποίων υφίσταται η αντιδικία.
Το ένδικο μέσο της έφεσης και γενικότερα τα ένδικα μέσα για την επίκληση της αστικής δικαιοδοσίας των πολιτικών δικαστηρίων προσδιορίζονται και η άσκηση των δικαιοδοσιών ρυθμίζεται από τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας.
Η Δ.35 Θ.3 προβλέπει ότι εφέσεις υποβάλλονται στον καθορισμένο από τους θεσμούς τύπο (Τύπος 28). Τρία είναι τα ουσιώδη στοιχεία της ειδοποίησης έφεσης:
(α) Αναγραφή του τίτλου της αγωγής που προσδιορίζει το πλαίσιο της αντιδικίας.
(β) Επισύναψη πιστοποιημένου αντιγράφου της απόφασης, που καθορίζει το αντικείμενο της έφεσης.
(γ) Προσδιορισμός του διαδίκου που εφεσιβάλλει την απόφαση.»
Αποτελεί γεγονός ότι η Ειδοποίηση Έφεσης φέρει τον ίδιο τίτλο με την αγωγή και τον ίδιο τίτλο που φέρει η εφεσιβαλλόμενη πρωτόδικη απόφαση και ότι ο ανήλικος έχει ενηλικιωθεί. Τα ουσιώδη σχετιζόμενα δεδομένα των ίδιων διαδίκων έχουν ορισθεί στο πλαίσιο της πρωτόδικης διαδικασίας ως και οι ίδιοι παραπέμπουν σε παραγράφους της έκθεσης απαίτησης τους, οι οποίες, ως αναφέρουν, δηλώνουν και την προσωπική συμμετοχή στην αγωγή. Από τα πρακτικά της πρωτόδικης διαδικασίας, διαπιστώνεται ότι οι εφεσίβλητοι έφεραν ένσταση σε αναφορές των εφεσειόντων οι οποίες άπτονταν της προσωπικής τους ιδιότητας και το πρωτόδικο Δικαστήριο επέτρεψε να δοθεί τέτοια μαρτυρία με την αναφορά ότι η επίλυση του ζητήματος θα εξετασθεί στο τέλος, αναφέροντας ότι «ο τίτλος της Αγωγής είναι δεδομένος και κατεγραμμένος». Αυτά τα γεγονότα αποτελούν λόγους έφεσης σε σχέση με την πρωτόδικη απόφαση και συγκεκριμένα ο 1ος λόγος έφεσης αναφέρεται στο συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι «η αγωγή καταχωρήθηκε κατ’ αποκλειστικότητα εκ μέρους του ανήλικου υιού των Βίκτωρα Πενταρά».
Η θέση ότι οι Αιτητές αναγκάσθηκαν να καταχωρήσουν την παρούσα Αίτηση λόγω της καταχώρησης αιτήσεων για ασφάλεια εξόδων, εκ μέρους ορισμένων εκ των εφεσίβλητων, και ότι αυτοί βασίζονται κατά κύριο λόγο στην αντιπροσωπευτική ιδιότητα των εφεσειόντων, από μόνη της δεν αποτελεί λόγο ώστε το Δικαστήριο να εγκρίνει την τροποποίηση και ούτε η παρούσα αίτηση προσφέρεται ή μπορεί να αποτελέσει απάντηση σε τυχόν άλλες αιτήσεις που οι εφεσίβλητοι έχουν καταχωρήσει.
Με δεδομένα αυτά που αναφέρονται στην ένορκη δήλωση η οποία συνοδεύει την αίτηση, οι Αιτητές δεν ζητούν την τροποποίηση του τίτλου για διόρθωση σφάλματος, το οποίο έχει σχέση με το όνομα του εφεσείοντος, ή λόγω του ότι γράφτηκε λανθασμένα το όνομα του εφεσείοντα. Ούτε αποτελεί η προσδοκόμενη τροποποίηση για διόρθωση γραμματικού λάθους, ως αναφέρεται στην αγόρευση τους, ώστε να καθιστά αναγκαία την τροποποίηση της Ειδοποίησης Έφεσης. Ζητείται η τροποποίηση του τίτλου της ειδοποίησης έφεσης ώστε να απαλειφθούν τα ονόματα των εφεσειόντων και να αντικατασταθούν με τους: 1. Βίκτωρας Πενταρά, 2. Γιώργος Πενταρά, 3. Βαλεντίνα Πενταρά, και όχι την τροποποίηση του τίτλου που αφορά την ενηλικίωση του ανηλίκου.
