ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 

                                                                                      Υπόθεση αρ.527/23

 

29 Μαΐου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

Ε. Ν. F.

                                                                                                                        Αιτήτρια

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κα Χ. Ματθαίου, Δικηγόρος για Αιτήτρια

Κα Ε. Ιωάννου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την προσφυγή η αιτήτρια προσβάλλει την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου η οποία της κοινοποιήθηκε αυθημερόν με επιστολή ημ.20/01/23, δια της οποίας απορρίφθηκε η αίτηση διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης, αντισυνταγματικής, παράνομης, και στερούμενης νομικού αποτελέσματος.

Ως εκτίθεται στην Ένσταση που καταχωρήθηκε από τους καθ’ ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια των διευκρινήσεων, η αιτήτρια έρχεται από τη Λ. Δ. του Κονγκό, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές παρατύπως, μέσω κατεχομένων, τον Οκτώβριο 2022 και υπέβαλε την επίδικη αίτηση διεθνούς προστασίας στις 30/11/22 (ερ.1-3, 40).

Στις 17/01/23 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη με την αιτήτρια από την Υπηρεσία προς εξέταση του αιτήματός για διεθνή προστασία, όπου της δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα της (ερ.32-40). Μετά το πέρας της συνέντευξης ετοιμάστηκε Έκθεση και στις 19/01/23 το αίτημα για διεθνή προστασία απορρίφθηκε (ερ.59-67).  

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης της αιτήτριας για την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία δόθηκε διά χειρός στις 17/03/23 και της μεταφράστηκε σε γλώσσα την οποία κατανοεί (ερ.70, 3).

Επί της αιτήσεως ασύλου η αιτήτρια καταγράφει ότι υπήρξε θύμα σεξουαλικής βίας από τον θείο της. Ως αναφέρει, όταν απεβίωσαν οι γονείς της η ίδια πήγε να μείνει με τον θείο της, ώστε αυτός να τη φροντίζει. Ο θείος της τότε άρχισε να της «συμπεριφέρεται άσχημα σε καθημερινή βάση», τη χτυπούσε και την «έκαιγε με καυτό νερό», η ίδια δεν έτρωγε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, λόγω του ότι υπέφερε «σ’ εκείνο το σπίτι». Μια μέρα, όταν η αιτήτρια ήταν στην εκκλησία και προσευχόταν, μια μοναχή την πλησίασε και αυτή της εξήγησε τι γινόταν στο σπίτι του θείου της. Η μοναχή τη φρόντισε και τη βοήθησε να φύγει από τη χώρα και να έρθει «εδώ» για προστασία και καλύτερες συνθήκες ζωής.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που διενεργήθηκε η αιτήτρια ανέφερε ότι οι γονείς της απεβίωσαν το 2016, δεν έχει αδέλφια, έχει μια γιαγιά που είναι 79 ετών, η ίδια γεννήθηκε και διέμενε όλη της τη ζωή σε κοινότητα της Κινσάσα, από το 2019 άλλαξε κοινότητα εντός πάντα της ίδιας πόλης, όταν και έμενε με «μια κυρία» ονόματι Judith, όπου και διέμενε η αιτήτρια μέχρι το 2021, όταν έφυγε από τη χώρα, η οποία τη βοήθησε να ταξιδέψει εκτός χώρας και είναι μοναχή. Ερωτώμενη για τον θάνατο των γονέων της η αιτήτρια ανέφερε ότι ανέφερε ότι ο πατέρας της σκοτώθηκε σε ατύχημα κατά την εργασία του και η μητέρα της ήταν μαζί του, χωρίς να θυμάται το πότε ακριβώς έγινε αυτό και αποκρινόμενη «δεν γνωρίζω, το 2016». Τότε, ως ανέφερε, μετακόμισε στον θείο της, ο οποίος ήταν εργένης, δεν γνωρίζει κάτι άλλο για την εργασία του, αναφέροντας ότι «έφευγε το πρωί και επέστρεφε αργά το απόγευμα» και, ερωτώμενη σχετικά, ανέφερε ότι είδε τον θείο της για τελευταία φορά το 2019, όταν την έκαψε με καυτό νερό και η «αδελφή» από την εκκλησία την πήρε σε νοσοκομείο και αποφάσισε να τη βοηθήσει. Σε σχετική ερώτηση η αιτήτρια ανέφερε ότι τελείωσε το λύκειο και έλαβε απολυτήριο το 2022 και από το 2016, όταν πέθαναν οι γονείς της, μέχρι το 2019 συντηρούνταν ζητώντας από γείτονες να τη βοηθήσουν (οικονομικά), καθώς ο θείος της – ως ανέφερε – μόνο ενίοτε της έδιδε φαγητό. Ερωτώμενη για τις συνέπειες τυχόν επιστροφής της ανέφερε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέψει γιατί θα υποφέρει.

Οι καθ’ ων η αίτηση, εξετάζοντας τα όσα ανέφερε η αιτήτρια εντόπισαν και αξιολόγησαν δύο ουσιώδεις ισχυρισμούς, ως ακολούθως.

1.    Ταυτότητα, προφίλ, χώρα ιθαγενείας και τόπο διαμονής της αιτήτριας

2.    Ισχυριζόμενη δυσμενής μεταχείριση από τον θείος της μετά τον θάνατο των γονιών της

Εκ των ως άνω ισχυρισμών έγινε αποδεκτός ο 1^ος, ο δε 2^ος απορρίφθηκε.

Συγκεκριμένα, επί του 2^ου ουσιώδους ισχυρισμού κρίθηκε ότι τα λεγόμενα της αιτήτριας αλλά και οι αποκρίσεις της σε ερωτήσεις που υποβλήθηκαν υπήρξαν γενικά, στερούμενα λεπτομερειών, χρονικής συνοχής και βιωματικών στοιχείων και περιείχαν αντιφάσεις, κενά και ασάφειες. Συγκεκριμένα, ως κρίθηκε, η αιτήτρια δεν ήταν σε θέση να αναφέρει πότε ακριβώς απεβίωσαν οι γονείς της, λεπτομέρειες για το πως, δεν γνώριζε τι δουλειά κάνει ο θείος της, κατ’ ισχυρισμό κακοποιητής της, παρότι διέμενε μαζί του περί τα 3 έτη, ως ανέφερε, και δεν ήταν σε θέση να αναφέρει πως συντηρούνταν κατά τα χρόνια εκείνα, δεδομένου ότι, ως ανέφερε, ο θείος της δεν της έδιδε φαγητό παρά μόνο σε περιστασιακή βάση. Αρνητικά αξιολογήθηκε περαιτέρω το ότι, σύμφωνα με τα λεγόμενα της ιδίας, το τελευταίο περιστατικό κακοποίησης από τον θείο της συνέβη το 2019, έκτοτε δε η αιτήτρια ζούσε με μια μοναχή, ως ανέφερε, για 3 έτη, προτού φύγει από τη χώρα, χωρίς καθ’ όλο αυτόν τον χρόνο να έχει επαφή με τον θείο της, εκ του οποίου συνάγεται ότι δεν υφίστατο κάποια απειλή προς την ασφάλεια της. Δεδομένης της τρωθείσας εσωτερικής συνοχής αλλά και λαμβανομένης υπόψη της αμιγώς προσωπικής φύσης των ισχυρισμών της αιτήτριας, ο ως άνω ισχυρισμός απορρίφθηκε ως αναξιόπιστος, χωρίς να κριθεί σκόπιμη η αναζήτηση πληροφοριών (ΠΧΚ) σχετικά με την εξωτερική συνοχή των ισχυρισμών της.

Κατά την αξιολόγηση κινδύνου στη βάση του μόνου αποδεκτού ισχυρισμού της αιτήτριας, κατόπιν έρευνας για την κατάσταση ασφαλείας στον τόπο συνήθους διαμονής της, ήτοι την Κινσάσα, αξιολογώντας και συνυπολογίζοντας ότι αυτή πρόκειται για ενήλικο άτομο, υγιές, με επαρκή μόρφωση, οι καθ’ ων η αίτηση κατέληξαν ότι δεν υφίσταται κίνδυνος δίωξης ή σοβαρής βλάβης κατά την επιστροφή της στη χώρα καταγωγής.

Συνεπεία των ανωτέρω η επίδικη αίτηση διεθνούς προστασίας απορρίφθηκε ως αβάσιμη και εκδόθηκε απόφαση επιστροφής της αιτήτριας στη χώρα καταγωγής της.

Κατά τις διευκρινήσεις η συνήγορος της αιτήτριας απέσυρε ρητά τους λοιπούς νομικούς ισχυρισμούς προωθώντας εν τέλει μόνο τον ισχυρισμό περί μη δέουσας έρευνας.

Οι καθ' ων η αίτηση αντέταξαν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθ' όλα νόμιμη, λήφθηκαν υπόψη και αξιολογήθηκαν άπαντες οι ισχυρισμοί της αιτήτριας, είναι επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένη και ορθή επί της ουσίας αυτής, ζητώντας γι’ αυτό απόρριψη της προσφυγής και σημειώνοντας ότι δια της παρούσης ζητείται μόνο ακυρωτικός έλεγχος της προσβαλλόμενης απόφασης.

Προχωρώ σε αξιολόγηση των ενώπιον μου στοιχείων.

Στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», Δικαστική ανάλυση, 2018, σελ.98 του εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «[…] απαιτείται ισορροπημένη και αντικειμενική αξιολόγηση του αν η αφήγηση του αιτούντος αντικατοπτρίζει την αφήγηση που αναμένεται από ένα πρόσωπο στην κατάσταση του αιτούντος το οποίο αφηγείται μια πραγματική προσωπική εμπειρία.».

Στη σελ.102 του ιδίου εγχειριδίου, αναφέρονται τα εξής:

«[Οι] δείκτες αξιοπιστίας είναι απλοί δείκτες και δεν συνιστούν αυστηρά κριτήρια ή προϋποθέσεις. Παρότι οι τέσσερις δείκτες που προσδιορίστηκαν ανωτέρω (εσωτερική και εξωτερική συνέπεια, επαρκώς λεπτομερείς πληροφορίες και ευλογοφάνεια) αποτυπώνουν τους δείκτες που εφαρμόζουν στην πράξη τα δικαστήρια, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστικός. Η σημασία τους από υπόθεση σε υπόθεση ποικίλλει σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η εξέταση του σωρευτικού τους αντίκτυπου ⁽³⁰⁵⁾.  […]

Από την ανωτέρω ανάλυση προκύπτει ότι δεν υπάρχει απλή απάντηση στο ερώτημα που αφορά τον τρόπο αξιολόγησης της αξιοπιστίας σε υποθέσεις διεθνούς προστασίας. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η αξιολόγηση πρέπει να διενεργείται με βάση το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων, λαμβανομένων υπόψη των αρχών, των μεθόδων και των δεικτών που αναφέρονται στην παρούσα ανάλυση. Οι αρχές, οι μέθοδοι και οι δείκτες αυτοί θα πρέπει να εφαρμόζονται με προσοχή ⁽³⁰⁷⁾, αντικειμενικότητα και αμεροληψία, ώστε να αποφευχθεί τυχόν εσφαλμένη και απλοϊκή απόρριψη, ή αφελής και ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας συγκεκριμένης αφήγησης.» 

Ενόψει και κατ’ εφαρμογή και των ως άνω κατευθυντήριων γραμμών, έχοντας διέλθει με προσοχή του περιεχομένου του φακέλου, των λεγομένων της αιτήτριας κατά την επίδικη αίτηση καθώς και των προωθούμενων ισχυρισμών της στα πλαίσια της παρούσης, είναι κατάληξη μου ότι συμφωνώ πλήρως και σε όλη τους την έκταση με τα ευρήματα και την κατάληξη των καθ’ ων η αίτηση, ως αυτά λεπτομερώς και ενδελεχώς αναφέρονται στα ερ.62-63, ως και ανωτέρω στα πλαίσια της παρούσης καταγράφονται. Τούτο γιατί, ως προκύπτει από μια ανάγνωση του πρακτικού της επίδικης συνέντευξης, το όλο αφήγημα της αιτήτριας βρίθει κενών και ασαφειών και σε κανένα σημείο των λεγομένων της τόσο αναφορικά με τον ισχυριζόμενο θάνατο των γονέων της, το πότε αυτός επήλθε και πως, τι ακολούθησε, τι έγινε κατά τα 3 χρόνια που διέμενε με τον θείο της, τι δουλειά έκανε αυτός, τι έγινε κατά τα περιστατικά κακοποίησης της, επί των οποίων ουδεμία βιωματική λεπτομέρεια ή στοιχείο αναφέρει, όσο και αναφορικά με το τι ακολούθησε της φυγής της από το σπίτι του, όταν και η αιτήτρια, ως η ίδια ανέφερε, διέμενε με μια μοναχή. Επίσης δεν ήταν σε θέση να αναφέρει την παραμικρή βιωματική λεπτομέρεια, όσα δε ανέφερε στερούνταν χρονικής συνέχειας και λογικής συνέπειας και στερούνταν κάθε στοιχείου που εύλογα αναμενόταν να είναι σε θέση να παραθέσει η αιτήτρια, ως και από τους καθ’ ων η αίτηση εντοπίζονται, ως πιο πάνω, στα πλαίσια της παρούσης καταγράφονται, κατά την παράθεση του περιεχομένου της επίδικης έκθεσης, τα οποία και δεν κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω εδώ.

Οιαδήποτε άλλη προσέγγιση όσων η αιτήτρια αναφέρει θα συνιστούσε θεωρώ αφελή και ανεπιφύλακτη αποδοχή ισχυρισμών που, ως ανωτέρω λεπτομερώς εξηγώ, στερούνται κάθε ψήγματος συνοχής. Δεδομένης δε της παντελούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής των λεγομένων δεν θεωρώ ότι ήταν απαραίτητη η αναζήτηση πληροφορίων (ΠΧΚ) αναφορικά με την εξωτερική αξιοπιστία και ορθώς δεν έγινε τέτοια έρευνα. Σχετικώς, στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», σελ.132, αναφέρεται, η αναζήτηση πληροφοριών για τη χώρα καταγωγής (ΠΧΚ) «ενδέχεται να μην είναι απαραίτητ[η] σε περίπτωση αρνητικής διαπίστωσης περί της αξιοπιστίας βάσει καταφανούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής ή μη ικανοποιητικής επεξήγησης αποκλίσεων ή παραλλαγών σε ό,τι αφορά τα ουσιώδη στοιχεία μιας αίτησης ή, ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση απόρριψης προσφυγής ως απαράδεκτης.».

Θα πρέπει βεβαίως εδώ να σημειωθεί ότι όσα ανέφερε περί κακοποίησης της η αιτήτρια συνάδουν αναμφισβήτητα με διαθέσιμες ΠΧΚ, οι οποίες παρατίθενται και πιο κάτω, στα πλαίσια της παρούσης. Όμως η συμφωνία με ΠΧΚ κατά τ’ άλλα παντελώς στερούμενων εσωτερικής συνοχής ισχυρισμών δεν αρκεί για να καταστήσει αυτούς αξιόπιστους, στην καταφανή απουσία λεγομένων που διατηρούν συνοχή και λεπτομέρεια.

Ενόψει των ως άνω απομένει εν προκειμένω μια αποτίμηση της κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής της αιτήτριας (Κινσάσα) και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικρατούν εκεί, σε συνάρτηση με το προφίλ της αιτήτριας.

Αναφορικά με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Κινσάσα εντοπίζονται τα εξής.

Έκθεση της Αυστριακής ACCORD (Νοέμβριος 2020) αναφέρει ότι στη ΛΔΚ οι γυναίκες είναι σαφώς αντικείμενο διακρίσεων.^[1]

Σε έκθεση της Υπηρεσίας Ασύλου της Δανίας αναφέρεται ότι «[η] Ελβετική Κρατική Γραμματεία για τη Μετανάστευση ορίζει μια ανύπαντρη γυναίκα στο πλαίσιο της Κινσάσα ως ενήλικη γυναίκα με ή χωρίς παιδιά, που συντηρείται χωρίς άνδρα σύντροφο.^[2] […] Οι ανύπαντρες γυναίκες χωρίς το υποστηρικτικό δίκτυο που προσφέρει ένας άνδρας συχνά αντιμετωπίζονται αρνητικά (σ.σ. από την κοινωνία), βρίσκονται σε πιο ευάλωτη θέση και πολλές αποφασίζουν να κάνουν συναλλακτικό σεξ για να αποκτήσουν πρόσβαση σε καταφύγιο και εργασία.^,[3]

[…]

[Οι] ανύπαντρες γυναίκες συχνά θεωρείται ότι είναι ιερόδουλες στην Κινσάσα και συνεπώς, η σεξουαλική συναλλαγή αναμένεται από αυτές [και] βρίσκονται σε μια πιο ευάλωτη θέση, υπόκεινται σε άτυπη φορολογία από την αστυνομία ή άλλους επιθεωρητές προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην τοπική αγορά. Στις χήρες και γυναίκες που ηγούνται νοικοκυριών παρουσιάζονται λιγότερες ευκαιρίες, καθώς είναι γενικά πιο ευάλωτες και χαρακτηρίζονται από υψηλότερα ποσοστά φτώχειας και ακραίας φτώχειας […]». ^[4]

Σε έρευνα του DIS αναφέρεται ότι «[…] ένα πρόσωπο χωρίς κοινωνικό δίκτυο στην Kinshasa θα έχει σοβαρές δυσκολίες στην προσαρμογή και ενσωμάτωση, καθώς χωρίς οικογένεια και χωρίς διασυνδέσεις με την Εκκλησία θα είναι κάπως σαν εγκαταλελειμμένος, αφού στη ΛΔΚ, η κρατική κοινωνική συνδρομή δε λειτουργεί δεόντως.».^[5]

Σε έκθεση του Danish Immigration Service (DIS), μετά από συνέντευξη με καθηγητή του Πανεπιστημίου της Κινσάσα, αναφέρεται ότι «ένα άτομο χωρίς κοινωνικό δίκτυο στην Κινσάσα θα έχει σοβαρές δυσκολίες προσαρμογής και ενσωμάτωσης, γιατί χωρίς την οικογένεια και χωρίς διασυνδέσεις με την Εκκλησία, το άτομο θα νιώθει εγκαταλελειμμένο επειδή στη ΛΔΚ η κοινωνική βοήθεια που παρέχεται από το κράτος δεν λειτουργεί σωστά. Υπάρχει σχεδόν ένα κενό εδώ, και αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους που έρχονται από μακριά για να εγκατασταθούν στην πρωτεύουσα, καθώς και για τους ανθρώπους εκεί. Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας υπάρχουν αλλά δεν είναι στο ύψος των καθηκόντων τους. Ένα τέτοιο άτομο αντιμετωπίζει πρώτα τα προβλήματα της στέγασης, πρόσβασης σε εργασία και μετά (σ.σ. αντιμετωπίζει) το πρόβλημα των πόρων. Επιπλέον, το άτομο θα έχει προβλήματα με την διασφάλιση των απαραίτητων ως προς το ζην και την πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη σε περίπτωση ασθένειας. Στη ΛΔΚ, η οικογένεια και η εκκλησία αποτελούν ή πρακτικά παίζουν τον ρόλο της άτυπης κοινωνικής ασφάλισης. Ίσως πρέπει επίσης να αναφέρουμε εδώ τις ρίζες της ανεργίας των νέων και της αστικής ληστείας (συμμοριών) και του εγκλήματος, γνωστές στην Κινσάσα ως "Kuluna": πολλοί νέοι, χωρίς δουλειά, συχνά υπό την επήρεια ναρκωτικών, επιδίδονται σε κατακριτέες πράξεις. Έτσι, ο κίνδυνος είναι πολύ υψηλός για ένα άτομο χωρίς υποστήριξη, να τολμήσει να εγκατασταθεί στην Κινσάσα, εξαιτίας της αστικής ληστείας και της οικονομικής ανέχειας».[6]

Αναφορά της UNFPA σημειώνει ότι η έμφυλη βία (GBV) εξακολουθεί να καθιστά ευάλωτες τις γυναίκες και τα κορίτσια που διαβιούν στη χώρα.^[7] Μορφές βίας που καταγράφονται περιλαμβάνουν βιασμό, σεξουαλική δουλεία, εμπορία ανθρώπων, αναγκαστικό γάμο, τον γάμο ανηλίκων, ενδοοικογενειακή βία και σεξουαλική εκμετάλλευση.^[8]

Παρά τα ως άνω στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα δεικνύουν αυξημένο κίνδυνο δίωξης ή σοβαρής βλάβης γυναίκας χωρίς υποστηρικτικό δίκτυο, δεν θεωρώ ότι εν προκειμένω η αιτήτρια υπάγεται στο ως άνω προφίλ αυξημένου κινδύνου, δεδομένου ότι είναι ηλικίας 22 ετών σήμερα, υγιής, με δευτεροβάθμια εκπαίδευση, χωρίς στοιχεία ευαλωτότητας, με δεδομένο ότι το αφήγημα της περί κακοποίησης της από τον θείο της δεν γίνεται αποδεκτό και, ενόψει του ότι, ως η ίδια αναφέρει, έχει γιαγιά στη χώρα καταγωγής και δια τούτο δεν μπορεί να λεχθεί ότι αυτή στερείται – σε κάθε περίπτωση - υποστηρικτικού δικτύου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ισχυρισμοί περί θανάτου των γονέων της δεν έχουν γίνει αποδεκτοί από τους καθ’ ων η αίτηση, καθώς δεν περιλαμβάνονται στον 1^ο ουσιώδη ισχυρισμό, εύρημα με το οποίο συμφωνώ, ως αυτό περιλαμβάνεται στα πλαίσια της αξιολόγησης του 2^ου ουσιώδους ισχυρισμού, δεδομένου του ότι – ως ανωτέρω εξηγώ – δεν μπορώ να δεχθώ ότι η ίδια δεν θυμάται πότε και πως ακριβώς απεβίωσαν οι γονείς της. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχθώ ότι δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει με τους γονείς ή κάποιον άλλο συγγενή της, ίσως και τη γιαγιά της, η οποία ζει, ως η αιτήτρια ανέφερε, προκειμένου να λάβει στήριξη κατά την επιστροφή της στην Κινσάσα και την επανένταξη της στην τοπική κοινωνία.

Τα ως άνω δεδομένα συνηγορούν υπέρ του ότι η αιτήτρια διατηρεί εύλογες πιθανότητες να εξασφαλίσει προσωρινή έστω στέγαση και στήριξη και επαρκή βιοπορισμό κατά την επιστροφή της και δεικνύουν ότι οι όποιες δυσκολίες αντιμετωπίσει δεν θα καθιστούσαν τη ζωή της ανυπόφορη και δεν θα την εξέθεταν σε κινδύνους που υπερβαίνουν τον μέσο κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο τοπικός πληθυσμός στην καθημερινότητα του. Σημειώνω ότι, ως και στην αιτιολογική σκέψη 35 της Οδ.2011/95/ΕΕ αναφέρεται, «[οι] κίνδυνοι στους οποίους εκτίθεται εν γένει ο πληθυσμός ή τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας δεν συνιστούν συνήθως, αυτοί καθαυτοί, προσωπική απειλή που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σοβαρή βλάβη.».

Αναφορικά με την επικρατούσα κατάσταση ασφαλείας εντοπίζονται τα εξής.

Έκθεση του 2021 του portal RULAC σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στην Kinshasa, αναφέρει ότι «[η] Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ) εμπλέκεται σε πολλές μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις (NIAC) εντός των εδαφών της εναντίον […] ένοπλων ομάδων στις περιοχές  Ituri, Kasai και Kivu, ενώ δεν αναφέρεται η δραστηριοποίηση ενεργών, μη κρατικών, ένοπλων ομάδων στην Κινσάσα».^[9] Παράλληλα, το International Crisis Group's Crisis Watch δεν κατέγραψε απώλειες αμάχων τον Ιανουάριο 2020 με Ιούλιο 2021.^[10]

Στη βάση δεδομένων ACLED, για την περίοδο από 23/05/24 ως 23/05/25, καταγράφηκαν συνολικά 87 περιστατικά ασφαλείας από τα οποία υπήρξαν 234 ανθρώπινες απώλειες, εκ των οποίων 5 μάχες (με 14 ανθρώπινες απώλειες), 12 περιστατικά βίας κατά αμάχων (με 17 ανθρώπινες  απώλειες), 54 διαδηλώσεις (χωρίς ανθρώπινες απώλειες) και 16 εξεγέρσεις (με 203  ανθρώπινες απώλειες) ενώ δεν καταγράφεται κανένα περιστατικό απομακρυσμένης βίας.^[11] Ο συνολικός πληθυσμός της επαρχίας της Κινσάσα ανέρχεται σήμερα περί τα 17 εκατομμύρια κατοίκων. ^[12]

Στη βάση των ως άνω δεδομένων είναι κατάληξη μου ότι δεν καταδεικνύεται εύλογη πιθανότητα η αιτήτρια να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή της κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στην περιοχή όπου διέμενε, και στην οποία εύλογα αναμένεται να επιστρέψει, δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας της στην περιοχή. Δεν μπορώ δε να εντοπίσω ιδιαίτερες περιστάσεις που επιτείνουν τον κίνδυνο ειδικώς για την αιτήτρια, σε σύγκρισή με τον γενικό πληθυσμό στη βάση της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας» [13] (βλ. και απόφαση ΔΕΕ, C-901/19 CF and DN ημ.10/06/21). 

Έπεται λοιπόν ότι η αιτήτρια δεν κατάφερε να τεκμηριώσει βάσιμο φόβο «καταδίωξης [της] για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων» και δεν υφίστανται «ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς [της], θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη», ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται στα αρ.3 και 19 του Νόμου, αντίστοιχα.

Η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με έξοδα €1000 υπέρ των καθ’ ων η αίτηση.

 

 

Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.