ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθ. Αρ.: 551/22

24 Μαρτίου, 2025

[Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΔΔΔΔΠ.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

C. E. N

Αιτητή

-και-

Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω Διευθυντή της

Υπηρεσίας Ασύλου

Καθ' ων η Αίτηση

 

Ελ. Χαραλάμπους (κα), Δικηγόρος για τον Αιτητή

Ι. Χαραλάμπους (κα) για K.Φράγκου (κα), Δικηγόρος για τους Καθ’ ων η αίτηση 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π:   Με την παρούσα προσφυγή ο Αιτητής προσβάλλει την απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση, ημερομηνίας 29/11/2021, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για διεθνή προστασία και αιτείται είτε την αναγνώριση του ως πρόσφυγας είτε ως δικαιούχος συμπληρωματικής προστασίας.

 

Τα ουσιώδη γεγονότα της παρούσας υπόθεσης έχουν τεθεί στην Ένσταση των Καθ' ων η Αίτηση και επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου που κατατέθηκε ως Τεκμήριο Α στο πλαίσιο των διευκρινήσεων της παρούσας διαδικασίας.

 

Ο Αιτητής είναι πολίτης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατία της Νιγηρίας (εφεξής Νιγηρία) και συμπλήρωσε αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας στις 02/12/2019 αφού εισήλθε παράνομα στις ελεγχόμενες από την Κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές.

 

Στις 03/12/2019, ο Αιτητής παρέλαβε την Βεβαίωση υποβολής αιτήματος Διεθνούς Προστασίας (Confirmation of Submission of an Application for International Protection).

 

Στις 15/10/2021, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη (interview) του Αιτητή από Λειτουργό της Υπηρεσίας Ασύλου.

 

Στις 15/11/2021, ο Λειτουργός της Υπηρεσίας Ασύλου ετοίμασε Εισηγητική Έκθεση - Recommendation Report, σχετικά με τη συνέντευξη του Αιτητή. Στη συνέχεια, ο Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Ασύλου ενέκρινε την εισήγηση για απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή στις 29/11/2021.

 

Στις 04/01/2022, η Υπηρεσία Ασύλου εξέδωσε απορριπτική επιστολή μαζί με την αιτιολόγηση της απόφασης της σχετικά με το αίτημα του Αιτητή, η οποία παραλήφθηκε και υπογράφτηκε ιδιοχείρως από τον Αιτητή αυθημερόν.

 

Στις 26/01/2022, καταχωρήθηκε η υπό κρίση προσφυγή.  Στη συνέχεια, ο Αιτητής διόρισε συνήγορο η οποία καταχώρησε τροποποιημένη προσφυγή κατόπιν σχετικού διατάγματος ημερομηνίας 26/09/2022.

 

Με την αίτηση ακυρώσεως, η συνήγορος του Αιτητή εκθέτει πλείονες λόγους προς ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Κατά την γραπτή της αγόρευση, επιχειρηματολογεί υπέρ της αξιοπιστίας του σχετικά με τον δεύτερο απορριφθέν ισχυρισμό, ήτοι ότι είναι ομοφυλόφιλος, με αναφορά σε συγκεκριμένα σημεία της συνέντευξης του και σε σχετική νομολογία και βιβλιογραφία επί της εξέτασης αιτημάτων ομοφυλοφίλων. Ένεκα της ομοφυλοφιλίας και του καθεστώτος του ως φορέας HIV, θα πρέπει να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας καθότι είναι μέλος ιδιαίτερης κοινωνικής _ομάδας το οποίο θα τύχει δίωξης από το ίδιο το κράτος όσο και από την κοινωνία. Αφενός, το κράτος ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία και αφετέρου η κοινωνία, ακόμη και η οικογένεια του, τον στιγματίζουν ως φορέα του HIV. Δεν μπορεί δε να υπάρξει, ως ισχυρίζεται μέσω της γραπτής αγόρευσης της συνηγόρου του, αποτελεσματική προστασία από το κράτος.

 

Οι δε Καθ’ων η Αίτηση υπεραμύνονται της προσβαλλόμενης απόφασης και ισχυρίζονται ότι ο Αιτητής δεν κατάφερε να αποσείσει το βάρος απόδειξης των λόγων ακυρότητας  και των ισχυρισμών του στον απαιτούμενο βαθμό ούτως ώστε να του αναγνωριστεί οποιοδήποτε καθεστώς διεθνούς προστασίας. Η δε Υπηρεσία Ασύλου εξέτασε τους προσβαλλόμενους στην προσφυγή του αιτούντος ισχυρισμούς, ως επίσης και τα όσα ο Αιτητής ισχυρίστηκε κατά την διάρκεια των συνεντεύξεων του, και ορθώς κατέληξε ότι η εσωτερική και εξωτερική αξιοπιστία του Αιτητή δεν τεκμηριώθηκε.

 

Κατά την ακροαματική διαδικασία εκατέρωθεν οι πλευρές υποστήριξαν το περιεχόμενο των γραπτών αγορεύσεων τους. Κατά τις διευκρινήσεις, η συνήγορος του Αιτητή υποστήριξε ότι υπάρχουν δύο λόγοι που ο Αιτητής πρέπει να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας, αφού εμπίπτει σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα: ως ομοφυλόφιλος άνδρας και ως φορέας HIV.  Ανέφερε ότι λανθασμένα ο Αιτητής κρίθηκε αναξιόπιστος, αφού ο ίδιος προέβαλε ισχυρισμούς τόσο αναφορικά με τη διαφορετικότητα όσο και το στίγμα που βίωσε, και επιχειρηματολόγησε ότι σε περίπτωση που το Δικαστήριο καταλήξει ότι ο Αιτητής είναι ομοφυλόφιλος, πρέπει να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας αφού το κράτος είναι φορέας δίωξης και η ομοφυλοφιλία θεωρείται ποινικό αδίκημα στη χώρα ιθαγένειας του Αιτητή.  Όσον δε αφορά το γεγονός ότι ο Αιτητής είναι φορέας HIV, τόνισε ότι στιγματίζονται και ότι θεωρούνται ομοφυλόφιλοι ακόμη και αν δεν είναι.  Η συνήγορος των Καθ’ων η Αίτηση, αφού υιοθέτησε τη γραπτή της αγόρευση, τόνισε ότι στην αίτηση του ο Αιτητής κατέγραψε ότι είναι bisexual και όχι ομοφυλόφιλος ενώ η αξιολόγηση των Καθ’ων η Αίτηση έγινε ορθά σύμφωνα με το μοντέλο DSSH και έγιναν αρκετές διευκρινιστικές ερωτήσεις.  Αναφορικά με τον ισχυρισμό του Αιτητή ότι είναι φορέας HIV, ισχυρίστηκε ότι έγινε μεν αποδεκτός, αλλά παρέχεται φαρμακευτική αγωγή στη χώρα του.

 

Έχω εξετάσει την προσβαλλόμενη απόφαση υπό το πρίσμα όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου και ενόψει και της υποχρέωσης που έχει το παρόν Δικαστήριο να προβαίνει σε έλεγχο, εκτός της νομιμότητας, και της ορθότητας κάθε προσβαλλόμενης απόφασης, εξετάζοντας πλήρως και από τούδε και στο εξής τα γεγονότα και τα νομικά ζητήματα που τη διέπουν, και την ανάγκη χορήγησης διεθνούς προστασίας σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Προσφύγων Νόμου (βλ. άρθρο 11(3) του περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμου του 2018 (73(I)/2018).

 

Περί τούτου, κρίνω σκόπιμη την παράθεση αρχικά των ισχυρισμών του Αιτητή, ως αυτοί προβλήθηκαν καθ' όλη τη διαδικασία εξέτασης του αιτήματός του και οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου.

 

Ο Αιτητής στην γραπτή του αίτηση κατέγραψε πως ο λόγος που τον οδήγησε να εγκαταλείψει την χώρα καταγωγής ήταν το υψηλό επίπεδο βίας στη χώρα του, η εξέγερση της Boko Haram, η κοινότητα Fulani και τα αυξανόμενα επίπεδα φτώχειας. Επίσης, επικαλέστηκε τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, καθότι είναι αμφιφυλόφιλος, το οποίο όπως δήλωσε είναι μεγάλο ζήτημα στη χώρα του. (ερ. 1 δ.φ.).

 

Κατά το στάδιο της προφορικής του συνέντευξης ο Αιτητής δήλωσε πως εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού και της κατάστασης της υγείας του. Κληθείς να αναπτύξει περαιτέρω τον ισχυρισμό του περί του σεξουαλικού του προσανατολισμού δήλωσε ότι στην αίτηση του έγραψε ότι είναι αμφιφυλόφιλος, ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι ομοφυλόφιλος αλλά δεν είχε το θάρρος να το αποκαλύψει επειδή κατά την υποβολή της αίτησης του ήταν μαζί με άλλους ομοεθνείς του και όπως είναι γνωστό, κατά τον ίδιο, οι Νιγηριανοί είναι ομοφοβικοί.

 

Ακολούθως, κλήθηκε να διευκρινίσει τι εννοούσε όταν είπε ότι έφυγε από τη Νιγηρία εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του. Απάντησε ότι  ανακάλυψε ότι είναι φορέας HIV ενόσω προσπαθούσε να διευθετήσει τα έγγραφα του για να εξέλθει της χώρας και το στίγμα της ιδιότητας αυτής είναι πολύ μεγάλο στη χώρα του.

 

Κληθείς να αναφέρει τι φοβάται ότι θα συμβεί σε περίπτωση που επιστρέψει στη Νιγηρία δήλωσε ότι φοβάται ότι μια μέρα θα τον πιάσουν επ’ αυτοφώρω και δεν γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί αργότερα. Εάν επιστρέψει, θα ήθελε να συνεχίσει να είναι ο εαυτός του, πράγμα το οποίο δεν επιτρέπεται στη χώρα του.

 

Εν συνεχεία τέθηκαν στον Αιτητή διευκρινιστικές ερωτήσεις σχετικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό αποκρινόμενος πως συνειδητοποίησε την σεξουαλικότητα του στο γυμνάσιο σε ηλικία 11 ετών. Η πρώτη του σεξουαλική επαφή με άτομο του ιδίου φύλου δήλωσε πως ήταν σε ηλικία 15 ετών. Ένα βράδυ κατά την διάρκεια της φοίτησης του στο γυμνάσιο, κατέβηκε στην κάτω κουκίδα του συμμαθητή του προκειμένου να χρησιμοποιήσει την κουβέρτα του και τότε ο αιτητής, ως δήλωσε, τον άγγιξε και αυτός ανταπέδωσε. Μετά από αυτό ένιωσε παράξενα αλλά επιθυμούσε περισσότερα.

 

Ερωτηθείς σχετικά με τα συναισθήματα του όταν διαπίστωσε την έλξη του για άτομα του ιδίου φύλου, δήλωσε πως ένιωθε καλά αν και σκεφτόταν τι θα έλεγαν οι άλλοι άνθρωποι επειδή η ομοφυλοφιλία δεν ήταν τόσο γνωστή όσο είναι σήμερα στη χώρα.  Πρόσθεσε πως ένιωθε διαφορετικός επειδή στη χώρα του όταν κάποιος τελειώνει το σχολείο μετά αναμένεται από αυτόν να έχει κοπέλα ώστε να μην είναι μόνος. Εξαιτίας αυτού έλεγε ψέματα πως είναι με κάποια κοπέλα ώστε να μην υπάρχει κάποια αμφιβολία για τον ίδιο. 

 

Αναφορικά με την ορατότητα του σεξουαλικού του προσανατολισμού, δήλωσε πως δεν αποκάλυψε τον προσανατολισμό του στην οικογένεια του καθώς ούτε μίλησε σε κάποιον άλλο σχετικά με αυτό επειδή φοβόταν. Ερωτηθείς πως κατάφερε να κρύψει την σεξουαλικότητα του δήλωσε πως αυτός ήταν ο λόγος που πήγε να φοιτήσει σε πανεπιστήμιο μακριά από την οικογένεια του για να μπορέσει να είναι πιο ελεύθερος. Ερωτηθείς σχετικά με τις σχέσεις που σύναψε με άτομα του ιδίου φύλου δήλωσε πως σύναψε ερωτική σχέση με έναν άνδρα το 2018 αλλά δεν θυμάται ποιο μήνα, η σχέση διήρκησε 3 με 4 μήνες αλλά σταμάτησε όταν διαπίστωσε ότι ήταν παντρεμένος. Τέθηκαν ομοίως ερωτήσεις στον Αιτητή σχετικά με το τρόπο υπό τον οποίο γνωρίστηκαν με τον ανωτέρω άνδρα και σε σχέση με το πως εξελίχθηκε η σχέση τους καθώς και πως κατάφερε αυτή να μείνει κρυφή.

 

Εν συνεχεία κλήθηκε να αποκριθεί σχετικά με τη κατάσταση της υγείας του, αποκρινόμενος πως τα άτομα που νοσούν με AIDS/HIV δέχονται διακριτική μεταχείριση και αποκλεισμό από την κοινωνία και πως ο ίδιος δεν αντιμετώπισε τέτοια συμπεριφορά επειδή κατάλαβε ότι νοσεί από τον ιό λίγες ημέρες προτού έρθει στη Κύπρο. Συνέχισε πως δεν έλαβε φαρμακευτική αγωγή στη χώρα του επειδή έμαθε την κατάσταση του προτού ταξιδέψει και πως άρχισε να παίρνει φαρμακευτική αγωγή στη Κύπρο. Δήλωσε πως η οικογένεια του δεν έχει μάθει για την ιατρική του κατάσταση. Συνέχισε πως η Νιγηρία δεν είναι μια χώρα ενημερωμένη σχετικά με τον ιό του AIDS και πως εάν μαθευτεί ότι πάσχεις από τον ιό θα προσπαθήσουν να σε αποφύγουν. Δήλωσε πως υπάρχουν νοσοκομεία στη Νιγηρία για περίθαλψη ασθενών με AIDS/HIV και πως οι ασθενείς λαμβάνουν αγωγή.  Τέλος, δήλωσε πως το στίγμα ξεκινάει από τη στιγμή που δουν κάποιον να πηγαίνει σε ένα τέτοιο νοσοκομείο.

 

Ο αρμόδιος λειτουργός εντόπισε στην έκθεση - εισήγησή του τρεις (3) ουσιώδη πραγματικά περιστατικά, τα οποία προκύπτουν από τις δηλώσεις του Αιτητή:

1.   Ταυτότητα και χώρα καταγωγής

2.   Ο Αιτητής έφυγε από τη Νιγηρία λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού.

3. Ο Αιτητής είναι θετικός στον HIV και δήλωσε πως τα άτομα που είναι θετικά θετικός στον HIV στιγματίζονται στη Νιγηρία.

 

Οι ισχυρισμοί του Αιτητή, πλην του δεύτερου, έτυχαν αποδοχής.  Αναφορικά με τον δεύτερο ισχυρισμό,  ο λειτουργός δήλωσε ότι η συνέντευξη του Αιτητή αξιολογήθηκε με βάση το μοντέλο ‘Difference – Stigma – Shame – Harm’ (DSSH). Εφαρμόζοντας τις πτυχές του μοντέλου αυτού, ο αρμόδιος λειτουργός κατέγραψε τα ακόλουθα ως προς τους λόγους για τους οποίους απορρίφθηκε ο ισχυρισμός. Κατ’ αρχάς, και σε σχέση με το στοιχείο της διαφορετικότητας (‘Difference’) ο Αιτητής δεν παρείχε μια λεπτομερή και προσωπική αφήγηση σχετικά με την συνειδητοποίηση ότι είναι ομοφυλόφιλος. Ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι άρχισε να αντιλαμβάνεται την ομοφυλοφιλία του στην ηλικία των 11 περίπου ετών, ωστόσο, το επιβεβαίωσε στην ηλικία των 15 ετών όταν είχε την πρώτη του σεξουαλική επαφή με άλλο αγόρι. Η περιγραφή της εμπειρίας αυτής όμως κρίθηκε αόριστη και επιφανειακή καθότι κληθείς να διευκρινίσει πώς ένιωσε απάντησε ότι ήταν διασκεδαστικό, ενώ όταν ρωτήθηκε εκ νέου σχετικά με αυτή την επαφή αποκρίθηκε ότι ένιωσε περίεργα αλλά το αναζητούσε περισσότερο. Σε ερώτηση ως προς το πώς αυτή η εμπειρία άλλαξε την αντίληψη που έχει για τον εαυτό του απάντησε γενικόλογα, ισχυριζόμενος πως αντιλήφθηκε ότι η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική μέσω του διαδικτύου και πως ένιωθε αυτά τα συναισθήματα από την παιδική του ηλικία αλλά τα καταπίεζε.

 

Περαιτέρω, ο αρμόδιος λειτουργός κατέγραψε στην εισηγητική του έκθεση ότι κληθείς να περιγράψει πως ένιωθε σχετικά με την διαφορετικότητα του, απάντησε με επιφανειακό τρόπο ότι ένιωθε διαφορετικός επειδή στη Νιγηρία όταν τελειώσει κανείς το λύκειο αναμένεται να έχει γυναίκα σύντροφο, και πως ο ίδιος έπρεπε να προσποιείται ότι είναι σε σχέση με γυναίκα για να αποφύγει τις υποψίες. Επιπλέον, κρίθηκε πως ο Αιτητής δεν ήταν σε θέση να παραθέσει μια ικανοποιητική απάντηση σε σχέση με το πως η ζωή του άλλαξε όταν διαπίστωσε την έλξη του από άνδρες του ιδίου φύλου με τον Αιτητή να μην αναφέρεται σε κάποιο γεγονός ή να προβαίνει σε κάποια προσωπική αναφορά σχετικά με μια τόσο σημαντική διαπίστωση για τη ζωή του. Εξίσου γενικές και αόριστες κρίθηκαν οι πληροφορίες που παρείχε σχετικά με την σχέση που είχε με άνδρα, καθότι, κατά τον λειτουργό, η αφήγηση του σχετικά με τον τρόπο γνωριμίας τους, τις δραστηριότητες που έκαναν μαζί ως ζευγάρι και εν τέλει τον χωρισμό τους, ήταν αόριστη και επιφανειακή.

 

Σχετικά με την πτυχή του στίγματος και της ντροπής (‘Stigma and Shame’), καταγράφηκαν τα ακόλουθα από τον λειτουργό στην εισηγητική του έκθεση: Αρχικά, o Αιτητής δεν παρείχε μια ουσιαστική και ολοκληρωμένη αφήγηση αναφορικά με τις απόψεις και αντιδράσεις της υπόλοιπης κοινωνίας στη Νιγηρία, της οικογένειας του και του περίγυρου του σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Μη ικανοποιητική κρίθηκε επίσης η αντίληψη του αναφορικά με το πώς ο ίδιος κρυβόταν, πώς συμφιλίωνε την θρησκεία του με την ομοφυλοφιλία, ενώ δεν μπορούσε να δώσει εκτενείς πληροφορίες σχετικά με την ΛΟΑΤΚΙ κοινωνία στη Νιγηρία και συγκεκριμένα στο Lagos. Ως προς την βλάβη κρίθηκε πως ο Αιτητής δεν αναφέρθηκε σε κάποια εμπειρία καθότι ως δήλωσε έκρυβε την σεξουαλικότητα του.

 

Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού, ο αρμόδιος λειτουργός διεξήγαγε έρευνα σε πληροφορίες από την χώρα καταγωγής του Αιτητή όπου διαπιστώθηκε η ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας καθώς και η περιθωριοποίηση και το στίγμα που αντιμετωπίζουν τα ομοφυλόφιλα άτομα στη Νιγηρία. Ενόψει της μη θεμελιωθείσας εσωτερικής αξιοπιστίας, ο υπό κρίση ισχυρισμός δεν έγινε αποδεκτός.

 

Στη συνέχεια, ο αρμόδιος λειτουργός προέβη στην αξιολόγηση κινδύνου με βάση τους αποδεκτούς ισχυρισμούς του Αιτητή, ήτοι την ταυτότητα και τη χώρα καταγωγής του και το γεγονός ότι είναι φορέας HIV και άτομα σαν και αυτόν στιγματίζονται στη Νιγηρία. Σχετικά με τον πρώτο αποδεκτό ισχυρισμό, κρίθηκε ότι δεν υφίσταται εύλογη πιθανότητα ο Αιτητής να υποστεί δίωξη ή σοβαρή βλάβη κατά την επιστροφή του στο Lagos. Ωστόσο, κατά την αξιολόγηση του ισχυρισμού περί του ότι είναι φορέας HIV και του στίγματος που δυνατόν να υποφέρει αναφέρθηκε από τον λειτουργό πως υφίσταται μια τέτοια πιθανότητα δίωξης και βλάβης, με αναφορά σε πληροφορίες από την χώρα καταγωγής του.

 

Ακολούθως, κατά την νομική ανάλυση ο αρμόδιος λειτουργός κατέγραψε τα ακόλουθα: Αρχικά, εντόπισε πληροφορίες σχετικά με τις προσπάθειες της Νιγηρίας για να βελτιώσει την πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή και να μειώσει το στίγμα γύρω από τον HIV με την πραγματοποίηση δημοσίων εκστρατειών για την ευαισθητοποίηση του κοινού. Συνεπεία αυτών των πληροφοριών, κρίθηκε ότι ο Αιτητής δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρές επιπτώσεις που να επηρεάζουν την δυνατότητα του να κερδίσει τα προς το ζην ή που να εμποδίζουν την δυνατότητα του να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.  Συνεπώς, κρίθηκε ότι ο Αιτητής δεν εμπίπτει στον ορισμό του πρόσφυγα. Ακολούθως, σε σχέση με το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, κρίθηκε ότι ο Αιτητής δεν θα μπορούσε να υπαχθεί στο σχετικό καθεστώς δυνάμει του Άρθρου 15 (α),(β) ή (γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ (αντίστοιχο 19(2)(α),(β) ή (γ) του περί Προσφύγων Νόμου).

 

Κατά συνέπεια, από τα ανωτέρω προκύπτει ότι έγινε δέουσα έρευνα πριν τη λήψη της επίδικης απόφασης, η αιτιολόγηση της οποίας συμπληρώνεται από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου ως ανωτέρω αναλύεται (βλ. άρθρο 29 του Ν. 158(Ι)/1999, Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1171 και Διογένους ν. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 371 και Στέφανος Φράγκου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270).  Είναι δε πάγια νομολογημένο ότι η έρευνα είναι επαρκής εφόσον εκτείνεται στη διερεύνηση κάθε γεγονότος που σχετίζεται με το θέμα που εξετάζεται (βλ. Motorways Ltd v. Δημοκρατίας Α.Ε. 2371/25.6.99). Εξουσιοδοτημένος από τον Υπουργό Εσωτερικών λειτουργός, μετά από μελέτη της εισηγητικής έκθεσης, ενέκρινε την εισήγηση της αρμόδιας λειτουργού και ορθά και νόμιμα απορρίφθηκε το αίτημα του Αιτητή. Η έρευνα που είχε προηγηθεί ήταν επαρκής και είχαν συλλεγεί και διερευνηθεί όλα τα ουσιώδη στοιχεία σε συνάρτηση πάντα με τους ισχυρισμούς που είχε προβάλει ο Αιτητής, όπως αναλύεται ανωτέρω. 

 

Απορρίπτω τον ισχυρισμό της συνηγόρου του Αιτητή ότι δεν εξετάστηκε και/ή αξιολογήθηκε ικανοποιητικά η εσωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού του Αιτητή περί του σεξουαλικού του προσανατολισμού, καθότι στην έκθεση-εισήγηση καταγράφονται με λεπτομέρεια οι λόγοι για τους οποίους κρίθηκε αναξιόπιστος και συγκεκριμένα ότι εξέλειπε η βιωματική και λεπτομερής αναφορά των περιστατικών στα οποία αναφέρθηκε και τον οδήγησαν στην συνειδητοποίηση του ότι ήταν ομοφυλόφιλος ενώ η όλη του αφήγηση ήταν επιφανειακή και αόριστη.

 

Ενόψει του αποδεκτού ισχυρισμού του Αιτητή ότι είναι φορέας HIV και των ισχυρισμών του περί στιγματισμού του, υπό το φως  και προς πλήρη εξέταση των δηλώσεων της συνηγόρου του ότι η έρευνα δεν ήταν επαρκής, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε επικαιροποιημένες πηγές πληροφόρησης αναφορικά με την διαθεσιμότητα και πρόσβαση σε θεραπεία για όσους νοσούν από AIDS/HIV στην Νιγηρία, από τις οποίες προκύπτουν τα κάτωθι:

 

Σε country factsheet της USAID για τη Νιγηρία, η οποία καλύπτει το έτος 2023 αναφέρεται πως στη Νιγηρία 2.000.000 άνθρωποι (ενήλικοι και παιδιά) ζουν με HIV εκ των οποίων οι 1.700.000 (το 85%) βρίσκονται σε αντιρετροϊκή θεραπεία και το 82% έχει κατεσταλμένο ιικό φορτίο. Η κάλυψη σε αντιρετροϊκή θεραπεία για τους ενήλικες πάνω από 15 ετών  φθάνει το 90%, ενώ καταγράφονται 45000 θάνατοι εξαιτίας  του AIDS. Ο συνολικός επιπολασμός του HIV στους ενήλικες 15-49 ετών είναι 1.3%, με  τις  γυναίκες να έχουν υψηλότερο επιπολασμό από τους άνδρες σε όλες τις ηλικιακές ομάδες[1].  Η ανωτέρω πηγή προσθέτει πως οι νέες λοιμώξεις από HIV στη Νιγηρία έχουν μειωθεί κατά 48% από το 2010 και πως θάνατοι που σχετίζονται με το AIDS έχουν μειωθεί κατά 52% από το 2010. Εντούτοις, η επιδημία εξακολουθεί να εξαπλώνεται και δεν έχει ακόμα τεθεί πλήρως υπό έλεγχο[2].

 

Αναφορικά με τις πολιτικές της χώρας για την καταπολέμηση του HIV, καταγράφεται πως η Νιγηρία έχει επιδείξει ισχυρή πολιτική βούληση για την καταπολέμηση του HIV/AIDS. Το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για τον HIV και το AIDS 2023-2027 της Νιγηρίας στοχεύει στον τερματισμό της επιδημίας του HIV έως το 2030, σύμφωνα με τις παγκόσμιες κατευθύνσεις του ΟΗΕ και του ΠΟΥ. Οι κύριοι στόχοι του είναι η μείωση νέων λοιμώξεων κατά 90% έως το 2030 μέσω προγραμμάτων πρόληψης, ευαισθητοποίησης, η μείωση των θανάτων από AIDS κατά 80%, με βελτίωση της πρόσβασης σε αντιρετροϊκή θεραπεία (ART) και η εξάλειψη του στίγματος και των διακρίσεων για τα άτομα που ζουν με HIV[3].

 

Ως προς την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τον HIV στις πρωτοβάθμιες παροχές υπηρεσιών υγείας συμπεριλαμβάνεται η  συμβουλευτική, ο έλεγχος και η θεραπεία. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη για τον ιό εμπίπτουν σε τρεις κατηγορίες: εμπόδια που σχετίζονται με το σύστημα υγείας, εμπόδια που σχετίζονται με τον ίδιο τον ασθενή και τέλος εκείνα που σχετίζονται με την κοινότητα του ασθενούς. Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται το υψηλό κόστος των αντιρετροϊκών φαρμάκων, η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού για την υγεία, οι εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης με μεγάλη συμφόρηση και κακές κτιριακές εγκαταστάσεις καθώς και το χάσμα στην γνώση μεταξύ των εργαζομένων. Τα εμπόδια πρόσβασης που σχετίζονται με τον ασθενή περιλαμβάνουν την μεγάλη απόσταση από τα σημεία εξυπηρέτησης, τον εκτεταμένο χρόνο αναμονής, το έμμεσο κόστος και τέλη χρήστη, ενώ τα εμπόδια που σχετίζονται με την κοινότητα περιλαμβάνουν το στίγμα και τις διακρίσεις σε βάρος των ατόμων που ζουν με HIV/AIDS, το φύλο, διακρίσεις κατά των ατόμων που είναι φορείς και τις κοινωνικοπολιτισμικές πεποιθήσεις.^[4]

 

Σε Medical COI έκθεση της EUAA εστιασμένη στη Νιγηρία αναφέρονται τα κάτωθι σχετικά με το κόστος της αντιρετροϊκής θεραπείας: «Τα αντιρετροϊκά φάρμακα είναι δωρεάν και διαθέσιμα στα πλείστα κρατικά νοσοκομεία, ωστόσο, δύναται να μην είναι δωρεάν σε ιδιωτικά φαρμακεία. Το κόστος της ενδονοσοκομειακής και εξωτερικής φροντίδας είναι υψηλότερο στα ιδιωτικά νοσοκομεία σε σύγκριση με τις δημόσιες εγκαταστάσεις. Η αυξημένη τιμή σχετίζεται κυρίως με το κόστος του δωματίου, τις διαβουλεύσεις/συμβουλευτική και τα τεστ. Οι κρατικές υποδομές παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες για τον HIV. Ωστόσο, ο μεγάλος χρόνος αναμονής και η ανάγκη για διακριτικότητα μπορούν να επηρεάσουν την επιλογή του ασθενή να αναζητήσει θεραπεία σε ιδιωτικά κέντρα όπου τους χρεώνουν υψηλότερα ποσά, π.χ. μέχρι 85 αμερικανικά δολάρια για ιατρική συμβουλή από εξιδεικευμένο στο HIV ιατρό ή επιδημιολόγο»[5].

 

Ως προς την διακριτική μεταχείριση που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν τα άτομα με HIV, έκθεση του USDOS του 2023 αναφέρει πως «τα άτομα με HIV αντιμετώπισαν εκτεταμένο στίγμα και διακρίσεις και συχνά εξοστρακίζονταν από την κοινότητα, απολύονταν από τη δουλειά τους ή απομακρύνονταν από την οικογένεια. Οι ομοσπονδιακές και πολιτειακές κυβερνήσεις συνεργάστηκαν με διεθνείς δωρητές και ΜΚΟ για να μειώσουν το στίγμα και να αλλάξουν τις αντιλήψεις για τα άτομα που ζουν με HIV και AIDS. Η κυβέρνηση εργάστηκε επίσης για να μειώσει τον δισταγμό απέναντι στον έλεγχο και τη θεραπεία για τον HIV»[6]. Περαιτέρω, άρθρο στην εφημερίδα The Guardian, αναφέρει πως ο Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Ελέγχου του AIDS (NACA) αναγνώρισε ότι η "μάχη κατά του στίγματος και των διακρίσεων" αποτελεί "πρόκληση", αλλά υποδεικνύει ότι η Νιγηρία "'σταδιακά κερδίζει'" σε αυτό το μέτωπο.[7]

 

Επίσης, ο νόμος HIV and AIDS (Anti – Discrimination) Act, 2014 της Νιγηρίας αναφέρει ότι ο σκοπός του εν λόγω νόμου είναι η προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ατόμων που είναι οροθετικά εξαλείφοντας όλες τις μορφές διακρίσεων με βάση το θετικό καθεστώς του HIV, δημιουργώντας ένα υποστηρικτικό περιβάλλον ούτως ώστε τα άτομα που ζουν με τον HIV και AIDS να μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται υπό κανονικές συνθήκες, προωθώντας κατάλληλους και υποστηρικτικούς τρόπους διαχείρισης του HIV και άλλων δράσεων.[8]

 

Η πιο πρόσφατη Δημογραφική και Υγειονομική Έρευνα της Νιγηρίας (NDHS), που πραγματοποιήθηκε από τον Αύγουστο έως τον Δεκέμβριο του 2018 από την Εθνική Επιτροπή Πληθυσμού (NPC) της Νιγηρίας και την ICF, τον οργανισμό υπεύθυνο για το Πρόγραμμα Δημογραφικών Υγειονομικών Ερευνών (DHS) της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ (USAID), αναφέρει ότι το 46% των ανδρών και το 47% των γυναικών ηλικίας 15 έως 49 "δεν θεωρούν ότι τα παιδιά που ζουν με HIV θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν στο σχολείο μαζί με τα παιδιά που είναι αρνητικά στον HIV", ενώ το 53% των γυναικών και το 50% των ανδρών "δεν θα αγόραζαν φρέσκα λαχανικά από έναν έμπορο που έχει HIV".[9]

 

Σε αλληλογραφία με τη Διεύθυνση Έρευνας του Συμβουλίου Προσφύγων και Μετανάστευσης του Καναδά, ερευνητής του Προγράμματος Κοινωνικών και Οικονομικών Δικαιωμάτων στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Κέιπ, ο οποίος επικεντρώνεται στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και τα δικαιώματα, δήλωσε ότι ο HIV/AIDS "αρχικά θεωρείτο θανατική καταδίκη στη Νιγηρία", ωστόσο "[οι] στάσεις έχουν αλλάξει σημαντικά από τότε".[10]  Περαιτέρω, η  NEPWHAN αναφέρει ότι "το στίγμα και οι διακρίσεις παραμένουν μια σημαντική πρόκληση" για τα άτομα που ζουν με HIV/AIDS στη Νιγηρία[11]. Πηγές αναφέρουν ότι ο HIV/AIDS στη Νιγηρία θεωρείται "θανατική καταδίκη".[12]

 

Σύμφωνα με το Al Jazeera, η Νιγηρία "παραμένει μία από τις πιο ομοφοβικές χώρες στον κόσμο" και "[ακόμα και μέσα στην LGBT κοινότητα της Νιγηρίας, ο στιγματισμός του HIV είναι διάχυτος]"[13]. Το Υπουργείο Εξωτερικών και Εμπορίου της Αυστραλίας (DFAT) αναφέρει ότι οι διεθνείς παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναφέρουν υψηλό ποσοστό στίγματος κατά των ατόμων που ζουν με HIV, με το κοινό να θεωρεί ότι ο HIV είναι αποτέλεσμα ανήθικης συμπεριφοράς και τιμωρία για σεξουαλική δραστηριότητα του ίδιου φύλου. Αν και οι αρχές και οι ΜΚΟ έχουν προσπαθήσει να μειώσουν το στίγμα και να αλλάξουν τις αντιλήψεις μέσω εκστρατειών δημόσιας εκπαίδευσης, τα άτομα με HIV/AIDS εξακολουθούν να κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους ή να τους αρνηθούν τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης."[14]

 

Σε σχετική υποβολή εκθέσεων από τοπικούς φορείς στη Νιγηρία αναφορικά με τον έλεγχο της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (Universal Periodic Review), τοπικός οργανισμός ανέφερε ότι η παραμέληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχε αρνητικές συνέπειες για την πρόληψη και τη θεραπεία του HIV. Αν και είχαν γίνει σημαντικά βήματα στην αύξηση της πρόσβασης στην πρόληψη, θεραπεία και φροντίδα του HIV, χρειάζονται περισσότερες ενέργειες για να καλυφθούν οι ανάγκες των παιδιών και των εφήβων. Επίσης, σημείωσε την έλλειψη υπηρεσιών HIV ευαίσθητων στο φύλο και υπηρεσιών σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας.[15]

 

Σε σχετικό άρθρο όπου αξιολογήθηκαν προηγούμενα ακαδημαϊκά άρθρα που μελετούσαν το στίγμα που σχετίζεται με τον HIV στη Νιγηρία αναφέρεται ότι η Νιγηρία δεν στερείται σχετικών πολιτικών. Αυτό που χρειάζεται ενίσχυση είναι ο σχεδιασμός, ο προγραμματισμός, η εφαρμογή, η παρακολούθηση και η αξιολόγηση προγραμμάτων μείωσης του στίγματος, προσαρμοσμένων στο συγκεκριμένο πλαίσιο.[16]

 

Σε έκθεση της Human Rights Watch, η οποία εκδόθηκε το 2016, γίνονται αναφορές για τον αντίκτυπο του νόμου που απαγορεύει τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, τον Same Sex Marriage (Prohibition) Act (SSMPA), στην πρόληψη και πρόσβαση σε θεραπείες για τους ομοφυλόφιλους άνδρες. Κατά την εν λόγω έκθεση, η εφαρμογή του SSMPA οδήγησε σε αυξανόμενα επίπεδα παρενόχλησης, στίγματος και βίας εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού των ασθενών και δημιούργησε ένα περιβάλλον φόβου όπου οι ομοφυλόφιλοι άνδρες αποτρέπονται από το να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες εξέτασης, πρόληψης και θεραπείας για τον HIV. Επιπλέον, σε ένα περιβάλλον όπου η συναινετική ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ενηλίκων είναι ποινικοποιημένη και η ταυτότητα των LGBT ατόμων στιγματίζεται έντονα, η εντοπισμός και η εξασφάλιση πρόσβασης σε κατάλληλες και σεβαστές εκπαιδευτικές και φροντιστηριακές υπηρεσίες αποτελεί πρόκληση. Όπως δήλωσε ένας ακτιβιστής από το Λάγος στη Human Rights Watch, «η εθνική απάντηση στον HIV έχει διαρθρωθεί γύρω από τη νορμαλιστική σεξουαλικότητα». Ακόμα και με σαφή πολιτική δέσμευση για την προσέγγιση αυτής της «κλειστής ομάδας», μεγάλα τμήματα του νιγηριανού τομέα υγείας φαίνονται, το λιγότερο, ακατάλληλα εξοπλισμένα για να φτάσουν και να φροντίσουν με σεβασμό την LGBT κοινότητα, και ειδικότερα τους ομοφυλόφιλους άνδρες.[17]

 

Από τις ανωτέρω πηγές επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα των Καθ' ων η Αίτηση, κατά το οποίο, παρότι ο Αιτητής ενδέχεται να αντιμετωπίσει κοινωνικό στίγμα και προκατάληψη σε περίπτωση γνωστοποίησης της ιδιότητάς του ως φορέα του ιού HIV, αλλά η εν λόγω αντιμετώπιση δεν ανέρχεται σε επίπεδο σοβαρότητας το οποίο να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της ως δίωξη ή απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση.

 

Επιπλέον, διαπιστώνεται ότι η χώρα καταγωγής του Αιτητή διαθέτει επαρκείς νοσοκομειακές υποδομές, παρέχοντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε φορείς του ιού HIV. Παράλληλα, προωθούνται εκπαιδευτικές και ενημερωτικές δράσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση του γενικού πληθυσμού σχετικά με το ζήτημα του AIDS και του ιού HIV.

 

Με βάση τις ανωτέρω πληροφορίες συνάγεται ότι ο ισχυρισμός της συνηγόρου του Αιτητή ότι έπρεπε να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας για λόγο που αφορά την ιδιότητά του ως μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός καθώς δεν διαφαίνεται από τους ισχυρισμούς του ότι τελούνται οποιεσδήποτε πράξεις βίας από κρατικό ή μη κρατικό υπεύθυνο δίωξης λόγω του ότι είναι φορέας HIV και δεν ελλείπει η προστασία στη χώρα καταγωγής του από δυσμενή αντιμετώπιση που μπορεί να έχει από το κοινωνικό σύνολο.  Το δε σύστημα υγείας της Νιγηρίας είναι αποτελεσματικό και επαρκές ώστε ο Αιτητής να αντιμετωπίσει το θέμα υγείας του, χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.  Υπό το φως των δεδομένων αυτών, ο ουσιώδης ισχυρισμός του Αιτητή περί φόβου δίωξης του ή ακόμα και πρόκλησης σοβαρής βλάβης εξαιτίας της ασθένειας από την οποία πάσχει σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα του σε συνδυασμό με τις προσωπικές περιστάσεις του Αιτητή, ήτοι ότι πρόκειται για ενήλικο άτομο, που λαμβάνει θεραπεία, χωρίς να έχει υποστεί προηγούμενη δίωξη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός και απορρίπτεται από το Δικαστήριο.

 

Προκειμένου δε να διαπιστωθεί εάν συντρέχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής του ακεραιότητας λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, ως οι διατάξεις του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε έγκυρες πηγές πληροφόρησης για τη χώρα του Αιτητή, προς εξέταση της κατάστασης που επικρατεί σε αυτήν και συγκεκριμένα στην πόλη Lagos, η οποία, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, θεωρείται η περιοχή καταγωγής και τελευταίας συνήθους διαμονής του.

 

Αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στη Νιγηρία, πρόσφατη έκθεση του ινστιτούτου Bertelsmann Stiftung για τη Νιγηρία αναφέρει πως το Ισλαμικό κράτος για την δυτική Αφρική και άλλες ομάδες της Boko Haram συνεχίζουν να θέτουν απειλές στα βορειοανατολικά της χώρας, ενώ άλλες μη κρατικές ένοπλες ομάδες έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητες τουςστην βορειοδυτική περιοχή, ενώ η σύγκρουση αγροτών-βοσκών συνεχίζεται στη βόρεια-κεντρική περιοχή και επεκτείνεται επίσης πέρα ​​από αυτήν προς τα νότια, και υπάρχει αύξηση σε αυτονομιστική αναταραχή στα νοτιοανατολικά της χώρας. Η ανασφάλεια και το έγκλημα συνέχισαν να επικρατούν στην περιοχή Niger Delta, και πολιτική αναταραχή καταγράφεται στα νότια της χώρας ενόψει των γενικών εκλογών το 2023^[18]. 

 

Bάσει του Portal RULAC (Rule of Law in Armed Conflict) της Ακαδημίας της Γενεύης, η Νιγηρία είναι αναμεμειγμένη σε δύο παράλληλες μη διεθνείς ένοπλες συρράξεις ενάντια στις μη κρατικές ένοπλες ομάδες Boko Haram και ISWAP (Islamic State in West Africa Province)^[19]

 

Επιπροσθέτως,  σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών η οποία συνοψίζει τις εξελίξεις στην Δυτική Αφρική κατά την χρονική περίοδο Ιουνίου -Δεκεμβρίου 2023 αναφέρεται πως η ανασφάλεια   που προκαλείται από εγκληματικές ένοπλες ομάδες είναι αυξημένη στις βόρειες πολιτείες ενώ στις νοτιότερες παρέμεινε χαμηλή^[20].

Έκθεση της EUAA του 2024 η οποία εστιάζει στη χώρα αναφέρει σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στην Νοτιοδυτική περιοχή (South-West στην οποία υπάγεται η πολιτεία Lagos) πως οι κύριοι δρώντες των περιστατικών ανασφάλειας στην ανωτέρω περιοχή ήταν αιρέσεις/αδελφότητες ειδικότερα στις πολιτείες (Lagos και Ogun), εγκληματικές οργανώσεις αλλά και Fulani βοσκοί ενεπλάκησαν σε επιθέσεις, απαγωγές και δολοφονίες στην περιοχή^[21].

 

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων ACLED τη χρονική περίοδο 02.03.2024 - 28.2.2025 στην πολιτεία Lagos καταγράφηκαν  207 περιστατικά ασφαλείας στα οποία χάθηκαν 110 ανθρώπινες ζωές. Τα 207 περιστατικά έχουν κατηγοριοποιηθεί ως ακολούθως: 26 ταραχές (riots) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 17 ανθρώπινες απώλειες, 73 διαμαρτυρίες (protests) χωρίς καμία ανθρώπινη απώλεια, 28 περιστατικά βίας κατά πολιτών (violence against civilians) τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 11 ανθρώπινες απώλειες,  80 μάχες (battles) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 82 ανθρώπινες απώλειες και κανένα περιστατικό εκρήξεων/απομακρυσμένης βίας (explosions/remote violence)[22]. 

Σημειώνεται ότι ο πληθυσμός της πολιτείας Lagos εκτιμάται ότι το 2022 ανερχόταν στα 13,491,800[23].

 

Εκ των ανωτέρω πληροφοριών, δεν εντοπίζεται η ύπαρξη ένοπλης σύγκρουσης στην πολιτεία του Lagos, απαραίτητη προϋπόθεση εφαρμογής του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου και δεν φαίνεται να υφίσταται πραγματικός κίνδυνος να θιγεί προσωπικά άμαχος υπό την έννοια του ως άνω άρθρου.

 

Σημειώνω επίσης ότι η χώρα καταγωγής του Αιτητή περιλαμβάνεται στον κατάλογο ασφαλών χωρών ιθαγένειας σύμφωνα με Διάταγμα του Υπουργού Εσωτερικών που βρίσκεται σε ισχύ μέχρι σήμερα (Κ.Δ.Π. 191/24).  Ως εκ τούτου, δεν προκύπτει ότι με την επιστροφή του στον τόπο τελευταίας διαμονής του, ο Αιτητής θα βρεθεί αντιμέτωπος με πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης στο πλαίσιο του άρθρου 19 (1) και (2) του περί Προσφύγων Νόμου.

 

Επομένως, στη βάση των όσων αναλύθηκαν ανωτέρω, κρίνω πως ο Αιτητής δεν κατάφερε να αποδείξει ότι πάσχει η ορθότητα και νομιμότητα της επίδικης απόφασης και ότι στο πρόσωπό του πληρούνται οι προϋποθέσεις για την υπαγωγή του στο καθεστώς του πρόσφυγα ή της παραχώρησης συμπληρωματικής προστασίας, σύμφωνα με τις πρόνοιες του περί Προσφύγων Νόμου (Ν. 6(Ι)/2000) και της Σύμβασης της Γενεύης του 1951.

 

Ως εκ τούτου, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Επιδικάζονται €800 έξοδα εναντίον του Αιτητή και υπέρ των Καθ' ων η Αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.

 

 

Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.