ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 9(3)(γ) ΤΟΥ Ν.33/1964

 

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ

(Αίτηση Αρ.31/2025)

 

 

30 Σεπτεμβρίου 2025

 

 

[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/στές]

 

Αναφορικά με την Αίτηση του Θεόδωρου Δημοσθένους

 

Αναφορικά με νομικά θέματα που προκύπτουν από την απόφαση του Εφετείου στην Πολιτική Έφεση 206/2024, ημερομηνίας 16/07/2025, Πολιτική Δικαιοδοσία

 

Μεταξύ:

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ

 

Εφεσείων,

ν.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ

 

Εφεσίβλητης,

 

Π. Αριστοτέλους, για τον Αιτητή.

 

    Α. Αντωνέλλος για Ηλίας Νεοκλέους & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για την Καθ΄ης η Αίτηση.

 

____________________

 

    Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.

_____________________

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Ο Αιτητής, εφεσείων στην αναφερόμενη στον τίτλο πολιτική έφεση, καταχώρισε την παρούσα Αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο, αιτούμενος άδεια για να υποβάλει αίτηση δυνάμει του άρθρου 9(3)(γ) των περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμων του 1964 έως 2024, οι Νόμοι. 

 

Η πρωτόδικη απόφαση αφορούσε σε αίτηση περιουσιακών διαφορών ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, που είχε καταχωρίσει ο Αιτητής, αξιώνοντας εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση, πρώην συζύγου του, το επ’ ονόματι της ½ μερίδιο της οικογενειακής κατοικίας (το υπόλοιπο ½ μερίδιο είναι εγγεγραμμένο επ’ ονόματι του) στη βάση ότι η τελευταία το είχε αποκτήσει με δική του, αποκλειστική συνεισφορά και ένα επιπλέον ποσό €109.370,75.

 

Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι «Αξιολογώντας τη μαρτυρία του αιτητή στην απόκτηση της επίδικης κατοικίας δεν μπορεί να εξευρεθεί με πραγματικό υπολογισμό η συνεισφορά του». Δεδομένου ότι είχε δηλωθεί ότι η αξία της κατοικίας κατά το χρόνο της διάστασης ήταν €296.000, δηλαδή το ½ μερίδιο της Καθ’ ης η Αίτηση €148.000, εφαρμόζοντας το τεκμήριο του άρθρου 14(2) των περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμων του 1991 έως 2008, εξέδωσε απόφαση υπέρ του Αιτητή και εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση για το ποσό των €49.333.  Η άλλη πτυχή της αξίωσης του Αιτητή για ποσό €109.370,75 απορρίφθηκε στη βάση ότι «Δεν απέδειξε ότι αφορά περιουσία που είναι στο όνομα της καθ’ ης η αίτηση κατά το χρόνο της διάστασης».[1]

 

Ο Αιτητής καταχώρισε έφεση.  Το Εφετείο έκαμε αποδεχτούς αριθμό λόγων έφεσης που αφορούσαν στην αξιολόγηση της μαρτυρίας.  Διαπίστωσε απουσία ενασχόλησης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με τη μαρτυρία, ώστε να μην μπορούσε να διαπιστωθεί η πρωτόδικη κρίση για τους μάρτυρες.  Περαιτέρω, ότι δεν επιτράπηκε μαρτυρία από μέρους του Αιτητή, με την εσφαλμένη δικαιολογία ότι δεν δικογραφούνταν σχετικοί ισχυρισμοί, που εφόσον κρινόταν αξιόπιστη θα μπορούσε να οδηγήσει σε πλήρη επιτυχία της απαίτησης του ή έστω στην επιδίκαση μεγαλύτερου ποσοστού συνεισφοράς.  

 

Το Εφετείο αποφάνθηκε ότι δεν θα ήταν ορθό να προβεί το ίδιο σε αξιολόγηση της μαρτυρίας, έργο το οποίο ανήκει στο πρωτόδικο Δικαστήριο.  Παραμέρισε ως αποτέλεσμα την πρωτόδικη απόφαση και διέταξε την επανεκδίκαση της υπόθεσης, χωρίς να ασχοληθεί με τους υπόλοιπους λόγους έφεσης.

 

Προκύπτει ότι η εφετειακή απόφαση δεν ικανοποίησε τον Αιτητή, που θα ήθελε το Εφετείο να αξιολογήσει  το ίδιο και να καταλήξει σε δικά του συμπεράσματα στη βάση της προσκομισθείσας μαρτυρίας, προδήλως με ευνοϊκότερα για τον ίδιο αποτελέσματα.  Μέσα από τα «Νομικά Θέματα» που διατυπώνονται στην Αίτηση του, προσβάλλει ουσιαστικά την ορθότητα της εφετειακής κρίσης για διαταγή επανεκδίκασης της αξίωσης του.

 

Ως πρώτο «Νομικό Θέμα» εγείρει ζήτημα ορθής ερμηνείας των Καν.1.2 και 41.12(2)(γ) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 και του άρθρου 25(3) των περί Δικαστηρίων Νόμων, ενώ ως δεύτερο «Νομικό Θέμα» ζήτημα ορθής ερμηνείας του άρθρου 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, του Άρθρου 30.2 του Συντάγματος και του άρθρου 47 (δεύτερη παράγραφος) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα σε σχέση με την εξουσία του Εφετείου να διατάξει την επανεκδίκαση υπόθεσης.

 

Ως τρίτο «Νομικό Θέμα» εγείρει ζήτημα δημοσίου συμφέροντος και γενικής δημόσιας σημασίας κατά πόσο είναι ορθή η άσκηση της εξουσίας του Εφετείου να παραπέμψει την υπόθεση για επανεκδίκαση και να μην εξετάσει τους υπόλοιπους λόγους έφεσης «που αφορούσαν παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Αιτητή και δη του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη, του δικαιώματος στην περιουσία και του δικαιώματος στην κατοικία και στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή».

 

Ως τέταρτο «Νομικό Θέμα» εγείρει εκ νέου ζήτημα ορθής ερμηνείας του άρθρου 47 του Χάρτη και την ορθότητα της διαταγής για επανεκδίκαση και αναφέρεται και σε «ανάγκη προδικαστικής παραπομπής στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δ.Ε.Ε.) με βάση το άρθρο 267 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με σκοπό τη διαφύλαξη του δικαιώματος της δίκαιης δίκης να απονέμεται δικαιοσύνη σε εύλογο χρονικό διάστημα».

 

    Το πρώτο προαπαιτούμενο, ώστε να δοθεί η άδεια, είναι να διατυπώνεται νομικό θέμα (Κλεοβούλου, Αίτηση Αρ.6/2023, ημερ.3.6.2024 και Χατζησωφρονίου, Αίτηση Αρ.4/2023, ημερ.25.4.2024).  Εάν δεν διατυπώνεται νομικό θέμα η άδεια δεν μπορεί να δοθεί.  

 

Δεν προκύπτει από την απόφαση του Εφετείου ζήτημα ορθής ερμηνείας οιουδήποτε άρθρου ή κανονισμού.  Στην απόφαση του Εφετείου δεν ερμηνεύεται οιαδήποτε από τις διατάξεις στις οποίες αναφέρεται ο Αιτητής.  Αυτό που ουσιαστικά υποβάλλει ο Αιτητής είναι ότι η διαταγή για επανεκδίκαση είναι εσφαλμένη γιατί παραβιάζει τις διατάξεις τις οποίες επικαλείται και εισηγείται ότι το Εφετείο θα έπρεπε να αποφασίσει ότι η αξίωση του θα έπρεπε να είχε επιτύχει, έτσι ώστε η υπόθεση να είχε τελεσφορήσει ταχέως και να μην παραβιαστεί, όπως το θέτει, το δικαίωμα του για δίκαιη δίκη και διάγνωση των δικαιωμάτων του σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Στην Κλεοβούλου, αναφέρθηκε σε σχέση με τη δικαιοδοσία δυνάμει του άρθρου 9(3)(γ) των Νόμων  ότι δεν αφορά σε έφεση κατά της απόφασης του Εφετείου.

 

    Διαπιστώνουμε ότι κανένα νομικό θέμα δεν διατυπώνεται στην Αίτηση. 

 

    Η Αίτηση απορρίπτεται.

 

    €1.500 έξοδα της Αίτησης, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ της Καθ’ ης η Αίτηση και εναντίον του Αιτητή.

 

 

 

 

                                                               Χ. Μαλαχτός, Δ.

 

 

                                                               Ι. Ιωαννίδης, Δ.

 

 

                                                               Ε. Εφραίμ, Δ.