ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

                                                                                   Υπόθεση αρ.Τ 837/24

 

29 Ιανουαρίου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

F. E. N.

                                                                                                                        Αιτητής

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κκ Αλ Τάχερ, Μπενέτης και Συνεργάτες ΔΕΠΕ, Δικηγόροι για τον αιτητή

Κα Σ. Πιτσιλλίδου, Δικηγόρος για καθ’ ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την προσφυγή ο αιτητής, αιτείται την ακύρωση της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, ημ.12/06/24, η οποία κοινοποιήθηκε σ’ αυτόν με επιστολή ίδιας ημερομηνίας, δια της οποίας απορρίφθηκε η μεταγενέστερη αίτησή διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης, παράνομης και στερούμενης νομικού αποτελέσματος (Αιτητικό Α) και απόφαση του Δικαστηρίου με την οποία να τροποποιεί την επίδικη απόφαση και/ή «να ζητείται επανεξέταση της [επίδικης] αίτησης από την Υπηρεσία Ασύλου μέχρι το σημείο κρίσης επί του παραδεκτού βάση της σημερινής κατάστασης της χώρας [καταγωγής]» (Αιτητικό Β).

Ως εκτίθεται στο Υπόμνημα που καταχωρήθηκε από τους καθ’ ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια της παρούσας, ο αιτητής κατάγεται από τη Νιγηρία, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές παρατύπως, μέσω κατεχομένων, στις 05/07/22 και υπέβαλε 1η αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας στις 22/07/22 (ερ.1-3, 43).

Την 01/09/23 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη στον αιτητή από αρμόδιο λειτουργό της Υπηρεσίας Ασύλου προς εξέταση του αιτήματός του για διεθνή προστασία όπου δόθηκε η ευκαιρία στον αιτητή, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, μεταξύ άλλων, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα του (ερ.33-43). Μετά το πέρας της συνέντευξης, ετοιμάστηκε σχετική Έκθεση-Εισήγηση, στις 26/09/23, απορρίφθηκε η αίτηση για διεθνή προστασία (ερ.70-79).

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία στάλθηκε ταχυδρομικώς στη δηλωθείσα διεύθυνση στις 06/10/23, στη μητρική του γλώσσα (ερ.81-85, 3).

Στις 12/06/24 ο αιτητής υπέβαλε την επίδικη μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας η οποία και απορρίφθηκε αυθημερόν ως απαράδεκτη στη βάση του αρ.16 (Δ) του περί Προσφύγων Νόμου (ερ.91-94, 99-103). Ακολούθως ετοιμάστηκε επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση της Υπηρεσίας, η οποία του δόθηκε δια χειρός στη μητρική του γλώσσα στις 12/06/24 (ερ.104).

Επί της 1ης αιτήσεως ασύλου που υπέβαλε ο αιτητής καταγράφει ότι έφυγε από τη χώρα καταγωγής εξαιτίας του ότι ο θείος του «προσπάθησε πολλές φορές αλλά απέτυχε» να τον σκοτώσει, λόγω περιουσιακών διαφορών σε σχέση με κληρονομητέα από την πατέρα του (αιτητή) περιουσία, καθώς αυτός είναι ο μόνος υιός της οικογένειας του. Συνεπεία των ως άνω η μητέρα του πούλησε ορισμένα περιουσιακά τους στοιχεία και τον βοήθησε να φύγει από τη χώρα.  

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης από την Υπηρεσία στα πλαίσια της 1^ης αιτήσεως ο αιτητής ανέφερε ότι γεννήθηκε και διέμενε στην πολιτεία Enugu, από 21 ετών διέμενε στην ομώνυμη πόλη, είναι άγαμος, άτεκνος, ο πατέρας του απεβίωσε το 2012 λόγω ζητήματος υγείας, η μητέρα του και οι 4 αδελφές του διαμένουν στην ίδια πόλη (Enugu city) και έχουν επικοινωνία. Ο αιτητής έχει ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εργαζόταν από το 2014 στο κατάστημα τροφίμων της μητέρας του.

Αναφορικά με τους λόγους που έφυγε από τη χώρα καταγωγής ο αιτητής επανέλαβε κατ’ ουσία τα όσα είχε καταγράψει επί της αιτήσεως του περί διώξεως από τον θείο του για περιουσιακούς λόγους. Ερωτώμενος περαιτέρω ο αιτητής ανέφερε ότι ο θείος του είχε πουλήσει ακίνητη περιουσία, η οποία ήταν μεγάλη, ως ανέφερε, της οποίας μόνος ιδιοκτήτης ήταν ο ίδιος μετά τον θάνατο του πατέρα του, χωρίς να ενημερώσει τον ίδιο και την μητέρα του. Κατόπιν τούτου, όταν η μητέρα του αιτητή ζήτησε εξηγήσεις γι’ αυτό το 2019, ο θείος του της είπε ότι η περιουσία ανήκε στον ίδιο και τον πατέρα του αιτητή και άρχισε να τους απειλεί. Ερωτώμενος σχετικά με τις απειλές που κατ’ ισχυρισμό δέχθηκε ο αιτητής ανέφερε ότι το 2021, ενώ οδηγούσε, ένα αυτοκίνητο ήθελε να προσπεράσει και τον κτύπησε και ο θείος του του είπε ότι ευθύνεται ο ίδιος (ο θείος) γι’ αυτό το συμβάν. Ως περαιτέρω ανέφερε οι απειλές γίνονταν από το 2019 μέχρι που έφυγε από τη χώρα και ήταν πρόσωπο με πρόσωπο. Ανέφερε δε ότι ο θείος του, πέραν του συμβάντος με το αυτοκίνητο, τον είχε δηλητηριάσει το 2021 και έκανε εμετό αίμα, αλλά ένας παραδοσιακός ιατρός (native doctor), ο οποίος ήταν και αυτός που τον ενημέρωσε ότι γι’ αυτό ευθύνεται ο θείος του, τον έσωσε. Σε ερώτηση αν κατάγγειλε τα ως άνω περιστατικά στην αστυνομία ο αιτητής ανέφερε ότι δεν το έπραξε γιατί απαιτούνταν χρήματα γι’ αυτό. Ερωτώμενος αν μπορεί να επιστρέψει και να διαμείνει κάπου αλλού εντός της Νιγηρίας ο αιτητής ανέφερε ότι μπορεί να μείνει με ασφάλεια στην Abuja (πρωτεύουσα), όμως δεν επιθυμεί να μείνει εκεί.

Οι καθ’ ων η αίτηση, εξετάζοντας τους ισχυρισμούς του, αποδέχθηκαν τα στοιχεία που αφορούν το προφίλ του αιτητή αναφορικά με τον τόπο διαμονής, τη μόρφωση και την οικογενειακή του κατάσταση, απέρριψαν όμως το αφήγημα του περί απειλών από τον θείο του και επιθέσεων που κατ’ ισχυρισμό δέχθηκε απ’ αυτόν και άλλα άτομα, καθώς κρίθηκε ότι οι ισχυρισμοί του περί τούτου ήταν γενικοί, αόριστοι, μη ευλογοφανείς και στερούμενοι λεπτομερειών.

Συγκεκριμένα, ως οι καθ’ ων η αίτηση καταγράφουν στην επίδικη έκθεση που ετοίμασαν (ερ.73-74), κρίθηκε ότι οι περιγραφές που ανέφερε για τις επιθέσεις που κατ’ ισχυρισμό δέχθηκε, το πότε έγιναν αυτές, πως ακριβώς, το πως συνδέονταν με τον θείο του και τα περιουσιακά ζητήματα που ανέφερε, το γιατί δεν κατάγγειλε τα συμβάντα στην αστυνομία στερούνταν εύλογα αναμενόμενων λεπτομερειών, χρονικής συνοχής και συνέπειας αλλά και ευλογοφάνειας. Επί τούτων κρίθηκε ότι ουδέν βιωματικό στοιχείο ανέφερε ο αιτητής και, στις πολλές ευκαιρίες που δόθηκαν δια σχετικών ερωτήσεων που υποβλήθηκαν σ’ αυτόν ο αιτητής δεν έδωσε περαιτέρω λεπτομέρειες ή άλλα στοιχεία και παρέμεινε εν πολλοίς μονολεκτικός και γενικόλογος.  

Στα πλαίσια αξιολόγησης της εξωτερικής συνοχής του εν λόγω ισχυρισμού, οι καθ’ ων η αίτηση, ανατρέχοντας σε αξιόπιστες πηγές, κατέληξαν ότι, παρότι οικογενειακές διαμάχες – συχνά με αιματηρή κατάληξη – είναι συχνό φαινόμενο στη χώρα καταγωγής, εντούτοις, δεδομένης της παντελούς ελλείψεως εσωτερικής συνοχής, ως προηγουμένως στα πλαίσια της επίδικης έκθεσης είχε αναλυθεί, ο ισχυρισμός αυτός δεν έγινε αποδεκτός και απορρίφθηκε ως αναξιόπιστος.

Ακολούθως, ανατρέχοντας σε αξιόπιστες πηγές, οι καθ’ ων η αίτηση, αξιολογώντας το προφίλ του αιτητή σε συνάρτηση με πληροφορίες (ΠΧΚ) για τη γενική κατάσταση ασφαλείας στον τόπο διαμονής του (Enugu State) στις οποίες ανέτρεξαν, κατέληξαν ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για χορήγηση διεθνούς προστασίας και απέρριψαν την 1^η  αίτηση ασύλου ως αβάσιμη.   

Στα πλαίσια της επίδικης μεταγενέστερης αίτησης ο αιτητής καταγράφει ότι επιθυμεί να «επανανοίξ[ει] τον φάκελο [του]», καθώς δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής του εξαιτίας του μοχθηρού (wicked) θείου του.

Συνέπεια των ανωτέρω, ως αναφέρεται στην επίδικη έκθεση (ερ.99-101), οι καθ’ ων η αίτηση απέρριψαν την επίδικη αίτηση για τον λόγο ότι τα όσα καταγράφει επ’ αυτής δεν αποτελούν νέα στοιχεία, αφού ταυτόσημοι ισχυρισμοί είχαν καταγραφεί στην 1^η αίτηση ασύλου που υπέβαλε και - σε κάθε περίπτωση - δεν αυξάνουν τις πιθανότητες χορήγησης διεθνούς προστασίας.

Ο αιτητής στην αγόρευση του προώθησε αρκετούς ισχυρισμούς, εκ των οποίων μερικούς που άπτονται του κατά πόσο η επίδικη απόφαση λήφθηκε αρμοδίως. Συνεπεία τούτου, ενόψει του ότι στην παρούσα, ως προσφυγή ταχείας εκδίκασης, δεν απαιτείται εμφάνιση από τους καθ’ ων η αίτηση, κρίθηκε ορθότερο να δοθούν οδηγίες όπως εμφανιστούν ώστε να τοποθετηθούν επί των ισχυρισμών αυτών, όπερ και εγένετο.

Κατά τις διευκρινήσεις ο συνήγορος του αιτητή απέσυρε ρητώς τους ισχυρισμούς αυτούς αποδεχόμενος ότι η προσβαλλόμενη δια της παρούσης απόφαση λήφθηκε αρμοδίως και προώθησε τελικώς μόνο ισχυρισμό περί μη δέουσας έρευνας, εφόσον, ως εισηγήθηκε, ο αιτητής θα έπρεπε να κληθεί στα πλαίσια της επίδικης αίτησης ώστε να εξεταστούν οι ισχυρισμοί του, σημειώνοντας περαιτέρω ότι η απόφαση επί της 1^ης αιτήσεως ασύλου που υπέβαλε ουδέποτε του κοινοποιήθηκε.

Αξίζει, παρά την απόσυρση των ισχυρισμών περί αναρμοδιότητας, να σημειωθεί ότι δεν εντοπίζω στην παρούσα ζήτημα αναφορικά με την αρμοδιότητα.

Σε σχέση κατ’ αρχήν με τον ισχυρισμό περί του ότι δεν κοινοποιήθηκε στον αιτητή ή απόφαση των καθ’ ων η αίτηση επί της 1^ης αιτήσεως ασύλου, σημειώνω ότι, ως προκύπτει από τα ερ.81-85, όντως δεν υπάρχει απόδειξη στον φάκελο ότι αυτή επιδόθηκε δεόντως, καθώς η ταχυδρομηθείσα επιστολή επιστράφηκε λόγω «ανύπαρκτου αριθμού». Παρά τούτο η απόφαση αυτή δεν αποτελεί επίδικη εν προκειμένω και συνεπώς οιονδήποτε ζήτημα αφορά την δέουσα κοινοποίηση της, δεδομένου ότι η κοινοποίηση τεκμαίρεται  σε κάθε περίπτωση κατά την μέρα που υποβλήθηκε η επίδικη μεταγενέστερη αίτηση (ως ζήτημα κοινής λογικής, αφού δεν νοείται η υποβολή μεταγενέστερης αίτησης χωρίς γνώση της προηγούμενης απόφασης επί της 1^ης αιτήσεως ασύλου), θα αποκτούσε σημασία μόνο στα πλαίσια προσφυγής κατ’ εκείνης της απόφασης (στα πλαίσια ενδεχομένως εξέτασης του εμπρόθεσμου ή μη της προσφυγής) και όχι της εδώ προσβαλλόμενης απόφασης, η οποία αφορά την μεταγενέστερη αίτηση. Ότι εδώ ενδιαφέρει είναι ότι τελικώς, κατά την υποβολή της επίδικης μεταγενέστερης αίτησης, αν όχι νωρίτερα, ο αιτητής τεκμαίρεται ότι έλαβε γνώση της απόφασης εκείνης.

Ενόψει των ως άνω προχωρώ σε εξέταση των ενώπιον μου στοιχείων.

Σημειώνεται ότι, στα πλαίσια μεταγενέστερης αίτησης, αυτό που ερευνάται είναι το κατά πόσο «[…] υποβλήθηκαν από τον αιτητή νέα στοιχεία ή πορίσματα τα οποία ο Προϊστάμενος δεν έλαβε υπόψη κατά την έκδοση της εκδοθείσας απόφασής του […]» [αρ.16Δ (3) (α) του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 (6(I)/2000)] και, εφόσον διαπιστωθεί τούτο, προχωρά σε εξέταση του κατά πόσο «[τ]α εν λόγω στοιχεία ή πορίσματα αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες χορήγησης στον/στην αιτητής διεθνούς προστασίας […]» [αρ.16Δ (3) (β) (i)] και του κατά πόσο «ικανοποιείται πως ο αιτητής, άνευ δικής του υπαιτιότητας, αδυνατούσε να υποβάλει τα εν λόγω στοιχεία ή πορίσματα κατά την προηγούμενη διαδικασία» [αρ.16Δ (3) (β) (i)], [βλ. και αρ.40 (2),(3) και (4) Οδηγία 2013/32/ΕΕ].

Συνεπώς ο σκοπός της προκαταρτικής εξέτασης, η οποία κατέληξε στην προσβαλλόμενη δια της παρούσης απόφαση, είναι ο έλεγχος του κατά πόσο πληρούνται οι ως άνω εκ της νομοθεσίας τιθέμενες προϋποθέσεις, οι οποίες θα δικαιολογούσαν περαιτέρω εξέταση της μεταγενέστερης αίτησης και όχι επί της ουσίας έρευνα, ωσάν να επρόκειτο για πρώτη αίτηση ασύλου.

Στην απόφαση του ΔΕΕ στην υπ. αρ.C-651/19, JP v Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides, ημ.09/09/20, λέχθηκε, σκέψη 60, ότι: «[…] το δικαστήριο που επιλαμβάνεται προσφυγής κατά απόφασης με την οποία απορρίπτεται ως απαράδεκτη μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας πρέπει να ελέγξει μόνον κατά πόσον, αντιθέτως προς ό,τι αποφάσισε η αρμόδια αρχή, από την προκαταρκτική εξέταση της αίτησης αυτής προέκυψαν νέα στοιχεία ή πορίσματα, κατά τα διαλαμβανόμενα στην προηγούμενη σκέψη. Εξ αυτού συνάγεται ότι, στο δικόγραφο της προσφυγής του ενώπιον του δικαστηρίου αυτού, ο αιτών πρέπει, κατ’ ουσίαν, απλώς να αποδείξει ότι βασίμως θεώρησε ότι υφίστανται νέα στοιχεία ή πορίσματα σε σχέση με εκείνα που εξετάστηκαν στο πλαίσιο της προηγούμενης αιτήσεώς του.»

Στην απόφαση του ΔΕΕ στην C-921/19, LH, ημ.10/06/21 λέχθηκαν τα εξής:

«34. Επομένως, το άρθρο 40, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2013/32 προβλέπει την εξέταση των μεταγενέστερων αιτήσεων σε δύο στάδια. Το πρώτο στάδιο, προκαταρκτικής φύσεως, έχει ως αντικείμενο τον έλεγχο του παραδεκτού των αιτήσεων αυτών, ενώ το δεύτερο στάδιο αφορά την επί της ουσίας εξέταση των εν λόγω αιτήσεων.

35. Το πρώτο αυτό στάδιο πραγματοποιείται επίσης σε δύο στάδια, καθένα από τα οποία οδηγεί στην εξακρίβωση των διαφορετικών προϋποθέσεων παραδεκτού που θέτουν οι ίδιες αυτές διατάξεις.

36. Επομένως, πρώτον, το άρθρο 40, παράγραφος 2, της οδηγίας 2013/32 ορίζει ότι, προκειμένου να ληφθεί απόφαση σχετικά με το παραδεκτό αίτησης για διεθνή προστασία δυνάμει του άρθρου 33, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, της οδηγίας αυτής, η μεταγενέστερη αίτηση για διεθνή προστασία υποβάλλεται κατ' αρχάς σε προκαταρκτική εξέταση, προκειμένου να καθοριστεί εάν προέκυψαν ή υποβλήθηκαν από τον αιτούντα νέα στοιχεία ή πορίσματα σχετικά με την εξέταση του εάν ο αιτών πληροί τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να χαρακτηρισθεί ως δικαιούχος διεθνούς προστασίας δυνάμει της οδηγίας 2011/95.

37. Η εξέταση του παραδεκτού της μεταγενέστερης αίτησης συνεχίζεται, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 40, παράγραφος 3, της οδηγίας αυτής, μόνον όταν πράγματι υφίστανται τέτοια νέα στοιχεία ή πορίσματα σε σχέση με την πρώτη αίτηση για διεθνή προστασία, προκειμένου να εξακριβωθεί αν τα νέα αυτά στοιχεία και πορίσματα αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα να πληροί ο αιτών τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για να του αναγνωρισθεί το καθεστώς αυτό.»

Στο αρ.16Δ (2) & (3) (α) αναφέρεται ρητώς ότι «[ο] Προϊστάμενος λαμβάνει υπόψη όλα τα στοιχεία των προαναφερόμενων περαιτέρω διαβημάτων χωρίς να πραγματοποιηθεί συνέντευξη» και, περαιτέρω, ότι, «[…] σε περίπτωση που […] ο αιτητής  δεν έχει προσκομίσει νέα στοιχεία ή πορίσματα, η μεταγενέστερη αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη, με βάση την αρχή του δεδικασμένου, χωρίς να πραγματοποιηθεί συνέντευξη.».

Από τα ενώπιον μου στοιχειά, ως ανωτέρω αναφέρονται, θα συμφωνήσω με τα ευρήματα και την επί της επίδικης μεταγενέστερης αιτήσεως κατάληξη των καθ’ ων η αίτηση, ως αυτή καταγράφεται στην επίδικη έκθεση, επί των οποίων ουδέν χρειάζεται να προστεθεί.

Εν προκειμένω, πολύ απλά, δεδομένης της καταγραφής των ίδιων λόγων, και μάλιστα με πολύ πιο γενικό και αφηρημένο τρόπο (wicked uncle) απ’ ότι κατά την 1^η αίτηση ασύλου, ουδεμίαν άλλη κατάληξη ή τύχη θα μπορούσε να έχει η επίδικη αίτηση, ουδεμία δε ανάγκη υπήρχε για κλήση του αιτητή, ώστε να διερευνηθούν εκ νέου οι ίδιοι ισχυρισμοί.

Έπεται ότι η διαδικασία εξέτασης της αίτησης αλλά και όσα περιλαμβάνονται στην επίδικη απόφαση είναι δεόντως και επαρκώς τεκμηριωμένα, προϊόντα επαρκούς έρευνας του συνόλου των υποβληθέντων στοιχείων, υπαγωγής τους στο σχετικό νομικό πλαίσιο και είναι πλήρως αιτιολογημένα αλλά και ορθά επί της ουσίας.

Καταλήγω λοιπόν ότι ορθώς απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η επίδικη αίτηση.

Απομένει εν προκειμένω μια αποτίμηση της κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής του αιτητή (Πολιτεία Enugu). 

Αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στην πολιτεία Enugu, σε αναφορά του ACLED κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 05/08/23 και 02/08/24 καταγράφηκαν συνολικά 113 περιστατικά ασφαλείας[1] από τα οποία επήλθε ο θάνατος συνολικά 81 πολιτών[2]. Πιο αναλυτικά, 27 εξ αυτών καταγράφηκαν ως μάχες (με 41 θύματα), 59 ως περιστατικά χρήσης βίας κατά πολιτών (με 40 θύματα), 22 διαδηλώσεις (με κανένα θύμα) και 5 αναταραχές (με κανένα θύμα).[3] O πληθυσμός της πολιτείας Enugu είναι περί τα 4,7 εκατομμύρια κατοίκων.[4] Στην τελευταία έκδοση της έκθεσης του EASO για τη Νιγηρία (Country Guidance) καταγράφεται ότι στην πολιτεία Enugu δεν υφίσταται πραγματικός κίνδυνος για έναν πολίτη να επηρεαστεί προσωπικά από περιστατικά που συνιστούν απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας του, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης.[5]

Είναι κατάληξη μου, αποτιμώντας τις ως άνω πληροφορίες, ότι δεν καταδεικνύεται εύλογη πιθανότητα ο αιτητής να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή του κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στην περιοχή όπου διέμενε, και στην οποία εύλογα αναμένεται να επιστρέψει, δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας του στην περιοχή. Δεν μπορώ δε να εντοπίσω ιδιαίτερες περιστάσεις που επιτείνουν τον κίνδυνο ειδικώς για τον αιτητή σε σύγκρισή με τον γενικό πληθυσμό της περιοχής, στη βάση της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας»[6] (βλ. και απόφαση ΔΕΕ, ημ.10/06/21, C-901/19, CF and DN).

Σημειώνεται καταληκτικά ότι η Νιγηρία έχει καθοριστεί στις Κ.Δ.Π. 198/2020, 225/2021, 202/2022, 166/2023 και 191/2024, οι οποίες εκδόθηκαν δυνάμει του άρθρου 12Βτρις του Νόμου, ως ασφαλής χώρα ιθαγενείας και στην παρούσα ουδέν στοιχείο προσκομίστηκε στη βάση του οποίου θα μπορούσε να «θεωρηθεί ότι η χώρα αυτή δεν είναι ασφαλής […] στη συγκεκριμένη περίπτωσή», στη βάση των όσων διαλαμβάνονται από το αρ.12Βτρις (6).

Η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με έξοδα €500 υπέρ των καθ' ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή.

 

Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.