ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 150/2016
25 Ιουλίου 2025
[Γ.N. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, I. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Α. ΔΑΥΙΔ, Δ/ΣΤΕΣ]
1. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
2. ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ
Εφεσείοντες
ν.
1. ΑΝΔΡΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ
2. A.S. CYPRUS COLLEGE LTD
Εφεσίβλητοι
-----------------------------
Ελ. Νικολάου (κα) για Ζένιος Νικολάου ΔΕΠΕ, για Εφεσείοντες
Ελ. Θεοφάνους (κα) για Παναγιώτου & Πελεκάνος, για Εφεσίβλητους
------------------
Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή.
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η διαφορά μεταξύ των διαδίκων μερών, στην αγωγή αρ. 7772/2009 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, αφορούσε στην ερμηνεία δύο συμφωνιών, οι οποίες προέβλεπαν για την εκμετάλλευση χώρου εστίασης, δηλαδή καφετερίας, που λειτουργούσε σε εκπαιδευτικό ίδρυμα, στη Λευκωσία, γνωστό ως Cyprus College,. Ο ευπαίδευτος Δικαστής που εξεδίκασε την αγωγή, πέραν της πιο πάνω διαπίστωσης, παρατήρησε, επίσης, πως πλείστα από τα γεγονότα που την περιέβαλλαν, ήταν κοινώς αποδεκτά. Τούτο, προέκυπτε από τις θέσεις των μερών στα αντίστοιχα δικόγραφα τους, καθώς και από τη μαρτυρία η οποία προσφέρθηκε, εκατέρωθεν, κατά την ακρόαση της αγωγής.
Στη βάση, επομένως, των αδιαμφισβήτητων γεγονότων, προκύπτει ότι, αρχικά, τα μέρη είχαν συνάψει μεταξύ τους, σε σχέση με την πιο πάνω καφετερία, τη συμφωνία ημερομηνίας 27.9.1996, διάρκειας πέντε ετών. Ενόψει της λήξης της, συνήψαν στις 30.9.2001, νέα συμφωνία, η οποία υιοθετούσε, κατά βάση, τους όρους της προαναφερθείσας αρχικής συμφωνίας, της τελευταίας έχουσας, όμως, διάρκεια ενός έτους, δηλαδή μέχρι τις 30.9.2002. Η νέα αυτή συμφωνία προέβλεπε, επίσης, για την ανανέωση της κατ’ έτος, για τα επόμενα τέσσερα έτη, υπό όρους που θα έπρεπε να ικανοποιηθούν κατά το μήνα Ιούλιο, πριν την έναρξη του κάθε επόμενου έτους. Η τελευταία ανανέωση θα έληγε στις 30.9.2006.
Κατά το μήνα Ιούλιο του πιο πάνω τελευταίου έτους και ενώ η συμφωνία για το έτος εκείνο τελούσε ακόμα σε ισχύ, περιήλθαν στη γνώση των εναγόντων δημοσίευμα στον τύπο ότι, ζητούντο προσφορές για την εκμετάλλευση της καφετερίας. Τότε, αυτοί επικοινώνησαν γραπτώς με τους εναγόμενους και τους πληροφόρησαν ότι, ενδιαφέρονταν να συνεχίσουν την εκμετάλλευση της καφετερίας και πως βάσει συγκεκριμένου όρου στην αρχική συμφωνία, είχαν δικαίωμα ανανέωσης της τρέχουσας συμφωνίας για τρίτη πενταετή περίοδο. Δηλαδή, από τις 30.9.2006 και για ακόμα πέντε έτη.
Οι πιο πάνω θέσεις των εναγόντων, δικογραφούνται στην έκθεση απαίτησης τους, των εναγομένων με τα όσα, σχετικά, αναφέρονται στην υπεράσπισή τους, διαφωνούντων. Τελικώς, το εκδικάσαν Δικαστήριο, βασιζόμενο στην ερμηνεία που έδωσε σε συγκεκριμένους όρους των υπό αναφορά συμφωνιών, απέρριψε τη θέση των εναγόντων και κατά συνέπεια την απαίτηση τους για αποζημιώσεις, απορρίπτοντας, εν τέλει, την ίδια την αγωγή. Οι ενάγοντες καταχώρισαν την παρούσα έφεση και με τρεις λόγους που πρόβαλαν σε αυτή, αμφισβητούν την ερμηνεία του εκδικάσαντος Δικαστηρίου, όσον αφορά τις επίδικες συμφωνίες, λόγοι 1 και 2, καθώς και τη μη επιδίκαση σε αυτούς αποζημιώσεις, για ζημιές που, κατ’ ισχυρισμό, είχαν υποστεί από τη μη ανανέωση της συμφωνίας διαχείρισης της καφετερίας, για τρίτη συνεχή πενταετή περίοδο, λόγος υπ’ αριθμό 3.
Σημειώνεται πως, τυχόν αποτυχία των δύο πρώτων λόγων έφεσης, καθιστά αχρείαστη την εξέταση του τρίτου λόγου. Επίσης, σημειώνεται πως, κατά την έναρξη της ακρόασης της έφεσης, ο συνήγορος των εφεσειόντων δήλωσε πως δεν θα προωθούσε την έφεση κατά του πρώτου εφεσίβλητου. Αναγνωρίστηκε έτσι, έστω καθυστερημένα ότι, ο πρώτος εφεσίβλητος, ως διευθυντής της εφεσίβλητης εταιρείας, δεν θα μπορούσε να είχε ο ίδιος προσωπική ευθύνη, για τυχόν διάρρηξη της υπό αναφορά συμφωνίας από αυτή.
Εν πάση περιπτώσει, ο πιο πάνω συνήγορος, κατά την αγόρευση του, πρόβαλε πως πλέον σημαντικός ήταν ο πρώτος λόγος έφεσης λέγοντας ότι, το Δικαστήριο εφαρμόζοντας τη γραμματική ερμηνεία των συμβάσεων, κατέληξε σε λάθος συμπέρασμα. Συγκεκριμένα, εισηγήθηκε πως, από το συνδυασμό συγκεκριμένων όρων των δύο συμφωνιών, ήταν εύλογα λογικό να είχε οδηγηθεί στην απόφαση πως, η εκμετάλλευση της καφετερίας έπρεπε, χωρίς άλλο, να είχε ανανεωθεί και για τρίτη πενταετή περίοδο. Παρέπεμψε σε σχετική νομολογία, ως προς το θέμα της ερμηνείας συμβάσεων και ειδικά στην υπόθεση Ανόρθωσις ν. Απόλλων (2002) 1 Α.Α.Δ. 518). Αντίθετη ήταν η άποψη εκ μέρους της εφεσίβλητης, εφαρμόζοντας την ίδια ακριβώς αρχή ερμηνείας, με αναφορά στους ίδιους όρους των δύο υπό αναφορά συμφωνιών.
Το Δικαστήριο, πράγματι, εφάρμοσε τη γραμματική ερμηνεία, όσον αφορά τη διαπίστωση της πρόθεσης των συμβαλλομένων μερών, στις δύο υπό αναφορά συμφωνίες, ειδικά σε σχέση με τους όρους στους οποίους εδραζόταν η μεταξύ τους διαφορά. Όπως προκύπτει και από την απόφαση του, κατ’ αρχάς, σχετικός με το υπό εξέταση θέμα, είναι ο όρος 26 της αρχικής συμφωνίας, ημερομηνίας 27.9.1996. Αυτός προέβλεπε τα εξής:
«It is hereby agreed that at termination of this agreement, the licensee will have the option to renew it for another five year period, provided that the Grantor is satisfied with the licensee’s behavior, operations and service during the first five year period and provided that there is a mutually acceptable review of the license free.”.
Στη βάση των συγκεκριμένων προνοιών του, οι εφεσείοντες βάσισαν την ερμηνεία που απέδωσαν στους όρους 1, 6 και 9, της δεύτερης συμφωνίας, ημερομηνίας 30.9.2001, (στην οποία εκ παραδρομής γίνεται αναφορά στην ανύπαρκτη ημερομηνία, 31.9.2001), οι οποίοι προέβλεπαν τα εξής:
“1. Extent the duration of the existing Licensing Agreement (The Agreement signed by the two parties on the 27th day of September, 1996) until September 30th, 2002 and it will be renewed every year there after for another four years.
6. During the month of July each year and assuming that no part of the Agreement is violated, the two parties will renew the contract for an additional year.
9. All above clauses are inseparable part of the existing Licensing Agreement while the not amended or changed clauses of the existing Licensing Agreement remain fully in force.”
Με τα δεδομένα να έχουν ως ανωτέρω, πρέπει συγχρόνως να τονιστεί πως, το δικαστήριο, ερμηνεύοντας τους όρους μιας σύμβασης, κατ’ επιταγή του κανόνα της γραμματικής ερμηνείας, αυτοί, ουσιαστικά, διαβάζονται όπως εμφανίζονται στο κείμενο της. Εφόσον δε, εύλογα, συνάγεται από αυτό η πραγματική πρόθεση των μερών, το θέμα τελειώνει εκεί και η συγκεκριμένη πρόνοια εφαρμόζεται ανάλογα.
Διαβάζοντας τους προαναφερθέντες όρους, των υπό εξέταση δύο συμφωνιών σε συνδυασμό, ουδόλως προκύπτει από αυτούς, αντικειμενικά, πρόθεση των μερών ότι δημιουργείτο, ειδικά στη βάση του όρου 26, ανωτέρω, δικαίωμα προς όφελος των εφεσειόντων, για ανανέωση της εκμετάλλευσης της καφετερίας για επιπλέον περίοδο πέντε ετών. Εμφανώς, τα μέρη, κατά τη σύναψη δεύτερης συμφωνίας, ημερομηνίας 30.9.2001, με τους όρους 1 και 9 αυτής, κατάργησαν τον όρο 26 της πρώτης συμφωνίας. Τοιουτοτρόπως, προέβλεψαν ότι από την ημερομηνία εκείνη, δηλαδή την 30.9.2001, ο χρόνος εκμετάλλευσης της καφετερίας θα ανανεωνόταν κατ’ έτος, εφόσον τα μέρη συμφωνούσαν ως προς τούτου, κατά τον Ιούλιο του κάθε επόμενου έτους.
Ως εκ τούτου, η σχετική εισήγηση εκ μέρους των εφεσειόντων, δεν μπορεί να γίνει δεκτή και κατά συνέπεια ούτε και η έφεση, ως προς τους πρώτους δύο λόγους της, είναι δυνατό να επιτύχει. Συνακόλουθα, όπως έχει ήδη εξηγηθεί, αποτυγχάνει και ο τρίτος λόγος έφεσης, για αποζημιώσεις, ο οποίος συνδέεται με τη θέση ότι η εφεσίβλητη τερμάτισε παράνομα τη δεύτερη συμφωνία, αποστερώντας τους το δικαίωμα για ανανέωση της για τρίτη περίοδο, εισήγηση η οποία, βεβαίως, δεν ευσταθεί .
Για τους πιο πάνω λόγους η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον των εφεσειόντων τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €4.000.-, πλέον Φ.Π.Α.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.
Α. ΔΑΥΪΔ, Δ.
/γκ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο