ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Αίτηση Αρ. 73/2025
25 Αυγούστου, 2025
[Α. ΔΑΥΙΔ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ AΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΑΡ 33/1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΞΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΥΠΟΥ MANDAMUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΑΡΘΡΑ 146, 29, 30(2), 28 ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ 2018, ΤΟ ΚΕΦ 5, ΑΡΘΡΟ 65(3) ΚΑΙ 104(1) ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΩΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ (368/1931), ΤΑ ΑΡΘΡΑ 50, 51, 52 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΝΟΜΟΥ (Ν. 158(Ι)/1999) – ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΕ ΧΡΗΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 105 ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ – ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ, ΑΡΘΡΟ 106 ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ – ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΕΧΕΙ ΕΠΙΣΗΜΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 14.10.2009, ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ 131/2009
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΚΑΙ/Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦ 5, ΑΡΘΡΟ 65(3) ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΩΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ (368/1931).
………………………………………….
Ο Αιτητής, εμφανίζεται αυτοπροσώπως.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΔΑΥΙΔ, Δ.: Με την υπό συζήτηση αίτηση, ο Αιτητής επιζητά την άδεια του Δικαστηρίου για την καταχώρηση δια κλήσεως αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος Mandamus, με το οποίο να διατάσσεται το Τμήμα Αφερεγγυότητας του Υπουργείου Ενέργειας, Εμπορίου και Βιομηχανίας να παρέχει επίσημο αντίγραφο του αποδεικτικού επίδοσης του Διατάγματος Παραλαβής που εκδόθηκε εναντίον του από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, στο πλαίσιο της αίτησης αρ.131/2009, στις 14.10.2009.
Ως προκύπτει από την Έκθεση που συνοδεύει την αίτηση αλλά και την μακροσκελή ένορκη δήλωση του αιτητή που την υποστηρίζει, στις 14.10.2009, στο πλαίσιο της αίτησης αρ.131/2009 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, εκδόθηκε σε βάρος του αιτητή Διάταγμα Παραλαβής. Το εν λόγω διάταγμα προέβλεπε περίοδο αναστολής δύο (2) μηνών, ενώ ο ίδιος υποχρεωνόταν, αμέσως μετά την επίδοση του εν λόγω διατάγματος, να παρουσιαστεί στα γραφεία του Επίσημου Παραλήπτη για τα περαιτέρω. Το ως άνω διάταγμα εκδόθηκε στην απουσία του Αιτητή αλλά στην παρουσία του δικηγόρου του. Ως προβάλλει ο αιτητής, παρά την μη επίδοση του διατάγματος στον ίδιο και την εξόφληση σε κάποιο στάδιο του χρέους για το οποίο εκδόθηκε το ως άνω Διάταγμα Παραλαβής, το Τμήμα Αφερεγγυότητας «ενεργοποίησε παράνομα» το διάταγμα στις 29.10.2009, χωρίς να έχει τηρηθεί η νομική προϋπόθεση της επίδοσης του στον ίδιο ως και οι οδηγίες του Δικαστηρίου. Αποτέλεσμα τούτου, υποδεικνύει, ήταν να πραγματοποιηθεί λανθασμένα η πρώτη συνέλευση πιστωτών στις 28.11.2013. Στα πλαίσια ποινικής υπόθεσης που προωθήθηκε εναντίον του από τον διαχειριστή της περιουσίας του, Ανώτερος Λειτουργός του Τμήματος Αφερεγγυότητας, επιβεβαίωσε το γεγονός ότι το σχετικό διάταγμα παραλαβής ουδέποτε επιδόθηκε στον αιτητή. Ομοίως, το ως άνω Δικαστήριο, με αποφάσεις του, ημερομηνίας 03.11.2020 και 27.11.2020, αθωώνοντας τον αιτητή από τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε στην ως άνω ποινική υπόθεση, αναφέρθηκε στην παράνομη ενεργοποίηση του σχετικού Διατάγματος Παραλαβής, αποφαινόμενο, μεταξύ άλλων, ότι το ως άνω Διάταγμα Παραλαβής ουδέποτε του επιδόθηκε. Η διαπίστωση από το Δικαστήριο των ως άνω παρανομιών, υποστηρίζει ο αιτητής, ενισχύει την αναγκαιότητα άμεσης διορθωτικής παρέμβασης και αποκατάστασης της νομιμότητας μέσω της έκδοσης προνομιακού εντάλματος Mandamus. Το Τμήμα Αφερεγγυότητας, υποστηρίζει, παρά το γεγονός ότι από τις 23.11.2020, ημερομηνία κατά την οποία με επιστολή του αιτήθηκε την αποκατάσταση της νομιμότητας, επισημαίνοντας την μη επίδοση του Διατάγματος Παραλαβής και συνακόλουθα τη μη ενεργοποίηση του τελευταίου, συνεχίζει να αποκρύπτει επίσημα στοιχεία. Καταγράφοντας τα παράπονα του για τη στάση του ως άνω Τμήματος αλλά και του αρμόδιου Υπουργού για το ζήτημα, παραπέμπει ταυτόχρονα σε γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας η οποία, όπως υποστηρίζει, παρά το γεγονός ότι αποσιωπήθηκε, οδήγησε στη μεταβολή της στάσης του Τμήματος Αφερεγγυότητας, το οποίο όμως εξακολουθεί να προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η ενεργοποίηση του Διατάγματος Παραλαβής ήταν καθόλα νόμιμη. Η απουσία ενεργειών συμμόρφωσης από το Τμήμα Αφερεγγυότητας, υποστηρίζει, επιβάλει την ανάγκη για άμεση δικαστική παρέμβαση μέσω της έκδοσης του αιτούμενου προνομιακού εντάλματος, προκειμένου να διασφαλιστεί και να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Στις 05.09.2024, υποδεικνύει ο αιτητής, καταχώρησε Αίτηση Παραμερισμού του Διατάγματος Παραλαβής, πλην όμως το Δικαστήριο, στις 14.02.2025, απέρριψε την αίτηση, με τον ίδιο να έχει καταχωρήσει κατά της εν λόγω απόφασης Έφεση. Το προνομιακό ένταλμα Mandamus, υποστηρίζει, είναι η μόνη νομική λύση που μπορεί να αναγκάσει το Τμήμα Αφερεγγυότητας να συμμορφωθεί με το άρθρο 65(3) του περί Πτωχεύσεως Διαδικαστικού Κανονισμού και να παραδώσει το αποδεικτικό επίδοσης. Η άρνηση του συγκεκριμένου Τμήματος να παρέχει το αποδειχτικό επίδοσης και η συστηματική του αδράνεια, ενισχύουν την επιτακτική ανάγκη για την έκδοση του αιτούμενου εντάλματος, το οποίο θα υποχρεώσει την Διοίκηση να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και το Τμήμα Αφερεγγυότητας να εκτελέσει το καθήκον του.
Τα προνομιακά εντάλματα, ως κατάλοιπο της εξουσίας του Ανώτατου Δικαστηρίου για έλεγχο των κατώτερων Δικαστηρίων αλλά και άλλων αρχών, οργάνων ή προσώπων που ασκούν δημόσια εξουσία, χορηγούνται κατ’ εξαίρεση. Ένταλμα του είδους, μπορεί να εκδοθεί εάν το καθήκον δημόσιας αρχής ή οργάνου αφορά σε θέματα ιδιωτικού και όχι δημόσιου δικαίου (Κωνσταντίνου κ.α. Πολ. Έφ. Αρ 304/2014, ημερ. 25.06.2015, Χριστοδούλου, άλλως Ρόπας (2008) 1 Α.Α.Δ. 43 και Αναφορικά με την Αίτηση της Ζαβρίδου Πολ. Έφ. 129/2021, ημερ. 15.11.2021, ECLI:CY:AD:2021:A510). Ως επισημαίνεται στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Igor Kanevtsov, Πολ. Ατ. 14/2023, ημερ. 20.02.2023:
«… το Προνομιακό Ένταλμα Mandamus δεν εκδίδεται όταν υπάρχει άλλη καταλληλότερη θεραπεία στο αστικό δίκαιο ή όπου είναι πρόσφορη άλλη ευχερέστερη διαδικασία (R. v. Charity Commissioners [1987] 1 Q.B. 407, ή όπου παρέχεται νομοθετική θεραπεία (Pasmose v. Oswaldtwistle Urban District Council [1898] AC 387 και R. v. ILEA, ex parte Ali [1990] COD 317).
Είναι σαφές ότι το ένταλμα Mandamus συνιστά «ύστατο μέσο για κατίσχυση του δικαίου και κατάλοιπο της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για εκείνες τις περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται συγκεκριμένο δικαίωμα χωρίς συγκεκριμένη θεραπεία προς εκπλήρωση του ή όπου η εναλλακτική θεραπεία δεν είναι πρόσφορη και αποτελεσματική». (Αναφορικά με το αίτημα του Ν. Νικολάου, Πολιτική Αίτηση Αρ. 130/2015, ημερ. 21/4/2016).»
Οι αρχές που διέπουν την έκδοση εντάλματος Mandamus, έχουν επίσης καταγραφεί στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση της Λοϊζου, Πολ. Έφ. Αρ. 138/2018, ημερ. 20/7/2018, όπου σημειώθηκε ότι:
«Αποτελεί προϋπόθεση για την παραχώρηση του εντάλματος mandamus η υποβολή διακριτής απαίτησης (distinct demand) προς την αρμόδια Αρχή για εκτέλεση του καθήκοντός της σε σχέση με το οποίο υποβάλλεται ακολούθως το αίτημα, εφόσον δεν υπάρχει συμμόρφωση στο μεταξύ (βλ. Halsbury's Laws of England, 3η Έκδοση, Τόμος 11, σελ.106 και Basu «Commentary on the Constitution of India», Τόμος 3, σελ. 479). Στην υπόθεση R. v. The Bristol and Exeter Railway Company 12 L.J.Q.B. λέχθηκε ότι «It is necessary, before a rule is applied for, that a distinct demand should be made upon those who are required to do an act, and that it should be distinctly pointed out to them what it is that they are required to do.». Δεν πρόκειται για τυπικό ζήτημα, αλλά για ζήτημα ουσίας (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση της Palm-Mount Holdings Ltd, ECLI:CY:AD:2018:A154, Πολιτική Έφεση αρ. 413/2016, ημερομηνίας 3.4.2018, ECLI:CY:AD:2018:A154).
Αποτελεί περαιτέρω προϋπόθεση για την απόδοση προνομιακού εντάλματος mandamus η ύπαρξη νομικού δικαιώματος ή υποχρέωσης. Όπως παρατηρείται στον Basu, πιο πάνω, σελ. 478, «The foundation of mandamus is the existence of the right. It is not intended to create a right but to restore a party who has been denied his right to the enjoyment of such right.». Η υποχρέωση πρέπει να είναι συγκεκριμένη και να προκύπτει από το Σύνταγμα, το νόμο, το Κοινοδίκαιο ή από κανονισμούς ή οδηγίες που έχουν νομοθετική υπόσταση.
Δεν υπάρχει δικαιοδοσία για έκδοση εντάλματος mandamus για διοικητικές πράξεις που εμπίπτουν με βάση το Άρθρο 146.1 του Συντάγματος στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Διοικητικού Δικαστηρίου. Δεν μπορεί να εκδοθεί ένταλμα mandamus, εκτός εαν ο αιτητής έχει δικαίωμα να αξιώσει την άσκηση συγκεκριμένης νομικής υποχρέωσης του διοικητικού οργάνου, σε αντιπαραβολή με την άσκηση διακριτικής ευχέρειας. Όμως, προνομιακό ένταλμα μπορεί να εκδοθεί αν το καθήκον δημόσιας Αρχής αφορά σε θέμα ιδιωτικού και όχι δημόσιου δικαίου.»
Ως υποδείχθηκε στην Χριστοδούλου, άλλως Ρόπας (ανωτέρω), «προϋπόθεση για την παραχώρηση της θεραπείας είναι ο αιτητής να έχει δικαίωμα να ζητήσει την εκτέλεση του συγκεκριμένου καθήκοντος». Δεν μπορεί να εκδοθεί ένταλμα Mandamus, εκτός εάν ο αιτητής έχει δικαίωμα να αξιώσει την άσκηση συγκεκριμένης νομικής υποχρέωσης του οργάνου.
Επανερχόμενος στην υπό συζήτηση περίπτωση, εύκολα διακρίνεται το «ουσιαστικότερο» παράπονο του Αιτητή. Αποτελεί τούτο, το γεγονός ότι το Τμήμα Αφερεγγυότητας, δεν προχώρησε στην «ακύρωση της ενεργοποίησης του Διατάγματος Παραλαβής» που εκδόθηκε στις 14.09.2009, σε σχέση με τον ίδιο και την περιουσία του. Το ως άνω Τμήμα, σύμφωνα με τον ίδιο, όφειλε έτσι να ενεργήσει, ενόψει του γεγονότος ότι δεν είχε τηρηθεί η εκ του νόμου και εκ του σχετικού Διατάγματος Παραλαβής υποχρέωση για επίδοση του ως άνω διατάγματος στον ίδιο. Ως έχει ήδη σημειωθεί, ο αιτητής καταχώρησε ήδη, στις 05.09.2024, αίτηση παραμερισμού του ως άνω Διατάγματος Παραλαβής, προβάλλοντας το ζήτημα της μη επίδοσης στον ίδιο του σχετικού Διατάγματος Παραλαβής ημερομηνίας 14.10.2009. Αίτημα που απορρίφθηκε από το αρμόδιο Δικαστήριο με απόφαση του τελευταίου, ημερομηνίας 14.02.2025, την οποία ο Αιτητής εφεσίβαλε (Έφεση Αρ. Ε17/2025).
Παρά τις πολυδιάστατες διαστάσεις που επιχείρησε να προσδώσει στο αίτημα του ο Αιτητής, παραπέμποντας ταυτόχρονα στις συνέπειες και επιπτώσεις στον ίδιο και στην περιουσία του, από την λανθασμένη κατά τον ίδιο «ενεργοποίηση» του ως άνω Διατάγματος Παραλαβής, αισθάνομαι ότι στο πλαίσιο διαδικασίας ως η υπο συζήτηση, δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά.
Η ύπαρξη νομικού δικαιώματος ή υποχρέωσης, αποτελεί, όπως και η κατάδειξη προηγηθείσας συγκεκριμένης απαίτησης, προϋπόθεση, για την εξέταση του ζητήματος κατά πόσο υπάρχει συζητήσιμη υπόθεση για παραχώρηση της αιτούμενης άδειας. Στην υπο συζήτηση περίπτωση, η επίκληση, κατά τρόπο γενικό, νομοθετικών διατάξεων που σχετίζονται με την Πτωχευτική διαδικασία και την πρόοδο της (Κανονισμός 65(3) του περί Πτωχεύσεως Διαδικαστικού Κανονισμού ως τροποποιήθηκε), δεν φαίνεται να δικαιολογεί, από μόνη της, την αξίωση για έκδοση του αιτούμενου εντάλματος Mandamus. Ομοίως, στην περίπτωση που δεν έχουν εφαρμοστεί, σύμφωνα πάντα με τον Αιτητή, πρόνοιες του σχετικού Διατάγματος Παραλαβής σε σχέση με την επίδοση του εν λόγω διατάγματος στον ίδιο, υπο τις περιστάσεις, δεν φαίνεται επίσης να δικαιολογεί, από μόνο του, την έκδοση του αιτούμενου προνομιακού εντάλματος. Δεν προκύπτει, εν προκειμένω, τέτοια ειδική και συγκεκριμένη νομική υποχρέωση του Τμήματος Αφερεγγυότητας να ενεργήσει κατά τον τρόπο που ο Αιτητής αξιώνει από αυτό.
Παρεμβάλλεται ότι η πλευρά του Αιτητή, ως έχει τεθεί υπόψη του Δικαστηρίου, όχι μόνο προβάλλει το ζήτημα της μη επίδοσης στον ίδιο του σχετικού Διατάγματος Παραλαβής από μακρού χρόνου, ήδη μέσω της επιστολής του προς το Τμήμα Αφερεγγυότητας, ημερομηνίας 23.11.2011, πραγματικότητα που υπό τις περιστάσεις θα μπορούσε να αναδείξει ζήτημα εκπρόθεσμης προώθησης της παρούσας, διεκδίκησε ήδη τον παραμερισμό του Διατάγματος Παραλαβής, ημερομηνίας 14.10.2009, προβάλλοντας ακριβώς το πιο πάνω ζήτημα της μη επίδοσης του Διατάγματος Παραλαβής, προχωρώντας μάλιστα να εφεσιβάλει την πρωτόδικη απόφαση που απέρριψε την σχετική αίτηση της πλευράς του.
Πέραν όμως των ως άνω επισημάνσεων, είναι εξόχως σημαντικό για την τύχη της υπο συζήτηση αίτησης, να σημειωθεί και τούτο. Ως τέθηκε υπόψη του Δικαστηρίου, στο πλαίσιο Ποινικής υπόθεσης που καταχωρήθηκε εναντίον του αιτητή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας και εκδικάστηκε, (Ποινική Υπόθεση 1199/2016) Ανώτερος Λειτουργός του Τμήματος Αφερεγγυότητας, καταθέτοντας ενόρκως, δήλωσε ότι στο σχετικό φάκελο του αιτητή δεν υπάρχει οποιοδήποτε αποδεικτικό επίδοσης του Διατάγματος Παραλαβής. Την ως άνω θέση, σύμφωνα πάντα με όσα ο ίδιος έθεσε υπόψη του Δικαστηρίου, μεταξύ άλλων, έλαβε υπόψη και υιοθέτησε το αρμόδιο Δικαστήριο, απαλλάσσοντας τελικά τον αιτητή – κατηγορούμενο από την ως άνω Ποινική υπόθεση. Με τούτο ως δεδομένο, δεν βλέπω λόγο για παρέμβαση του Δικαστηρίου, κατά τον τρόπο που επιζητείται από την πλευρά του αιτητή. Είναι προφανές ότι, υπο το φως των πιο πάνω, η αξίωση του τελευταίου για έκδοση εντάλματος Mandamus, μέσω του οποίου να διατάσσεται το Τμήμα Αφερεγγυότητας «να παραδώσει το αποδεικτικό επίδοσης του Διατάγματος Παραλαβής», θα ήταν εκ των πραγμάτων απρόσφορη, αχρείαστη και ατελέσφορη.
Ενόψει των πιο πάνω, η Αίτηση απορρίπτεται.
Α. ΔΑΥΙΔ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο