ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 86/2017)
4 Σεπτεμβρίου, 2025
[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΦΡΑΙΜ, Δ/ΣΤΕΣ]
HADJIEFSTATHIOU BROS TOURIST ENTERPRISES LTD
Εφεσείουσα,
v.
THE PERFORMING RIGHT SOCIETY LTD
Εφεσίβλητης.
...................
Κ. Μανώλης, για την Εφεσείουσα.
Λ. Βραχίμης, για Ελένη Βραχίμη & Σία, για την Εφεσίβλητη.
...............
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη
και θα δοθεί από την Εφραίμ, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΦΡΑΙΜ, Δ.: Η παρούσα Έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας η οποία εξεδόθη υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον της Εφεσείουσας για το ποσό των €10.908,89, ως δικαιώματα για τη χρήση μουσικής συνθετών μελών της Εφεσίβλητης.
Κατά την ακρόαση της αγωγής κατέθεσαν δύο μάρτυρες, η υπεύθυνη για την έκδοση αδειών της Εφεσίβλητης, Μ.Ε.1, και ο διευθυντής της Εφεσείουσας, Μ.Υ.1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε τη μαρτυρία της Μ.Ε.1 ενώ απέρριψε ως αναξιόπιστη αυτή του Μ.Υ.1.
Επομένως, στη βάση της μαρτυρίας της Μ.Ε.1, τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν πως η Εφεσίβλητη είναι εταιρεία που ασχολείται με την έκδοση αδειών μετάδοσης της μουσικής των μελών της προς χρήστες. O Μάριος Βασιλείου (πρώην εναγόμενος 2 εναντίον του οποίου δεν προωθήθηκε η αγωγή) ήταν ο γενικός διευθυντής της τουριστικής ξενοδοχειακής μονάδας Akti Beach Tourist, της οποίας ιδιοκτήτρια είναι η Εφεσείουσα εταιρεία. Η Μ.Ε.1 διευθέτησε συνάντηση με τον Βασιλείου, στις 21.9.2002, ο οποίος συμπλήρωσε αίτηση για την έκδοση τέτοιας άδειας και την υπέγραψε εκ μέρους της Εφεσείουσας εταιρείας. Ως δικαιούχο της άδειας χρήσης μουσικής συμπλήρωσε την εταιρεία, αλλά όχι με το πλήρες όνομα της παρά μόνο με το όνομα «Hadjiefstathiou Bros». Σύμφωνα πάντα με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, δεν υπήρχε οποιαδήποτε αμφιβολία ότι ο δικαιούχος της άδειας ήταν η Εφεσείουσα εταιρεία, εφόσον δεν υπάρχει άλλη εταιρεία με το εν λόγω όνομα και είναι στο συγκεκριμένο τουριστικό συγκρότημα στο οποίο θα μεταδιδόταν η μουσική βάσει της άδειας. Τα πρώτα δύο χρόνια από την έκδοση της άδειας, στάληκε τιμολόγιο στο τουριστικό συγκρότημα και ο γενικός διευθυντής εξουσιοδότησε την πληρωμή της ετήσιας άδειας μετάδοσης, έναντι απόδειξης. Η πληρωμή και τις δύο φορές έγινε με επιταγή της Εφεσείουσας εταιρείας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε πως η Εφεσείουσα εταιρεία δεσμευόταν από την υπογραφή του γενικού διευθυντή του συγκροτήματος. Με βάση τα ανωτέρω ευρήματα του, κατέληξε πως ο γενικός διευθυντής είχε παρουσιαστεί ως εξουσιοδοτημένο πρόσωπο εκ μέρους της ξενοδοχειακής μονάδας για την υποβολή της αίτησης και την έκδοση της άδειας και ακολούθως η ξενοδοχειακή μονάδα επωφελήθηκε της άδειας αυτής και πλήρωσε τα πρώτα δύο τιμολόγια, χωρίς οποτεδήποτε να διαμαρτυρηθεί ή επιδιώξει να τερματίσει τη μετάδοση της μουσικής δυνάμει της εν λόγω άδειας. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ότι όλα τα πιο πάνω κατεδείκνυαν πως ο γενικός διευθυντής ήταν εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος της Εφεσείουσας. Συνεπώς η Εφεσίβλητη είχε νόμιμα συμβληθεί με την Εφεσείουσα για την έκδοση της άδειας από την οποία προέκυπτε η υποχρέωση πληρωμής της οφειλής. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέφερε πως ακόμα και αν ήθελε φανεί ότι ο γενικός διευθυντής δεν είχε πραγματική εξουσία, αυτός είχε φαινόμενη πληρεξουσιότητα προς την Εφεσίβλητη εφόσον υπήρχαν θετικές παραστάσεις προς αυτή οι οποίες την οδήγησαν να πιστεύει ότι είχε να κάνει με εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο και δεν υπήρχε λόγος να πιστεύει πως στα τόσα χρόνια από την έκδοση της άδειας δεν είχαν συνάψει έγκυρη και δεσμευτική συμφωνία. Κατέληξε ότι τύγχανε εφαρμογής το άρθρο 197 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149 και ότι η συναλλαγή ήταν έγκυρη και η Εφεσείουσα είχε την ευθύνη πληρωμής, εξού και εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση.
Η ορθότητα της απόφασης προσβάλλεται με ένα λόγο έφεσης ο οποίος αφορά στην κατάληξη ότι εφαρμοζόταν το άρθρο 197 του Κεφ. 149. Το άρθρο 197 του Κεφ. 149 προνοεί ως ακολούθως:
«197. Αν ο αντιπρόσωπος, χωρίς πληρεξουσιότητα, διενέργησε πράξεις ή ανέλαβε υποχρεώσεις έναντι τρίτων για λογαριασμό του αντιπροσωπευόμενου, ο αντιπροσωπευόμενος δεσμεύεται από τις πράξεις ή υποχρεώσεις αυτές, αν προφορικά ή µε τη συμπεριφορά του εξώθησε τους τρίτους να πιστεύουν ότι οι πράξεις και υποχρεώσεις αυτές διενεργήθηκαν εντός των ορίων της πληρεξουσιότητας του αντιπροσώπου.»
Το εν λόγω άρθρο έτυχε ερμηνείας στην υπόθεση Paneuropean Insurance Co. Ltd. v. Χειμάρη (2004) 1(Β) Α.Α.Δ. 713, στην οποία παρέπεμψε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Στην εν λόγω απόφαση τονίστηκε ότι βασικά το άρθρο 197 ρυθμίζει την έκφανση της φαινόμενης πληρεξουσιότητας στην περίπτωση που, ενώ πράγματι υπάρχει σχέση αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου, ο πρώτος υπερβαίνει την εξουσιοδότηση του. Οπότε, και πάλι, ο αντιπροσωπευόμενος δεσμεύεται «αν προφορικά ή με την συμπεριφορά του εξωθήσει τους τρίτους να πιστέψουν ότι οι πράξεις και υποχρεώσεις αυτές διενεργήθηκαν εντός των ορίων της πληρεξουσιότητας των αντιπροσώπων» (βλ. Φιλική Ασφαλιστική Εταιρεία Λτδ v. Δημήτρη (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 551).
Χρήσιμη ανάλυση της εμβέλειας του άρθρου 197 του Κεφ. 149 με παραπομπή στις προαναφερόμενες υποθέσεις γίνεται στο σύγγραμμα Το Δίκαιο των Συμβάσεων, Πολύβιος Γ. Πολυβίου, Τόμος Β΄, σελ. 843-852.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Εφεσείουσα δεν αμφισβήτησε την ιδιότητα και σχέση του Βασιλείου με την ίδια αλλά το ότι αυτός ήταν εξουσιοδοτημένος να υπογράψει την επίδικη συμφωνία εκ μέρους και για λογαριασμό της. Ο λόγος έφεσης δεν αφορά ούτε στην αξιολόγηση της μαρτυρίας, ούτε και στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς τα γεγονότα. Επομένως, παραμένει ως εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως κατά τον χρόνο σύναψης της συμφωνίας, ο γενικός διευθυντής ενεργούσε για λογαριασμό της Εφεσείουσας ως της δικαιούχου της άδειας. Ειδικότερα, ο γενικός διευθυντής παρέστησε στην Εφεσίβλητη πως ήταν εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος της Εφεσείουσας, εξού και η Εφεσίβλητη δέχθηκε να εκδώσει άδεια για το ξενοδοχειακό συγκρότημα. Αυτός συμπλήρωσε την αίτηση για την έκδοση άδειας για παροχή μουσικής στο τουριστικό συγκρότημα και την υπέγραψε «υπό / ή δια λογαριασμό του αδειούχου» ο οποίος κατονομάστηκε ως η εταιρεία Hadjiefstathiou Bros, ανεξαρτήτως του ότι δεν αναγράφηκε ολόκληρο το όνομα της. Ήταν σαφές στα μέρη ότι η συμφωνία γινόταν μεταξύ της Εφεσίβλητης και της Εφεσείουσας για τη χορήγηση άδειας χρήσης μουσικής στο ξενοδοχειακό συγκρότημα του οποίου ήταν η ιδιοκτήτρια, εφόσον και στη θέση της λέξης «υποστατικά» ανεγράφη το συγκρότημα. Ήταν επίσης σαφές ότι δεν υπήρχε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία με το εν λόγω όνομα, έστω και αν αυτό δεν είχε αναγραφεί πλήρως. Τα τιμολόγια εκδίδονταν στον λογαριασμό της Hadjiefstathiou Bros Ltd ονομαστικά για το υποστατικό του συγκροτήματος, επίσης ονομαστικά και τα πρώτα δύο χρόνια κατέβαλε το ποσό με επιταγή της έναντι σχετικής απόδειξης στο όνομα «Κυριάκος Hadjiestathiou Bros Ltd».
Αυτά τα γεγονότα κατεδείκνυαν την ύπαρξη εξουσιοδότησης από την Εφεσείουσα στον Βασιλείου να ενεργήσει εκ μέρους της σχετικά με την υπό κρίση συμφωνία. Αυτή η κατάληξη πως υπήρχε εξουσιοδότηση του Βασιλείου από την Εφεσείουσα, ήταν ικανή από μόνη της, να οδηγήσει στην επιτυχία της αξίωσης της Εφεσίβλητης, χωρίς να ήταν ανάγκη το πρωτόδικο Δικαστήριο να ασχοληθεί με το άρθρο 197 του Κεφ. 149.
Σύμφωνα με όλα όσα αναφέρονται ανωτέρω, η τελική κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ορθή.
Η Έφεση απορρίπτεται.
€3.200 έξοδα Έφεσης, πλέον ΦΠΑ αν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον της Εφεσείουσας.
Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.
Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.
Ε. ΕΦΡΑΙΜ, Δ.
/κβπ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο