ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Υπόθεση Αρ. 1702/2024 (i-Justice))
24 Μαρτίου 2025
[ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Πρόεδρος]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
M. H.
Αιτητής
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ’ ων η Αίτηση
Θ. Γεωργίου (κα), για Δρ. Χρίστο Π. Χριστοδουλίδη, για Αιτητή
Γ. Χατζηπροδρόμου, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Καθ’ ων η Αίτηση
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Π.Δ.Δ.: Με την υπό κρίση προσφυγή, ο αιτητής στρέφεται κατά της νομιμότητας και εγκυρότητας της απόφασης της Διευθύντριας του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης («η Διευθύντρια»), ημερομηνίας 16.12.2024, και σύμφωνα με την οποία εκδόθηκαν εναντίον του διατάγματα κράτησης και απέλασης λόγω παράνομης παραμονής του στη Δημοκρατία.
Ο αιτητής είναι υπήκοος Μπαγκλαντές, γεννηθείς κατά το έτος 1994, ο οποίος αφίχθηκε στην Κύπρο σε άγνωστη ημερομηνία μέσω του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και στη συνέχεια, σε άγνωστο χρόνο και από άγνωστο σημείο της γραμμής αντιπαράταξης, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές.
Στις 16.9.2019, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας, η οποία απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου στις 5.2.2021. Κατά της εν λόγω απόφασης, ο αιτητής καταχώρησε προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας (ΔΔΔΠ), το οποίο την απέρριψε, με απόφασή του ημερομηνίας 31.3.2022.
Ακολούθως, στις 11.1.2023, απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου η πρώτη μεταγενέστερη αίτηση του αιτητή για παροχή διεθνούς προστασίας και κατά της εν λόγω απόφασης, ο αιτητής καταχώρησε προσφυγή στο ΔΔΔΠ, την οποία το Δικαστήριο απέρριψε στις 6.6.2024.
Στις 15.12.2024, ο αιτητής συνελήφθη για το αδίκημα της παράνομης παραμονής στο έδαφος της Δημοκρατίας και ακολούθως, στις 16.12.2024, εκδόθηκαν εναντίον του τα επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης, δυνάμει του άρθρου 14 και του άρθρου 6(1)(κ) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου (Κεφ. 105), ως αυτός ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο, λόγω παράνομης παραμονής του αιτητή στη Δημοκρατία.
Κατά της έκδοσης των πιο πάνω διαταγμάτων, καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή στις 23.12.2024, ενώ το επίδικο διάταγμα απέλασης του αιτητή ανεστάλη από τη Διευθύντρια, μέχρι την εκδίκαση της προσφυγής.
Ο συνήγορος του αιτητή προβάλλει ότι οι καθ’ ων η αίτηση, ευρισκόμενοι υπό καθεστώς ουσιώδους πλάνης περί το Νόμο, παράνομα και/ή αντικανονικά, αναιτιολόγητα και χωρίς τη διενέργεια της δέουσας έρευνας, εξέδωσαν τα επίδικα διατάγματα, κατά παράβαση των διατάξεων του άρθρου του Κεφ. 105, αλλά και των αρχών της μη επαναπροώθησης, αναλογικότητας, καλής πίστης και χρηστής διοίκησης.
Επιπρόσθετα, η πλευρά του αιτητή εγείρει ισχυρισμούς περί παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης, της οικογενειακής ζωής και του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού, παραβίασης του δικαιώματος προηγούμενης ακρόασης, των αρχών της χρηστής διοίκησης, της καλής πίστης, της αναλογικότητας, αλλά και της αμεροληψίας, ενώ πρόσθετος λόγος ακύρωσης έγκειται στον ισχυρισμό περί λήψης της επίδικης απόφασης υπό αναρμοδίου οργάνου και μη τήρησης άρτιων πρακτικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την έκθεση του Υπεύθυνου της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης (ΥΑΜ), ημερομηνίας 16.12.2024 και την προέλευση της τελικής, επίδικης, απόφασης. Με αποτέλεσμα, κατά τη σχετική εισήγηση, να τίθεται και ζήτημα απουσίας της δέουσας, έγγραφης καταχώρησης της εν λόγω απόφασης.
Από την πλευρά του, ο συνήγορος για τους καθ’ ων η αίτηση αντιτείνει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε ορθά και νόμιμα, κατόπιν δέουσας έρευνας, κατ’ ορθήν εφαρμογή των διατάξεων του Κεφ. 105 και κατ’ ορθήν ενάσκηση των εξουσιών που παρέχει στους καθ’ ων η αίτηση η οικεία νομοθεσία, είναι δε αυτή επαρκώς και/ή δεόντως αιτιολογημένη και ουδεμία πλάνη εμφιλοχώρησε κατά τη λήψη της.
Με αναφορά σε σχετική νομολογία υποστηρικτική των δικών τους θέσεων, οι καθ’ ων η αίτηση αντικρούουν όλους τους λόγους ακύρωσης που προωθούνται και επιχειρηματολογούν υπέρ της νομιμότητας των επίδικων διαταγμάτων, ενώ επισημαίνουν ότι εν προκειμένω δεν προκύπτει από πουθενά ότι υπάρχει παιδί του αιτητή, ως ο τελευταίος προβάλλει, ούτως ώστε να μπορούσαν να τύχουν εφαρμογής οι πρόνοιες του άρθρου 18ΟΖ (α) και (β) του Κεφ. 105. Επιπρόσθετα, ο αιτητής ουδέποτε αποτάθηκε στο Τμήμα για εξασφάλιση άδειας παραμονής ως σύζυγος Ευρωπαίας πολίτη. Ούτε και απέδειξε αυτός την σταθερότητα της σχέσης του με συγκεκριμένη Ρουμάνα υπήκοο, ως διατείνεται.
Έχω εξετάσει την προσβαλλόμενη απόφαση, υπό το πρίσμα όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, τα οποία αποτέλεσαν το υπόβαθρο για προώθηση των εκατέρωθεν θέσεων, είτε υπέρ είτε κατά της νομιμότητας της προσβαλλόμενης απόφασης.
Εν πρώτοις, δεν με βρίσκουν σύμφωνο οι ισχυρισμοί περί αναρμοδιότητας και μη τήρησης άρτιων πρακτικών. Στο παράρτημα 1 του δικογράφου της ένστασης, περιέχεται σημείωμα του Υπεύθυνου ΥΑΜ προς την Διευθύντρια του Τμήματος, ημερομηνίας 16.12.2024, δια του οποίου υποβάλλεται προς τη Διευθύντρια, η εισήγηση για έκδοση διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά του αιτητή. Παρόλο που πρόκειται για εισήγηση και όχι για την τελική, επίδικη, απόφαση, διαπιστώνω ότι στο πάνω δεξί μέρος της πρώτης σελίδας του εν λόγω σημειώματος, εκτίθεται η υπογραφή και ακριβώς κάτω από αυτήν, το όνομα της Διευθύντριας. Τα δε επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης υπογράφονται από την Διευθύντρια. Συνεπώς, ουδέν ζήτημα αναρμοδιότητας του αποφασίζοντος οργάνου προκύπτει, ούτε και οι ισχυρισμοί περί μη τήρησης άρτιων πρακτικών και/ή απουσίας της δέουσας έγγραφης καταχώρησης στοιχειοθετούνται.
Ως εκ των πιο πάνω, ο συγκεκριμένος εγειρόμενος λόγος ακύρωσης απορρίπτεται ως αβάσιμος.
Τονίζεται εξ’ αρχής ότι η δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου στην υπό κρίση υπόθεση, εξαντλείται στα δεδομένα που είχαν ενώπιον τους οι καθ’ ων η αίτηση κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων και δε χωρεί ενασχόληση με γεγονότα μεταγενέστερα της έκδοσης των διαταγμάτων, τα οποία, ούτως ή άλλως, δεν ήσαν ενώπιον των καθ’ ων η αίτηση κατά τον ουσιώδη χρόνο (M.S.A. Limon v. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 126/2021, ημερ. 20.4.2022, SAID MOHAMED ABOUDAHAB YEHIA ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 238/2024 (Κ) (i-Justice), ημερ. 11.4.2024).
Στη βάση των ενώπιον μου τεθέντων γεγονότων και στοιχείων, κρίνω ότι καθόλα νόμιμα εκδόθηκαν τα επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης του αιτητή, εφόσον, κατά το χρόνο έκδοσής τους, στις 16.12.2024, ο αιτητής ήταν, σε κάθε περίπτωση, παράνομος μετανάστης δυνάμει του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105, καθότι παρέμενε στη Δημοκρατία παράνομα και/ή χωρίς οποιοδήποτε νομιμοποιητικό έρεισμα. Αποτελεί παραδεκτό γεγονός ότι στις 16.9.2019, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας, η οποία απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου στις 5.2.2021. Κατά της εν λόγω απόφασης, ο αιτητής καταχώρησε προσφυγή στο ΔΔΔΠ, το οποίο την απέρριψε, με απόφασή του ημερομηνίας 31.3.2022. Ακολούθως, στις 11.1.2023, απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου η πρώτη μεταγενέστερη αίτηση του αιτητή για παροχή διεθνούς προστασίας και κατά της εν λόγω απόφασης, ο αιτητής καταχώρησε προσφυγή στο ΔΔΔΠ, την οποία το Δικαστήριο απέρριψε στις 6.6.2024. Συνεπώς, όπως ορθά αναφέρεται και στα επίδικα διατάγματα, ο αιτητής ήταν απαγορευμένος μετανάστης και παράνομα διέμενε στη Δημοκρατία από 31.3.2022, όταν και απορρίφθηκε από το ΔΔΔΠ η προσφυγή του κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, ημερομηνίας 5.2.2021. Σε κάθε δε περίπτωση, κατά το χρόνο σύλληψής του, ο αιτητής διέμενε παράνομα στη Δημοκρατία και ήταν απαγορευμένος μετανάστης: ο αιτητής, από τη στιγμή που υπήρχε τελεσιδικία στην απόρριψη της αρχικής (και κύριας) αίτησής του για διεθνή προστασία, δεν μπορεί να θεωρείται αιτητής ασύλου (Madber ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022). Την αυτή προσέγγιση ακολούθησε και εν συνεχεία το Διοικητικό Δικαστήριο στην S.M. v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1281/2023 (Κ) (i-Justice), ημερ. 19.9.2023, αλλά και στην Α.Η. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 2239/2022 (Κ) (i-Justice), ημερ. 25.1.2023 (βλ. και ΤHI HONG ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 2090/22 (Κ) (i-Justice), ημερ. 30.12.2022, ALI ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 2186/2022 (Κ) (i-Justice), ημερ. 10/1/2023, καθώς και τις αποφάσεις του παρόντος Δικαστηρίου στις SAID MOHAMED ABOUDAHAB YEHIA ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 238/2024 (Κ) (i-Justice), ημερ. 11.4.2024, S.M. v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1281/2023 (i-Justice), ημερ. 19.9.2023 και D.S. v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 578/2023 (Κ) (i-Justice), ημερ. 1.6.2023).
Στο πλαίσιο της επιχειρηματολογίας του περί μη διενέργειας της δέουσας έρευνας, αλλά και ελλιπούς αιτιολόγησης της επίδικης απόφασης, ο συνήγορος του αιτητή προβάλλει ότι δεν λήφθηκε υπόψη το γεγονός ότι ο αιτητής διαμένει σε συγκεκριμένη, σταθερή, διεύθυνση με την Ευρωπαία σύντροφό του, καθώς και το γεγονός ότι η τελευταία, κατά πάντα ουσιώδη χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, κυοφορούσε. Με αποτέλεσμα, κατά τη σχετική εισήγηση, να μην έχουν ληφθεί υπόψη τα βέλτιστα συμφέροντα του παιδιού και η οικογενειακή ζωή του αιτητή, κατά παράβαση του άρθρου 18ΟΖ του Κεφ. 105.
Οι πιο πάνω ισχυρισμοί είναι αβάσιμοι και απορριπτέοι και ουδόλως αναιρούν την ορθότητα της διαπίστωσης ότι κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων ο αιτητής ήταν απαγορευμένος μετανάστης. Εν πρώτοις, είναι δεδομένο ότι κατά τον ουσιώδη δεν είχε γεννηθεί και, συνακόλουθα, δεν υφίστατο τέκνο, εν τη εννοία της οικείας νομοθεσίας, προκειμένου να μπορούν να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις του Κεφ. 105 και δη αυτές του άρθρου 18ΟΖ, τις οποίες επικαλείται ο κ. Χριστοδουλίδης. Πράγματι, όπως προβλέπεται στο άρθρο 2 του περί Αρχείου Πληθυσμού Νόμου (Ν. 141(Ι)/2002), «"γέννηση" σηµαίνει γέννηση ζώντος», ενώ «"γέννηση ζώντος" σηµαίνει τη γέννηση παιδιού που ανέπνευσε µετά την πλήρη εκβολή ή απόσπαση του από τη µητέρα του·». Περαιτέρω, «"γέννηση παιδιού" σηµαίνει την πλήρη εκβολή ή απόσπαση από τη µητέρα του·». Καθίσταται λοιπόν σαφές από τις εν λόγω ερμηνευτικές διατάξεις ότι εν προκειμένω, κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, δεν είχε γεννηθεί οποιοδήποτε τέκνο του αιτητή, εφόσον η κατ’ ισχυρισμόν σύντροφός του βρισκόταν σε στάδιο κύησης και, συνεπώς, δεν τυγχάνουν εφαρμογής οι διατάξεις του άρθρου 18ΟΖ του Κεφ. 105.
Όσο δε αφορά στους ισχυρισμούς του αιτητή ότι δεν λήφθηκαν υπόψη οι προσωπικές του περιστάσεις και δη η σχέση του με Ευρωπαία υπήκοο, επισημαίνεται εξ’ αρχής ότι ο αιτητής, πέραν του ότι δεν προκύπτει να έχει τελέσει γάμο με το εν λόγω πρόσωπο, ουδέποτε απέδειξε και/ή στοιχειοθέτησε με την απαιτούμενη επάρκεια στη βάση συγκεκριμένων γεγονότων, ως όφειλε, την ύπαρξη και/ή τη σταθερότητα μιας τέτοιας σχέσης, ως απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις (βλ. Κ.Ι. ν. Δημοκρατίας Ε.Δ.Δ. 128/19, ημερ. 22.1.2024 και απόφαση ΕΔΑΔ στην Al Nashit v. Bulgaria, Αίτηση Αρ. 50963/99, ημερ. 20.6.2022). Η απλή αναφορά του αιτητή περί της ύπαρξης μιας τέτοιας σχέσης, δεν αρκεί υπό τις περιστάσεις. Επισημαίνεται δε συναφώς ότι, σύμφωνα με τον οικείο διοικητικό φάκελο, ο αιτητής ουδέποτε αποτάθηκε στο Τμήμα για άδεια παραμονής ως σύζυγος Ευρωπαίας πολίτη, ενώ τα μόνα έγγραφα που είχε προσκομίσει στους καθ’ ων η αίτηση, ήσαν ένορκες δηλώσεις και ένα ενοικιαστήριο έγγραφο, τα οποία δεν κρίθηκαν επαρκή, υπό τις περιστάσεις, εφόσον δεν αποδείκνυαν ότι ο αιτητής και η προαναφερθείσα Ευρωπαία ήσαν ζευγάρι. Είναι αρκετό στο σημείο αυτό να υπομνησθεί ότι το κριτήριο για την επάρκεια και πληρότητα της έρευνας εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης και η εξουσία του Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο νομιμότητας της διοικητικής πράξης, ως εύλογα επιτρεπτής υπό τις περιστάσεις και δεν προβαίνει σε πρωτογενή αξιολόγηση και ούτε επεκτείνεται στην ουσιαστική κρίση του διοικητικού οργάνου, έστω και αν το ίδιο θα μπορούσε εύλογα να καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα (FIRST ELEMENTS EUROCONSULTANTS LTD ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 34/2012, ημερ. 15.12.2017). Επαρκής θεωρείται η έρευνα που επεκτείνεται στη διερεύνηση κάθε σχετικού γεγονότος (Motorways Ltd ν. Υπουργού Οικονομικών κ.α. (1999) 3 Α.Α.Δ. 447, 450), η δε έκταση, ο τρόπος και η διαδικασία επί της έρευνας που θα ακολουθηθεί είναι συνυφασμένη με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, ποικίλλει ανάλογα με το υπό εξέταση ζήτημα και ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης (Eurofarm (P. Neophytou) Ltd ν. Δημοκρατίας Α.Ε.142/2015, ημερ. 4.4.2023).
Ούτε και μπορεί να τίθεται ζήτημα ελλιπούς αιτιολόγησης της επίδικης απόφασης, ως ο συνήγορος του αιτητή διατείνεται. Τόσο από τα επίδικα διατάγματα, όσο και από το σημείωμα της ΥΑΜ προς τη Διευθύντρια του Τμήματος, ημερομηνίας 16.12.2024, αλλά και γενικότερα, στη βάση του συνόλου των ενώπιον μου τεθέντων, προκύπτει με σαφήνεια η ορθότητα της νομικής βάσης, αλλά και του λόγου έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, ήτοι το γεγονός ότι ο αιτητής ήταν απαγορευμένος μετανάστης δυνάμει του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105, καθότι παρέμενε παράνομα στη Δημοκρατία από 31.3.2022, όταν και απορρίφθηκε από το ΔΔΔΠ η προσφυγή του κατά της προαναφερθείσας απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου. Συνεπώς, η προσβαλλόμενη απόφαση κρίνεται επαρκώς αιτιολογημένη, δυνάμενη ωσαύτως να υπαχθεί στον απαιτούμενο δικαστικό έλεγχο (Στέφανος Φράγκου ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270).
Ενόψει των πιο πάνω, κρίνω ότι καθόλα ορθά και σύννομα εκδόθηκαν τα επίδικα διατάγματα εναντίον του αιτητή. Ειδικά ως προς το επίδικο διάταγμα κράτησης, ρητά αναφέρεται σε αυτό ότι κρίθηκε αναγκαίο όπως ο αιτητής παραμείνει υπό κράτηση έως ότου απελαθεί, καθότι διαπιστώθηκε ότι υπάρχει κίνδυνος διαφυγής του σύμφωνα με το άρθρο 18ΠΣΤ(1)(α) του Κεφ. 105, ενώ δεδομένης της μη συμμόρφωσής του με προηγούμενη απόφαση επιστροφής, αλλά και της άρνησής του για επαναπατρισμό του, ορθώς κρίθηκε ότι δεν υπήρχαν περιθώρια για εναλλακτικά της κράτησης μέτρα. Σχετικά είναι και τα όσα περιέχονται στην προαναφερθείσα επιστολή της ΥΑΜ, ημερομηνίας 16.12.2024, όπου εκτίθεται το ιστορικό του αιτητή και γίνεται εισήγηση για την έκδοση των επίδικων διαταγμάτων εναντίον του, για τους αμέσως πιο πάνω λόγους.
Δεν εντοπίζεται παραβίαση των διατάξεων ούτε του άρθρου 18ΠΣΤ, ούτε του άρθρου 18ΟΖ, αλλ’ ούτε οποιασδήποτε άλλης διάταξης του Κεφ. 105 και/ή νόμου. Είναι σαφές ότι τα επίδικα διατάγματα εκδόθηκαν, επειδή ο αιτητής ήταν κατά τον χρόνο έκδοσής τους, στις 16.12.2024, απαγορευμένος μετανάστης δυνάμει της προαναφερθείσας παραγράφου (κ) του εδαφίου (1) του άρθρου 6 του Κεφ. 105, λόγω παράνομης παραμονής στη Δημοκρατία. Σύμφωνα με την εν λόγω διάταξη-
«6.-(1) Τα ακόλoυθα πρόσωπα θα είvαι απαγoρευμέvoι μεταvάστες και, τηρoυμέvωv τωv διατάξεωv τoυ Νόμoυ αυτoύ ή τωv διατάξεωv πoυ δυvατό vα περιέχovται σε oπoιoυσδήπoτε Καvovισμoύς πoυ εκδόθηκαv δυvάμει αυτoύ ή σε oπoιoδήπoτε Διάταγμα τoυ Υπoυργικoύ Συμβoυλίoυ, δεv θα επιτρέπεται η είσoδoς στη Δημoκρατία σε:-
[…]
(κ) oπoιoδήπoτε πρόσωπo τo oπoίo εισέρχεται ή διαμέvει στη Δημoκρατία κατά παράβαση oπoιασδήπoτε απαγόρευσης, όρoυ, περιoρισμoύ ή επιφύλαξης πoυ περιλαμβάvεται στo Νόμo αυτό ή σε oπoιoυσδήπoτε Καvovισμoύς πoυ εκδόθηκαv βάσει τoυ Νόμoυ αυτoύ ή σε oπoιαδήπoτε άδεια πoυ παραχωρήθηκε ή εκδόθηκε βάσει τoυ Νόμoυ αυτoύ ή τωv Καvovισμώv αυτώv·».
Λαμβανομένων υπόψη των γεγονότων που περιβάλλουν την παρούσα, κρίνω ότι, υπό τις περιστάσεις, η ευχέρεια της Διευθύντριας ασκήθηκε εντός των επιτρεπτών ορίων της και δεν εντοπίζεται κατάχρηση εξουσίας, ούτε κενό έρευνας και αιτιολογίας, αλλ’ ούτε να έχει εμφιλοχωρήσει οποιαδήποτε πλάνη κατά την έκδοση των επίδικων διαταγμάτων. Η Διευθύντρια έκρινε ότι τα εναλλακτικά της κράτησης μέτρα δεν ήταν επιλέξιμα, για τους λόγους που έχουν προεκτεθεί αναφορικά με την κράτηση του αιτητή (βλ. και απόφαση Διοικητικού Δικαστηρίου στην Κ.Α.Α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1242/2022 (Κ) (iJustice,) ημερ. 18.8.2022, καθώς και στην G.S.D.M. v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 626/2023 (Κ) (i-Justice,) ημερ. 9.6.2023).
Ως εκ των πιο πάνω, και οι ισχυρισμοί του αιτητή περί εμφιλοχωρήσασας πραγματικής και νομικής πλάνης, ως και οι ισχυρισμοί περί παραβίασης των αρχών της μη επαναπροώθησης, καλής πίστης και χρηστής διοίκησης, κρίνονται αβάσιμοι και απορρίπτονται.
Επιπρόσθετα, στη βάση των πιο πάνω, κρίνεται αβάσιμος και απορρίπτεται και ο ισχυρισμός περί παραβίασης της αρχής της αμεροληψίας. Δεν έχει παρουσιαστεί οτιδήποτε που θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει τον εν λόγω ισχυρισμό. Αντίθετα, λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθεισών ενεργειών της Διοίκησης, σε συνδυασμό με τις οικείες νομοθετικές διατάξεις, προκύπτει ότι οι καθ’ ων η αίτηση ορθά και σύννομα ενάσκησαν τη διακριτική τους ευχέρεια και εξέδωσαν τα επίδικα διατάγματα.
Τέλος, αδίκως διαμαρτύρεται η πλευρά του αιτητή ότι δεν παρασχέθηκε σε αυτόν το δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης. Έχει αναγνωριστεί από τη νομολογία ότι το δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης υπάρχει όπου ο νόμος ρητά το αναγνωρίζει ή ρητά το επιβάλλει ή σε περιπτώσεις τιμωρητικής φύσης (Χριστάκης Κωνσταντινίδης ν. Πανεπιστήμιο Κύπρου, Ε.Δ.Δ. 93/16, ημερ. 11.9.2023, Φροσούλλα Μυλωνά ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1488/2010, ημερ. 30.1.2015). Άτομα, στα οποία ο νόμος δεν δίδει προηγούμενο δικαίωμα ακρόασης, δεν καλύπτονται (G.P. Iron & Wood Makers Ltd v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 155).
Η υπό εξέταση περίπτωση δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου (Ν.158(Ι)/1999) και δη του άρθρου 43(1) αυτού: σύμφωνα με το εν λόγω άρθρο, το δικαίωμα προηγούμενης ακρόασης παρέχεται «σε κάθε πρόσωπο που θα επηρεαστεί από την έκδοση πράξης ή από τη λήψη διοικητικού μέτρου που είναι πειθαρχικής φύσης ή που έχει το χαρακτήρα της κύρωσης ή που είναι άλλως πως δυσμενούς φύσης» (Παντελής Χριστοφόρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Συνεκδ. Υποθ. Αρ. 2013/12 κ.α., ημερ. 28.1.2014). Είναι σαφές ότι στην υπό κρίση περίπτωση, η απόφαση έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων σαφώς και δεν εμπίπτει στην εμβέλεια της διάταξης του άρθρου 43(1), αφού δεν αποτελεί ούτε κύρωση αλλ’ ούτε μέτρο πειθαρχικής φύσης (FIVE OCEANS FOOD LTD ν. Δημοκρατίας, Ε.Δ.Δ. 80/2017, ημερ. 10.1.2024, Δημοκρατία ν Χρίστου, Α.Ε. 8/15, ημερ. 4.4.2022, Μίχαλος Δημητρίου Λτδ και Άλλων ν Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 675, 680-681). Επιπρόσθετα, υπενθυμίζεται ότι ο αιτητής, ενώ είχε την ευκαιρία πριν από την έκδοση των επίδικων διαταγμάτων, ουδέποτε αποτάθηκε στις αρμόδιες αρχές προκειμένου να εξασφαλίσει νόμιμη άδεια παραμονής, ούτε και κατάφερε να αποδείξει τη συμβίωσή του με την προαναφερθείσα Ευρωπαία πολίτη.
Κατά συνέπεια και αυτός ο εγειρόμενος λόγος ακύρωσης απορρίπτεται ως αβάσιμος.
Ως εκ των πιο πάνω, δεν διαπιστώνεται βάσιμος λόγος ακύρωσης και, συνακόλουθα, δε χωρεί επέμβαση του Δικαστηρίου.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Επιδικάζονται €1500 έξοδα υπέρ των καθ’ ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται, συμφώνως του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Φ.ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Π.Δ.Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο