ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΝΑΥΤΟΔΙΚΕΙΟΥ

                                     

                                               

(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 3/2024)

 

 

13 Οκτωβρίου, 2025

 

 

[Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.]

 

 

 

 

SOPHIA ROMA

 

 

                                                          Ενάγουσα,

και

 

 

 

X & S WATERSPORTS LIMITED (HE 33289)

 

 

 

                                                          Εναγόμενη.

 

______________________________________________________________

 

 

Αίτηση ημερ. 28/4/2025 για ασφάλεια εξόδων

 

 

Χρ. Δημητριάδης για Κώστας Π. Δημητριάδης ΔΕΠΕ, για την Αιτήτρια/Εναγόμενη.

 

Α. Χατζηϊωάννου με Μ. Κονναρή (κα) για Α.Κ. Χατζηϊωάννου & Σία, για την Καθ’ης η Αίτηση/Ενάγουσα.

Α Π Ο Φ Α Σ Η

(Δοθείσα Αυθημερόν)

 

Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Με την Αίτηση που η Αιτήτρια/Εναγόμενη καταχώρισε στις 28/4/2025, στο πλαίσιο της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Αγωγής, αιτείται Διατάγματος που να διατάσσει την Καθ’ης η Αίτηση/Ενάγουσα να παραχωρήσει εντός ενός μηνός ασφάλεια εξόδων για το ποσό των €7.591,38. Ταυτόχρονα επιδιώκεται όπως διαταχθεί η αναστολή της περαιτέρω διαδικασίας μέχρι την παραχώρηση της ασφάλειας εξόδων εντός χρόνου που θα καθορίσει το Δικαστήριο και, αν δεν παραχωρηθεί, τότε η Αγωγή να θεωρείται ως απορριφθείσα.

 

Η Αίτηση υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση της Μ. Γιαννακού, δικηγορικής υπαλλήλου στο γραφείο των δικηγόρων της Εναγόμενης, η οποία δηλώνει εξουσιοδοτημένη να προβεί σε αυτή.

 

Όπως προκύπτει από την ως άνω Ένορκη Δήλωση, η παρούσα Αγωγή καταχωρήθηκε από την Ενάγουσα στις 28/6/2024 και αφορά ατύχημα το οποίο ισχυρίζεται ότι συνέβη στις 12/9/2022 σε σκάφος στη θαλάσσια περιοχή του Κάβο Γκρέκο στον Πρωταρά, ιδιοκτησίας της Εναγόμενης και το οποίο οδηγούσε κάποιος υπάλληλος ή αντιπρόσωπος της Εναγόμενης.

 

Η Ενάγουσα στην Αναφορά ισχυρίζεται ότι κατά το επίδικο ατύχημα ήταν επιβάτης μαζί με το σύντροφο της στο εν λόγω σκάφος και το ατύχημα οφείλετο στην αποκλειστική και/ή συντρέχουσα αμέλεια της Εναγόμενης και/ή του οδηγού του σκάφους, ο οποίος εκτελούσε την εργασία του ενεργώντας εκ μέρους της Εναγόμενης και/ή λόγω της ελαττωματικής κατάστασης του σκάφους.

 

Η Εναγόμενη μέσω της Απάντησης της, απορρίπτει τις αξιώσεις της Ενάγουσας και ισχυρίζεται ότι διαθέτει διάφορα σκάφη τα οποία χρησιμοποιεί για ρυμούλκηση των θαλάσσιων παιχνιδιών, πλην, όμως, κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν είχε ούτε με την Ενάγουσα, ούτε με το σύντροφο της οποιαδήποτε συμβατική σχέση ή οποιαδήποτε άλλη σχέση.

 

Επιπλέον, όπως δικογραφεί, όλα τα σκάφη που διαθέτει η Εναγόμενη ήταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, σε άριστη κατάσταση, καλά συντηρημένα και πληρούσαν όλες τις προδιαγραφές, διέθεταν όλες τις απαιτούμενες άδειες λειτουργίας και ήταν ασφαλή προς χρήση από την Εναγόμενη και το κοινό και ότι κανένα ατύχημα σε σκάφος ιδιοκτησίας της Εναγόμενης δεν προκλήθηκε συνεπεία οποιασδήποτε ελαττωματικής κατάστασης σκάφους ή άλλως πως.

 

Περαιτέρω η Εναγόμενη δικογραφεί ότι ανεξάρτητα και αν ακόμη αποδειχθεί ότι επεσυνέβη το ισχυριζόμενο συμβάν, αυτό οφείλετο στην αποκλειστική και/ή συντρέχουσα αμέλεια της Ενάγουσας.

 

Ως προς τους ισχυριζόμενους τραυματισμούς και έξοδα της Ενάγουσας, η Εναγόμενη ισχυρίζεται ότι η Ενάγουσα ουδέποτε τραυματίστηκε ή υπέστη τους ισχυριζόμενους τραυματισμούς, έξοδα και απώλειες. Ισχυρίζεται επιπλέον ότι αυτοί δεν συνδέονται αιτιωδώς με το ισχυριζόμενο αδίκημα και ότι προϋπήρχαν αυτού, καθώς και ότι, εν πάση περιπτώσει, παρουσιάζονται από την Ενάγουσα κατά τρόπο υπερβολικό και διογκωμένο.

 

Πέραν των πιο πάνω που αφορούν στους δικογραφημένους ισχυρισμούς των διαδίκων, η ενόρκως δηλούσα δηλώνει, κατόπιν συμβουλής από τους δικηγόρους της Εναγόμενης, ότι από τη στιγμή που αμφισβητούνται η συμβατική σχέση με την Ενάγουσα ή και του συντρόφου της, η ευθύνη πρόκλησης του ισχυριζόμενου ατυχήματος, αλλά και επιπλέον οι ισχυριζόμενοι τραυματισμοί της Ενάγουσας, θα πρέπει να ακουστεί μαρτυρία και να διεξαχθεί ακροαματική διαδικασία, ούτως ώστε το Δικαστήριο να μπορεί να αποφασίσει. Επομένως, ως σημειώνεται, σε αυτό το στάδιο το Δικαστήριο δεν μπορεί να αποφασίσει εκ πρώτης όψεως ότι η Ενάγουσα έχει καλή υπόθεση.

 

Επιπλέον, όπως η ενόρκως δηλούσα τυγχάνει συμβουλής από τους δικηγόρους της Εναγόμενης και με βάση το περιεχόμενο της Αναφοράς, προκύπτει ότι η Ενάγουσα είναι μόνιμη κάτοικος Ηνωμένου Βασιλείου. Περαιτέρω, στη βάση πληροφόρησης από την Εναγόμενη, δηλώνει ότι η Ενάγουσα δεν έχει οποιαδήποτε ακίνητη ή κινητή περιουσία στην Κύπρο και ότι, ως εκ τούτου, δεν έχει οποιαδήποτε ουσιαστικά και μόνιμα περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο δυνάμενα να εκποιηθούν για την κάλυψη των εξόδων της Εναγόμενης, σε περίπτωση που διαταχθεί να της πληρώσει έξοδα.

 

Στην Ένορκη Δήλωση επισυνάπτεται ως Τεκμήριο 1 προκαταρκτικός κατάλογος με τα υπολογιζόμενα έξοδα, ως αυτός έχει ετοιμαστεί από τους δικηγόρους της Εναγόμενης, ο οποίος, όπως αναφέρεται, περιλαμβάνει έξοδα τα οποία ήδη έχουν προκύψει, καθώς και έξοδα τα οποία κατά λογική πρόβλεψη, θα επωμιστεί η Εναγόμενη στο πλαίσιο της αγωγής.

 

Η υπό κρίση Αίτηση προσέκρουσε στην Ένσταση της Ενάγουσας/Καθ’ης η Αίτηση, μέσω της οποίας προβάλλονται μια σειρά από Λόγους Ένστασης. Μεταξύ των Λόγων Ένστασης είναι ότι η Καθ’ης η Αίτηση έχει πολύ καλή υπόθεση, ως προκύπτει από την Αναφορά της, καθώς και την Ένορκη Δήλωση της Ένστασης της, ενώ η Αιτήτρια δεν αποκαλύπτει οποιαδήποτε υπεράσπιση. Προβάλλεται, επίσης, ότι σε περίπτωση τυχόν απόρριψης της Αγωγής, η Αιτήτρια θα μπορεί να προβεί σε διαδικασίες εγγραφής και εκτέλεσης στην Αγγλία προς ικανοποίηση της τυχόν απόφασης για τα έξοδα της. Ως Λόγος Ένστασης προβάλλεται, επίσης, ότι το ύψος του αιτούμενου ποσού ως ασφάλεια εξόδων είναι υπερβολικό.

 

Η Ένσταση υποστηρίζεται από Ένορκη Δήλωση της Χ. Σιαμμά, δικηγορικής υπαλλήλου στο γραφείο των δικηγόρων της Ενάγουσας, η οποία δηλώνει ότι είναι εξουσιοδοτημένη να προβεί σε αυτή.

 

Στο πλαίσιο της Ένορκης Δήλωσης γίνεται αναφορά στα γεγονότα που περιγράφονται στη δικογραφία. Συμφώνως αυτών, στις 12/9/2022 η Ενάγουσα και ο σύντροφος της επιβιβάστηκαν ως νόμιμοι επισκέπτες, υπό την ιδιότητα των προσκεκλημένων, σε σκάφος ιδιοκτησίας και κατοχής της Εναγόμενης – εταιρείας η οποία διεξάγει εργασίες εκδρομών στη θάλασσα και κατά πάντα ουσιώδη χρόνο ιδιοκτήτρια και κάτοχος του σκάφους – το οποίο η Ενάγουσα και ο σύντροφος της ενοικίασαν την πιο πάνω ημερομηνία έναντι €470 για ιδιωτική εκδρομή στη θαλάσσια περιοχή του Πρωταρά. Καπετάνιος του σκάφους ήταν κάποιος Andrew, υπάλληλος και/ή αντιπρόσωπος της Εναγόμενης. Το σκάφος σταμάτησε κάποια στιγμή ώστε η Ενάγουσα και ο σύντροφος της να κολυμπήσουν στη θάλασσα. Η Ενάγουσα επιχείρησε να εισέλθει στη θάλασσα χρησιμοποιώντας τη σκάλα του σκάφους και καθώς κατέβαινε τα σκαλιά της σκάλας, η σκάλα «πέταξε», έφυγε δηλαδή από τη θέση της επειδή δεν ήταν καλά στερεωμένη πάνω στο σκάφος, με αποτέλεσμα να συνθλίψει στη συνέχεια το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού.

 

Περαιτέρω προβάλλεται ως ισχυρισμός ότι το επίδικο ατύχημα προκλήθηκε λόγω της αμέλειας της Εναγόμενης, ή και του Andrew κατά τη διάρκεια της εργασίας του, ενεργώντας εκ μέρους της Εναγόμενης που ευθύνεται εκ προστήσεως και/ή λόγω της ελαττωματικής κατάστασης του σκάφους. Στη βάση των πιο πάνω γεγονότων προβάλλεται ότι η Ενάγουσα έχει πολύ καλή υπόθεση, ενώ αντίθετα η Εναγόμενη δεν αποκαλύπτει οποιαδήποτε υπεράσπιση. Περαιτέρω, αναφέρεται ότι το αιτούμενο ποσό είναι υπερβολικό και γίνεται αυθαίρετα μία πρόσθεση 75%. Τέλος, προβάλλεται ότι σε περίπτωση απόρριψης της Αγωγής της Ενάγουσας, η διεύθυνση της είναι γνωστή στην Εναγόμενη, η οποία και θα μπορεί, όπως τυγχάνει συμβουλής η Ενόρκως Δηλούσα, να προβεί σε εγγραφή και εκτέλεση οποιασδήποτε τυχόν απόφασης για τα έξοδα της εναντίον της Ενάγουσας στην Αγγλία.

 

Κατά την ακρόαση οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των διαδίκων υποστήριξαν τις θέσεις τους με γραπτές Αγορεύσεις.

 

Η υπό κρίση Αίτηση έχει ως κύρια της νομική βάση τον Κανονισμό 185 του περί Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου) Διαδικαστικού Κανονισμού (573/1922).

 

Σε υποθέσεις ναυτοδικείου ισχύουν οι περί Δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 1893 (The Cyprus Admiralty Jurisdiction Order 1893) και σε περίπτωση κενού καθίστανται εφαρμοστέοι, δυνάμει του Κανονισμού 237, οι Κανονισμοί του Αγγλικού Ναυτοδικείου που ίσχυαν κατά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου (βλ. Μαρούλα Γεωργίου Σάββα v. Salamis Tours Ltd, Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 3/2017, ημερ. 24/5/2017).

 

Στην προκείμενη περίπτωση το θέμα της ασφάλειας των εξόδων ρυθμίζεται εξαντλητικά από τον Κανονισμό 185[1], ο οποίος έχει ως εξής:

 

“185. If any Plaintiff (other than a seaman suing for his wages or for the loss of his clothes and effects in a collision) or any Defendant making a counterclaim is not resident in Cyprus, the Court or Judge may, on the application of the adverse party, order him to give such security for the costs of such adverse party as to the Court or Judge shall seem fit; and may order that all proceedings in the action be stayed until such security be given.”

 

 

Από το κείμενο του πιο πάνω Κανονισμού προκύπτει ότι το Δικαστήριο, πριν προχωρήσει στην άσκηση της διακριτικής του εξουσίας υπέρ ή κατά της έκδοσης διαταγής για την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα εναγόμενου σε αγωγή ή σε ανταπαίτηση, πρέπει πρώτα να ικανοποιηθεί ότι ο ενάγων στην αγωγή ή ο απαιτητής στην ανταπαίτηση - (α) δεν διαμένει στην Κύπρο και (β) δεν είναι ναυτικός που αξιώνει μισθούς ή αποζημίωση για απώλεια προσωπικών αντικειμένων ως αποτέλεσμα σύγκρουσης.

 

Ο Κανονισμός αυτός ερμηνεύτηκε και εφαρμόστηκε σε σειρά υποθέσεων από το Ανώτατο Δικαστήριο. Προσομοιάζει, δε, χωρίς να είναι ταυτόσημος, με τη Δ.60, θ. 1 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών.

 

Η πρόνοια για ασφάλεια εξόδων σκοπό έχει να διασφαλίσει στον εναγόμενο την είσπραξη των εξόδων που θα δοθούν υπέρ του στις περιπτώσεις που ο ενάγων είναι κάτοικος εξωτερικού και δεν έχει περιουσία στην Κύπρο. Διασφαλίζεται έτσι η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης για έξοδα, τα έξοδα του εναγόμενου εναντίον του ενάγοντος, ή του ενάγοντος εναντίον ανταπαιτητή, αναλόγως της περίπτωσης.

 

Η εξουσία που απονέμεται στο Δικαστήριο με τον Κανονισμό αυτό δεν είναι δέσμια αλλά διακριτικής φύσεως. Η διακριτική αυτή εξουσία ασκείται από το Δικαστήριο δικαστικά, ανάλογα με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης (βλ. Standard Fruit Company (Bermuda) Limited κ.ά. ν. Gold Seal Shipping Company Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121).

 

Στην υπόθεση Sally Line Ltd v. Greenmar Navigation Limited κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 633, αφού έγινε αναφορά σε αριθμό αυθεντιών επί του ζητήματος, τονίσθηκε ότι προκύπτει το συμπέρασμα ότι αν και ο άκαμπτος κανόνας όπως διατυπώθηκε από τον Άγγλο Δικαστή Lopes το 1894 στην υπόθεση Crozat ν Brogden [1894] 2 Q.B. 30, σύμφωνα με τον οποίο ο εναγόμενος δικαιούται σε ασφάλεια των εξόδων του οποτεδήποτε ενάγεται από αλλοδαπό ενάγοντα, έπαυσε να εφαρμόζεται, το Δικαστήριο συνήθως αποκλίνει υπέρ της έκδοσης διαταγής για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα του εναγομένου αν ο ενάγων είναι αλλοδαπός και δεν έχει περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο δυνάμενα να εκποιηθούν για την κάλυψη των εξόδων του εναγομένου, εκτός αν ειδικές περιστάσεις της υπόθεσης καθιστούν άδικη την έκδοση τέτοιας διαταγής (βλ., επίσης, Standard Fruit Company (Bermuda) Limited v. Gold Shipping Company Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121). Είναι, εντούτοις, ως σημειώθηκε, πολύ καθαρό ότι η έκδοση της αιτούμενης διαταγής είναι πάντοτε προϊόν άσκησης διακριτικής και όχι δέσμιας εξουσίας από το Δικαστήριο.

 

Όπως προκύπτει από τη νομολογία, ο παράγοντας που αφορά στην ισχύ της υπόθεσης του ενάγοντα λαμβάνεται υπόψη κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου (βλ. Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434). Αυτό, βεβαίως, δεν  συνεπάγεται λεπτομερή, από μέρους του Δικαστηρίου, εξέταση της ουσίας της υπόθεσης. Ο παράγοντας δε αυτός, ως ορθώς επισημαίνεται και από την πλευρά των αιτητών, δεν αποκτά ιδιαίτερη σημασία εκτός αν είναι έκδηλο ότι υπάρχει πολύ υψηλή πιθανότητα επιτυχίας ή αποτυχίας στην υπόθεση ενός διαδίκου. Η πιο κάτω περικοπή από την Αγγλική υπόθεση Porzelack (KG) v. Porzelack (UK) Ltd [1987] 1 All E.R. 1074, η οποία υπόθεση αναφέρθηκε στην Union des Cooperatives v. Apak Agro               (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1170, είναι απόλυτα σχετική:

 

“This is the second occasion recently on which I have had a major hearing on security for costs and in which the parties have sought to investigate in considerable detail the likelihood or otherwise of success in the action. I do not think that is a right course to adopt on an application for security for costs. The decision is necessarily made at an interlocutory stage on inadequate material and without any hearing of the evidence. A detailed examination of the possibilities of success or failure merely blows the case up into a large interlocutory hearing involving great expenditure of both money and time.

 

Undoubtedly, if it can clearly be demonstrated that the plaintiff is likely to succeed, in the sense that there is a very high probability of success, then that is a matter that can properly be weighed in the balance. Similarly, if it can be shown that there is a very high probability that the defendant will succeed, that is a matter that can be weighed. But for myself I deplore the attempt to go into the merits of the case unless it can be clearly demonstrated one way or another that there is a high degree of probability of success or failure.”

 

Εισερχόμενη στα γεγονότα της υπόθεσης δεν φαίνεται η Ενάγουσα να αμφισβητεί ότι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που τίθενται στον Κανονισμό 185 για την ανάληψη  και άσκηση από το Δικαστήριο της διακριτικής του ευχέρειας προς το σκοπό είτε της έκδοσης, είτε της μη έκδοσης του αιτούμενου Διατάγματος. Ό,τι, βασικά, προβάλλεται από μέρους της Ενάγουσας, είναι η θέση πως οι περιστάσεις της υπόθεσης καθιστούν άδικη την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ της έκδοσης του Διατάγματος. Προς υποστήριξη της εν λόγω θέσης αναφέρθηκε στην ισχύ της υπόθεσης επισημαίνοντας πως, με βάση τα όσα τέθηκαν από μέρους της Ενάγουσας, διαφαίνεται η ύπαρξη πολύ καλής υπόθεσης εν αντιθέσει με την περίπτωση της Εναγόμενης.

 

Με δεδομένη την αμφισβήτηση από πλευράς της Εναγόμενης της ύπαρξης οποιασδήποτε συμβατικής σχέσης μεταξύ της Εναγόμενης και της Ενάγουσας, καθώς και των υπόλοιπων ισχυρισμών που προβάλλονται, δεν θεωρώ πως ο παράγοντας αυτός, που αφορά στην ισχύ της υπόθεσης, αποκτά, στην προκείμενη περίπτωση, ιδιαίτερη σημασία. Έχοντας κατά νου τα όσα προβλήθηκαν εκατέρωθεν σε σχέση με το ζήτημα της ευθύνης και το ότι δεν είναι του παρόντος η εξέταση της ουσίας της υπόθεσης, η υπό συζήτηση περίπτωση δεν είναι τέτοια όπου είναι έκδηλο ότι υπάρχει πολύ υψηλή πιθανότητα επιτυχίας ή αποτυχίας στην υπόθεση ενός διαδίκου.

 

Προβλήθηκε επίσης από την Ενάγουσα ότι, σε περίπτωση τυχόν απόρριψης της Αγωγής, η Εναγόμενη μπορεί να προβεί σε διαδικασίες εγγραφής και εκτέλεσης προς ικανοποίηση της τυχόν απόφασης για τα έξοδα, στην Αγγλία. Τέτοιο ζήτημα εξετάσθηκε και στην υπόθεση Sally Line Ltd v. Greenmar Navigation Limited κ.ά. (ανωτέρω), όπου ο Δικαστής Πογιατζής κατέληξε πως το γεγονός ότι υπήρχε η δυνατότητα εγγραφής και εκτέλεσης στην Αγγλία τυχόν απόφασης του Ναυτοδικείου εναντίον των εναγόντων για έξοδα, δεν αποτελούσε λόγο για απόρριψη της αίτησης. Σχετικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα:

 

«Παρά το γεγονός ότι υπάρχει δυνατότητα εγγραφής αποφάσεων Κυπριακών Δικαστηρίων στην Αγγλία, η διαδικασία για την εγγραφή τους επιβάλλει την παρεμβολή Άγγλου δικαστή και την έκδοση δικαστικής διαταγής που δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο διαφωνίας και δίκης μεταξύ των διαδίκων. Πιστεύω ότι ο σκοπός της πρόνοιας του Κανονισμού 185 είναι να απαλλάξει τον επιτυχόντα εναγόμενο από την ταλαιπωρία, την καθυστέρηση και τα έξοδα που συνεπάγεται η προσφυγή σε δικαστήριο εκτός της Κύπρου για την είσπραξη των εξόδων που του έχει επιδικάσει Δικαστήριο στην Κύπρο ενώπιον του οποίου ηγέρθηκε αγωγή εναντίον του από αλλοδαπό ενάγοντα.»

 

Όσον αφορά το ύψος του ποσού της ασφάλειας εξόδων αυτό είναι στην κρίση του Δικαστηρίου. Όπως έχει νομολογηθεί τα έξοδα δεν πρέπει να είναι ούτε φανταστικά, ούτε καταπιεστικά (βλ. Standard Fruit Company (Bermuda) Limited (ανωτέρω)). Η ασφάλεια εξόδων αφορά εκείνα τα έξοδα που είναι δυνατόν να εγκριθούν κατά την ψήφιση καταλόγου εξόδων και τα οποία περιγράφονται στον Κανονισμό 191 του Διαδικαστικού Κανονισμού 1893 (βλ. Sally Line Ltd v. Greenmar Navigation Limited κ.ά. (ανωτέρω)) ο οποίος προνοεί ότι:

“191. The costs to be allowed on taxation shall include all fees of Court, all sums reasonably expended in the employment of advocates, in procuring the attendance of witnesses, and in the travelling, lodging, and maintenance of the party entitled to recover costs.”

 

 

Οι βασικές αρχές που διέπουν το ύψος του ποσού έχουν διατυπωθεί στην υπόθεση Sally Line Ltd (ανωτέρω) ως ακολούθως:

«…(α) το ύψος του ποσού ασφάλειας εξόδων είναι στην κρίση του Δικαστηρίου, (β) υπάρχει ευχέρεια έκδοσης από το Δικαστήριο σε μελλοντικό στάδιο νέας διαταγής παροχής ασφάλειας για πρόσθετο ποσό εξόδων οποτεδήποτε οι περιστάσεις το απαιτούν, και (γ) το ύψος του ποσού ασφάλειας εξόδων δεν πρέπει να είναι καταπιεστικό με την έννοια ότι απαγορεύει ουσιαστικά την προσφυγή στη δικαιοσύνη.»

 

 

Όπως έχει επισημανθεί στη νομολογία μας, ως θέμα ορθής πρακτικής το ποσό το οποίο επιζητείται ως ασφάλεια πρέπει να υποστηρίζεται από λεπτομέρειες (προκαταρκτικό κατάλογο εξόδων) που να τείνουν να καθορίζουν το ύψος του (βλ. Swistak Jan v. Του Σκάφους “Mary Rose” (1990) 1 Α.Α.Δ. 1082).

 

Στην προκείμενη περίπτωση ο προκαταρκτικός κατάλογος που έχει ετοιμαστεί από τους δικηγόρους της Εναγόμενης με τα υπολογιζόμενα έξοδα, ορθώς έχει υπολογιστεί στην κλίμακα της υπόθεσης η οποία είναι €10.000 - €50.000.

 

Ο ισχυρισμός της Ενάγουσας ότι γίνεται αυθαίρετα μια πρόσθεση κατά 75% δεν είναι βάσιμος. Αρκεί να παραπέμψω στον Κανονισμό 184Α του περί Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου) (Τροποποιητικός Αρ. 2) Διαδικαστικός Κανονισμός του 2017, ο οποίος προνοεί ως ακολούθως:

 

«184A. Εκτός εάν το Δικαστήριο διατάξει διαφορετικά θα ισχύουν ανάλογα με την αξία του επίδικου θέματος οι κλίμακες αμοιβής σε αγωγές ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου σύμφωνα με τον Περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικός) (Αρ.5) Διαδικαστικός Κανονισμός του 2008 επαυξημένων των ποσών κατά 75%.»

 

 

Όσον δε αφορά τον Κατάλογο Εξόδων που λαμβάνεται υπόψιν δεν είναι, όπως προβάλλεται από την Ενάγουσα, αυτός ο οποίος παρατίθεται στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.

 

Έχει ήδη πιο πάνω παρατεθεί ο Κανονισμός 184Α στον οποίο γίνεται ρητή αναφορά στις κλίμακες αμοιβής σε αγωγές σύμφωνα με τον περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικό) (Αρ.5) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2008.

 

Με βάση τις πιο πάνω αρχές και έχοντας κατά νουν όλα τα δεδομένα της υπόθεσης και ιδιαίτερα τον προκαταρκτικό Κατάλογο Εξόδων που καταχώρισε η Εναγόμενη, στον οποίο φαίνεται να δικαιολογούνται ορισμένες αναπροσαρμογές και διαφοροποιήσεις σε ό,τι αφορά τις εμφανίσεις για ακρόαση που δεν θα γίνουν, καθώς και τον υπολογιζόμενο αριθμό δικασίμων, κρίνω ότι ένα ποσό της τάξης των €6.000 δικαιολογείται να δοθεί από την Ενάγουσα ως ασφάλεια εξόδων.

 

Ως εκ τούτου εκδίδεται Διάταγμα όπως η Ενάγουσα παραχωρήσει προς την Εναγόμενη ασφάλεια εξόδων για το ποσό των €6.000. Η ασφάλεια εξόδων θα πάρει την μορφή κατάθεσης στο Δικαστήριο του εν λόγω ποσού ή τραπεζικής εγγύησης για το εν λόγω ποσό. Η ασφάλεια εξόδων να παρασχεθεί εντός ενός μηνός από σήμερα, σε περίπτωση δε μη παροχής της εντός της εν λόγω περιόδου η Αγωγή θα υπόκειται σε απόρριψη. Η διαδικασία στην Αγωγή αναστέλλεται για το εν λόγω διάστημα του ενός μηνός ή μέχρις ότου παρασχεθεί η ασφάλεια εξόδων αν τούτο ήθελε γίνει ενωρίτερα.

 

Τα έξοδα της Αίτησης επιδικάζονται υπέρ της Εναγόμενης και εναντίον της Ενάγουσας ως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

 

 

 

 

                                                    Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.