Κρίνουμε ότι στην παρούσα υπόθεση δεν τυγχάνουν εφαρμογής τα λεχθέντα στην υπόθεση E.G. Falekkos Ltd v. Reana Manufacturers Ltd (1999) 1 Α.Α.Δ. 443, στην οποία το θέμα που προέκυψε ήταν εντελώς τεχνικό και τροποποιήθηκε ο τίτλος αναγράφοντας τον εις το ορθό όνομα του εναγομένου.
Το Δικαστήριο κέκτηται σύμφυτης εξουσίας για διόρθωση σφάλματος στο όνομα των διαδίκων (βλέπε Williams and Glyn’s Bank Ltd v. The Ship “Maria” (1983) 1 C.L.R. 106). Μπορεί, επίσης, να τροποποιήσει τον τίτλο της ειδοποίησης έφεσης, ώστε αυτός να ταυτίζεται με τον τίτλο της αγωγής (βλέπε Χαράλαμπος Μιχαήλ v. Νίκου Α. Ττουνιά (2004) 1 Α.Α.Δ. 113).
Η ειδοποίηση έφεσης υποβάλλεται βασιζόμενη και συνδεόμενη με τα δεδομένα της αγωγής στο πλαίσιο της οποίας εκδόθηκε η πρωτόδικη απόφαση. Εν αντιθέσει με το πιο πάνω, οι Αιτητές ζητούν την τροποποίηση όχι για να επαναπροσδιοριστεί ο τίτλος της Ειδοποίησης Έφεσης ώστε να συνάδει με τον τίτλο της Αγωγής.
Το Άρθρο 22(1) του Νόμου 216/1990, χωρίς καμία άλλη οδηγία, αναφέρει ότι η γονική μέριμνα παύει στο σύνολο της όταν το τέκνο ενηλικιωθεί.
Στο (WHITE BOOK) Civil Procedure Rules του 2018 (Section A), σελίδα 700, κάτω από τον τίτλο «Procedure where appointment of a litigation friend cease», δίδεται κατεύθυνση σχετικά με το τι πρέπει να ακολουθήσει της ενηλικίωσης του παιδιού χωρίς περαιτέρω αναφορά ως προς τον τίτλο της υπόθεσης. Σημειώνουμε ότι στους Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικούς Κανονισμούς του 2023, ΜΕΡΟΣ 20.2(4)(α)(β) δεν προβλέπονται ανάλογες πρόνοιες με το ΜΕΡΟΣ 21.9(1)(5) των αγγλικών Civil Procedure Rules, χωρίς να αποκλείουμε ανάλογη εφαρμογή ή καθοδήγηση.
Οι αναφορές του ευπαίδευτου δικηγόρου των Αιτητών ότι το Δικαστήριο θα πρέπει να εγκρίνει την Αίτηση ώστε να προχωρήσει στην ουσία της σοβαρής αυτής υπόθεσης και ότι η διάσωση της έφεσης συνάδει με την έγκριση της Αίτησης, κρίνουμε ότι έχουν παραμείνει ασύνδετες και νομικά αστήρικτες ως προς το αίτημα για τροποποίηση του τίτλου με το συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ανεξάρτητα, η αίτηση δεν θα ήταν ορθό να επιτραπεί με το συγκεκριμένο αίτημα καθ’ ότι θα αποφασίζονταν οι λόγοι έφεσης 1 και 37 χωρίς να έχει εξετασθεί η ουσία της έφεσης.
Η έφεση ως έχει καταχωρηθεί περιλαμβάνει τα ουσιώδη στοιχεία ώστε το Δικαστήριο να μπορεί να προχωρήσει στην εξέταση της. Ως εκ τούτου δεν κρίνεται αναγκαία η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος.
Εφόσον το Δικαστήριο κατέληξε στα πιο πάνω, δεν κρίνεται αναγκαία η εξέταση των υπόλοιπων λόγων ένστασης.
Η Αίτηση απορρίπτεται με €4.800,00 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α. εάν υπάρχει, υπέρ των Εφεσίβλητων – Καθ’ ων η Αίτηση 2, 3 και 4 (σε σχέση με τους 3 και 4 ένα σετ εξόδων λόγω της κοινής ένστασης) και εναντίον των Αιτητών.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ.
Μ. ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο