ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση Αρ. 347/2025
9 Ιουλίου, 2025
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
B. S.
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΥΦΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Καθ' ων η Αίτηση.
__________________
Ανδρέας Τσαγγαρίδης δικηγόρος για την Αιτήτρια.
Τατιάνα Ιακωβίδου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, δικηγόρο των Καθ' ων η Αίτηση.
___________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.: Η Αιτήτρια με την παρούσα υπόθεση προσβάλλει την απόφαση των Καθ’ ων η Αίτηση ημερομηνίας 26/3/2025, με την οποία κρίθηκε ως παράνομη μετανάστης και η άδεια παραμονής της ακυρώθηκε, και επίσης στρέφεται εναντίον των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης της.
Σημειώνεται από το Δικαστήριο ότι στην αίτηση ακυρώσεως προβάλλονται εκ μέρους του δικηγόρου της Αιτήτριας διαφορετικές θεραπείες, με τις οποίες όμως ουσιαστικά επιδιώκεται το ίδιο αποτέλεσμα. Παραθέτω το ακριβές κείμενο από την προσφυγή ως ακολούθως.
«Α. Δήλωση ή/και απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 13/8/2024 με την οποία η αιτήτρια κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης σύμφωνα με το άρθρο 6 (1)(κ) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου (Παράρτημα 1) είναι άκυρη, παράνομη και στερείται οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.
Β. Δήλωση ή/και απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 13/8/2024 με την οποία διατάσσεται η απαγόρευση εισόδου της αιτήτριας στη Δημοκρατία σε όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε., που δεσμεύονται από την Οδηγία 2008/115/ΕΚ καθώς και στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ/ΕΡΤΑ) (Ελβετία, Νορβηγία, Ισλανδία και Λιχτενσταιν) εκτός από ΗΒ και Ιρλανδία για περίοδο (5).ετών από την ημέρα της μετακίνησης της, για τον λόγο ότι κηρύχθηκε απαγορευμένος μετανάστης (Παράρτημα 1) είναι άκυρη, παράνομη και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.
Γ. Δήλωση ή/και απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 13/8/2024 με την οποία διατάσσεται η κράτηση και η απέλαση της αιτήτριας από την Δημοκρατία ως απαγορευμένος μετανάστης σύμφωνα με το άρθρο 6 (1)(κ) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου (Παράρτημα 1) είναι άκυρη, παράνομη, αντισυνταγματική και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.
Δ. Δήλωση ή/και απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι τα αναφερόμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση (Παράρτημα 1) Διάταγμα κράτησης και απέλασης ημερομηνίας 26/3/2025 που εκδόθηκαν από τους καθ' ων η αίτηση εναντίον της αιτήτριας δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6 (1)(κ) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου ΚΕΦ. 105, είναι άκυρα, αντισυνταγματικά, παράνομα και στερούνται οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.
Ε. Οποιαδήποτε άλλη και/ή περαιτέρω θεραπεία το Σεβαστό Δικαστήριο κρίνει δίκαιη εύλογη και κατάλληλη υπό τις περιστάσεις.»
Δεδομένης της αναφοράς στις θεραπείες Α – Γ σε προσβαλλόμενες πράξεις ημερ. 13/8/2024, η δικηγόρος των Καθ' ων η Αίτηση προέβαλε αρχικά προδικαστική ένσταση περί εκπροθέσμου της προσφυγής ως προς τις συγκεκριμένες θεραπείες. Ωστόσο στη συνέχεια, και μετά από δήλωση του κ.Τσαγγαρίδη ότι επρόκειτο περί τυπογραφικού λάθους και ότι αυτές αφορούν την ίδια απόφαση των Καθ’ ων η Αίτηση και τα διατάγματα κράτησης και απέλασης τα οποία εκδόθηκαν 26/3/2025, ως δηλαδή η θεραπεία Δ, η προδικαστική ένσταση στο στάδιο των Διευκρινήσεων αποσύρθηκε.
Αναφερόμενος στα αιτητικά της ενώπιον μου υπόθεσης, θεωρώ χρήσιμο να επαναλάβω ότι έχει καταγράψει ο Γ. Σεραφείμ ΔΔΔ (όπως ήταν τότε) στην Υπόθεση Αρ. 640/2017 ημερ. 31 Ιουλίου 2020, όπου οι διαδοχικές θεραπείες στην ενώπιον του αίτηση ακυρώσεως ήταν οι ίδιες, με μόνη διαφορά στο λεκτικό έκαστης θεραπείας την επίκληση κάθε φορά διαφορετικού λεκτικού, ζητώντας από το Δικαστήριο την ακύρωση των ίδιων πάντα διαταγμάτων κράτησης και απέλασης. Όπως τονίζεται στην εν λόγω απόφαση, προς καθοδήγηση των δικηγόρων των Αιτητών, «Κατά την άποψη μου, αυτό αποτελεί εσφαλμένη δικονομικά πρακτική, η οποία είναι κατ' ελάχιστον αχρείαστη και, δικονομικά ή ουσιαστικά δεν εξυπηρετεί οτιδήποτε ή διασφαλίζει κάτι, πέραν από την ενδεχόμενη δημιουργία σύγχυσης για το αντικείμενο της προσφυγής και, ως εκ τούτου, ορθό είναι να αποφεύγεται.». Το λεκτικό αυτό υιοθετώ και επαναλαμβάνω και για τους σκοπούς της ενώπιον μου υπόθεσης.
Λέγοντας τούτο, προχωρώ στη καταγραφή των γεγονότων της υπόθεσης ως αυτά καταγράφονται στην ένσταση της Νομικής Υπηρεσίας και προκύπτουν από τα σχετικά έγγραφα στο διοικητικό φάκελο ο οποίος έχει τεθεί ενώπιον μου, ως εξής.
Η Αιτήτρια είναι υπήκοος Νεπάλ με ημερομηνία γέννησης την 14/11/1996 η οποία αφίχθηκε στην Δημοκρατία στις 22/07/2022 με άδεια εισόδου ως οικιακή βοηθός. Υπό αυτό το καθεστώς κατείχε άδεια διαμονής ώστε να εργάζεται σε συγκεκριμένο εργοδότη μέχρι τις 8/8/2026 και συγκεκριμένα, κατά τον ουσιώδη χρόνο, στην κατοικία της Ιxxxxxx Κxxxxx στην οδό Ομήρου στην Έγκωμη Λευκωσίας, η οποία κατοικία είχε δηλωθεί και ως ο χώρος διαμονής και της ίδιας.
Στις 22/3/2025 η Αιτήτρια αναχώρησε για προσωπικούς της λόγους με προορισμό το Βελιγράδι όπου δεν της επιτράπηκε η είσοδος στη χώρα με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο αεροδρόμιο Λάρνακας, όπου οδηγήθηκε στην ειδική αίθουσα περιορισμού. Σε επικοινωνία της ΥΑΜ με την εργοδότρια της, αυτή ανάφερε στις αρχές ότι η Αιτήτρια δεν εργάζεται πλέον κοντά της, αλλά έχει εγκαταλείψει τον χώρο εργασίας της από τον Οκτώβριο του 2024. Σε έκθεση της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης του Κέντρου Ελέγχου Διαβατηρίων Λάρνακας ημερ. 25/3/2025 αναφέρονται οι προσωπικές περιστάσεις της Αιτήτριας και ειδικότερα ότι δεν επιθυμεί τον επαναπατρισμό της, ούτε κατέχει οποιοδήποτε χρηματικό ποσό για εξασφάλιση εισιτηρίου επαναπατρισμού. Ο υπεύθυνος του κλάδου εισηγήθηκε προς την Διευθύντρια Τμήματος Μετανάστευσης την ακύρωση της άδειας παραμονής της Αιτήτριας και όπως εναντίον της εκδοθούν διατάγματα κράτησης και απέλασης για να καταστεί δυνατή η εξασφάλιση εισιτηρίου επιστροφής, τα έξοδα του οποίου θα καταβληθούν από τη Δημοκρατία.
Ακολούθως, εκδόθηκαν στις 26/3/2025 κατά της Αιτήτριας διατάγματα κράτησης και απέλασης επειδή «είναι απαγορευμένη/ος μετανάστης, δυνάμει των παραγράφων (Κ), του εδαφίου (1), του άρθρου 6, των περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμων (1952-2021), καθότι αναχώρησε από τη Δημοκρατία στις 22/03/2025 και δεν έχει δικαίωμα εισόδου και παραμονής στη Δημοκρατία». Για την ανάγκη κράτησης της μέχρι και την εκτέλεση του διατάγματος απέλασης καταγράφεται από την Διευθύντρια του Τμήματος Μετανάστευσης ότι «Δεδομένου ότι δεν επιθυμεί τον επαναπατρισμό της, δεν υπάρχει περιθώριο εναλλακτικών της κράτησης μέτρων.».
Ενάντια στα διατάγματα κράτησης και απέλασης, καταχώρησε μέσω του δικηγόρου της στις 28/03/2025, την παρούσα υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου, ενώ την ίδια ημέρα η αιτήτρια απελάθηκε στη χώρα καταγωγής της.
Εξετάζοντας την εδώ υπό κρίση προσφυγή, παρατηρώ ότι ο δικηγόρος της Αιτήτριας αναλώνεται στην καταγραφή των πραγματικών γεγονότων από τη σκοπιά της πελάτιδάς του, αναφερόμενος σε προηγούμενο ταξίδι το οποίο αυτή φέρεται να έκανε στην πατρίδα της, τον προσωπικό λόγο για τον οποίο ταξίδεψε στο Βελιγράδι, καθώς και τις περιστάσεις σύλληψης και κράτησης της στο αεροδρόμιο Λάρνακας, όπου και την επισκέφθηκε ως δικηγόρος της.
Σε κάθε περίπτωση, όπως εύστοχα τονίζει και η δικηγόρος της Νομικής Υπηρεσίας, οποιοιδήποτε ισχυρισμοί γεγονότων που εκτίθενται από τους δικηγόρους και οι οποίοι δεν συνάδουν με το περιεχόμενο του σχετικού διοικητικού φακέλου και/ή δεν περιέχονται στο διοικητικό φάκελο θα πρέπει να αγνοηθούν και δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη από το Δικαστήριο, καθ' ότι, ως έχει πολλάκις νομολογηθεί, ότι η αγόρευση σε υποθέσεις διοικητικού δικαίου δεν είναι μέσο για θεμελίωση πραγματικών δεδομένων και περαιτέρω, δεν είναι επιτρεπτή η προσαγωγή μαρτυρίας χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου, κάτι το οποίο δεν έχει μεσολαβήσει.
Ο δικηγόρος του αιτητή στην γραπτή του αγόρευση στρέφεται ενάντια στην νομιμότητα της συμπεριφοράς της διοίκησης και κατ΄επέκταση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, ισχυριζόμενος ότι, η αιτήτρια διατηρούσε δικαίωμα παραμονής στην Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς όμως ουσιαστικά να προωθεί συγκεκριμένα οποιονδήποτε εκ των λόγων ακύρωσης που καταγράφονται στη προσφυγή.
Αντίθετα, η ευπαίδευτη δικηγόρος της Δημοκρατίας, αναφέρει ότι, όπως προκύπτει από τα γεγονότα, η απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση είναι καθόλα νόμιμη και ορθή. Οι Καθ' ων η Αίτηση ενήργησαν σύμφωνα με το Νόμο και την αποφασιστική εξουσία που παρέχεται στον Διευθυντή από το άρθρο 14 του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105, να εκδίδει διατάγματα κράτησης και απέλασης σε απαγορευμένους μετανάστες που βρίσκονται στο έδαφος της Δημοκρατίας και εν προκειμένω η Διευθύντρια του Τμήματος Μετανάστευσης άσκησε την ευρύτατη, όπως έχει νομολογηθεί, διακριτική ευχέρεια της διοίκησης στο να επιτρέπει ή να απαγορεύει την είσοδο και την παραμονή των αλλοδαπών στην επικράτεια της.
Τονίζοντας ότι, στο πλαίσιο της κανονικότητας των διοικητικών πράξεων, επί των οποίων υπάρχει μαχητό τεκμήριο, δεν νοείται ανατροπή του με τα όσα επιχειρηματολογεί η πλευρά της αιτήτριας, είναι η θέση της κας. Ιακωβίδου ότι αυτοί οι λόγοι ακύρωσης που προβάλει η αιτήτρια θα πρέπει να απορριφθούν ως πραγματικά και νομικά ανυπόστατοι.
Εξετάζοντας τα γεγονότα της επίδικης υπόθεσης και άνευ άλλης ενώπιον του Δικαστηρίου αποδεκτής μαρτυρίας, από το περιεχόμενο του φακέλου προκύπτει ότι τα προσβαλλόμενα διατάγματα κράτησης και απέλασης εκδόθηκαν υπό τις περιστάσεις οι οποίες καταγράφονται ανωτέρω και για τους λόγους οι οποίοι καταγράφονται.
Το τεκμήριο κανονικότητας δεν μπορεί εν προκειμένω να καμφθεί άνευ ουσιαστικής μαρτυρίας περί του αντιθέτου. Σύμφωνα με το τεκμήριο της κανονικότητας των πράξεων της διοίκησης, αυτή τεκμαίρεται ότι λειτουργεί σύμφωνα με τον Νόμο, εκτός εκεί όπου αποδεικνύεται ότι αυτό δεν συμβαίνει (βλ. Χ. Μ. v. Δημοκρατίας (2009) 4 Α.Α.Δ. 929). Αυτό ισχύει και στην παρούσα περίπτωση.
Καταρχάς, διαπιστώνω ότι η Αιτήτρια η οποία είχε άδεια παραμονής ως οικιακή βοηθός είχε εγκαταλείψει τη διεύθυνση εργασίας της ήδη πέντε μήνες ενωρίτερα και ακολούθως αναχώρησε από τη Δημοκρατία στις 22/03/2025, ενώ προσπάθησε να επιστρέψει αφού δεν της επιτράπηκε η είσοδος στη Σερβία όπου ταξίδεψε. Δεδομένης αυτής της κατάστασης κρίθηκε ως απαγορευμένη μετανάστης.
Σύμφωνα με τον περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμος (ΚΕΦ.1Ο5) και ειδικότερα το άρθρο 6.-(1):
6.-(1) Τα ακόλουθα πρόσωπα θα είναι απαγορευμένοι μετανάστες και, τηρουμένων των διατάξεων του Νόμου αυτού ή των διατάξεων που δυνατό να περιέχονται σε οποιουσδήποτε Κανονισμούς που εκδόθηκαν δυνάμει αυτού ή σε οποιοδήποτε Διάταγμα του Υπουργικού Συμβουλίου, δεν θα επιτρέπεται η είσοδος στη Δημοκρατία σε:-
(…)
(κ) οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο εισέρχεται ή διαμένει στη Δημοκρατία κατά παράβαση οποιασδήποτε απαγόρευσης, όρου, περιορισμού ή επιφύλαξης που περιλαμβάνεται στο Νόμο αυτό ή σε οποιουσδήποτε Κανονισμούς που εκδόθηκαν βάσει του Νόμου αυτού ή σε οποιαδήποτε άδεια που παραχωρήθηκε ή εκδόθηκε βάσει του Νόμου αυτού ή των Κανονισμών αυτών»
Σχετικά σημειώνω ακόμα ότι, είναι πάγια θέση της νομολογίας για ευρεία διακριτική ευχέρεια της Δημοκρατίας στο να επιτρέπει ή να απαγορεύει την είσοδο και/ή την παραμονή των αλλοδαπών στην επικράτειά της (βλ. ΜΟΥΟ & ANOTHER v. REPlJBLlC (1988) 3 CLR 1203). Η Δημοκρατία στα πλαίσια του προεξάρχοντος κυριαρχικού της δικαιώματος να ελέγχει ποιοι διακινούνται και διαμένουν στο έδαφος της (βλ. SVETOSLAV STOYANOV v. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ κ.α., Υπόθεση Αρ. 718/2012, 26/2/2014, ECLI:CY:AD:2014:D151), έχει ευρεία διακριτική εξουσία να δέχεται αλλοδαπούς στην επικράτειά της, η δε εξουσία της αυτή, ως απόρροια της αρχής της εθνικής και εδαφικής της κυριαρχίας, της παρέχει και τη δυνατότητα να αποκλείει αλλοδαπούς από το έδαφος της.
Η διακριτική αυτή εξουσία περιορίζεται μόνο από την υποχρέωση της διοίκησης να εξετάζει την κάθε περίπτωση με καλή πίστη και εφόσον η ευχέρεια αυτή ασκείται στα πλαίσια αυτά, οπότε το Δικαστήριο δεν έχει περιθώρια αμφισβήτησης της απόφασης (Βλ. Ήρωα ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 307, Slavova v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1272/2000, ημερομηνίας 18/4/2002, Moyo and another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203, Amanda Marga Ltd v. Republic (1985) 3 C.L.R.2583) και (Suleiman v. Republic (1987) 3 C.L.R. 226). Εν προκειμένω, διαπιστώνω ότι, οι προσβαλλόμενες αποφάσεις λήφθηκαν με ορθή άσκηση της εξουσίας από τους Καθ' ων η Αίτηση και με πλήρη εφαρμογή των αρχών της χρηστής διοίκησης.
Αυτό το συμπέρασμα μου, προκύπτει από το περιεχόμενο του φακέλου όπου φαίνεται ότι τα επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης ελήφθησαν κατόπιν διεξαγωγής δέουσας έρευνας, αφού οι Καθ' ων η αίτηση προέβησαν σε εξατομικευμένη έρευνα που αφορά την αιτήτρια. Ειδικότερα αυτό επιβεβαιώνει και το περιεχόμενο της Έκθεσης της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης του Κέντρου Ελέγχου Διαβατηρίων Λάρνακας ημερ. 25/3/2025 όπου αναφέρονται οι προσωπικές περιστάσεις της αιτήτριας και τα γεγονότα τα οποία συνοδεύουν την παρούσα υπόθεση.
Εξετάζοντας, ακόμα, τον ισχυρισμό περί έλλειψης αιτιολογίας της προσβαλλόμενης απόφασης, κρίνω ότι και αυτός είναι ανυπόστατος αφού μέσα από μια απλή ανάγνωση του κειμένου της επίδικης απόφασης και του λεκτικού των διαταγμάτων, αναδεικνύεται η πλήρης αιτιολογία της απόφασης των Καθ' ων η Αίτηση. Σε κάθε περίπτωση, σημειώνω ότι, οι αποφάσεις των διοικητικών οργάνων πρέπει να περιέχουν πλήρη, επαρκή και σαφή αιτιολογία, η οποία όμως δεν είναι απαραίτητο να εμφαίνεται εξ ολοκλήρου στο κείμενο της προσβαλλόμενης απόφασης, αλλά μπορεί να συμπληρώνεται από τα στοιχεία του φακέλου, όπως διαπιστώνω συμβαίνει και στη παρούσα (Δημοκρατία ν. Χατζηγεωργίου (1994) 3 Α.Α.Δ. 574).
Αναφορικά δε ως προς την ανάγκη κράτησης της Αιτήτριας στην «ειδική αίθουσα περιορισμού στο αεροδρόμιο Λάρνακας», για την οποία παραπονείται ο κ.Τσαγγαρίδης, μέχρι και την εκτέλεση του διατάγματος απέλασης, διαπιστώνω ότι, η επίδικη απόφαση λήφθηκε αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση η Διευθύντρια εξέτασε τα πιθανά εναλλακτικά μέτρα βάσει του άρθρου 18 ΠΓ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου και δεδομένης της δήλωσης της ότι δεν επιθυμεί επαναπατρισμό, έκρινε ότι αυτά θα ήταν ακατάλληλα για να διασφαλίσουν τη μη διαφυγή της. Όπως δε προκύπτει από το διοικητικό φάκελο, η προηγούμενη συμπεριφορά της αιτήτριας η οποία εγκατέλειψε το χώρο εργασίας και διαμονής της χωρίς να ενημερώσει την ΥΑΜ για περίοδο πέραν των πέντε μηνών, επιβεβαιώνει το ορθό της κρίσης των Καθ' ων η αίτηση.
Ολοκληρώνοντας, το παρόν ακυρωτικό Δικαστήριο επισημαίνει ότι, δεν προβαίνει σε επανεκτίμηση γεγονότων, ούτε υποκαθιστά την κρίση της αρμόδιας διοικητικής αρχής με τη δική του κρίση και η δικαιοδοσία του περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της προσβαλλόμενης απόφασης, στη βάση των αρχών του Διοικητικού Δικαίου που διέπουν το θέμα (βλ. Latif ν. Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων (2006) 3 Α.Α.Δ. 533, Khalifa ν. Αναθεωρητικής Αρχής (2006) 3 Α.Α.Δ. 402, Zahmatkesh ν. Δημοκρατίας (2006) 3 ΑΑΔ 376 και Samson ν. Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων (2006) 3 ΑΑΔ 390).
Στην παρούσα περίπτωση οι Καθ’ ων η Αίτηση ερμήνευσαν και εφάρμοσαν ορθά την νομοθεσία εκδίδοντας τα προσβαλλόμενα διατάγματα και σε κάθε περίπτωση ουδόλως έχει ανατραπεί εκ μέρους της Αιτήτριας το τεκμήριο της κανονικότητας της δράσης της διοίκησης.
Ενόψει των πιο πάνω, η παρούσα προσφυγή, στην ολότητα της, αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα ύψους 1500 Ευρώ υπέρ της Καθ’ ης η αίτηση και εναντίον της Αιτήτριας.
Λ. Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο