ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Υπόθεση αρ. 424/2025(i)

4 Ιουνίου, 2025

[Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.]

Επί τοις αφορώσι τα Άρθρα (α) 1Α, 8, 11, 13, 18, 28, 29, 30, 32, 35, 146 και 188(3)(γ) του Συντάγματος, τον Περί Ίδρυσης και Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Νόμο, Ν.131 (Ι)/2015 και ειδικότερα το άρθρο 11Α, τους Περί Ίδρυσης και Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικούς Κανονισμούς του 2015 ως τροποποιήθηκαν, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2008/115/ΕΚ σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή παρανόμως διαμένοντων υπηκόων τρίτων χωρών, τον Περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμο Κεφ. 105, τους Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Κανονισμούς του 1972 - 2013 και τον Περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμο του 1999 (158(Ι)/1999) και τον Κανονισμού 13 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Αναθεωρητική Δικαιοδοσία) (3/1962), το άρθρο 2 του Πρώτου (Πρόσθετου) Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, τα άρθρα 2 και 4 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου (Αρ.1) Διαδικαστικούς Κανονισμούς του 2015 (6/2015), τον περί του Δικαιώματος των Πολιτών της Ένωσης και μελών των Οικογενειών τους να Κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα στη Δημοκρατία (Ν.7(Ι)/2007),  ειδικότερα και χωρίς περιορισμό τα άρθρα 29 και 30.

 

Μεταξύ:

N. S.

Αιτητής,

ΚΑΙ

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Καθ’ ων η αίτηση.

------------

 

Σ. Στυλιανού και Α. Ιωαννίδου (κα), για Γ. Στυλιανού & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για  τον αιτητή.

Σ. Χαραλάμπους (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση.

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.:   Ο αιτητής, υπήκοος Πακιστάν και γεννηθείς το 1992, εισήλθε σε άγνωστο χρόνο παράνομα στην Κυπριακή Δημοκρατία και στις 19.04.2018 υπέβαλε αίτηση ασύλου, η οποία απορρίφθηκε στις 03.06.2019 από την Υπηρεσία Ασύλου.

 

Στις 12.06.2019 τέλεσε πολιτικό γάμο με Ρουμάνα υπήκοο και κατόπιν αίτησης, του παραχωρήθηκε άδεια παραμονής ως σύζυγος ευρωπαίας πολίτη, με ισχύ μέχρι 30.10.2024.  Με επιστολή ημερομηνίας 13.12.2020 πληροφορήθηκε ότι, κατόπιν διερεύνησης, διαπιστώθηκε ότι δεν διαμένει με τη σύζυγό του, η οποία αναχώρησε από τη Δημοκρατία και για τον λόγο αυτό η άδεια παραμονής του ακυρώθηκε.  Του παραχωρήθηκε δε προθεσμία 30 ημερών για να αναχωρήσει από τη Δημοκρατία και ακολούθως, στις 24.08.2021, τα στοιχεία του καταχωρίστηκαν στον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων.

 

Εναντίον της εν λόγω απόφασης για ακύρωση του δελτίου παραμονής του, υπέβαλε στις 16.02.2022, μέσω του δικηγόρου του, ιεραρχική προσφυγή στον Υπουργό Εσωτερικών.  Στις 24.07.2023 αιτήθηκε, μέσω του δικηγόρου του, την αφαίρεση του ονόματός του από τον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε στις 17.01.2024.  

 

Όπως αναφέρεται σε σχετική επιστολή του Υπεύθυνου της ΥΑΜ Λευκωσίας προς την Διευθύντρια του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης (εφεξής «η Διευθύντρια»), ημερομηνίας 30.10.2024, στις 10.06.2024 ο αιτητής μετέβη στο αεροδρόμιο Πάφου με σκοπό να ταξιδέψει στη Βουδαπέστη, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του.  Ως εκ τούτου, του επετράπη η έξοδος από τη Δημοκρατία και στις 08.07.2024  τα στοιχεία του τοποθετήθηκαν εκ νέου στον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων.  Στις 31.08.2024 ο αιτητής αφίχθηκε στο αεροδρόμιο Πάφου από τη Βουδαπέστη παρουσιάζοντας γερμανική ευρωπαϊκή κάρτα παραμονής με ισχύ μέχρι τις 19.05.2025.  Παρουσίασε επίσης εισιτήριο με ημερομηνία επιστροφής την 06.09.2024 και για τον λόγο αυτό του παραχωρήθηκε προσωρινή άδεια παραμονής μέχρι τις 06.09.2024.

 

Στις 29.10.2024 ο αιτητής συνελήφθη για το αδίκημα της παράνομης παραμονής και εναντίον του εκδόθηκαν στις 30.10.2024 διατάγματα απέλασης και κράτησης, τα οποία ο αιτητής αμφισβήτησε με την καταχώριση της υπ’ αρ. 1468/24 προσφυγής στο Διοικητικό Δικαστήριο, στο πλαίσιο εκδίκασης της οποίας διαπιστώθηκε πως εκκρεμούσε η εξέταση της ιεραρχικής προσφυγής που είχε υποβάλει στον Υπουργό Εσωτερικών.  Για τον λόγο αυτό τα διατάγματα ανακλήθηκαν και η προσφυγή αποσύρθηκε.

 

Με επιστολή, ημερομηνίας 22.11.2024, η οποία όπως προκύπτει από τον διοικητικό φάκελο ταχυδρομήθηκε στις 25.11.2024 (Τεκμ. 1- Ερ. 276), ο δικηγόρος του αιτητή πληροφορήθηκε πως η ιεραρχική προσφυγή εξετάστηκε από τον Υφυπουργό Μετανάστευσης και Διεθνούς Προστασίας και απορρίφθηκε καθότι κρίθηκε ότι υποβλήθηκε εκπρόθεσμα.  Με την εν λόγω επιστολή ο δικηγόρος του αιτητή κλήθηκε να ενημερώσει αυτόν όπως αναχωρήσει άμεσα από τη Δημοκρατία και επιπλέον πληροφορήθηκε για το δικαίωμα αμφισβήτησης της απόφασης με προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου, εντός προθεσμίας 75 ημερών. 

 

Σημειώνεται ότι από τον διοικητικό φάκελο δεν προκύπτει, ούτε και ο αιτητής ισχυρίζεται ότι έχει αμφισβητήσει με προσφυγή την εν λόγω απόφαση του Υφυπουργού.

 

Ο αιτητής συνελήφθη εκ νέου στις 25.03.2025 για το αδίκημα της παράνομης παραμονής και κατόπιν προφορικής συνέντευξης που πραγματοποιήθηκε αυτός ανέφερε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα του.  

 

Στις 26.03.2025 κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης, λόγω της παράνομης παραμονής του στη Δημοκρατία από τις 22.11.2024, όταν απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή του, και εναντίον του εκδόθηκαν εκ νέου διατάγματα απέλασης και κράτησης. 

 

Εναντίον της απόφασης για κήρυξή του ως παράνομου μετανάστη και της έκδοσης των εν λόγω διαταγμάτων καταχώρισε την παρούσα προσφυγή.  Διά της γραπτής αγόρευσης των ευπαιδεύτων δικηγόρων του διατείνεται πως οι καθ’ ων η αίτηση ενήργησαν αυθαίρετα και καθ’ υπέρβαση εξουσίας, κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης και της καλής πίστης, κατά παράβαση των βάσει της Οδηγίας 2004/38/ΕΚ και του Ν.7(Ι)/2007 δικαιωμάτων του και των διαδικαστικών εγγυήσεων, τα οποία απορρέουν από το ενωσιακό δίκαιο, ως μέλος οικογένειας πολίτη της Ένωσης.  Περαιτέρω, ότι η Διοίκηση παρέλειψε να τον ενημερώσει (σύμφωνα με τον Κανονισμό 19 των περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεων Κανονισμών, Κ.Δ.Π. 242/72) ότι είναι απαγορευμένος μετανάστης και έλαβε τις προσβαλλόμενες αποφάσεις υπό νομική και πραγματική πλάνη, χωρίς πλήρη και ενδελεχή διερεύνηση των στοιχείων της υπόθεσης και συγκεκριμένα του λόγου αναχώρησης της συζύγου του από τη Δημοκρατία, κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και χωρίς να αιτιολογήσει τις αποφάσεις της, περιορίζοντας έτσι το δικαίωμά του στην ιδιωτική ζωή και στην ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή.  Επιπρόσθετα, είναι η θέση του αιτητή πως, ακόμα και μετά την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής του, διατηρούσε το δικαίωμα διαμονής στην Κυπριακή Δημοκρατία, λόγω της γερμανικής ευρωπαϊκής κάρτας παραμονής που κατείχε, με ισχύ μέχρι τις 19.05.2025.  Στο δε πλαίσιο της απαντητικής αγόρευσης των ευπαιδεύτων δικηγόρων του, ο αιτητής εγείρει για πρώτη φορά τη θέση πως ουδέποτε παρέλαβε την επιστολή απόρριψης της ιεραρχικής προσφυγής του.

 

Η ευπαίδευτη δικηγόρος των καθ’ ων η αίτηση, επισημαίνοντας ότι ο αιτητής κατέστη απαγορευμένος μετανάστης συνεπεία της παράνομης παραμονής του στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τις 22.11.2024 (ημερομηνία απόρριψης της ιεραρχικής προσφυγής του), αντιτείνει πως οι προσβαλλόμενες πράξεις έχουν ληφθεί ορθά και νόμιμα, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος και των άρθρων 6(1)(κ), 14(1) και 18ΠΣΤ(1) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου (Κεφ.105), κατόπιν δέουσας έρευνας και ορθής και καλόπιστης ενάσκησης των εξουσιών που παρέχει ο Νόμος στους Καθ’ ων η αίτηση, αφού λήφθηκαν υπόψη όλα τα σχετικά γεγονότα και περιστατικά της υπόθεσης, είναι δε επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένες και ο αιτητής έχει αποτύχει να αποσείσει το βάρος απόδειξης των εγειρομένων λόγων ακύρωσης και να ανατρέψει το τεκμήριο της κανονικότητας. 

 

Αξιολογώντας τις εκατέρωθεν θέσεις και ισχυρισμούς θα πρέπει εν πρώτοις να υπομνησθεί πως, κατ' εφαρμογή του τεκμηρίου της νομιμότητας, αποκλείεται ο υπό του Δικαστηρίου παρεμπίπτων έλεγχος του κύρους ατομικής διοικητικής πράξης μετά την εκπνοή της προθεσμίας προσβολής της με προσφυγή επ' ευκαιρία δίκης κατόπιν προσφυγής στρεφομένης κατ' άλλης ατομικής διοικητικής πράξης, με εξαίρεση την περίπτωση σύνθετης διοικητικής ενέργειας, που δεν είναι η υπό εξέταση περίπτωση (Λάρκου κ.ά. ν Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 804).   

 

Τούτου λεχθέντος και επαναλαμβάνοντας ότι ο αιτητής δεν έχει αμφισβητήσει με προσφυγή την απόφαση του Υφυπουργού να απορρίψει ως εκπρόθεσμη την ιεραρχική προσφυγή του, απόφαση η οποία δεν μπορεί να αποτελέσει παρεμπιπτόντως αντικείμενο αναθεώρησης στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγής, αποδέχομαι ως ορθή τη θέση της κας Χαραλάμπους ότι στην περίπτωση του αιτητή εφαρμογής τυγχάνουν οι πρόνοιες του Κεφ. 105 και όχι του Ν.7(Ι)/2007, δοθέντος ότι η δυνάμει του Ν.7(Ι)/2007 άδεια παραμονής του αιτητή ακυρώθηκε στις 13.12.2020, απόφαση η οποία επίσης δεν ελέγχεται παρεμπιπτόντως.  Ο αιτητής, ως υπήκοος τρίτης χώρας, είχε παρεπόμενο και όχι αυτοτελές δικαίωμα παραμονής, το οποίο έπαυσε να υφίσταται και δεν μπορεί, προσβάλλοντας αυτοτελώς τα διατάγματα κράτησης και απέλασης του, τα οποία αφ' εαυτών δεν πάσχουν, να επιδιώκει την ακύρωση των προηγούμενων αποφάσεων των καθ' ων η αίτηση, που αποτέλεσαν το υπόβαθρο για την έκδοση τους και οι οποίες δεν προσεβλήθησαν (Khatateav v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 19, Δημοκρατία ν. Dejic (2008) 3 Α.Α.Δ. 358).

 

Ακολούθως θα πρέπει να υπομνησθεί πως, βάσει του τεκμηρίου της νομιμότητας, το βάρος απόδειξης των εγειρομένων λόγων ακύρωσης το φέρει ο αιτητής (Ιωνίδης ν Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 1459, Κύρος Ερωτοκρίτου Μότορ Λτδ ν Δημοκρατίας (2000) 3 ΑΑΔ 372).

Το Δικαστήριο, κατά την άσκηση της αναθεωρητικής του εξουσίας, περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της προσβληθείσας διοικητικής πράξης, με εξουσία να την ακυρώσει.  Το βάρος απόδειξης πλάνης περί τα πράγματα και παράλειψης διενέργειας δέουσας έρευνας εκ μέρους της διοίκησης, βρίσκεται στους ώμους του αιτητή, ο οποίος έχει υποχρέωση, προσκομίζοντας επαρκή στοιχεία, να κλονίσει το τεκμήριο της νομιμότητας που περιβάλλει κάθε διοικητική πράξη (ΑΤΗΚ ν ΕΠΑ, Αναθ. Έφεση αρ. 129/2015, ημερ. 02.11.2022, ECLI:CY:AD:2022:D417ι).  

 

Ορθώς δε η κα Χαραλάμπους επεσήμανε κατά την ακρόαση πως οι ισχυρισμοί που ανεπίτρεπτα εγείρονται για πρώτη φορά στο πλαίσιο της απαντητικής αγόρευσης των ευπαιδεύτων δικηγόρων του αιτητή δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη.  Ο σκοπός της απαντητικής αγόρευσης είναι η απάντηση σε σημεία τα οποία εγείρονται στη γραπτή αγόρευση των καθ΄ ων η αίτηση και όχι η έγερση εντελώς νέων ισχυρισμών και επιχειρημάτων (Αντωνίου ν Δημοκρατίας (2003) 4Β Α.Α.Δ. 792, Khamzaeva v Δημοκρατίας, Υπόθ. αρ. 727/2006, ημερ. 16.07.2007, Λουκά ν Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 1625/2007, ημερ. 15.9.2009).

 

Με βάση τα ανωτέρω και λαμβάνοντας υπόψη, αφενός, την ευρύτατη διακριτική ευχέρεια του κράτους, ως εκδήλωση της εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας του, να δέχεται ή να αποκλείει αλλοδαπούς από την επικράτειά του (Reyes v. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 401, Moyo v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203, Rami Makhlouf κ.ά. ν Δημοκρατίας, ΕΔΔ αρ. 21/17, ημερ. 10.09.2024) και, αφετέρου, την υποχρέωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, συμφώνως των προνοιών της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ[1], να λαμβάνει μέτρα για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών προς το σκοπό καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης, καταλήγω ότι οι επίδικες διοικητικές πράξεις είναι νόμιμες, επαρκώς αιτιολογημένες, το αποτέλεσμα δέουσας έρευνας, ευλόγως επιτρεπτές και έχουν ληφθεί εντός των ορίων της διακριτικής ευχέρειας των καθ’ ων η αίτηση.

 

Ειδικότερα, ο αιτητής, κατά τον ουσιώδη χρόνο, ήτοι στις 26.03.2025, δεν είχε οποιοδήποτε νόμιμο καθεστώς παραμονής στην Κυπριακή Δημοκρατία και ως εκ τούτου ορθά κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης δυνάμει του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105 και νόμιμα, συμφώνως του άρθρου 14, εκδόθηκε εναντίον του διάταγμα απέλασης.  Ο αιτητής απέτυχε να θεμελιώσει (ως είχε το σχετικό βάρος) στη βάση ποιας αρχής ή νομοθετικής διάταξης η κατοχή γερμανικής ευρωπαϊκής κάρτας παραμονής του εξασφάλιζε αυτόματα δικαίωμα διαμονής στην Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμα και μετά την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής του.  Εν πάση δε περιπτώσει, η εν λόγω κάρτα λήφθηκε υπόψη από τους καθ’ ων η αίτηση για να επιτραπεί στον αιτητή η είσοδος στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 31.08.2024 και για να του παραχωρηθεί προσωρινή άδεια παραμονής μέχρι τις 06.09.2024.

 

Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη τη δηλωθείσα κατά τη σύλληψή του απροθυμία του αιτητή να επιστρέψει στη χώρα του, καταλήγω πως η κρίση των καθ’ ων η αίτηση περί κινδύνου διαφυγής του και η έκδοση του επίδικου διατάγματος κράτησης, συμφώνως του άρθρου 18ΠΣΤ του Κεφ. 105, ήταν επίσης εύλογη και αιτιολογημένη.

 

Αναφορικώς με την κατ’ ισχυρισμό παραβίαση του Κανονισμού 19 της Κ.Δ.Π. 242/72[2], διαπιστώνω, από τα παραρτήματα που ο ίδιος ο αιτητής επεσύναψε στην προσφυγή του, ότι με επιστολή ημερομηνίας 26.03.2025 αυτός πληροφορήθηκε πως “[…] you are a prohibited immigrant, by virtue of paragraphs (K), section 1, Article 6, od Aliens and Immigration Laws (1952-2021), because of your illegal residence on 22/11/2024, when your hierarchical recourse against the decision of the Migration Department was rejected by the Deputy Minister of Migration and International Protection”.  Η εν λόγω επιστολή είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του Δεύτερου Πίνακα της Κ.Δ.Π. 242/72, στον οποίο ο Κανονισμός 19 παραπέμπει.  Εν πάση δε περιπτώσει, ο εν λόγω Κανονισμός δεν επιβάλλει ούτε συσχετίζει την έκδοση διαταγμάτων κράτησης και απέλασης με προηγηθείσα ειδοποίηση ότι ο αιτητής έχει κηρυχθεί απαγορευμένος μετανάστης (Mohammad Tajul Islam v Δημοκρατίας, Υπόθ. αρ. 997/2013, ημερ. 09.07.2013).

 

Συνακόλουθα, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα ύψους €1.800 εναντίον του αιτητή και υπέρ των καθ’ ων η αίτηση.

 

Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.