ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
i-justice
Αρ. Αίτησης 196/2025
3 Σεπτεμβρίου 2025
[Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ A. K. ΜΕ ΑΡ. ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ [ ], ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΜΕΣΟ, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 08.08.2025 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΓΟΝΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ) ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΑΡ.288/2024 ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 32 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 9 ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ 6.
Γ. Κτωρίδης για Άθως Δημητρίου Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τον Αιτητή.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η Αιτήτρια ζητά άδεια για να καταχωρίσει αίτηση με κλήση για την έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari για ακύρωση του προσωρινού διατάγματος ημερ.8.8.2025, που εκδόθηκε από Δικαστή του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λεμεσού, το κατώτερο Δικαστήριο.
Το διάταγμα αφορούσε το ανήλικο τέκνο της Αιτήτριας και του Καθ’ ου η Αίτηση, πρώην συζύγων. Το τέκνο είναι σήμερα έντεκα χρόνων. Η φύλαξη και φροντίδα του έχει ανατεθεί στην Αιτήτρια με προσωρινό διάταγμα του ιδίου Δικαστηρίου. Υφίστατο και εκ συμφώνου διάταγμα ημερ.28.5.2025 το οποίο ρύθμιζε πότε οι γονείς δικαιούνταν να ταξιδεύσουν με το τέκνο στο εξωτερικό την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών. Όπως αναφέρει η Αιτήτρια, αυτή δικαιούτο να ταξιδεύσει στο εξωτερικό με το τέκνο οποτεδήποτε το τέκνο δεν θα ταξίδευε με τον Καθ’ ου η Αίτηση και ειδικά από τις 17.7.2025 μέχρι και τις 14.8.2025. Έτσι, στις 3.8.2025 ταξίδευσε μαζί με το τέκνο στην Αθήνα, με πρόθεση να επιστρέψουν στην Κύπρο την 7.8.2025. Το τέκνο αναστατώθηκε και αντέδρασε στη διευθέτηση της Αιτήτριας για να ταξιδεύσουν με ιδιωτικό αεροπλάνο. Η Αιτήτρια αποδίδει στον Καθ’ ου η Αίτηση ότι επηρεάζει ψυχολογικά και χειραγωγεί το τέκνο. Την 8.8.2025 με μονομερή αίτηση του, ο Καθ’ ου η Αίτηση εξασφάλισε το επίδικο διάταγμα, με το οποίο ακυρώθηκε η προηγούμενη διαταγή αναφορικά με την περίοδο από τις 17.7.2025 μέχρι και τις 14.8.2025 και επετράπη στον Καθ’ ου η Αίτηση να μεταφέρει την 8.8.2025, την 9.8.2025 ή τη 10.8.2025 το τέκνο στην Κύπρο, χωρίς προς τούτο να απαιτείται η γραπτή συγκατάθεση της Αιτήτριας.
Κατά τη συζήτηση της Αίτησης, το Δικαστήριο ενημερώθηκε ότι το τέκνο έχει ήδη μεταφερθεί στην Κύπρο από τον Καθ’ ου η Αίτηση. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε πριν από την 14.8.2025 που καταχωρίστηκε η παρούσα, όμως η εξέλιξη δεν καταγράφεται ούτε στη Έκθεση, ούτε στην Ένορκη Δήλωση της Αιτήτριας. Με αυτό το δεδομένο, ηγέρθηκε από το Δικαστήριο ζήτημα αναφορικά με τη σκοπιμότητα στην προώθηση της διαδικασίας αυτής. Πολύ περισσότερο εφόσον η διαδικασία ενώπιον του κατώτερου Δικαστηρίου βρίσκεται σε εξέλιξη. Το διάταγμα είχε οριστεί επιστρεπτέο την 18.8.2025 με διαταγή όπως επιδοθεί στην Αιτήτρια το αργότερο μέχρι τις 13.8.2025. Το Δικαστήριο ενημερώθηκε ότι η υπόθεση δεν δικάστηκε την 18.8.2025. Ζητήθηκε χρόνος από την Αιτήτρια για να καταχωρίσει ένσταση. Και τούτο, παρά το ότι με την Ένορκη της Δήλωση προς υποστήριξη της παρούσας, παραπονείται ότι το προσωρινό διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο σε χρόνο πολύ μεγαλύτερο από τον αναγκαίο για να της επιδοθεί, προσθέτοντας ότι: «προκειμένου για τόσο σημαντικό και επείγον θέμα, είχα τη δυνατότητα να ενστώ στο προσωρινό διάταγμα σε πολύ προγενέστερη ημερομηνία που αυτό ορίστηκε επιστρεπτέο και αυτή η δυνατότητα μου αποστερήθηκε».
Οι περιστάσεις που επικαλείται η Αιτήτρια, σε σχέση με τη δυνατότητα της να εξασφάλιζε στο τέκνο άνετη και ασφαλή διαμονή στην Αθήνα μέχρις ότου παρέλθει η όποια ανησυχία του και πεισθεί να ταξιδεύσει μαζί της και ότι δεν θα έμενε απροστάτευτο, αφορούν στην ορθότητα του εκδοθέντος διατάγματος. Αναμφίβολα, το κατώτερο Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να εκδώσει προσωρινό διάταγμα προς διασφάλιση της ευημερίας του ανηλίκου, στη βάση των περιστάσεων που θα είχαν τεθεί ενώπιον του. Διατείνεται η Αιτήτρια ότι κανένα από τα στοιχεία που παρέθεσε ο Καθ’ ου η Αίτηση δεν δικαιολογούσε την έκδοση του διατάγματος και ειδικά χωρίς να δοθεί στην ίδια η ευκαιρία να ακουστεί, αλλά δεν παρουσιάζει την ένορκη δήλωση του Καθ’ ου η Αίτηση στη σχετική αίτηση, παρά το ότι το διάταγμα επιδόθηκε στους δικηγόρους της την 11.8.2025. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι έργο του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο πλαίσιο της προνομιακής του δικαιοδοσίας να κρίνει την ορθότητα της απόφασης του κατώτερου Δικαστηρίου. Το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο και θα αναθεωρηθεί από το κατώτερο Δικαστήριο στην ενώπιον του εκκρεμούσα διαδικασία.
Η Αιτήτρια παραπονείται και για τα χρονοδιαγράμματα, όπως και για το γεγονός ότι το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο μετά τον καθορισμένο χρόνο για την εκτέλεση του. Το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο την Δευτέρα 18.8.2025. Από την Παρασκευή 8.8.2025 που εκδόθηκε μεσολαβούσαν τέσσερις εργάσιμες ημέρες. Και διατάχτηκε να επιδοθεί το αργότερο μέχρι την 13.8.2025, εντός τριών εργάσιμων ημερών, προφανώς λαμβάνοντας υπόψη ότι η Αιτήτρια βρισκόταν τότε στην Αθήνα. Ότι το διάταγμα καθόριζε χρόνο εκτέλεσης του πριν την ημερομηνία που ορίστηκε επιστρεπτέο, αφορά στη φύση του. Εφόσον είχε κριθεί ορθό να εκδοθεί και να εκτελεστεί μέχρι και την 10.8.2025, δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια για άλλη ρύθμιση. Το ζήτημα αφορά και πάλι στην ορθότητα της απόφασης του κατώτερου Δικαστηρίου.
Δεν έχει καταδειχθεί συζητήσιμο ζήτημα παραβίασης των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης, όπως επικαλείται η Αιτήτρια. Δεν υπάρχει παραβίαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης οποτεδήποτε εκδίδεται ένα διάταγμα μονομερώς. Το κατώτερο Δικαστήριο όρισε το διάταγμα επιστρεπτέο και τα δικαιώματα της Αιτήτριας διασφαλίζονται μέσα από την προβλεπόμενη διαδικασία.
Στο σύγγραμμα Halsbury's Laws of England, 4η έκδοση, Τόμος 1, σελ.158, παρ.163, αναφέρεται ότι «Where no benefit can be derived. Where grounds are made out upon which the court might grant the order, it will not do so where no benefit could arise from granting it». Δηλαδή, στις περιπτώσεις όπου υφίστανται λόγοι για τη χορήγηση του, το ένταλμα δεν θα εκδοθεί, όπου δεν μπορεί να προκύψει όφελος από την έκδοση του. Η αρχή αυτή εξετάστηκε στην Πολυκάρπου (1991) 1 Α.Α.Δ. 207, 223-4. Το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε με certiorari το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί εναντίον του αιτητή, παρά το γεγονός ότι το ένταλμα δεν ήταν σε ισχύ αφού είχε ήδη εκτελεστεί και ο αιτητής είχε στο μεταξύ αφεθεί ελεύθερος. Έγινε αναφορά στην αποκατάσταση της νομιμότητας, έστω και εκ των υστέρων, αυτό όμως με αναφορά στη δυνατότητα διεκδίκησης αποζημιώσεων από τον αιτητή για παράνομη κράτηση κάτω από το Άρθρο 11.8 του Συντάγματος. Αναφέρθηκε ότι αυτό συνιστούσε αρκετό όφελος εν τη εννοία της πιο πάνω αρχής. Σημειώθηκε ότι στην περίπτωση εντάλματος σύλληψης ο έλεγχος της νομιμότητας του δεν μπορεί να γίνει με διαδικασία άλλη, παρά μέσω της προνομιακής εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Ακόμα λοιπόν και αν καταδεικνυόταν συζητήσιμο ζήτημα, δεδομένου του γεγονότος ότι το τέκνο έχει επιστρέψει στην Κύπρο, καμιά εξαιρετική περίσταση δεν αναδεικνύεται ώστε η Αιτήτρια να μπορούσε να επικαλεστεί την προνομιακή δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που δεν θα μπορούσε να της εξασφαλίσει όφελος περισσότερο από αυτό που μπορεί να διασφαλίσει μέσα από τη διαδικασία ενώπιον του κατώτερου Δικαστηρίου στην οποία ήδη συμμετέχει.
Η Αίτηση απορρίπτεται.
Χ. Μαλαχτός, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο