Προχωρώντας σε αξιολόγηση κινδύνου βάσει των αποδεκτών ισχυρισμών, ήτοι των προσωπικών στοιχείων του Αιτητή, ο αρμόδιος λειτουργός έκρινε ότι, επί τη βάσει των διαθέσιμων πληροφοριών από εξωτερικές πηγές αναφορικά με τη χώρα καταγωγής του Αιτητή, δεν προκύπτει εύλογη πιθανότητα ότι σε περίπτωση επιστροφής του στην Νιγηρία και συγκεκριμένα στην πολιτεία Imo, θα αντιμετωπίσει δίωξη ή πραγματικό κίνδυνο βλάβης.  Προχωρώντας στη νομική ανάλυση, κρίθηκε ότι από τα στοιχεία και το προφίλ του Αιτητή, τις δηλώσεις του και την ανάλυση κινδύνου δεν προκύπτει βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος δίωξής του σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του στο πλαίσιο του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου. Επιπλέον κρίθηκε ότι δεν προκύπτει ούτε πραγματικός κίνδυνος σοβαρής βλάβης του Αιτητή σε περίπτωση επιστροφής του, στο πλαίσιο του άρθρου 19(1) και (2) του περί Προσφύγων Νόμου. Τούτων λεχθέντων οι Καθ’ ων η αίτηση απέρριψαν το αίτημα του Αιτητή στο σύνολό του ως αβάσιμο.

 

Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Ν.6(Ι)/2000, «πρόσφυγας αναγνωρίζεται το πρόσωπο, που λόγω βάσιμου φόβου καταδίωξης του για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων, είναι εκτός της χώρας της ιθαγένειας του και δεν είναι σε θέση ή λόγω του φόβου αυτού, δεν είναι πρόθυμο, να χρησιμοποιήσει την προστασία της χώρας αυτής».

 

Για να αναγνωριστεί πρόσωπο ως πρόσφυγας, θα πρέπει να αποδεικνύεται βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος δίωξης, του οποίου τόσο το υποκειμενικό όσο και το αντικειμενικό στοιχείο πρέπει να εκτιμηθούν από το αρμόδιο όργανο προτού καταλήξει σε απόφαση.

 

Το άρθρο 18(5) του περί Προσφύγων Νόμου, Ν. 6(Ι)/2000 προνοεί ότι «εναπόκειται στον Αιτητή να τεκμηριώσει την αίτηση διεθνούς προστασίας», χωρίς να απαιτείται να προσκομίσει τυπικά αποδεικτικά στοιχεία.  Ο Αιτητής έχει την ευθύνη να εκθέσει με την αίτησή του αλλά και μέσα από την ενώπιον της αρμόδιας αρχής συνέντευξή του, ακόμα και ενώπιον του Δικαστηρίου, μέσω της ορθής δικονομικής διαδικασίας, με στοιχειώδη σαφήνεια, τα συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά τα οποία του προκαλούν, κατά τρόπο αντικειμενικό, δικαιολογημένο φόβο δίωξης υφιστάμενο στη χώρα καταγωγής του.  Ο Αιτητής οφείλει να επικαλεστεί με λεπτομέρεια, σαφήνεια και αληθοφάνεια συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που στηρίζουν το υποβληθέν αίτημά του για διεθνή προστασία, το δε αρμόδιο όργανο εξετάζοντας την αίτηση του Αιτητή οφείλει να λάβει υπόψη του κάθε σχετικό με την υπόθεση γεγονός.  Επί τούτου ο Αιτητής ισχυρίζεται ότι οι Καθ΄ ων η αίτηση στα πλαίσια εξέτασης της αίτησής του, δεν προέβησαν σε δέουσα έρευνα.

 

Είναι πάγια νομολογημένο ότι δέουσα έρευνα κρίνεται από το Δικαστήριο ότι έγινε, όταν το αρμόδιο όργανο εξετάζει κάθε σχετικό με την υπόθεση γεγονός (βλ. Motorways Ltd v. Υπουργού Οικονομικών (1999) 3ΑΑΔ 447).  Ορθή και πλήρης έρευνα θεωρείται αυτή που εκτείνεται στη διερεύνηση των ουσιωδών στοιχείων της υπόθεσης (βλ. Νικολαΐδη v. Μηνά (1994) 3ΑΑΔ 321, Ττουσούνα ν. Δημοκρατίας (2013) 3 Α.Α.Δ. 151, Χωματένος ν. Δημοκρατίας κ.α. 2 Α.Α.Δ. 120).  Η έκταση της έρευνας εξαρτάται πάντοτε από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης (βλ. Δημοκρατία v. Ευαγγέλου κ.α. (2013) 3ΑΑΔ 414) και το αρμόδιο όργανο οφείλει να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να εκπληρώσει την υποχρέωσή του για επαρκή έρευνα.

 

Προχωρώντας στην αξιολόγηση της αξιοπιστίας των ισχυρισμών του Αιτητή, με σκοπό να εξεταστεί ο προωθούμενος ισχυρισμός του Αιτητή περί πάσχουσας έρευνας, το Δικαστήριο μελετώντας το σύνολο του διοικητικού φακέλου, διαπιστώνει ότι οι Καθ’ ων η αίτηση συνεκτίμησαν και αξιολόγησαν τα στοιχεία του είχαν ενώπιον τους προτού καταλήξουν στην προσβαλλόμενη απόφαση, εκδίδοντας με τον τρόπο αυτό αιτιολογημένη απόφαση και εντός των πλαισίων της διακριτικής τους ευχέρειας.

 

Ειδικότερα, εξετάζοντας το δεύτερο ισχυρισμό του Αιτητή, ο οποίος και απορρίφθηκε από τους Καθ’ ων η αίτηση, διαπιστώνω ότι πράγματι οι δηλώσεις του Αιτητή στερούνταν επαρκών πληροφοριών και οι απαντήσεις του στις ερωτήσεις που του τέθηκαν χαρακτηρίζονταν από γενικότητες, αοριστίες, ασυνέπειες και αντιφάσεις.  Αρχικά, παρατηρώ ότι ο Αιτητής παρέθεσε ότι ο πρόεδρος της κοινότητάς του τον πληροφόρησε ότι το όνομά του συμπεριλαμβανόταν στον κατάλογο των ατόμων που θεωρούνταν ως μέλη της Biafra και ότι την πληροφορία ως προς το ότι εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει κίνδυνο στη χώρα του την έμαθε από φίλο του (το φίλο τον πληροφόρησε άλλος φίλος).  Οι πιο πάνω δηλώσεις του Αιτητή σε σχέση με όσα πληροφορήθηκε από τρίτους μαρτυρούν ότι οι ισχυρισμοί του δεν αποτελούσαν βιωματικά περιστατικά.  Περαιτέρω, ο Αιτητής δεν μπόρεσε να παράσχει πληροφορίες σχετικά με τον συγκεκριμένο κατάλογο μη γνωρίζοντας στοιχεία όπως για παράδειγμα που αναρτιόταν και ποιοι είχαν πρόσβαση σε αυτόν ενώ αρκέστηκε στο να δηλώνει επανειλημμένως ότι κάποιοι πράκτορες που συνεργάζονται με το νιγηριανό στρατό κατέγραφαν τα ονόματα νεαρών ατόμων στις κοινότητες και έπειτα τον προωθούσαν στο νιγηριανό στρατό ώστε να προβαίνει στις ανάλογες συλλήψεις.

 

Ακόμη, o Αιτητής δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πως τον συνέδεσαν με τη Biafra και ερωτούμενος σχετικά, έδωσε μη λογική απάντηση αναφέροντας ότι η Κυβέρνηση εναντιωνόταν στους ανθρώπους που διαδήλωναν για τα δικαιώματά τους και ότι o νιγηριανός στρατός έπαιρνε όσους νέους έβλεπε στις κοινότητες. Η άγνοια του αυτή και η έλλειψη λεπτομερειών δεν μπορεί παρά να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην αξιολόγηση της αξιοπιστίας των ισχυρισμών του.

 

Επιπλέον, ορθά κρίθηκε από τους Καθ΄ων η αιτηση ότι παρατηρούνται αντιφάσεις στα λεγόμενα του Αιτητή.  Συγκεκριμένα, ο Αιτητής προέβαλε ότι τον Ιούλιο του 2021, πληροφορήθηκε ότι το όνομά του συμπεριλαμβανόταν στον κατάλογο, όμως μεταγενέστερα ισχυρίστηκε ότι την πληροφορία την έλαβε τον Ιανουάριο του 2021, χωρίς εν τέλει να συγκεκριμενοποιήσει την απάντησή του αναφέροντας γενικά «δε θυμάμαι». Επίσης, σε ερωτήσεις ως προς τόπους όπου έμενε από όταν πληροφορήθηκε τα περί της συμπερίληψης του ονόματός του στον κατάλογο μέχρι και τη στιγμή που εγκατέλειψε τη Νιγηρία, έδωσε αντιφατικές απαντήσεις καθώς αρχικά ανέφερε ότι μόλις πληροφορήθηκε του γεγονότος αυτού συνέχισε μέχρι και τον Αύγουστο να ζει στην Ogbaku και ακολούθως μετακόμισε στην Izombe όπου έμενε με κάποιο φίλο του, ενώ σε κατοπινό σημείο και ερωτηθείς ως προς τις ενέργειες του αφότου έλαβε την εν λόγω πληροφόρηση, απάντησε ότι στην Izombe βρέθηκε στα τέλη Ιανουαρίου και ότι έπειτα από 8 μήνες μετέβη στη πόλη Lagos.

 

Τέλος, παρατηρώ από τα λεγόμενα του Αιτητή, ότι αυτός ουδέποτε ζήτησε βοήθεια και κανείς - στρατός ή κάποιος άλλος - δεν τον έψαξε ενώ εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του δέκα και πλέον μήνες μετά την πληροφόρηση που έλαβε περί της συμπερίληψης του ονόματός του στον κατάλογο, χωρίς να του συμβεί οτιδήποτε αυτό το χρονικό διάστημα.

 

Αναφορικά με την εξωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού, το Δικαστήριο, πρόσθετα με τις πληροφορίες που παρέθεσαν οι Καθ’ ων η αίτηση στην έκθεση-εισήγησή τους για τη Biafra, το IPOB και το ESN, προέβη σε έρευνα σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, από όπου προκύπτουν τα ακόλουθα:

 

Η έκθεση της EUAA - δημοσιεύτηκε το 2018 - σχετικά με τη στοχοποίηση διαφόρων προφίλ στη Νιγηρία, αναφέρει ότι η επιθυμία των Igbo του νοτιοανατολικού τμήματος της Νιγηρίας για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους χρονολογείτο από την εποχή της αποικιοκρατίας.  Η απόπειρα πραξικοπήματος από αξιωματικούς των Igbo, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 30.000 Igbo στο βορρά, εμβάθυνε τις τότε εθνοτικές εντάσεις και οδήγησε στην απόσχιση της Δημοκρατίας της Biafra στις 30 Μάϊου του 1967.^[1]  Άλλη πηγή, καταγράφει ότι επικεφαλής ήταν ο 33χρονος αξιωματικός Emeka Odumegwu Ojukwu και ότι η νιγηριανή Κυβέρνηση κήρυξε πόλεμο και μετά από σχεδόν 3 χρόνια εμφυλίου πολέμου, η Biafra παραδόθηκε.  Στις 15 Ιανουαρίου του 1970, η σύγκρουση έληξε και επίσημα.^[2]

 

Στη σημερινή εποχή, οι δύο κύριες ομάδες που στοχεύουν στην απόσχιση πρόκειται για το Movement for the Actualization of the Sovereign of Biafra (στο εξής MASSOB) και πιο πρόσφατα το Indigenous People of Biafra (στο εξής IPOB).  Στα νοτιοανατολικά δε υπάρχουν κι άλλες ομάδες υπέρ της Biafra, όμως οι εσωτερικές διαμάχες τις εμποδίζουν από το να παρουσιάσουν ένα ενιαίο μέτωπο.^[3]

 

H έκθεση της ACLED του Φεβρουαρίου 2023, αναφέρει ότι η IPOB είναι ιδιαίτερα ενεργή στις πολιτείες Anambra, Enugu και ιδιαίτερα στην Imo.[4]  Βάσει άλλης πηγής η IPOB ή η ένοπλη πτέρυγά της, το Ανατολικό Δίκτυο Ασφαλείας (στο εξής ESN) και άλλες άγνωστες ή εγκληματικές ομάδες, συνδέονται με περιστατικά ασφαλείας και βίας στη νοτιοανατολική περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της πολιτείας Imo.[5]  Σε άλλη πηγή καταγράφεται ότι οι κυβερνητικές και αστυνομικές αρχές κατηγορούν τακτικά την IPOB και την ESN για αυτά τα περιστατικά με αμφότερες να αρνούνται επανειλημμένα τις κατηγορίες.[6]

 

Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι οι δυνάμεις ασφαλείας, κατά τη διάρκεια στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον της ESN στα νοτιοανατολικά, διέπραξαν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[7]  Για παράδειγμα, σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης, στρατιώτες του νιγηριανού στρατού άνοιξαν πυρ εναντίον αμάχων στην Τοπική Κυβέρνηση του Ορλού (LGA), Imo State, με αποτέλεσμα τον θάνατο περίπου τεσσάρων ατόμων.[8]

 

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσίευση, στην πολιτεία Imo, οι εντάσεις είναι υψηλές καθώς τίθεται σε ισχύ μια διήμερη διαταγή αποχής από την εργασία, που εκδόθηκε από την IPOB.  Οι δυνάμεις ασφαλείας ξεκίνησαν σειρά περιπολιών επίδειξης δυνάμεων, ως απάντηση σε πιθανές αναταραχές που μπορεί να προκληθούν από την IPOB και την ESN.  Η ομάδα προειδοποίησε για συνέπειες σε όσους αψηφήσουν τη διαταγή.  Ωστόσο, η Αστυνομική Διοίκηση της πολιτείας Imo, είναι αποφασισμένη να διατηρήσει τη νομιμότητα και την τάξη.[9]

 

Με βάση τα ανωτέρω, συμπεραίνεται ότι η νιγηριανή Κυβέρνηση διώκει την IPOB και την ESN.  Ο Αιτητής, ως καταγράφεται και πιο πάνω, δεν παρέθεσε επαρκείς πληροφορίες για να στοιχειοθετήσει τον ισχυρισμό περί της δίωξής του από την Κυβέρνηση, αφού αρκέστηκε στο να αναφέρει συνεχώς ότι το όνομά του βρισκόταν στον κατάλογο των ατόμων που θεωρούνταν ως μέλη της Biafra, χωρίς ωστόσο να παραθέτει άλλα στοιχεία.  Επομένως, ο σχετικός ισχυρισμός, ορθά δεν έγινε αποδεκτός λόγω ελλιπούς εσωτερικής αξιοπιστίας.

 

Προχωρώντας στην αξιολόγηση του κινδύνου που θα διατρέξει ο Αιτητής σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, ανατρέχοντας στο πρακτικό της συνέντευξης, όπως εκτέθηκε αναλυτικά και ανωτέρω, δήλωσε φόβο δίωξης καθώς η νιγηριανή Κυβέρνηση τον κατηγορούσε ότι ήταν μέλος της Biafra.

 

Σε σχέση με τον εκπεφρασμένο φόβο του Αιτητή, το Δικαστήριο κρίνει ότι το συγκεκριμένο σκέλος του φόβου του Αιτητή δεν είναι βάσιμο και δικαιολογημένο καθώς ο συνδεόμενος με το συγκεκριμένο φόβο ισχυρισμός απορρίφθηκε ως μη αξιόπιστος και ως εκ τούτου δεν προκύπτουν στοιχεία επικείμενης στοχοποίησης και/ή δίωξης του Αιτητή από τη νιγηριανή Κυβέρνηση, σε περίπτωση επιστροφής του στη Νιγηρία.  Σε κάθε περίπτωση, όπως εκτέθηκε και ανωτέρω, ο Αιτητής δεν βίωσε κάποια κακοποιητική συμπεριφορά ούτε του συνέβη κάτι προσωπικά από τη στιγμή που πληροφορήθηκε για τη συμπερίληψη του ονόματός του στον κατάλογο μέχρι και τη στιγμή που εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του.

 

Από το ιστορικό του Αιτητή όπως αυτό φαίνεται πιο πάνω, στη βάση των δεδομένων του διοικητικού φακέλου και από την ανωτέρω αξιολόγηση των ισχυρισμών του, προκύπτει ότι ορθά κρίθηκε από τους Καθ’ ων η αίτηση ότι ο Αιτητής δε στοιχειοθέτησε κανέναν ισχυρισμό που να ενέπιπτε στις προϋποθέσεις αναγνώρισης προσώπου ως πρόσφυγα.

 

Με βάση τα πιο πάνω και ελλείψει παρελθούσας εις βάρος του Αιτητή πράξης δίωξης, το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν ανέκυψαν ενδείξεις εκ των οποίων μπορεί να συναχθεί ότι σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει πραγματική, υφιστάμενη και τρέχουσα απειλή από οπουδήποτε φορέα, κρατικό ή μη, ως εκ τούτου ο φόβος του κρίνεται αβάσιμος και μη δικαιολογημένος.

 

Ο «Πρακτικός Οδηγός της ΕΑΣΟ: Αξιολόγηση των Αποδεικτικών Στοιχείων» (Μάρτιος 2015) καθορίζει πως στη βάση της συλλογής πληροφοριών θα πρέπει να προσδιορίζονται τα ουσιώδη πραγματικά περιστατικά, τα οποία στη συνέχεια θα πρέπει να συνδέονται με τις απαιτήσεις του ορισμού του πρόσφυγα και αν δεν υπάρχει κατάληξη ότι μπορεί να δοθεί προσφυγικό καθεστώς, τότε το αρμόδιο όργανο θα πρέπει να εκτιμήσει εάν τα ουσιώδη πραγματικά περιστατικά συνδέονται με τις απαιτήσεις του ορισμού του προσώπου που δικαιούται συμπληρωματική προστασία.

 

Αποτελεί κρίση μου ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 19 του Νόμου, έτσι ώστε να εκχωρηθεί στον Αιτητή καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αφού δεν προέκυψε βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος του Αιτητή να αντιμετωπίσει κίνδυνο σοβαρής βλάβης σε περίπτωση επιστροφής του στη  χώρα καταγωγής του.

 

Για τη διαπίστωση αυτού του πραγματικού κινδύνου θα πρέπει να υπάρχουν, όπως ρητά προνοεί το άρθρο 19(1), «ουσιώδεις λόγοι».  Περαιτέρω, σοβαρή βλάβη ή σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη κατά το εδάφιο (2) του άρθρου 19, του Ν.6(Ι)/2000 σημαίνει (α) κίνδυνο αντιμετώπισης θανατικής ποινής, ή (β) βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας ή (γ) να υπάρχει σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης (βλ. Galina Bindioul v. Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων, Υποθ. Αρ. 685/2012, ημερομηνίας 23/04/13 και Mushegh Grigoryan κ.α. v. Κυπριακή Δημοκρατία, Υποθ. Αρ. 851/2012, ημερομηνίας 22/9/2015, ECLI:CY:AD:2015:D619).

 

Ο Αιτητής δεν κατάφερε να στοιχειοθετήσει οποιοδήποτε κίνδυνο βλάβης συγκεκριμένης μορφής σε περίπτωση επιστροφής του υπό τα άρθρα 19(2)(α) και (β) του Νόμου.

 

Προκειμένου να διαπιστωθεί εάν συντρέχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής του ακεραιότητας λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, ως οι διατάξεις του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε έγκυρες πηγές πληροφόρησης για τη χώρα καταγωγής του Αιτητή, προς εξέταση της κατάστασης που επικρατεί σε αυτήν και συγκεκριμένα στην πολιτεία Imo, την οποία ο Αιτητής δήλωσε ως τόπο καταγωγής και τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής.

 

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία από τη βάση δεδομένων της ACLED (“Armed Conflict Location and Event Data Project”) για το διάστημα από 24/02/2024 έως 21/02/2025, στην πολιτεία Imo καταγράφηκαν 116 περιστατικά ασφαλείας, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 185 ανθρώπων.  Αναλυτικότερα, έχουν καταγραφεί, 4 εξεγέρσεις/ταραχές (riots) με 3 ανθρώπινες απώλειες, 17 διαμαρτυρίες (protests) με καμία ανθρώπινη απώλεια, 2 εκρήξεις/ απομακρυσμένη βία (expl/remote violence) με καμία ανθρώπινη απώλεια, 36 περιστατικά χρήσης βίας κατά πολιτών (violence against civilians) με 53 ανθρώπινες απώλειες και 57 μάχες (battles) με 129 ανθρώπινες απώλειες.^[10]  Επίσης, στο χωριό Nworieubi το οποίο αποτελεί την έδρα της τοπικής κυβερνητικής περιοχής Mbaitoli όπου βρίσκεται η πόλη Ogbaku (τόπος τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή),  βάσει της βάσης ACLED, κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα, καταγράφηκε 1 μάχη με 2 ανθρώπινες απώλειες.^[11]  Τα εν λόγω στοιχεία εξεταζόμενα συνδυαστικά με τον εκτιμώμενο πληθυσμό της πολιτείας Imo για το έτος 2022 (5,459,300 κάτοικοι)^[12] και της τοπικής κυβερνητικής περιοχής Mbaitoli (330,100 κάτοικοι)[13] καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν συνθήκες αδιάκριτης βίας και γενικά δεν υφίσταται πραγματικός κίνδυνος για έναν πολίτη να επηρεαστεί προσωπικά μόνο από την παρουσία του στην εν λόγω πολιτεία, υπό την έννοια του άρθρου 15 (γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ.

 

Εφόσον από τις αντληθείσες πληροφορίες δεν προκύπτει ότι στον τόπο τελευταίας διαμονής του Αιτητή λαμβάνει χώρα διεθνής ή εσωτερική ένοπλη σύρραξη εντός του πλαισίου του άρθρου 19(2)(γ) του Νόμου, το Δικαστήριο κρίνει ότι παρέλκει περαιτέρω διερεύνηση των προσωπικών περιστάσεων του Αιτητή για λόγους εφαρμογής της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας» όπως αυτή προνοείται από τη νομολογία του ΔΕΕ.

 

Ενόψει των ανωτέρω, κρίνω, υπό τις περιστάσεις, ότι ο Αιτητής δεν κατάφερε να τεκμηριώσει σε κανένα στάδιο της διαδικασίας τη βασιμότητα του αιτήματός του για αναγνώριση της ιδιότητας του πρόσφυγα, δυνάμει του περί Προσφύγων Νόμου και της Σύμβασης της Γενεύης, ούτε για την παραχώρηση συμπληρωματικής προστασίας που προβλέπεται στο άρθρο 19 του Νόμου.  Η απόφαση των Καθ’ ων η αίτηση κρίνεται ορθή και νόμιμη πλήρως αιτιολογημένη.

 

Λαμβάνεται υπόψιν και το γεγονός ότι ούτε στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας ο Αιτητής κατόρθωσε να αντικρούσει τα ευρήματα περί αναξιοπιστίας των ισχυρισμών του από τους Καθ’ ων η Αίτηση, ούτε όμως προέβαλε οποιονδήποτε στοιχειοθετημένο ισχυρισμό σε σχέση με τον πυρήνα του αιτήματός του για διεθνή προστασία.

 

Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με €1000 έξοδα υπέρ των Καθ'ων η αίτηση και εναντίον του Αιτητή, η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.

Α.Α.ΑΓΡΟΤΗ Δ ΔΔΔΠ